menu

Editors - Violence (2018)

mijn stem
3,26 (302)
302 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: [PIAS]

  1. Cold (3:38)
  2. Hallelujah (So Low) (3:55)
  3. Violence (6:06)
  4. Darkness at the Door (4:26)
  5. Nothingness (5:05)
  6. Magazine (3:55)
  7. No Sound but the Wind [New Version] (4:27)
  8. Counting Spooks (5:43)
  9. Belong (6:02)
  10. The Pulse * (6:32)
  11. When We Were Angels * (5:18)
  12. The Pulse [Oxford Version] * (5:59)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 43:17 (1:01:06)
zoeken in:
avatar van deric raven
3,5
Een zeer hoog Imagine Dragons gehalte, valt mij toch wel tegen.
Editors was voor mij toch wel de beste band na de eeuwwisseling, maar maakt hier wel een misstap.

avatar van Screenager
3,5
Daar zijn ze weer. De band met de speciale band met ons kleine Belgenlandje. Ook ik moet bekennen dat ik toch wel een serieuze boon heb voor deze Britten. Zo goed als An End Has A Start, uit 2007 toch al, hebben ze niet meer gepresteerd, maar dat is natuurlijk geen schande. Dit album is voor mij werkelijk een klassieker. Écht teleurgesteld hebben ze ook nog nooit gedaan, ondanks het gegeven dat ze toch niet bang zijn van wat experiment. Elk album rate ik minstens een mooie 3,5* en bevat telkens een aantal geweldige nummers. De echte missers zijn na 5 albums op 1 hand te tellen.

De heldenstatus in België bereikt misschien wel een nieuw hoogtepunt met de 'Werchter Classic'-headlinerpositie die ze nu reeds bereikt hebben. Andere wereldbands als The National en Kraftwerk mogen het publiek opwarmen voor deze editoren.

De vooruitgeschoven singles waren allebei om van te smullen. Vooral Hallelujah (So Low) werd ook hier goed ontvangen omdat Editors sinds lang nog eens alles uit de kast haalt. Allicht mijn favoriete nummer in jaren van hen. Ook Magazine werd door StuBru en consoorten weer gehypet, maar daar had ik zeker geen problemen mee. Zeer goede singlekeuze. Ook het wondermooie No Sound But The Wind vindt dan eindelijk een plaatsje op een studioalbum.
De verwachtingen worden zo toch weer wat omhoog gekrikt, zou het zomaar kunnen dat ze nog eens ouderwets verwoestend uithalen en een wereldalbum afleveren? Eindelijk is het dan 9 maart.

Jammer genoeg blijkt na een aantal luisterbeurten al duidelijk dat ze die singles wel héél goed gekozen hadden. Moeilijk was het hoogstwaarschijnlijk niet. De rest is namelijk meteen een niveautje of 2 lager. No Sound But The Wind is een matige versie van de geweldige live-uitvoering en de overige songs lijken eerder op B-kantjes van eerder verschenen werk (vooral wat In This Light-materiaal).

Begrijp me niet verkeerd, het klinkt nergens écht onaangenaam in de oren, maar evenmin wordt je ergens omver geblazen. Cold, toch wel een matige song, temperde meteen mijn verwachtingen en jammer genoeg bevestigden een aantal andere 'nieuwe' songs dit niveau. Ook Darkness At The Door is vrij gemakkelijke stadionpop om wat met de armen van links naar rechts te zwaaien. Ik zou allicht wel meedoen, maar niet volledig van harte. Leg dat maar eens naast een Racing Rats en dan is het verschil toch wel pijnlijk duidelijk. Zoals starsailor zei:
Glad gepolijste meuk zonder scherpe randjes. All Sparks will burn out in the end....

