Editors - An End Has a Start (2007)

Ik ga nu iets zeggen waarmee ik waarschijnlijk alle Editors-fans op de kast krijg.
Opener, tevens single, Smokers Outside The Hospital Doors heeft Coldplay trekjes............
Moet ik me al gaan verschuilen?
Ik bedoel hier niets negatiefs mee, maar toen ik het nummer een paar keer gehoord had moest ik daar opeens aan denken en heeft het me nooit meer los gelaten. Misschien komt het door het ietwat bombastische tintje dat het heeft meegekregen. Het klinkt lichter, hoopvoller, minder duister. Natuurlijk wijkt het niet zo heel erg veel af van nummers op het debuut, maar ik kan gewoonweg niet die link loslaten.
Dat loslaten gebeurt overigens wel gelijk bij het tweede nummer, het puntige titelnummer An End Has A Start. Lekker opzwepend en strak en echt weer helemaal naadloos aansluitend op het debuut. Interpol? Joy Division? Ja ja ja, we weten het allemaal wel en het klopt ook. Lekkere rock. Wat zeg ik? Lekkere pop-rock.
En dan volgt The Weight Of The World. Dit nummer straalt wat Echo & the Bunnymen-achtigs uit en ook hier toch het ietwat lichtere geluid. Tegen het einde ook in dit nummer weer wat bombast en ja dan schiet toch Coldplay weer door mijn hoofd (ook al ligt het er hier minder bovenop en klinken Editors wat ruwer dan genoemde vergelijking).
Bones lijkt inderdaad wat op Munich wat ik hier al eerder las. Dit nummer had zo op The Back Room kunnen staan. Het rockt lekker en ik snap ook best wel dat mensen dit soort nummers dan weer aan Interpol linken alleen dan in een light-versie (en ga je ze met Joy Division vergelijken dan is het extra-light). De originaliteitsprijs gaan ze er niet mee winnen, maar als we zo beginnen kunnen we stellen dat dat voor het overgrote deel van de hedendaagse bandjes opgaat.
Dit is voor mij wel een nummer dat ik naarmate ik het meer hoor een beetje vind afzwakken; een euvel dat ook voor het debuutalbum opging overigens.
When Anger Shows valt op door het gebruik van piano. Een prima drumgeluid eronder en de snerpende gitaren maken het af. Prima nummer en vaart een ietwat andere koers dan we gewend zijn van de mannen.
Voor The Racing Rats gaat de laatste opmerking ook wel op. Het is net even anders en dat is ook hard nodig, want anders hebben we echt te maken met een debuut-kopie en of we daar op zitten te wachten? De band wordt al zo veel vergeleken met anderen.
Hemelbestormend kan ik het nummer niet noemen maar het is wel een van mijn favorieten van dit album en daarbij ook erg dansbaar.
Tijdens het intro van Put Your Head Towards The Air verwacht je een stadion-aansteker-ballade en dan denk je al snel 'oei oei oei'.
Halverwege een walsachtige deun met een U2-achtige sound en dan gaat het tempo in elk geval een stuk omhoog. Dan denk je dat het nummer naar een enorme climax toewerkt en dan zorgt het gehum van de backings ervoor dat dat net niet gaat gebeuren.
Verwarrend nummer moet ik zeggen: ik ben er nog niet uit of ik dit goed vind of dat ik het too much vind. Hier moet de tijd het echt gaan leren denk ik.
Echo & the Bunnymen flitst voor de tweede keer voorbij in mijn gedachten als Escape The Nest speelt. Geen ongelukkige vergelijking natuurlijk (je kunt ook met mindere goden op één hoop gegooid worden). Uiteraard hoor ik liever Echo zelf, maar dit nummer is zeker niet verkeerd.
Spiders is weer wat rustiger van toon. Op dit soort nummers vind ik het stemgeluid van Tom Smith er toch voor zorgen dat ik deze plaats in de categorie 'niet zo bijzonder'. Het nummer kent te weinig spanning of opwinding en dan redt Smith het met zijn stem al helemaal niet.
Ook Well Worn Hand begint rustig op piano. Dit nummer zal ook blijven draaien rondom dat piano-geluid.
Prima om dit als afsluiter op het album te zetten. Prima nummer ook, alleen raak ik er emotioneel gezien niet door geraakt en het is vaak erg fijn als juist dit soort nummers dat nu wel doen.
Hierdoor mist het toch net even te veel aan kracht wat jammer is.
Al met al viel het me wel mee moet ik zeggen. Ik had er eigenlijk helemaal geen verwachtingen bij positief dan wel negatief.
Ik vrees dat dit album net als het debuut een aantal keren flink gedraaid zal gaan worden en dat het daarna niet veel meer de kast uit zal komen. Absoluut een aangenaam plaatje maar ik moet gaan zien wat de tijd er mee zal gaan doen. Voor nu is dat niet echt belangrijk. Nu is het gewoon leuk de nieuwe Editors te horen.

