menu

Porcupine Tree - Closure / Continuation (2022)

mijn stem
3,86 (293)
293 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Sony

  1. Harridan (8:07)
  2. Of the New Day (4:43)
  3. Rats Return (5:40)
  4. Dignity (8:22)
  5. Herd Culling (7:03)
  6. Walk the Plank (4:27)
  7. Chimera's Wreck (9:39)
  8. Population Three * (6:51)
  9. Never Have * (5:07)
  10. Love in the Past Tense * (5:49)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 48:01 (1:05:48)
zoeken in:
avatar van Mssr Renard
3,0
Mijn eerste indruk is goed, al heb ik soms wel het idee naar een kruising van Tool en moderne IQ te luisteren. Ik vind de drums erg druk en erg hard in de mix staan. Ik vind de zang van Steven steeds minder aangenaam worden. Zijn zangstem had al niet zoveel kracht en was al best wel dun, maar zijn stem lijkt zwakker en dunner dan ooit. Reden te meer, denk ik, om de gitaren en drums harder in de mix te zetten.

Hierdoor klinkt Porcupine Tree meer metal dan ik gewend ben. Uiteindelijk niet helemaal naar mijn smaak, maar het klinkt voor wat het is wel okay. Hier en daar een knipoog naar de spacerock-sound waarmee de band begon.

Ik denk dat ik dit soort muziek wel erg ben ontgroeid, want echt enthousiast word ik hier niet (meer) van. Terwijl ik ten tijde van Signify en later nog ten tijde van Fear of a Blank Planet mezelf wel echt als liefhebber beschouwde. Wel goed dat de speelduur onder de 50 minuten is gehouden. Ik vind dat een goede ontwikkeling.

Misschien dat de plaat nog groeit hoor. Tot nu toe vind ik 'Of the New Day' een beetje een flauwe song, maar 'Dignity' vind ik dat wel weer een sterke song.

avatar van milesdavisjr
Vanuit instrumentaal oogpunt bevat de plaat weer een aantal interessante passages. Lange uitgesponnen composities waarbij het rockende Herd Culling met de zware gitaarmuur mij aardig kan bekoren. Een euvel wat het luisterplezier bij mij aardig wegneemt is de ronduit zwakke zang van Wilson. Over het talent van de beste man op instrumenteel gebied kunnen we het kort hebben, Steven weet spannende gevarieerde songs te brouwen. Qua zang heeft hij zichzelf altijd schromelijk overschat, zijn ijle stem komt inhoud, power en afwisseling te kort, en houdt daarmee geen gelijke tred met de muziek. Ik ga dan ook een stapje verder in vergelijking met Mssr Renard, Porcupine Tree blijft een interessant collectief echter net als voorheen verpest Wilson het voor mij met zijn vocale capaciteiten, en dat is jammer. Speelt de zang voor jou als luisteraar maar een beperkte rol kan ik mij best voorstellen dat deze band de interesse opwekt.

avatar van Mssr Renard
3,0
milesdavisjr schreef:
Ik ga dan ook een stapje verder in vergelijking met Mssr Renard, Porcupine Tree blijft een interessant collectief echter net als voorheen verpest Wilson het voor mij met zijn vocale capaciteiten, en dat is jammer. Speelt de zang voor jou als luisteraar maar een beperkte rol kan ik mij best voorstellen dat deze band de interesse opwekt.


Ik vind bij dit 'soort' muziek heel vaak de zang de muziek de das omdoen, zo ook bij bijvoorbeeld Tool, als ik het dezelfde 'soort' mag noemen.

In deze categorie luister ik liever naar IQ, want Peter Nicholls vind ik wel echt een goede zanger, ware het niet, dat ik de muziek van IQ weer minder interessant en langdradig vind worden.

Op dit moment vind ik bij dit genre de bands heel erg op elkaar lijken. De zang van Wilson, ja, ik kan er wel naar luisteren, het verpest het niet, omdat ik gewoonweg bij progressieve rock gewend ben dat zangers niet bijster goed zijn. Het is ook niet een zang-genre, vind ik. Maar dat Wilson zichzelf overschat, daar ben ik het wel mee eens. De nummers zijn geen instrumentals, maar echt daadwerkelijk pop-rock-songs, dan is ineens de zang wel belangrijk.

