menu

Nick Drake - Bryter Layter (1971)

mijn stem
4,18 (756)
756 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk
Label: Island

  1. Introduction (1:33)
  2. Hazey Jane II (3:41)
  3. At the Chime of a City Clock (4:42)
  4. One of These Things First (4:46)
  5. Hazey Jane I (4:24)
  6. Bryter Layter (3:16)
  7. Fly (2:56)
  8. Poor Boy (6:30)
  9. Northern Sky (3:42)
  10. Sunday (3:39)
totale tijdsduur: 39:09
zoeken in:
avatar van gemaster
4,5
Sjonge wat is dit allemachtig prachtig. Nick Drake is toch stilletjes aan wel één van mijn favoriete artiesten geworden. Kos heeft het niet zo op breekbare muziek, maar in dit geval ben ik het absoluut oneens met hem. Dit hele album straalt een hele hoop warmte uit en dat is ook wel eens fijn in deze koude wintermaanden. Drake mag dan misschien depressief zijn geworden, ik word eerder melancholisch van.

4,5*

PS. Wat is Nick Drake toch een ongelooflijk stoere naam. Mocht ik ooit nog mijn naam willen veranderen, dan wordt het Nick Drake.

avatar van aERodynamIC
5,0
Dit album heb ik al heel wat jaartjes in mijn bezit en ik koester het als ware het een diamant in mijn cd-kast.
Doordat ik dit album al zo lang heb is het er ook eentje die regelmatig gedraaid is. En er is nog geen moment geweest dat er wat slijtage in is geslopen of moeheid van mijn kant, integendeel; telkens weer grijpt dit album me bij de strot en sta ik versteld over de enorme kwaliteit hiervan.
Five Leaves Left was overigens het eerste album dat ik in huis had, maar ik meen dat er maar een paar dagen tussen zaten toen deze erbij kwam.
Deze 2 albums hebben er ook voor gezorgd dat ik meer dan geinteresseerd raakte in de zg. New Acoustic Movement zoals dat toen wat hyperig genoemd werd. Bandjes als Travis, Kings of Convenience en Turin Brakes hebben mede hierdoor mijn aandacht gekregen indertijd. Zonder Drake ook geen Kings of Convenience denk ik
Of die laatste bandjes ook zo lang overeind weten te blijven valt te betwijfelen (hoe goed ik die ook vind). Er zijn maar weinig albums als deze die als het ware een monument in muziekland zijn geworden.
In een eerder berichtje ging ik wat gekscherend in op de volgende opmerking:
Bloompje schreef:
De ideale ochtendplaat voor bij de krant en de koffie! Net als Five Leaves Left.

aERodynamIC schreef:
(quote)


Ben je mal !!! Ook ideaal bij de lunch, diner en 's avonds voor op de bank. M.a.w. een echte klassieker.

Maar ik mag hopen dat iedereen begrijpt dat je dit album zwaar tekort doet als zijnde een lekkere cd voor op de achtergrond, lome zondag en weet ik het wat voor termen in deze trant. Uiteraard voldoet het dan zeker ook, maar het is ook wel even wat meer dan dat alleen
Zoals gezegd: een monument!

avatar van orbit
2,5
Dit bevalt me stukken minder dan zijn eerste plaat.. wat een verschil met de uitbundige perfectie van een act als Bowie, dit is klein in opzet, maar ook klein in concept helaas. De nummers zijn stukjes verfrommelde papier waarop Drake zijn tekstjes schreef en de diepgang vind ik redelijk matig, de begeleiding nog minder. Jammer, altijd een srtiest geweest waarin ik wad geïnteresseerd, omdat juist diezelfde Bowie en Robert Smith van The Cure dit altijd als een soort voorbeeld zagen, maar bij mij is het effect kennelijk uitgewerkt. Ingehaald door de tijd? Gewoon niet krachtig en overtuigend genoeg? Wie zal het zeggen?

avatar van Protonos
5,0
Bij Protonos bespreekt 25 sprookjesachtige albums:

Nick Drake is zonder twijfel mijn favoriete artiest, en dat zal niet zijn laatste notering zijn in deze lijst.
Bryter Layter was het tweede album van deze songschrijver, zanger en gitaarvirtuoos. Op deze plaat is de sound wat voller, meer instrumenten werden toegevoegd aan het gitaarspel van Drake. Voor sommige mensen zal dit een struikelblok zijn, maar voor mij is het tegendeel juist waar. Dit is zelfs nog een tijdje mijn favoriet van hem geweest, maar inmiddels is hij voorbijgestreefd door Five Leaves Left.

