menu

King Crimson - Discipline (1981)

mijn stem
4,04 (310)
310 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EG

  1. Elephant Talk (4:45)
  2. Frame by Frame (5:08)
  3. Matte Kudasai (3:48)
  4. Indiscipline (4:33)
  5. Thela Hun Ginjeet (6:27)
  6. The Sheltering Sky (8:24)
  7. Discipline (5:03)
  8. Matte Kudasai [Alternative Version] * (3:52)
  9. A Selection of Adrian's Vocal Loops * (0:19)
  10. A Selection of Adrian's Vocal Loops * (0:34)
  11. The Sheltering Sky [Alternate Mix] * (8:27)
  12. Thela Hun Ginjeet [Alternate Mix] * (6:31)
  13. The Terrifying Tale of Thela Hun Ginjeet * (8:04)
  14. Thela Hun Ginjeet [Live Philadelphia, July 30th 1982] * (7:14)
  15. Elephant Talk [12" Dance Mix] * (4:57)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 38:08 (1:18:06)
zoeken in:
avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
This is a dangerous place! Een album dat in het muzikale klimaat van 1981 in mijn beleving eigenlijk nergens op leek en dat nog steeds vrij uniek is; de funk van de Talking Heads en de vervreemde "gebroken" sound van Pere Ubu zijn misschien referenties, maar als muzikale planeet leeft Discipline voor mijn gevoel toch in een eigen stratosfeer. Een heel bizarre mix van precieze gitaarnootjes, wilde akkoorden, Frippertronics die ik al zó vaak gehoord heb dat ik bijna vergeet dat die geluidjes iets met een gitaar te maken hebben, rare "ongeschoolde" zang van Adrian Belew, het afwisselend drukke en efficiënte drumwerk van Bill Bruford en als eeuwig anker de warme bas van Tony Levin. Een studie in samenvloeiende contrasten : de hectiek van Indiscipline tegenover de zuiverheid van het titelnummer, de ontroering van Matte Kudasai tegenover het wilde Thela hun ginjeet... Veel van King Crimson is aan mij niet besteed, soms vanwege een bepaalde afstandelijkheid die ik voel, soms vanwege de "metalen" kilte van het gitaargeluid, maar Discipline is onbeperkt draaibaar.

Robertus
King Crimson - Elephant Talk - YouTube

Wat een heerlijk opzwepende track is dit toch! Live nog net een tikkeltje scherper, vooral de voordracht van Belew. Maar Levin is ook een held; ik snap nog steeds niet veel van die chapmanstick, maar zoals uit dit filmpje blijkt (vooral het intro) combineert hij melodie en bastonen.

Nieuwe ontdekkingsreis is wat mij betreft begonnen!

avatar van WoNa
4,0
Door een tweet van een goede bekende kwam dit album ineens voorbij. Ik zag de rode hoes met Keltisch patroon direct voor me. Ik heb de LP in 1981 gekocht en zeker sinds ergens in de jaren 80 nooit meer gedraaid. King Crimson was mijn band echt niet, met een beetje uitzondering voor de eerste. Het absurde gitaarwerk van en naam van Adrian Belew (Zappa, Bowie) en de single (?) 'Matte Kudasai', het was in ieder geval op de radio te horen, hadden mij verleid het album aan te schaffen.

In 2018 heb ik de plaat weer eens opgezet door die tweet. Zonder heel veel verwachtingen overigens. Het begin klonk allemaal bekend. Het zat nog gewoon in mijn hoofd en klonk net als dik 30 jaar geleden goed. De openbaring kwam op kant 2. Wat toch altijd een halve miskoop is gebleven, ook al was hij min of meer vergeten, blijkt 37 jaar later een prima koop geweest, voor fl 21,99 bij King in Breda. Het gele stickertje zit er nog op. Op deze kant wordt prima en uiterst inventief muziek gemaakt. Ja, ook ik hoor (nu) enige gelijkenis met Talking Heads hier en daar, die mij toen niet is opgevallen, maar ik had in 1981 ook niets van de band op de single 'Psycho Killer' na. Ja, het is progrock, maar geheel afwijkend wat ik met het genre zoals het in de jaren 70 klonk associeer. Dit is veel klinischer, in zekere zin absurder. Binnen zekere grenzen kon alles zo lijkt het en dat maakt deze plaat uitzonderlijk avontuurlijk, hoe strak Robert Fripp het allemaal ook aanpakte. Er is heel veel te horen en volstrekt onvoorspelbaar.

