Editors - An End Has a Start (2007)

Sterker nog: hier in huis gaat het al 5 jaar mee en het album wordt absoluut vaker gedraaid dan zijn opvolger.

En pop? Not in my book

Jawel: de stadionpretenties zijn t.o.v. het debuut tot Coldplayesque hoogtes opgestuwt (zo vind ik 'Weight of the World' nog steeds ontzettend log en opgeblazen) en het neigt allemaal meer naar U2 dan naar Echo & The Bunnymen. De onderhuidse spanning van het debuut gaat daarmee helaas vaak verloren, jammer. Tekstueel vind ik deze plaat overigens wel vrij sterk, maar soms is het ook hier wat grootschalig en pathetisch. Hoe groot zou de afdruk van een neerstort vliegtuig zijn, etc.

Ik vind "An End Has a Start" ten opzichte van het debuut "The Back Room" toch een teleurstelling. Ik hoor nog steeds de donkere melodieen, maar ik vind ze een stuk minder meeslepend en spannend als op "The Back Room". Ook een song van het kaliber "Munich" mis ik hier. Waar ik "The Back Room" bij tijd en wijle behoorlijk verslavend en intens vind klinken, grijpen de songs op "An End Has a Start" me niet op die manier. Niet slecht, maar het niveau van het debuut wordt hier niet gehaald.

Hoe moet ik 'kaliber' hier opvatten? Welk aspect of aspecten van Munich mis je dan op dit album? De 'indiefactor'? Meezinggehalte, aanstekelijke riffs, tempo? Als je daarop doelt kan ik je volgen. Dit zijn aspecten die op An End Has A Start veel minder aanwezig zijn.

Dat vind ik vrij logisch. An End Has A Start leunt veel minder op de aanstekelijke, vlotte songs met lekkere hoofs en melodieën. Dit album is ingetogener en emotioneler. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar over het algemeen moet dit album het veel meer van sfeer en emotie hebben dan The Back Room. Dat vind ik juist een geweldige ontwikkeling, maar ik snap best dat er ook mensen van het Back Room-kamp bestaan

Hij bedoelt gewoon dat er geen enkel nummer op dit album even goed is als Munich.

Beter kan ik het zelf niet verwoorden. Dank @hallo!

Daarnaast behoor ik tot geen enkel kamp. Ik vind "The Back Room" over de gehele linie gewoon beter. Ik ben helemaal geen Editors fan, maar een muziekliefhebber. En in die hoedanigheid spreek ik mijn voorkeur uit voor "The Back Room". Daarnaast vind ik juist die debuutplaat meer emotie, sfeer en intensiteit uitstralen. Dat heeft voor mij niets met meezingbaarheid, toegankelijkheid of tempo te maken.

Ieder zijn meuk natuurlijk, maar deze zin blijf ik vreemd vinden. Ik hoor op The Back Room maar weinig emotie en sfeer. In ieder geval véél minder dan ik op dit album tegenkom. Maar goed, misschien interpreteren wij de boel wel anders.

Daarom noemen we het een mening, zodat we erover kunnen verschillen.

Editors zijn naar mijn mening gegroeid met dit fenomenale 2de album. Er klinkt misschien wat meer bombast door in de nummers, maar instrumentaal zit het gewoon supergoed in elkaar en de teksten blijven lekker in het verlenge van het eerste album (beetje mysterieus en cynisch). Hoedje af!

Beste nummers: An End Has A Start, Smokers..., The Racing Rats en When Anger Shows

Ik vrees dat ik weinig mysterie en cynisme in deze teksten kan herkennen. Voorbeelden graag. Zoals ik reeds schreef in mijn comment bij 'The Back Room'; bij de eerste worp zijn de nummers vooral gebouwd rond korte (herhalende) zinnen waaran je zelf nog een interpretatie kan geven. Lijkt me hier niet het geval, veel duidelijker kunnen lyrics niet zijn.

Iedereen beleeft de nummers natuurlijk op z'n eigen manier, maar hier heb ik een paar cynische en mysterieuze zinsneden waarnaar ik verwees:

Cynisch --> You came on you own, that's how you'll leave, You'll lose everything by the end, The saddest thing that I've ever seen were smokers outside the hospital doors, There's eyes in the sky tonight watching us lose the fight, ...

Dat zijn nu wel allemaal losse stukjes die jij wellicht anders kan zien maar de teksten van Smith komen bij mij toch altijd op z'n minst wat donker over, daar ga je toch wel akkoord mee?

