menu

Siouxsie and the Banshees - The Scream (1978)

mijn stem
3,79 (147)
147 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Polydor

  1. Pure (1:46)
  2. Jigsaw Feeling (4:36)
  3. Overground (3:48)
  4. Carcass (3:48)
  5. Helter Skelter (3:42)
  6. Mirage (2:48)
  7. Metal Postcard (Mittageisen) (4:10)
  8. Nicotine Stain (2:56)
  9. Suburban Relapse (4:06)
  10. Switch (6:46)
  11. Hong Kong Garden (7" A-Side) * (2:55)
  12. The Staircase (Mystery) (7" A-Side) * (3:15)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 38:26 (44:36)
zoeken in:
avatar van IMPULS
4,5
Ook niet de vrolijkste plaat. Steekt somber-albums als die van Joy Division en The Cure (Pornography) naar de kroon. Het debuut van Siouxsie en de haren is een interessante, ongepolijste belevenis. En lekkere nerveuze drums op aantal songs. Je wordt er dus niet vrolijk van. Maar ben wel blij dat ik hem heb. Een 4,5.

avatar van Premonition
3,5
Cruciale new wave plaat, samen met debuutplaat van Magazine. Op deze twee platen is zo'n beetje de hele postpunk gebaseerd.

Lost Highway
Moeilijk te beoordelen. Jigsaw feeling,Suburban relapse, switch en de 2 bonustracks zijn zeer sterk, maar er staan toch ookwel een paar fameus zwakke nummers op deze plaat. Toch 3,5* omdat het destijds wel een vernieuwende en invloedrijke plaat was.

avatar van jellorum
Niemand anders die 'Overground' nog fantastisch vindt?
Op een overigens sterk album...schat ik momenteel wat hoger in dan Kaleidoscope.

avatar van freddze
4,5
Qua favoriete nummers ben ik het volledig eens met Lost Highway.
Maar dat er zwakke nummers op deze plaat staan, klopt dan weer helemaal niet!
Dit vind ik zelfs de derde beste plaat van S&TB (na Juju en Tinderbox).

Nogal zwaar op de maag voor wie dit soort muziek niet gewoon is, dus was het de eerste keer dat ik ze hoorde ook niet meteen een van mijn favorieten.
Gelukkig heb ik snel het licht gezien...

Ik vind dit in new wave kringen nog altijd een zeer zwaar onderschatte debuutplaat.
En die teksten zijn werkelijk geschift. Van sommige vraag ik me af of ze eigenlijk wel ergens over gaan, maar een van m'n favoriete zinnetjes komt toch wel uit Suburban Relapse:

I was washing up the dishes / minding my own business / when my string snapped.
I had a relapse / a suburban relapse.


Ik kan me daar alvast wel iets bij voorstellen..

avatar van fatima
4,0
... en ik denk dat dat wat anders is dan wat ze feitelijk bedoelt...

avatar van schizodeclown
4,0

Die intro van Suburban Relapse is trouwens overweldigend vind ik!

Pieter Paal
'Skelter Helter'.

avatar van jellorum
Wat is Overground toch een fantastisch nummer zeg...net als Carcass, Mirage, Metal Postcard, Jigsaw Feeling....

halfje omhoog...

Father McKenzie
Raar, dat ik van deze band, op één of twee liedjes na helemaal niets ken. Ons jeugdhuis had wel platen van tijdsgenoten The Cure en andere wavebands, de muziek van deze band is nog een groot zwart gat, zo dit de moeite loont, geen idee dus eigenlijk....of ik veel gemist heb of net niet???

avatar van fatima
4,0
Ik denk van wel.

avatar van Madjack71
3,5
Geen onaardig album, maar ook geen overdonderend debuut. Wel komt het goed over, dat je hier te maken hebt met een eigenzinnig stel, die voor mijn gevoel wat laveert tussen the Sex Pistols en the Cure. Maar goed, in die richting ben ik nooit echt thuis geweest, dus ik kan er ook goed langs zitten t.o.v de kenners.

