menu

Bob Dylan - Rough and Rowdy Ways (2020)

mijn stem
3,86 (295)
295 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. I Contain Multitudes (4:36)
  2. False Prophet (6:00)
  3. My Own Version of You (6:41)
  4. I've Made Up My Mind to Give Myself to You (6:32)
  5. Black Rider (4:12)
  6. Goodbye Jimmy Reed (4:13)
  7. Mother of Muses (4:29)
  8. Crossing the Rubicon (7:22)
  9. Key West (Philosopher Pirate) (9:34)
  10. Murder Most Foul (16:54)
totale tijdsduur: 1:10:33
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Laat ik voorop stellen geen groot fan te zijn. Ik heb wel wat albums in de kast staan en dan praat je over de grote klassiekers. Ik ken van de 'latere albums' Time Out of Mind en Modern Times nog.

De positieve kritieken wisten me over te halen om dit album te beluisteren. Het doet me denken aan Leonard Cohen's You Want It Darker. Niet qua stijl, maar het gevoel dat ik erbij krijg. Een zelfde soort sfeer en loomheid wellicht (dat ze allebei op leeftijd zijn, wat te horen is aan hun stemgeluid, zal ook wel meespelen). Toch vind ik die van Cohen net nog pakkender en dat zit hem in de lengte. Juist met een traag album is dik over een uur net iets te veel in mijn beleving.

Maar verder: verrassend goed.

avatar van Minneapolis
aerobag schreef:
Even los van de muziek (wat natuurlijk weer puik is van deze 79-jarige virtuoos):

Wat een verschrikkelijke albumhoes. De onscherpe kwaliteit, weinig spannende compositie, zwarte balken en de word-art achtige typografie. Ik ben blij dat de muziek niet klinkt zoals de cover er uit ziet

Oké, we gaan ook fotografie analyseren.
Ik weet niet wat "onscherpe kwaliteit" betekent, maar ik vind 'm scherp genoeg, voor zover ik kan zien op zo'n plaatje. En die bewegingsonscherpte van het dansende stel het die er wel in hoort is juist een deel van de compositie. Verder hadden die mobieltjes van de 60's best last van korrel. Het lettertype ziet er knullig uit inderdaad, maar dat zal ook op de tijdgeest gekozen zijn.
Leuke hoes, nu het album nog.

avatar van aerobag
3,5
Minneapolis schreef:
(quote)

Oké, we gaan ook fotografie analyseren.
Ik weet niet wat "onscherpe kwaliteit" betekent, maar ik vind 'm scherp genoeg, voor zover ik kan zien op zo'n plaatje. En die bewegingsonscherpte van het dansende stel het die er wel in hoort is juist een deel van de compositie. Verder hadden die mobieltjes van de 60's best last van korrel. Het lettertype ziet er knullig uit inderdaad, maar dat zal ook op de tijdgeest gekozen zijn.
Leuke hoes, nu het album nog.


Bob Dylan's New LP: How a 56-Year-Old Photo Wound Up as Cover Art - Rolling Stone - rollingstone.com

Hier een leuk artikel van de man die de foto genomen heeft, die overigens niet eens die-hard fan is van Dylan: "I like the sort of singers where I can actually hear the words, people like Joan Armatrading or Joan Baez.”

avatar van jordidj1
3,5
Berichten verplaatst naar Bob Dylan

avatar van Barney Rubble
3,5
Dylan is als artiest zo erg verknocht met de Amerikaanse songtraditie dat hij een reliek lijkt uit lang vervlogen tijden. De echo's van Woody Guthrie's Dust Bowl zijn nog te horen, ook de blues uit de jaren 60 komt nadrukkelijk langs. Het is haast alsof je een levend geschiedenisboek openslaat. Nostalgisch, wrang, stoïcijns en berustend. Ben er best van onder indruk.

avatar van Poles Apart
aerobag schreef:
(quote)


Bob Dylan's New LP: How a 56-Year-Old Photo Wound Up as Cover Art - Rolling Stone - rollingstone.com

Hier een leuk artikel van de man die de foto genomen heeft, die overigens niet eens die-hard fan is van Dylan: "I like the sort of singers where I can actually hear the words, people like Joan Armatrading or Joan Baez.”

