menu

King Crimson - In the Court of the Crimson King (1969)

Alternatieve titel: An Observation by King Crimson

mijn stem
4,18 (904)
904 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Island

  1. 21st Century Schizoid Man (7:24)
  2. I Talk to the Wind (6:00)
  3. Epitaph (8:52)
  4. Moonchild (12:15)
  5. The Court of the Crimson King (9:20)
  6. Moonchild [Full Version] * (12:13)
  7. I Talk to the Wind [Duo Version] * (4:54)
  8. I Talk to the Wind [Alternate Mix] * (6:34)
  9. Epitaph (Backing Track) * (9:02)
  10. Wind Session * (4:28)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 43:51 (1:21:02)
zoeken in:
2,5
Behalve Schizoid Man - dat overduidelijk dozijnen prog- en hardrockbands heeft beïnvloed - bestaat dit album slechts uit intelligente sfeermuziek. Prettig als achtergrond bij een goed maal in een exclusief restaurant, maar desalniettemin veredelde muzak. Ik sluit me dus aan bij Karl hierboven.

Joy
niks mis met moonchild, een welkom intermezzo wat mij betreft

avatar van ChrisX
4,5
M.Nieuweboer schreef:
Behalve Schizoid Man - dat overduidelijk dozijnen prog- en hardrockbands heeft beïnvloed - bestaat dit album slechts uit intelligente sfeermuziek. Prettig als achtergrond bij een goed maal in een exclusief restaurant, maar desalniettemin veredelde muzak. Ik sluit me dus aan bij Karl hierboven.


Nou, ik denk dat nagenoeg iedere track wel invloedrijk is geweest:

1. Schizoid Man
Pff... van Hawkwind tot aan Van Der Graaf Generator en feitelijk ook latere line-ups van King Crimson (dit was het enige nummer dat in de 72-74 periode live nog wel eens voorbijkwam). Bijna iedere echt stevigere progrockband kan niet om dit stuk heen.

2. I Talk To The Wind
het pastorale geluid van dit nummer is denk zowel een invloed geweest op Yes (luister naar Close To The Edge) als ook Camel.

3. Epitaph + 5. In The Court Of The Crimson King

Deze nummers zijn door Greg Lake qua opbouw en melodische structuur als het ware geadopteerd en door hem meegenomen naar Emerson, Lake & Palmer waarbij Lake met name het titelstuk tijdens solo-optredens tijdens zijn ELP-loze dagen steevast werd gespeeld. De mellotronbombast daarentegen hoor je duidelijk terug bij zowel Yes als Genesis. Beide bands waren in 1969 nog echt aan het aanmodderen en zagen pas het licht toen ze KC live zagen. Bill Bruford heeft dit ook bevestigd in meerdere interviews in de jaren 70 en een quote van hem is ook te vinden in het 'scrapbook' in de Frame By Frame boxset. Genesis' eerste Mellotron was er eentje die ze overgenomen hebben van King Crimson in 1970. En Steve Hackett heeft ook ruiterlijk toegegeven Fripp's spel van grote invloed op zijn elektrisch gitaarspel is geweest.

4. Moonchild
Hmm... ik denk niet dat veel bands hier iets van hebben overgenomen of het moeten de bands uit de Canterbury hoek zijn maar die waren rond 1969 al actief.

avatar van kaztor
4,5
Zodra er buiten de lijntjes gekleurd wordt heet het gelijk geneuzel of rommel.

Was het allemaal maar zo simpel...

'Okee, dus hier gaan we zomaar wat doen, het is toch maar ons debuut-album'....

Fripp wist best waar ie mee bezig was en ik vind het sfeerverhogend werken.

4,0
Fripp zal vast en zeker wel hebben geweten waar hij mee bezig was, maar op mij - en ik ben volgens mij niet de enige - komen de laatste tien minuten van Moonchild toch behoorlijk neuzelig over
De rest van de nummers zijn zeker niet slecht - het openingsnummer is zeker wel goed -, maar het heeft iets... niet. Ik weet het niet. Epitaph en In The Court Of The Crimson King verdrinken wat in hun bombast en worden voor mij na een aantal keer wat vervelend om naar te luisteren. I Talk To The Wind is wel aardig, maar veel meer is het voor mij dan ook weer niet. Dit hele album heeft gewoon iets vervelends (voor mij) over zich heen. Ik zet het dan ook bijna nooit meer op. Geen behoefte om ernaar te luisteren.