Zo een Nothingness en Violence zijn zeker nog interessant en zie ik ook nog wel groeien, al vind ik het jammer dat ze na de muzikale spanningsopbouw zelden of nooit kiezen voor een uitbarsting. Zo een gitaarsolotje in Nothingness is zeker mooi, maar het mag gerust wat meer zijn. Een gemiste kans, want met een alles vernietigende laatste minuut zou dit een geweldige song kunnen zijn.

Eindigen doet het album dan met Counting Spooks en Belong. Weer overheerst het In This Light-gevoel en klinkt het voornamelijk als iets minder interessante versies van bijvoorbeeld Nothingness en Violence. Zeker niet slecht, maar toch wat langdradig en ze missen wat spanning. Het strijkersriedeltje in Counting Spooks doet me trouwens enorm aan The Cure denken.

Mijn mening kan zeker nog wat wijzigen, in beide richtingen, maar de eerste indrukken zijn niet overweldigend. Ik start met 3 sterren. Net omdat een lichte teleurstelling toch wel overheerst na de geweldige singles.
Maar goed, na een 3-tal luisterbeurten is het soms gevaarlijk om al te grote conclusies te trekken. 3.5* zit er wel nog in als de langere songs nog wat groeien. Echt teleurstellen doen enkel Cold in mindere mate en Darkness At The Door.

avatar van blur8
4,5
Eigenlijk is de structuur van het album wel duidelijk. Geen concept, gewoon opgebouwd rond de 2 fantastische singles, en de publiekslieveling bij concerten No Sound But the Wind.
Dan hebben we deel 1, met 3 eenvoudige songs gedomineerd door computergestuurde drums (Cold, Violence, Darkness). Daarna deel 2 met meer muzikale inhoud (Nothingness, Counting Spooks, Belong).
Van de nieuwe songs bevalt me de vibe van Counting Spooks het meest.

Conclusie: Een veilig consoliderend album. Maar als dat onder de bezielde leiding van Tom gebeurd, hoor je mij echt niet klagen. En iedereen te vriend houden lukt natuurlijk nooit meer bij je 6de album, zeker niet bij zuurpruimen die hun mening al klaar hebben halverwege de 1ste luisterbeurt. Heb daar totaal geen last van, geen spoor van teleurstelling en ben zeer verheugd om naar een reeks van concertdata te gaan deze maand en in oktober. Wordt een feest met deze reeks stadion krakers.

avatar van DjFrankie
3,0
DjFrankie (moderator)
Nou ik ben zeker niet overtuigd met deze nieuwe. Klinkt allemaal veel te gelikt, en geforceerd bombastisch.
Dit zou vergelijkbaar moeten zijn met An End has a Start. Dream On zou ik zeggen.

avatar van Maartenn
3,0
Maartenn (crew)
De Editors leveren met hun nieuwe album de muziek voor een gezellig elektropopfeestje.

Vanaf de opener is duidelijk dat The Editors voor veiligheid kiezen. De nummers lijken pasklaar om op de radio te worden gedraaid. Stiekem is dit natuurlijk altijd al zo geweest met deze band, die wat mij betreft ergens tussen commercieel Coldplay en de wat meer up-tempo van Interpol inzit. Die laatste vergelijking heeft natuurlijk ook alles te maken met het stemgeluid van zanger Tom Smith.

Hoewel de genre-indicatie bij deze plaat 'Rock' leest, zijn de gitaren op de album slechts sporadisch te horen. Kunstmatige beats en synthesizer voeren de boventoon op dit wisselvallige album. Wat dan overblijft is een middenmoot. Niet spannend, niet slecht en door zijn beperkte lengte prima uit te zitten zonder dat het saai wordt.

