Wat laat om te zeggen, maar een prachtige recensie, heer Raven.
Ik merk zelf dat dit album me steeds meer weet te grijpen. Weemoedige, bitterzoete nummers die stuk voor stuk erg ontroerend klinken.
Alweer ruim veertig jaar oud, maar nog steeds zo mooi en een boodschap die zo waar is. Zoals Drake zingt in Fruit tree:
Fame is but a fruit tree
So very unsound
It can never flourish
Till its stalk is in the ground
In nog geen vijf jaar tijd heeft Nick Drake een geweldig oeuvre opgebouwd, met Five Leaves Left voor mij als hoogtepunt. Het sobere geluid van Drake toont precies hoe hij in het leven stond. De muziek van Nick Drake is zoals de herfst kan zijn: onstuimig, onvoorspelbaar, maar o zo mooi en diep. Het is zo jammer dat het bij hem is gegaan, zoals het bij veel miskende talenten gaat: pas na hun dood worden ze ontdekt (denk bijvoorbeeld ook aan Eva Cassidy).
Five Leaves Left is in al het Beatle- en Stonesgeweld een rustpunt aan het eind van de jaren'60. In één woord prachtig.
De zoektocht naar nieuwe platen heeft met dit album weer een hoogtepunte bereikt. Je denkt de beste singer-songwriters inmiddels wel gehad te hebben; een kast vol Dylan, Cohen en mondjesmaat belangstelling voor Neil Young, maar ook met Jeff Buckley de wat recentere kunsten in huis gehaald. Het talent lijkt echter eindeloos te zijn, want hier heb ik een album in huis gehaald die zich met gemakt kan meten met al deze grootmeesters.
De harmonieuze klanken in combinatie met Drake zijn prachtige meeslepende stem maken dit album een genot om naar te luisteren. Ik heb zelf de geremasterde editie gekocht met daarop NUL toevoegingen; sommige platenmaatschappijen weten dus duidelijk wel hoe ze een prachtig album als deze op waarde moeten schatten en het geheel een geheel te laten.
Ik weet wel dat ik de komende tijd deze plaat goed grijs ga draaien en dat ik met nu al een 5.0* voor een absoluut meesterwerk de plank niet missla.
Wat is er nu nog meer om te ontdekken vraag ik me dan af?
Maartenn schreef: Wat is er nu nog meer om te ontdekken vraag ik me dan af?
Ik gooi eens een balletje op: Steve Ashley - Stroll On (1974)
Toegegeven, ik ben de enige die er een berichtje heeft geschreven, maar wél ooit een Buried Treasure pagina in MOJO magazine, en enkele namen die ook bekend zijn van Nick Drake albums ... strijkarrangementen van Robert Kirby, bas van Danny Thompson, om er maar eens 2 te noemen.
Ongeloofelijk hoe volwassen Nick Drake hier klinkt, terwijl toch echt pas 21 (!) was. Alsof hij zijn leven al achter de rug heeft. Prachtig gevoelige muziek is het resultaat, met dito teksten.
Zeer mooie cd dit van alweer meer dan 40 jaar oud. Maar de term 'tijdloze muziek' is hier zeker wel op zijn plaats. Elk nummer is met veel gevoel gezongen. Het gitaarspel is wel het grootste pluspunt van dit album, want dat is gewoonweg heerlijk om naar te luisteren. Met als beste voorbeeld 'Three Hours'. Mijn favoriete nummer van deze plaat en duurt ook nog zo lekker lang ook. Staat sowieso geen slecht of matig nummer op. Als ik het minste nummer zou moeten opnoemen dan toch 'Way To Blue' waarbij de muzikale begeleiding alleen uit strijkers bestaat. Dat maakt het nummer wel érg zwaarmoedig. Geen cd die ik al te vaak moet opzetten, want het is geen muziek om lekker vrolijk van te worden. Maar als je hem dan eens opzet is het weer genieten, want tragiek in muziek kan zeer mooi zijn. Zeker als het van Nick Drake komt. Een welverdiende 4,5 ster
Eigenlijk zijn alle 3 de albums van deze man gewoon de volle mep waard. Ongeevenaard, qua gitaarspel, qua stem, qua teksten, qua alles..
Steeds meer mensen kennen het ook, de kwaliteit wordt inmiddels algemeen erkend. Gisteren was ik weer bij iemand die naast een heleboel punk en metal cd's ook gewoon Pink Moon in de kast had staan. En zelfs mijn moeder zet hem regelmatig op. Jammer dat hij het zelf niet mee heeft kunnen maken.. Een beetje de Vincent van Gogh van de muziekwereld.. Al waren er tijdens zijn leven genoeg mensen die de potentie ervan inzagen, John Cale was bijvoorbeeld fan en speelde geweldig piano op Bryter Layter, waar nog steeds mijn favoriete nummer, Northern Sky, van Drake opstaat..