Het album begint i.i.g goed en geeft wat suspens over wat kan komen. Dat word voor mijn gevoel helaas niet helemaal ingelost. E.e.a lijkt wat te verzuipen in een muur van gitaarspel, dat de nummers niet altijd even goed doet. Helter Skelter/Mirage en vooral Switch vormen voor mij toch de uitzonderingen, waarin het talent van Siouxsie meer vorm krijgt.
Wel heeft het sfeer, de praatachtige wijze van zingen van Siouxsie is even wennen, maar heeft wel wat. De drummer kan ik wel goed waarderen en heeft voor mijn gevoel de typische sound die kenmerkend is voor deze soort muziek. Muziek die lekker alternatief overkomt, donkere ooglijntjes op, vale t-shirts en wat te blowen in een achteraf kroegje, al wat improviserend bewegend over de halfvolle dansvloer achter in de kroeg in het donker. Ja, dat past er wel bij.

Voor het album zou ik 3* geven, omdat ik niet alle nummers even sterk vind, maar met die 2 prima bonusnummers kan er wel een halfje bij.

avatar van orbit
4,5
Ik moet deze nodig weer eens beluisteren. Misschien wel hét doorslaggevende album voor de postpunk beweging. Zowel The Cure, Joy Division, The Sound, maar ook Cocteau Twins hebben hun geluid op dit album en/of deze band gebaseerd. Het staat me bij dat hij wel iets ijzingwekkends heeft, maar de precieze nummers zou ik niet meer kunnen herinneren.

avatar van jellorum
Eigenlijk gewoon even goed als het al even geniale Juju.
Deze muziek is van een soort, maar weinig gemaakt doorheen de tijden, zal niet gebeuren en zal ook niet geevenaard worden.

Alleen wat heeft iedereen toch met de Beatles? Moest nu echt weeral dat nummer gecoverd worden? Nu, helemaal niet slecht hoor, maar wel het minste op deze schijf. Maar wat betekent minste op een eeuwigdurend goeie plaat?

avatar van freddze
4,5
Deze debuutplaat van wat een van mijn favoriete bands is, start met de sinistere klanken van Pure (4*). Een opener zonder lyrics, maar met spookachtige vocalen van Siouxsie. Robert Smith heeft twee jaar iets bijna gelijkaardigs gedaan als prelude op Seventeen Seconds en dan heb ik het natuurlijk over A Reflection.

En dan zijn we vertrokken voor wat onmiskenbaar het beste nummer van de plaat is. Jigsaw Feeling (5*, aangeduid met een sterretje) bevat alle ingrediënten van een rauwe punk song... hoekige basklanken, snauwende gitaren en rollende tribal drums ; meer moet dat echt niet zijn! Jigsaw is het Engelse woord voor puzzel, dus het nummer gaat over schizofrenie ("one day I’m feeling total / the next I’m split in two"). En weer heeft Robert Smith goed geluisterd, want hoor maar eens hoe The Figurehead eindigt en vergelijk met de coda van dit nummer.

Even inhouden dan met het midtempo Overground (4*), een all-time favoriet in vele lijstjes. Ikzelf vind het een van de (tussen aanhalingstekens) "mindere" nummers van deze plaat omdat het de drive er een beetje uithaalt. Ik prefereer trouwens de meer symfonische versie die later werd opgenomen op The Thorn EP.

Het vierde nummer, Carcass (4,5*), was eigenlijk perfect geweest om over te vloeien in Jigsaw Feeling. Had ik de volgorde mogen bepalen, dan had ik Overground daar zeker niet tussen gezet. Sarcastische (in letterlijke zin!) lyrics ook. De metafoor van een kannibaal die individuen, als waren het karkassen van varkens, in zijn koelkamer ophangt ("someones in cold storage / be a carcass, be a dead pork"). Ook hier weer die zalige tribal drums..

Dan volgt wat mij betreft een van de - zoniet dé - beste Beatles covers die ik ken. Maar dit was niet de enige goeie cover die S&TB uit hun mouw geschud hebben. Luister maar eens naar deze plaat, zou ik zeggen! Zowaar een cover van een Kraftwerk nummer (Hall of Mirrors), al is het origineel bijna niet meer te herkennen.

Maar om terug te komen op deze cover van Helter Skelter (4,5*); .. de intro is zalig gedaan... om de zeven seconden speelt de bas een aantal keer dezelfde noot, daarna komen wat dissonante gitaarklanken en dan vallen de drums tegelijk in met Siouxsie haar vocalen. Vervolgens versnelt haar stem en de drums gaan mee. En dan barst het geheel los tot een dolgedraaide punksong! Dat harde, blaffende staccato (bijna geblaf) in Siouxsie's stem geeft de song een heel andere, speciale weerklank. En jellorum, je schrijft 'WEERAL'? Ik denk S&TB een van de eerste waren om HS te coveren, nee? Toch eerder dan Mötley Crüe of U2 in ieder geval.