3,0*

avatar van Vinck
3,0
Editors is een band die nauw aan mijn hart ligt. De indierock formatie werd gevormd begin jaren 2000 in de omgeving van Birmingham en bestaat uit frontman Tom Smith, bassist Russell Leetch, drummer Ed Lay en gitarist Justin Lockey. Deze laatste vervangt oud-lid Chris Urbanowicz die de band verliet in 2012. Het debuutalbum van Editors, ‘The Back Room’, kwam uit in 2005 en werd snel bekroond met een Mercury Prize. Deze magistrale plaat werd tot de post-punk revival gerekend en bracht topnummers voort, zoals de voortreffelijke single ‘Munich’. Amper twee jaar later kwam Editors op de proppen met ‘An End Has A Start’, waar het stadionvriendelijke geluid al iets meer werd opgezocht. Het songmateriaal op dat album vond ik formidabel, en het album behoort al jaren tot mijn persoonlijke favorieten. Bovendien vormen deze nummers de soundtrack van mijn middelbare schooltijd. In 2009 was het tijd voor ‘In This Light And On This Evening’, een polariserend album met veel elektronische invloeden en experimentelere werkstukken. Ook deze plaat ben ik gauw gaan waarderen, en de knaller ‘Papillon’ weet me nog steeds kippenvel te bezorgen. Ondertussen had Editors een serieuze fanbase opgebouwd in ons Belgenlandje, waar hun muziek enorm geapprecieerd werd. Waarom dit zo is, daar heb ik verschillende theorieën over, maar dat is misschien voor een ander schrijfstuk. In 2010 traden de Editoren op in Werchter, wat een legendarisch moment opleverde in de Belgische festivalgeschiedenis. Tom Smith bracht de bloedmooie pianoballad ‘No Sound But The Wind’ ten gehore, wat de jonge megafan Jason Callewaert tot tranen toe bewoog. De beelden zijn in het geheugen van menig festivalganger geprint, en de band tussen Editors en ons landje werd in de volgende jaren alleen nog versterkt. In 2012 deed het vertrek van Chris Urbanowicz de band even in een dip belanden. Een drijvende kracht en een vriend was uit hun midden verdwenen. Hoe moest het nu verder? Gitarist Justin Lockey werd gerekruteerd en zou zich mogen ‘inwerken’ tijdens een volgend concert op Rock Werchter in de zomer van 2012. Tom Smith en co zagen het echter niet helemaal zitten en hielden de mogelijkheid voor ogen dat Editors weleens zouden kunnen stoppen. Niets was minder waar: de energie die de band van het publiek kreeg die avond, de manier waarop de nieuwe songs en het nieuwe bandlid werden ontvangen zorgde ervoor dat Editors vol goeie moed bleven doorgaan. In 2013 was daar dan ook plots ‘The Weight Of Your Love’, een album vol sterke popsongs dat ook bij mij meteen goed viel. Weer twee jaar later kwam de plaat ‘In Dream’ uit, wederom een solide plaat met enkele prachtliederen. Dat betekent dat ‘Violence’, dat sinds enkele weken in de rekken ligt, al reeds de zesde studioplaat van deze Britse heren is. De tijd vliegt…Hieronder een song per song review van de laatste worp van Editors.

Als intro van de nieuwe plaat krijgen we ‘Cold’ voorgeschoteld. In dit lied zijn subtiele electronica en echo’s van U2 te horen. Tom Smith wisselt in de strofen af tussen zijn kenmerkende, zwoele bariton en zijn indrukwekkende falsetto voor de hogere noten. ‘Cold’ heeft leuke melodieën en een haast opzwepend refrein dat lekker in het gehoor ligt. Beviel me meteen.

“You were waiting for elation
Like you would fall out of the sky
Maybe time’s the greatest healer
But baby everything will die”


Voorlopig nog niks aan de hand, want nadien klinkt ‘Hallelujah (So Low)’ door de speakers. Dit nummer werd als tweede single gereleased. Wat eerst klonk als een eerder atypische Editors-track, ontpopt zich bij volgende luisterbeurten als een ijzersterke single die erin hakt met een stevige riff die vele recensenten met Muse vergelijken. Ik snap dit ergens wel, maar buiten het feit dat de gitaar lekker vuil en distorted klinkt valt er niets meer te vergelijken. Erg lekker!

