David Bowie - Low (1977)

Ik blijk de 1e UK persing te hebben, met achterop een sticker met de nummers erop. Zelfs met originele binnenhoes. En hij klinkt ook nog eens als een klok.

Ik had het trouwens nooit gedacht, maar uiteindelijk grijpt deze plaat ook mij bij de kladden en verhoog ik de score voor deze prachtige muziek.

Hoe meer luisterbeurten, hoe meer deze toch echt mijn favoriete Bowie wordt. Vooral de B-kant vind ik fantastisch.

Vandaag exact 40 jaar oud. Dan mag het wel weer hard door de luidsprekers schallen natuurlijk.

Nauwelijks voor te stellen. 40 jaar.
Onverslijtbaar.

Tijdloos en zijn beste!
Zou Sylvian Gone To Earth van Bowie hebben? Eerste helft songs, 2e helft ambient..

Ik denk wel dat Sylvian een Bowieliefhebber is betreft deze periode.
Helemaal geen gekke gedachte luigi.

Jammer dat Always crashing niet meer op de live uitvoering in het BBC Radio Theater (2000) lijkt.
Het is nog altijd een erg mooi nummer, maar als je die live versie hoort... er had nog veel meer ingezeten.

aERodynamICIk weet nog als de dag van gisteren hoe ik 'Sound and vision' voor het eerst op toppop hoorde en zag. Zo moeten de eerste noten Beatles voor onze ouders hebben geklonken. Of voor mijn part de eerste noten "Le sacre du printemps" voor die generaties voor hen. Om nou te zeggen dat ik het als 10-jarige mooi vond is teveel gezegd. Het begon zomaar ergens en ging nergens echt naar toe, er werd slechts een vraag gesteld (en herhaald). In een vreemde 'blue mood' die ook weer niet geheel onaangenaam was. Dus terzijde leggen kon absoluut ook niet meer. Het begin van een levenslange fascinatie voor het fenomeen Bowie, de Picasso van de popmuziek. "Don't you wonder sometimes...?"
Nou en of!

Ik luister nu al 40 jaar lang regelmatig naar deze plaat en hij blijft geweldig!!!

Ik ben niet echt opgegroeid met Bowie. Op mijn 45e ben ik nu een grote inhaalslag aan het maken.

Had me jaren terug al eens aan deze gewaagd en kon er toen weinig mee. Afgelopen week deze heel vaak gehoord, want ik dacht: ik mis iets blijkbaar.

En dat is toch wel de truc bij mij. Prachtig album is dit. Nooit geweten. Ik ga eens rustig de tijd nemen om zijn werk op me in te laten werken.

Het lijkt of ik de proloog op Britse vroege jaren ‘80 muziek in handen heb. Het soort muziek dat ik altijd een beetje aan me voorbij heb laten gaan.

Een enorme variëteit aan sounds, op kant 1 verpakt in hele mooie, wat vluchtige liedjes. Ze zijn voorbij voor je het weet en dat houdt het mede zo boeiend. Aan de buitenkant lijkt het luchtig en oppervlakkig, maar hoe vaker je luistert des te meer je ook de melancholie erin hoort. De instrumentale nummers geven het album als geheel alleen nog maar meer diepgang en kleur.

Ik moet zeggen dat de muzikaliteit en originaliteit van Bowie, waar ik vroeger toch vooral tegenaan keek als uithangbord van de “buitenkant” van popmuziek, me ontzettend verrast. Alsof er een nieuwe deur opengaat.

Nu kan ik pas zeggen dat ik dit de allerbeste Bowie vind. Hoewel de topalbums erg dicht tegen elkaar aan liggen zoals Heroes en Ziggy Stardust.
Live in de Kuip gezien toen hij helaas één van zijn minderde albums uitbracht tijdens de Glass Spider Tour maar vond het desondanks één van de optredens die ik me nog heel goed kan herinneren na meer dan 30 jaar. /en dat bedoel ik in positieve zin.
Dit album luister ik meestal met koptelefoon met Flac bestanden dan hoor je de intensiteit van de nummers het mooist.

Ik snap niet waarom deze plaat hier zo hoog gewaardeerd wordt. Toegegeven, kant A bestaat uit een aantal prima popliedjes, met Sound and Vision en Always Crashing in the Same Car als hoogtepuntjes. Maar dan begint de ellende. Het instrumentale A New Career in Town kan er nog wel mee door, maar die vier ambientstukken die daarna volgen klinken stuk voor stuk alsof er een kat over de synthesizer loopt. Ik snap echt niet wat Bowie hiermee wil zeggen.
Resumerend: vier sterren voor kant A en één ster voor kant B. Gemiddeld kom ik helaas niet verder dan tweeënhalve ster.

Bowie's beste! Heerlijk album, zowel kant A met zn intrigerende songs alswel kant B met de evenzo intrigerende duistere "instrumentals".

5 sterren!

heb de hype rond bowie nooit begrepen. Het pakt me gewoon niet en eigenlijk (bijna geen een van zijn nummers). Kwestie van smaak? misschien.
Alle artiesten die met hem geassocieerd worden kan ik wel pruimen, het verbaast me dus best wel dat ik zijn muziek niet goed vindt.