Dan heb je Mirage (4,5*) (luchtspiegeling). Deze single, ook terug te vinden op Once Upon A Time, The Singles, bevat misschien de schitterendste metafoor van de hele plaat: ("my limbs are like palm-trees, swaying in the breeze / my body's an oasis to drink from as you please"). Ze zou het mij geen twee keer moeten vragen

In Metal Postcard (Mittageisen) (4,5*) klinken de instrumentatie en de verkapte stem van Siouxsie als een militaire mars. Ontsnappen uit de dagelijkse sleur, het keurslijf, is hier de boodschap.

Nicotine Stain (4*) is een afschildering van de verschrikkingen van het fysiologische en psychologische hunkeren naar roken: ("wallow in that ash bath / soaking up the fumes / and see the nicotine stain/ start to spread").

Suburban Relapse (5*, aangeduid met een sterretje) zit barstensvol boosheid om het afgestompte leventje in de voorsteden en promoot niets anders dan een prettig gestoorde vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid daartegen: "(should I throw things at the neighbours? / expose myself to strangers? / kill myself or… you?"). Die onstuimige brutaliteit wordt uiteraard met een stevige dosis ironie voorgeschoteld: ("I was washing up the dishes / minding my own business / when my string snapped").
Dit nummer is overigens geïnspireerd op het thema van de gekende douchescene uit Psycho. Maar waar het bij Hitchcock violen waren die ons rillingen gaven, is het hier de messcherpe gitaar van John McKay die de strijkers nabootst. Schitterend ook hoe alles traag maar zeker naar die climax wordt opgebouwd!! En op het einde belt iemand doodleuk aan de deur

Switch (5*), ook een van mijn favorieten, is een waardige afsluiter voor deze plaat. Het nummer begint traag met een lief, bijna kinderlijk stemmetje van Siouxsie. Dan gaat het ritme gestaag omhoog (saxofoon!), maar krijgen we rond de 2de minuut opnieuw een stagnatie. Deze tempowisseling grijpt daarna nog een paar keer plaats. Het nummer gaat naar ik vermoed over wetenschappers die mislukte experimenten uitvoeren met alle gevolgen van dien: ("watch the muscles twitch / for a brand new switch").

Met dit album kunnen Siouxsie en haar Banshees waarlijk beschouwd worden als de onvervalste pioneers van de post-punk.

-> Ruime 4,5*

avatar van jellorum
aan freddze : mooi mooi

Overground haalt de vaart eruit? nja misschien wel...perceptie hé.. 't blijft alleszins een wereldnummer...

wat Helter Skelter betreft, begrijp ik niet zo goed wat iedereen met dat liedje heeft...overroepen nummer...

maar The Scream is 't belangrijkste..krijg nog meer zin om al dat post-punk geweld uit te spitten...

avatar van fatima
4,0
@freddze:

Zeer eens met je eindoordeel, bij mij krijgen jigsaw feeling, mirage en switch 5*. De kwaliteit van de songs varieert wel veel meer dan op de albums erna. Helter Skelter vind ik persoonlijk bar en boos, had er beter niet op gekund (het mooie voices uit diezelfde tijd was beter geweest). Vind je dat nu werkelijk de beste Beatles-cover...??? (dat is natuurlijk die van The Breeders... ).

En ik betwijfel of dat van die oase hedentendage nog wel klopt, veel om te drinken is er niet meer, vrees ik...