Joy
juist vanwege de bombast bied moonchild ff rust en een vleugje verlichting en juist daarom vind ik het op het album passen

4,0
Mwah, daar heb je ook wel een punt. Neemt echter niet weg dat 'ie véél te lang duurt. Een rustpunt van zo'n vijf, zes minuutjes, daar zou ik een stuk minder moeite mee hebben. (Al denk ik niet dat ik het In The Court Of The Crimson King daarom vaker op zou zetten dan dat ik nu doe. Daarvoor spreekt de muziek me toch net iets te weinig aan, vrees ik.)

avatar van Fairy Feller
4,0
Een van de eerste symfo/prog. albums ?...misschien.
Invloeden die later in andere Prog. bands hoorbaar waren.
Klasse !!

Heb btw de recente cd versie van de originele masters, klinkt fris.

Misterfool
Dit is voor mij het sprankelende hoogtepunt van het experimentele jaren 60. het begint gewoonweg al bij de prachtige cover art. erg dwingend maar gek genoeg nodigt je het ook uit om een kijkje binnen te nemen en zo snel mogelijk die cd in je CD-speler te doen.

het schermpje slaat aan,heet me welkom,en laat dan de hoeveelheid nummers zien. oei het zijn er maar 5. was dit wel z'on goede koop, aarzelend zet ik het eerste nummer aan.

de eerste 30 seconden beginnen rustig MAAR DAN komen de ronkende gitaren en word ik geworpen in een wereld van totale anarchie. de vervormde stem die de korte maar geniale tekst werkelijk uitschreeuwt. hierna volgt een erg goed bedacht instrumentaal gedeelte met als hoogtepunt het stop/run stuk. waarnaar we terug komen bij de vervormde zang. ten slot komt er nog een freejazz gedeelte die mij weer nieuwe energie geeft om verder te luisteren. Mijn aanvankelijk twijfels zijn weg.

mijn cd-speler slaat het tweede nummer aan. het enorme contrast met het energieke eerste nummer valt te horen. het is rustig en geweldig om lekker te ontspannen. de stemmen laten mij rustig van de grond komen met geen enkele andere gedachte dan deze muziek aan mijn hoofd. je moet van fluitmuziek houden maar dan is dit nummer ook een must.

de drums van het derde nummers komen op. een sterk bijna hardrock nummer word verwacht maar een rustig nummer komt. hoewel de sfeer wel dreigend blijft. De stem van Greg Lake draagt het nummer zo sterk dat de angst in zijn stem ook op mij overkomt. het is net alsof ik met een groep vluchtelingen aan het rennen ben voor een enorm monster van godzilla proporties. als het monster ons te pakken krijgt bij het melletron-bombastische midden krijg ik een enorme sympathie voor dit nummer. het nummer word langzaam weer iets rustig maar houd het dreigende sfeertje. het couplet komt weer terug alleen iets harder(alsof we nog harder aan het rennen zijn). om ten einde te komen met de dreigende drums alsof de laatste aanval van het monster er aan staat te komen. dan eindigt het nummer en blijf ik met het dreigende gevoel hangen. Confusion will be my Epitaph


moonchild begint: ik begin in de ruimte te zweven. en laat me net zo als I talk to wind lekker ontspannen. na twee minuten begint het lange geïmproviseerde slot. eerst vind ik het maar raar geneuzel en kost het me moeite om het uitzitten. de zelfde avond luister ik het nogmaals en wat schets mijn verbazing: het is geweldig. het perfecte nummer om na een al dan niet vermoeiende dag in slaap te komen.

maar het venijn van dit album zit hem in de staart. al vanaf de eerste klanken dringt het mijn hoofd binnen. ik zie mij zelf lopen in een stoet op weg naar de court of the crimson king. achter ons zit de Fire witch in een kooi(mischien wel het monster uit epitaph). na de uitleg wat er gebeurt is schreeuwt de zanger(en met hem het koor) waar we naar toe gaan. "In the court of the crimson KIng AHA" schreeuwt het ook in mijn hoofd. op eens zet iemand een fluit op. het hoogtepunt van het album begint. ik voel me opeens harstikke goed en barst van de energie. daarna valt het stil alsof de stoet even rust neemt. na een paar onopvallende tonen loopt,nee,rent de stoet het laatste stukje. in dit stukje zit trouwens een van de mooiste drumroll die ik ooit van mij leven gehoord heb. vlak voor dat ik in de court zelf ben stopt de cd. shit ik had nog wel meer willen horen.

