The Jam - Setting Sons (1979)

prachtig mod album van de heer weller , toen nog met the jam
zeer sterke plaat

Ik wilde dit album vanavond aan mijn top 10 toevoegen, maar ik kon geen andere verwijderen, dus plaats 11 allertijden voor mij. Niettemin een dijk van een plaat imo het beste dat Paul Weller in zijn hele loopbaan heeft laten horen!
Dit album komt in geen enkele toplijst voor op musicmeter en dat is een schande, duizend keer beter als Radiohead en/of Coldplay.

Sup up your beer and collect your fags, there's a row goin' on down near Slough

Deze maar eens beluisteren. Is het beter dan All Mod Cons?

Anders zeker, maar wel even fijn. Met name de teksten vind ik hier ''spot on''. Hij zegt hier waar het op staat en anno nu heeft de inhoud nog niks aan kracht verloren.
En dit kickt nog altijd al die Britse indie bandjes van tegenwoordig stevig tegen de reet. Een nummer als ''Saturday's Kids'', dat is precies de stijl die je nu vaak tegenkomt bij veel Britse bandjes, alleen dan slap gebracht.
Elk nummer is een voltreffer. Zeer goed geschreven pop, strak ingespeeld, immense lyrics en het wordt gebracht door een vent met karakter. Ik verhoog naar 5*

Closer than close - you see yourself -
A mirrored image - of what you wanted to be.
As each day goes by - a little more -
You can't remember - what it was you wanted anyway.
The fingers feel the lines - they prod the space -
Your ageing face - the face that once was so beautiful,
is still there but unrecognizable -
Private Hell.


Weller, 100% original

Wow, geniaal stuk tekst. Weller kan wel schrijvem. (h)

Een héérlijke plaat, 4,5.

"Five Aces in a Row" is de conclusie als je de eerste vijf lp's van The Jam monstert.
Een onwaarschijnlijke output van een powerpoptrio met Paul Weller als meester-gangmaker...

Zet ze maar eens op een rijtje: In the City, This Is The Modern World, All Mod Cons, Setting Sons en Sound Affects.
Welke de beste is van deze vijf is een onuitputtelijke discussie want ze hebben stuk voor stuk hun verdienste en vooral hun ijzersterke songs.

Setting Sons laat opnieuw horen dat The Jam (en dan vooral Weller) veel meer in zich heeft dan louter powerpoppen alhoewel hier ook een powerchord of ettelijk de revue passeert... maar... altijd ten dienste van de Song.

Ieder zal wel andere fave tracks hebben maar volgens mij zijn Thick As Thieves, Smithers-Jones en Eton Rifles de kleppers van dienst. En de cover van Martha & the Vandella's Heatwave uit 1963 is ook nooit mis voor een mod.

En dan dien je te weten dat hun allersterkste song, de atoombom Going Underground, in dezelfde periode opgenomen, er niet eens op staat.
Van rijkdom gesproken..... The Smiths durfden dat ook: ijzersterke singles opnemen inbetween albums....

Alleen de allerbeste kunnen dit..... en The Jam hoort daar ongetwijfeld bij.

Mijn favoriet van dit groepje, gewoonweg elk nummer is goed en het gitaarwerk van paul weller bevalt me zeer . Smithers-Jones en Little Boy Soldiers bewijzen toch wel dat het punkgroepje dat the jam in zijn begindagen was , is uitgegroeid tot een intelligente en veelzijdige groep. Girl on the Phone toont dan weer aan dat weller een meester was in het schrijven van mooie popsongs die blijven hangen, niets tegen arrctic monkeys maar ik betwijfel of ze dit niveau ooit zullen halen. Ook The Eton Rifles is zo'n nummer waarbij ik altijd begin mee te zingen en dan plots luchtgitaar begin te spelen. En dat de teksten ook dik in orde zijn wordt bewezen in Thick as Thieves en Private Hell . 5* lijkt me dus de enige juiste score voor deze parel

wat een plaat in volle punk , ja , ik weet het meer de nadagen van de punk, maar dit is gewoon dynamiet, toen kwam de jam met iedere single op 1 binnen in engeland, dat waren nog eens tijden !!

