Eno - Another Green World (1975)

Zeker een mooie plaat, deze van Brian Eno. Apart ook wel. Wat gemaster zegt, kan ik me wel vinden. Alleen, het nummer Golden Hours blijft bij mij continue op repeat staan, wat een heerlijk nummer is dat. Een van mijn favoriete jaren 70 nummers. Meer van dit graag.

Inmiddels is deze wel flink in de herkansing geweest. De laatste maanden heb ik toch wel een beetje een Brian Eno-fascinatie ontwikkeld: de eerste 3 solo-albums draai ik behoorlijk vaak.

Dit album heeft inderdaad een flinke 'zuigkracht' zoals Zachary het noemt. Alhoewel ik dit album maar moeilijk onder de knie krijg, blijft het me toch intrigeren. Op de een of andere manier werkt de afwisseling tussen de verschillende nummers nogal vervreemdend: je zou bijna denken dat Eno ze lukraak op de plaat heeft geslingerd, zonder na te denken over enige logische volgorde.

Over een tijdje ga ik me ook maar 's wagen aan Before and After Science en dan heb ik al zijn 'reguliere' popplaten gehad. Maar eerst deze nog wat beter leren kennen...

Fripp redt Eno stond er destijds boven de recensie van deze plaat in Muziekkrant OOR.
Fripp levert inderdaad een fantastische bijdrage aan drie van de betere nummers en zorgt zo zeker voor een halve ster extra, maar Eno's eigen kwaliteiten worden met de genoemde kop schromelijk onderschat.
Tijdloos meesterwerkje!

prachtige plaat van deze geluidstovenaar. Net als de vorige soloplaten boordevol verrassingen en juweeltjes. En nu nog mooier: zeer recent geleden zijn de eerste 4 solo albums van Eno op dubbel LP (180 grams vinyl) op half speed en dus op 45 rpm af te spelen. Dat is extra genieten, helaas wel vaker uit de stoel om de lp's om te draaien cq te verwisselen. Maar dacht geeft je weer even tijd om deze muziek te verwerken.

Een uitzonderlijk mooie release van Eno, die mij erg dierbaar is. Bij elke luisterbeurt verwonder ik mij weer hoe de Britse muzikant speelt met de verschillende mogelijkheden binnen een door Eno zelf opgeworpen muzikale speeltuin. Enerzijds zijn daar de meer rock-georiënteerde roots van Eno, maar anderzijds begint zijn toenemende interesse voor synthesizer-gedreven soundscapes steeds meer door te schemeren. Een interesse waar hij samen met King Crimson’s Fripp al aan gesnuffeld heeft en een interesse die volledig aan het oppervlak verschijnt als hij zich stort op zijn latere ambient werken.

En in deze speeltuin, de exploratie van Eno’s fantasieën binnen zijn eigen ‘rock’ framework gecombineerd met zijn drang naar innovatie, ontstaat Another Green World. Een majestueus en kleurrijk project, gebracht met een aanstekelijk enthousiasme waar de muzikant steeds maar weer verschillende creatieve uitspattingen samen laat komen binnen een ogenschijnlijk beperkt speelveld.

Voor mijn gevoel is een Eno een man die zeer goed begrijpt wat muziek aantrekkelijk maakt (zoals hij later ook zal bewijzen met zijn werk als producer), maar ook aandacht heeft voor de verschillende eigenschappen van muziek en deze effectief aan het licht kan laten komen. De dynamiek van muziek, het laten exploderen van een nummer tot iets grandioos (St. Elmo’s Fire), de aantrekkingskracht van een dromerige melodie (I’ll Come Running), maar ook de ontregelende emotionele lading van een uitgesponnen toon (Becalmed). Eno heeft een duidelijke visie die in ieder geval mij weet te beroeren en volgens mij ben ik niet de enige.

Een fragmentarisch meesterwerkje.