Had ik ook al geplaatst eerder.

@Barney Rubble: mooi verwoord

avatar van IntoMusic
3,5
aerobag schreef:
Wat een verschrikkelijke albumhoes. De onscherpe kwaliteit...

Uhmmm... zou er een relatie zijn met de titel en dan met name het ruwe... .

Na een eerste luisterbeurt zeer positief verrast! Same als RoyDeSmet vind ook ik My own version of you bizar goed. Alles klopt! Lekker om de komende weken grijs te draaien.

avatar van reptile71
aERodynamIC schreef:
Het doet me denken aan Leonard Cohen's You Want It Darker. Niet qua stijl, maar het gevoel dat ik erbij krijg. Een zelfde soort sfeer en loomheid wellicht (dat ze allebei op leeftijd zijn, wat te horen is aan hun stemgeluid, zal ook wel meespelen).

Daar moest ik ook direct aan denken. Hoop voor Dylan niet dat dit ook direct zijn laatste is. Ik ken ook geen later werk van Dylan, maar vind zijn stem er eigenlijk wel op vooruit gegaan. Ouderdom heeft zo zijn voordelen.

avatar van Van4sen
Pffff...als eenvoudige 66 jarige badmeester en groot Dylan fan is is dit toch weer een soort van hoogtepunt! Met schitterende arrangementen (als ik dit woord mag gebruiken op dit forum) en vette teksten is dit weer een genot om naar deze grootmeester te luisteren. Ook natuurlijk voor niet Dylans fans onder ons. Met dank aan Spotify natuurlijk.

avatar van E-Clect-Eddy
aERodynamIC schreef:
Het doet me denken aan Leonard Cohen's You Want It Darker. Niet qua stijl, maar het gevoel dat ik erbij krijg. Een zelfde soort sfeer en loomheid wellicht (dat ze allebei op leeftijd zijn, wat te horen is aan hun stemgeluid, zal ook wel meespelen). Toch vind ik die van Cohen net nog pakkender en dat zit hem in de lengte. Juist met een traag album is dik over een uur net iets te veel in mijn beleving.

Spijker + kop - dat hoorde ik ook vanaf de eerste noten, en ook Marianne Faithfull.

De achtergrondmuziek, hoe sfeervol het ook het geheel omlijst, klinkt ook regelmatig als muzak. Het is dat het echte musici zijn dat het genietbaar is. Misschien ligt het aan het nieuwe album van Neil Young maar muzikaal hoor ik ook daar overeenkomsten mee.

De vertelzang is ook iets te vaak vertel dan zang in de eerste nummers, en de teksten soms wat eenvoudige rijmelarij.

Maar ook ik ben positief verbaasd. De producer heeft een manier gevonden om het beste uit Dylan's gebarsten stem te halen. Moest het tempo laag houden en voorkomen dat Bob wil uithalen want dan is het weer die kraaiende knorrige oude man. Nu is hij vaak aaibaar. Op Mother of Muses lijkt / blijkt hij nog echt te (kunnen) zingen.

Ingetogen nachtmuziek, te lang en te traag voor mij als niet-fan, Pop Rock Electro liefhebber. Maar het heeft z'n charme en ben dus verbaasd dat het genietbaar is. Zeker nu zo laat op de avond.

avatar van Snakeskin
Deze week is er ook nieuw (oud) materiaal van Neil Young verschenen. Mij drong zich een herinnering uit 1989 op. Lou Reed was toen ook nog in leven en had "New York" uitgebracht, Neil Young kwam met "Freedom" en Bob Dylan met "oh mercy" en al dat materiaal werd lovend ontvangen en gesteld werd dat de "oudjes" het nog goed deden, en dat is in het geval van Young en Dylan ruim dertig jaar later nog steeds het geval. Onvoorstelbaar eigenlijk.

