David Bowie - Low (1977)

Een vd 1-e platen die ik kocht in 1978 als 14 jarig jochie.
En het moet naast Wire's 154 (en Talking Heads's Remain in Light) de plaat zijn die ik in mijn leven het vaakst gedraait heb, nu nog altijd.
Tijdloos en nog altijd uniek! Bedankt David Bowie!

Eerste album wat ik ooit kocht, enkele maanden na verschijnen in '77. Schafte de cassette aan, een platenspeler had ik nog niet, wél sinds kort een radio-cassettespeler.

Kant A vond ik meteen prachtig: single Sound and Vision kende ik van radio en tv, was instant-verliefd op de snaredrumsound en die klinkt zeven tracks vet en diep met zijn strakke echo.
Voeg daarbij de soms aparte synthesizergeluiden van ene Brian Eno (die naam zei me nog niets), de zeven korte tracks = veel variatie, de fraaie gitaarlijnen van Carlos Alomar én een meneer die op de vijf vocale tracks op de eerste helft bizar mooi zingt.
Het was genieten! Huiswerk maken werd erdoor verlicht, samen met een rode gaskachel verwarmde het mijn zolderkamer in de winter van '77-'78. Eindeloos draaide ik kant A. Okay, het was die maanden mijn enige album, maar toch...
Van de semi-instrumentale kant B met zijn langere tracks snapte ik niet veel, maar omdat iedere keer terugspoelen naar kant A zo lang duurde, draaide ik die steeds meer. Stukje bij beetje drongen deze vier tracks mijn hart binnen, Warszawa voorop met zijn bijna gregoriaanse melodie. Trots droeg ik een button met de mysterieuze coverfoto.

De recensies waren indertijd lovend, maar wat een klassieker was, wist ik nog niet. In '91 de cd met bonustracks aangeschaft, die me weinig deden en al helemaal niet de afschuwelijke remix van Sound and Vision.

Weer jaren later, lang na de val van de Muur, drong na een bezoek aan Berlijn eindelijk de betekenis van de titel Weeping Wall tot mij door. Verschrikkelijk en fascinerend stuk geschiedenis, waarbij dit lied een intrigerende minisoundtrack is.

Anno 2021 blijft dit één van mijn favoriete albums aller tijden, het beste wat ik van Bowie ken. Zelfs de eigenwijze klank van de snaredrum fascineert me zoals toen. Een album dat het jeugdsentiment zó glansrijk overleeft, dat is best bijzonder. Toch?

Vandaag het oude vinyl (dat met hoes aan de muur hangt achter een glasplaat ) vervangen door een nieuwe 180 gram versie tegen een schappelijke prijs. Die nieuwe vinylprijzen blijven maar stijgen trouwens, ik zag net ook albums liggen van ruim 40 en 50 euro. Niet normaal meer.
Low blijft een van mijn favoriete Bowie albums, die Berlijnse periode waar de grauwheid van de oude muur nadrukkelijk aanwezig is maar die geleid heeft tot een spannende trilogie. Hoewel Lodger wat minder is.

