Bob Dylan - The Freewheelin' Bob Dylan (1963)

Ik blijf me verbazen over hoe goed dit album is. Ongekend, hoeveel legendarische nummers erop staan. Luistert weg als een best of, terwijl het 'gewoon zijn tweede' is. De meeste artiesten zouden ervan dromen om ooit in hun carrière één van die nummers te schrijven en hij schudt ze hier ogenschijnlijk zo even uit z'n mouw.

Eén van zijn beste wat mij betreft, mooie balans tussen cryptisch protest, absurdistische teksten (eigenzinnige) liefdesliedjes. Maar dan week in de mono remaster, die haalt de scherpste kantjes van de (niet al te subtiele) mondharmonica en bovendien komt dat enkelvoudige van de man en z'n gitaar in mono beter tot recht dan in (fake) stereo. Vind ik tenminste.

In tegenstelling tot zijn eerste LP horen we op deze plaat wel de grote songwriter, Bob Dylan. En bevat deze LP enkele van zijn meest bekendste songs, zoals Blowin In The Wind, A Hard Rain's Gonna Fall en Don't Think Twice..
Op deze plaat maakt hij zeker een verpletterende indruk in zijn songwriting maar ook in zijn voordracht.
Weer zijn het alleen zijn stem, zijn gitaar en mondharmonica. Maar het klinkt al een stuk volwassener dan op zijn debuut. En hij klinkt hier ook ontzettend geinspireerd.
Mooiste vind ik de venijnige Masters of War en het prachtige Girl From The North Country.
De hoes is trouwens ook al even prachtig.

Dit is een voortreffelijk album van de grootste songwriter ooit. Zijn teksten, zang en muziek zijn zo puur dat het heel diep bij me binnenkomt.

Al het positieve dat over dit album is te melden staat hierboven allemaal reeds genoegzaam beschreven. Iik geniet hier net zo van als van zijn eerste album. Dus ook deze krijgt 4*.
Voor de meeschrijvers. 3e in de 100 Greatest Albums of 1993 en 2e in de BestEverAlbums over dat jaar.

Ik heb nu 4 albums van heer Zimmerman geluisterd en de hele wikipediapagina gelezen.

Dit album is voor mij bijna perfect. (H)eerlijke folk/blues waar ieder nummer wel iets van elkaar weg heeft maar nergens echt in de herhaling valt. Ieder nummer heeft een verhaal, ieder nummer heeft iets te vertellen. De eerste 2 keer luisterde ik dit album op de achtergrond, en ja; dan wordt het saai. Je moet hier echt even voor gaan zitten en luisteren. Dylan mag écht geen achtergrond muzikant zijn.

Ik begrijp nu eindelijk ook de hele heisa om "Dylan went electric" want dit is tot nu toe, voor mij, veruit z'n beste album. Highway 61 & Blonde zijn ook zeker niet verkeerd hoor maar dit is echt het pure waar ik van houd. Ik zou bijna in God gaan geloven want mijn God wat is dit goed.

Op dit album staan Bob's 4 beste nummers en misschien nog wel meer (mag ik even Masters of War noemen). Maar daar naast ook grappige nummers als I Shall Be Free.

Kortom: Ik begin net met Dylan luisteren, vind dit een prachtig album, ben bang dat ik ben begonnen met de beste.

4.5*

Mooi om te lezen dit soort muzikale ontmaagdigingsverhalen
En dan te bedenken dat Dylan er een handje van heeft zijn beste materiaal vaak niet eens officieel uit te brengen.

Hoe goed de Freewheelin' plaat ook is, ook daar stonden in eerste instantie nog 4 andere nummers op. Deze testpersingen zijn nu onbetaalbaar. De meeste van dit soort nummers zijn door de jaren wel verschenen op zijn Bootleg Series, zoals het wonderschone Let Me Die In My Footsteps.

Dylan was in deze periode uiterst productief en schudde het ene na het andere liedje uit zijn mouwen. Niet gek dan ook dat er op de uiterst omvangrijke grijze markt rondom Dylan een album vol Freewheelin outtakes te krijgen is.

Zoals gezegd, je reis is nog maar net begonnen.
Veel plezier onderweg !

