menu

Editors - Violence (2018)

mijn stem
3,26 (302)
302 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: [PIAS]

  1. Cold (3:38)
  2. Hallelujah (So Low) (3:55)
  3. Violence (6:06)
  4. Darkness at the Door (4:26)
  5. Nothingness (5:05)
  6. Magazine (3:55)
  7. No Sound but the Wind [New Version] (4:27)
  8. Counting Spooks (5:43)
  9. Belong (6:02)
  10. The Pulse * (6:32)
  11. When We Were Angels * (5:18)
  12. The Pulse [Oxford Version] * (5:59)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 43:17 (1:01:06)
zoeken in:
avatar van Mausie
Mausie (crew)
Net even Cold, Magazine en Hallelujah (So Low) geluisterd. Eerste 2 albums, die ik geweldig vond, hoor ik niks van terug. De elektronische track Papillon van hun 3e album vond ik ook erg mooi, maar ook dat is hier niet terug te horen. Een andere sound dus, maar ik kan er echt helemaal niks mee. Of dit nou stadion pop/rock is of niet, dat zal allemaal wel. Ik vind er vooral geen klap aan, dus ik laat dit album links liggen. Er is teveel nieuwe muziek die wel prikkelt en daar kom ik al bijna niet aan toe.

avatar van Vinck
3,0
Editors is een band die nauw aan mijn hart ligt. De indierock formatie werd gevormd begin jaren 2000 in de omgeving van Birmingham en bestaat uit frontman Tom Smith, bassist Russell Leetch, drummer Ed Lay en gitarist Justin Lockey. Deze laatste vervangt oud-lid Chris Urbanowicz die de band verliet in 2012. Het debuutalbum van Editors, ‘The Back Room’, kwam uit in 2005 en werd snel bekroond met een Mercury Prize. Deze magistrale plaat werd tot de post-punk revival gerekend en bracht topnummers voort, zoals de voortreffelijke single ‘Munich’. Amper twee jaar later kwam Editors op de proppen met ‘An End Has A Start’, waar het stadionvriendelijke geluid al iets meer werd opgezocht. Het songmateriaal op dat album vond ik formidabel, en het album behoort al jaren tot mijn persoonlijke favorieten. Bovendien vormen deze nummers de soundtrack van mijn middelbare schooltijd. In 2009 was het tijd voor ‘In This Light And On This Evening’, een polariserend album met veel elektronische invloeden en experimentelere werkstukken. Ook deze plaat ben ik gauw gaan waarderen, en de knaller ‘Papillon’ weet me nog steeds kippenvel te bezorgen. Ondertussen had Editors een serieuze fanbase opgebouwd in ons Belgenlandje, waar hun muziek enorm geapprecieerd werd. Waarom dit zo is, daar heb ik verschillende theorieën over, maar dat is misschien voor een ander schrijfstuk. In 2010 traden de Editoren op in Werchter, wat een legendarisch moment opleverde in de Belgische festivalgeschiedenis. Tom Smith bracht de bloedmooie pianoballad ‘No Sound But The Wind’ ten gehore, wat de jonge megafan Jason Callewaert tot tranen toe bewoog. De beelden zijn in het geheugen van menig festivalganger geprint, en de band tussen Editors en ons landje werd in de volgende jaren alleen nog versterkt. In 2012 deed het vertrek van Chris Urbanowicz de band even in een dip belanden. Een drijvende kracht en een vriend was uit hun midden verdwenen. Hoe moest het nu verder? Gitarist Justin Lockey werd gerekruteerd en zou zich mogen ‘inwerken’ tijdens een volgend concert op Rock Werchter in de zomer van 2012. Tom Smith en co zagen het echter niet helemaal zitten en hielden de mogelijkheid voor ogen dat Editors weleens zouden kunnen stoppen. Niets was minder waar: de energie die de band van het publiek kreeg die avond, de manier waarop de nieuwe songs en het nieuwe bandlid werden ontvangen zorgde ervoor dat Editors vol goeie moed bleven doorgaan. In 2013 was daar dan ook plots ‘The Weight Of Your Love’, een album vol sterke popsongs dat ook bij mij meteen goed viel. Weer twee jaar later kwam de plaat ‘In Dream’ uit, wederom een solide plaat met enkele prachtliederen. Dat betekent dat ‘Violence’, dat sinds enkele weken in de rekken ligt, al reeds de zesde studioplaat van deze Britse heren is. De tijd vliegt…Hieronder een song per song review van de laatste worp van Editors.