Er zijn van die platen, dat blijven all-time favorieten. Dit is er zo één.

Ongelooflijk; na 30 jaar staat dit nog steeds als een huis overeind. Paul Weller verstaat de kunst om van die pakkende songs te schrijven. Strak geproduceerd door Vic Coppersmith Heaven blijft dit een genoegen om naar te luisteren.
Het verbaast me ook hoe weinig mensen er op de albums van The Jam gestemd hebben.

Ik citeer Jumperjack :

Dit album komt in geen enkele toplijst voor op Musicmeter en dat is een schande, duizend keer beter als Radiohead en/of Coldplay.

Prachtig gesproken ! Helemaal mee eens.

Blijft een lekker plaatje met Weller op zijn best!!

Niet meer geëvenaard meesterwerk.

Ook mijn favoriet (duidelijk) van The Jam; één van de albums uit '79 die ik nog met enige regelmaat afspeel. Ik vind trouwens het rijtje All Mod Cons, deze en Sound Affects een goed trio albums van de heren, maar deze heb ik alleen in mijn bezit.

Prachtig album met ontzettend veel variatie. Thick as thieves met zijn gitaarspel en heat wave met zijn piano, prachtig

Deze pas binnen op vinyl.Wat een album.Kikker er elke keer helemaal van op.Geen missers.Van begin tot eind knallen.Openingssong is geniaal.Deze gaat mijn top 10 in.Maar wat gaat eruit?Moeilijk.

Er kan niet lovend genoeg worden gesproken, over The Jam.

Setting sons is een gevarieerd (luister ook eens naar het strijkje dat tot je komt via Smithers-Jones), haarscherp, snel, gemotiveerd en bovendien zeer aangenaam album om naar te luisteren.

De combinatie van de muzikanten, het schrijverstalent van Weller met zijn bijtende maatschappijkritiek, het systeem van catchy, korte songs, maken van Setting sons een essentieel album in de newwave muziek.

Een ráádsel waarom je dit album (ook op musicmeter) niet overal tegenkomt in overzichten, toplijsten, noem maar op. Zouden destijds misschien te weinig mensen kennis hebben genomen van dit album? En dan ook hier de vraag waarom, uiteraard. In de Nederlandse albumlijsten van 1980 kom je het album ook niet tegen. Dus weinig verkocht.

Er is iets 'raars' met The Jam, albums & singles. Er zijn veel singles uitgebracht van The Jam (en dan met name in Engeland), velen daarvan stonden niet op albums die door The Jam werden uitgebracht.

Dat wordt dan anno nu goedgebreid met allemaal extra tracks (nrs. 11 t/m 19) maar ik denk dat de magere resultaten in het buitenland waarschijnlijk ook ligt aan marketing (buiten het Verenigd Koninkrijk).

Chronologisch heeft men singles toegevoegd als Start! en het voortreffelijke Going underground. Aanvankelijk duurt het originele album slechts 32 minuten. Waarom destijds niet gelijk gedaan?

Ik waardeer het album overigens op de oorspronkelijke lengte en dat is al ruim voldoende voor 5 sterren, maar ik betreur het dat door het misschien ontbreken van essentiële nummers Setting sons geen onsterfelijke status heeft gekregen en dat Paul Weller er veel minder aan heeft verdiend dan had gemoeten.

Want nogmaals, Setting sons kan de concurrentie met vrijwel alle cd's in de albumlijst top 250 van musicmeter met gemak aan. Eens in de zoveel tijd maar eens posten om het album te promoten....

Boven Radiohead bij lange na niet. Maar iemand die Anouk in zijn top 10 heeft staan is ook niet serieus te nemen.

Wie anderen niet serieus neemt vanwege een album in z'n top 10 dat je niet bevalt, kan maar beter met Musicmeter stoppen.

Ik geef er echt geen bal om wat je vind van mijn top 10, het gaat hier natuurlijk om de stelling die Jumperjack opwierp, namelijk dat The Jam duizend keer beter is dan Radiohead en/of Coldplay.

Afgezien van het feit dat ik toch bang ben voor een generatiekloof (The Jam was actief van 1977 tot en met 1982) ga ik desalniettemin een eind mee met Jumperjack.