avatar van erwinz
5,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bob Dylan - Rough And Rowdy Ways - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Bob Dylan - Rough And Rowdy Ways
Bob Dylan grijpt je 70 minuten lang bij de strot met een album dat in vocaal, muzikaal en tekstueel opzicht imponeert en dat vrijwel continu goed is voor kippenvel
Toen Bob Dylan een paar jaar geleden aankondigde zich aan The Great American Songbook te gaan wijden, leverde dat niet direct enthousiaste reacties op, maar het resultaat mocht er zijn. Toch ben ik blij dat op Rough And Rowdy Ways weer eigen materiaal is te horen. En wat voor materiaal. Bob Dylan manifesteert zich 70 minuten lang als woordkunstenaar, vertolkt de prachtige woorden vol gevoel en laat deze ook nog eens fraai inkleuren door een gloedvol spelende band. Het kan op Rough And Rowdy Ways meerdere kanten op, maar zowel in de ingetogen songs als in de wat rauwere bluesy songs maakt de oude meester keer op keer een onuitwisbare indruk, 70 minuten lang. Wat een album.

Drie albums lang verkende Bob Dylan de songs uit The Great American Songbook en maakte hij, toch wel enigszins verrassend, indruk als crooner. Shadows In The Night (2015), Fallen Angels (2016) en Triplicate (2017) vormen een fraaie trilogie, maar in het jaar waarin Bob Dylan zijn 79e verjaardag vierde is het weer tijd voor eigen werk. Rough And Rowdy Ways is het eerste Bob Dylan album met eigen songs sinds het uit 2012 stammende Tempest, dat vooral rauwe en bluesy songs liet horen.

Rough And Rowdy Ways opent prachtig met I Contain Multitudes, dat in het verlengde ligt van de albums die Bob Dylan de afgelopen jaren opnam. Het is een track die opvalt door de fraaie ingetogen instrumentatie met een hoofdrol voor ruimtelijke gitaarlijnen en de steel guitar, maar de zang en de teksten zijn minstens even belangrijk.

In False Prophet duiken voor het eerst meer bluesy klanken op en schuift Dylan weer wat op in de richting van Tempest. Bob Dylan neemt de tijd voor de songs op Rough And Rowdy Ways en trekt maar liefst zes minuten uit voor False Prophet. Zijn band, met onder andere Charlie Sexton, Donnie Herron, Tony Garnier en Matt Chamberlain in de gelederen en gastmuzikanten als Blake Mills en Benmont Tench speelt competent, maar het zijn de rauwe strot van de oude meester en zijn geweldige teksten die de meeste aandacht opeisen.

Bob Dylan manifesteert zich op Rough And Rowdy Ways weer nadrukkelijk als dichter en vertolkt zijn woordkunsten met hart en ziel, waardoor hij wat rauwer en urgenter klinkt dan op zijn albums met songs van anderen. Ook het ingetogen My Own Version Of You is weer prachtig ingekleurd met onder andere orgels en steel guitar en is de volgende track met een tekst die zo een dichtbundel in kan. Dylan heeft er wederom meer dan zes minuten voor nodig, maar het is ruim zes minuten lang indrukwekkend.

In het meeslepende I've Made Up My Mind To Give Myself to You schuift de oude meester weer wat op richting The Great American Songbook en zingt hij vol gevoel en emotie. Rough And Rowdy Ways is dan pas vier songs oud, maar voor mij was al duidelijk dat Bob Dylan een prachtig album heeft gemaakt.

Het stemmige Black Rider doet dankzij de Spaanse gitaren wel wat denken aan Leonard Cohen en het is de volgende track die je bij de strot grijpt met doorleefde zang, prachtige teksten en een bijzonder fraai en subtiel ingekleurd geluid. Goodby Jimmy Reed is weer wat rauwer en bluesier en dat blijft toch lekker klinken in combinatie met de rauwe strot van Dylan.