Als intro van de nieuwe plaat krijgen we ‘Cold’ voorgeschoteld. In dit lied zijn subtiele electronica en echo’s van U2 te horen. Tom Smith wisselt in de strofen af tussen zijn kenmerkende, zwoele bariton en zijn indrukwekkende falsetto voor de hogere noten. ‘Cold’ heeft leuke melodieën en een haast opzwepend refrein dat lekker in het gehoor ligt. Beviel me meteen.

“You were waiting for elation
Like you would fall out of the sky
Maybe time’s the greatest healer
But baby everything will die”


Voorlopig nog niks aan de hand, want nadien klinkt ‘Hallelujah (So Low)’ door de speakers. Dit nummer werd als tweede single gereleased. Wat eerst klonk als een eerder atypische Editors-track, ontpopt zich bij volgende luisterbeurten als een ijzersterke single die erin hakt met een stevige riff die vele recensenten met Muse vergelijken. Ik snap dit ergens wel, maar buiten het feit dat de gitaar lekker vuil en distorted klinkt valt er niets meer te vergelijken. Erg lekker!

“Just don’t leave this old dog to go lame
This life requires another name”

Titeltrack ‘Violence’ is nummer drie. Het nummer is ruim zes minuten lang, wat in mijn opzicht steeds moet verantwoord worden door een interessante, goede song. ‘Violence’ maakt dit, mijns inziens, niet volledig waar. Er blijft zeker genoeg over om te genieten: de elektronische beat en synth-toetsjes doen me erg denken aan Depeche Mode bij momenten, maar toch blijft de Editors-feeling prominent aanwezig. Ook de bas speelt een mooie rol in het geheel van het nummer. Het klinkt allemaal zeer fris, maar op geen enkel moment barst het nummer écht los of wordt de luisteraar getrakteerd op een epische muzikale climax. We blijven een beetje aan de oppervlakte zweven. Na een tijdje lijkt het nummer uit te doven, waarna plots een elektronische outro van haast twee minuten het nummer echt afrondt. Niet slecht, maar overbodig en helaas te lang uitgesponnen.

“Baby we’re nothing but violence
Desperate, so desperate and fearless
Mess me around until my heart breaks
I just need to feel it”


‘Darkness At The Door’ gleed tijdens de eerste luisterbeurten haast onopgemerkt voorbij. Deze ochtend spits ik echter mijn oren bij het horen van de haast feestelijke synth-intro en de melodietjes die Chris Martin van Coldplay ten tijde van ‘Viva La Vida’ ook zou kunnen geschreven hebben. Ik hoor dit lied al weerklinken op festivalterreinen tijdens plakkerige zomeravonden, wat me best blij stemt. Toch blijf ik kritisch: muzikaal gebeurt er te weinig om écht te beklijven, en ‘Darkness At The Door’ blijkt niet meer te zijn dan een lekker wegluisterend nummertje.

‘Nothingness’ begint wederom niet slecht, met mooie croonende zang van Smith. Diens geweldige vocalen zijn wellicht de allergrootste troef voor de band. Wanneer het nummer na een dikke minuut écht van start gaat, komt er weer een catchy refreintje. Dit contrasteert een beetje met de pathos die in de strofes tentoongespreid wordt, qua feeling zweeft dit nummer dus ergens tussen semi-breekbaar en opzwepend. Naar het einde toe slaan we echter volledig om naar de up-tempo kant en is er als bij wonder zelfs een gitaartje te horen. Hierbij veer ik overeind, maar de euforie is van korte duur: de interessante stukjes zijn niet genoeg uitgespeeld en weer overheerst het gevoel dat er veel meer had ingezeten. Toch wel jammer!

Vervolgens is het echter onbezorgd genieten met ‘Magazine’. Deze leadsingle lost wel alle verwachtingen in en laat een elektronische, doch rockende band horen vol zelfvertrouwen. ‘Magazine’ is een knaller die het niveau omhoog trekt en ook bij herhaling leuk blijft. Het nummer klinkt anders dan alles wat Editors voorheen heeft uitgebracht, maar zoals vaak worden de nieuwe invloeden hier smaakvol toegepast en klinkt het nergens geforceerd. Deze mag permanent in de setlist komen van mij.