Ik vind het een fijne plaat geworden, beter dan het debuut. Vooral 'Spiders' is bloedjemooi maar ook 'Smokers Outside The Hospital Doors', 'Racing Rats' en het emotionele 'Well Worn Hand' kunnen me erg bekoren.

3,5*.

Ik vind het maar een matige plaat, eigenlijk. Nu was ik ook al niet enorm onder de indruk van het debuut (3*), maar dit plaatje doet me nog minder. Het is allemaal niet slecht en mensen die het debuut konden waarderen zullen zich hier ook geen buil aanvallen, maar voor mij blijft de klik uit... De nummers zitten veel te volgestopt en de zang weet me ook al niet te grijpen. Voor mijn gevoel is dit toch een soort H&M-variant van Joy Division/Chameleons/noem ze maar op.

Heel erg mooie plaat van een band die ik nu eigenlijk pas ontdek. Een album ook dat van de eerste tot de laatste seconde een hoog niveau aanhoudt, met hier en daar een nummer dat nog 'n klasse hoger gaat spelen.

De constante tussen al dat fraais is natuurlijk de diepe stem van Tom Smith, die in verschillende gedaanten aan bod komt op An End Has A Start: van dromerig zacht in het bloedmooie The Weight Of The World (terwijl er zich rondom de zanger een muur van weidse gitaren optrekt) en Spiders over akelig intens in het très poppy The Racing Rats en het fenomenale Escape The Nest tot van pathos doordrongen in de verstilde afsluiter Well Worn Hand (één van de hoogtepunten!!).

Soms is het wel een beetje snakken naar afwisseling en doet het geluid van Editors misschien wat al te veel denken aan andere bands, maar dat kan ik me niet aantrekken als het zulke pareltjes oplevert. Geen onvervalste klassieker naar mijn gevoel, maar wel een ijzersterk schijfje en binnenkort dus ook maar eens op zoek naar het debuut.

Kleine 4*

The Back Room deed me nooit zoveel, dat album heb ik pas een half jaar geleden leren kennen.
Dit album daarentegen vind ik veel beter!
Wát een muur van geluid, vanwaaruit steeds andere dingen je oor treffen!!

4,5* van mij, pak aan.

Dit was de plaat waar ik lang naar uitgekeken had. Zou het Editors lukken om het briljante debuut uit 2005 te evenaren. Het antwoord was yes!

Editors borduurt voort op het geluid van The Back Room maar de nummers zijn grootser en de arrangementen weidser.

De bekende gezellige thema’s (dood, verlies, misère) brengen niets nieuws maar An End Has A Start kent geen zwakke momenten. Het is wel zo’n plaat die even tijd nodig heeft, die moet groeien. Maar vervolgens ook blijft groeien.

Het zwaarbeladen Smokers Outside The Hospital Doors (met een koor in de finale) zou je eerder als afsluiter verwachten. Editors gebruikt het als openingsnummer en het werd meteen ook maar de eerste single. Eventjes wennen maar geef toe, het wordt na iedere draaibeurt mooier.

De tweede single An End Has A Start is met zijn gierende gitaren en galmende synthesizers de ideale kennismaking voor Editors-leken.

Het ingetogen Weight Of The World is magistraal en strijdt met het titelnummer om de uitverkiezing tot het beste nummer van de plaat.

Het intro van Bones lijkt even op een freelance klus van The Edge maar de kracht en dynamiek van dit nummer vergoeden alles.

Dit is zo'n album waar je na iedere draaibeurt weer een nieuwe favoriet ontdekt.

When Anger Shows, The Racing Rats, Escape The Nest of zelfs het introverte Spiders. Geen zwakke momenten te bekennen.