De bevlogenheid, het korte puntige, de scherpte en het muzikale vernuft dat The Jam laat horen heb ik bij zowel Radiohead als Coldplay nog nooit vernomen, dat niveau.

Kortom, ook in mijn beleving is Coldplay als buitengewoon saai te bestempelen, zeker in vergelijking met de opwindende The Jam.

A propos, je geeft in je antwoord er weinig blijk van dat je Setting sons van The Jam sowieso wel eens hebt gehoord?! Uberhaupt wel eens een album van The Jam?

Beste album van the jam met Thick as thieves als één van hun allerbeste nummers.

Mooie reissue. Eindelijk ontdekt.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Jam - Setting Sons, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Vraag een muziekliefhebber in Engeland naar de beste en meest invloedrijke bands uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 en ik weet bijna zeker dat hij of zij The Jam zal noemen. Stel dezelfde vraag aan een Nederlandse muziekliefhebber en ik weet bijna zeker dat hij of zij The Jam niet zal noemen.

In Nederland moesten we nooit zoveel hebben van de band van Rick Buckler, Bruce Foxton en Paul Weller. Wanneer in Engeland een nieuwe release van The Jam zorgde voor hysterische toestanden haalden we in Nederland onze schouders op. Wanneer de Engelse critici strooiden met superlatieven waren we in Nederland zeer zuinig met positieve woorden. En toen The Jam in 1980 The Jam Pinkpop mocht afsluiten, gingen de meeste Nederlanders alvast naar huis, want het was natuurlijk een takkeneind vanuit Geleen.

Ik heb me hier zelf ook schuldig aan gemaakt en heb de schade nooit helemaal ingehaald. Natuurlijk heb ik ver na het uit elkaar vallen van The Jam wel eens een verzamelaar van de band in huis gehaald, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit een regulier album van de band van de eerste tot de laatste noot heb beluisterd.

Het is er vorige week toch nog van gekomen, want toen verscheen de re-issue van Setting Sons, de vierde plaat van de band uit Engeland. Setting Sons verscheen in 1979 en was de opvolger van het in 1978 verschenen All Mod Cons, dat in Engeland had gezorgd voor de definitieve doorbraak van The Jam. Setting Sons zorgde ook voor succes in de Verenigde Staten, maar in Nederland deed de plaat niet veel.

Het is achteraf bezien onbegrijpelijk, want wat is Setting Sons een goede plaat. Een waanzinnig goede plaat zelfs. De originele versie van Setting Sons bevat 10 songs en het zijn 10 songs die behoren tot het beste dat in de Britse muziekgeschiedenis is gemaakt. The Jam debuteerde in het jaar van de punk (1977) en invloeden uit de punk zijn ook op Setting Sons nog nadrukkelijk aanwezig. De plaat citeert echter ook nadrukkelijk uit de archieven van de Britse popmuziek en met name uit de archieven van The Kinks.

Op Setting Sons maakt The Jam gitaarpop die is teruggebracht tot de essentie. Gitaar, bas, drums en vocalen, meer is er niet nodig voor de popsong met een kop en een staart (al duiken ook een keer strijkers op). Meer is er niet nodig voor een popsong die na één keer horen voorgoed in het geheugen is opgeslagen.

De ritmesectie is superstrak, terwijl het gitaarwerk van Paul Weller verrassend gevarieerd is. Hierbovenop komen de gedreven vocalen van diezelfde Paul Weller, de ijzersterke melodieën en de onweerstaanbare refreinen.

Setting Sons is in alle opzichten een klassieker. Een plaat die in geen enkele platenkast mag ontbreken, een plaat die niet onder doet voor die van de beste Britse bands uit de jaren 60, 70, 80 en 90. De luxe versie van de re-issue van Setting Sons bevat heel veel extra materiaal (waaronder al even overtuigend live-materiaal), maar de 10 songs van het origineel maken uiteindelijk de meeste indruk. Het is natuurlijk belachelijk laat, maar Setting Sons schaar ik alsnog onder de meesterwerken van de jaren 70. Dat zouden meer mensen moeten doen, zeker in Nederland. Erwin Zijleman

De Jam-albums heb ik onlangs ook beluisterd en dit vind ik zowat hun beste, uitstekend album (ik sluit mij volledig aan bij erwinz). 10 scherpe en puntige popsongs die het midden houden tussen punk en Britpop. Deze (postpunk)band verdient inderdaad meer aandacht.