“Now talk the loudest with a clenched fist
Top of a hit list, gag a witness
It takes a fat lip to run a tight ship
Just talk the loudest with a clenched fist”


Track 7 was een verrassing toen ik deze voor het eerst zag staan: ‘No Sound But The Wind’. Eindelijk krijgt dit toplied een welverdiende plek op een studioplaat. Tegelijk bekroop me ook de angst dat deze versie erg moeilijk de emotionele impact van de live performances zou kunnen evenaren. Deze angst blijkt deels terecht. Op dit album is ‘No Sound But The Wind’ correct en met een sober, mooi arrangement uitgevoerd. Het nummer is dus zeker niet verpest, maar verbleekt helaas bij de live-versie uit 2010.

We gaan naar het einde van het album toe met ‘Counting Spooks’. Nu blijkt vooral de zwakte van ‘Violence’ als geheel, want het afsluitende tweeluik ‘Counting Spooks’ en ‘Belong’ zijn naar Editors-normen gewoon niet sterk genoeg. Het is dan ook zonde om zo het album te moeten afsluiten. De nummers zijn bijlange niet slécht, maar overtuigen gewoon niet zoals vele nummers op voorgaande platen dat wel konden. De melodie van ‘Counting Spooks’ is zelfs erg tof, maar er is geen spanningsopbouw te bespeuren en de songstructuur zorgt ervoor dat het bijna zes minuten durende nummer niet blijft hangen. Het ‘groovy’ middenstukje bijvoorbeeld is wel geinig met enkele strijkertjes op de achtergrond en repetitieve zang, maar het kan nog veel beter. Elke keer als ik de kenmerkende Editors-gitaren hoor is het bitterzoet: meer van dit had van ‘Violence’ een topplaat kunnen maken.

‘Belong’ is het (te lange) sluitstuk van het album. De titel en hele subtiele samples naar het einde van het nummer hinten naar een R.E.M.-tribute. Muzikaal is er echter nergens een link hier. Nergens wordt het nummer interessant, de pathos van Smith voelt hier lichtjes misplaatst aan en mist dus volledig de beoogde impact. Een miskleun om een verder degelijk album af te sluiten.

Concluderend kan ik stellen dat ‘Violence’ niet de ramp is die vele zogenaamde muziekkenners ervan maken, maar toch is het als geheel een pak minder dan voorgaande albums. Dit is jammer, want er staat genoeg moois op ‘Violence’ en de band had ook van de mindere goden sterke Olympiërs kunnen maken. Sommige nummers klinken als b-kantjes van de twee vorige albums en missen de panache die Editors zo geliefd maakt. Met een beetje meer effort had hier een dikke 7 ingezeten, maar nu kom ik nipt uit op een 6.5. Niet getreurd, Editors blijft één van mijn favoriete bands. Onvoorwaardelijke liefde noemen ze dat.

Eindscore: 6.5/10

Deze review is afkomstig van mijn muziekblog Pop-Pourri , ook terug te vinden op facebook

avatar van blur8
4,5
Albumtracks nu life gehoord (in Roubaix). En wat een verschil in beleving. Geen spoor van twijfel; De nieuwe songs staan als een huis en dragen de show op vleugels. Beste voorbeelden waar verschil album versus life best tot uiting komen zijn: Violence , Nothingness, Belong. ieder op hun eigen manier maar de basis is Minder Synth en meer gitaar en echte drums. Het pijnpunt lijkt dus de studio productie waarbij te veel computergestuurd is en de life versie waarbij het gevoel klopt.
De stuwende drums in Violence hebben in de life versie wel de gewenste diepte en duwen in plaats van te irriteren vanuit de studio. Nothingness is voor mij al de beste onder de nieuwe songs, maar de dynamiek die ik gisteren hoorde verrasste in de meest positieve manier. Belong is het eerste rustpunt in de show na 1 uur. Nergens misplaatst pathos maar een pure Editors. Probleemloos 1/2 ster erbij.....

