menu

Interpol - Our Love to Admire (2007)

mijn stem
3,87 (973)
973 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Capitol

  1. Pioneer to the Falls (5:46)
  2. No I in Threesome (3:55)
  3. The Scale (3:28)
  4. The Heinrich Maneuver (3:32)
  5. Mammoth (4:17)
  6. Pace Is the Trick (4:41)
  7. All Fired Up (3:39)
  8. Rest My Chemistry (5:04)
  9. Who Do You Think (3:17)
  10. Wrecking Ball (4:33)
  11. The Lighthouse (5:28)
  12. Mind over Time * (5:02)
  13. Mammoth [Instrumental] * (4:20)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 47:40 (57:02)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
3,5
Toen het debuut net uit was vond ik Interpol een retestrak gitaarbandje dat weliswaar niet vernieuwend was maar wel ongelooflijk cool met pakkende nummers.
De aandacht verslapte wat bij de opvolger en daardoor kwamen ze terecht in het rijtje 'bands die een nieuw uit te komen album hadden dat mij niet meer zo kon boeien'.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat er geen nieuwsgierigheid meer zou zijn van mijn kant.

Bij de eerste keer luisteren (ik heb er op moment van schrijven 3 opzitten) was het de opener Pioneer to the Falls die me toch wel even alerter maakte. Hoe lekker desolaat is de sfeer en wat hebben ze er toch aan toegevoegd? Prachtige opbouw en hierdoor kreeg ik er gelijk heel veel zin in. Wat een sterk begin is dit zeg!
No I in Threesome begint duister en wordt daarna al snel wat pakkender. Het rockt prima door zoals we gewend zijn van de heren. Verder weinig nieuws onder de zon, fans zullen zich hier geen buil aan kunnen vallen.
Scale heeft iets slepends en wisselt gelukkig nog voldoende af om het nummer voor saaiheid te behoeden: iets waar ik met Interpol toch wat vaker last van heb. Een heel album is altijd net even te veel voor mij. Prima nummer, niks meer of minder.
Single The Heinrich Maneuver kennen we inmiddels al een tijdje en ik vind dat nog steeds een uitstekend nummer. Valt er nog wat over te zeggen? Nee, niet echt. Interpol zoals we Interpol graag horen. Weinig nieuws onder de zon eigenlijk.
Mammoth lijkt wat minder donker te klinken of ligt dat nu aan mij? Nog even en ik ga ze vergelijken met Franz Ferdinand. Gaan het nog vrolijke Franzjes worden die jongens van Interpol. Van mij mogen ze, want ik vind dit een lekker nummer.
Pace Is the Trick komt langzaam op gang en kent een mooi gitaargeluid (maar dat is bij deze band altijd wel het geval). Zit goed in elkaar.
Bij All Fired Up begint de bij mij telkens opkomende Interpol-moeheid te ontstaan. Op de een of andere manier begint mijn aandacht te verslappen als ik te veel van deze band achter elkaar hoor. Op dit album is dat dus bij dit nummer het geval. Een nummer waar niet veel mis mee is maar waar ik ook niet echt warm voor kan lopen.
Gelukkig start Rest My Chemistry opvallend en ben ik al weer bij de les. Het is een nummer dat net even minder jachtig is en een bepaald sfeertje kent dat ik nog niet zo veel van ze gehoord heb. Moeilijk te omschrijven wat ik er dan in hoor, maar ik vind het in elk geval wat afwijken.
Who Do You Think? is dan weer typisch Interpol (of moet ik toch één van de namen noemen waar zij hun inspiratie vandaan halen?).
Donker, somber maar wel een prima nummer.
Bij Wrecking Ball moet ik gelijk denken aan dat nummer van Neil Young. Dit is daar geen cover van. Ik vind het wel een sterk nummer met genoeg boeiende momenten.
The Lighthouse is inderdaad wat experimenteler en dat vind ik zo erg nog niet (ook al doet het nummer me tot nu toe nog niet zo veel).
Dat experiment had van mij wat meer gemogen op dit derde album, alhoewel ik er al rekening mee had gehouden dat dat niet zou gebeuren n.a.v. de voorafgaande single.
De opener ontpopt zich gelijk al als beste nummer, maar er volgt nog genoeg lekkers om je zoet te houden.
Viel het mee of tegen? Eigenlijk geen van beiden. Wat meer experiment had ik leuker gevonden, maar ik kan hier prima mee leven. Gewoon een prima rockplaat waar ik voorzichtig wil gaan inzetten op 3,5* met uitloop naar een halfje meer (en dan zit er daarna niet meer in vrees ik).