Grappig, kan niet zeggen dat ik de gestripte 2013 versie van Sound and Vision per se prefereer maar deze heeft zeker bestaansrecht in mijn oren.

Misschien ook wel meer passend bij de tekst.

Over een man die een sober bestaan tegemoet treedt.

In afwachting van het een of het ander.

Dat is wat ik eruit haal althans.

Vond dit wel een mooie quote over Bowie:

"The world is over 4 billion years old and you somehow managed to exist at the same time as David Bowie"

Zo voelt het zeker.....overigens kan ik mij als kind herinneren dat mijn eerste single die ik ooit van mijn eigen zakgeld heb gekocht "Ashes to Ashes" was......weet niet of het toeval was, want Bowie is nooit echt heel erg in mijn muzikale scope aanwezig geweest, wel altijd ietwat blijven volgen en ook 2x live gezien, maar het was niet mijn focus. Totdat mijn eigen zoon helemaal gegrepen werd door Blackstar en we samen op ontdekkingstocht gingen in de fascinerende wereld van Bowie. Zo is de cirkel weer rond.......

Niet om een guestimate als waarheid aan te willen merken, maar op zich lijkt me dat redelijk verklaarbaar: waart gij een menneke in da 80s, dan is dat goed verklaarbaar: in die periode maakte Bowie niet zijn meest (creatief) aantrekkelijke werk; in de periode daarvoor (da 70s) kwam hij telkens met iets nieuws/onverwachts. Bowie's remonte nam echt vorm aan bij David Bowie - 1.Outside (1995), alhoewel Black Tie White Noise ook wel een enkel juweel bevat.

In de 80´s was ik al wel flinke puber, maar muzikale interesses waren toen nog wat gelimiteerder.....ben inmiddels met de jaren veel bredere muziekgenres gaan waarderen. Wat natuurlijk ook prettig is als je eigen pubers jou weer nieuwe muziek terug geven, gebeurt mij geregeld en daar geniet ik erg van!

Wat let je dan om je pubers de weg (terug) te wijzen naar Bowie's Golden Years, da 70s en en passant Berlijn - I, I can remember, standing by the wall - en de geschiedenis te schetsen, kan allemaal wat makkelijker nu - internet kenden we niet in da 80s

Wordt ook zeker werk van gemaakt Mjuman!

Mijn probleem met Bowie's albums is dat ik er vaak 2 of 3 aansprekende songs op vind staan en de overige songs maar matig kan waarderen. De hits zijn dan meestal favoriet, Dat is ook bij dit album het geval.
Ik houd het bij Bowie liever op een best of album.
Dit album staat heel terecht gedeeld 39e in de Oor jaarlijst 1977, want goed is het wel. Maar er van houden? Hmmmm. 2,5*

Voor menig rechtgeaard Bowie fan-volgeling was Low, ook bij de eerste beluistering een shocker.
Helemaal als verrassing kwam de transformatie niet. Bowie zat in een overgangsfase van zijn Amerikaanse periode ( Young Americans en Station to Station) en was tussen Station to Station en ~Low gevraagd om de hoofdrol te spelen in The man who fell to earth, een Science Fiction film van Nicolas Roeg. De hoesfoto is ook een still uit die film, die naadloos past in het rijtje iconische covers waarop Bowie ons gedurende zijn hele muzikale loopbaan heeft getrakteerd.

Het was vooral een shocker omdat dit album in grote mate een instrumentale ervaring is.
Kant A (van de oude LP) is gevuld met veelal uptempo, korte pakkende en catchy nummers, die soms vervreemdend werken en onderling erg verschillen qua sfeer.
Sound & Vison, de eerste single track van Low, leverde Bowie zijn grootste hit tot dan toe op in Nederland, een aantal nummers van Low werden ook gebruikt onder diverse tv documentaires.

Favoriet voor mij was ‘Always crashing the same car’, op sommigen nummers was er al een sfeer te horen die op Heroes werd voortgezet. Het zal onmiskenbaar te maken hebben met het feit dat Brian Eno zich samen met Bowie over de arrangementen heeft gebogen, hetgeen hij ook bij de twee opvolgende albums Heroes en Lodger zou doen.

Kant B (van de oude LP) werd gevuld met vier grotendeels instrumentale nummers, die ieder een bepaalde sfeer in zich hebben. Het was indertijd ondenkbaar dat veel mensen Low uiteindelijk tot hun favoriete Bowie album zouden rekenen.

Het album staat te boek als het eerste uit de Berlijn trilogie, echter het is grotendeels opgenomen in Frankrijk en gemixt in Berlijn. En Bowie’s vaste Compaan Tony Visconti zat wederom op de producers-stoel.

Al met al is dit een van de albums die de popmuziek van de zeventiger jaren van een stempel heeft voorzien, maar het album an zich is tijdloos…

Hier vreesde ik al voor dat dit mogelijk een kant van Bowie is die me minder aanspreekt. Warszawa heb ik bv al tig keer gehoord en doet me nog steeds weinig tot niets. Sound and Vision vind ik een leuke single, maar behoort voor mij dan ook weer niet tot de top van zijn oeuvre. De songs met wat meer drive liggen me nog enigszins, zonder echte hoogtepunten. De meer ambient songs glijden vooral aan mij voorbij.