avatar van Cor
3,5
Cor
Nah, valt echt niet tegen hoor. Ik hoor een plaat met voldoende dynamiek en hier en daar lekkere, broeierig-spannende toefjes gelardeerd over een stevig bed van gitaren en synth's. Voor mij zal Editors nooit een topband worden, want daarvoor ontbreekt toch die extra klasse van melodie of arrangement. Maar ik heb de heren wel eens een mindere plaat horen maken. Dit 'Violence' verveelt me nergens.

avatar van coldwarkids
4,0
Darkness At The Door!! Prachtig.

avatar van Marco van Lochem
4,0
Op 25 juli 2005 bracht de Engelse band Editors hun eerste album uit, “THE BACK ROOM”, met geweldige melodieuze gitaar georiënteerde rock en de klagende, karakteristieke stem van zanger en frontman Tom Smith. Die stem is en blijft de rode draad in de muziek van deze band. Ze brachten sinds het succesvolle debuut 5 albums uit en deze week is nummer 6 verschenen, “VIOLENCE”. Op album 4, “THE WEIGHT OF YOUR LOVE” stond de gitaar nog op de voorgrond, album 5 “IN DREAM” was meer keyboard gericht. Op “VIOLENCE” is er een prachtig evenwicht tussen de stijlen op die 2 voorgaande albums. De 9 tracks (extra tracks op een bonus edition) zijn gevarieerd, electronic met een wat agressieve sound, en dat past de band uitstekend. Op één of andere manier slagen Editors er op elk album weer in te verrassen. Het blijft fris klinken en de stem van Smith blijft een genot om naar te luisteren. Luister maar eens naar het titelnummer dat een spannende opbouw heeft, of “DARKNESS AT THE DOOR” dat zeer dansbaar is, of het verstilde “NO SOUND BUT THE WIND”. Editors kan elke stijl aan en weet daar elke keer weer een eigen geluid aan te geven…super knap!!

avatar van JoaMuse
3,0
Flauwe plaat met te veel nummers die lang duren maar eigenlijk nergens naartoe gaan. Zelfs de energieke uitbarsting in Hallelujah (So Low) maakt weinig indruk. Magazine is wel een prima nummer, net als Darkness at the Door en het al bekende No Sound But the Wind dat weliswaar niet kan tippen aan de prachtige hitversie vanop Rock Werchter.

avatar van sherpa
Ray P Leak schreef:
Zolang die Tom Smith Ian Curtis blijft nadoen blijf ik Editors 3x niks vinden


Dan word je op je wenken bediend, want op Violence klinkt maar erg weinig van Ian Curtis door.

avatar van Bert Wasbeer
3,5
Wellicht al eerder opgemerkt maar heet de plaat niet VI OLENCE? VI als in de Romeinse 6? Is ook het zesde album natuurlijk

avatar van west
4,0
Gisteravond in de Ziggo Dome bleven een aantal nummers van dit album fier overeind : Cold, Nothingless, Magazine, Belong & Violence was genieten voor de band en het publiek. Dat zegt wat mij betreft ook wat over de kwaliteit van dit allbum.

4,0
Live stonden de liedjes van deze plaat als een huis, misschien toch nog maar even aanschaffen. Wat was het goed!

avatar van JohnnyVergerFan
4,0
Ook opener van de avond in de Ziggo Dome: "Hallelujah (So low)" beukte er lekker in met die schurende overgangen.
Band was in bloedvorm met een aantal verrassende uitvoeringen.

avatar van Mjuman
2,5
Na nogmaalse beluistering moet het hoge woord er gewoon maar uit: de leer van het Coldplaïstiek heeft een nieuwe protagonist op kunnen nemen in haar gelederen: Editors.

Was ik na de vorige al huiverig, nu weet ik het zeker: de bombast en holle lyriek zorgt ervoor dat ik compleet afhaak: meer verpakking, minder inhoud is not the way to go.

Werd enorm verveeld door dit album en dan houdt het gewoon op. De pretentie diende zich al aan in Weight of Your Love, maar kon toen net krap an beteugeld worden. Nu is 't echt passé.

Jammer de bammer: Back Room, End, In This light en nog een enkele zullen heus hun draaitijd wel behouden, maar dit is meer voor m'n neefje die Coldplay ook vet cool vindt.

avatar van vanwijk
3,5
De band was inderdaad in bloedvorm, zelfs in de tweede ring waar wij zaten, was het fantastisch, zowel muzikaal als visueel.
Hoogtepunten waren de uitvoeringen van Violence/No Harm, Belong, Cold, Magazine en Papillon. Ijzersterk! Dit album staat als een huis!