Bob Dylan is in het verleden vaak verguisd als zanger, maar ook op Rough And Rowdy Ways is weer goed te horen hoe veelzijdig hij is als zanger. Het rauwe Goodbye Jimmy Reed wordt gevolgd door het rootsy en ingetogen Mother Of Muses en het is de volgende track die in vocaal en tekstueel opzicht makkelijk overtuigt.

Na de lome en ingetogen bluestrack Crossing The Rubicon sluit het eerste deel van Rough And Rowdy Ways prachtig af met het ruim negen minuten durende Key West (Philosopher Pirate), dat onmiddellijk onder de Bob Dylan klassiekers geschaard mag worden. Het is de zoveelste song op het album die goed is voor kippenvel en het is er een die steeds indrukwekkender wordt en die laat horen dat Bob Dylan op 79-jarige leeftijd nog altijd muziek kan maken die niet onder doet voor die in zijn beste jaren.

Rough And Rowdy Ways zit er dan nog niet op, want als toetje is er het al bekende Murder Most Foul, dat je bijna 17 minuten lang bij de strot grijpt dankzij de indringende zang en de prachtige tekst waarin de moord op John F. Kennedy op indrukwekkende wijze in perspectief wordt geplaatst.

Na 70 minuten zit Rough And Rowdy Ways er dan echt op en ik ben er iedere keer weer stil van. Bob Dylan heeft op 79-jarige leeftijd een album gemaakt dat van de eerste tot de laatste noot overweldigt. Niet zo gek dus dat het album momenteel wereldwijd wordt overladen met 5-sterren licenties. Dat is geen moment overdreven. Een diepe buiging is op zijn plaats. Erwin Zijleman

ohmusica
In de nieuwste ‘bobcast’ podcast wordt dit nieuwe album uitvoerig besproken met o.a. Gijsbert Kamer. Interessant luistervoer:
3. Bob, de nieuwste - BOBcast - Podcast - NPO Radio 1 - nporadio1.nl

avatar van Ludo
Past voor mijn gevoel bij Bobs 'cd jaren'. Veel te lang, zijn stem soms misselijkmakend slecht, maar wel recht uit zijn mysterieuze hart, helemaal eigen, not giving a fuck

avatar van meneer
Een bijna onmogelijke vergelijking maar de sfeer doet mij soms denken aan Roger Waters - Is This the Life We Really Want? (2017). Oudere mannen met een ruggengraat van protest, liefde, ervaring, het tempo en misschien wel de laatste loodjes van de carrière. Ik vind het heerlijk relaxed om naar dit Dylan album te luisteren en het heeft ergens de ziel in zich om gedraaid te worden op lome zomerse dagen. En die komen er aan.


avatar van Tonio
3,5
Nieuwe Dylan, enthousiaste recensies, dus toch maar luisteren: na de eerste minuut dacht ik dat ik per ongeluk naar een nieuw nummer van Joe Henry zat te luisteren (ik kom hier straks nog op terug). Geen verkeerde referentie overigens, want diens muziek waardeer ik zeer.

Het hele album een paar keer beluisterd, en ben ook best enthousiast, maar dan wel een beetje ingehouden en met een voorbehoud, dat ik in het geval van Dylan altijd heb.

Ik ben namelijk een heel 'trage' liefhebber van Dylan. Ik heb zijn muziek vanaf het begin van zijn carrière veel gehoord. Maar ik kon zijn stemgeluid helemaal niet uitstaan: over het algemeen kan ik qua zang best veel hebben, maar de stemmen van Bryan Ferry en Bob Dylan kon ik absoluut niet aanhoren. Het heeft daarom tot ver in de jaren 90 (!) geduurd voordat ik Dylan ben gaan waarderen.

