menu

Bob Dylan - Blood on the Tracks (1975)

mijn stem
4,34 (1070)
1070 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. Tangled Up in Blue (5:40)
  2. Simple Twist of Fate (4:18)
  3. You're a Big Girl Now (4:36)
  4. Idiot Wind (7:45)
  5. You're Gonna Make Me Lonesome When You Go (2:58)
  6. Meet Me in the Morning (4:19)
  7. Lily, Rosemary and the Jack of Hearts (8:50)
  8. If You See Her, Say Hello (4:46)
  9. Shelter from the Storm (4:59)
  10. Buckets of Rain (3:29)
totale tijdsduur: 51:40
zoeken in:
avatar van herman
3,0
Ik ben dit album aan het beluisteren, nadat ik mezelf eigenlijk had voorgenomen eerst het voorafgaande werk (vanaf Blonde on Blonde) te luisteren.

Het is wel goed te horen dat Dylan hier zowat 10 jaar ouder is en in een andere levensfase zit. Zijn stem klinkt, hoe zal ik het zeggen, wat constanter, wat volwassener ook vooral. Zo bezien is het cynisme waarmee hij zijn echtscheiding bezingt wel opmerkelijk te noemen. Schrok ook wel van de manier waarop hij haar bezingt in Idiot Wind. Ik denk dan 'was ze nou echt zo vervelend? volgens mij ben je zelf ook maar een lastig mannetje'.

avatar van barrett
5,0
Idd dit album kun je met een woord samenvatten: KUNST. Deze plaat is kunst, zoals bertus hierboven al vermelde hier gebruikt dylan zijn diepste pijnen en zet ze om in echt diepgaande songs.

Het verhaal is iedereen wel bekent. Dylan zat in een scheiding met zijn vrouw en kon het maar niet verwerken. Je zou denken dat dit het ideale moment is om een melangolische en zeemzoeterige plaat te maken, niets is minder waar. Op deze plaat maat Dylan hem kwaad, kwaad tenopzichte van zijn ex-vrouw...

Luister bijvoorbeeld maar naar Tangled up in Blue wat een pracht lied gewoonweg geniaal is die plaat. Neem nu bijvoorbeeld de eerste regels van die song en ook van die plaat. Deze leiden perfect de plaat in, het gaat hier inderdaad om verdriet maar ook vooral over woede.

Early one mornin' the sun was shinin',
I was layin' in bed
Wond'rin' if she'd changed at all
If her hair was still red.
Her folks they said our lives together
Sure was gonna be rough
They never did like Mama's homemade dress
Papa's bankbook wasn't big enough.
And I was standin' on the side of the road
Rain fallin' on my shoes
Heading out for the East Coast
Lord knows I've paid some dues gettin' through,
Tangled up in blue.

Dit is gewoonweg pure poëzie, zelfs literatuur bijna een boek opzich wordt vertelt in deze lijnen;

Wat deze plaat dan nog specialer maakt dan ze nu al is de muzikaal magistrale omlijsting van deze plaat. Waar het soms redelijk hoekerig klint bij dylan denk dan maar bijvoorbeeld aan de debuutplaten of New Morning hebben we hier te maken met zwoele en melodieuze riffs, msh wel de beste uit heel diens carriere. (eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik Blonde on Blonde nog niet heb gecheckt).

Voor mij is de slotsom redelijk eenvoudig 5 sterren en een 5de plaats in mijn top 10

avatar van vantagepoint
5,0
Ik waardeer een heel groot deel van het oeuvre van Dylan, maar dit is toch wel een van zijn hoogtepunten. En dit album staat bij mij in dezelfde lijn als Blonde On Blonde, Highway 61 revisited, The Freewheelin Bob Dylan, ...