Verder is er genoeg te genieten hier, maar het is duidelijk dat de band mijn band niet meer is, en het genre mijn genre niet meer.

avatar van 4addcd
4,5
Zo, een mooi aantal luisterbeurten verder merk ik dat ik weer ouderwets van een aantal nummers uit mijn plaat ga. En dat is mooi! Er komen echt sterke troeven van PT en SW voorbij. Veel afwisseling (ook regelmatig binnen 1 nummer) en de aanwezigheid van metal-achtige passages. Heerlijk! Is dit het sterkste en mooiste wat PT ooit gemaakt heeft? Neen, dat niet maar soms is het goed om niet terug te blikken en albums langs het beste werk te leggen. Als dit mijn eerste PT album was geweest zou ik omver geblazen zijn. Lekker strak, dynamisch, energiek maar zéker ook melodieus.
Dus, hoe moeilijk dan ook, beoordeel ik CC alsof het hun eerste is. En dan is dit een dijk van een plaat!

Sparky
Mssr Renard Het is mij ook opgevallen dat de zangkwaliteit van SW matig is. Falsetto is al helemaal niet zijn ding. In het verleden (vóór To The Bone) viel mij dat minder op, vanwege het verrassingselement en de muzikale hoogstandjes. De nummers op dit albums klinken degelijk, "vintage" Porcupine Tree. En dit is voor mij net het probleem, het voelt als een pas op de plaats en ik word niet echt door dit album omver geblazen. Maar goed is het imo nog wel, met voor mij Dignity en Chimera's Wreck als uitschieter. 4*

avatar van legian
4,0
Naast de matige zangkwaliteit van Wilson, die nooit super is geweest trouwens maar sinds hij de hoogte opzoekt hoeft het van mij ook niet meer, valt me de productie eigenlijk ook wat tegen. De oudere albums klinken veel strakker, venijniger, energieker en scherper. Deze klinkt me erg vlakjes en levenloos.

Verder is het vooral een erg degelijk album wat voor mij iets teveel op safe speelt.

avatar van meneer
Zo op z’n tijd zet ik dit album op. Gewoon lekker de tijd voor nemen. De ene keer wat op de achtergrond, de andere keer wat intensiever. En de ene keer zit ik in het verleden van de band en de andere keer zit ik in de laatste jaren van Wilsons solo repertoire. De band en Wilson komen ook regelmatig in de heerlijke muzikale battles van de Prog Ladder 2022 naar voren en dan hoor je de kwaliteiten van deze muzikanten. Vandaag beseft ik ook dat Wilson alweer 55 jaar wordt in 2022.

Ik heb PT 1 x live gezien in de HMH en kan mij nog herinneren dat ik toen al bij het eerste nummer volledig werd weggeblazen en de band in mijn muzikale hart opnam. Wilson later vaker solo live gezien en altijd een feest van kwaliteit en energie.

Dat heb ik ook met dit album. Het zit vol muzikale en geproduceerde kwaliteit en Wilson geeft altijd diepgang. In de nummers van het album zitten herkenbare geschiedenis elementen van de band, wat Wilson solo avonturen maar ook vernieuwing waar mijn oortjes wat wijder open gaan staan om alles op te vangen wat er te horen is. Maar ik geloof ook, na een klein weekje luisteren, dat er de aankomende tijd nog veel te ontdekken is. Mooi omdat in mijn aankomende agendaloze zomervakantie te kunnen zetten. Lullige van de hedendaagse tijd kan zijn dat er zomaar volgende week weer een ander fantastisch album uitkomt van een andere band ofzo. En dan gaat, tegenwoordig, vaak snel dat album van vorige week terug in de Spotify kast. Wat verstoffen. Op naar de next best thing. Ik moet dat eens afleren maar de bereikbaarheid van op de fiets gaan naar de stad naar de platenwinkel uit de jaren 70/80 is gecomprimeerd naar mijn wijsvinger die 5 centimeter moet overbruggen naar het scherm van mijn IPad. Tik ! Next ! Tik…