conclusie: het is een rustige maar dreigend mooie CD met als verpakking een energiek begin en einde die je fantasie prikkelt. de artiest heb ik allang opgeschreven en is naar mijn idee de criminele(crimson) koning(King) van de prog of is misschien de Roze(pink) waas(floyd) nog net iets mooier.

naar mijn mening de absolute aanrader voor prog liefhebbers. 5 sterren en een eervolle 2de plaats in mijn top 3.

avatar van kaztor
4,5
Schitterende recensie!

avatar van ricardo
4,0
En die jongen is nog maar 15 geloof ik? Dat je dan zulke schitterende recencies kunt schrijven al, diep respect. ik geloof dat misterfool ons een beetje in het ootje aan het nemen is met zijn leeftijd, want ik geloof niet echt dat hij nog maar 15 is. Als het wel zo is dan is deze jongen wel heel snel volwassen al,en heb ik er nog meer respect voor.

Misterfool
ik ben je niet in het ootje aan het nemen. Het heeft me wel 1 uur gekost maar dat is dit album wel waard.

avatar van ricardo
4,0
vind ik knap dat je op die leeftijd al zo'n goed besef hebt van muziek. ik ken nog niet veel muziek van KC maar heb al een verzamelaartje, deze en Red gaan er bij ook nog wel komen net als het live album B Boom wat een erg goed live album schijnt te zijn.

avatar van Maiky
4,5
In het kader van leert uw schoonfamilie begrijpen is er in huize Maiky het plan ontstaan om King Crimson maar eens compleet te beluisteren. Op gezinsbijeenkomsten, en zeker toen ik pas in de familie terecht kwam, schoten woorden te kort en werd er met superlatieven gestrooid om duidelijk te maken hoe geweldig ingenieus de muziek nu eigenlijk in elkaar stak. Kortom, King Crimson staat bij mijn schoonfamilie op een voetstuk, en om de dringende wens van mijn vriendin (en mij) om al die vreselijke gekopieerde rotcd's uit onze cd kast te donderen en ritueel te verbranden zijn we ons gaan verdiepen in het fenomeen King Crimson, en mijn gevoel om uit te vinden wat er nou zo briljant is aan (het latere werk van) King Crimson en of die lofuitingen uberhaupt terecht zijn.

En zo kan het dus zijn dat In the Court of the Crimson King sporadisch met de koptelefoon op wordt geluisterd en zodoende het eerste voor mij echt nieuwe album is sinds het samenwonen dat serieus en met kritisch oor wordt beluisterd. Eerdere momenten waarop King Crimson werd gedraaid gebeurde op een nogal hard volume, wat er mede aan bijdroeg dat alles nogal rommelig klonk. Nu ik vrijwillig en aandachtig aan het luisteren ben, merk ik hoe subtiel het eigenlijk is. Dat is niet met 21st Century Schizoid Man, dat rauw klinkt met die vervormde stem. Zoiets extraverts, daar blijven mijn emoties meestal bedaard onder, maar er hangt een dusdanig sfeertje in dat het opeens interessant is. Ik wil niet zeggen cartoonesk, hoewel hier en daar (4:52 - 5:00) wel die indruk gewekt (wil) worden, maar het hikt er tegenaan in combinatie met een jaren '50 maffia/Chicago/Al Capone sfeertje. Hoewel ik het ook weer niet jazzy wil noemen. Weet je wat? Ik noem het gewoon niets. Laat ik het bij suggesties houden. En het idee dat ik nu een vaag vermoeden heb waar Sigur Ros en Radiohead hun inspiratie op een enkel moment vandaan hebben gehaald.

