menu

Bob Dylan - Rough and Rowdy Ways (2020)

mijn stem
3,86 (295)
295 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. I Contain Multitudes (4:36)
  2. False Prophet (6:00)
  3. My Own Version of You (6:41)
  4. I've Made Up My Mind to Give Myself to You (6:32)
  5. Black Rider (4:12)
  6. Goodbye Jimmy Reed (4:13)
  7. Mother of Muses (4:29)
  8. Crossing the Rubicon (7:22)
  9. Key West (Philosopher Pirate) (9:34)
  10. Murder Most Foul (16:54)
totale tijdsduur: 1:10:33
zoeken in:
avatar van Stalin
BRUTALLY HONEST ROCK ALBUM REVIEWS

Rough and Rowdy Ways

Kleine quote:
Dylan isn’t giving us music that we innately value – rather, because we value Bob Dylan, we are trying to attach value to the music he offers us.


Wees gewaarschuwd

avatar van Rudi S
4,0


So, what, exactly, makes the album so bad? Easy – the exact same thing that has made every Bob Dylan album of the past two decades bad:

OVERALL (OUT OF 10): 0

Prima site

avatar van AOVV
4,5
Hondsbrutaal, noem ik het.

avatar van Stalin
Black Rider Black Rider wasting my time…Black Rider Black Rider insert random line
vond ik toch vrij briljant.

3,0
Stalin schreef:
BRUTALLY HONEST ROCK ALBUM REVIEWS
Wees gewaarschuwd


Bedankt voor de tip! Eindelijk weer eens een review site waar lekker schrijven en uitdagen belangrijker is dan begrip voor de artiest. Doet me denken aan m'n gouwe ouwe spin record guide.

avatar van Julian McArthur
2,5
Ik vind dit een van zijn zwakste worpen. Onderling inwisselbare nietszeggende melodieën. Dylan of niet, goeie songs moeten voor mij nog steeds een goeie melodie hebben. Als ik enkel tekst wil zal ik wel een boek lezen.

Fijn wel dat hij nog steeds albums maakt, maar ik vind Tempest en Modern Times met voorsprong zijn beste albums van deze eeuw (en beide komen op hun beurt niet in de buurt van zijn eerdere werk).

Kleuren en geuren...

avatar van Wandelaar
4,0
Melodieuze armoede. Daar kunnen we Dylan inderdaad wel eens op betrappen, zo ook hier. Maar ook Tempest kent niet een hoog meezinggehalte. Dan blijft inderdaad over: de tekst. En die kun je ook in een boek lezen.

Maar... Dan mis je wel de sterkste troef van de inmiddels zwaar versleten zanger: zijn voordracht. Het neerzetten van zijn teksten, de frasering, de draai die hij aan woorden kan geven. Een praatzanger.

En dan toch nog de melodieën. Zo'n lekker deuntje als 'Mr. Tambourine Man', nee dat zoeken we tevergeefs, zeker al sinds deze eeuw. Maar ik bespeur toch ook hier vaak de subtiele muzikaliteit. Het zoeken naar de kern. Prima band natuurlijk ook. En zelfs de muziek kan me op dit album dan zomaar verrassen soms.

avatar van heartofsoul
3,5
Ook ik heb dit album (nog) niet echt in mijn hart kunnen sluiten, al waardeer ik het wel. Ik kan er alleen niet met al te veel plezier naar luisteren, daarvoor vind ik het toch iets te gekunsteld, al maakt inderdaad Dylan's voordracht indruk. Het is -voor mij- eigenlijk te pretentieus. Maar ik gun het nog een paar luisterbeurten, en wie weet.

3,0
Half puntje eraf. Dit is nu al de derde keer dat ik erbij in slaap val.

avatar van meneer
boemp schreef:
Half puntje eraf. Dit is nu al de derde keer dat ik erbij in slaap val.

Tsja, wat wil je. Het was 00.26 toen je dit postte. En de eerste wintertijd avond. Eigenlijk was het 01.26. Het was gewoon bedtijd. Kan Bob toch niks aan doen ? Goeiemorgen trouwens !