Speciaal voor mijn grote held zal ik deze plaat nummer voor nummer doornemen.

Introduction: een rustige intro, gitaar die later door strijkers wordt bijgestaan. Deze instrumentale track is een fijn begin van de plaat

Hazey Jane II: een van de vrolijkere nummers van dit album. In het bezit van een geweldig gitaarmotief. Ook de tekst van dit nummer vind ik top. And all the friends that you once knew are left behind they kept you safe and so secure amongst the books and all the records of your lifetime.

At the Chime of a City Clock: deze behoort tot mijn grote favorieten van deze plaat. De sfeer die hier geschept wordt is werkelijk magistraal. De gitaarpartijen zijn wederom magisch.

One of These Things First: Ook een van de meer opgewekte broeders van deze plaat. Fijn nummer wat mooi tussen de rest past.

Hazey Jane: De rustigere van de twee Jane’s. De strijkers voegen hier veel toe en maken er een mooi geheel van.

Bryter Layter: Hier komt de fluit langs. Een van mijn favoriete instrumenten, omdat het (mits goed gebruikt) een sprookjesachtige sfeer kan scheppen. Gewoon weer een topnummer.

Fly: Een van de mindere nummers van deze plaat. Hoewel het nog steeds een prima nummer is, heeft het niet de magische sfeer die veel andere nummers hier hebben.

Poor Boy: Een nummer wat misschien iets korter had mogen duren, maar desondanks is er niet veel mis met dit nummer. Het koortje had er van mij niet ingehoeven, maar de sax zorgt voor een mooie solo.

Northern Sky: Wat een nummer! Ongelofelijk goed dit meesterwerk, ik zou serieus kunnen overwegen om dit op mijn begrafenis te laten spelen. Meneer Drake tovert hier een van de mooiste zanglijnen uit de hoge hoed en John Cale op de piano geeft de finishing touch.

Sunday: Dit nummer is een perfect einde voor dit schitterende album. De fluit speelt hier een geweldige rol en maakt dit pareltje compleet

5,0
Northern Sky was mijn eerste kennismaking met de muziek van Nick Drake. Was direct " overmeesterd" door de schoonheid van melancholie en perfectie. Als men vraagt wie is mijn favoriete artiest allertijden, dan geef ik liever geen antwoord. Tenslotte kun je geen appels met peren vergelijken en er is zoveel moois. Maar......... Nick Drake gaat mee naar een onbewoond eiland.

avatar van Mathough
5,0
Bryter Layter klinkt bij tijd en wijle zo liefelijk; laat je meevoeren met de vrolijke orkestratie en je waant je zo in pittoresk wereldje waar de zon altoos schijnt én zorgen niet lijken te bestaan. Des te opmerkelijker dat de schepper van dit album de mysterieuze Nick Drake is, wiens leven op het moment dat Bryter Layter werd uitgebracht al lang niet meer over rozen leek te gaan. En ja hoor, als je de teksten erbij pakt dan ontwaart zich al gauw de nodige zwartgalligheid en existentiële vertwijfeling. Daartegenover staat gelukkig wel dat Nick op Bryter Layter bij wijlen ook bemoedigende woorden laat vallen (“Do it for you, sure that you would do the same for me one day, so try to be true, even if it’s only in your hazey way” uit Hazey Jane I). De strekking van de meeste teksten zou ik dan ook niet als uitgesproken neerslachtig willen bestempelen. De albumtitel verwijst per slot van rekening naar een hoopvolle toekomst. Daarnaast zijn de teksten vaak in een waas van abstractie gehuld, waardoor het soms lastig – of zelfs schier onmogelijk – is om de betekenis van zijn woorden te achterhalen. En dat vind ik eerlijk gezegd wel intrigerend. Het is zelfs één van de aspecten die de artiest Nick Drake voor mij zo interessant maakt. Ik kan me dan ook niet onttrekken aan het idee dat hij gewoon te schuchter was om de wereld in onomwonden taal over zijn ontevredenheid te vertellen. Maar goed, Nick is één en al mysterie. In Patrick Humphrey’s biografie over Nick Drake komen bijvoorbeeld aardig wat ‘bekenden’ van hem aan het woord, maar geen van allen leek Nick echt te kunnen peilen. In zijn laatste paar levensjaren moet hij nogal gereserveerd en ongenaakbaar zijn geweest. Op een gegeven moment scheen de man zelfs nog amper te communiceren. Wat zijn precieze beweegredenen waren zullen we dan ook wel nooit te weten komen.