En om me nog even in de Interpol vs Editors discussie te mengen...de stand Our Love To Admire-An End Has a Start is wat mij betreft 1-1. Ook na verlenging.

Editors zijn een van mijn grote MuMe-ontdekkingen. Ik had er nog nooit van gehoord, totdat ik het album op de start-pagina van MuMe zag staan. Ik werd wel nieuwsgierig en probeerde het album.
Nu, twee jaar later, kan ik wel zeggen dat het wel een érg goed album is. Het heeft voor mij een nieuwe wereld aan bands geopend, bands die voor mijn gevoel meer naar het mainstream-genre liggen. En dat is ook wel eens fijn
De cd begint met Smokers Outside The Hospital Doors en wat een geweldige opener is dat toch. Sowieso de tekst:
The saddest thing that I'd ever seen
was smokers outside the hospital doors
doet toch een glimlach op het gezicht van deze niet-roker verschijnen.
Het 'koortje' aan het eind van het nummer, maakt het geheel iets bombastischer, maar echt storend is dat niet eigenlijk. Het past wel en komt de kracht van het nummer zeker ten goede.
Het album vervolgd met An En Has A Start en omdat ik de cd zo enorm vaak in de auto heb gedraaid, kan ik eigenlijk ook dit nummer weer moeiteloos meezingen. Het klinkt allemaal ook zo lekker en onbezonnen. Veel beter dan The Back Room, zonder enige twijfel. Het raast gewoon door en is allemaal zo enorm krachtig.
The Weight Of The World is iets rustiger dan, maar toch komt dat typische gitaargeluid weer naar boven en ook hier werkt het. Het lijkt alsof Editors hier een past op de plaats neemt. Even gas terug na de twee overweldigende openingsnummers. Het gevolg is dat je als luisteraar ook even een beetje rust krijgt. En dat is wel zo prettig.
Natuurlijk moet die rust niet te lang duren en daarom knalt Bones weer zoals de eerste twee nummers. Bones is trouwens ook echt mijn favoriet van het album geworden, samen met The Racing Rats. Prachtige nummers zijn dit.
Passages als:
In the end all you can hope for
Is the love you felt to equal the pain you've gone through
blijven me gewoon kippenvel bezorgen, prachtig gewoon! De kracht die uit het nummer spreekt is gewoon amper te beschrijven.
Voordat trouwens The Racing Rats komt, nemen Editors nog heel eventjes rust met When Anger Shows. Het is niet zo een duidelijk rustpunt als Weight Of The World, maar toch beleef ik het wel altijd op zo een manier. Waarschijnlijk komt het door de 'coupletten'. Toch is ook dit nummer erg sterk, vooral het 'I need you to teel me it's okay' vind ik echt prachtig.
Zoals ik al had gezegd, blijft The Racing Rats een favoriet van mij. En dat komt dan vooral door de gitaarriff. Die blijft gewoon geniaal. De kracht die uit dit nummer spreekt, is niet te beschrijven en de manier waarop daarmee gespeeld wordt, want zo kun je het wel noemen, getuigen gewoon van grote klasse. Uitbarstingen uitstellen, vervroegen enzovoorst, tot het moment dat hij dan toch werkelijk komt:
Come on now
You knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now
You knew you had no time
But you let the day drift away
Kippenvel!
Push Your Head Towards the Air heeft dat echt weer het karakter van Weight Of The World en is met zekerheid een ballad te noemen. Ingetogen, melancholisch en bombastisch. Een ballad zoals die hoort te zijn!
Escape The Nest is dan weer het volgende pareltje waar de vonken vanaf spatten. Het rockt, niet minder, maar eigenlijk best wel iets meer. Het geheel zit namelijk allemaal goed in elkaar, je hoort eigenlijk weinig hetzelfde en vervelen gaat het zeker niet. En dat is denk ik ook wel de kracht van Editors. Zichzelf blijven herhalen zonder vervelend te worden.
Spiders vind ik dan eigenlijk een beetje minder. Het nummer komt een beetje nietszeggend op mij over. Het hangt tussen alles een beetje in. Rustig is het niet, maar krachtig zeker ook niet. Bij When Anger Shows werkte dit wel, hier klopte het gewoon en kwam het geheel goed over. Bij Spiders klinkt echter eerder zeurderig dan mooi.
En ook bij Well Worn Hand werkt het wel. Het is een gepaste afsluiter van een album dat toch een niet heel positieve teneur heeft. Het is een ware pianoballad, eentje op het eerste gezicht totaal niet op het album zou passen. De kracht van het nummer echter, is dat het het voorgaande versterkt.