Een verzameling van prachtige nummers die je meenemen naar zijn gedachten. De wondermooie en slim doordachte teksten van Dylan, met de gitaren en de andere instrumenten laten me telkens weer verwonderd achter over wat een rasartiest Dylan toch wel is. Tangled Up In Blue, Idiot Wind zijn maar 2 van de hoogtepunten, maar er zijn er nog. Dikke 5*

avatar van AOVV
5,0
‘Blood on the Tracks’ is, om maar meteen met de deur in huis te vallen, een plaat die met recht en reden in m’n top 10 zou mogen staan. Ik heb de plaat dan ook al een tijdje op 5 sterren staan, maar nooit echt uitgelegd waarom, heb ik de indruk. Daarom – en vooral omdat ik met mijn grote Dylanmissie onverstoord voortploeg, uiteraard – heb ik deze tekst geschreven. Ik heb geprobeerd om de magie van deze plaat en het genie van Bob Dylan als artiest te vangen. Want dat dit aanwezig is (zeker in die periode), dat is een zekerheid.

Dylan had er nochtans niet z’n beste periode opzitten. Enkele zwakke, plichtmatige platen kwamen de jaren voordien uit (‘Self Portrait’; ‘Dylan’), een country-uitstapje (‘Nashville Skyline’) en toch ook een tweetal erg kiene platen (‘New Morning’; ‘Planet Waves’). Voor elke modale artiest een goeie periode dus, maar niet voor Dylan. Mede daardoor heeft deze plaat zo’n groots karakter in het collectief gegeven, terwijl Dylan op ‘Blood on the Tracks’ toch zijn uiterste best doet om het minimaal, ruw en back to basics probeert te houden.

Althans, dat was zijn uitgangspunt. Geïnspireerd door de lessen van kunstenaar Norman Rabinowitz, begon hij anders te denken over songschrijverij. Het concept tijd staat op z’n eigenzinnige manier centraal in het kader van deze plaat. Dylan wilde verleden, heden en toekomst met elkaar verweven, op een spontane manier, zonder het geheel uit het oog te verliezen. Het resultaat mag gezien worden; maar over die giganten van teksten zal ik het later nog hebben.

Muzikaal is ‘Blood on the Tracks’ in essentie kaal en ruw. De plaat werd opgenomen in twee perioden; in september nam Dylan op in New York, waar hij terug bij Columbia Records getekend had. Hij wilde opnemen in de studio waar het voor hem allemaal begon, studio A. Die was inmiddels echter verkocht aan A&R, van onder meer Phil Ramone. Die was wel bereid om zich achter de knoppen te zetten, maar noemde zich zo niet. Dylan wist perfect waar hij mee bezig was, een echte producer had hij dus niet nodig.

De songs werden op band gezet, er zaten pareltjes tussen, en de plaat zou nog in 1974 worden uitgebracht, net voor de kerstperiode. Dylan wilde die kerstperiode vieren met zijn familie in Minnesota, en liet de acetate horen aan zijn broer David, producer van o.a. reclamejingles. Die vond het te kaal klinken, er kon meer schwung in gebracht worden. Dus werden enkele van de beste muzikanten van Minnesota opgetrommeld, en de fraaiste studio werd geboekt. David Zimmermann zat achter de knoppen, en speelde een niet mis te verstane rol. Het is misschien wel dankzij zijn optreden dat de plaat die dubbelzinnige dynamiek in zich draagt, en daardoor menig andere plaat overstijgt.

De uiteindelijke plaat kende een propere verdeling; vijf songs uit de New Yorksessies, vijf uit de Minnesotasessies. De belangrijkste onderdelen zijn uiteraard Dylan’s akoestische gitaar, Dylan’s teksten en stem en Dylan’s mondharmonica. Maar de begeleidende instrumentatie verdient ook haar pluimen. De flamencovibe in ‘You’re a Big Girl Now’; fantastisch. Het Hammondorgel in ‘Idiot Wind’; meesterlijke sfeer, dankzij Paul Griffin. Maar toch zijn de meeste nummers van oorsprong simpele nummertjes. Het is de beklemmende, bijzonder intense sfeer die alles zo speciaal maakt.

De hoes doet denken aan een beroemd klassiek componist, heb ik eens op een forum gelezen. Mozart, Beethoven, dat soort kerels. Ik ga Dylan niet met hen vergelijken, terwijl hij dat misschien wel verdient. Hij leeft in een ander tijdsscharnier, en kan zo onmogelijk op dezelfde manier worden beoordeeld. Maar van z’n eigen tijd, is Dylan misschien wel de grootste artiest, samen met Lennon.