4,0
vanwijk schreef:
De band was inderdaad in bloedvorm, zelfs in de tweede ring waar wij zaten, was het fantastisch, zowel muzikaal als visueel.
Hoogtepunten waren de uitvoeringen van Violence/No Harm, Belong, Cold, Magazine en Papillon. Ijzersterk! Dit album staat als een huis!


Ik heb ze in Keulen (Palladium) gezien. Het was een degelijk tot goed concert.

Daarnaast heb ik me voor het eerst sinds jaren echt geamuseerd met een voorprogramma (Public Service Broadcasting). Electronische mijnwerkersmuziek. Multi-instrumentaal.

4,0
Concert was fantastisch. Mooie set met mix van gitaar en elektronisch georiënteerd. Ook de nieuwe nummers stonden als een huis.

avatar van borland
4,0
Gisteren in Kopenhagen gezien. Wat een fantastische band is dit toch. De 8 nummers die ze van de nieuwe cd speelden klonken fantastisch. Vooral Violence zal wel een blijvertje blijven in de setlist waar ik Bones toch wel in miste.

avatar van Leptop
Jan uit Berlijn schreef:

Daarnaast heb ik me voor het eerst sinds jaren echt geamuseerd met een voorprogramma (Public Service Broadcasting). Electronische mijnwerkersmuziek. Multi-instrumentaal.


Ik heb ooit The Editors gezien in het voorprogramma van Muse. Was ook best goed.

avatar van Erikpol
2,5
Mjuman schreef:
Na nogmaalse beluistering moet het hoge woord er gewoon maar uit: de leer van het Coldplaïstiek heeft een nieuwe protagonist op kunnen nemen in haar gelederen: Editors.

Was ik na de vorige al huiverig, nu weet ik het zeker: de bombast en holle lyriek zorgt ervoor dat ik compleet afhaak: meer verpakking, minder inhoud is not the way to go.

Werd enorm verveeld door dit album en dan houdt het gewoon op. De pretentie diende zich al aan in Weight of Your Love, maar kon toen net krap an beteugeld worden. Nu is 't echt passé.

Jammer de bammer: Back Room, End, In This light en nog een enkele zullen heus hun draaitijd wel behouden, maar dit is meer voor m'n neefje die Coldplay ook vet cool vindt.
helemaal eens.

avatar van predator
4,5
Ik vind het ook vet cool

avatar van andnino
3,5
Editors bekritiseren is prima, maar laten we toch vaststellen dat Editors bij lange na zo diep gezonken niet is als Coldplay na omstreeks 2011. Je kunt hier veel van zeggen, maar lichte top 40 hitjes zijn het zeker niet.

avatar van Mjuman
2,5
andnino schreef:
Editors bekritiseren is prima, maar laten we toch vaststellen dat Editors bij lange na zo diep gezonken niet is als Coldplay na omstreeks 2011. Je kunt hier veel van zeggen, maar lichte top 40 hitjes zijn het zeker niet.


Geen idee met welke tekst je nu reageert (of op welke poster), zodat het lijkt alsof je met hagel aan het schieten bent. Laten we daarom even de feiten op een rijtje zetten:

* in mijn beleving was Coldplay in 2008 al over het randje gekukeld; lees ook Coldplay - Viva La Vida or Death and All His Friends (2008) - daar werd een trend ingezet: kleinschalige indie verdween tgv megalomane stadionpop.

* velen ervoeren Editors - In This Light and on This Evening (2009) als een tegenvaller. Daar hoorde ik niet bij - ik verwelkomde het relatieve vernieuwingsinitiatief (gebruik van synths); vond het album wel iets minder dan de vorige (0,25 - 0,5 *), maar verder weinig aan de hand.

* bij Editors - The Weight of Your Love (2013) deed het melodrama net fff meer zijn entree, om vervolgens zich door te zetten bij het album erna. En dat is nou net de zgn "thin line between love and hate" (lees: negatief of positief waarderen). Overdaad (aan melodrama) schaadt is het gewone gezegde - en nou weet ik wel dat zulks persoonlijk is, maar dat zijn alle meningen hier nou eenmaal.