Voor het mysterieuze verwijs ik naar bijna de volledige tekst van Smokers en Escape The Nest . Uiteraard zit er een betekenis achter en bij het ene lied is het al eenvoudiger dan bij het andere maar je moet eens kijken op songmeanings als je die site kent. Daar wordt naar hartelust over deze plaat gediscussieerd. Ook de thematiek van de dood geeft het iets mysterieus mee vind ik, had ik bij 'To Lose My Life' van White Lies ook een beetje.

Op Songmeanings is men in staat om het Smurfenlied van alle kanten te belichten. Iedereen beleeft de nummers op z'n eigen manier, maar dit vind ik typisch een album waarop de lyrics (te) duidelijk zijn, persoonlijk hou ik eerder van een suggestief randje ( Pioneer To The Falls van een vaak aan Editors gelinkt bandje, om wat te noemen )

Ik volg je

De Editors verslaving is begonnen. Ik draai de drie albums zo'n beetje de hele dag door. De epische en snelle post punk riffjes zijn echt helemaal mijn ding en zorgen voor een flinke energieboost. Ook op het tweede album van deze band staan geen slechte nummers.

Editors is voor mij een typische average joe-band. De band levert met "An ends has a start" een heel degelijke popalbum af, maar het is aan het eind van de rit ook weer niet sterk genoeg voor een blijvende indruk. Het album bevat 2 heel leuke album tracks en een 3-tal sterke singles, maar heeft ook wel een aantal zeiknummers. Duidelijk een band die zich mijns inziens nauwelijks onderscheid van de "alternatieve" Pop/rock-bandjes die de jaren 00 rijk zijn, maar wel leuk genoeg is om 1 a 2 albums van in huis te hebben.

Vind deze beter dan hun nieuwste album; heb An End Has A Start zo'n 5 keer beluisterd - vind het album pakkender.....

Op het eerste gehoor was ik best onder de indruk: klinkt als Interpol dus ze hadden mijn aandacht.
Een aantal singles zoals Smokers Outside the Hospital Doors en The Racing Rats zijn sterk, zo ook een aantal up-tempo nummers (Spiders bv.).

Maar de ballads zijn vreselijk, met het slotnummer Well Worn Hand werkelijk tenenkrommend slecht
"I'm so sorry for the things that they've done
I'm so sorry about what we've all become"
Met overdreven pathetiek in de stem, alsjeblieft zeg
Voor subtiele lyrics moet je ook niet bij Editors zijn ...

Uiteindelijk geeft dit me het Coldplay gevoel: hapklare, te gemakkelijke muziek.
3* voor de highlights

Fijne stemmige popmuziek op dit tweede album. Halverwege zakt de boel een beetje in en worden de songs wat minder interessant, maar feitelijk is de hele plaat de moeite waard. Zo goed als het titelnummer wordt het verder nergens meer en op gegeven moment gaat de eentonige zang wel wat vervelen, maar de songs zitten knap in elkaar en de kwaliteit blijft de hele speelduur gehandhaafd. De bonustracks zijn ook sterk.

Wat een heeeerlijk albummm; wat mij betreft HET ALBUM van een band sinds 2000 - An End Has A Start van The Editors!

Track 3 van alle nummers van The Editors de absolute nummer 1! Verder tracks 1,2,4,5,6,8 en 10 van mij de waardering uitmuntend en tracks 7 en 9 uitstekend. Kortom: het 2e 5-sterren studio-album na 1999 (andere is album The Weight Of Your Love).

Zo tussen The Back Room en In This Light and on This Evening in, vind ik An End had a Start een toch wat minder album.
Uiteraard staan er goede nummers op dit album, met als uitschieters Smokers Outside the Hospital Doors, het titelnummer en The Racing Rats. Toch vind ik het album als geheel een beetje te bombastisch klinken. Het laagje mysterie en onheil dat bijvoorbeeld The Back Room over zich heeft, is hier zo'n beetje weg.

Daarnaast slaagt het album er toch niet helemaal in om als een geheel over te komen. Na Push Your Head Towards the Air, komen er opeens nog 3 nummers. Terwijl Push Your Head... qua opbouw en toon me heel erg aan een afsluitend nummer doet denken. Dat was misschien een klein detail. Vervelender vind ik dat het album een beetje bedacht (weinig spontaan in elkaar geflanst) overkomt. Er lijkt heel duidelijk te zijn gekozen voor een concept met een meerderheid aan uptemponummers waarin gitaar en zang lekker kunnen galmen, met daarnaast een aantal ballads, al dan niet met teveel drama in de tekst en zang. Echter, ik krijg nergens de indruk dat beide soorten nummers echt heel goed naast elkaar passen.