Één nummer past op het eerste zicht niet op de plaat, en dat is het lange, over liefdesperikelen verhalende ‘Lily, Rosemary and the Jack of Hearts’, dat zich lijkt af te spelen in een Wild West omgeving. Ik noem het playful drama; door de countrysound krijgt het iets lichts, makkelijk verteerbaar, terwijl het verhaal helemaal niet licht is. De setting, een soort van moordlustige driehoeksverhouding (iets wat ook wel door echoot in ‘Tangled Up in Blue’), wordt in een flink aantal strofen uitgestrekt, en op het eind komt de climax, met de moord op Jim, door Rosemary, gevoed door kwaadheid en cynisme: “Rosemary started drinkin’ hard, and seein’ her reflection in the knife; she was tired of the attention, tired of playin’ the role of Big Jim’s wife”. De “hartenboer” stelt in het hele verhaal de gul reikende arm van de dood voor.

Tekstueel is dit trouwens een kanjer van een plaat, enkele van de teksten zijn misschien wel van het beste, meest snijdende, snerende, intieme, intense wat Dylan ooit gedaan heeft. Vooral de combinatie tussen de woorden en de manier waarop hij ze bracht.. Mijn hoofd tolt na de zoveelste beluistering nog altijd na ‘Tangled Up in Blue’, ik schud enthousiast van “ja” bij de universele waarheden op ‘Simple Twist of Fate’, ik kan m’n tranen nog steeds maar met moeite ophouden tijdens het door merg en been gaande ‘You’re a Big Girl Now’. Bovendien heeft Dylan tijdens de opnamen zelf ook nog veel gesleuteld; ‘Meet Me in the Morning’ heette oorspronkelijk ‘Call Letter Blues’, tot Dylan spontaan met een compleet andere tekst kwam aanzetten. ‘Idiot Wind’ werd ook voor een groot deel herschreven in Minnesota, als ik me niet vergis.

En dat typeert de artiest Dylan; men noemt het “voorbereide spontaniteit”, en dat uit zich op verschillende wijzen. Zo hoor je in sommige nummers de knopen van Dylan’s hemd tegen de klankkast van z’n gitaar schuren, wat een klikkend geluid veroorzaakt. Zo begon hij meteen aan een nummer, en schakelde soms in de helft over naar totaal iets anders. Zo speelde hij een nummer de ene keer zus, de volgende keer helemaal zo. Zijn medemuzikanten tolereerden dit maar om één reden: omdat het Dylan was.

‘Blood on the Tracks’ is geen plaat over de vervreemding tussen hem en zijn vrouw Sara, zegt de meester zelve. Hij beweert dat de teksten gebaseerd zijn op korte verhalen van Tsjechow, maar dat valt toch sterk te betwijfelen. De manier waarop Dylan z’n teksten brengt, getuigen namelijk van zoveel intensiteit en hij bracht ze zo dwingend, dat er toch wel heel wat van zichzelf moet inzitten. Dylan gaf zijn ziel bloot, letterlijk. Dat hoor ik – of meen ik te horen – aan de uithalen van zijn stem. Om de hogere noten te halen, weet je, want het was al een voorbode van alle stemproblemen die hij later zou hebben. Maar hier klinkt hij, na een rist platen waarop hij meer klinkt als een “normale” zangen, weer op en top Dylan. Begeesterd, geïnspireerd, geniaal.

‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’ zou over Ellen Bernstein gaan, volgens haarzelf, omdat ze naar eigen zeggen op alle plaatsen die in de song aan bod komen heeft geleefd. Belangrijker is dat hij in deze song zijn oude invloeden uit Frankrijk nog eens aanhaalt:

“Situations have ended sad;
Relationships have all been bad;
Mine have been like Verlaine’s and Rimbaud’s.”

