Daar zijn ze weer. De
band met de speciale
band met ons kleine Belgenlandje. Ook ik moet bekennen dat ik toch wel een serieuze boon heb voor deze Britten. Zo goed als An End Has A Start, uit 2007 toch al, hebben ze niet meer gepresteerd, maar dat is natuurlijk geen schande. Dit album is voor mij werkelijk een klassieker. Écht teleurgesteld hebben ze ook nog nooit gedaan, ondanks het gegeven dat ze toch niet bang zijn van wat experiment. Elk album rate ik minstens een mooie 3,5* en bevat telkens een aantal geweldige nummers. De echte missers zijn na 5 albums op 1 hand te tellen.
De heldenstatus in België bereikt misschien wel een nieuw hoogtepunt met de 'Werchter Classic'-headlinerpositie die ze nu reeds bereikt hebben. Andere wereldbands als The National en Kraftwerk mogen het publiek opwarmen voor deze editoren.
De vooruitgeschoven singles waren allebei om van te smullen. Vooral Hallelujah (So Low) werd ook hier goed ontvangen omdat Editors sinds lang nog eens alles uit de kast haalt. Allicht mijn favoriete nummer in jaren van hen. Ook Magazine werd door StuBru en consoorten weer gehypet, maar daar had ik zeker geen problemen mee. Zeer goede singlekeuze. Ook het wondermooie No Sound But The Wind vindt dan eindelijk een plaatsje op een studioalbum.
De verwachtingen worden zo toch weer wat omhoog gekrikt, zou het zomaar kunnen dat ze nog eens ouderwets verwoestend uithalen en een wereldalbum afleveren? Eindelijk is het dan 9 maart.
Jammer genoeg blijkt na een aantal luisterbeurten al duidelijk dat ze die singles wel héél goed gekozen hadden. Moeilijk was het hoogstwaarschijnlijk niet. De rest is namelijk meteen een niveautje of 2 lager. No Sound But The Wind is een matige versie van de geweldige live-uitvoering en de overige songs lijken eerder op B-kantjes van eerder verschenen werk (vooral wat In This Light-materiaal).
Begrijp me niet verkeerd, het klinkt nergens écht onaangenaam in de oren, maar evenmin wordt je ergens omver geblazen. Cold, toch wel een matige song, temperde meteen mijn verwachtingen en jammer genoeg bevestigden een aantal andere 'nieuwe' songs dit niveau. Ook Darkness At The Door is vrij gemakkelijke stadionpop om wat met de armen van links naar rechts te zwaaien. Ik zou allicht wel meedoen, maar niet volledig van harte. Leg dat maar eens naast een Racing Rats en dan is het verschil toch wel pijnlijk duidelijk. Zoals
starsailor zei:
Glad gepolijste meuk zonder scherpe randjes. All Sparks will burn out in the end....
Zo een Nothingness en Violence zijn zeker nog interessant en zie ik ook nog wel groeien, al vind ik het jammer dat ze na de muzikale spanningsopbouw zelden of nooit kiezen voor een uitbarsting. Zo een gitaarsolotje in Nothingness is zeker mooi, maar het mag gerust wat meer zijn. Een gemiste kans, want met een alles vernietigende laatste minuut zou dit een geweldige song kunnen zijn.
Eindigen doet het album dan met Counting Spooks en Belong. Weer overheerst het In This Light-gevoel en klinkt het voornamelijk als iets minder interessante versies van bijvoorbeeld Nothingness en Violence. Zeker niet slecht, maar toch wat langdradig en ze missen wat spanning. Het strijkersriedeltje in Counting Spooks doet me trouwens enorm aan The Cure denken.
Mijn mening kan zeker nog wat wijzigen, in beide richtingen, maar de eerste indrukken zijn niet overweldigend. Ik start met 3 sterren. Net omdat een lichte teleurstelling toch wel overheerst na de geweldige singles.
Maar goed, na een 3-tal luisterbeurten is het soms gevaarlijk om al te grote conclusies te trekken. 3.5* zit er wel nog in als de langere songs nog wat groeien. Echt teleurstellen doen enkel Cold in mindere mate en Darkness At The Door.