Met name de uptemponummers maken hier indruk. Vandaar 3.5*.

Je beschrijft grotendeels de factoren waardoor ik dit inderdaad ook een minder album van hen vind, prima argumentatie van je.

Ik vind dit album als geheel op een iets hoger niveau dan het debuut.
Dat komt omdat alle nummers een goed niveau hebben.
The Back Room was m.i. minder consistent qua niveau, maar had wel enkele positieve uitschieters die ik op dit album niet hoor.
Om even oppervlakkig te luisteren, is dit dus een prettig album, maar voor kwaliteit pak ik toch het debuut.

The racing rats : "If a plane were to fall from the sky, how big a hole would it leave in the surface of the earth?" – altijd al een aparte regel gevonden, met vage associaties met de Bijlmerrramp van 1992. Sinds afgelopen zomer zitten er opeens nieuwe associaties aan vast, vooral als je passagiers van de MH17 persoonlijk hebt gekend...

Ook het tweede album van de Editors vind ik uitstekend. Het is mij om het even, maar ik denk dat ik 'em net iets hoger beoordeel dan the Back Room (beide 4*). An End has a Start opent met Smokers Outside the Hosptal Doors. Enorme klapper, die meteen ook mijn absolute favoriet van dit album is. The Racing Rats komt in de buurt, en ook The Weight of the World vind ik een erg mooi nummer. Naast deze drie songs kent dit album eigenlijk geen een echt zwaktebod. Wel is het zo dat af en toe mijn aandacht wat verslapt, omdat later op het album de nummers niet per se minder, maar wel minder onderscheidend worden. Pluspunt is dan weer dat ik op dit album meer emotie en meer rust hoor dan op the Back Room. Daar moesten we het vooral van Distance hebben, en herbergde het album verder toch vooral stevige rocksongs. Hier is meer balans tussen rustigere en stevigere nummers te vinden. Ik vind het moeilijk een echte voorkeur uit te spreken, maar gelukkig is dat ook niet noodzakelijk.
Voorlopig ook hier ruim 4*

Vreemd dat ik hier nog niets had bijgeschreven.

Waar ik bij veel bands de singles vrij goed vind, maar waar de rest van het album dan wat tegenvalt is dit bij An End Is A Start niet het geval. Naast uitstekende singles zoals Smokers, The Racing Rats (het beste nummer van de plaat) en Push Your Head (één van de mooiste ballads die ik ken) staan er ook nog nummers als The Weight of The World en When Anger Shows op deze plaats. Nummers die me ook direct grepen en daarna nog verder uitgroeiden. Zeker When Anger Shows is uitgegroeid tot een favoriet op dit album voor mij. Met het tussenstukje waarin het even stilvalt om er daarna nog eens alles in te gooien (weergaloos!).

Verder staat het album vol met een leuke riffs (Urbanowicz was echt een belangrijke factor in de band) en heeft Smith natuurlijk een prachtige, diepe stem die elk nummer weet te dragen.

Als ik dan toch een minpuntje moet aanduiden dan is het naast dat Push Your Head inderdaad het perfecte nummer was om met te afsluiten, het huidige afsluitingnummer (Well Worn Hand) ook gewoon het minste van de plaat is. Het enige nummer van dit album dat me weinig doet. Ondanks dit nummer blijft mijn score afgerond toch een *5.0.

Algemeen kan ik echter besluiten dat dit een album is dat vol staat met topsongs en een Editors (zonder de The) laat horen in hun topperiode! Staat met recht en rede tweede staat in mijn albumlijst!

Zomer van weleer, zeggen en schrijven 2007. Laten we er niet hersenloos van uit gaan dat vroeger alles beter was, laten we het vooral staven met enkele concrete feiten. Het is zaterdag 30 juni 2007, als even voorbij het middaguur Amy Winehouse present tekent op het hoofdpodium van Rock Werchter. Nog vreemder dan het feit dat Amy er daadwerkelijk is, in relatief goede toestand, is het uur dat zij haar optreden mag komen verzorgen. Een dag eerder viel de eer te beurt aan Kings Of Leon, zij betraden de main iets voor 15h. Niet dat Amy of KOL bang zijn voor het donker, nee; deze vier dagen stonden danig veel grote namen en beloftes geprogrammeerd zodat er geen opwarmers of voorprogramma's waren. Headliners de hele dag door.

Het was een vreemde zomer. Haast dagelijks liepen renners tegen de dopinglamp in de Tour De France. Helemaal te gek werd het toen tijdens de avondetappe bekend raakte dat de gele trui, enkele uren na zijn triomftocht, door zijn Nederlands team naar huis werd gestuurd ten gevolge van het sjoemelen met whereabouts. Dat mijn grote kleine held Amets Txurruka werd uitgeroepen tot meest strijdlustige renner, is slechts een kleine persoonlijke voetnoot. Niettemin, het waren vreemde tijden.