avatar van orbit
4,5
Net weer eens goed beluisterd.. en ik ga mijn score ook maar eens verhogen naar 4,5*! Inderdaad is deze wel even goed als Juju, volstrekt anders, maar toch even goed. Alléén die Beatles-cover weerhoudt me van de maximale score, flinke mispeer. Maar na het 17 s-achtige begin barst deze plaat los met de schrille klanken van Jigsaw Feeling, waarna de prachtige bombast van Overground al meteen aangeeft waar ze een paar later heen zullen gaan. Carcass is weer zo'n typische bittere Siouxsie song, maar zo lekker onmiskenbaar herkenbaar. Zoals gezegd, Helter Skelter vind ik uitgesproken weinig doen voor deze plaat, had Siouxsie beter kunnen laten.. maar wellicht een poging om een wat groter publiek te interesseren?
Het snelle en vette Mirage daarna is meteen weer een voltreffer! Zoals de rest van deze plaat meer punk dan wat ze later maakten, maar wel met die vervreemdende typische Siouxsie klank. Metal Postcard bevat ongeveer dezelfde tribals waarmee Joy Division en ook The Cure goede sier zouden maken later, Drummer Kenny Morris klinkt echter in 1978 al supervet, zoals ook op latere S&B platen Budgie zou klinken. Nicotine Stain is weer zo'n lekker upbeat nummer als Mirage, iets minder qua sfeer misschien. Suburban Relapse is onheilspellend en geeft aan dat Siouxsie ook altijd wat aan de experimentelere kant van het postpunk spectrum is gebleven.. misschien een reden dat ze nooit zo groot zijn aangeslagen bij de massa als een paar tijdgenoten (alhoewel ze genoeg hits en commercieel succes hebben gehad). Diezelfde twist heeft ook Switch een beetje, maar dat nummer koerst veel zekerder op haar doel af. Bowie's invloed laat zich hier duidelijk horen door prachtig gebruik van een sax en de prachtige uitbouw van dit nummer zorgt dat het beslist mijn favoriet op deze heerlijke plaat is. Goed om soms eens wat ouwetjes te herbeoordelen

JanBetonde2e
Hier ga ik nog veel plezier aan beleven dat weet ik nu al, ik luister nu het nummer Switch, en ik weet niet of iemand het hier al heeft opgemerkt, maar bij een gitaar stuk in het nummer, lijkt net op het gitaarstuk uit She's Lost Control, of andersom natuurlijk.

avatar van wibro
4,0
Prima debuut van Siouxsie. Ik kreeg aanzienlijk meer dan ik verwacht had. Album klinkt ook totaal anders als bv "Juju" en "Tinderbox". De muziek op dit album klinkt nog erg punkie. Het nummer "Helter Skelter" - verreweg het minste nummer - weerhoudt mij er van dit album een 4½ te geven.
Het mooiste nummer is voor mij nog altijd dit:
Hong Kong Garden
Deze single kwam niet op het album voor toen het werd uitgebracht, maar is later aan het album (CD) als bonustrack toegevoegd.

4,0*

avatar van Reint
Yes! Ijskoude punk en hiermee werd, samen met Unknown Pleasures en het debuut van PiL, de post-punk afgetrapt. Dit is geen punk meer voor tieners die zich vervelen, maar voor tieners die het leven compleet zat zijn en geen uitweg meer kunnen vinden. Beklemmende plaat zeg! Er is duidelijk een invloed van Patti Smith, maar Siouxie is zelf net zo innovatief bezig. Het is geen hersenloos, richtingloos geschreeuw en gerag, daarvoor zijn de ritmes en gitaarpartijen van bijvoorbeeld Overground en Carcass te slim en sterk opgebouwd.

It makes me wonder, wie waren de eerste met dit geluid: Joy Division of The Banshees, of toch PiL?

avatar van Lukas
4,5
Alweer een recensie op mijn blog:

Er zijn van die artiesten waarvoor ik de tijd dolgraag 30 jaar zou willen terugdraaien. Die ik eigenlijk in hun hoogtijdagen aan het werk zou willen hebben gezien, ondanks dat ik toen nog lang niet geboren was. Neem nou Siouxsie en haar Banshees. Ik heb nog nooit de moeite genomen om oude live-opnames van ze op te zoeken, noch heb ik er iemand over horen vertellen. Maar mijn muzikaal fingerspitzengefühl zegt dat het een geweldige ervaring moet zijn geweest. Een jonge, rebelse punkdiva in een veel te krap zaaltje, bij voorkeur ergens in een kelder. Op het podium staat een indrukwekkende vrouw met haar linkerarm in de lucht te zwaaien, terwijl ze haar hart uitstort in de microfoon. Ze verkracht er eigenhandig een Beatlesnummer door Helter Skelter valser dan vals de zaal in te fulmineren.