avatar van herman
3,0
Ik zit weer 's naar dit album te luisteren en ik ben toch wel blij dat ze zijn teruggekeerd naar het geluid van het debuut. Op Antics staan een paar prachtige nummers, maar al met al miste dat album de meeslepende sfeer die ik hier weer terug vind.

Het enige nadeel vind ik de eenvormigheid van dit album. De nummers zijn stuk voor stuk in orde (alhoewel Rest My Chemistry misschien wat opzichtig zelfplagiaat is), maar het klinkt allemaal grofweg hetzelfde en er zit niet echt een uitschieter tussen. Dat maakt het een coherent geheel, maar ook een plaat waar weinig aan te ontdekken valt. Af en toe lekker om te draaien, om weg te mijmeren, maar meer ook niet.

4,0
Na de releases van Our Love To Admire en An End Has A Start in de zomer van 2007 liet de pers het wedstrijdje Interpol-Editors maar weer eens van start gaan. Beide bands moeten schijnbaar nog steeds afrekenen met het Joy Division-imago. Hoe dan ook, de tussenstand was al snel 1-0 voor Birmingham.

Nou zijn de albums van het New Yorkse Interpol wel echte groeibriljanten. De incubatietijd tussen de eerste luisterbeurt en de dag dat het Interpol-virus je te pakken krijgt kan even duren. Maar uiteindelijk krijgt de koorts je te pakken, zo ook bij Our Love To Admire.

Het geluid is nog steeds uit duizenden herkenbaar, maar veel nummers missen aanvankelijk die scherpe hooks die Antics zo goed maken. Maar de schijn bedriegt. Ze zijn er wel degelijk, ze zitten goed verstopt en na vele luisterbeurten komt het toch weer goed.

En dan is de eindstand van Interpol-Editors weer 1-1. Of 7-7. Want beide albums bulken van de juweeltjes.

Zoals No1 In Threesome, Pace Is The Trick [/i]en Rest My Chemistry. Die worden na iedere draaibeurt weer een stukje mooier.

[i][i]De plaat begint veelbelovend met het spookachtige
Pioneer To The Falls [/i]waar de climax op betoverende wijze wordt opgevoerd. Maar ook veel prima uptempo werk, met single The Heinrich Maneuver als de beste vertegenwoordiger.

Volgens zanger/gitarist Paul Banks was het schrijven en opnemen van Our Love To Admire een moeilijk proces. Dat geldt ook voor het luisteren. Wees niet te vroeg met je oordeel.

avatar van Co Jackso
3,0
Helaas niet de kwaliteit die ik gewend ben van de eerste 2 albums van Interpol. Het album bevat zeker een paar magische uitschieters (Pioneer to the Falls, The Lighthouse, Wrecking Ball), maar over de gehele lijn valt het toch wat tegen. The Heinrich Maneuver is duidelijk de “hit” van het album, maar ook als hit valt die wat tegen in vergelijking met het oude werk. Tot de zwakste nummers behoren The Scale, Who Do You Think en Pace is the Trick.

