Black Country, New Road - For the First Time (2021)

Voor de liefhebbers, deze live performance is absoluut genieten en kent nieuw materiaal wat absoluut de moeite waard is. (op 44:27: Bread Song en 51:16: Basketball Shoes)

Black Country, New Road - Live at Southbank Centre, Queen Elizabeth Hall - March 2021 - YouTube

De best beoordelde bootleg aller tijden op RYM, maar ik blijf toch een beetje onbevredigd achter. Begrijp me niet verkeerd, ik zou in mijn broek schijten als ik dit live mocht meemaken en vooral de nieuwe nummers klinken heerlijk, maar Sunglasses is ondertussen een paar nieuwe versies weg van klinken als de nieuwe single van Belle and Sebastian. Ook jammer dat Isaac Wood in de climax van het verder fantastische Opus ook zijn mond houdt, het neemt toch een beetje weg van de intensiteit van alles.

Van de week eindelijk de witte lp versie op laten halen in Nijmegen, hoes in een foto negatief hoes, mooier dan de originele hoes en ook een prachtige "negatieve" lyric booklet.
Deze versie kon ik nergens meer in de buurt krijgen (A'dam, Haarlem), fijn dat ik m nu heb!

Back to the music.
Altijd uitkijken met zulke uitspraken maar deze gaat zeker mijn top10 halen. Precies de muziek die ik zo lang gemist heb (ik refereerde al eerder aan Long Fin Killie). Hou erg van dit soort stemmen net zoals bv bij bands als Xiu Xiu of Slint. Af en toe een kakofonie zoals good old Palais Schaumburg, the Popgroup of natuurlijk avantgarde (jazz).
Ik kijk nu al met spanning en verwachting uit naar de gig in Paradiso eind van het jaar.
Lekker deze lefgozertjes, zo'n plaat al jaren niet gehoord. Black Midi was al goed maar dit dig ik meer.
Geen idee waarom zo veel schrijvers hier problemen hebben met die stem

Nog een half puntje toegevoegd. Dit album gaat steeds meer op me groeien, met als favorieten Opus en Sunglasses. Alleen Track X kan ik nog niet zoveel mee. Grote kans dat dit mijn favoriete album van 2021 wordt, alhoewel de singles van Squid ook veelbelovend zijn

Erg hyped voor Paradiso in november, tickets zijn maar €16,- voor de liefhebbers

Wat een vreselijke aansteller is de zanger, regelmatig ver over het punt van cringe heen. In plaats van memes aanhalend wordt deze band een meme door hem. Jammer, want verder is het instrumentele gedeelte daarachter wel genietbaar, en je kunt zeker wel merken dat er talent zit in dit bandje.

Nou, zeg dat wel. Squid is nog zo’n band met een aanstellerige zanger! Terwijl bij Squid de muziek dan nog wel aardig is en verder doorontwikkeld!

Tja je mag dit niet goed vinden natuurlijk maar kan nooit zoveel met opmerkingen als aanstellerige zangers, remember bowie, scott walker, freddie mercury, jeff buckley,

eindelijke weer een band met een edge, over de randjes ipv daarbinnen

Onderstaande quote gevonden bij de RYM-albumpagina van Squid, dat tekstueel naar mijn mening een stuk minder te bieden heeft dan BCNR, maar ik moest toch grinniken.

Ik ga het toch naar 4 verhogen, ik blijf maar terugkomen bij deze plaat. Het enige minpunt is dat de single versie van Sunglasses veel beter is dan de versie die op de plaat beland is.

Eigenzinnig, out-of-the-box, dit is een geweldig album waar van alles gebeurt. Een enkele keer krijg ik wel adhd-vibes, maar aan de andere kant zijn dat juist ook wel weer de fijne opzwepende stukken. De duistere stem, die aan Cloud Nothings, The Lounge Society en La Dispute doet denken, bevalt me ook uitstekend.

Black Midi, Squid en dit eigenzinnige zevental zijn talk of the town in het muziekjaar 2021.
Opwindende jonge bands zijn het, stuk voor stuk..

Album van het jaar op de "Mania 30 Eindlijst" van Concerto / Plato! Volkomen terecht!

Prima eindlijst trouwens!

Idd, mooi overzicht !!!

Ik mis alleen Mdou Moctar’s ‘Afrique Victime’, die had wat mij betreft zeker niet mogen ontbreken …

Afrique Victime - Album by Mdou Moctar | Spotify - open.spotify.com

Bij mij ook op nummer 1 niet over getwijfeld, al zijn er dit jaar veel mooie platen uitgekomen.

Ja maar je mist altijd wat natuurlijk, waar is bv Arab Strap? en Darkside

Arab Strap staat wel in mijn Top 10, maar heeft het bij de eindlijst van Written in Music net niet gered.