Ik weet niet of er nog kaarten voor het aankomende concert zijn maar ik twijfel wat om te gaan. Het is altijd een feest. Maar ja, ‘Born in The Summer of Sergeant Pepper’ hè.. Ook een soort Voortzetting van de Sluiting.

avatar van Alicia
4,5
In mijn platenkoffer - dat ding blijft vreemd genoeg altijd lichtblauw van kleur, ongeacht de staat waarin het zich bevindt - kun je de muziek van Van Alles & Nog Wat tegenkomen. En dat koffertje bevat sinds kort, tussen al die andere fraaie platen, enkele albums van Porcupine Tree én op een aflevering na, de serie Steven Wilson Solo. Oh ja... en Blackfield. Die ook.

En ondanks dat het zo langzamerhand een koffer zonder een noemenswaardige beperking in ruimte en tijd is geworden, wil ik er toch ook weer niet álles in proppen. Niet van Steven Wilson. Niet van Porcupine Tree. Van niemand niet.

Maar liedjes die lekker in het gehoor liggen, komen er altijd in en dus komt er een plekje vrij voor het nieuwe (hè hè) album van Porcupine Tree. Als download. In hi-res. Al dat andere spul is mij trouwens toch veels te duur. Inclusief bonustracks. Dat dan weer wel. Want Love in the Past Tense is wel erg fijn.

Wat ik ook fijn vind: Richard Barbieri is er weer bij. Soms kun je zelfs 'Japan' - heel subtiel - nog horen. Want wat deze man uit zijn keyboards tovert, klinkt nog altijd even mysterieus en stijlvol als toen en zo heerlijk tegengesteld aan de keiharde klappen van supertrommelaar Gavin Harrison. Het is toch de combinatie die vorm geeft aan de klankkleur van Porcupine Tree.

Daarbij klinkt het geluid heel mooi ruimtelijk. Elk tingeltangeltje, plofje, veegje, tikje, bonkje, tikje hoor je. Het geluid was op een gegeven moment zo mooi dat ik vergat het raam te sluiten tijdens een hevige onweersbui. Dacht dat het gerommel en gedruppel nog bij het staartje van Chimera's Wreck hoorde en kon ik met de grootste spoed een dweil opzoeken. Kijk dus maar uit met die zogenaamd fantastisch mooie 'Ambient Sound' oortjes.

Trouwens... nog 'n dingetje. Want dat vind ik namelijk ook erg belangrijk. Steven zingt op deze Porcupine Tree ook weer een stukje prettiger (hè hè) dan op zijn laatst bekende solo plaat.

Ja, klopt!

Dat is de plaat die nooit in dat lichtblauwe koffertje terecht is gekomen.

4,0
meneer schreef:
Ik moet dat eens afleren maar de bereikbaarheid van op de fiets gaan naar de stad naar de platenwinkel uit de jaren 70/80 is gecomprimeerd naar mijn wijsvinger die 5 centimeter moet overbruggen naar het scherm van mijn IPad. Tik ! Next ! Tik…


Hoi meneer, Gewoon doen. Zo ga ik dit weekend deze laatste PT cd ophalen in mijn platenzaak ( alsook MEER - Playing House ). Tja ... Het fysieke plaatje blijft voor mij toch magisch. Lekker ouderwets hé

avatar van Marco van Lochem
5,0
In 2009 verscheen "THE INCIDENT", het tiende studioalbum van de progressieve rockband Porcupine Tree. Frontman en belangrijkste componist Steven Wilson heeft dan al een soloplaat uitgebracht, "INSURGENTES. De fans van de Engelse prog-rock band zien dan nog niet dat 't album de laatste zal zijn...althans voor een lange tijd. Het was dus geen incident, het solo gaan van Wilson, want hierna volgden nog een reeks albums, maar over een nieuwe Porcupine Tree werd niet gesproken, het leek definitief verleden tijd.