Vanuit de hoek van de Americana was ik grote fan van Jimmy LaFave. En Jimmy heeft op elk album wel een of soms zelfs meerdere songs van Bob gecoverd. En daardoor hoorde ik pas echt hoe goed veel van Bob's songs zijn. Andere voorbeelden van excellente en heel andere uitvoeringen zijn Jimi Hendrix' versie van All Along the Watchtower (waarvan Bob ooit heeft gezegd dat hij het zo bedoeld had), Cassandra Wilson's jazz-versie van Shelter from the Storm, of zelfs Adele's 'hitversie' van Make You Feel My Love.

Omdat het zo lang duurde voordat ik Bob's oeuvre (althans het deel van 1965 tot 1978) ben gaan waarderen, ben ik altijd voorzichtig met een eerste oordeel. Dus laat ik beginnen met 4 sterren.

Verder is het inderdaad verleidelijk om de overeenkomsten te zoeken met andere afscheidsalbums (Cohen en Bowie), maar dat moeten we natuurlijk niet doen. Hoewel: vervang Black Rider door Magere Hein en dan lijkt een groot deel van de boodschap misschien toch wel op die van Leonhard ...

Tenslotte nog even terugkomen op de gelijkenis met Joe Henry, en dan met name zijn laatste album Thrum. Zijn stem, intonatie, frasering, ja zelfs de teksten waaruit kennis van het leven spreekt (Joe heeft een kwade vorm van prostaatkanker overleeft), alles ligt in de stijl van deze nieuwe van Bob. Als je dit album van Bob aangenaam vindt, ga dan ook luisteren naar Thrum, en daarna ga je beslist Joe's hele oeuvre beluisteren

avatar van milesdavisjr
3,5
Gek genoeg krijgt zijn stem met de jaren een rafelig en grofkorrelig randje, waar dat bij veel artiesten geen positieve ontwikkeling is geldt dat voor Dylan juist wel. Dit plaatje is niet slecht, wat Tonio hierboven beschrijft ben ik het mee eens. Dylan heeft in mijn ogen een vreselijke stem, met name zijn ijle en nasale werk uit zijn beginjaren vind ik niet om aan te horen. Nu hoor ik meer en meer een oudere en veel rijpere stem, niet dat de beste man Freddy Mercury nu naar de kroon steekt, maar het songmateriaal is nu beter toegespitst op zijn huidige 'zangtechnische' kwaliteiten en iemand wiens scherpe randje de muziek van een passende toon voorziet. In die zin kan ik deze worp wel appreciëren, hoewel ik nooit een groot liefhebber van Dylan zal worden.

avatar van VDB79
4,0
Heb hem nu 3x goed geluisterd en ik kan niet anders dan bevestigen dat dit album de (mijn) verwachting absoluut overtreft. Geweldige plaat. Flikt die ouwe baas toch maar mooi. En nu ga ik een vakantie boeken naar Key West.

avatar van LucM
4,5
Ik ben het eens met de vorige users en de critici: een uitstekend album van Bob Dylan (en dat op zijn 79e) waarmee hij de meeste huidige songschrijvers het nakijken geeft. Stilistisch lijkt het een mengeling van zijn vroegere stijlen (folk, rock en blues) met fascinerende teksten met een bloemlezing van de Amerikaanse geschiedenis, doorleefde zang en gepaste begeleiding. Nooit verwacht dat Dylan nog met zo'n sterk album op de proppen zou komen.