I Talk to the Wind bevat ineens heldere zang plus een goede samenzang en kabbelt kalmpjes voort, als een warm bad dat je omsluit en een mooie blondine die je masseert in een kamer vol met goud/bruin/geel bloemetjesbehang. Want ja, er hangt toch een beetje een jaren '60 sfeertje. En hoor ik daar ook pre-echoes van Air, die op Moon Safari ook iets van zo'n mellotron gebruikt?

Epitaph heeft wederom een prachtige zang die in zekere zin breekbaar klinkt, droevig meer, en bevat ook het relatieve straight forward pad dat I Talk to the Wind van 21st Century Schizoid Man onderscheidt. Moonchild heeft een grootse opening die verpakt is in een heel subtiel jasje, die echter niet suggereert dat het na een kleine twee en een halve minuut overgaat in wat voor de een sfeerverhogend werkt, en voor de ander treuzelend quasi-intellectueel klinkt met al die psychedelische bliepjes en hier en daar wat verloren percussie en gitaarakkoorden. Dat lijkt meer op op een soundcheck voor de bombast van het titelnummer, dat boven alle voorgaande nummers - hoe goed ook - uitspringt dankzij de pakkende melodieen. Grote kans dat het inderdaad in je hoofd blijft hangen, en terecht, maar daar ben ik niet zo heel blij mee eigenlijk. Waar ik wel blij mee ben, is dat op 7:16 weer wat grappigs wordt gedaan dat Sigur Ros ook op het nummer Olsen Olsen hebben gedaan.

Dat soort verrassingkjes houden het leuk en spannend. Des te meer reden om dit album eens rustig te laten bezinken en op het juiste moment opwerken naar wat de beste periode van de Kings wordt genoemd; die van midden jaren '70. Tot die tijd even weer ergens anders op focussen, anders wordt het wat teveel van het goede.

avatar van James Douglas
Herfst, schierig weer met een verlaten zon en verkleurde bladeren. In die sfeer komt dit album het beste tot zijn recht. Ook ik was verbaast toen ik de eerste maal dit album tot mij nam. Op het oogstrelende 'gefreak' van de openingssong na heeft de kalmte de overhand op deze monumentale plaat. Al een tijd niet meer opgezet maar de herfst is in aantocht..

avatar van paradoxical
4,5
Heb hem recent op vinyl. Een van de eerste progressieve werken. Jammer van de zo wisselende bezetting van deze band, leunt zwaar op de Mellotron wat heerlijk klinkt.

Joy
thank god voor de wisselende bezetting van deze band, zonder dat hadden al die fantastische muzikanten door de jaren heen hun platform niet gehad en hadden we een hele hoop moeten missen

zonder al die wisselingen was crimson nooit zo uitmuntend geworden en was de muzikale carriere al snel vastgelopen

gelukkig stodn en staat er een man aan het roer die zelf ook nooit de makkelijkste weg heeft gekozen, een gevolg van zijn complexe persoonlijkheid

leg deze plaat eens naast een plaat van 25 jaar later en je begrijpt wat ik bedoel

dit is ene klassieker, maar nog 2 van deze platen in deze bezetting had ik niet getrokken

avatar van kaztor
4,5
Maiky schreef:
Ik noem het gewoon niets.


Da's weer eens een andere benadering voor 21st Century Schizoid Man...

avatar van ricardo
4,0
Als je de 4 bandleden op de artiesten pagina ziet staan met 3 man in het zwart en een oudere soort godfather in het blauw, lijkt het net of het een stelletje maffia lui zijn vind ik. dat terzijde. de titeltrack vind ik een heel apart nummer, ik vind het een beetje droevig nummer, als ik hem beluister word ik altijd een beetje droevig ervan, maar tegelijk is het ook weer een heerlijk rustgevend nummer om even lekker bij weg te dromen. goed nummer de titeltrack, maar je moet er wel voor in de juiste stemming zijn vind ik. ik zou er absoluut niet iedere dag naar kunnen luisteren.

avatar van ricardo
4,0
Deze plaat heb ik vanavond orgineel gekocht, de 3 nummers 21 st Schizoid Man, Epitaph en de Titeltrack kon ik al van de verzamelaar The Concise King Crimson.

De 2 nummers I Talk To The Wind en Moonchild zijn perfecte nummers om voor een goed rustpunt te zorgen bij zoveel virtuositeit als de 3 hoofdnummers zijn.