Stijn_Slayer
Ik had er na alle lovende kritieken ook meer van verwacht. Ik houd niet van Dylans latere stem, maar hier klinkt hij nog niet eens zo hinderlijk. Het is zo'n eentonige en trage verzameling wiegdeuntjes dat ik me wel kan voorstellen dat boemp hiervan in slaap valt.

1,0
Zag dat ik dit album met een 1 heb gewaardeerd. Waarschijnlijk toen ingegeven door het feit dat ik het album niet zonder ergernis kon uitzitten. Ik herken echter bij sommige nummers dermate veel kwaliteit dat die 1niet terecht is en een 2,5 moet zijn.

hbenders schreef:
Ooit van een vriend een box met de eerste 10 albums van Dylan gekregen. Heus, ik heb geprobeerd ze alle 10 tot me te nemen, maar het is me niet gelukt. Dylan weet me tot waanzin te drijven met zijn ellenlange dodelijk saaie gemurmel. Ik heb menigmaal verzucht waarom hij niet gewoon een boek schrijft als tie zonodig zijn zielenroerselen met de wereld wil delen. Afgelopen week kwam het nieuwe album ter sprake bij vrienden. Gisteravond met die vrienden me aan het album gewaagd. Vandaag nog 2 keer beluisterd. Dylan en ik zijn nog niets veranderd. Mother of muses is tenenkrommend saai en iemand die zonder zenuwinzinking ‘Murder Most Foul’ kan uitzitten, verdient een lintje.
Het ligt vast aan mij en niet aan Dylan. Voor de vijf-sterren gevers: geniet er van. Ik laat deze Dylanbeker aan me voorbij gaan.

avatar van Wandelaar
4,0
hbenders schreef:
Zag dat ik dit album met een 1 heb gewaardeerd. Waarschijnlijk toen ingegeven door het feit dat ik het album niet zonder ergernis kon uitzitten. Ik herken echter bij sommige nummers dermate veel kwaliteit dat die 1niet terecht is en een 2,5 moet zijn.
Ik zie nog steeds een 1,0 staan .
Ik hou trouwens wel van originele meningen. Critici van Dylan hebben ergens wel een beetje gelijk altijd.
Voor het gemiddelde maakt het allemaal niet veel uit. De hoogste score en meeste stemmen sinds Modern Times (2006). En dat album was ook al niet mis.

avatar van AOVV
4,5
Ik vind het na, inmiddels, een heel aantal luisterbeurten nog steeds een prachtplaat, voor mij zelfs één van de beste van 2020. Ik kom hier hopelijk later nog op terug, maar een stem van 4,5* breng ik alvast uit zodat ie mee kan met mijn toplijstje.

3,0
Dim
Zoals gewoonlijk ben ik in de eerste maanden van een nieuw jaar nog volop bezig met het samenstellen van een lijst van beste albums van het jaar daarvoor. Bob Dylan is mijn meest gedraaide artiest van 2020, maar dat heeft weinig te maken met dit album; meer met het beluisteren van de Bobcast. Nu ik deze plaat nog een paar keer heb opgezet, heb ik geconcludeerd dat-ie geen kans maakt in het genoemde overzicht, het gaat allemaal enigszins langs me heen, als niet vervelende maar ook weinig verheffende achtergrondmuziek.

avatar van devel-hunt
3,0
Zijn eerste plaat met nieuw werk sinds tempest, dus de verwachtingen waren heel hoog gespannen, de schrijvende pers, nationaal en internationaal, lyrisch, een meesterwerk, de verafgoding van Dylan staat boven alle kritiek, kritiek als Goddeloos geschreeuw, dat beloofde wat. Gelijk de dubbele vinyl versie maar in huis gehaald, maar de extase meter ging nergens flink stijgen, een brei van woorden in een saus van toch wel eentonige achtergrond muzak.
Tuurlijk niet slecht, sfeer, dat zeker, maar het blijft niet hangen, oor in oor uit, zelfs nu ik deze plaat al maanden in huis heb, kocht deze in week van uitkomen en best vaak gehoord, er is niet 1 nummer wat ik zelfs maar een beetje mee kan neuriën, er blijft niets hangen, terwijl tempest onder de huid kroop, gaat rough and rowdy ways uit als een nachtkaars.