De conclusie zal duidelijk zijn, An End Has A Start is gewoon een prachtig album. Er zijn echter ook een aantal negatieve puntjes die het voor mij in ieder geval geen 5-sterren album maken. Zo vind ik Spiders gewoon zeurderig klinken. Bovendien moet me toch van het hard dat, hoewel ze erg goed zijn in wat ze doen. Ik variatie mis. Het gitaargeluid is werkelijk prachtig, maar komt in ieder nummer terug. En dat zal op den duur gaan vervelen ben ik bang. Begrijp me niet verkeerd, de nummers zijn erg goed. Maar het is toch te veel van hetzelfde, ookal is het nog zo goed.

4.5*

Het is een goed album, toen het album voor het eerst draaide werd ik meteen gegrepen door Smokers Outside Hospital Doors, wat een geweldig nummer is dat, al die ontladingen van begint tot eind een steengoed nummer, waarna ik het tot de eerste zes volhield, 'An end has a start' is goed, ook 'Weight Of The World', dat de rust even terugbrengt en de voorgaande nummers even laat bezinken 'Bones' en 'Racing Rats' zijn geweldig, maar daarna word al gauw het minder, en 'Spiders' is gewoon vervelend, waardoor ik het album ondanks de betere nummers toch niet geweldig vind.

Heb deze cd nu eindelijk in huis en meerdere malen beluisterd.

Het plaatje hinkt voor mij op twee gedachten. Enerzijds vind ik het eerste deel van het album echt super maar het tweede deel doet mij wat minder.

Absoluut hoogtepunt vind ik Weight of the World. Dat nummer heeft een prachtige tekst mooie melodie en is werkelijk schitterend gezongen.

Een goede tweede is voor mij When Anger Shows. Wederom erg goede tekst prima melodie en erg sfeervol.

Dan zijn er nog de beide singles, die ik ook super vind net als Racing Rats en Escaping the Nest.

Smokers outside the hospital door vind ik erg mooi tot het kinderkoor invalt dan wordt het allemaal wat kitcherig. Neemt niet weg dat het geen slechte song is.

Push your head en Spiders doen mij een stuk minder ik vind ze wat te zeikerig en pretentieus. Deze songs halen voor mij de score dan ook wat omlaag.

Het afsluitende Well Worn Hand vind ik dan weer erg mooi en een zeer waardige afsluiter.

Op zich is dit een prima album maar ik denk dat deze heren op termijn nog beter zullen kunnen. Overigens vind ik de omschrijving dat The Editors klinkt als Coldplay die Joy Division proberen te coveren erg leuk gevonden. En het klopt eigenlijk ook wel maar ik zie dat niet als iets negatiefs hoewel ik totaal niets om Coldplay geef.

Maar goed, hele aardige plaat die regelmatig in mijn cd speler zal draaien.

Net zoals 2 favo nummers uitkiezen ook onmogelijk is. Het album is constant ontzettend sterk.
En die stem inderdaad, standaard kippenvel.

ITLAOTE vind ik veel en veel minder sterk dan An End Has A Start. The Back Room is wel lekker, maar An End Has A Start blijft gewoon het meest fantastische album van Editors.

Tip: Ga ze eens live zien, dat is echt heel vet!

Ik vind dit album toch wel enorm sterk. Eerst kon ik nooit helemaal kiezen tussen deze en The Back Room, maar na meer luisteren kwam ik erachter dat de kwaliteit van de al sterke opener toch wel het gehele album wordt gehandhaafd, en dat maakt dit voor mij een van de beste albums die ik ken uit dit genre. Moet ik nou die nieuwe nog luisteren of wordt dat tijdverspilling?

Dit album is zijn 5* waard. Dit heeft een aantal redenen. Ten eerste is het aantal losstaande nummers dat ik met 5* zou kunnen belonen zeer hoog. The Racing Rats en Escape the Nest zijn fantastisch, en dan heb je ook nog de opener met Smokers Outside the Hospital Doors. Ik denk niet dat Editors ooit nog in de buurt komen van dat nummer. Een nummer met een prachtige opbouw, hierdoor klinkt het zowel live als op het album fantastisch. Zonder twijfel staat dit nummer in mijn persoonlijke top 10.