Enkele van mijn favoriete tekstfragmenten staan op deze plaat. Zeker de helft van de nummers zijn essentieel als je wil weten waar het in songschrijverij om draait. Dylan is een dichter, en een citaat van Pete Hamill, dat te vinden is in de liner notes van dit album (die eigenlijk al een reden op zich zijn om tot aanschaffing van dit kleinood over te gaan), vat het misschien wel perfect samen:

“He was not the only one, of course; he is not the only one now. But of all of our poets, Dylan is the one who has most clearly taken the roiled sea and put it in a glass.”

Omdat ik de man zijn teksten zo ongekend fantastisch vind, wil ik de lezer toch nog een keertje tergen met een korte bloemlezing uit de lyrics op dit album:

“A change in the weather;
Is known to be extreme;
But what’s the sense of changing horses in midstream?
And I’m going out of my mind;
Oh, with a pain that stops and starts;
Like a corkscrew to my heart;
Ever since we’ve been apart.” (‘You’re a Big Girl Now’)

“People tell me it’s a sin;
To know and feel too much within;
I still believe she was my twin;
But I lost the ring.
She was born in spring;
But I was born too late;
Blame it on a simple twist of fate.” (‘Simple Twist of Fate’)

“Now there’s a wall between us, somethin’ there’s been lost;
I took too much for granted, got my signals crossed;
Just to think that it all began on a long-forgotten morn;
“Come in,” she said, “I’ll give you shelter from the storm”.” (‘Shelter from the Storm’)

“Then she opened up a book of poems, and handed it to me;
Written by an Italian poet from the thirteenth century;
And every one of them words rang true, and glowed like burnin’ coal;
Pourin’ off of every page, like it was written in my soul;
From me to you, tangled up in blue.” (‘Tangled Up in Blue’)

Met ‘Blood on the Tracks’ maakte Dylan het derde meesterwerk uit zijn carrière. Volgens de meesten zou hij nooit meer beter doen, en eerlijk, ik ben ook die mening toegedaan. Al kwam hij nog een paar keer dicht in de buurt, en is hij nog altijd bezig, natuurlijk. Maar daar leest u – hopelijk – later meer over.

5 sterren

avatar van IJH15
5,0
Het 14e studio-album van meneer Zimmermann is er een om in te lijsten: waarschijnlijk zijn beste. Dylan stopt al zijn emoties in de muziek en de teksten, die nog nooit zo persoonlijk waren.

‘Tangled up in Blue’ legt de lat voor de rest van het album meteen al enorm hoog. In een redelijk vlot tempo draagt Dylan zijn gedicht voor.
Na de geweldige opener volgen het meer ingetogene ‘Simple Twist of Fate’ en ‘You’re a Big Girl Now’. De eerste is een leuk nummer tussendoor, maar de tweede is het volgende hoogtepunt. De muziek in dit nummer is schitterend, alsook de tekst (voor de verandering geen hele lap).
‘Idiot Wind’ is wat mij betreft het prijsnummer. De manier waarop Dylan een flinke sneer geeft richting zijn ex-vrouw wordt voor de verandering ondersteund door meer dan gitaar en mondharmonica.
‘Meet Me in the Morning’ is in ieder geval het minste nummer op dit bijna perfecte album. Ik krijg hoofdpijn van de manier waarop Dylan zijn tekst hier brengt (‘zingen’ durf ik het niet te noemen. En de muziek is ook niet aangenaam.
‘Jack of Hearts’ vind ik, in tegenstelling tot sommigen, weer een geweldig nummer. De melodie en de tekst (‘Ome Bob vertelt een verhaaltje’ zo omschreef iemand het hier volgens mij al eens) zorgen ervoor dat dit de nummer de ganse negen minuten blijft boeien. Opvallend is dat het qua thematiek totaal niet bij de overige songs lijkt te passen.
De laatste drie nummers zijn muzikaal weer erg simpel van opzet, met louter gitaar (en harmonica) als begelding voor Bobs teksten. ‘If You See Her ...’ is een prachtig ingetogen nummer met (wat mij betreft) de mooiste tekstregel van het album: ‘She might think that I’ve forgotten her, don’t tell her it isn’t so’. De laatste twee nummers zijn ook gewoon weer fijne deuntjes met mooie teksten.

