Het valt mij op dat een hoop twintigers hier op MM totaal verschillend reageren op dit nieuwe Killers album, mensen die 0,5 geven na drie minuten luisteren… Hoe serieus moeten we dat nemen?
Ook de medewerking van Adam Granduciel van The War On Drugs schijnt nogal voor wat beroering te zorgen.... (ik heb de voorlaatste TWOD cd gekocht maar draai hem weinig omdat ik het een eenheidsworst vind met buitengewoon weinig variatie, maar dit terzijde). Men hoort in de opening dan vooral TWOD, nou ik hoor vooral The Killers
Ik volg Brandon Flowers en consorten al vanaf 2004, toen ze met hun sprankelende rockende debuutalbum de muziekwereld bestormden en dat niet onverdienstelijk deden.
Vanaf dat moment ben ik ze goed gaan volgen en ik heb ook de overgang naar meer synthy-pop-rock gerelateerde muziek zien ontstaan, maar is dat erg? Nee! Iedere artiest, musicus, schrijver, schilder maakt een ontwikkeling door bij het creëren van een oeuvre. Dat hoor je ook zeker goed terug bij de Killers.
Daar waar het debuutalbum Hot Fuss nog het meest rockend en schurend was, werd met Sams town al een subtiele koerswijziging ingezet naar een meer commercieel geluid. Sawdust -met het prachtige Tranquilize (met de onvolprezen Lou Reed)- was een aangenaam tussendoortje en vanaf Day & Age leken The Killers steeds meer het goede sjabloon voor hun stijl en signature gevonden te hebben. Battle Born was duidelijk minder, hetgeen Brandon Flowers later ook in interviews aangaf, te snel gemaakt. Ze namen daarna ook ruim de tijd om met de opvolger Wonderful Wonderful terug te komen. Op dat album probeerden ze binnen hun eigen stijl toch nieuwe wegen uit bijvoorbeeld met eerste single: The Man, een lekker catchy nummer waar waarschijnlijk iedere Killers-fan even aan moest wennen …. All over was het niet direct een album waar ik echt helemaal warm voor liep.
Mijn belangstelling en nieuwsgierigheid voor The Killers zijn nooit tanende geweest, ik keek dus uit naar dit nieuwe album en ik moet zeggen, het bevalt mij meer dan goed.
Het is een energy-driven plaat geworden met een overvolle productie, soms een Phil Spector-achtige geluidswall.
De stem van BF is uit duizenden te herkennen, en zijn manier van zingen eveneens. De intro’s van de meest nummers is ook weer dik in orde, naast Adam Granduciel nog meer grote namen (K.D. Lang, Lindsey Buckingham) die een nootje bijdragen hier en daar. Het maakt Imploding the Mirage tot een afwisselend en enerverend album waarop er voor de liefhebber van de soort veel te genieten valt.
De openingstrack is heel er goed, mooi opgebouwd en met een fraaie melodielijn. Dat is iets waar de Killers in uitmunten: het neerzetten van een goede song. Hoe die vervolgens wordt ingevuld en met welke instrumenten en arrangementen dat is dan weer smaak afhankelijk, maar dat ze goede nummers schrijven is evident.
Caution, als eerste single dit keer, is ook heel goed opgebouwd.
Eigenlijk staat er geen een slecht nummer op dit album en daarmee staat het bij mij hoog in de KiIllers - ranking.
Het is de band gelukt een volstrekt eigen stijl en sfeer neer te zetten, die nu al 15 jaar boeit en dat is knap in het overvolle muzieklandschap anno 2020! Er wordt veel “nieuws“ ontdekt, vaak een rip-off van muziek stijlen/groepen uit het verleden of een samenvoegen van verschillende elementen, waardoor groepen op elkaar lijken. Maar naast andere bands met een totaal eigen sfeer als bijvoorbeeld Muse, The National, Coldplay en Keane blijft The Killers goed overeind en vertoond nog geen sleetse trekjes.
BF heeft in de NME aangegeven dat hij in een zeer productieve fase zit en van plan is om binnen het jaar met weer een nieuw -en nog beter volgens zijn zeggen- album te komen.
Imploding the Mirage smaakt naar meer, dus kom maar op!