Rudi1984 schreef:
Het is allemaal zo ontzettend slecht en gemakzuchtig. In de composties is geen enkele spanningsboog te ontdekken, de zang is - in ieder geval technisch gezien - allesbehalve indrukwekkend, maar het ergste: het komt allemaal zo ontzettend verveeld en daarmee vervelend over. In gedachten zie je ze daar al lamlendig op een krukje in de studio hangen met zo'n 'whatever, we komen hier toch wel mee weg'-houding.
Ik denk dat je deze plaat dan ook met name moet beoordelen vanuit een historische context om de waarde in te kunnen schatten. Eerder schreef ik: "Er zijn maar weinig platen die de tijdsgeest van het New York van 1967 zo treffend weten te pakken als The Velvet Underground op deze plaat doet.".
Het New York van 1967 was geen feestje. Veel tuig van de richel die de straten onveilig maakte. Armoede, drugsgebruik, maar ook creativiteit die werd gebruikt om aan de dagelijkse gekte te ontsnappen. Warhole die in zijn bunker de kunstwereld een nieuwe richting in wees en terzijde wat muzikale projecten erbij deed. Dit album staat voor alles wat die tijd en plaats was.
De composities zijn experimenteel, de zang soms nonchalant, maar het geluid wat VU laat horen was voor die tijd enorm vernieuwend.
Afijn, ik kan alleen maar zeggen: beluister het nog eens op een donkere dag met het tekstboekje in de hand en waan je in het grimmigste hoekje van New York waar drugsdealers vrij spel hebben en vrouwen zich voor een score aanbieden. Misschien zie je het licht (of de inktzwarte duisternis) dan.