Dit is voor mij het sprankelende hoogtepunt van het experimentele jaren 60. het begint gewoonweg al bij de prachtige cover art. erg dwingend maar gek genoeg nodigt je het ook uit om een kijkje binnen te nemen en zo snel mogelijk die cd in je CD-speler te doen.
het schermpje slaat aan,heet me welkom,en laat dan de hoeveelheid nummers zien. oei het zijn er maar 5. was dit wel z'on goede koop, aarzelend zet ik het eerste nummer aan.
de eerste 30 seconden beginnen rustig MAAR DAN komen de ronkende gitaren en word ik geworpen in een wereld van totale anarchie. de vervormde stem die de korte maar geniale tekst werkelijk uitschreeuwt. hierna volgt een erg goed bedacht instrumentaal gedeelte met als hoogtepunt het stop/run stuk. waarnaar we terug komen bij de vervormde zang. ten slot komt er nog een freejazz gedeelte die mij weer nieuwe energie geeft om verder te luisteren. Mijn aanvankelijk twijfels zijn weg.
mijn cd-speler slaat het tweede nummer aan. het enorme contrast met het energieke eerste nummer valt te horen. het is rustig en geweldig om lekker te ontspannen. de stemmen laten mij rustig van de grond komen met geen enkele andere gedachte dan deze muziek aan mijn hoofd. je moet van fluitmuziek houden maar dan is dit nummer ook een must.
de drums van het derde nummers komen op. een sterk bijna hardrock nummer word verwacht maar een rustig nummer komt. hoewel de sfeer wel dreigend blijft. De stem van Greg Lake draagt het nummer zo sterk dat de angst in zijn stem ook op mij overkomt. het is net alsof ik met een groep vluchtelingen aan het rennen ben voor een enorm monster van godzilla proporties. als het monster ons te pakken krijgt bij het melletron-bombastische midden krijg ik een enorme sympathie voor dit nummer. het nummer word langzaam weer iets rustig maar houd het dreigende sfeertje. het couplet komt weer terug alleen iets harder(alsof we nog harder aan het rennen zijn). om ten einde te komen met de dreigende drums alsof de laatste aanval van het monster er aan staat te komen. dan eindigt het nummer en blijf ik met het dreigende gevoel hangen. Confusion will be my Epitaph
moonchild begint: ik begin in de ruimte te zweven. en laat me net zo als I talk to wind lekker ontspannen. na twee minuten begint het lange geïmproviseerde slot. eerst vind ik het maar raar geneuzel en kost het me moeite om het uitzitten. de zelfde avond luister ik het nogmaals en wat schets mijn verbazing: het is geweldig. het perfecte nummer om na een al dan niet vermoeiende dag in slaap te komen.
maar het venijn van dit album zit hem in de staart. al vanaf de eerste klanken dringt het mijn hoofd binnen. ik zie mij zelf lopen in een stoet op weg naar de court of the crimson king. achter ons zit de Fire witch in een kooi(mischien wel het monster uit epitaph). na de uitleg wat er gebeurt is schreeuwt de zanger(en met hem het koor) waar we naar toe gaan. "In the court of the crimson KIng AHA" schreeuwt het ook in mijn hoofd. op eens zet iemand een fluit op. het hoogtepunt van het album begint. ik voel me opeens harstikke goed en barst van de energie. daarna valt het stil alsof de stoet even rust neemt. na een paar onopvallende tonen loopt,nee,rent de stoet het laatste stukje. in dit stukje zit trouwens een van de mooiste drumroll die ik ooit van mij leven gehoord heb. vlak voor dat ik in de court zelf ben stopt de cd. shit ik had nog wel meer willen horen.
conclusie: het is een rustige maar dreigend mooie CD met als verpakking een energiek begin en einde die je fantasie prikkelt. de artiest heb ik allang opgeschreven en is naar mijn idee de criminele(crimson) koning(King) van de prog of is misschien de Roze(pink) waas(floyd) nog net iets mooier.
naar mijn mening de absolute aanrader voor prog liefhebbers. 5 sterren en een eervolle 2de plaats in mijn top 3.