‘Meet me in the Morning’ is het enige dat dit album weerhoudt van de maximale score. 4,5 * dus.

avatar van Kramer
4,5
Toen ik een jaar of zestien was, ging op een familieverjaardag naast mijn oom zitten.
'Jij vroeg me de vorige keer toch wat ik het beste album aller tijden vind? Nou, ik ben eruit hoor.'
'En welk album mag dat dan wel wezen?'
'Bob Dylan, Blood on the Tracks.'
Mijn oom had nog nooit naar het album geluisterd, zei hij, en bovendien weerhield Dylans stem hem ervan zich überhaupt in diens werk te verdiepen. Wacht maar, dacht ik, ik bewijs je nog wel een keer dat ik gelijk heb.

De gebruikers van deze site geven mijn jongere ik in elk geval wél gelijk: Blood on the Tracks is het Dylan-album met het hoogste stemgemiddelde. Dat is volgens mij grotendeels te verklaren doordat het een allemansvriend is: alle nummers liggen makkelijk in het gehoor, Bob zingt goed en de muziek is inhoudelijk sterk, maar ook weer niet zo pregnant dat het irritant wordt als je er een gesprek bij wilt voeren. Bovendien bevat dit album geen slechte nummers, wat toch een unicum is in Bobs rijke oeuvre.

Helaas is er iets wat me is gaan tegenstaan aan dit album. Misschien is het op de een of andere manier iets te braaf, te netjes afgewerkt - wat mij betreft hadden er meer nummers op mogen staan in de trant van Idiot Wind met dat bijtende orgeltje. We weten inmiddels dat Bob Dylan een meester is in het openen van albums, dus met Tangled up in Blue zit het ook wel goed. Maar toch... Simple Twist of Fate, Meet Me in the Morning, Shelter from the Storm... Het zijn pareltjes, maar in mijn hoofd belanden uiteindelijk ze op dezelfde hoop. Misschien heb ik deze plaat in mijn enthousiasme te vaak beluisterd, misschien zijn het parels voor de zwijnen, wie weet.

Dan nog even over Lily, Rosemary and the Jack of Hearts: voor sommigen misschien te carnavalesk, ik vind het een hoogtepuntje.

De hoes van Blood on the Tracks blijft prachtig, met dat diepe paars dat het album de koninklijke allure geeft dat het verdient. De muziek heeft bij mij wat glans verloren, maar dat is alleen maar jammer voor mij persoonlijk; het doet natuurlijk niks af aan de kwaliteit die ieder lied onmiskenbaar bezit. Het valt te verdedigen dat het juist de grilligheid is die Dylan zo onweerstaanbaar maakt. Die grilligheid ontbreekt hier een beetje.

avatar van musician
4,5
Prachtig album van Bob Dylan. Het gaat aanvankelijk gemakkelijk naar een 5***** score, maar uiteindelijk struikelt Dylan een half puntje: het wordt enigszins plotseling als te lang ervaren, vooral door track 7 Lily, Rosemary and The Jack of Hearts. Het nummer is disonant in het geheel, behaalt niet het juiste niveau. Ook Track 8, If you see her, say hello moet veel moeite doen de stemming helemaal terug te brengen.

Gelukkig gebeurt dat wel weer, uiteindelijk met Shelter for the Storm en Buckets of Rain. Maar het is toch jammer. Ik vind een album uit 1975 die 42 minuten duurt ook prima.

avatar van WoNa
5,0
Afgelopen week sprak ik een ex-collega. "Door jou moest ik Blood On The Tracks luisteren. Ik had er nog nooit van gehoord en nu is het een van mijn favoriete albums". Ik heb hem zelf ook maar weer eens opgezet. De impact die de plaat begin jaren 90 op me maakte toen ik de LP 2e hands kocht, heeft het niet meer, maar wel voel ik diezelfde emotie weer als ik er naar luister. 'If You See Her, Say Hello', bijvoorbeeld is een uiterst pijnlijke break up song, waar 'Lily ...' juist meesterlijk vertelwerk koppelt aan het betere gooi- en smijtwerk is. Zulke nummers van Dylan kunnen mij niet lang genoeg duren. Dat geldt overigens ook voor het wat snerende 'Idiot Wind'.