Met het pakken van het album kwam er wel een vergeten iets tevoorschijn: 'Islands'. Geen idee dat ik dit album had noch hoe ik er aan kom. Ook maar eens spelen dus.

avatar van Mssr Renard
5,0
Wat een impact moet deze plaat hebben gemaakt in 1981. Iedereen zit hier duidelijk op de juiste plek. Geen lange symfonische songs meer, maar new wave en funk georiënteerde gitaarrock ondersteund door een droom-ritmesectie.

Wat kun je nog over deze plaat zeggen wat nog niet eerder gezegd is? Zoals altijd met trilogieën is de eerste de sterkste. Ik denk overigens dat deze plaat, in welk tijdperk dan ook, bij elke ziel op aarde, een behoorlijke impact zal maken. Tijdloos en ongeëvenaard. Minder dan 5* uitkeren is valsheid in geschrifte. Broohaha....

avatar van liefkleinhertje
4,5
Als liefhebber van al het voorgaande werk moest het kwartje eerst nog wel vallen maar met The Sheltering Sky begon ik het door te krijgen .
Toen later nog blauw en geel erbij kwamen was ik al compleet om en een woord als tijdloos is hier zeker op zijn plaats.
Live materiaal uit 1981 is nogal dun gezaaid maar voor de Japanse markt zijn wel 8 concerten uitgebracht die daar ook zijn opgenomen.
Helaas hangt hier een prijskaartje aan waarvan ik nogal pijn in mijn borst krijg dus ik wacht nog wel even tot volgend jaar dan bestaat dit album 40 jaar en als die Fripp het net zo doet als de voorgaande albums komt het wel goed. (hoop ik)

avatar van bikkel2
4,5
Goed voorbeeld van een progband die uitstekend het tijdsbeeld aanvoelde zonder al te veel concessies te doen.
De eigenzinnigheid van Fripp en consorten blijft in tact en is naturel.
Inderdaad zijn de songs bondiger en is het 70's geluid niet meer aan de orde.
New wave invloeden zijn er zeker, net als Rush dat deed op bijv. Signals en Grace Under Pressure.
Maar KC blijft natuurlijk een verhaal apart. Dat dwarse en tegenstrijdige is hun handelsmerk.
Wat een geweldige plaat is Discipline. Een paar prima follow ups ( tot dat Fripp wispelturig als hij is, de stekker er weer een poosje uit trok) volgden, maar niet de klasse hebben van deze comeback.

avatar van Leptop
2,5
Als ik deze berichten lees en ik bekijk mijn score van alweer een hele tijd geleden, denk ik dat ik het album maar weer eens een kans gun...

4,5
Verreweg hun beste plaat, luister m nu weer na een tijdje.
Crimson heeft een waanzinnige hoes, heb de lp ook, echter die progrock dig ik niet, die daarna zijn meer van hetzelfde. Nee dan deze met meer liedjes zoals Matte Kudasai, wat ik ook prachtig vindt is de gitaarloopjes van Frame by frame, en het trompet geschetter door Belew op Elephant Talk is geweldig.
Indiscipline gaat wat mij betreft weer de verkeerde op als is het best een goed nummer maar past hier niet zo imo.

4,5
Mssr Renard schreef:
Wat een impact moet deze plaat hebben gemaakt in 1981. Iedereen zit hier duidelijk op de juiste plek. Geen lange symfonische songs meer, maar new wave en funk georiënteerde gitaarrock ondersteund door een droom-ritmesectie.

Wat kun je nog over deze plaat zeggen wat nog niet eerder gezegd is? Zoals altijd met trilogieën is de eerste de sterkste. Ik denk overigens dat deze plaat, in welk tijdperk dan ook, bij elke ziel op aarde, een behoorlijke impact zal maken. Tijdloos en ongeëvenaard. Minder dan 5* uitkeren is valsheid in geschrifte. Broohaha....


Eens. Ik zat middenin de new wave, Remain in light speelt Belew ook op, daarom is deze plaat mss ook zo goed, ritme sectie van RIL is natuurlijk bizar goed. En de Belew van bv op Stage hoor ik hier ook bij vlagen.

avatar van bikkel2
4,5
Apart eigenlijk, King Crimson de progreus die al eind 60er jaren van zich liet horen en de neurowave van de Talking Heads dat een soort van samen komt.
Er zijn ook wel wat overeenkomsten - zeker met het superherkenbare spel van Belew - alleen Remain In Light swingt continue en Discipline is in ritmiek juist tegenstrijdig. Zoals het meestal gaat bij KC.

avatar van Mssr Renard
5,0
Remain in Light lijkt wel tribale ritmes te hebben. Het heeft een Afrobeat-feel.