1,0
Ooit van een vriend een box met de eerste 10 albums van Dylan gekregen. Heus, ik heb geprobeerd ze alle 10 tot me te nemen, maar het is me niet gelukt. Dylan weet me tot waanzin te drijven met zijn ellenlange dodelijk saaie gemurmel. Ik heb menigmaal verzucht waarom hij niet gewoon een boek schrijft als tie zonodig zijn zielenroerselen met de wereld wil delen. Afgelopen week kwam het nieuwe album ter sprake bij vrienden. Gisteravond met die vrienden me aan het album gewaagd. Vandaag nog 2 keer beluisterd. Dylan en ik zijn nog niets veranderd. Mother of muses is tenenkrommend saai en iemand die zonder zenuwinzinking ‘Murder Most Foul’ kan uitzitten, verdient een lintje.
Het ligt vast aan mij en niet aan Dylan. Voor de vijf-sterren gevers: geniet er van. Ik laat deze Dylanbeker aan me voorbij gaan.

avatar van Edwynn
3,5
Tot waanzin drijven? Je moet je eens afvragen of dat wel een vriend van je was dan.

avatar van Poles Apart
hbenders schreef:
Mother of muses is tenenkrommend saai en iemand die zonder zenuwinzinking ‘Murder Most Foul’ kan uitzitten, verdient een lintje.

Lintjesregen op komst dan.

avatar van Van4sen
Van4sen schreef:
Pffff...als eenvoudige 66 jarige badmeester en groot Dylan fan is is dit toch weer een soort van hoogtepunt! Met schitterende arrangementen (als ik dit woord mag gebruiken op dit forum) en vette teksten is dit een genot om naar deze grootmeester te luisteren. Ook natuurlijk voor niet Dylans fans onder ons. Met dank aan Spotify natuurlijk.

4,0
Tja ......... Ook ik heb heel wat materiaal van BOB . En het ziet er naar uit dat ik ook deze laatste aanschaf.

avatar van Brunniepoo
4,0
Ja, dat dacht ik afgelopen vrijdag dus ook. Stijf uitverkocht bij beide cd-winkels in mijn stad...

avatar van west
4,0
17 juli komt dit album bij de platenboer op mooi gekleurd vinyl uit.

avatar van west
4,0
VDB79 schreef:
En nu ga ik een vakantie boeken naar Key West.

Uitstekend plan: het is erg leuk daar. Neem een bed & breakfast met zwembad en ga lekker buiten vis eten in de haven.

avatar van heartofsoul
3,5
hbenders schreef:
Ooit van een vriend een box met de eerste 10 albums van Dylan gekregen. Heus, ik heb geprobeerd ze alle 10 tot me te nemen, maar het is me niet gelukt. Dylan weet me tot waanzin te drijven met zijn ellenlange dodelijk saaie gemurmel. Ik heb menigmaal verzucht waarom hij niet gewoon een boek schrijft als tie zonodig zijn zielenroerselen met de wereld wil delen. Afgelopen week kwam het nieuwe album ter sprake bij vrienden. Gisteravond met die vrienden me aan het album gewaagd. Vandaag nog 2 keer beluisterd. Dylan en ik zijn nog niets veranderd. Mother of muses is tenenkrommend saai en iemand die zonder zenuwinzinking ‘Murder Most Foul’ kan uitzitten, verdient een lintje.
Het ligt vast aan mij en niet aan Dylan. Voor de vijf-sterren gevers: geniet er van. Ik laat deze Dylanbeker aan me voorbij gaan.


Misschien moet je andere vienden zoeken.

Krokus
Als ik naar Key West luister van Bob of naar Traveling Light van Leonard, dan ja Bob, dan ga ik met jou mee. Dat is toch een wereld van verschil.

avatar van tafkat
2,5
Ik ben nooit een Dylan fan geweest en ben bang dat ik dat ook nooit ga worden.
Ik heb dit album, mede vanwege het enthousiasme van een aantal mensen die ik hoog heb zitten qua muzieksmaak, nu meerdere keren proberen uit te zitten. Het album kan mijn aandacht nergens vasthouden. Geen nummer springt er uit, positief of negatief. Ik hoor ook wel dat er goede muzikanten aan het werk zijn, maar het gaat mijn ene oor in en mijn andere oor uit zonder dat er iets blijft hangen.
Verder dan een magere 2,5 kom ik dus niet, hoe graag ik ook wil...

Gast
geplaatst: vandaag om 21:08 uur

geplaatst: vandaag om 21:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.