David Bowie - Low (1977)

Ik blijk de 1e UK persing te hebben, met achterop een sticker met de nummers erop. Zelfs met originele binnenhoes. En hij klinkt ook nog eens als een klok.

Ik had het trouwens nooit gedacht, maar uiteindelijk grijpt deze plaat ook mij bij de kladden en verhoog ik de score voor deze prachtige muziek.

Hoe meer luisterbeurten, hoe meer deze toch echt mijn favoriete Bowie wordt. Vooral de B-kant vind ik fantastisch.

Vandaag exact 40 jaar oud. Dan mag het wel weer hard door de luidsprekers schallen natuurlijk.

Nauwelijks voor te stellen. 40 jaar.
Onverslijtbaar.

Tijdloos en zijn beste!
Zou Sylvian Gone To Earth van Bowie hebben? Eerste helft songs, 2e helft ambient..

Ik denk wel dat Sylvian een Bowieliefhebber is betreft deze periode.
Helemaal geen gekke gedachte luigi.

Jammer dat Always crashing niet meer op de live uitvoering in het BBC Radio Theater (2000) lijkt.
Het is nog altijd een erg mooi nummer, maar als je die live versie hoort... er had nog veel meer ingezeten.

aERodynamICIk weet nog als de dag van gisteren hoe ik 'Sound and vision' voor het eerst op toppop hoorde en zag. Zo moeten de eerste noten Beatles voor onze ouders hebben geklonken. Of voor mijn part de eerste noten "Le sacre du printemps" voor die generaties voor hen. Om nou te zeggen dat ik het als 10-jarige mooi vond is teveel gezegd. Het begon zomaar ergens en ging nergens echt naar toe, er werd slechts een vraag gesteld (en herhaald). In een vreemde 'blue mood' die ook weer niet geheel onaangenaam was. Dus terzijde leggen kon absoluut ook niet meer. Het begin van een levenslange fascinatie voor het fenomeen Bowie, de Picasso van de popmuziek. "Don't you wonder sometimes...?"
Nou en of!

Ik luister nu al 40 jaar lang regelmatig naar deze plaat en hij blijft geweldig!!!

Ik ben niet echt opgegroeid met Bowie. Op mijn 45e ben ik nu een grote inhaalslag aan het maken.

Had me jaren terug al eens aan deze gewaagd en kon er toen weinig mee. Afgelopen week deze heel vaak gehoord, want ik dacht: ik mis iets blijkbaar.

En dat is toch wel de truc bij mij. Prachtig album is dit. Nooit geweten. Ik ga eens rustig de tijd nemen om zijn werk op me in te laten werken.

Het lijkt of ik de proloog op Britse vroege jaren ‘80 muziek in handen heb. Het soort muziek dat ik altijd een beetje aan me voorbij heb laten gaan.

Een enorme variëteit aan sounds, op kant 1 verpakt in hele mooie, wat vluchtige liedjes. Ze zijn voorbij voor je het weet en dat houdt het mede zo boeiend. Aan de buitenkant lijkt het luchtig en oppervlakkig, maar hoe vaker je luistert des te meer je ook de melancholie erin hoort. De instrumentale nummers geven het album als geheel alleen nog maar meer diepgang en kleur.

Ik moet zeggen dat de muzikaliteit en originaliteit van Bowie, waar ik vroeger toch vooral tegenaan keek als uithangbord van de “buitenkant” van popmuziek, me ontzettend verrast. Alsof er een nieuwe deur opengaat.

Nu kan ik pas zeggen dat ik dit de allerbeste Bowie vind. Hoewel de topalbums erg dicht tegen elkaar aan liggen zoals Heroes en Ziggy Stardust.
Live in de Kuip gezien toen hij helaas één van zijn minderde albums uitbracht tijdens de Glass Spider Tour maar vond het desondanks één van de optredens die ik me nog heel goed kan herinneren na meer dan 30 jaar. /en dat bedoel ik in positieve zin.
Dit album luister ik meestal met koptelefoon met Flac bestanden dan hoor je de intensiteit van de nummers het mooist.

Ik snap niet waarom deze plaat hier zo hoog gewaardeerd wordt. Toegegeven, kant A bestaat uit een aantal prima popliedjes, met Sound and Vision en Always Crashing in the Same Car als hoogtepuntjes. Maar dan begint de ellende. Het instrumentale A New Career in Town kan er nog wel mee door, maar die vier ambientstukken die daarna volgen klinken stuk voor stuk alsof er een kat over de synthesizer loopt. Ik snap echt niet wat Bowie hiermee wil zeggen.
Resumerend: vier sterren voor kant A en één ster voor kant B. Gemiddeld kom ik helaas niet verder dan tweeënhalve ster.

Bowie's beste! Heerlijk album, zowel kant A met zn intrigerende songs alswel kant B met de evenzo intrigerende duistere "instrumentals".

5 sterren!