avatar van repelstefan
4,5
Vandaag weer opgezet en wat is dit een ijzersterke plaat. Gek genoeg vind ik hem beter dan de meesterwerken uit de beginjaren. Geen slecht woord daarover, maar ik hou nu denk ik nog meer van dit geluid. De rust in zijn oudere stem en de warme productie spreekt me erg aan.

avatar van Wandelaar
4,0
Een plechtig moment bijna, anderhalf jaar geleden. Terwijl de hele wereld in de eerste Corona-golf was ondergedompeld (ik beloof dat ik het hierover niet meer zal hebben) verscheen er na de single-voorloper Murder Most Foul een heel nieuw album van de toen 79-jarige artiest. En daar waren we na Tempest (2012) en een reeks kennelijk makkelijk volgespeelde coverplaten wel weer eens aan toe. Eigen werk spreekt toch meer aan, ook al kan de man ook prima albums maken met traditionals en covers. Op de één of ander manier weet hij het allemaal naar zijn hand te zetten. Bob Dylan heeft, terecht of niet, een soort levende-legende-status die met weinigen te vergelijken is. De Nobelprijs deed daar nog een schepje bovenop. Nu is ook Dylan maar een gewoon mens en niet zo heel verzot op interviews en nieuwsgierige blikken in zijn privéleven, en ook dát versterkt de mythologie. Er valt genoeg te speculeren.

Zo was ook dit album er ineens, alsof het uit de lucht kwam vallen. En omdat ik al zoveel van de man kende, ga je na een paar minuten al meteen denken: waar ken ik dat van, waar lijkt het op, is het beter of slechter dan Tempest en ... doet zijn rafelige stem het nog een beetje.
Zeker, Dylan klinkt als een oude man, maar na die constatering valt het verder toch eigenlijk erg mee. Want hij pakt de noten nog best en is prima verstaanbaar. En daarbij is hij zo wijs om zijn composities aan te passen aan zijn mogelijkheden. Het tempo is laag, er klinkt bedachtzaamheid, de paar lekkere bluesrockers vliegen niet uit de bocht en Dylan kan het prima bijhouden. Verstilling, overpeinzing, rust. En misschien nu toch écht de laatste studioplaat met nieuw eigen werk. Maar bij een artiest als Bob, die zijn kaarten zorgvuldig tegen de borst houdt, kan ik er zomaar helemaal naast zitten. Je kunt je zijn dood gewoonweg niet voorstellen.

Erg sterk vind ik: I Contain Multitudes, My Own Version of You en Key West (Philosopher Pirate). Het schommelstoelerige I've Made Up My Mind to Give Myself to You duurt me te lang en eigenlijk zou ook Crossing the Rubicon van mij wat meer tempo mogen hebben. Maar zoals gezegd: Dylan neemt de tijd en haast om zijn venijnige teksten rond te slingeren, dat heeft hij al jaren niet meer.
Dat drukt de waardering voor mij met een half puntje. Nee, was het echt prut geweest, dan kreeg dit album gewoon een onvoldoende. Maar wellicht hebben we te maken met zijn beste album na Modern Times (2006). Wel zeker eigenlijk.

avatar van kort0235
3,5
Ha, eindelijk weer een album dat weer doet denken aan onze grootmeester! Gisteravond helemaal achter elkaar geluisterd en ik moet zeggen, dat het album mij wel bevalt. Het heeft weer dat Dylan-sfeertje en hoewel hij inderdaad hier nauwelijks zingt, is zijn voordracht voortreffelijk.
Sterke nummers vind ik: I contain multitudes, My own version of you, Key West, en het laatste nummer Murder most foul.
Het is geen top album, maar in ieder geval stukken beter dan zijn voorgaande drie albums. Zijn laatste top
album lag al weer een tijdje terug met Modern Times.
Voor mij een 3.5

avatar van Stalin
Zelfs nieuwe nummers speelt Dylan nauwelijks twee keer op dezelfde manier, zoals bijvoorbeeld het magistrale Key West.