Low heb ik altijd een wat vreemde eend in de bijt gevonden, hoewel in Bowie's oeuvre deze plaat voor de Engelsman geen onlogische zet vormt. Geïnspireerd door de Duitse rockscene waarbij veel bands gebruik maakten van electronica en synthesizers verwerkte Bowie dergelijke elementen ook op deze plaat. Waar ik ooit Low afstandelijk vond en ik de insteek miste van zijn platen uit begin jaren 70 kan ik het inmiddels beter op waarde schatten. Speed of Life kan mij wel bekoren, Breaking Glass met zijn stuwende ritme verveelt mij nooit. Dat doet What in the World mij wel weer, de video game effecten in deze track ervaar ik als overbodig en irritant. Sound and Vision waaiert lekker uit, en de keyboard stukken geven het nummer de nodige sfeer. Een fraaie song waarbij een unheimische sfeer en warme klanken hand in hand gaan. Always Crashing in the Same Car vormt het prijsnummer wat mij betreft, zeer mooi gezongen door Jones. Be My Wife, ook weer degelijk, ook dit nummer steekt sterk in elkaar, mede ingegeven door het gitaarwerk. Het instrumentale A New Career voelt nooit helemaal aan als een volledige song. Warszawa is een ode aan de krautrock, waarbij de invloed van Eno niet te onderschatten valt. De sfeer en toonzetting van deze track ademt desolatie en gemis, alsof je een blik wordt gegund van de Poolse hoofdstad, waarbij een totalitair regime achterdocht en wantrouwen kweekt. Wat mij betreft zeer geslaagd. Art Decade gaat op dezelfde voet verder als zijn voorganger maar is net een slag minder. Weeping Wall is aardig maar Bowie gaat net even te lang door met zijn instrumentele passages, dat geldt ten dele ook voor afsluiter Subterraneans. Het muzikaal gebodene op Low is interessant te noemen, deze insteek werkt ook ten dele, maar voor mij vormen de laatste drie nummers op deze plaat net teveel opvulling in plaats van aanvulling. Het is jammer dat Some Are en All Saints, later toegevoegde bonustracks niet tot het reguliere materiaal behoren, wat mij betreft 2 prima songs. Waarbij het mij niet zou verbazen als filmmaker John Carpenter door de laatste track inspiratie heeft opgedaan voor zijn horrorfilm; Prince of Darkness, maar dat is een andere discussie. Low is een 'groeier' gebleken en heeft zijn geheimen pas laat vrij gegeven.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Diamond Dogs
4. Low
5. Young Americans
6. The Man Who Sold the World
7. Space Oddity
8. Station to Station
9. Hunky Dory
10. Pinups
11. David Bowie

Over low gesproken.. Heb je Hunky Dory wel uit de binnenhoes gehaald voor je 'm ging draaien?
Je nummers 1 en 2 kan ik me prima in vinden, en ik ben de enige Bowie liefhebber die Diamond Dogs niet voelt.
Oh, en eens met "het prijsnummer".

Hunky Dory heb ik vaak geprobeerd mede onder het mom; elke Bowie liefhebber vindt dit een prachtschijf. Ik vind er echt weinig aan. Zo zie je maar weer; smaken verschillen.

Hunky Dory is niet echt een eenheid qua stijl, variërend van vaudeville/cabaretesk tot rock (Queen Bitch) en ballad Life on Mars en het - imo - prachtige Bewlay Brothers.

A-kant is hier pop/rock; B-kant synth met krautock-invloed. Kan je verzekeren dat als concert-opener Warszawa sereen en weergaloos was (Ahoy - anno toen)

Mooi Milesdavisjr. hoe je al de Bowie albums in korte tijd goed beluisterde en beschrijft. Leuke klus lijkt mij als je nog niet zo bekend bent met zijn werk!

In grote lijnen kan ik mij herkennen in jouw volgorde, echter Diamond Dogs is voor mij van absolute wereldklasse, evenals Station to Station. Aladin Sane was mijn eerste Bowie Lp en heeft dus ook wel een speciaal plaatsje in mijn muziekhart.

Benieuwd naar het vervolg!

Gisteren precies 45 jaar oud.

Allesbehalve een Low point in Bowie's oeuvre.

You're not feeling low, are you?

Pfff moeilijk en taai ding deze Low, ik vind Bowie's veelzijdigheid te gek en heb een aantal platen van de man in de kast staan. Met Low kan ik echter nog weinig. Ik snap wel dat mensen het tof vinden hoor, maar ik vind de sound niet zo fijn, de drums klinken me te rammelig en de liedjes op kant A te fragmentarisch. De instrumentale stukken zijn beter, maar ook niet denderend. Het geroemde Warszawa klinkt oké, maar ik luister dan toch liever naar de instrumentale stukken van Pink Floyd, die vind ik eigenlijk gewoon spannender. Ik vind Bowie op Low ook niet echt bezield klinken eerlijk gezegd. Dat hoeft ook niet altijd, maar het zorgt er wel voor dat ik weinig connectie voel met de plaat. Ik blijf Low wel proberen, maar vooralsnog zet ik liever Blackstar op met z'n beukende ritmesectie, Ziggy Stardust met z'n epische nummers, of Young Americans met z'n zwoele sexyness. Wie weet valt het kwartje ooit nog, want dat is het toffe van Bowie, het is voor ieder wat wils.