Discipline en Remain in Light zijn gelukkig niet hetzelfde zodat je zo gewoon naast elkaar kunt luisteren zonder dat het teveel op elkaar gaat lijken. Het funkt wel allebei op hun eigen manier de pan uit.

Jammer dat ik zo snel niet op andere gekke bandjes kan komen (misschien Police?) die zo lekker bezig waren. Misschien Kraan, die had ook dat cleane gitaartje en verder stevige ritmes en een New Wave-feel

avatar van aerobag
4,0
Ik weet nog wel dat ik deze voor het eerst draaide en dat ik oprecht dacht dat ik per ongeluk iets van Talking Heads opgezet had. Opener Elephant Talk had ook zo op Remain in Light kunnen staan. De ritmes, de zwiepende gitaartjes, de cryptische manier van zingen met de korte speelse uithalen… Adrian Belew KLINKT hier zelfs als Byrne.

Ik ben niet de eerste die deze vergelijking met Talking Heads maakt, maar het gaat hier toch echt om King C, de prog-giganten van een decennium eerder. 7 jaar na hun prog-rock kunststukje ‘Red’ keren ze terug met een nieuw gevonden liefde voor de Post-Punk/New Wave scene, maar wel met hun eigenzinnige visie.

De new waves vibes krijg ik overigens voornamelijk van de eerste twee nummers, Matte Kudasi is op zijn beurt een bitterzoete ballad, Indiscipline is een portie desoriënterende experimentele rock en The Sheltering Sky een spacey soundscape. En dan is daar ook nog die opvallende verhalende track Thela Hun Ginjeet, oftewel: variatie genoeg.

Er stroomt nog steeds genoeg prog-bloed door deze plaat; Zoveel technische hoogstandjes op dit album om van te genieten. Het voortreffelijke bass-spel, het betere percussie-werk en de zwijmelende gitaren. Ik word daar altijd enthousiast van, bands die wat ballen durven te tonen en nieuwe paden in durven te slaan. Ik word vervolgens dubbel zo enthousiast als het eindproduct ook nog geslaagd is. en Discipline, in mijn o zo bescheiden mening, mag toch zeker als zeer geslaagd bestempeld worden.

avatar van ZAP!
4,0
Even een nummer geprobeerd n.a.v. aerobags voorzet en andere berichten hier. Leuk hoe de gitaar hier een wild trompetterende olifant imiteert - het kwartje viel pas op het eind van het nummer.

Mssr Renard schreef:
Jammer dat ik zo snel niet op andere gekke bandjes kan komen (misschien Police?) die zo lekker bezig waren.
Jammer dat Mssr Renard vertrokken is, hier had ik nog kunnen aangeven dat de 1e track me ook meteen aan Primus doet denken (andersom natuurlijk), wat me weer bij The Residents brengt, de band die MR niet uit kan staan...

Ontopic ben ik maar deels gecharmeerd van dit soort praatzang, maar King Crimson zal voor mij sowieso een acquired taste worden. Ik geef het nog 5 tot 10 jaar.

Lachende derde
Ik mis Mssr Renard ook. Om andere redenen.
Discipline is een meesterwerk. Het definieerde onder andere extreme metal.

avatar van morketronen
Lachende derde schreef:
Ik mis Mssr Renard ook. Om andere redenen.
Discipline is een meesterwerk. Het definieerde onder andere extreme metal.


Kun je wat voorbeelden geven? Welke extreme met al bands?

Lachende derde
Onder andere de huppelcunts.

avatar van morketronen
Lachende derde schreef:
Onder andere de huppelcunts.


Kun je ons na bovenstaand vermaak ook nog verblijden met een serieuze bijdrage?

avatar van Robje1968
4,0
Een lekkere CD van King Crimson. Voor mij voelt het als een kruising tussen funk en rock.

In tegenstelling met de overige nummers, heb ik met het gelijknamige titelnummer niet zoveel.