Het is bijna niet voor te stellen welke impact deze plaat 50 jaar geleden moet hebben gehad, met z'n mix van liefdesliedjes, postapocalyptische toekomstvisioenen, humoristische monologen, persoonlijke ontboezemingen, surrealistische bokkesprongen, "protest songs" en vleugjes traditionele folk en blues, alles gebracht met die "voice that came from you and me" – ik stel me zo voor dat een groot deel van de op dat moment actieve muzikanten zich somber afvroeg hoe het in 's hemelsnaam mogelijk was dat dit groentje van de ene op de andere dag het hele peloton zo mijlenver achter zich had gelaten.
        Wat die impact betreft, omdat ik nog amper was geboren toen dit album uitkwam heb ik die impact nooit meegemaakt, en omdat ik het album nu al zó lang ken heeft het evenmin meer de impact van de allereerste keer dat ik het hoorde, maar op gezette tijden komt het nog altijd hard binnen. Niet alles is even geweldig: Down the highway, Bob Dylan's blues en Honey just allow me one more chance zijn enigszins melige stoorzendertjes, en ik had liever een resonanter slotnummer dan I shall be free gehad, maar dat zijn slechts klachtjes in de marge. De onverslijtbare relevantie van Blowin' in the wind, de tederheid van Girl from the North country, de schokkende onverzoenlijkheid van Masters of war, de koortsdromen van A hard rain's gonna fall, de lyrische onderkoeldheid van Corrina Corrina en bovenal de schrijnende melancholie en het zo herkenbare schuldgevoel van Bob Dylan's dream, het snijdt allemaal dwars doorheen de afstand tussen hem en mij.

Dit is het album waar liedjesschrijver Bob zichzelf wordt, op de eerste lp toonde hij zijn invloeden en zijn (goede) smaak, plus een ode aan zijn held. Hij komt binnen met een big bang. Direct 3 klassiekers van bij de start. Het album vindt voor mij een prachtig evenwicht tussen het persoonlijke, het politieke en de droom. Je hebt de liefdesliedjes, met zachtheid en bitterheid, de politiek statements zijn gedecideerd, met gevoel en soms ook verwoord in dromen, en regelmatig geinjecteerd met humor. Hierbij perfectioneert hij ook zijn Talking Blues songs. Ik ga hier niet in detail gaan, daarvoor zijn hier al genoeg mooie recensies geschreven.
Qua tekstschrijver lijkt hij meteen gevormd. De melodieën komen nog steeds uit de folk, maar de teksten verheffen deze tot een hoger niveau. Hoewel dit niet per se mijn favoriete Dylan album is, boeit het van begin tot einde. Een perfect evenwicht tussen het lichte en het gewichtige.

Ben bezig met alle Dylan albums die ik heb te herbeluisteren om vervolgens nog eens de Bootleg Series in te duiken. Eerst zien of ik ook tot aan de finish geraak.

Onvoorstelbaar dat hij hier pas 21 jaar was. Zowel tekst als zang zijn van een niveau dat maar zelden behaald wordt en hij doet het hier op jonge leeftijd op grandioze manier. Hoe bijvoorbeeld Leonard Cohen of Johnny Cash pas op latere leeftijd echt doordringend wisten te klinken in hun nummers, weet Bob Dylan dat hier op jonge leeftijd al voor elkaar te krijgen. De veelzijdigheid van de nummers zorgt er bij mij voor dat er elke luisterbeurt wel een andere favoriet is, afhankelijk van mijn eigen stemming. Voor mij een teken van echt hoge klasse, maar enkele artiesten krijgen dat voor elkaar. Masters of War blijft waarschijnlijk wel m'n grote favoriet op deze plaat.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #202