Ik dacht vroeger altijd op de hoes,in het midden Paul Weller en rechts Rick Buckler te herkennen maar het blijkt een beeldje uit 1919 te zijn genaamd the St John's ambulance bearers.weer wat geleerd.Hoe dan ook een geweldige plaat en terug in mijn top tien!.

Zou eigenlijk in mijn top 10 moeten staan. Vele vele bandjes zijn zwaar schatplichtig aan Weller cs

Zal wel een generatiekloofdingetje zijn dat deze absolute klassieker geen hoge notering op MuMe heeft, onrechtvaardig, maar hey, that's life

In de loop der jaren is Setting sons toch wel,met best wat voorsprong mijn favoriete album van the Jam geworden.Vond dat ze hier in de beste fase van hun wat te korte carrière zaten,mede doordat Paul Weller op deze plaat zijn meest consistente verzameling songs afleverde.Trouwens ook bassist Bruce Foxton leverde een ijzersterke bijdrage met de wat cynische maar o zo sterke song,Smithers-Jones die overigens al eerder voorkwam als single B-kant maar dan zonder de kenmerkende violen.Niet helemaal een representatief nummer voor Setting sons (qua tekst overigens wel) maar op één of andere manier past ie er prima tussen.
Een verbetering ten opzichte van het verleden is de harde,no nonsense productie van Vic Coppersmith-Heaven die de sound zowel krachtiger als bijtender maakt,zeker in vergelijking met hun eerste twee platen.Het rockt gewoon een stuk beter.
Het allerbelangrijkste voor de klasse van Setting sons zijn echter de acht songs die Paul Weller aflevert.De opener Girl on the phone en Saturday's Kids zijn goed maar niet al te bijzonder maar de rest is allemaal top met het trio Thick as Thieves,Private hell en de single Eton rifles als nummers van de absolute buitencategorie.En stel je dan eens voor dat de drie singles die rondom dit album uitkwamen,met onder andere Going undergroung,er ook op hadden gestaan dat had je helemaal een meesterwerk gehad.
Maar ook in deze vorm is Setting sons een uitstekende plaat,die aan het begin stond van mijn muzikale leven en ook veertig jaar later nog steeds erg bepalend is.

Zo mooi.

@Erwinz
Ik ben wel tot het eind gebleven op Pinkpop 1980, maar ik was dan ook op de fiets
Vooral toen de duisternis begon in te vallen, met al die branden op het terrein, de rook en stank en The Jam... alles viel op z'n plaats. Indrukwekkend.
The Jam - Going Underground - Pinkpop 1980 - YouTube
De lp in 1979 gekocht, maar stomweg op enig moment weer verkocht op zoek naar andere hypes. Deze week op Discogs de originele uit 1979 weer gekocht. Heimwee, zullen we maar zeggen.

Setting Sons, het absolute meesterwerk van the Jam. Nou van Paul Weller dan. Zelfs zijn solo output, hoe goed deels ook, niks kon en kan tippen aan dit meesterlijke meesterwerk. Vanaf All Mod Cons zag, nou, hoorde...je dit al aankomen, daar lagen accenten in diverse songs, hier op S. S. dan alles dusdanig uitgekristalliseerd, teksten, muziek, melodie, instrumentaties, absoluut briljant. Single Eton Rifles of course huge in de UK. Hier helaas niet neen, sws heeft menig typisch Engels bandje m.i. moeite hier aan de bak te komen. Terwijl daar zo groot ja. Prijsnummer voor mij Thick as Thieves, nou nou, nog altijd, de drums, bas en dan de gitaar erover heen. Puik nummer hoor. En verder, ach ja, kan ze allen opnoemen, weinig verschil onderling. Machtige sound ook, mede dankzij de producer Vic Coppersmith-Heaven of zoiets dan, ben niet goed in namen helaas. Kortom, topplaat, topband, toptop.

Kortom, ik hoor het vanavond voor het eerst en open met ****