Grappig, ik vind dat je veel van Low kan zeggen, maar dat het bezieling mist of gebrek heeft aan één lijn dan kan ik daar echt niet in mee. Leuk hoe muziek toch heel anders wordt ervaren. Veelal hoor ik dat de B kant juist fragmentarisch klinkt vanwege de ambientstukken. Wat mij betreft echt een van zijn - al dan niet - allerbeste.

Op een bepaalde manier begrijp ik wat je bedoeld, maar ik vermoed dat dit ook komt doordat je het album hebt leren kennen ver na de release....

De fase waarin Bowie verkeerde bij het maken van Low was een bijzondere en zeer afstandelijke. Daar waar Young Americans nog stijf stond van de mooi en swingende ritmes en dito vocalen, kreeg dat voor een groot deel een vervolg op Station tot Station. Echter Bowie pleegde een gigantische roofbouw op zijn lichaam in deze Amerikaanse periode, hij was als TheThin White Duke vel over been en kon nog maar nauwelijks rechtop staan. Voor Low is hij weer afgereisd naar Europa (Berlijn, dit album is de eerste van de Berlijn trilogy, wat ook niet helemaal klopt aangezien nr. 3 Lodger grotendeels in Zwitserland is opgenomen) waar hij een "gezondere" levensfase in ging. Hij had ook net The man who fell to Earth gemaakt, de speelfilm met Nicolas Roeg. Waarin hij een uitermate afstandelijke rol als alien speelde. Low straalt ook beslist niet de warmte uit die nog wel valt te ervaren bij StS en YA. Het was een beslist revolutionaire overgang qua muziek en stijl, een die hem geen windeieren heeft gelegd, Sound and Vision werd een grote hit.
Het is een van zijn grote albums in een veelzijdige oeuvre. In een later stadium is Bowie wel weer meer tot zichzelf gekomen en straalde toen ook meer enthousiasme en levenslust uit...

Mooie uiteenzetting. En het klopt wat je zegt, in mijn bouwjaar 1983 zat Bowie weer in een totaal andere fase, die van 'gladde' makkelijk in het gehoor liggende popmuzikant. Ik kan me voorstellen dat wanneer Low uit was gekomen zo rond mijn 17e (wanneer ik serieus naar muziek ging luisteren) ik er totaal was weggeblazen. Dat is het mooie aan een muzikant als Bowie, hij heeft ons zóveel nagelaten, dat velen wel een speciale band met een of meerdere albums hebben. Zo is Black star voor mij heel erg verbonden aan een bepaalde periode.
Ik was zó overrompeld door die release en de macabere videoclip van Lazarus. Zijn overlijden en de schok die dat bij velen teweegbracht staat nog in mij geheugen gegrift. Ik kan me voorstellen dat voor veel mensen aan Low mooie herinneren kleven. Daardoor respecteer ik het album dus wel, maar echt raken doet het me (nog) niet.

En dat begrijp ik volkomen!!

Toen op die vroege maandagochtend in januari 2016 het overlijdensbericht van Bowie wereldnieuws werd, was ik ook echt gevloerd, wekenlang in een soort van rouw al zijn albums gedraaid en ook heel veel Blackstar.

Daardoor zal dart album voor mij -en ik vermoed vele anderen- altijd verbonden blijven aan zijn heengaan. Het is zijn "Piece de Resistance" waar vele popmusici enkel van kunnen dromen.

Low staat voor mij centraal voor de middan jaren zeventig, een decennium waarin Bowie meerdere malen stevige acties uithaalde om de vertrutting van de samenleving (internationaal) tegen te gaan.
Ik zie Low ook altijd als een 'zoeken' van hem naar een n nieuwe vorm en inhoud, die bij zijn 2e Berlijn-plaat Heroes het beste tot wasdom is gekomen. Het titelnummer Heroes was destijds ook een hommage aan al diegene die een vluchtpoging over de Berlijnse muur hadden gedaan, soms geslaagd maar meestal eindigend met een kogel in de rug.

Ook dat tijdperk lijkt nu al lang achter ons te liggen alhoewel de mondiale politieke fase nu zeker zoveel te wensen over laat....