Toen mijn pa zijn platencollectie de deur uit deed, ik denk een jaar of 10 jaar geleden, kon ik overnemen wat ik wilde. Het klassiek sloeg ik over, en ook het overige was grotendeels niet aan me besteed, maar ik hield er toch een leuke subset van Rolling Stones, Ry Cooder en Leonard Cohen aan over. Daarbij bovendien een stuk of 5 platen van Bob Dylan. Nou kende ik van Bob reeds verschillende albums, die ik allemaal waardeerde, maar niet al te vaak draaide. Toch zijn ze op een lange autorit of bij huishoudelijke klusjes soms precies waar ik behoefte aan heb. Bob heeft iets vertrouwds en geruststellends. Zelfs als hij zingt over grootse of afstandelijke thema’s lijkt hij om de hoek te zitten. Maar toen ik rond 2006 zijn discografie begon aan te breken bestond die al uit zo’n 30 albums. Dan graviteer ik, naast enkele toevalstreffers als het ongevraagde maar prima bevallen verjaardagskado No Mercy, al snel naar de kanonnen uit de mid-‘60s en wat daar omheen ligt. Van The Freewheelin… had ik onderbewust aangenomen dat Bob toen nog een beetje moest inkomen. En dus stond hij hier thuis, ondanks de oprecht en verfrissend kwetsbaar overkomende hoes, 10 jaar onbeluisterd in de kast. Gênant eigenlijk.

‘Blowin’ in the Wind’, dat ik talloze keren hoorde in verschillende uitvoeringen waaronder deze, ligt me eigenlijk niet zo – hoewel ik evengoed nooit een betere vertolking hoorde dan die van Dylan zelf. Het schreeuwt voor mij iets te veel ‘evergreen’ in tekst en compositie – waar de hoes iets kleins en vertrouwds belooft, is dit ondanks de warme vertolking meteen het grote gebaar. ”How many years can a mountain exist”…The answer, my friend…. Wellicht knap om op je 21ste zoiets universeels te schrijven, maar het is wel erg ‘opa vertelt’ allemaal en aan de melodramatische kant. Het goede nieuws is dat we het minste dan direct achter de rug hebben. ‘Girl From the North Country’ is al een stuk nabijer en mengt het grootse en het nabije tot een soort benaderbaar epos. Die prettige tegenstelling zien we vervolgens vaker, te beginnen met hoogtepunt ‘Masters of War’. Bob bezingt oorlogsthematiek met grootse gebaren, maar de minimalistische en juist daardoor bezwerende aanpak maakt het geloofwaardig en dichtbij.

Bob is een van die artiesten waar je niet langs de teksten heen kunt luisteren, of je het nu wilt of niet. Terwijl ik normaal meer geef om klank dan om tekst, heeft het hier zeker meerwaarde en vormt het een gebalanceerde eenheid met de gitaar en harmonica. Overtuigend oorlogsprotest, verpakt in een gestaag binnendeinende schets die ik na enkele beluisteringen al tot Bobs beste stukken reken. Ook op het bluesy ‘Down the Highway’ ligt het functionele en sprekende gebruik van de akoestische gitaar me heel goed. Die kleine en directe nummers komen het hardst binnen, terwijl ook nummers zoals ‘A Hard Rain’s A-Gonna Fall’, die meer in lijn liggen met de Dylan van latere albums, resoneren en verwonderen. Ik krijg spontaan zin om me weer meer in Bob te gaan verdiepen. Waar ik de laatste tijd veel Townes van Zandt heb gedraaid komt de freewheelin’ Bob over als een wat opgewektere, minder cynische, of ja inderdaad, freewheeling variant daarop. Soms iets aan de traditionele kant, maar heel levendig en speels, zoals mooi geïllustreerd op afsluiter I Shall Be Free, dat dronken gelal identificeerbaar maakt, inclusief de zwalkende bravoure weergegeven in het ritme – een van mijn favorieten op deze kleurrijke plaat.

The Freewheelin’ Bob Dylan zou op termijn wel eens mijn favoriete Bob-plaat kunnen worden. De lichtheid van de hoes spreekt uit de plaat, terwijl zware thema’s niet geschuwd worden en als het ware in die lichtheid ingebed liggen. Dat voorkomt melodramatiek en maakt dat ze inhoudelijk beter binnenkomen. Blowin’ in the Wind blijft een wat ongelukkige opener, en voor mij ook gewoon het minst interessante moment van de plaat. Van daaruit maakt de plaat zijn titel precies waar: de vrije loop, en toch nergens vrijblijvend. Dat de LP hier al 10 jaar ongedraaid in de kast stond is een vergissing die bij dezen is rechtgezet.

Ruim 4*