Toen, nu best lang geleden, raakte Dylan mij op een persoonlijk niveau. Tot die tijd had ik veel albums van hem, maar eigenlijk was mijn kennismaking 'Desire' het enige album dat ik echt goed vond. 'Biograph' deed het ook erg goed, maar in die tijd had ik het geld niet om terug te graven. Na de eerste The Bootleg Series brak dat moment aan. Met Dylan terug de tijd in. 'Blonde On Blonde' en Blood on the Tracks waren de eerste twee van vele platen. Deze plaat bleek toen het bijzonderst. Waarom deze kan ik niet verklaren. Net getrouwd, bijna vader, wie zal het zeggen? Feit is dat het diep ging. Nu is het gewoon heel erg goed. Een echte ***** plaat.

avatar van jordidj1
4,0
Jordi’s genre-overstijgingen, deel 1:

ArthurDZ had de eer om de aftrap te verzorgen en hij vuurde gelijk een giga-klassieker op mij af. Logisch, een breed gewaardeerd artiest met een oeuvre waar je u tegen zegt. Waarom ik er nog nooit echt aan begonnen was?

Die vraag is simpel te beantwoorden: ik zag er gewoon heel erg tegenop. Losse nummers van hem kan ik erg goed verdragen, I Want You en Hurricane zijn echt persoonlijke favorieten geworden, maar complete albums vond ik gewoon een te flinke hap. Het zijn niet de kortste albums en de songs zijn lang, plus het feit dat ik de mondharmonica gewoon een hinderlijk instrument vind. Irritant bij vlagen.

Maar goed, blijven proberen heeft zijn vruchten afgeworpen. Op een gegeven zette ik maar albums van 'm op en bleef ik er noodgedwongen naar luisteren, in de hoop dat zijn muziek in mijn hoofd ging vastroesten. Ook hielp het wel mee dat Dylan ook wat singles uitbracht, dus in combinatie met de Singles Top 20 ging het luisteren mij ook steeds beter af.

Nu ben ik dus ook zo ver om een fatsoenlijke mening op te schrijven over een album van de beste man. Waar in het begin die irritaties en afkeringen aanwezig waren, smelten die zich ondertussen om in positieve punten! De instrumentatie, gecombineerd met de lengte, creëert een uitstekend fundament voor de teksten van Bob. Teksten, die constant zout strooien in de gapende wonden van de mens. Ik ben niet echt een man van de lyrics, maar wat die man er zin na zin uitgooit is onvoorstelbaar.

Begeleid door de gitaar en de mondharmonica, waarvan die laatste mij niet meer tot last is, wordt er louter kwaliteit geleverd op dit werkje dat ik helaas nog net geen meesterwerk kan noemen. Dat komt vooral door Idiot Wind en Lily, Rosemary and the Jack of Hearts. Die duren me nog echt te lang, sowieso blijft het een opgave om mij door het middenstuk heen te worstelen. Het begin en eind vliegen echter zo voorbij.

Al met al blijft het indrukwekkend geheel, deze plaat. BOTT staat vol met parels, maar je moet er voor gaan zetten. Dit is geen achtergrondmuziek. Enfin, ik ben nog lang niet uitgeluisterd op de muziek van Bob.