Gelukkig was daar Editors. Met een album vol referenties naar dood, eenzaamheid en vliegtuigcrashes konden zij niet anders dan soelaas brengen. Reeds in het voorjaar werd de lead single Smokers op de wereld losgelaten. De hierbij horende mooie stilistische video (de zwanen op het meer!) deed mij, na het eindeloze Back Room plezier, reikhalzend uitkijken naar het volledige album. Vol verlangen kocht ik het schijfje.

Smokers is meteen zeer representatief voor de koerswijziging ten opzichte van The Back Room. Grootser, weidser, zelfs met een koor aan het einde. Ook een vollere sound, aanvankelijk was ik niet zo dol op de producer die eerder met Bloc Party en Snow Patrol had gewerkt.

Het grootste verschil zit hem in de teksten, en de manier waarop ze zijn geschreven. De nummers op het debuut worden gekenmerkt door losse, vaak half suggestieve zinnen en repetitief woordgebruik, zodat de luisteraar zichzelf een beeld moet vormen. An End Has A Start klinkt allesbehalve mysterieus; de teksten zijn zeer romantisch en niet meer voor meerdere interpretaties vatbaar. In the end all you can hope for Is the love you felt to equal the pain you've gone through. Your face in my hands is everything that I need.

Het oude recept, de afwisseling van down/uptempo songs is wel behouden. De ballads zijn meeslepend en kennen ideeënrijke wendingen, die mooie brug in The Weight of The World is daarvan een treffend voorbeeld. De uptempo songs zijn catchy met grootse refreinen en die mooie licht shoegazende gitaar van Chris Urbanowicz. Het titelnummer sluit aan bij kanjers als Munich en Blood, maar dan in een An End Has A Start kleedje.

Profetische woorden, want dit zou het laatste album zijn waarop Urbanowicz een prominente rol krijgt. Een groot gemis voor Editors, al kan ik zijn inbreng bij Spectors evenzeer waarderen.

De twee laatste nummers leunen eerder op piano, met name Spiders klinkt een stuk kaler dan de andere songs op het album. Editors klinkt als een stel doodgravers op zoek naar een lijk, schreef Humo destijds. Naar mijn mening, ookal vormt de dood het centrale thema, schuilt er wel degelijk hoop en licht in een merendeel van de nummers.

Hoewel ik het debuut verkies, stelde dit album niet teleur. Teleurstellen was sowieso geen optie in die tijd, door een resem aan sterke releases moest het materiaal sterk zijn, falen hoorde er niet bij.

Een week later zou Interpol (ik moet ze minstens één keer vermelden bij een Editors recensie) hun onvolprezen OLTA uitbrengen.

Het waren vreemde tijden. Misschien was destijds niet alles beter. Evenwel de popmuziek en de Tour De France. Als het al geen hoofdzaken zijn, minstens belangrijke bijzaken in een mensenleven.

Zenuwachtig gaat men naar buiten.
Het witte van de uniformen en de besmettelijke muren achter zich latend.
Een schuifdeur sluit zachtjes.
De duisternis omarmt het verdriet en is voor deze nacht een metgezel.
Een klein flonkerend lichtje doorbreekt de schoonheid van de nacht.
Morgen gaan we weer verder met het leven.
Vannacht vieren we de dood.
An End Has a Start.
Grilliger dan de voorganger.
De hoop van een adolescent is verworden tot de wanhoop van een jong volwassene.
Twijfel wordt krachtig vorm gegeven.
Geen escapisme meer, maar acceptatie heeft hier de boventoon.
Overgave.

Net als het eerste album gewoon enorm pakkend. Jammer genoeg ging het hierna wat studioalbums betreft bergafwaarts met Editors, maar ze staan hier absoluut op het lijstje om ook ooit nog live te zien

Ik lees hiervoor eigenlijk terug waarom ik de eerste vaker luister dan deze, terwijl ik toch niet vies ben van een stukkie bombast. Hoe dan ook, beide albii zijn goed te pruimen.

Misschien toch vooral omdat ik een stukje Echo & the Bunnyman, een vleugje vroege Edge en een melancholische zanger hoor.

Ik vind dit een prachtig album. Het is pakkend, maar ook donker en heeft prachtige gitaar stukjes. De zang vind ik uitstekend. De uptempo nummers en ballads wisselen elkaar goed af.