Melodrama - je mag het ook sentimentaliteit noemen - tast imo de effectiviteit en geloofwaardigheid van de boodschap aan - noem het ook Coldplayïstiek: weinig nummers zijn zo leeg qua gevoel als het titelnummer van Viva la Vida; daarbij moet ik denken aan Amerikaanse films waarin ouders en kinderen om de haverklap tegen elkaar "I love you" zeggen; ja ja. Als het zo echt zou liggen vraag ik me af hoe ver we als soort zijn afgestompt dat we dergelijke expliciete emotionele signalen nodig hebben.

* Dit album is mij te veel sentimentaliteit - de versynthwavede Hazes; ik zie bij wijze van spreken de verlichte smartfoonschermpjes bij honderdtallen voor me opduiken bij het concert om de beleving te uiten en de ervaring te delen.

Vind je dit prima muziek - geen probleem; blijf gewoon luisteren - ook naar andere dingen.
Misschien is het voortaan ook handiger om man en paard in discussie/reactie te noemen anders wordt het al snel stereometrisch dialogiseren.

avatar van andnino
3,5
Mjuman schreef:
(quote)


Geen idee met welke tekst je nu reageert (of op welke poster), zodat het lijkt alsof je met hagel aan het schieten bent. Laten we daarom even de feiten op een rijtje zetten:

* in mijn beleving was Coldplay in 2008 al over het randje gekukeld; lees ook Coldplay - Viva La Vida or Death and All His Friends (2008) - daar werd een trend ingezet: kleinschalige indie verdween tgv megalomane stadionpop.

* velen ervoeren Editors - In This Light and on This Evening (2009) als een tegenvaller. Daar hoorde ik niet bij - ik verwelkomde het relatieve vernieuwingsinitiatief (gebruik van synths); vond het album wel iets minder dan de vorige (0,25 - 0,5 *), maar verder weinig aan de hand.

* bij Editors - The Weight of Your Love (2013) deed het melodrama net fff meer zijn entree, om vervolgens zich door te zetten bij het album erna. En dat is nou net de zgn "thin line between love and hate" (lees: negatief of positief waarderen). Overdaad (aan melodrama) schaadt is het gewone gezegde - en nou weet ik wel dat zulks persoonlijk is, maar dat zijn alle meningen hier nou eenmaal.

Melodrama - je mag het ook sentimentaliteit noemen - tast imo de effectiviteit en geloofwaardigheid van de boodschap aan - noem het ook Coldplayïstiek: weinig nummers zijn zo leeg qua gevoel als het titelnummer van Viva la Vida; daarbij moet ik denken aan Amerikaanse films waarin ouders en kinderen om de haverklap tegen elkaar "I love you" zeggen; ja ja. Als het zo echt zou liggen vraag ik me af hoe ver we als soort zijn afgestompt dat we dergelijke expliciete emotionele signalen nodig hebben.

* Dit album is mij te veel sentimentaliteit - de versynthwavede Hazes; ik zie bij wijze van spreken de verlichte smartfoonschermpjes bij honderdtallen voor me opduiken bij het concert om de beleving te uiten en de ervaring te delen.

Vind je dit prima muziek - geen probleem; blijf gewoon luisteren - ook naar andere dingen.
Misschien is het voortaan ook handiger om man en paard in discussie/reactie te noemen anders wordt het al snel stereometrisch dialogiseren.

Ik ben dan misschien wel met hagel aan het schieten. Je individuele punten zijn, nou ja, individueel. Ik snap je beleving van het carrièreverloop van deze twee bands. Maar waar ik op doelde is het feit dat Coldplay niet slechts een stadionband is (daar is geen ontkennen aan), maar hier bovenop ook actief naar de hitjes zoekt, en zich hierin ook niet schaamt om samenwerkingen aan te gaan met grote namen in de EDM/dance. Editors zijn tegenwoordig net zo'n stadionband, maar vol en schaamteloos voor de commercie gaan, dat zie ik ze niet doen. Misschien voor sommigen niet meer dan een nuanceverschil, maar hé we zitten op een muziekdiscussiesite. Voor mij is het wel relevant, ik heb Coldplay al jaren geleden afgeschreven, maar Editors blijven in mijn oren toch nog wel prettige dingen maken.

avatar van blur8
4,5
Tijdens de concerten was de breed gedragen mening veelzeggend. Nieuwe songs van dit album waren DE smaakmakers, en netelde zich eenvoudig tussen de songs van de oudste albums.

avatar van Mjuman
2,5
blur8 schreef:
Tijdens de concerten was de breed gedragen mening veelzeggend. Nieuwe songs van dit album waren DE smaakmakers, en netelde zich eenvoudig tussen de songs van de oudste albums.