Twee "prog" bands die ik nu pas leer ontdekken én waarderen. Camel en deze King Crimson.
Het eerste album dat ik van KC kocht was " In the Court of the Crimson King " . Een goed album , maar ik was nog niet helemaal overtuigd . Pas na "Red" viel het kwartje wel. Deze Discipline overdondert me ( net zoals "Red" ). Man man, dit is toch wel een zeer virtuoos en creatief album.

avatar van ABDrums
5,0
TONYLUNA schreef:
Twee "prog" bands die ik nu pas leer ontdekken én waarderen. Camel en deze King Crimson.
Het eerste album dat ik van KC kocht was " In the Court of the Crimson King " . Een goed album , maar ik was nog niet helemaal overtuigd . Pas na "Red" viel het kwartje wel. Deze Discipline overdondert me ( net zoals "Red" ). Man man, dit is toch wel een zeer virtuoos en creatief album.

En ook volstrekt uniek als je het mij vraagt. De aparte combinatie van New Wave-achtige gitaarlijnen, minimalistische composities en Fripperiaanse capriolen maken dat dit album echt met geen enkel ander album te vergelijken is. Alleen daarom is deze schijf het beluisteren (en vervolgens aankopen) meer dan waard.

Overigens kan ik me helemaal vinden in het feit dat je overdonderd bent door dit album. Dat had ik destijds ook. Grappig dat m'n favoriet van toentertijd nu mijn minst favoriete nummer (relatief gezien dan hé) van Discipline is. Ik had er echt voor getekend als ik dit album weer voor de eerste keer had mogen beluisteren.

avatar van Chameleon Day
4,5
ABDrums schreef:
De aparte combinatie van New Wave-achtige gitaarlijnen, minimalistische composities en Fripperiaanse capriolen maken dat dit album echt met geen enkel ander album te vergelijken is.


Nou, dat is niet waar. Ik mag dit album graag als onderdeel van een drieluik beluisteren. De andere twee albums waarbij deze best naadloos in het rijtje past, zijn het onvolprezen 'Remain in Light' en het eveneens onvolprezen 'My Life in the Bush of Ghosts'. Niet dat het kopieën zijn - integendeel - maar wel met duidelijk dezelfde invloeden en sferen (uiteraard mede met dank aan Adrian Belew die heerlijk los ging bij Talking Heads).

avatar van Deranged
5,0
Gitaargigant Belew heeft een prachtige fluwelen stem zoals we horen op Matte Kudasai.

Verder staat hij vooral wat te schreeuwen hier.

Wat niet wegneemt dat het een verdraaid lekker plaatje is overigens.

avatar van Gyzzz
4,0
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #193

Van King Crimson ken ik natuurlijk de klassieker In the Court of the Crimson King. Niet uit prog-interesse, want die heb ik van huis uit nooit echt gehad, maar des te meer omdat het een van de weinige platen is waar de hoes een niet-aflatende nieuwsgierigheid opwekte. Evengoed heb ik die plaat al zeker 10 jaar niet meer gehoord, en kan ik me de nummers ook lang niet allemaal meer voor de geest halen. Hij heeft me in ieder geval niet op zoek doen gaan naar meer King Crimson, tot ik in de RYM-lijst deze plaat uit 1981 tegenkwam – een jaartal dat ik allerminst associeer met de sfeer die King Crimson bij mij oproept. Geen idee wat te verwachten kortom, en want de hoes spreekt zo beperkt tot de verbeelding dat hij diametraal tegenover eerdergenoemde klassieker geplaatst kan worden.

Op de opener is goed te horen dat de Talking Heads inmiddels ook sterren aan het firmament geworden zijn, want ‘Elephant Talk’ doet aan alles denken aan dit eclectische gezelschap. Van de nerveuze praatzang tot de beweeglijke, onvaste, maar toch zwierige onderlaag of de gecontroleerde verkenningsdrang – het is moeilijk om niet te denken aan dat gezelschap van de andere kant van de oceaan. Dat betekent evengoed niet dat het als een kopie klinkt, al is het maar omdat de sound zo verkennend is en binnen de track voldoende verrassende luikjes opentrekt. Voor ‘Frame by Frame’ geldt iets soortgelijks: ik trek het goed omdat de plaat ondanks de hoeveelheid hooi op de vork lichtvoetig aanvoelt en niet verzandt in de megalomanie die de complexe opzet nog wel eens met zich mee kan brengen. Het geanimeerde, haast filmische gepraat, dat op meerdere tracks zijn intrede doet, maakt dat de veelal uitwaaierende sound geaard en consistent aanvoelt.