Daarnaast klinkt het album echt als een geheel, en kun je horen dat er veel tijd is besteed aan het ordenen van de nummers. Na een krachtige opening met de eerste 2 platen, wordt vervolgd met The Weight of the World, wat meer ingetogen is. Deze balans wordt het hele album behouden.

Kleine minpuntjes bevat het album ook. When Anger Shows, Push Your Head Towards the Air en Well Worn Hand halen als rustige nummers van het album helaas niet het niveau van The Weight of the World. Maar gelukkig zijn ze goed geplaatst op het album, en volgen deze mindere nummers elkaar niet op. Overigens is het woord minpunt een relatief begrip, want echte zwakke schakels bevat de album gelukkig niet.

Ik vind "An End Has a Start" ten opzichte van het debuut "The Back Room" toch een teleurstelling. Ik hoor nog steeds de donkere melodieen, maar ik vind ze een stuk minder meeslepend en spannend als op "The Back Room". Ook een song van het kaliber "Munich" mis ik hier. Waar ik "The Back Room" bij tijd en wijle behoorlijk verslavend en intens vind klinken, grijpen de songs op "An End Has a Start" me niet op die manier. Niet slecht, maar het niveau van het debuut wordt hier niet gehaald.

Fijne stemmige popmuziek op dit tweede album. Halverwege zakt de boel een beetje in en worden de songs wat minder interessant, maar feitelijk is de hele plaat de moeite waard. Zo goed als het titelnummer wordt het verder nergens meer en op gegeven moment gaat de eentonige zang wel wat vervelen, maar de songs zitten knap in elkaar en de kwaliteit blijft de hele speelduur gehandhaafd. De bonustracks zijn ook sterk.

Zo tussen The Back Room en In This Light and on This Evening in, vind ik An End had a Start een toch wat minder album.
Uiteraard staan er goede nummers op dit album, met als uitschieters Smokers Outside the Hospital Doors, het titelnummer en The Racing Rats. Toch vind ik het album als geheel een beetje te bombastisch klinken. Het laagje mysterie en onheil dat bijvoorbeeld The Back Room over zich heeft, is hier zo'n beetje weg.

Daarnaast slaagt het album er toch niet helemaal in om als een geheel over te komen. Na Push Your Head Towards the Air, komen er opeens nog 3 nummers. Terwijl Push Your Head... qua opbouw en toon me heel erg aan een afsluitend nummer doet denken. Dat was misschien een klein detail. Vervelender vind ik dat het album een beetje bedacht (weinig spontaan in elkaar geflanst) overkomt. Er lijkt heel duidelijk te zijn gekozen voor een concept met een meerderheid aan uptemponummers waarin gitaar en zang lekker kunnen galmen, met daarnaast een aantal ballads, al dan niet met teveel drama in de tekst en zang. Echter, ik krijg nergens de indruk dat beide soorten nummers echt heel goed naast elkaar passen.

Met name de uptemponummers maken hier indruk. Vandaar 3.5*.

Ook het tweede album van de Editors vind ik uitstekend. Het is mij om het even, maar ik denk dat ik 'em net iets hoger beoordeel dan the Back Room (beide 4*). An End has a Start opent met Smokers Outside the Hosptal Doors. Enorme klapper, die meteen ook mijn absolute favoriet van dit album is. The Racing Rats komt in de buurt, en ook The Weight of the World vind ik een erg mooi nummer. Naast deze drie songs kent dit album eigenlijk geen een echt zwaktebod. Wel is het zo dat af en toe mijn aandacht wat verslapt, omdat later op het album de nummers niet per se minder, maar wel minder onderscheidend worden. Pluspunt is dan weer dat ik op dit album meer emotie en meer rust hoor dan op the Back Room. Daar moesten we het vooral van Distance hebben, en herbergde het album verder toch vooral stevige rocksongs. Hier is meer balans tussen rustigere en stevigere nummers te vinden. Ik vind het moeilijk een echte voorkeur uit te spreken, maar gelukkig is dat ook niet noodzakelijk.
Voorlopig ook hier ruim 4*

Vreemd dat ik hier nog niets had bijgeschreven.