Ook mijn nummer 1. Heb het in het album top op mijn blog als volgt geformuleerd:

Ja, ik heb er dit jaar al zo vaak over geëmmerd dat het geen verrassing zou mogen zijn. For The First Time, het debuutalbum van het Britse zevental Black Country, New Road is mijn album van het jaar. En ondanks dat de vorige albums stuk voor stuk geweldig zijn, eigenlijk zonder al te veel concurrentie. Het is lang geleden dat een nieuwe band mij nog zo kon intrigeren, verrassen, prikkelen, hunkeren en raken. Al vanaf opener instrumental, een instrumental (ha), wordt je aandacht langs alle kanten getrokken. Twee gitaristen, een toetseniste, een violiste, een bassiste, een saxofonist en een drummer. Samen maken ze al jaren muziek en het hele album is duidelijk hoezeer ze op mekaar zijn ingespeeld. Wie na de klezmer op de openingstrack denkt een jazzalbum te krijgen, wordt meteen op een ander spoor gezet door Athens, France. Black Country, New Road heeft geen genre. En dat is hun sterkte. Er zijn nummers binnen nummers. Science Fair begint met gitaargerammel en halfweg veranderen de nerveuze gitaren in donkere synths. Op Sunglasses demonstreert zanger Isaac Wood dan weer de charme van zijn half gesproken zang, wat uitbarst in een colèrige rant waar ook Kanye West passeert. Ook dat typeert Black Country, New Road. Wood combineert high brow en bizarre referenties met verwijzingen naar populaire cultuur. Op Track X gaat het schijnbaar even zachter, hoewel ook hier elke muzikant zijn eigenheid kwijt kan. Op Opus is de klezmer daar weer en zijn er een tiental genres gepasseerd. Black Country, New Road doet zijn eigen ding. Ze worden vaak vernoemd in een adem met andere Britse bands zoals Black Midi en Squid. Voor mij steken ze er met kop en schouders bovenuit. De jonge muzikanten weten perfect welke weg ze uit willen en doen dit zonder muzikale compromissen. For The First Time is een memorabel debuut zonder compromissen en met tonnen bravoure. Zoals Isaac Wood op Sunglasses zingt: The absolute pinnacle of British engineering!

Sterk debuutalbum van Black Country, New Road! Ik moest er even aan wennen, want het is zeker geen hapklare brok. De zang is inderdaad love it or hate it. Hoewel ik zeker begrijp dat sommigen het over the top vinden, hou ik zelf wel van het scherpe randje. Het is daardoor wel geen album dat je altijd kan luisteren, je moet in de juiste stemming zijn.

Er staan maar 6 nummers op het album, maar ze zijn wel alle 6 goed. Het album blijft 40 minuten lang boeiend, zonder ergens in te zakken.

Benieuwd naar de verdere carrière van deze band!

Favorieten: Science Fair, Sunglasses

4*

Nadat ik ze in 2019 live had gezien, was ik lang benieuwd naar deze debuutplaat van Black Country, New Road. Toen deze uitkwam was ik toch verrast, het klonk anders dan ik me herinnerde van het live optreden.
De Klezmer invloeden kon ik me bijvoorbeeld niet zo herinneren, en sommige tracks klinken wat ´post-rockeriger' dan ik verwachtte. En dan 6 nummers, waarvan 2 ook nog instrumentaal.

Ok, 'Science Fair' en 'Athens, France' klinken best lekker. 'Sunglasses' wat teveel over the top, met name dan qua zang, die soms wat te dramatisch wil klinken (iets minder trilstem please). De instrumentale tracks vind ik wat tegenvallen. 'Track X' is voor mij toch het hoogtepunt, maar wel een beetje een vreemde eend in de bijt. Ik hoor wel wat Arcade Fire, Mogwai, Godspeed, en natuurlijk ook wel wat van bands als Black Midi (waar ik toch wat minder mee heb).

Voor de grote hype die dit BCNR in 2021 was, vind ik dit toch een lichte tegenvaller. Maar 'Track X' en delen van 'Athens France' en 'Science Fair' laten toch horen dat we hier met een bijzondere band te maken hebben. Als ze iets minder over the top zouden gaan klinken, met wat meer aandacht voor het 'liedje', dan blijft het zeker in band om goed in te gaten te houden.

Rock is al vaak doodverklaard, maar even zo vaak staan er weer bands op die het vuurtje toch weer opstoken. Black Country, New Road is zo'n band, hun vrienden van Black Midi eveneens. Het is misschien geen pure rock wat ze maken, maar wat het wel is laat zich niet zo gemakkelijk omschrijven. Ik houd het voorlopig maar op rock met sterke invloeden uit jazz, punk en folk, maar ik sta open voor een beter alternatief.

Hoe dan ook, For the First Time is een album dat me niet meteen van mijn sokken blies, maar dat wel bol staat van de onderhuidse spanning. Het is een buitengewoon intrigerend album gebleken met een onderscheidend geluid, waar ik in 2021 enorm veel naar geluisterd heb. Er staan slechts zes nummers op de plaat, maar die hebben wel allemaal een eigen karakter en geluid. Een instrumentaal openingsnummer, gevolgd door een sterk blok met de drie vooruitgesnelde singles Athens, France, Science Fair en Sunglasses. Het vijfde nummer, Track X, is wat mij betreft echter het prijsnummer op dit album. Een verborgen parel die met elke luisterbeurt iets meer uit zijn schulp kruipt. De knock-out volgt daarna nog kiezelhard met de knettergekke klezmerpunkuitspatting Opus.

Gisteren deze gekocht op vinyl (bij Kroese Arnhem). Toen werd ik er op gewezen dat ze eind dit jaar naar Nijmegen komen, maar eens kijken of ik er heen kan.