Afijn, de muziek die hij ons heeft nagelaten is wonderschoon en deze Bryter Layter is zelfs één van mijn favoriete albums allertijden. De sfeer, de tekstuele mystiek, het geweldige songmateriaal; al die elementen tezamen maken dit album voor mij een waar meesterwerk.

Het eerste hoogtepunt wordt gevormd door At The Chime Of A City Clock. Op de maat van een onheilspellend gitaarriedeltje neemt Nick ons mee naar een mistroostige stad waarin vooral de dissident en zonderling er bekaaid vanaf komen (“Stay indoors, beneath the floors, talk with neighbours only, the games you play make people say, you're either weird or lonely”). Grote kans dat Nick zichzelf ook onder deze groep schaarde en indirect dus vanuit eigen ervaring spreekt. We krijgen hier gelukkig niet louter kommer en kwel voorgeschoteld. Naar het einde van het nummer toe schetst Nick namelijk een tamelijk romantisch en hoopvol beeld met de volgende woorden: “In the light of a city square, find out the face that’s fair, keep it by your side, when the light of the city falls, you fly to the city walls, take off with your bride”. Qua instrumentatie is het eigenlijk alleen maar genieten geblazen; de strijkers en het saxofoonspel zijn om door een ringetje te halen en geven het nummer daarnaast de nodige body!

Twee nummers later volgt dan mijn favoriete Nick Drake-nummer: Hazey Jane I. Wie of wat Hazey Jane nou precies belichaamt is me niet helemaal duidelijk, maar mijn gok is dat het om vrouw gaat voor wie Nick nog steeds gevoelens heeft. Hij lijkt echter weinig van haar drijfveren te begrijpen, want Jane wordt door Nick aan een kritisch vragenvuur onderworpen. In die vragen zitten trouwens ook mooie taalkundige spitsvondigheden, zoals deze: “Do you feel like a remnant, of something that’s past, do you find things are moving, just a little too fast”. Misschien niet wereldschokkend, maar zeker knap bedacht! En wat de instrumentatie betreft, tja, die is echt wonderschoon. Vooral de wijze waarop de zang met die hemelse strijkpartijen mêleert; ontroerend mooi als je het mij vraagt!

Voordat ik doorga naar een volgend hoogtepunt wil ik eerst nog even twee tekstregels uit Hazey Jane I aanstippen, omdat deze naar mijn idee een belangrijke thema binnen het oeuvre van Nick Drake beroeren. De desbetreffende regels zijn “So try to be true” en “Hey slow Jane, live your lie”. Nick lijkt met deze woorden indirect aan te geven dat hij over inzichten beschikt waarmee hij het ware van het onware kan scheiden. Een kwaliteit die Hazey Jane klaarblijkelijk nog ontbeert. Met de regel “So try to be true” spreekt Nick tevens de hoop uit dat Jane uiteindelijk tot inkeer komt en net als hij de essentie der dingen doorziet. Nick is op zoek naar een zielsverwant die de wereld op een vergelijkbare manier als hij beschouwt. Alsof hij het zonderlinge bestaan zat is, maar toch weigert zich te conformeren aan de gangbare ideeën van de maatschappij én daarom Hazey Jane – of zelfs de luisteraar – probeert over te halen om ook naar ‘the true side’ te komen. Nick heeft zoals gezegd meerdere nummers met een dergelijke strekking; Place To Be van Pink Moon is daar een mooi voorbeeld van.