Waar ik bij veel bands de singles vrij goed vind, maar waar de rest van het album dan wat tegenvalt is dit bij An End Is A Start niet het geval. Naast uitstekende singles zoals Smokers, The Racing Rats (het beste nummer van de plaat) en Push Your Head (één van de mooiste ballads die ik ken) staan er ook nog nummers als The Weight of The World en When Anger Shows op deze plaats. Nummers die me ook direct grepen en daarna nog verder uitgroeiden. Zeker When Anger Shows is uitgegroeid tot een favoriet op dit album voor mij. Met het tussenstukje waarin het even stilvalt om er daarna nog eens alles in te gooien (weergaloos!).

Verder staat het album vol met een leuke riffs (Urbanowicz was echt een belangrijke factor in de band) en heeft Smith natuurlijk een prachtige, diepe stem die elk nummer weet te dragen.

Als ik dan toch een minpuntje moet aanduiden dan is het naast dat Push Your Head inderdaad het perfecte nummer was om met te afsluiten, het huidige afsluitingnummer (Well Worn Hand) ook gewoon het minste van de plaat is. Het enige nummer van dit album dat me weinig doet. Ondanks dit nummer blijft mijn score afgerond toch een *5.0.

Algemeen kan ik echter besluiten dat dit een album is dat vol staat met topsongs en een Editors (zonder de The) laat horen in hun topperiode! Staat met recht en rede tweede staat in mijn albumlijst!

Zomer van weleer, zeggen en schrijven 2007. Laten we er niet hersenloos van uit gaan dat vroeger alles beter was, laten we het vooral staven met enkele concrete feiten. Het is zaterdag 30 juni 2007, als even voorbij het middaguur Amy Winehouse present tekent op het hoofdpodium van Rock Werchter. Nog vreemder dan het feit dat Amy er daadwerkelijk is, in relatief goede toestand, is het uur dat zij haar optreden mag komen verzorgen. Een dag eerder viel de eer te beurt aan Kings Of Leon, zij betraden de main iets voor 15h. Niet dat Amy of KOL bang zijn voor het donker, nee; deze vier dagen stonden danig veel grote namen en beloftes geprogrammeerd zodat er geen opwarmers of voorprogramma's waren. Headliners de hele dag door.

Het was een vreemde zomer. Haast dagelijks liepen renners tegen de dopinglamp in de Tour De France. Helemaal te gek werd het toen tijdens de avondetappe bekend raakte dat de gele trui, enkele uren na zijn triomftocht, door zijn Nederlands team naar huis werd gestuurd ten gevolge van het sjoemelen met whereabouts. Dat mijn grote kleine held Amets Txurruka werd uitgeroepen tot meest strijdlustige renner, is slechts een kleine persoonlijke voetnoot. Niettemin, het waren vreemde tijden.

Gelukkig was daar Editors. Met een album vol referenties naar dood, eenzaamheid en vliegtuigcrashes konden zij niet anders dan soelaas brengen. Reeds in het voorjaar werd de lead single Smokers op de wereld losgelaten. De hierbij horende mooie stilistische video (de zwanen op het meer!) deed mij, na het eindeloze Back Room plezier, reikhalzend uitkijken naar het volledige album. Vol verlangen kocht ik het schijfje.

Smokers is meteen zeer representatief voor de koerswijziging ten opzichte van The Back Room. Grootser, weidser, zelfs met een koor aan het einde. Ook een vollere sound, aanvankelijk was ik niet zo dol op de producer die eerder met Bloc Party en Snow Patrol had gewerkt.

Het grootste verschil zit hem in de teksten, en de manier waarop ze zijn geschreven. De nummers op het debuut worden gekenmerkt door losse, vaak half suggestieve zinnen en repetitief woordgebruik, zodat de luisteraar zichzelf een beeld moet vormen. An End Has A Start klinkt allesbehalve mysterieus; de teksten zijn zeer romantisch en niet meer voor meerdere interpretaties vatbaar. In the end all you can hope for Is the love you felt to equal the pain you've gone through. Your face in my hands is everything that I need.

Het oude recept, de afwisseling van down/uptempo songs is wel behouden. De ballads zijn meeslepend en kennen ideeënrijke wendingen, die mooie brug in The Weight of The World is daarvan een treffend voorbeeld. De uptempo songs zijn catchy met grootse refreinen en die mooie licht shoegazende gitaar van Chris Urbanowicz. Het titelnummer sluit aan bij kanjers als Munich en Blood, maar dan in een An End Has A Start kleedje.

