Jean Michel Jarre - Oxygene (1976)

En nu gauw ook Jean Michel Jarre - Oxygene 7-13 (1997) en Jean Michel Jarre - Oxygene 3 (2016) luisteren. Vooral die laatste is zeker de moeite waard en qua niveau meet ik 'm zelfs met deze eersteling!

Dank voor de tip, CorvisChristi!

Omdat Jarre onlangs zeventig jaar werd wilde ik alle platen op volgorde opnieuw beluisteren. Gefeliciteerd! Met deze plaat is het voor mij ook waar het allemaal mee begon. Oxygen part IV was, net zoals bij velen, mijn favoriet op dit album.

De platenhoes vond ik als kind heftig bruut. Dat leek meer een tekening bij een griezelfilm. Als ik er nu naar kijk vind ik hem niet sterk geillustreerd, maar uiteraard nog wel fascinerend vergeleken met andere hoezen van de laatste tijd. Ik kwam Oxygene geregeld beluisteren in de platenzaken. Echter, omdat het bestaat uit zes langere muziekstukken kostte het me aardig wat moeite om het te leren kennen. Als ik eind jaren '80 bij Vroom & Dreesman, Bijenkorf of Ter Meulen in Rotterdam om een beluisterverzoekje vroeg hadden ze als ik het me nog goed herinner alleen een volgende-toets; je kon niet meer terug of doorspoelen, waardoor de luisterbeurt snel voorbij was.

Nu heb ik er lekker de tijd voor genomen. Prachtig, na al die vervlogen jaren zijn Oxygene part I en II me wat beter bevallen, maar ik ben er zeker van dat ik zijn latere werk mooier zal vinden.

Als ik zo de discussies van goed negen jaar geleden lees over het op kaart zetten van elektronische muziek en zo, is het wel Jean Michel Jarre geweest die de interesse in instrumentale elektronica bij mij opwekte, samen met Popcorn en vocaal gezien moeten dat Ultravox' Vienna en OMD's Maid of Orleans zijn geweest (en Vangelis was onbewust aanwezig in Bassie & Adriaan). Oxygene IV is iets wat iedereen wel kent, ook al zal men niet altijd weten wie de artiest is. Klaus Schulze en Tangeringe Dream is iets wat ik bij mensen heb opgepikt die er meer verstand van hadden dan mij. Toen ik in '93 of zo een tweedehands elpee van Oxygene opscharrelde vond ik er voor de rest, op wat fragmenten na, nog niet al teveel aan. Is een lang proces geweest om daar uiteindelijk met volle teugen van te genieten. Denk ook wel dat dit het beste/mooiste album van de Fransman is, maar dat is persoonlijk.

Bedoel je niet Tubular Bells van Mike Oldfield?

Waar zat Spiral dan in? en idd. Mike Oldfield natuurlijk.

Toch even een antwoord op de eigen vraag voordat ik denk aan verstandsverbijstering te lijden: Lijst van achtergrondmuziek van Bassie en Adriaan - Wikisage - nl.wikisage.org

Spiral zit in de huilende professor.

Haha, smaak hadden ze wel, Bassie en Adriaan. Of liever gezegd, de persoon of personen die verantwoordelijk waren voor de muziekkeuze: Vangelis, Deodato, Clannad (Atlantic realm), Jarre, Peru, Oldfield, Morricone, T.H.P. Orchestra en zelfs Crosscurrents van Pierre Moerlen's Gong. Leuk om die hele lijst eens terug te zien. Destijds had ik er geen kijk op, maar nu zie ik heel veel bekende stukken terug. Leuke keuzes! Moet een mooi vak zijn, het uitzoeken van passende muziek bij scenes van films of tv-series...

Ik zie dit ik dit album nog helemaal niet gewaardeerd heb. Vooruit dan maar: meteen de hoogste score. Zoals waarschijnlijk ook bij veel anderen het geval is, was dit zo'n beetje mijn introductie tot puur elektronische muziek.