In januari 1984 kocht ik Low bij de V&D in de uitverkoop. Ik kende David Bowie enkel via ChangesOneBowie, Stage en de hits vanaf Heroes. Maar als artiest fascineerde hij me enorm. Iemand die regelmatig van stijl wisselt en alles achter zich laat. Zo ook met Low. Bowie schudde New York en de heroïne van zich af en startte A New Career In A New Town, Berlijn. Aldaar raakte hij gefascineerd door Duitse bands als Neu! Met producer Brian Eno werd er gewerkt aan Low. Een album die voor de platenmaatschappij een absolute nachtmerrie moet zijn geweest om te promoten. Kant 1 bestaat uit fragmentarische nummers, bijna onaf. En voordat er op de single Sound And Vision gezongen wordt is er meer dan 1 minuut gepasseerd. Dan kant 2. Instrumentale nummers, lang uitgesponnen en bijna geen zang. Warszawa is kil, koud, dreigend en fascinerend tegelijkertijd. Een nummer waar ik iedere keer weer kippenvel van krijg!

Wat Low uniek maakt is de combinatie van fragmentarische nummers gecombineerd met instrumentale nummers in een sfeer die zich moeilijk laat omschrijven. Je moet het gehoord hebben en je wordt of niet goed of je zwelgt er in onder.

Low verkocht tegen de verwachtingen in erg goed en kreeg goede kritieken. Zo zie je maar weer dat hits niet zaligmakend zijn. Low is een volstrekt uniek album, een hoogtepunt in het oeuvre van David Bowie en al ruim 30 jaar een van mijn favoriete albums.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Dit is weer een ander soort Bowie. Dit is een Bowie die meer van gitaren houdt. Aardig uitgevoerd allemaal, Bowie weet bijvoorbeeld veel sfeer te maken met zijn zanglijnen. Zelf vind ik Sound and Vision en Warszawa het beste werk op deze plaat. Ik denk wel dat de andere Bowie’s mij beter liggen.

Misschien moet je Always Crashing in the Same Car nog eens de kans geven? De live at the Beeb versie is nog beter.

Wat valt er nog over te zeggen. Ik denk dat alles gezegd is.
Je kunt het gemakkelijk omschrijven: masterpiece

Waar Bowie in voorgaande jaren bij elke plaat van stijl wisselt lijkt hij dat hier al te doen bij elke plaatkánt, want terwijl kant 1 een swing en een drive heeft die het geheel een bijna vrolijk karakter geven (en mij persoonlijk in ieder geval altijd in een opperbeste stemming brengen) is kant 2 stemmig en somber op een wijze die deprimerend zou kunnen werken als er niet zoveel inventiviteit en experimenteerdrift uit zou spreken. De grillige eerste kant blijft toch favoriet, met Bowie en Eno zó geïnspireerd dat het af en toe lijkt alsof ze háást hebben, want van Breaking glass had ik graag nog (veel) meer gehoord, en het intro van Sound and vision duurt zó lang (namelijk het halve nummer) dat er na het eerste couplet al een fade-out komt terwijl ik eigenlijk op een tweede couplet zit te wachten. En die grilligheid is tegelijk ook de charme van deze zeven nummers, want daardoor krijgt deze plaatkant een explosiviteit die gelinkt is aan het feit dat je gewoon nooit weet wat er in de volgende minuut allemaal kan gaan gebeuren.
        Het is nu misschien moeilijk om je voor te stellen hoe revolutionair dit in 1977 allemaal klonk, zeker omdat alle keyboard-texturen in talloze new-wave-bands zijn opgedoken (ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat Japan, New Order en Duran Duran hier niet héél goed naar hebben geluisterd, en in het buitenland misschien ook het Yellow Magic Orchestra?), maar als die originaliteit nu niet meer zo vanzelf spreekt blijven de nummers toch makkelijk overeind dankzij de melodieën, de sound en de ritmesectie – ik las ergens dat Visconti ooit is gevraagd hoe hij dat drumgeluid toch zo heeft gekregen, maar daar schijnt hij nooit opheldering over te hebben gegeven, en na al die decennia klinkt het nog steeds fris en vooral swingend, als een soort "aarding" onder Eno's synthesizer-tapijten. En dat geeft deze plaat die vanwege het instrumentarium en de Berlijnse lokatie zo gedateerd zou kunnen aandoen toch een opmerkelijk tijdloze uitstraling.