menu

King Crimson - In the Court of the Crimson King (1969)

Alternatieve titel: An Observation by King Crimson

mijn stem
4,18 (904)
904 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Island

  1. 21st Century Schizoid Man (7:24)
  2. I Talk to the Wind (6:00)
  3. Epitaph (8:52)
  4. Moonchild (12:15)
  5. The Court of the Crimson King (9:20)
  6. Moonchild [Full Version] * (12:13)
  7. I Talk to the Wind [Duo Version] * (4:54)
  8. I Talk to the Wind [Alternate Mix] * (6:34)
  9. Epitaph (Backing Track) * (9:02)
  10. Wind Session * (4:28)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 43:51 (1:21:02)
zoeken in:
avatar van hoi123
4,0
Oh, die drums vind ik, vooral op 21th Century Schizoid Man, wel extreem blikkerig klinken. En het nummer zelf is volgens mij expres lo-fi opgenomen.

Maar bedankt allebei!


avatar van Snoeperd
4,0
Dit is een prachtig album, de 10 minuten te lange Moonchild is jammer, maar daarvoor kan je hem ook al op 2.25 laten stoppen met iTunes, voor de rest is dit puur genieten.
21st Century Scizoid Man kende ik al, althans de sample. I talk to the wind is rustig en mooi, vooral dat fluitje op het laatst doet 't hem.
Epitaph is een nummer met veel bombast die de volle 9 minuten boeit, schitterend nummer. De eerste 2 en een halve minuut van Moonchild is erg goed maar is toch wel het mindere van de plaat. De afsluiter is misschien wel het beroemdst en terecht, wat een nummer.

Na mijn 2de luisterbeurt al zo mooi, een topalbum

avatar van niels94
4,5
Snoeperd schreef:
21st Century Scizoid Man kende ik al, althans de sample.

Ja, dan ken je de helft van het nummer al sorry

avatar van rock-rick
5,0
Ik heb bij Starless & Bible Black gezecht dat ik dat het beste album vond, maar ik heb eerder Red eens opgezet en nu heb ik ook deze weer eens op. Mijn mening is nu wel veranderd, dit blijft toch Crimson's beste en Red op twee. Overigens merk ik wel aan mezelf dat iedere keer als ik een King Crimson album op zet ik dat gelijk hun beste vind .

avatar van chevy93
4,0
Prachtig album, alleen jammer van Moonchild. Duurt echt veel te lang.

avatar van Fingertippie
4,5
Ik was eigenlijk van begin af aan, helemaal verkocht, bij het horen van dit album, inclusief Moonchild...Na meerdere keren beluisteren werd dit inderdaad wel het minste hoogtepunt.

avatar van Snoeperd
4,0
King Crimson - In the Court of the Crimson King

21st Century Scizoid Man, het hardste nummer van de plaat
De bandleden hadden in het begin van de opnames waarschijnlijk veel energie
Een herkenbaar deuntje die meteen in je hoofd nestelt
Daarna de scheurende stem van de zanger
Het nog bekender geworden refrein door toedoen van Kanye West is meteen raak
Zeker als deze plaat je nog onbekend is, is het eerste nummer een goed welkom

I Talk to the Wind is ingetogen
Ze houden het nummer klein, geen echte climax
Dat maakt het nummer alleen mooier
Het steeds weer terugkomende tekstfragment werkt erg goed bij mij
Wat nog beter werkt is het fluitje
Het hele nummer lang is het fluitje de drijfveer
Wat het ook tot zo'n ongelooflijk prachtig nummer maakt

Epitaph, de naam zegt het al, episch, al betekend het niet echt episch
In het engels betekent het volgens mij grafschrift
Negen minuten lang muziek van de hoogste plank
'Confusion will be my epithaph'
Hartverscheurend mooi klinkt deze zin vanuit de mond van deze zanger
Het hele nummer is zeer triest, zoals de titel al doet vermoeden
De zanger zingt alsof hij net een heel dierbaar iemand is verloren

Moonchild, dit moet geschreven zijn toen de bandleden stoned waren
De liedjesschrijver schrijft een prachig, ingetogen begin
Waarschijnlijk is de schrijver daarna out gegaan
De bandleden dachten: O, dat maken wij wel af
Ook zij waren al een beetje van de kaart
Dat resulteerde dus in tien minuten lang stupide gepingel
Waarom de platenbaas dit goed gekeurd heeft is natuurlijk een raadsel

Om het vorige nummer goed te maken moet je met iets buitenaards op de proppen komen
Buitenaards is het niet, het bevindt zich In the Court of the Crimson King
Het vorige nummer goed maken doen ze niet, maar ze leveren wel hun beroemdste nummer af
Samen met de eerste drie nummers klassiekers in de rockgeschiedenis
De vier toppers die net niet genoeg zijn, Moonchild had het vijfde epiekje kunnen zijn
Ze verzuimen echter de perfecte plaat te maken want zeg nou eerlijk:
Als je het laatste nummer hoort hoor je vijftig jaar rockgeschiedenis voorbij komen
Dan weer ingetogen, dan weer uitbundig en een herkenbaar en heel mooi refrein
Het laatste nummer is volmaakt, wat deze plaat niet is

4,5*

Aquila
Dat gezeur over 'Moonchild' toch altijd (nu alweer driemaal achtereen).