Als jonge tiener ging er destijds een wereld voor me open toen ik de klanken van Jarre's hit Oxygene IV voor het eerst hoorde. In de jaren daarvoor kocht ik ook al veel singles, maar afgezien van Popcorn - wat toch vooral een novelty-hit was - was zo'n nummer in de hitparade tot dat moment een vrij ongekend fenomeen. In 1976/1977 waagde ik me, na enkele jaren van singles kopen, zo'n beetje voor het eerst serieus aan albums en dit was een van de eersten die ik in huis had.

Nog steeds een overweldigende ervaring, een luistertrip die je van begin tot eind meezuigt in een soort alternatief universum. Ik houd nog steeds het meest van analoge Moog-synthesizers. De digitale synthesizers die later, in de jaren tachtig en negentig, opkwamen, hadden voor mij niet dezelfde impact. Ze klonken koud en gevoelloos en maakten dus doorgaans ook weinig emotie bij me los.

Ik ben vooral een pop-, rock en soulliefhebber, maar deze plaat opende voor mij een zijdeurtje in het muzikale spectrum. Richting Tangerine Dream, Vangelis (met name die twee), Kraftwerk, Kitaro en nog een heleboel meer moois. Ik vind synthesizer-albums nog steeds bij uitstek geschikt voor een luistertrip die je helemaal kan afsluiten van de wereld om je heen. Licht gedimd of uit, koptelefoon op en genieten maar....

Dit is zonder meer Jarre's beste, al komt opvolger Equinoxe aardig dicht in de buurt.

Tja Oxygene , het begint al met die hoes , behoorlijk angstig voor die tijd . alsof er iets staat te gebeuren wat de wereld gaat vernietigen.
En dan de muziek , ik heb het gevoel dat je bij het luisteren van dit album wordt meegetrokken in een science fiction film , part 4 is een beetje de vreemde eend in de bijt , is ook meteen veruit het beste werk op dit album.
Ik geef dit album net een voldoende , maar dat komt voor een groot gedeelte door part 4 , die gooit dit album net van een onvoldoende naar een voldoende , de rest had wel wat spannender mogen zijn

Grappig dat je dit meld, ik ervaar het precies andersom. Alhoewel Oxygene Part 4 natuurlijk goed is en zelfs een status heeft (wat komt doordat het nummer als single is uitgebracht en een grote hit is geworden), vind ik juist de rest van het album véél intrigerender en spannender klinken. Oxygene Part 2 bijvoorbeeld (na Part 4 de bekendste track van dit album), vind ik toch vele malen beter dan Part 4.
De opbouw middels Part 1, de manier hoe Part 2 zich ontvouwt en zich verder ontpopt tot zo'n beetje de beste track van dit album en Part 3 die de eerste helft daverend afsluit, is super.
Part 4 opent de tweede helft goed, maar dan komt het tweeluik Part 5 wat mysterieus en tegelijkertijd lieflijk klinkt. Om vervolgens om te slaan in het meest heftige stuk van de plaat, dankzij de sequencer-sectie die zijn intrede doet.
Part 6 eindigt de plaat wellicht niet helemaal overtuigend (ik heb altijd het gevoel dat het album opeens een beetje doodbloed zodra Part 6 aanvangt), maar al met al is het een mooi slot.

Verg het wat meer luisterbeurten en de kracht van de plaat komt vanzelf naar boven.

Opvolgers Oxygene 7-13 en Oxygene 3 mogen er ook wezen. Vooral de laatste is een verrassend en goed slot op een nu toch wel legendarische synthesizer-trilogie.

Meesterwerk!

