Wat mij fascineert bij deze nieuwe Marillion, reden waarom ik hem op heden zelfs de beste Marillion vind, is dat hij naar mijn aanvoelen naast zo totaal af ook zo universeel is. De muzikale uitwerking is zoals van Marillion te verwachten van het hoogst mogelijke niveau, maar tegelijk leggen hier, en dat is toch wel even biezonder, ook de lyrics én het artwork overduidelijk hun gewicht in de schaal. Hogarth's gezangen zijn overvloedig aanwezig, zijn teksten dragen het album net als de muziek en de lay-out is een echte versterking van het geheel. Tenzij Marillion die verhalen zelf slechts als ondergeschikte aanhangsels zou beschouwen van hun fraaie muzikale texturen, wat ik ten zeerste zou betwijfelen, verwondert het me dat in de toch overwegend heel enthousiaste uitlatingen in deze kolommen de waarde van hun lyrics, de klasse van hun boodschap en de verwevenheid van hun subliem artwork vrijwel on(der)belicht blijven. Daardoor komen veler commentaren bij mij toch als eenzijdig binnen.
Ayreonfreak, vooral dan in z'n link naar Progwereld en
Marco van Lochem hebben erover uitgeweid.
Darkzone wees op het belang van het tekstboekje.
Bikkel2 loofde de lyrics en sprak over de troost die van de plaat uitgaat.
Jeroenheinz loofde dan weer het rauwe randje, niet alleen muzikaal en in zang, maar evengoed tekstueel. En, helaas, aan het andere uiteinde van het spectrum had iemand het ook over 'inspiratieloze teksten', er was al genoeg coronashit aan z'n hoofd geweest en het opwerpen van Marillion's metaforen als eventuele link naar ook hedendaagse catastrofes als een Oekraine-drama, werd zonder enige tegenreactie zelfs bedenkelijk genoemd. Het zal bij betrokkene de oppervlakkigheid van het moment geweest zijn zeker? Of, kan ook, het risico bestaat dat er bij overvloed van goedmenende, invoelende boodschappen in moeilijke tijden als de onze, er gewoon quasi blindheid dreigt te ontstaan voor nog eens een prijzenswaardige missie, als bijvoorbeeld deze van Marillion. Jammer, zegt men dan soms, zoals daar ergens in de Bijbel, "gooi je parels niet voor de zwijnen, die zouden ze maar met hun poten vertrappen". Waarmee bedoeld werd en wordt: probeer je/de wereld dan maar voor iets warm en wakker te maken, door veler vluchtigheid kan het evengoed totaal verspilde moeite zijn, het zal toch niet worden gezien of (onder)gewaardeerd. Zeker een forum als dit verdient de inschatting van de waarde van het hele plaatje, los van het feit dat we zelf ook lyrisch worden over de sound daarbij van het album.
Vooruit, concreet Marillion, minstens voor de door de boodschap aangestoken fans met kinderen of kleinkinderen. Ze moeten maar ook eens shirts met dat prachtig nieuw universeel plaatembleem van hen aanmaken op kindermaat. Naast vaandeldragers voor een betere wereld, krijgen ze zo gegarandeerd ook nieuwe Marillion-fans, nog jonger dan de Thunberg-generatie er gratis bij. Want die maat 'small' is alvast nog véél te groot voor onze hummel van zes.