Key West evolution so far

6 verschillende live versies van dit nummer, opgenomen gedurende november 2021 - maart 2022.
Ook onvoorstelbaar hoe goed zijn stem hier na 60 jaar aan optredens nog klinkt, alhoewel dit natuurlijk weer schreeuwt om een discussie over of de beste man überhaupt zingen kan

Benieuwd of hij de oversteek naar Europa nog aandurft, want op deze manier wil ik hem toch nog wel een keer live zien...tot grote spijt van mijn credit card.

avatar van vanwijk
5,0
Stalin schreef:
Zelfs nieuwe nummers speelt Dylan nauwelijks twee keer op dezelfde manier, zoals bijvoorbeeld het magistrale Key West.

Key West evolution so far

6 verschillende live versies van dit nummer, opgenomen gedurende november 2021 - maart 2022.
Ook onvoorstelbaar hoe goed zijn stem hier na 60 jaar aan optredens nog klinkt, alhoewel dit natuurlijk weer schreeuwt om een discussie over of de beste man überhaupt zingen kan

Benieuwd of hij de oversteek naar Europa nog aandurft, want op deze manier wil ik hem toch nog wel een keer live zien...tot grote spijt van mijn credit card.


Hij durft de oversteek aan, zondag!

avatar van Stalin
vanwijk schreef:
(quote)


Hij durft de oversteek aan, zondag!


Het was mij bekend en ik ben er zondagavond bij Ik heb de laatste tijd met regelmaat geluisterd naar de ogenschijnlijk professioneel opgenomen en uiterst goed klinkende opname van Dylan zijn recente show in Oslo en het beloofd veel goeds. De setlist ligt helaas in beton gegoten deze tournee, maar dat geeft Dylan weer de mogelijkheid elke show het arrangement van elk nummer weer een beetje aan te passen. Zijn stem is op zijn 81e voor zijn doen ineens weer erg goed te doen, geen idee waar hij het nog vandaan weet te halen.

Wel zou het fijn zijn dat er eindelijk eens iemand in de entourage van Dylan opstaat om die ouwe kraai nou eindelijk eens duidelijk te maken dat hij echt volstrekt geen piano kan spelen

Ik blijf het trouwens bijzonder vinden dat er, ondanks de telefoon restricties/verboden die nu gelden bij de shows van Dylan, er toch vrijwel direct na elk optreden weer opnames online verschijnen. Zeker voor wat betreft die opname van de show in Oslo. Die zou je zo officieel kunnen uitbrengen...

avatar van vanwijk
5,0
Ga er sowieso van genieten, eigenlijk zoals altijd. Verheug me op Key West en Every Grain of Sand, twee parels in zijn imposante oeuvre.

avatar van MarkS73
4,5
]Prachtig, meeslepend album, ik vind de oude Dylan eigenlijk beter klinken dan de Dylan in zijn jonge jaren. Dat komt vooral door zijn doorleefde stem.
De teksten nemen je mee op reis, met een koptelefoon op is het net of Bob een goed boek voorleest. De raspende, versleten, voortdragende stem draagt daar alleen maar aan bij. My Own Version Of You, I've Made Up My Mind To Give Myself To You (zo mooi..), Crossing The Rubicon, Key West, het zijn allemaal bijzonder mooie nummers, zeker ook dankzij de geweldige band.

Zou toch leuk zijn als er nog een album van dit niveau in hem zit..

avatar van metalfist
Het kwam toch een beetje onverwachts dat Bob Dylan in 2020 opeens met een nieuw album vol nieuw materiaal kwam. Niet dat de man al jaren niets meer had uitgebracht, hij bracht verschillende Sinatra coverplaten uit, maar het was al sinds 2012 met Tempest geleden dat hij zelf nog eens iets had geschreven. Als een geluk bij een ongeluk kwam dit album dan ook op mijn pad in een periode dat de wereld op slot ging en er niet veel meer te doen was dan wandelingen maken. Een aantal van die wandelingen maakte ik met Rough and Rowdy Ways in de oren en telkens viel me wel iets op: sommige nummers kon ik nadien nog erg lastig voor de geest halen. Ondertussen zijn we zo'n 3 jaar later en hoewel de wereld opnieuw veranderd is (ik laat in het midden of het ten goede of ten slechte is) en na een aantal recente draaibeurten van dit album merk ik dezelfde gedachtegang op als toen.