Het volgende nummer dat ik wil uitlichten is misschien wel het meest vertederende nummer uit zijn oeuvre: Northern Sky. Dit nummer is mijns inziens in meerdere opzichten uniek. Zelden klonk hij zo breekbaar. De timide Nick waagt zich in dit nummer zelfs aan een paar voorzichtige uithalen. Bovendien is Northern Sky één van de weinige overduidelijke ‘love songs’ die Nick schreef (gelukkig wordt het nergens klef of oppervlakkig). Daarnaast zou ik de instrumentatie echt met niets anders kunnen vergelijken, zelfs niet met een ander Nick Drake-nummer. Net alsof ze hebben geprobeerd om het noorderlicht een geluid te geven; glashelder en ijzingwekkend mooi (overigens heb ik dit natuurfenomeen zelf nog nooit in het echt aanschouwd, haha). De woorden waar Nick Northern Sky én tevens dit album mee besluit hebben uiteindelijk een hoopvolle connotatie: “But now you’re here, brighten my northern sky”. Mooi!

Bryter Layter is een album dat zo nu en dan bijna sprookjesachtig aandoet, maar achter die façade van vrolijkheid gaat een wereld schuil waar zwartgalligheid de boventoon voert. Toch probeert Nick ook lichtpuntjes te vinden door hier en daar een hoopgevende noot te plaatsen. Al die tegenstrijdigheden maken dit echt een razend interessant album. Bryter Layter is werkelijk waar een intrigerende rit! En je kan de rit zo nog een keer rijden, want dit album herbergt een immer ontluikende schoonheid.

5,0
Iedereen die hier ook maar iets negatiefs over kan, wil of moet zeggen gaarne meteen de mond spoelen. Nick Drake is geniaal. Nou ja zijn muziek dan
Slechts 3 platen, vinyl, bij leven en verkocht voor geen meter. Waarom? Werkelijk no idea. Onbegrijpelijk ook. Tenminste voor mij. Want waar vind je nog muziek zo puur, zo hartverscheurend en zo eenvoudig geniaal. Roept Uwes maar. The Fruit Tree 3lp box staat hier al sedert uitkomen. En nog altijd na al die jaaaaaren en andere tijden nu verbluffend. Hoogstaand album deze. De arrangementen minder spaarzaam, orchestraties dik in orde en songmateriaal van ongekend niveau. Ja ja ik weet het. Mijn mening ware of course verre van objectief. So be it dan maar. Maar ook so what. Onbegrepen bij leven, zie zijn zelfgekozen zelfmoord, onverkoopbaar bij leven, hoe onterecht en meedogenloos kan het leven zijn ja? Triest werkelijk maar voor wat het waard moge zijn, posthuum de waardering gekregen, waarvan ik enkel denk, waarom niet eerder ja....alle songs afgaan heeft geen nu. De ☆☆☆☆☆ zijn er niet voor niks. Uitschieter om er echt een te benoemen het wonderschone huiveringwekkende Northern Sky. Dat was, is en blijft een waarlijke beauty van een nummer. Ook de tekst ja. Prachtig. Machtig. Maar ook das war ein Mal ja. Lang vervlogen tijden waarin dit soort van nummers werden gemaakt. Met liefde en echte muziek. Puur en eerlijk. Waan plaat dus. Destijds. Nu. 4-ever. Ongetwijfeld. Bij deze plaat vergeet ook ik ff alle shit om me heen, doe de ogen dicht en weet voor de komende 40 minuten, het is goed zo. Sadly missed onze Nick Drake.