Zo moet het er in 1978 wel bijna aan toe zijn gegaan, ten tijde van het debuut van Siouxsie & The Banshees. Er zijn maar weinig albums die hun titel zoveel eer aan doen als The Scream. Siouxsie, die op latere singles als Christine en Cities in Dust nog wel eens zingend te horen is, schreeuwt hier namelijk slechts. In punknummers die schreeuwerig horen te zijn, maar ook in een downtempotrack als Overground.

Je moet ervan houden, zullen we maar zeggen. En tegelijk ook nog eens een beetje in een recalcitrante bui zijn. Maar dan openbaart The Scream zich als een aardedonker meesterwerk. Want onder het zwarte pantser zitten een aantal van Siouxsies beste liedjes. Jigsaw Feeling loopt vooruit op het typische gothicgeluid van haar latere album Juju uit 1981. Mirage is een in essentie vrij poppy punknummer waarvan met terugwerkende kracht de eerste tonen nogal opvallen. Je zou er het begin van de eind jaren tachtig opbloeiende shoegaze-scene in kunnen horen. Metal Postcard klinkt daadwerkelijk behoorlijk metalig.

Het toch vrij eendimensionale geschreeuw maakt de plaat wat moeilijk te doorgronden en minder toegankelijk dan latere albums als Kaleidoscope (1980) en Juju. Ook nu is Siouxsie nog steeds actief: ze bracht in 2007 nog een soloalbum uit, zonder Banshees dus. Ik heb die plaat nog nooit geluisterd, maar het houdt bij mij in elk geval de hoop levend dat ik haar ooit nog eens zie optreden. Zelfs als ze nog maar een schim is van de vrouw die ik in gedachten in 1978 op het podium zie staan, is dat nog de moeite waard.

avatar van fatima
4,0
Het zijn precies Mirage, Pure/Jigsaw feeling en Switch die net iets meer waren dan de schreeuwerige punk van destijds, het was een album dat zowel goed paste in de tijd als vooruitwees naar latere bands die pygmydanny hierboven noemt. Ik vond het (en vind het nog steeds) een mijlpaal, al staan er ook misbaksels tussen en is het niet bepaald een coherent geheel. Maar het toonde duidelijk aan (net als het eerste Magazine-album) dat uit de punk iets moois zou kunnen ontstaan. Wat gelukkig ook gebeurde.

avatar van orbit
4,5
Ik vind het ook niet zozeer schreeuwen, al begrijp ik de voor de hand liggende referentie naar de titel, maar meer een strenge ijzige manier van tekst voordragen van Siouxsie. Het is haar handelskenmerk bij deze band en maakt dat de kou en grilligheid nog strakker overkomt, ook vaak geimiteerd trouwens door allerlei andere zangeressen sindsdien, maar Siouxsie pluk je er toch wel binnen 1 seconde uit. Ik ben er steeds meer van gaan houden eigenlijk.

avatar van Johnny Marr
Ik vind het niet zozeer schreeuwen, eerder kattengejank. Wat een verschrikkelijk slecht album zeg.

avatar van fatima
4,0
Ik vind je recensie eigenlijk slechter.

avatar van Johnny Marr
Het is geen recensie, maar een reactie. Het is ook gewoon mijn mening, andere mensen kunnen het natuurlijk wel goed vinden!

avatar van frolunda
4,0
Beklemmend is een mooie omschrijving.Je houd er van of niet.Ik vind hem geweldig.