Shout-out naar Tuur.

avatar van metalfist
Ik moet bekennen: in de loop der jaren is mijn favoriet album van Bob Dylan wel eens gewisseld. Het is lange tijd Highway 61 Revisited geweest (ik vraag me af of hoeveel keer ik naar Desolation Row op repeat heb geluisterd) maar met ouder te worden ben ik toch meer en meer naar Blood on the Tracks beginnen neigen. De ultieme luddevudde plaat, want wie heeft er nog nooit luidkeels zitten meebrullen met Idiot Wind? Elk nummer raakt de juiste snaar (maar als ik moet kiezen, dan is het trio Tangled Up in Blue, Simple Twist of Fate en Shelter from the Storm misschien wel mijn alltime top 3 qua Dylan nummers) en zelfs bij Buckets of Rain is opeens het kwartje gevallen. Een strofe als "I like your smile and your fingertips, Like the way that you move your hips, I like the cool way you look at me, Everything about you is bringing me misery" is van een ongekende schoonheid. Ik ben lange tijd benieuwd geweest naar de alternatieve versies van More Blood, More Tracks maar achteraf gezien zou ik geen enkele versie willen wisselen. Al had Up to Me ook wel gewoon op dit album mogen staan.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Wanneer Dylan zal komen te overlijden (áls dat tenminste ooit gebeurt) is dit ongetwijfeld één van de vier of vijf albumtitels die zelfs in de kortste necrologie nog vermeld zullen worden. Ook in de MusicMeter-top-250 staat deze plaat afgetekend als zijn hoogste notering op 43, maar ik heb er zelf een behoorlijke haat/liefde-verhouding mee. Aan de ene kant staan daar zes nummers die voor mij behoren tot het beste dat hij ooit gemaakt heeft, van de complexe "tijdreis" van Tangled up in blue via de schrijnende kwetsbaarheid van If you see her, say hello en het apocalyptische Shelter from the storm tot de woede van Idiot wind, en dat zijn dan ook de nummers waar ik geen genoeg van krijg.
        In de overige vier nummers daarentegen kan ik maar heel weinig van waarde vinden: de manier waarop hij You're gonna make me lonesome when you go en Buckets of rain zingt doet me altijd denken aan [ highly private fixation alert ] een ouwe man die z'n kunstgebit niet in heeft, Meet me in the morning is een vervelende blues, en Rosemary, Lily and the Jack of Hearts is een negen minuten lange miskleun met een lelijk monofoon orgeltje, een baspatroon dat in Una paloma blanca niet zou misstaan, drums die constant in hetzelfde vervelende double-time-tempo lopen, een couplet waarvan de melodie op het einde steeds "dood" valt, en een tekst zonder pointe als een "shaggy dog story" waar niemand de schaar in heeft durven zetten.
        Ik kan er ook niet meer van maken. 60% prachtig en zeer intens (ook zónder acht te slaan op de mythische status die dit album als een soort kroniek van een echtscheiding-in-spe heeft verworven), 40% die me doen afvragen hoe deze plaat mèt die vier nummers aan voornoemde status is gekomen. Omdat die zes nummers zoveel gewicht in de schaal leggen komt mijn score wat hoger uit dan 6/10 oftewel 3*, maar die vier slechte nummers blijven enorme hordes; bij sommige platen zijn de goede nummers zó goed dat de mindere nummers vanzelf "meegaan" in de waardering, zodat ik soms zelfs vergeet dat ik die nummers ooit slechter vond dan de rest, maar bij Blood on the tracks is me dat ook na al die jaren niet gelukt. En dat ik het dus absoluut niet Dylans beste vind zal inmiddels wel duidelijk zijn.

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Bob Dylan - Blood On The Tracks (1975) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Bob Dylan - Blood On The Tracks (1975)
Bob Dylan had al een flinke stapel klassiekers op zijn naam staan toen hij in 1975 het breakup album Blood On The Tracks maakte, dat echt niet onder doet voor de allerbeste albums van de Amerikaanse muzikant

Blood On The Tracks is het vijftiende album van Bob Dylan en het is een behoorlijk donker album, dat in het teken staat van het op de klippen lopen van zijn huwelijk. In muzikaal opzicht keert Bob Dylan weer wat terug naar het geluid van zijn albums uit de jaren 60, maar Blood On The Tracks is ook een behoorlijk intens en heftig album. De songs op het album zijn lang en bieden alle ruimte aan de prachtige teksten van Bob Dylan, die er een paar jaar geleden niet voor niets de Nobelprijs voor ontving. Bob Dylan heeft meer klassiekers op zijn naam staan dan welke andere muzikant dan ook en Blood On The Tracks behoort wat mij betreft bij zijn beste albums. En misschien vind ik het wel de beste.