Overigens is Way to Blue een van de meest trieste nummers die ik ooit heb gehoord, en ik heb veel trieste muziek gehoord inmiddels..
Je hebt de essentie van zijn muziek trouwens prachtig verwoord deric raven, ik krijg er kippevel van nu ik dit album op heb staan...
When the day is done
Down to earth then sinks the sun
Along with everything that was lost and won
When the day is done.
When the bird has flown
Got no-one to call your own
Got no place to call your home
When the bird has flown.
Mooier kan het bijna niet, zeker niet als de tekst gezongen word door de zachte, gebroken stem van de heer Drake. En natuurlijk als je weet dat hij het écht meent, en dat hoor je maar al te goed.
Wauw. Net de eerste drie nummers geluisterd en ik moet zeggen dat ik heel erg overdonderd ben. Deze gaat heel snel afgeluisterd worden en vervolgens waarschijnlijk zo snel mogelijk opnieuw afgespeeld. Vooral Three Hours is afschuwelijk mooi, het doet me wat aan Khidr and the Fountain van Six Organs Of Admittance denken (mooie muziek, overigens, hoewel wat experimenteler dan dit en enkele decennia nieuwer).
Bedankt MusicMeter
Een paar maanden geleden ben ik in aanraking gekomen met deze man, dankzij MM. In alle stilte ben ik dit album en korte tijd daarna pink moon gaan luisteren. Het is onbeschrijflijk hoeveel indruk deze albums op mij hebben gemaakt. Deze is voor mij toch het beste van de twee. Zijn tweede album moet ik nog binnenhalen.
Als ik dit album van Nick Drake opzet word ik gewoon gedwongen om te luisteren en word ik meegesleept door zijn pure stemgeluid en de rauwe tonen op zijn gitaar, terwijl ik apathisch voor me uit staar. Van begin tot eind een meesterwerk, geen enkele keer dat ik het aandurf om een nummer over te slaan of af te zetten. Geïrriteerd raak ik, als mijn heilige momentje tussen Drake en mij verstoord wordt. Het album duurt een kleine 40 minuten, maar dat is ook wel genoeg, aangezien het geen voorgekauwde hap is die naar binnen gegoten wordt.
Zonder genade is dit album dan ook mijn top 10 binnengestormd en heeft het inmiddels een mooi plaatsje in de middenmoot, en ik denk dat hij alleen nog maar kan gaan stijgen.
En Ducoz duikt weer in een nieuw avontuur! Eergister alle platen van Simon and Garfunkel gekocht. Vandaag alle 3 de reguliere album van een dude met een fantastische naam en een talent voor het schrijven van magistrale songs.
Dit album vind ik erg goed, mooi zelfs. De 5 sterren kan hij zeker behalen, eerst wat tijd geven.
Cello Song is erg mooi, laat me niet gauw los!
Op mijn cd-versie staat een afbeelding van de originele achterzijde van de LP-hoes. Daar staat 'Way to Blue' echter na 'Day is Done'? Blijkbaar is de volgorde ooit veranderd?
Ik heb hem alvast even in mijn top 10 gekieperd ten koste van Machinefabriek, er zijn nog maar weinig nummers op dit album over die ik niet dagelijks in mijn hoofd heb zitten. Prachtalbum
Dit is een subliem album, maar ik vraag me één ding af. Waarom staat mijn torenhoge favoriet van deze cd zo laag bij de stemmen namelijk Three Hours. Ik snap er echt niks van. Dat nummer is toch fenomenaal of niet dan?
Heerlijke plaat. Een typische herfstplaat, de warme stem van Nick Drake voelt nog warmer aan dan een kachel. En de heerlijke begeleiding van de gitaar en de viool is fantastisch.
10 prachtige songs zijn het mijn twee favorieten zijn: Time Has Told Me en Cello Song.
Ik start met een ruime 4*.
Prachtig album. Wat mij betreft zijn beste van de drie.
Er staat geen enkel minder nummer op. Dat maakt het zo moeilijk slechts twee favorieten te kiezen.
Prachtige instrumentatie en prachtige teksten.
Probeer eens mee te zingen en je merkt dat Nick's frasering ook heel bijzonder is.
Veel afgekeken van de jazz. Hij behandelt zijn zanglijnen niet als zanglijnen maar als saxofoon-solo's.
Vandaar die kenmerkende, lang aanhoudende klanken.
De strijkers voegen iets heel moois toe aan dit album.
Voornamelijk op Way To Blue is het resultaat verbluffend.