Profetische woorden, want dit zou het laatste album zijn waarop Urbanowicz een prominente rol krijgt. Een groot gemis voor Editors, al kan ik zijn inbreng bij Spectors evenzeer waarderen.

De twee laatste nummers leunen eerder op piano, met name Spiders klinkt een stuk kaler dan de andere songs op het album. Editors klinkt als een stel doodgravers op zoek naar een lijk, schreef Humo destijds. Naar mijn mening, ookal vormt de dood het centrale thema, schuilt er wel degelijk hoop en licht in een merendeel van de nummers.

Hoewel ik het debuut verkies, stelde dit album niet teleur. Teleurstellen was sowieso geen optie in die tijd, door een resem aan sterke releases moest het materiaal sterk zijn, falen hoorde er niet bij.

Een week later zou Interpol (ik moet ze minstens één keer vermelden bij een Editors recensie) hun onvolprezen OLTA uitbrengen.

Het waren vreemde tijden. Misschien was destijds niet alles beter. Evenwel de popmuziek en de Tour De France. Als het al geen hoofdzaken zijn, minstens belangrijke bijzaken in een mensenleven.

Zenuwachtig gaat men naar buiten.
Het witte van de uniformen en de besmettelijke muren achter zich latend.
Een schuifdeur sluit zachtjes.
De duisternis omarmt het verdriet en is voor deze nacht een metgezel.
Een klein flonkerend lichtje doorbreekt de schoonheid van de nacht.
Morgen gaan we weer verder met het leven.
Vannacht vieren we de dood.
An End Has a Start.
Grilliger dan de voorganger.
De hoop van een adolescent is verworden tot de wanhoop van een jong volwassene.
Twijfel wordt krachtig vorm gegeven.
Geen escapisme meer, maar acceptatie heeft hier de boventoon.
Overgave.

Min of meer in de lijn van het debuut qua sound en arrangementen, en compositorisch ook minstens zo sterk, maar met meer ruimte in de nummers en emotioneel wat rijker, hoewel ik het moeilijk vind om dat gevoel precies uit te leggen. Misschien heeft het er wel mee te maken dat dit album er voor mij vooral uitspringt door de uitzonderlijke "bruggen" van sommige tracks: waar een "bridge" (een muzikaal tussenstukje dus) vaak gebruikt wordt om een overgangetje te maken tussen een couplet en een refrein, of als alternatief voor een solo, of om gewoon wat extra variatie in de couplet/refrein-structuur aan te brengen, slagen de Editors er op deze plaat tot drie maal toe in om de spanning in hun toch al intense nummers nog een graadje op te schroeven via een melodie die door z'n onverwachte schoonheid boven de rest van de compositie uitstijgt en de adem beneemt. Van "How can you know what things are worth if your hands won't move to do a day's work?" (When anger shows) kun je nog zeggen dat het "niet meer dan" een pakkend melodietje is dat plotseling opduikt, maar bij de urgentie van "If a plane were to fall from the sky, how big a hole would it make in the surface of the earth?" (The racing rats) voel ik mezelf bijna halsoverkop met de melodie mee omlaag storten, en bij "Look up... through the trees to feel as small as you can..." (Escape the nest) stokt mij de adem elke keer weer in de keel, zeker in combinatie met die extatische elektrische gitaar die bijna als een mandoline klinkt. Het laatstgenoemde nummer en de opener (met z'n briljante refreinregel "The saddest thing that I'd ever seen...") zijn mijn persoonlijke favorieten, maar sowieso staat er net als bij The back room geen slecht nummer op. Maximale score.

Perfecte opvolger van the Back Room. Helemaal kapot gedraaid en meegeschreeuwd met vrienden deze op alle 10 festivals per zomer die we aandeden. Mooie herinneringen. En de tracks staan nog altijd fier overeind in 2019.

Erg goede en vooral leuke muziek dit! Het gitaarspel is goed en de zanger heeft een fijne stem om naar te luisteren. Niet elk nummer is even goed, vooral de laatste nummers zijn minder, maar dit plaatje bezorgt mij genoeg luisterplezier. Mijn favorieten zijn An End Has a Start (doet mij om een vage reden wat aan Spitting Games van Snow Patrol denken), The Weight of the World en The Racing Rats.