Er zijn niet veel muzikanten die zo’n omvangrijk en hoogstaand oeuvre hebben als Bob Dylan. De Amerikaanse muzikant, die volgend jaar zijn 84e verjaardag hoopt te vieren, debuteerde aan het begin van de jaren 60 en bracht met name in de eerste jaren van zijn carrière in sneltreinvaart albums uit die stuk voor stuk uitgroeiden tot klassiekers.

Ik heb inmiddels talloze favorieten in het omvangrijke oeuvre van Bob Dylan. Uit het huidige millennium Love And Theft, Modern Times en Rough And Rowdy Ways, uit de jaren 90 Time Out Of Mind, uit de jaren 80 Empire Burlesque, uit de jaren 70 New Morning, Before The Flood, Blood On The Tracks, The Basement Tapes en Desire en dan uit de 60 nog eens de weergaloze serie The Freewheelin' Bob Dylan, The Times They Are A-Changin', Another Side of Bob Dylan, Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited, Blonde On Blonde, John Wesley Harding en Nashville Skyline. En dan vergeet ik vast nog wel een album dat ik ook op zijn minst bovengemiddeld goed vind.

Mijn favoriete Bob Dylan album kan ik onmogelijk kiezen, maar de afgelopen weken heb ik vooral geluisterd naar Blood On The Tracks uit 1975. Het is een album dat volgde op een aantal wat voller ingekleurde albums, maar op Blood On The Tracks keert Bob Dylan terug naar het wat meer ingetogen geluid van zijn eerdere albums, al is het wel een intens album.

Blood On The Tracks, al het 15e album van de Amerikaanse muzikant, is ook een onvervalst breakup album en een van de betere in zijn soort. Toen Dylan in 1974 de studio in dook was zijn huwelijk met Sara op de klippen gelopen en dat vond zijn weerslag in de songs die hij schreef voor het album.

Bob Dylan heeft veel meer albums die werkelijk fantastisch openen, maar met Tangled Up In Blue, Simple Twist Of Fate, You're A Big Girl Now en Idiot Wind ligt de lat op Blood On The Tracks wel heel erg hoog. De eerste tracks op het album zijn echt geweldig, maar ook op het tweede deel van het album houdt Bob Dylan een hoog niveau vast. De uiteindelijke versie van het album bevat tien tracks en duurt ruim vijftig minuten.

Blood On The Tracks is vergeleken met een aantal van zijn voorgangers een redelijk ingetogen album, maar in muzikaal opzicht staat het als een huis. De vaak behoorlijk lange songs op het album klinken prachtig en totaal anders dan singer-songwriter albums zoals die tegenwoordig worden gemaakt.

Ook in tekstueel opzicht is Blood On The Tracks niet te vergelijken met de meeste albums van dit moment. De Amerikaanse muzikant propt flink wat woorden in de songs op het album en laten nog maar eens horen waarom Bob Dylan uiteindelijk zelfs de Nobelprijs voor literatuur heeft gewonnen.

Blood On The Tracks leverde in 1975 in eerste instantie gemengde reacties op, maar inmiddels zijn de critici het er wel over eens dat het een van de vele klassiekers in het oeuvre van Bob Dylan is. Ik luister niet eens zo heel vaak naar de albums van de Amerikaanse muzikant, maar als ik het doe ben ik altijd weer onder de indruk van het uit duizenden herkenbare geluid, dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door de stem van Bob Dylan. Het is een stem waarover al van alles is gezegd, maar op Blood On The Tracks heb ik echt geen enkele moeite met de zang, die ik zeer overtuigend vind.

Over een tijdje heb ik vast weer een andere favoriet in het rijke oeuvre van Bob Dylan, maar op dit moment gaat er niets boven Blood On The Tracks, dat overigens in al zijn gedaanten is te beluisteren op More Blood, More Tracks: The Bootleg Series, Vol. 14 uit 2018. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 04:19 uur

geplaatst: vandaag om 04:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.