avatar van Ronald5150
3,0
De parallellen met Joy Division zijn direct overduidelijk na het luisteren naar "Our Love to Admire" Toch vind ik Interpol geen goedkope kloon van Joy Division. Hoewel de dynamiek vergelijkbaar is laat Interpol wel degelijk een eigen geluid horen. Ik hou wel van die donkere melancholische klanken. Je zou het kunnen interpreteren als saai en toegegeven de zang is redelijk aan de vlakke kant. Maar ik beleef het toch vooral als hypnotiserend en meeslepend als ik die donkere repeterende klanken hoor. Ik zal ook direct toegeven dat dit niet mijn favoriete genre is, maar als het goed wordt uitgevoerd ben ik er best gevoelig voor. Opener "Pioneer to the Falls" grijpt direct mijn aandacht met die dreigende gitaar. Ik ben direct geboeid. Dat gevoel weet Interpol redelijk goed vast te houden, al dreig ik soms even weg te slippen. "Rest My Chemistry" vind ik ook weer een erg sterk nummer, het ritme heeft iets verslavend en catchy. Ik zal geen groot fan worden van Interpol. Daarvoor ligt mijn muzikale smaak te ver af van dit genre, maar "Our Love to Admire" vind ik behoorlijk genietbaar en ben ik dus best positief verrast.

avatar van james_cameron
3,5
Vrij consistent derde album van deze amerikaanse pop/rockband. Het geluid blijft gelukkig vrij 'kaal' en open, zonder bombast en allerlei electronica. Echt spannend wordt het niet door het ontbreken van werkelijk memorabele songs, maar voordeel is dan wel weer dat er geen miskleunen zijn. Al is The Scale aan de saaie kant. Wellicht had wat meer uptempo werk en meer variatie qua zang geresulteerd in een nog betere plaat, maar goed, dat geldt ook voor de eerste twee albums.

avatar van Man of Sorrows
4,5
Interpol's Our Love To Admire laat een ander geluid horen dan de twee voorgangers. De prominente bas is naar de achtergrond verwezen, en ook het stemgebruik van Banks is niet meer wat het was ten tijde van TOTBL. Toch klinkt dit album minder éénvormig dan Antics, op zich ook een sterk album, doch wordt hier meer gebruik gemaakt van sfeerelementen.

Pioneer To The Falls is misschien wel het beste nummer uit het volledige Interpol oeuvre. Samen met No I in Threesome het hoogtepunt op OLA, al dooft de kaars nergens helemaal uit, en indien ze dit wel even doet wordt dat ruim gecompenseerd met aflsluiters Wrecking Ball en Lighthouse, nummers die haast de soundtrack van een tragische western kunnen zijn. Hilarisch is ook het banale van de No I in Threesome lyrics, en hoe Interpol er toch in slaagt dit om te vormen tot een intens en sfeervol nummer. Ik herinner me ook nog de zeer fraaie video.

Interpol was altijd al een zeer consistente band. Jammer dat Banks zijn macho kant soms niet in bedwang kan houden tijdens het schrijven van zijn teksten. Pace Is The Trick is op zich een ijzersterk nummer, alleen jammer dat Banks het feestje deels verpest door ineens een you women, you have no self control in de strijd te gooien. Ander punt van kritiek is het soms ovedreven jatwerk van de band. De Chemistry-Where Is My Mind link is evident en nog te vergeven, maar The Lighthouse is een complete rip off van Pale Saints' Hair Shoes. Wie net als ik destijds eindeloos luisterplezier heeft ervaren bij het luisteren van dit album, doet er misschien beter aan de vergelijking niet te checken.

Interpol gaat terug op tour dit jaar. Hopen op een bezoek aan de lage landen en een nieuw album (al zal het zonder Carlos nooit meer hetzelfde zijn).

avatar van Alicia
4,5
"Our Love to Admire" is duidelijk wat minder fraai dan "Interpolantics" (ikleesdataltijdachterelkaaropdehoes). Echter dit album is, met uitschieters als "Pioneer to the Falls", "The Scale", "Pace Is the Trick", "All Fired Up" en zelfs "Mammoth", toch nog een behoorlijke plaat te noemen. De laatste twee nummertjes voor afsluiter "The Lighthouse" komen, bij mij althans, niet goed over! "Who Do You Think" en "Wrecking Ball" komen daarom niet in mijn afspeellijsten voor.

Nota bene... zijn ze op mijn exemplaar het grandioze "Mind Over Time" vergeten of moet ik dan weer een andere uitgave aanschaffen?

Half puntje eraf!

Gast
geplaatst: vandaag om 11:04 uur

geplaatst: vandaag om 11:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.