Ik heb zelf een redelijk traumatische relatie met dit album. Als tiener was ik totaal verkocht toen ik Oxygene part IV hoorde. Kraftwerk kende ik, ook de zeer experimentele pionierfase van hen, ook van Tangerine Dream en Klaus Schulze had ik gehoord. Maar dat was toch wel redelijk zwaar en serieus. En toen kwam daar ineens Jean Michel Jarre die de loodzware Duitse electronische muziek een heerlijke Franse swung meegaf. Niks loodzwaar, het was luchtig, melodieus en zo nu en dan bijna vrolijk. Ik was verkocht. Met mijn duurverdiende spaarcentjes naar de stad om deze plaat te kopen. Had dat ook in de buurt gekund, maar voor zo'n aankoop ga je naar de stad. Daar de plaat gekocht en al wandelend weer terug naar mijn fiets, En toen ineens viel de plaat uit de hoes en was er ineens een stuk uit het mooie zwart glanzende vinyl. Had ik daar zo voor gespaard. Terug naar de platenwinkel had weinig zin, het huilen stond me nader dan het lachen. Thuis gekomen bleek ook nog dat juist een stuk van Oxygene IV ontbrak, ook dat nog.... Een paar weken later maar naar de platenboer in de buurt gegaan en nogmaals de plaat aangeschaft. De enige plaat die ik in een maand tijd twee keer heb gekocht. Later vond ik het toch wat commerciëler dan gedacht en ben de zware Duitse electronische muziek weer meer gaan waarderen. De opvolger Equinoxe vond ik trouwens zeker even goed dan Oxygene. Vorige week Oxygene 7-13 voor een habbekrats aangeschaft, was benieuwd wat ik daar nu van zou vinden en in hoeverre dit op de eerste Oxygene leek. Op zich niet verkeerd, hoewel het de eerste versie niet evenaart.

Vandaag na lange tijd deze lp weer eens opgelegd en man, man, man, wat is dat toch tijdloos mooi. Klinkt nog even fris als destijds in 1976. De opname is daarbij zeer ruimtelijk en met een goede stereo setup komt het geluid dan ook "overal" vandaan. Super dus.

Ik denk dat Arjen Lucassen a.k.a. Ayreon (zelfverklaard liefhebber van analoge synthesizers) een moord zou doen voor de apparatuur die Jarre op dit album volgens de credits gebruikt. Heerlijk warme en organische klanken, met een mooie mix van abstract en herkenbaar, atmosferisch en melodisch, doelgericht en vrijblijvend. Indertijd heb ik alleen het singletje leren kennen terwijl ik met heel andere muziek bezig was, nu heb ik het decennia later alsnog opgepikt – een mens is nooit te oud om te leren (en te genieten). Mooie en sfeervolle plaat waar ik vaak naar kan luisteren. Gekocht in het digipack Oxygene trilogy uit 2016, met voor de eerste twee albums “new mastering from the original analog tapes by Dave Deadwater for Yakuda Audio 2016”.
        Opmerkelijk trouwens dat in bovenstaande berichten bij de namen van beroemde tijdgenoten (Tangerine Dream, Klaus Schulze, Kitaro, Mike Oldfield) die van Walter (later Wendy) Carlos ontbreekt. Op zijn soundtrack voor Stanley Kubricks A clockwork orange (1971) stond al een lange en gevarieerde synthesizercompositie genaamd Timesteps (bijna 14 minuten op de oorspronkelijke elpee, maar bij latere releases werd dat schijnbaar een "excerpt" van ongeveer 4 minuten).

Een aardig album, maar voor mij geen hoogtepunt van het genre.
Part 4 en 5 zijn wel hele gave nummers, met een heerlijk ritme.

Wat een fenomaal album!

Een werkelijk fantastisch album waarbij Oxygene 1 mijn absolute favoriet is. Zo astronomisch en daardoor ook zo mooi. Maar ook Oxygene 2 en 5 zijn absoluut de moeite waard. Er zit geen enkel zwak / middelmatig nummer in dit album. Ik kan echt genieten van dit synthesizerwerk.

5,0*

Classic ***** album met een feeërieke, buitenaards klinkende, zeer invloedrijke synthesizer symfonie in 6 delen, die in 1976 op een niets vermoedend miljoenen publiek werd losgelaten. Dit album incl. hitsingle part 4 werd vervolgens het grootste succes ooit in de Franse muziekindustrie, lanceerde Jarre als internationale superster en geldt als startpunt van een totaal nieuw genre in de popmuziek. Klinkt anno 2023 nog precies zo fris als in 1976.
Zonder meer goed voor 5 toepasselijke, spacey sterren!