Ongelofelijke plaat, en zeker als je bedenkt dat hij uit 1969 komt, ik vind hem zijn tijd zeker wel 10 jaar vooruit, de productie vind ik voor in die tijd geweldig goed, evenals het erg goede en niet te overdreven geexperimenteer erop, de drums vind ik voor die tijd ook wel ongeevenaard klinken, nog nooit zo goed drumwerk gehoord op een plaat uit '69, en ook de 10 daaropvolgende jaren niet.

Als ik dit album vergelijk met de debuutalbums van tijdgenoten als Pink Floyd, Yes of Genesis, dan vind ik dit album wel een paar klassen beter dan de debuutalbums van de bands die ik net opnoemde.

Een geweldig goed album die ik zeker vaak ga draaien, weer een nieuwe artiest erbij in mijn platenkast, en wat voor 1, is weer een goede ontdekking geweest King Crimson.

Graveyardscene
Ricardo schreef:
...de drums vind ik voor die tijd ook wel ongeevenaard klinken, nog nooit zo goed drumwerk gehoord op een plaat uit '69, en ook de 10 daaropvolgende jaren niet.


Tago Mago van Can al eens gecheckt? Dat drumwerk is pas vooruitstrevend! En uit 1971, amper 2 jaar later...

avatar van ricardo
4,0
Hmmm bij ieder album waar ik positief over de drums post komen toch vaak meerdere users met Can aanzetten. Ik heb wel wat nummers beluisterd van die band, alleen nummers downloaden is lastig want ik kan er niet veel van vinden van Can. Kun je de div albums nog wel org kopen van Can? Ik moet me toch maar een keer serieus verdiepen in een band als Can, want bijna iedereen prijst de drums ervan aan van Jaki Liebezeit.

Graveyardscene
Die albums zijn nog te koop ja, alleen wat prijzig. Persoonlijk zou ik starten met het album Tago Mago, dat is hun meesterwerk en daarna de opvolgers Ege Bamyasi en Future Days aanschaffen.

Uiteraard zul je ze niet zo snel zien liggen in de rekken bij de gewone platenboer, het beste is ze te bestellen via een speciaalzaak.

avatar van i.Ron S.
5,0
In de mediamarkten, Saturn, Fnac en Bilbo(België) liggen ze toch nogal veel.
Heruitgaven op superaudiocd uit 2004.
Nu vind ik niet dat Can hetzelfde soort muziek is als deze King Crimson. Misschien hebben latere albums van KC meer met Can zoals Starless and Bible Black.

Graveyardscene
Het zijn vooral de teksten op dit album die me aanspreken, vooral diegene op de zachte nummers...

beaster1256
gewoon een meesterwerk van k.c. dat na al die jaren als een paal blijft staan

avatar van ricardo
4,0
Naar mijn mening het beste jaren 60 album, van alle jaren 60 albums die ik tot nu toe ken dan.

avatar van Droombolus
4,5
ricardo schreef:
Naar mijn mening het beste jaren 60 album, van alle jaren 60 albums die ik tot nu toe ken dan.


Vooral nog even verder gaan met de 60s albums zou ik zeggen.

ITCOTCK is tering goed natuurlijk maar IMO is Moonchild een behoorlijke kink in de muzikel kabel waardoor ie bij mij de top 25 in die katagorie niet eens haalt .......

avatar van ricardo
4,0
Het barst bij jou in de top 10 van de jaren 60 platen zie ik. Ik heb eigenlijk niet zoveel met de sixties, maar dit album vind ik erg goed, ook Moonchild, want die hoort er gewoon tussen. Dat hoor je hier wel vaker mensen die Moonchild niet kunnen waarderen. Ik vind dat nummer erg goed, en ook de lengte van dat nummer vind ik zeker niet storend. Deze plaat vind ik op Discipline na dan de allerbeste studio plaat van King Crimson.

avatar van herman
4,5
Moonchild is wat minimaal gefreak, maar ik ben er inmiddels vergroeid meegeraakt. Als je een beetje jazzgefröbel gewend bent schrik je hier echt niet meer van terug.

Voor mij is dit na het debuut van Pink Floyd ook de beste 60's plaat...

Gast
geplaatst: vandaag om 10:54 uur

geplaatst: vandaag om 10:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.