avatar van deric raven
4,0
Janet Susan Ballion was een jong wat schuchter punkmeisje die op 16 jarige leeftijd al haar Minutes Of Fame had.
Als groupie van Sex Pistols mocht ze aanschuiven bij een show van Bill Grundy, waar deze presentator, in lichtelijke beschonken toestand aan haar vroeg om met hem een beschuitje te gaan eten.
Dat deze Janet Susan Ballion zich een paar jaar later zou ontwikkelen als punkvamp, en vervolgens tot ijskoningin van de Gothic scene, had waarschijnlijk toen niemand verwacht.
Janet Susan Ballion zou een vergeten naam worden; Siouxsie Sioux het bekende alter ego.
Met de eerste single Hong Kong Garden scoorde ze in haar thuisland gelijk een 7e plaats in de hitlijsten.
Een nummer met een duidelijk politiek standpunt.
Gericht tegen racisme.
Ironisch, dat dezelfde Siouxsie Sioux een ongeveer een jaar eerder nog wist te shockeren met het gebruik van hakenkruizen.
The Scream opent ook met een spookachtige schreeuw.
Het jammerende stemgeluid wat ook het handelsmerk van Siouxsie Sioux zou worden.
Verdrinkend in emotie.
Pure is de perfecte introductie.
Vervolgens begint het album pas echt met Jigsaw Feeling, waarbij de punkinvloeden van Sex Pistols ook duidelijk hoorbaar zijn.
Net als bij Johnny Rotten hoor je hier iemand die behoorlijk fucked up over komt.
Ik hoor liever een kwade zangeres, waarbij er iets van erotische geladenheid door klinkt.
De Verenigde Staten heeft Patti Smith, het Verenigde Koninkrijk Siouxsie Sioux.
Bij Overground hoor je dat deze band het punkgebeuren al duidelijk aan het ontgroeien is.
Duidelijk al een meer volwassene sound, met een eigen geluid.
Eigenlijk vreemd dat het ze lukt om heel hun carrière het eigen geluid vast te houden, terwijl er vele wisselingen zijn van gitaristen, die elk hun eigen overtuigende stempel op het geheel drukken.
Carcass heeft muzikaal gezien aardig wat raakvlakken met de eerste twee albums van The Stranglers.
Wel weer een echt punkliedje.
Helter Skelter is natuurlijk bekend van The Beatles, al vraag ik mij af of dat de reden is dat het op The Scream beland is.
Het inspireerde Charles Manson natuurlijk ook tot aanzetten van de gruweldaden, uitgevoerd door The Family.
Huiverige versie, maar wel prachtig uitgevoerd.
Maar ik heb ook een zwak voor hun latere meer commerciële The Beatles cover van Dear Prudence.
Dat ze hoe dan ook prima met covers overweg konden, bewezen ze nogmaals op Through the Looking Glass.
Van Mirage heb ik altijd gedacht dat deze op single was verschenen, hij staat namelijk op Once Upon a Time (The Singles), maar blijkt dus nooit als single te zijn uitgebracht.
Heeft echter wel hitpotentie.
Het door Joy Division achtige drumpartijen dominerende Metal Postcard (Mittageisen) blijkbaar wel, maar die vind ik zelf een stuk minder pakkend.
Absoluut een goed nummer, maar voor mij geen geschikte single kandidaat.
Vervolgens krijg je weer pogo punk met Nicotine Stain.
Ik denk dat deze het vooral in de beginperiode goed heeft gedaan tijdens concerten, ik krijg in ieder geval wel de aandrang om te gaan springen.
Gewoon een echt liedje volgens de formule van drie minuten, wat toentertijd over het algemeen de ideale single lengte was.
Suburban Relapse is verval, zoals ook een band als Killing Joke het prima kon verwoorden.
Chaos en vernietiging, schoppen tegen de heilige huisjes totdat de Dr Martens versleten waren (en daarvoor moet je echt wel heel lang schoppen).
Switch is een publieksliefhebber, op Nocturne staat ook een prachtige live versie.
Mooie opbouw; iets wat dromerig begin, maar als de drum invalt weet je al dat dit zich weer tot een kleine bloedmooie nachtmerrie zal ontwikkelen.
Het heeft dezelfde dreiging als A Forest van The Cure.
De kans is vrij groot dat Robert Smith met dit nummer bekend was.
Hij heeft het in ieder geval later zeker nog wel eens live gespeeld.
Mijn eerste kennismaking met The Staircase (Mystery) was ook via de verzamelaar Once Upon a Time (The Singles),en dit was dus wel degelijk een single.
Voor mij hun geslaagde huwelijk tussen punk en gothic, en eigenlijk kenmerkend voor de latere ingeslagen richting.
Eigenlijk is dit een meesterlijk debuut, al zullen ze later nog regelmatig dit album overtreffen.
Die Minutes Of Fame zouden gelukkig Years Of Fame worden.


avatar van cheapnnastynl
5,0
Siouxsie and the Banshees 1981 in Amsterdam interview en foto's, nu online Pin 4 (English Edition) 1980/2020 - bacteria.nl

Gast
geplaatst: vandaag om 14:05 uur

geplaatst: vandaag om 14:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.