“Just don’t leave this old dog to go lame
This life requires another name”

Titeltrack ‘Violence’ is nummer drie. Het nummer is ruim zes minuten lang, wat in mijn opzicht steeds moet verantwoord worden door een interessante, goede song. ‘Violence’ maakt dit, mijns inziens, niet volledig waar. Er blijft zeker genoeg over om te genieten: de elektronische beat en synth-toetsjes doen me erg denken aan Depeche Mode bij momenten, maar toch blijft de Editors-feeling prominent aanwezig. Ook de bas speelt een mooie rol in het geheel van het nummer. Het klinkt allemaal zeer fris, maar op geen enkel moment barst het nummer écht los of wordt de luisteraar getrakteerd op een epische muzikale climax. We blijven een beetje aan de oppervlakte zweven. Na een tijdje lijkt het nummer uit te doven, waarna plots een elektronische outro van haast twee minuten het nummer echt afrondt. Niet slecht, maar overbodig en helaas te lang uitgesponnen.

“Baby we’re nothing but violence
Desperate, so desperate and fearless
Mess me around until my heart breaks
I just need to feel it”


‘Darkness At The Door’ gleed tijdens de eerste luisterbeurten haast onopgemerkt voorbij. Deze ochtend spits ik echter mijn oren bij het horen van de haast feestelijke synth-intro en de melodietjes die Chris Martin van Coldplay ten tijde van ‘Viva La Vida’ ook zou kunnen geschreven hebben. Ik hoor dit lied al weerklinken op festivalterreinen tijdens plakkerige zomeravonden, wat me best blij stemt. Toch blijf ik kritisch: muzikaal gebeurt er te weinig om écht te beklijven, en ‘Darkness At The Door’ blijkt niet meer te zijn dan een lekker wegluisterend nummertje.

‘Nothingness’ begint wederom niet slecht, met mooie croonende zang van Smith. Diens geweldige vocalen zijn wellicht de allergrootste troef voor de band. Wanneer het nummer na een dikke minuut écht van start gaat, komt er weer een catchy refreintje. Dit contrasteert een beetje met de pathos die in de strofes tentoongespreid wordt, qua feeling zweeft dit nummer dus ergens tussen semi-breekbaar en opzwepend. Naar het einde toe slaan we echter volledig om naar de up-tempo kant en is er als bij wonder zelfs een gitaartje te horen. Hierbij veer ik overeind, maar de euforie is van korte duur: de interessante stukjes zijn niet genoeg uitgespeeld en weer overheerst het gevoel dat er veel meer had ingezeten. Toch wel jammer!

Vervolgens is het echter onbezorgd genieten met ‘Magazine’. Deze leadsingle lost wel alle verwachtingen in en laat een elektronische, doch rockende band horen vol zelfvertrouwen. ‘Magazine’ is een knaller die het niveau omhoog trekt en ook bij herhaling leuk blijft. Het nummer klinkt anders dan alles wat Editors voorheen heeft uitgebracht, maar zoals vaak worden de nieuwe invloeden hier smaakvol toegepast en klinkt het nergens geforceerd. Deze mag permanent in de setlist komen van mij.

“Now talk the loudest with a clenched fist
Top of a hit list, gag a witness
It takes a fat lip to run a tight ship
Just talk the loudest with a clenched fist”


Track 7 was een verrassing toen ik deze voor het eerst zag staan: ‘No Sound But The Wind’. Eindelijk krijgt dit toplied een welverdiende plek op een studioplaat. Tegelijk bekroop me ook de angst dat deze versie erg moeilijk de emotionele impact van de live performances zou kunnen evenaren. Deze angst blijkt deels terecht. Op dit album is ‘No Sound But The Wind’ correct en met een sober, mooi arrangement uitgevoerd. Het nummer is dus zeker niet verpest, maar verbleekt helaas bij de live-versie uit 2010.