Namelijk dat I Contain Multitudes wel één van zijn meest fantastische openers uit gans zijn carrière is en de nummers die daarop volgen zijn misschien wel even geniaal. Die stuwende drive in False Prophet voel ik elke keer tot diep in mijn buik en tekstueel zijn nummers als My Own Version of You en I've Made Up My Mind to Give Myself to You van zijn beste werk te noemen. Het is geweldig om de vele referenties te ontdekken die Dylan in de nummers "verstopt" en elke keer lijk ik iets nieuws te ontdekken. Het zijn redelijk lange nummers, maar blijven over de gehele lijn boeien. Vreemd genoeg zijn het dan ook de kortste nummers die ik iets te inwisselbaar vind. Black Rider, Goodbye Jimmy Reed en Mother of Muses zijn dan ook de nummers waar ik vaak met mijn gedachten afdwaal. Er valt an sich weinig op die nummers aan te merken, maar er is iets waardoor ze geruisloos/geluidloos passeren. Ook Crossing the Rubicon loopt misschien net iets te lang door, maar dat is eerder omdat ik smachtend zit te wachten op wat ik momenteel gewoon de beste tracks van Rough and Rowdy Ways vind.

Ik heb het natuurlijk over Key West (Philosopher Pirate) en Murder Most Foul. Die laatste krijgt in de fysieke CD-release zelfs zijn eigen schijfje toegewezen en eerlijk gezegd: I hate it. Hoe goed Murder Most Foul ook is (en geloof me, ik vind het een fenomenaal nummer), het is gewoon ronduit vervelend om CD's te moeten switchen voor "slechts" één nummer. Weliswaar een nummer dat een dik kwartier duurt en als iemand die de afsluiters van Dylan's platen vaak tot zijn favoriete nummers aller tijden reken (Desolation Row! Wedding Song! Sara!) doet het gewoon enorm veel deugd dat his holy Bobness opeens nog met zoiets als dit op de proppen kan komen. Ik beken dan ook dat er keren zijn dat ik gewoon dat ene schijfje met Murder Most Foul op repeat heb staan. In ieder geval, waar Key West een nummer is waar je de nostalgie en een verlangen naar een vergane tijd voelt en bijna zelfs kan ruiken met die hypnotiserende manier waarop Dylan dit brengt, dan is Murder Most Foul een genot om referenties naar die tijd te spotten. Van The Beatles naar The Grateful Dead naar The Who naar Stevie Nicks en nog zoveel artiesten ertussen. Om van de vele andere soort verwijzingen naar onder andere geschiedenis en boeken dan nog maar te zwijgen

Voor velen voelde dit in 2020 dan ook aan als een soort van zwanenzang van Bob Dylan. Een beetje zoals Leonard Cohen en David Bowie ook deden. Ondertussen zijn we 2023 en lijkt er nog geen sleet te zitten op Dylan. Hij blijft nog steeds touren en het is maar de vraag of hij ooit nog een album zal uitbrengen. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik wil. Ik ben nooit volledig door Triplicate geraakt (serieus Bob, een driedubbel coveralbum vol met eenzelfde soort nummers als je vorige 2 coverplaten?) en had het erg jammer gevonden als dat het slotstuk van een imposant oeuvre had geweest. Rough and Rowdy Ways zou echter menig ander artiest in zijn/haar oeuvre willen hebben en hoewel ik het fantastisch zou vinden mocht er nog zo'n pareltje in zijn brein verstopt zitten, vrees ik er langs de andere kant een beetje voor. Het zou echter niet de eerste keer zijn dat Dylan me (en menig andere) compleet weet te verrassen met wat hij uit zijn mouw schudt. Benieuwd dus wat dat nog gaat geven!

avatar van HofnerKinfauns
5,0
Naar mijn mening: kort en bondig één van de Bob Dylan lp's uit mijn top5.
De overige vier zijn Blonde On Blonde, Highway 61 Revisited, Desire an Blood On The Tracks
Het is jammer dat in een top 5 geen zes lp's kunnen en daardoor valt Time Out Of Mind er net buiten.
Bovendien is de volgorde in mijn top 5 compleet willekeurig.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:23 uur

geplaatst: vandaag om 09:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.