Even een diepe buiging voor die andere 29 die het nummer hebben aangevinkt als favoriet. Ik ken het nummer inmiddels ruim 20 jaar en ben er nog steeds dol op. Op een verzamelaar verscheen eens een ingekorte versie van 4 minuten-nog-wat. Ik kan je zeggen - je mist dan echt wat.

avatar van Snoeperd
4,0
Ik vind Moonchild tot 2.30 ontzettend prachtig en goed. Maar wat ze daarna flikken vind ik gewoon slecht en kan meeconcurreren met Katy Perry, hoewel...

Aquila
Wat de eerste twee-en-halve minuut ook zo ontzettend goed maakt is de poëtische tekst, die tien minuten erna is gewoon de reis en het beeld dat erbij hoort. Denk je dat het maankind en het zonnekind elkaar binnen tien minuten kunnen vinden voor die ene kus bij zonsopkomst? En ze spelen nog verstoppertje ook. Daar heb je wel wat gepingel en gepiel voor nodig. 't Is niet het beste KC nummer aller tijden, maar uit de eerste periode moet het wellicht alleen 'I Talk to the Wind' boven zich dulden.

Guardian of Isis
Daar drink ik eentje op, Aquila! Moonchild is iets waar je ofwel in kan wegzakken en bij wegdromen (zoals dat bij mij het geval is) ofwel doet het je niks en vind je het een grote misser. Let wel, ik vind het ook het minste nummer van deze plaat, maar dat zegt meer over het niveau van de rest dan over Moonchild zelf.

avatar van rock-rick
5,0
Ik heb Moonchild wel als favoriet aangevinkt. Het is het nummer dat ik als laatste goed vond, maar nu mijn favoriet op dit album is. Ik kan helemaal wegzakken in dat nummer.

avatar van perrospicados
4,5
Tsja, misschien is het iets van deze tijd (sprak de oude man). Ik vind Moonchild heerlijk, neem er gewoon de tijd voor. Net als je William Basinski's disintegration loops niet halverwege uitzet, zit je ook Moonchild's volledige 12.11 minuten helemaal uit.....

avatar van rock-rick
5,0
Dankjewel, weer een nieuwe artiest om te ontdekken . Wat bedoel je trouwens met "iets van deze tijd"?

avatar van perrospicados
4,5
Deze tijd van soundbites, hoog tempo van verandering, dwdd met 1 minuut per item, altijd bereikbaar zijn, niet alleen een I-Phone maar ook een I-Pad etc. En dus weinig tijd voor contemplatie, rustig even zitten met niks.

avatar van perrospicados
4,5
Oh ja als tip William Basinsky disintegration loops II. Geweldig 41 minuten een wegstervende loop. Als je van moonchild houdt is dit zeker de moeite waard

avatar van rock-rick
5,0
Ik zal het eens opzoeken, ben wel benieuwd. Je hebt wel gelijk inderdaad, mensen houden niet meer van lange nummers. Vaak vallen mijn leeftijdsgenoten achterover van verbazing als ze zien dat er maar 5 nummers op een cd staan, of als ik zeg dat een nummer 36 minuten duurt.

avatar van Brunniepoo
4,0
rock-rick schreef:
Je hebt wel gelijk inderdaad, mensen houden niet meer van lange nummers.


Hoezo "niet meer"? Ik kan me van de laatste twintig jaar eigenlijk geen stroming herinneren die massale populariteit verwierf (zeker onder jongeren) met lang uitgesponnen nummers, en betwijfel of dit sinds het midden van de jaren '70 het geval is geweest. Volgens mij dus al heel lang een niche-markt.

Daarnaast, en dan specifiek over dit nummer: je lange nummers en je hebt nummers die te lang duren...

avatar van rock-rick
5,0
Dat klopt en dit is daar niet één van .

Sinds midden jaren 70 zijn nummers van behoorlijke lengte inderdaad niet meer erg populair. Bands als Yes en King Crimson etc. pasten zich daar ook wel aan aan. Tegenwoordig is het overigens wel populairder geworden. Het is nog steeds geen top 40 materiaal, maar bands als Porcupine Tree en Dream Theater zijn alsnog erg populair.

avatar van chevy93
4,0
Op dit moment draai ik het album voor de zoveelste keer. Ik ben nu aanbeland bij Epitath en wat is dat toch een machtig mooi nummer. Absolute prijsnummer van de plaat.

Ben benieuwd hoe Moonchild straks gaat vallen.

avatar van niels94
4,5
En, hoe viel ie?

Ik blijf dat toch maar een bijzonder vermoeiend nummer vinden...

avatar van chevy93
4,0
Hmmm... een stuk beter dan de vorige keer. Zeker in het begin zag ik er redelijk tegenop, maar de eerst volgende keer dat ik keek hoe lang het nummer nog duurde, was het nog maar een minuut, dus wat dat betreft ben ik de voorgaande 7 à 8 minuten gewoon weggedroomd.