We gaan naar het einde van het album toe met ‘Counting Spooks’. Nu blijkt vooral de zwakte van ‘Violence’ als geheel, want het afsluitende tweeluik ‘Counting Spooks’ en ‘Belong’ zijn naar Editors-normen gewoon niet sterk genoeg. Het is dan ook zonde om zo het album te moeten afsluiten. De nummers zijn bijlange niet slécht, maar overtuigen gewoon niet zoals vele nummers op voorgaande platen dat wel konden. De melodie van ‘Counting Spooks’ is zelfs erg tof, maar er is geen spanningsopbouw te bespeuren en de songstructuur zorgt ervoor dat het bijna zes minuten durende nummer niet blijft hangen. Het ‘groovy’ middenstukje bijvoorbeeld is wel geinig met enkele strijkertjes op de achtergrond en repetitieve zang, maar het kan nog veel beter. Elke keer als ik de kenmerkende Editors-gitaren hoor is het bitterzoet: meer van dit had van ‘Violence’ een topplaat kunnen maken.

‘Belong’ is het (te lange) sluitstuk van het album. De titel en hele subtiele samples naar het einde van het nummer hinten naar een R.E.M.-tribute. Muzikaal is er echter nergens een link hier. Nergens wordt het nummer interessant, de pathos van Smith voelt hier lichtjes misplaatst aan en mist dus volledig de beoogde impact. Een miskleun om een verder degelijk album af te sluiten.

Concluderend kan ik stellen dat ‘Violence’ niet de ramp is die vele zogenaamde muziekkenners ervan maken, maar toch is het als geheel een pak minder dan voorgaande albums. Dit is jammer, want er staat genoeg moois op ‘Violence’ en de band had ook van de mindere goden sterke Olympiërs kunnen maken. Sommige nummers klinken als b-kantjes van de twee vorige albums en missen de panache die Editors zo geliefd maakt. Met een beetje meer effort had hier een dikke 7 ingezeten, maar nu kom ik nipt uit op een 6.5. Niet getreurd, Editors blijft één van mijn favoriete bands. Onvoorwaardelijke liefde noemen ze dat.

Eindscore: 6.5/10

Deze review is afkomstig van mijn muziekblog Pop-Pourri , ook terug te vinden op facebook

avatar van Marco van Lochem
4,0
Op 25 juli 2005 bracht de Engelse band Editors hun eerste album uit, “THE BACK ROOM”, met geweldige melodieuze gitaar georiënteerde rock en de klagende, karakteristieke stem van zanger en frontman Tom Smith. Die stem is en blijft de rode draad in de muziek van deze band. Ze brachten sinds het succesvolle debuut 5 albums uit en deze week is nummer 6 verschenen, “VIOLENCE”. Op album 4, “THE WEIGHT OF YOUR LOVE” stond de gitaar nog op de voorgrond, album 5 “IN DREAM” was meer keyboard gericht. Op “VIOLENCE” is er een prachtig evenwicht tussen de stijlen op die 2 voorgaande albums. De 9 tracks (extra tracks op een bonus edition) zijn gevarieerd, electronic met een wat agressieve sound, en dat past de band uitstekend. Op één of andere manier slagen Editors er op elk album weer in te verrassen. Het blijft fris klinken en de stem van Smith blijft een genot om naar te luisteren. Luister maar eens naar het titelnummer dat een spannende opbouw heeft, of “DARKNESS AT THE DOOR” dat zeer dansbaar is, of het verstilde “NO SOUND BUT THE WIND”. Editors kan elke stijl aan en weet daar elke keer weer een eigen geluid aan te geven…super knap!!