Ik ken weinig bands die bij zoveel variatie toch spanning zo goed kunnen vasthouden. De plaat voelt als een 40 minuten-lange spanningsboog en is daarmee precies lang genoeg voor mij. Dat ruimte wordt gemaakt voor een absurde, en voor KC-begrippen ook vrij minimalistische, verkenning als ‘The Sheltering Sky’ doet mij deugd. Een bedwelmende en kruidige track, die me in teneur doet denken aan de betere werken van Ashra en Manuel Gottsching. Een ankerpunt bovendien in dit verder vrij wilde album. Juist het lenen van verschillende andere genres lijkt de plaat ervan te weerhouden om over de top te gaan. Discipline heeft mij positief verrast en verliest zich ondanks het virtuoze spel nergens in grootsheid, maar speelt met mij als luisteraar, op een haast plagerige manier, terwijl ondertussen de spanning behouden blijft.

4* met groeipotentie

avatar van m@rcel_a
Ik heb het vermoeden dat the talking heads zich eerder lieten inspireren door king crimson dan andersom.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: King Crimson - Discipline (1981) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

King Crimson - Discipline (1981)
King Crimson vond zichzelf, na een serie klassiekers uit de late jaren 60 en vroege jaren 70, opnieuw uit met het in 1981 verschenen Discipline, dat zijn tijd ver vooruit was en nog altijd opvallend avontuurlijk en urgent klinkt

Robert Fripp blies zijn band aan het begin van de jaren 80 nieuw leven in en trok met drummer Bill Bruford, bassist Tony Levin en gitarist en zanger Adrian Belew een aantal topkrachten aan. Het nog altijd fascinerend klinkende Discipline wordt voor een belangrijk deel bepaald door het unieke gitaarwerk van Adrian Belew en Robert Fripp, maar ook Bill Bruford en Tony Levin spelen de pannen van het dak. De songs van King Crimson zijn op Discipline vaak van het onnavolgbare en wat nerveuze soort, maar de songs op het album zitten ook vol prachtige details. King Crimson haalde vooral de geschiedenisboeken met haar vroege albums, maar het werk uit de jaren 80 is minstens even mooi en bijzonder.

De Britse band King Crimson heeft een zeer omvangrijk oeuvre op haar naam staan, maar wanneer je je beperkt tot de reguliere studioalbums van de band is het best te overzien. Grof gezegd bestaat het oeuvre van de legendarische band dan uit de zeven albums die tussen 1969 en 1974 werden gemaakt, uit de drie albums die stammen uit de jaren 80 en de drie albums die vanaf de jaren 90 werden gemaakt.

King Crimson leverde in de eerste zes jaar van haar bestaan een serie klassiekers af, want zo mogen In The Court Of The Crimson King (1969), In The Wake Of Poseidon (1970), Lizard (1970), Islands (1971), Larks' Tongues in Aspic (1973), Starless And Bible Black (1974) en Red (1974) best genoemd worden. Het zijn albums die destijds het etiket symfonische rock of progrock opgeplakt kregen, maar hiermee doe je de muziek van de band wel wat te kort.

Ik heb het vroege werk van King Crimson hoog zitten, maar ik heb net iets meer met de drie albums die de band gedurende de jaren 80 maakte, al is het maar omdat deze albums de tand des tijds nog beter hebben doorstaan. Discipline uit 1981, Beat uit 1982 en Three Of A Perfect Pair (1984) worden wel gezien als een trilogie en zijn gemaakt in dezelfde samenstelling.

Het is een samenstelling die flink afweek van de bezetting in de eerste jaren van King Crimson, want in 1981 was van de leden van het eerste uur alleen voorman Robert Fripp nog over. Hij wordt bijgestaan door meesterdrummer Bill Bruford, die ook op de laatste twee jaren 70 albums van King Crimson al van de partij was, bassist Tony Levin en gitarist Adrian Belew, die in de jaren ervoor onder andere bij David Bowie en Talking Heads had gespeeld.

Van de drie jaren 80 albums van King Crimson gaat mijn voorkeur uit naar Discipline uit 1981. Het is een album dat zijn tijd in 1981 lichtjaren vooruit was en dat ruim veertig jaar na de release nog altijd fris en urgent klinkt. Discipline heeft een in alle opzichten uniek geluid en het is een geluid dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door het bijzondere gitaarspel van Robert Fripp en Adrian Belew.

Robert Fripp had in 1981 een uniek geluid ontwikkeld, dat nauwelijks meer klonk als een gitaargeluid en dat bestond uit herhalende patronen, het vloeit op Discipline prachtig samen met het gitaarspel van Adrian Belew, dat ook verre van conventioneel klinkt. Het levert een bij vlagen behoorlijk experimenteel en eclectisch geluid op, dat werd vervolmaakt door het fraaie baswerk van Tony Levin en het onnavolgbare drumwerk van Bill Bruford.