avatar van Gyzzz
4,5
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #231

Het is bon ton om Bryter Layter als het mindere album van Nick Drake te zien: hij is te georkestreerd, te aangekleed en daarom minder puur. Te poppy, te glad en te onpersoonlijk in verhouding tot het debuut en Pink Moon. Al is het maar omdat Drake zelf zijn ontevredenheid met de sound heeft uitgesproken en je daarmee als kritische luisteraar altijd het gelijk aan je zijde hebt. Die kwalificaties maakten mij jaren geleden in ieder geval huiverig om aan deze plaat te starten nadat ik die andere twee al had leren kennen. Normaalsgesproken houd ik juist van minimalisme en de “less is more” aanpak – ook in discografieen waar dit niet de ‘popular opinion’ is. Niettemin kan ik er, al sinds mijn eerste beluistering van het album niet omheen: dit is Nick Drakes allerbeste album.

Bryter Layter is een compact pakketje van nagenoeg perfecte liedjes. Ja, de plaat is behoorlijk aangekleed en georkestreerd, maar Nick Drake verliest in het volle geluid niets van zijn breekbaarheid. De muziek en instrumentenkeuze zijn op zijn breekbare stem afgestemd en doen hem hier en daar floreren. Dat geeft de plaat zijn rijkdom: er is niet alleen plaats voor teneergeslagen en nihilistisch gemijmer, maar wordt ruimte gemaakt voor een breder spectrum aan emoties. Meer dan zijn andere platen kiest hij hier voor pure liedjes, waar hij bij uitstek goed in is. Nergens overstemt de muziek hem of verzandt deze in aandachttrekkerij: het is kleurrijk en functioneel bij Nick Drake's teksten en zijn manier van zingen.

Nu reed ik laatst over de Veluwe met Bryter Layter op de autoradio en dat klopte precies. Deze muziek is zo in evenwicht met de wereld, met de natuur en heeft zo'n rustige energie en aardse sfeer. De beste werken van artiesten als Vashti Bunyan en Mariee Sioux hebben dat ook, maar onder de mannen ken ik geen niemand die zo'n breekbaarheid aan de dag kan leggen als Nick Drake. De muziek heeft iets heel klassieks en braafs, maar zit zo goed in elkaar dat het niet uitmaakt. 'Northern Sky' is exemplarisch: er zijn weinig nummers zo makkelijk beluisterbaar en zo 'veilig' en ondertussen toch zo sterk. Heel vaak wordt makkelijke muziek gauw saai. Maar net zoals makkelijk voetballen het moeilijkste is, moet je wel een hele briljante songwriter zijn om een ‘makkelijk’ klinkende track te maken die na honderden keren briljant blijft. Nick Drake is dat. Mooie move ook om met klein instrumentaal fluitliedje te eindigen - het is precies de juiste rustieke uitgeleide uit het album vol pure bezinning verpakt in mooie liedjes.

Nick Drake werd naar verluid moedeloos van het niet opgepikt worden van zijn muziek. En hoewel ik in de meeste gevallen geneigd ben te denken "dan ga je toch wat anders doen", kan ik me de moedeloosheid wel begrijpen als je net Bryter Layter hebt afgeleverd. Toch is het ook begrijpelijk: het album is niet hip, experimenteert weinig, en Nick Drake is ook al niet stoer, uitdagend of een sexsymbool. In het licht van imago's die zeker in de tijd van beperkte muziekbeschikbaarheid relevant moeten zijn geweest, is zijn korte carriere onder de radar wel begrijpelijk. Er zijn gewoonweg amper haakjes om zijn muziek aan op te hangen. Die staat namelijk op zichzelf en heeft geen haakjes nodig. Het verklaart wel waarom pas in de tijd van downloads de weg naar zijn albums gevonden werd. Weinig artiesten hebben de sensitiviteit van Nick Drake, en deze wordt voor mij juist heel mooi gematcht in de volle, kleurrijke maar ook echt wel subtiele arrangementen die hem op Bryter Layter ondersteunen.

4.5* blijft makkelijk overeind.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:09 uur

geplaatst: vandaag om 10:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.