3,0
Ik begrijp de kritiek op Editors wel. De Engelse band heeft geen afslag genomen en blijft eigenlijk precies hetzelfde geluid produceren als in 2008. Maar tegenwoordig is dat juist gedurfd. Coldplay heeft laten zien dat conformistisch te werk gaan juist heel comfortabel kan zijn; gewoon een dagje vrijmaken om te luisteren naar de ellende die nogal eens langskomt op de Top 40, stop het in een jasje dat min of meer je eigen repertoire nagalmt, en zo hebben ze met groot gemak hun populariteit kunnen vasthouden. Editors hebben het zich knap lastig gemaakt door gewoon lekker door te raggen. En ze doen nog altijd best goed.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
De formule van In dream verder uitgebouwd en geperfectioneerd met alle ingrediënten in de juiste verhoudingen in de heksenketel : de lage èn de kopstem van Tom Smith, grote refreinen, afwisselend akoestische en elektronische drums, veel synthesizers maar ook stevige gitaaruitbarstingen, en in de composities een goede balans tussen bezwerend en hektisch, somber en jubelend (zoals op Nothingness – voorzover je de donkere stem van Tom Smith jubelend zou kunnen noemen).
        Hoogtepunten zijn voor mij de warmbloedige opener en de prachtige emotionele afsluiter met het mooie contrast tussen de veilige kamer en de "wilderness" buiten (maar ook binnenin de zanger), en tussendoor blijft No sound but the wind prachtig, maar dat had ik al als (ongevraagde) bonustrack op In this light and on this evening in een geweldige live-versie tijdens Rock Werchter 2010, dus dat voelt toch een beetje als makkelijke opvulling (hetgeen het natuurlijk niet is, gezien de hoeveelheid muziek die Editors nog op de plank moeten hebben liggen). Wat de bonustracks betreft had The pulse kwalitatief gemakkelijk op het eigenlijke album gekund, maar When we were angels vind ik nogal melig met dat steeds herhaalde zeurende gitaarlijntje.
        En ik eindig met hetzelfde zinnetje als waarmee ik mijn bericht bij In dream besloot, alleen geldt dat nu niet na tien jaar en vijf albums maar na twaalf jaar en zes albums : de Editors hebben mij nog steeds niet teleurgesteld.

avatar van frolunda
2,5
Opnieuw geen al te sterk Editors album,al kan ie mij juist wel wat meer bekoren dan zijn voorganger,of ben ik misschien wat milder geworden? Zou ook kunnen.
In ieder geval ben ik nooit een liefhebber geweest van de zang van Tom Smith dus op dat vlak veranderd er niet al te veel.Daarnaast vind ik deze keer de muzikale invulling meestal niet mooi,te koud en te elektronisch.En als dan op de eerste helft van Violence de liedjes mij ook niet kunnen overtuigen,tja dan blijft er niet al te veel over.
Gelukkig weet de band zich in het tweede gedeelte van het album wat te herstellen met redelijk sterke songs als No Sound but the Wind,Belong en Magazine maar helaas is dat niet genoeg om Violence boven de middelmaat uit te tillen.

avatar van Rick T
2,0
Het eerste kwartier begint hoopvol en geeft me het idee dat men het goede slot van In Dreams doortrekt naar deze schijf. Helaas is het na die Viertelstunde direct gedaan met al het goeds op dit album. Op het moment dat Counting Spooks begint, heb ik het al opgegeven en er is ook niet meer voldoende tijd om het vege lijf te redden, zoals bij In Dreams wel nog het geval was. Niet dat Counting Spooks geweldig is ofzo.

Echt het meest teleurstellende dat Editors hebben gedaan imo. Zelfs de eerste 3 nummers zouden op een ander album niet tot mijn favorieten behoren, maar een kinderhand is op Violence snel gevuld. In alle andere albums van Editors vond ik wel iets dat me hooked kreeg, en ze het voordeel van de twijfel gaf. Ook al is het wss tegen beter weten in, omdat het moeilijk zal worden om de kwaliteit van AEHAS en Back Room te evenaren. Laat staan te passeren.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:42 uur

geplaatst: vandaag om 07:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.