Deze debuutplaat van wat een van mijn favoriete bands is, start met de sinistere klanken van
Pure (4*). Een opener zonder lyrics, maar met spookachtige vocalen van Siouxsie. Robert Smith heeft twee jaar iets bijna gelijkaardigs gedaan als prelude op
Seventeen Seconds en dan heb ik het natuurlijk over
A Reflection.
En dan zijn we vertrokken voor wat onmiskenbaar het beste nummer van de plaat is.
Jigsaw Feeling (5*, aangeduid met een sterretje) bevat alle ingrediënten van een rauwe punk song... hoekige basklanken, snauwende gitaren en rollende tribal drums ; meer moet dat echt niet zijn! Jigsaw is het Engelse woord voor puzzel, dus het nummer gaat over schizofrenie ("one day I’m feeling total / the next I’m split in two"). En weer heeft Robert Smith goed geluisterd, want hoor maar eens hoe
The Figurehead eindigt en vergelijk met de coda van dit nummer.
Even inhouden dan met het midtempo
Overground (4*), een all-time favoriet in vele lijstjes. Ikzelf vind het een van de (tussen aanhalingstekens) "mindere" nummers van deze plaat omdat het de drive er een beetje uithaalt. Ik prefereer trouwens de meer symfonische versie die later werd opgenomen op
The Thorn EP.
Het vierde nummer,
Carcass (4,5*), was eigenlijk perfect geweest om over te vloeien in
Jigsaw Feeling. Had ik de volgorde mogen bepalen, dan had ik
Overground daar zeker niet tussen gezet. Sarcastische (in letterlijke zin!) lyrics ook. De metafoor van een kannibaal die individuen, als waren het karkassen van varkens, in zijn koelkamer ophangt ("someones in cold storage / be a carcass, be a dead pork"). Ook hier weer die zalige tribal drums..
Dan volgt wat mij betreft een van de - zoniet dé - beste Beatles covers die ik ken. Maar dit was niet de enige goeie cover die S&TB uit hun mouw geschud hebben. Luister maar eens naar
deze plaat, zou ik zeggen! Zowaar een cover van een Kraftwerk nummer (
Hall of Mirrors), al is het origineel bijna niet meer te herkennen.
Maar om terug te komen op deze cover van
Helter Skelter (4,5*); .. de intro is zalig gedaan... om de zeven seconden speelt de bas een aantal keer dezelfde noot, daarna komen wat dissonante gitaarklanken en dan vallen de drums tegelijk in met Siouxsie haar vocalen. Vervolgens versnelt haar stem en de drums gaan mee. En dan barst het geheel los tot een dolgedraaide punksong! Dat harde, blaffende staccato (bijna geblaf) in Siouxsie's stem geeft de song een heel andere, speciale weerklank. En jellorum, je schrijft 'WEERAL'? Ik denk S&TB een van de eerste waren om HS te coveren, nee? Toch eerder dan Mötley Crüe of U2 in ieder geval.
Dan heb je
Mirage (4,5*) (luchtspiegeling). Deze single, ook terug te vinden op
Once Upon A Time, The Singles, bevat misschien de schitterendste metafoor van de hele plaat: ("my limbs are like palm-trees, swaying in the breeze / my body's an oasis to drink from as you please"). Ze zou het mij geen twee keer moeten vragen
In
Metal Postcard (Mittageisen) (4,5*) klinken de instrumentatie en de verkapte stem van Siouxsie als een militaire mars. Ontsnappen uit de dagelijkse sleur, het keurslijf, is hier de boodschap.
Nicotine Stain (4*) is een afschildering van de verschrikkingen van het fysiologische en psychologische hunkeren naar roken: ("wallow in that ash bath / soaking up the fumes / and see the nicotine stain/ start to spread").
Suburban Relapse (5*, aangeduid met een sterretje) zit barstensvol boosheid om het afgestompte leventje in de voorsteden en promoot niets anders dan een prettig gestoorde vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid daartegen: "(should I throw things at the neighbours? / expose myself to strangers? / kill myself or… you?"). Die onstuimige brutaliteit wordt uiteraard met een stevige dosis ironie voorgeschoteld: ("I was washing up the dishes / minding my own business / when my string snapped").
Dit nummer is overigens geïnspireerd op het thema van de gekende douchescene uit Psycho. Maar waar het bij Hitchcock violen waren die ons rillingen gaven, is het hier de messcherpe gitaar van John McKay die de strijkers nabootst. Schitterend ook hoe alles traag maar zeker naar die climax wordt opgebouwd!! En op het einde belt iemand doodleuk aan de deur
Switch (5*), ook een van mijn favorieten, is een waardige afsluiter voor deze plaat. Het nummer begint traag met een lief, bijna kinderlijk stemmetje van Siouxsie. Dan gaat het ritme gestaag omhoog (saxofoon!), maar krijgen we rond de 2de minuut opnieuw een stagnatie. Deze tempowisseling grijpt daarna nog een paar keer plaats. Het nummer gaat naar ik vermoed over wetenschappers die mislukte experimenten uitvoeren met alle gevolgen van dien: ("watch the muscles twitch / for a brand new switch").
Met dit album kunnen Siouxsie en haar Banshees waarlijk beschouwd worden als de onvervalste pioneers van de post-punk.
-> Ruime 4,5*