Als het het laatste nummer zou zijn, zou het zeker zwaar gewogen hebben, maar aangezien het tweede prijsnummer van deze plaat daarna komt, denk ik best dat dit album kans heeft een 5,0* te worden.

avatar van rock-rick
5,0
chevy93 schreef:
wat dat betreft ben ik de voorgaande 7 à 8 minuten gewoon weggedroomd.

En dan komt The Court of the Crimson King binnen ... een mooiere overgang zou er nooit meer gemaakt worden. Dat moment is van onbegrijpelijke schoonheid, maar dat geld voor meer momenten op dit album .

Ozric Spacefolk
Goed debuut, lekkere symfonische rock met veel gebruik van blaasinstrumenten en mellotron...
Ik zal nooit kunnen wennen aan het gitaargeluid van Fripp (het klinkt mij te vals en chaotisch), maar op deze plaat, valt het allemaal reuze mee....

Deze plaat past nog in het hoekje van de symfo van Barclay James Harvest, Moody Blues en Cressida...

I Talk to the Wind is een lieflijk liedje... zo mooi....

Ozric Spacefolk
rock-rick schreef:
Ik zal het eens opzoeken, ben wel benieuwd. Je hebt wel gelijk inderdaad, mensen houden niet meer van lange nummers. Vaak vallen mijn leeftijdsgenoten achterover van verbazing als ze zien dat er maar 5 nummers op een cd staan, of als ik zeg dat een nummer 36 minuten duurt.


Behalve binnen de Jamrock, Spacerock, Symfo, etc.

De spacerock en psychedelica (met name de stonerrock) wint enorm aan populariteit... Zie Roadburn etc.... De lange nummers komen weer terug, nar de donkere en plastieke jaren 80...

avatar van rock-rick
5,0
Nou, de jaren '80 had best interessante muziek, maar niet voor het soort genres dat je nu opnoemt inderdaad. Ook met een band als Porcupine Tree die nu aardig populair is komen de lange nummers weer in.

Ozric Spacefolk
rock-rick schreef:
Nou, de jaren '80 had best interessante muziek, maar niet voor het soort genres dat je nu opnoemt inderdaad. Ook met een band als Porcupine Tree die nu aardig populair is komen de lange nummers weer in.


Al is Porcupine Tree nogal saai en niet jam-georienteerd... Porcupine Tree begon goed, als spacerock band, maar verzandt in dezelfde onzinnigheid als Tool en King Crimson... Moeilijk doen, om het moeilijk doen....

De jaren 80 legde enorme beperkingen op voor bands, die graag wat tijd wilden nemen voor de opbouw en dynamiek binnen nummers, en gingen noodgedwongen popmuziek maken...
Hier komen draken als Abacab, Owner of a Lonely Heart etc. vandaan...

Doe mij maar de ongedwongen sfeer van begin jaren 70 en vanaf begin jaren 90...

Ik vind Anekdoten dan meer in de buurt komen van wat King Crimson ooit deed...

Misterfool
Ik ben het totaal niet met jou eens Ozric. Ik vind porcupine tree verre van een saaie band en juist harstikke toegankelijk. Wat porcupine tree op de latere albums doet is het mixen van melodische rockmuziek met metalen uitbarstingen en hier en daar spacy keyboard werk. Juist tussen die drie elementen zit veel spanning. Tool werkt haast met wiskundige precisie nummers uit tot monsterlijke proporsies. Veel metal en grunge invloeden en prachtige teksten. De jaren 80 was voor veel proggiganten een waar debacle, maar onder de oppervlakte waren er meer dan genoeg neo-prog bandjes actief alsook meer experimentele progmuziek(zeuhl bijvoorbeeld). Bovendien werd er in de jaren 80 al enorm gewerkt aan progmetal: met bands als queensryche,fates warning en voivod.

Ozric Spacefolk
Ik kan me helemaal voorstellen dat mensen het met mij oneens zijn...

Mijn liefde voor symfo is anders dan anderen... Ik zoek geen complexiteit of rare experimentjes... Ik zoek goedlopende lange nummers met sfeer, muzikaal talent en een bepaalde vibe die mij raakt (is niet uit te leggen)...

Ik ben dan ook niet echt een progliefhebber, ik vind bijv. Santana of Allman Brothers of Led Zeppelin te gek... Lekker lange liedjes met goed spel en een fijne sfeer...

Fates Warning, Voivod, Tool en latere Porcupine Tree, is niets voor mij...
Technisch spel maakt niet direct een goede song...

Dat is dan ook direct mijn probleem met King Crimson.... Vooral in de jaren 90 is het spelplezier weg en maakt de band industriele progmetal met een hoop bombarie zonder ziel...

Die bezieling is volop aanwezig op het debuut. Met dank aan Greg Lake en Ian McDonald...

Gast
geplaatst: vandaag om 15:51 uur

geplaatst: vandaag om 15:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.