Dat mijn beste, is the poorest argument ever: je beroepen op de kwantiteit der toehoorders die het waarderen. Wat denk je hoe een NL-based toptien van muziekevenementen er dan uit zou zien?

Laat ik een paar voorbeelden geven:
* De Toppers
* Hazes zingt Hazes
* Frans Bauer
* De vrienden van Amstel

Daj 't leuk vindt parahima - maar kom dan niet met zo'n ontzettend kulargument: "breed gedragen mening".

En Coldplay is ooit ook begonnen als een indie-gitaarband (Parachutes), waar we elkaar rond de eeuwwisseling over tipten

avatar van blur8
4,5
Het aantal gelijkgestemde maakt ook totaal niets uit. Wel de constatering dan een album zo tegenstrijdige belevingen kan hebben. En in dit geval het grote verschil tussen de studio en liveversies. En omdat ik verwacht dat je ze dit jaar niet life hebt gehoord wilde ik je dat toch even meegeven. Begrijp je wellicht net iets beter waarom ik dit album veeeel hoger heb zitten. That's All

Hé vervelend te horen dat je zn slechte relatie met exen hebt; Je hoopt toch altijd als vrienden uit elkaar te gaan. Aan het aantal berichten hier te zien, is afstand nemen nog niet helemaal gelukt. Sterkte bij het verwerkingsproces, wens ik je toe.

avatar van andnino
3,5
Ben geen Editors-expert hoor, maar die eerste twee albums pakten mij júist omdat ze niet dat kleinschalige indie-gevoel hadden. Daar hou ik namelijk helemaal niet van. Het was juist de combinatie van sterke teksten met een groots (je zou kunnen zeggen: bombastisch) geluid die mij aangreep. De elektronica heeft nu een veel grotere rol dan toen, maar naar mijn idee is de essentie van het Editors-geluid niet radicaal veranderd.

avatar van Mjuman
2,5
Kijk, luister en vergelijk zelf, ervaar de verschillen - zonder te willen drammen, kan ik zeggen dat de optredens van 2005 en 2010 (die heb ik ook bijgewoond) mij het beste bevallen:

Paradiso - London Calling 2005:
Editors at London Calling 2005 - YouTube
Berlijn 2010:
Editors (Berlin Festival 2010) 1 Hour 21 Minutes - YouTube
NPO 2018:
Editors LIVE 2018 Full Concert - YouTube

avatar van Rogyros
2,5
Hier kan ik toch niet echt van genieten. Het is voor mij vaak teveel holle bombast. Een nummer als Violence, dat vind ik echt niets. Ik ben ook geen electronica fan, uitzonderingen daargelaten. Er zijn maar weinig nummers die blijven hangen en waar ik een positief gevoel van krijg.

Dit album zal de weg naar de spelert niet vaak gaan vinden.

De hierboven bediscussieerde Coldplay vergelijking kan ik enigszins volgen.

avatar van legian
3,0
Hallelujah en Violence zijn het hoogtepunt en weten mij nog te doen opveren, de rest daarna gaat het gehoor net zo makkelijk uit als dat het erin komt. Net zoals bij de vorige plaat is er weinig wat blijft hangen, hoewel deze net wat beter in het gehoor ligt. Slecht is het allemaal niet, evenals het niet bijzonder of interessant klinkt.

De eerste vier albums wisten mij allemaal te raken, te interesseren en tot bewegen aan te zetten. Sinds de vorige worp zit dat er niet meer in. En ik betwijfel of ze het ooit nog waar kunnen maken.

De koppeling naar Coldplay is begrijpelijk, maar dan schaal ik het huidige Editors toch wat hoger in. Dit is tenminste niet van die zoetsappige plamuur zoals Coldplay tegenwoordig maakt.

3*

Gast
geplaatst: vandaag om 10:50 uur

geplaatst: vandaag om 10:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.