Joy Division noemde zich niet voor niets eerst Warsaw

Dit is mijn eerste bericht hier. En wat beter dan over mijn favoriete album door mijn favoriete artiest. Er is al veel gezegd en over geschreven uiteraard. Maar hier gewoon hoe ik me bij dit album voel.

Ik heb deze pas leren kennen in 2007 (30ste verjaardag van het album). Het zal niet mijn eerste Bowie plaat geweest zijn, maar wel een van de eersten. Dit album heb ik al talloze keren beluisterd en dit is gewoon de perfectie voor mij. Zijn werk in de jaren '70 was al van torenhoog niveau, maar dit steekt er dan nog eens met kop en schouders bovenuit voor mij.

Meepraten over impact en de schok destijds kan ik niet want het duurde nog tien jaar voor ik zou geboren worden. Maar zoals gezegd: dit heb ik talloze keren beluisterd. En in tegenstelling tot zijn vorige, vooral glam-rock periode vind ik deze echt tijdloos. Het zou vandaag kunnen uitgebracht worden en nog altijd als hedendaags worden beschouwd. Daarnaast moet ik ook zeggen dat deze sound mij gewoon meer ligt dan die van zijn glam-rock albums.
Als ik het over de eerste kant heb: de songs op zich zijn zeer sterk en vooruitstrevend. De sound zit gewoon goed, vooral die geweldige drums. Gitaarsolo's die soms over songs gesmeerd worden. Het directe aan de songs. In veel gevallen is er geen intro/opbouw en heb ik het gevoel dat je er wordt in gesmeten (bv. Speed Of Life, What In The World).
Ook de tweede kant vind ik gewoon heerlijk. Ik hou dan ook van de ambient muziek van Eno. Maar hier wordt er nog meer een sfeer gecreëerd, roept het beelden op, brengt een melancholisch gevoel in mij naar boven. Van zo'n muziek hou ik wel.

Zijn beste!

Voor mij ook zijn beste album gevolgd door Rise And Fall Of Ziggy Stardust.

Voor mij niet zijn beste. De b-kant gaat er bij mij niet in.

Voor mij ook zijn beste, ik draag deze plaat al sinds de release met me mee. Van jongetje tot volwassenen, waar ik bij heel veel platen na jaren van koesteren de verwondering verlies, stuk gedraaid, heb ik dat met Low nooit gehad, de plaat verrast me zelf na 44 jaar nog, geen spoortje slijtage en absoluut niet gedateerd, een tijdloos document.

Een vd 1-e platen die ik kocht in 1978 als 14 jarig jochie.
En het moet naast Wire's 154 (en Talking Heads's Remain in Light) de plaat zijn die ik in mijn leven het vaakst gedraait heb, nu nog altijd.
Tijdloos en nog altijd uniek! Bedankt David Bowie!

Eerste album wat ik ooit kocht, enkele maanden na verschijnen in '77. Schafte de cassette aan, een platenspeler had ik nog niet, wél sinds kort een radio-cassettespeler.

Kant A vond ik meteen prachtig: single Sound and Vision kende ik van radio en tv, was instant-verliefd op de snaredrumsound en die klinkt zeven tracks vet en diep met zijn strakke echo.
Voeg daarbij de soms aparte synthesizergeluiden van ene Brian Eno (die naam zei me nog niets), de zeven korte tracks = veel variatie, de fraaie gitaarlijnen van Carlos Alomar én een meneer die op de vijf vocale tracks op de eerste helft bizar mooi zingt.
Het was genieten! Huiswerk maken werd erdoor verlicht, samen met een rode gaskachel verwarmde het mijn zolderkamer in de winter van '77-'78. Eindeloos draaide ik kant A. Okay, het was die maanden mijn enige album, maar toch...
Van de semi-instrumentale kant B met zijn langere tracks snapte ik niet veel, maar omdat iedere keer terugspoelen naar kant A zo lang duurde, draaide ik die steeds meer. Stukje bij beetje drongen deze vier tracks mijn hart binnen, Warszawa voorop met zijn bijna gregoriaanse melodie. Trots droeg ik een button met de mysterieuze coverfoto.

De recensies waren indertijd lovend, maar wat een klassieker was, wist ik nog niet. In '91 de cd met bonustracks aangeschaft, die me weinig deden en al helemaal niet de afschuwelijke remix van Sound and Vision.

Weer jaren later, lang na de val van de Muur, drong na een bezoek aan Berlijn eindelijk de betekenis van de titel Weeping Wall tot mij door. Verschrikkelijk en fascinerend stuk geschiedenis, waarbij dit lied een intrigerende minisoundtrack is.

Anno 2021 blijft dit één van mijn favoriete albums aller tijden, het beste wat ik van Bowie ken. Zelfs de eigenwijze klank van de snaredrum fascineert me zoals toen. Een album dat het jeugdsentiment zó glansrijk overleeft, dat is best bijzonder. Toch?