Door de zang van Adrian Belew doet Discipline af en toe wel wat denken aan het vroege werk van Talking Heads, maar het album heeft ook een uniek geluid, dat ook de volgende twee albums van King Crimson zou bepalen. De songs op Discipline maken vaak een wat gejaagde indruk, wat wordt versterkt door het bijzondere gitaarwerk op het album, maar met Matte Kudasai bevat Discipline ook een bijzonder sfeervolle ballad.

Ik luister tegenwoordig vaker naar het vroege werk van King Crimson, waarop overigens een fascinerende lijst topmuzikanten voorbij komt, maar toen Discipline een tijdje terug weer eens door de speakers kwam was ik weer diep onder de indruk van de energie van en de experimenteerdrift op het album. Het is een album dat als het deze week zou worden uitgebracht zou worden bestempeld als fris en avontuurlijk en over hoeveel albums die meer dan veertig jaar oud zijn kun je dat zeggen? Erwin Zijleman

avatar van ZAP!
4,0
Track 3 kan me niet erg boeien en 6 gaat me te lang door, maar de rest landt inmiddels een stuk beter dan eerst.

avatar van Mssr Renard
5,0
Ik vind persoonlijk Matte Kudasai werkelijk prachtig. Maar goed, deze lp is sowieso voor mij één van de meest geweldige platen ooit gemaakt.

Ik ben ook dan ook groot liefhebber van het drumspel van Bruford, het stickspel van Levin en de hysterische gitaarpartijen van Belew. Ik meen dat hij ook fretless guitar speelt op deze plaat. Ik heb ook een aantal jaren samengespeeld met een gitarist die fretless speelde. Een moeilijke maar gave variant op de gitaar. Er zijn zoveel meer toonladders en noten te spelen.

Ritmisch zit deze plaat zo belachelijk goed in elkaar. Bruford's spel is van ongekend hoge klasse. En hij speelt met zoveel souplesse.

avatar van vivalamusica
4,5
Deze maar weer eens in de top 10 gezet die ik onlangs weer in het leven heb geroepen. Ten tijde deze plaat verscheen, heb ik in een vrij kleine zaal in Maastricht hen zien optreden. Het was magisch om deze muzikanten van nabij bezig te zien. Dat deze band naar Maastricht, kwam had te maken met Pinkpop in die jaren ook binnenconcerten organiseerde in de regio. Daar sta je dan, vrij onbekende muziek die ik niet direct kon plaatsen, de vonk sloeg over, het maakte grote indruk. Dit zijn de beste concerten. Om de een of andere rede heb ik hun oeuvre nooit opgepakt. Er was toen veel andere muziek die me ook aantrok

avatar van konijnmuziek
2,5
Paar dagen geleden heb ik KC ontdekt en ik ben onder de indruk van de albums In the Court.. en Red. Vandaag heb ik me ook aan Discipline gewaagd. Na 2 keer luisteren moet ik echter concluderen dat ik deze worp een stuk minder goed vind. In tegenstelling tot de hierboven genoemde werken, pakt deze plaat me helemaal niet. Soms klinkt het neurotisch (Frame by Frame en Indiscipline) en dan weer kwijlerig (Matte Kudasai). Misschien heeft dit album meer tijd en luisterbeurten nodig. Die extra luisterbeurten gaat dit album ook zeker krijgen, ben namelijk wel erg enthousiast over deze band.

avatar van Chameleon Day
4,5
konijnmuziek schreef:
Soms klinkt het neurotisch (Frame by Frame en Indiscipline) ….


Dit album sluit dan ook aan bij Talking Heads - Remain in Light (1980), waar Adrian Belew zijn bijdrage aan leverde. Ken je dat album? Belew toerde ook met TH in die tijd. Zijn hele mooie opnames van op YT te vinden (TH live in Rome 1980 bijvoorbeeld).

avatar van konijnmuziek
2,5
Chameleon Day schreef:


Dit album sluit dan ook aan bij Talking Heads - Remain in Light (1980), waar Adrian Belew zijn bijdrage aan leverde. Ken je dat album? Belew toerde ook met TH in die tijd. Zijn hele mooie opnames van op YT te vinden (TH live in Rome 1980 bijvoorbeeld).


Dat verklaart een boel! Remain in Light is ook een album waar ik niet helemaal lekker in kan opgaan. Vind ik ook erg druk.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:37 uur

geplaatst: vandaag om 03:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.