Porcupine Tree begon als een "slaapkamerproject" van Steven Wilson, de multi-instrumentalist uit het Engelse Hemel Hempstead, Hertfordshire. Na enkele singles en demo's verschijnt in 1992 "ON THE SUNDAY OF LIFE", feitelijk gezien een solo project van Wilson onder de vlag van Porcupine Tree. De wat fragmentarische plaat wordt opgevolgd door het meer in balans zijnde "UP THE DOWNSTAIRS". Ook op dit album worden nagenoeg alle instrumenten door Wilson bespeelt. Om de muziek live uit te kunnen voeren, wordt een echte band geformeerd. Op toetsen de van Japan bekende Richard Barbieri, bassist Colin Edwin en drummer Chris Maitland. In deze bezetting gaat de groep op diverse tournees en nemen ze albums op. In 1995 verschijnt het Floydiaanse "THE SKY MOVES SIDEWAYS", in 1996 "SIGNIFY", in 1999 het geweldige "STUPID DREAMS" gevolgd door het eveneens briljante "LIGHTBULB SUN" in 2000. Hierna besluit Maitland de band te verlaten en wordt vervangen door Gavin Harrison.

De albums die volgen zijn allemaal van grote kwaliteit, ieder ook weer met toppers uit hun oeuvre. Het eerste album met de nieuwe drummer is in 2003 "IN ABSENTIA", waarop het geweldige "TRAINS" te vinden is. Hoogtepunt op het in 2005 verschenen "DEADWING" is, voor mij zonder twijfel, "ARRIVING SOMEWHERE BUT NOT HERE". Een echt hoogtepunt op het in 2007 "FEAR OF A BLANK PLANET" eigenlijk niet aan te wijzen, de zes tracks zijn stuk voor stuk briljant. Misschien "SLEEP TOGETHER", al is "ANESTHETIZE" ook ruim een kwartier lang genieten. Het reeds genoemde "THE INCIDENT" is het meest ruige, harde Porcupine Tree album, met als absoluut hoogtepunt "TIME FLIES". Tussen al die albums verschenen live albums en schijfjes met rest materiaal.

Toen in het voorjaar van 2021 een website gelanceerd werd van en door Porcupine Tree, werden de fans al nieuwsgierig. Zou het er dan toch van komen, een reünie? En zo ja, hoe zou die er dan uitzien? Op 1 november kwam het verlossende bericht, Porcupine Tree was uit zijn winterslaap gekomen, een nieuw album was onderweg en een eerste proeve van bekwaamheid was "HARRIDAN", een ruim 8 minuten durende track. Meteen werd ook duidelijk dat drie kwart van de laatste bezetting ook deel uit maakt van Porcupine Tree 2022, bassist Colin Edwin is er niet bij. Wilson heeft recent verklaard op de website superdeluxeedition.com dat hij en Harrison aan de basis stonden van het nieuwe album. Samen hebben ze gejamd en een enkele songs geschreven. Harrison natuurlijk op drums, Wilson op de basgitaar. Daarna werd Barbieri erbij betrokken en zijn ze de liedjes verder gaan uitwerken. Na een aantal nummers klaar te hebben, hebben ze ervoor gekozen Wilson als de bassist op het album te laten fungeren. Daarnaast hadden Harrison, Barbieri en Wilson na 2010 nog regelmatig met elkaar contact, van Edwin hebben ze niets vernomen, aldus Wilson. 

Hoe dan ook, de zeven nummers en 48 minuten muziek op "CLOSURE/CONTINUATION" heeft wel een zeer herkenbare Porcupine Tree stijl, al zullen er mensen zijn die Edwin missen. Het album gaat juiste met zeer prominent bas-spel van start, het reeds gememoreerde “HARRDIDAN”. Een rocker met zeer complex drumwerk, in de pure Porcupine Tree traditie, geschreven door Harrison en Wilson. Rauw, uptempo met een goed getimede tempowisselingen. De riffs zijn dominant, het gitaarspel heerlijk en de melodie is pakkend. De tweede single die uitgebracht werd was “ON THE NEW DAY”, track #2 van het nieuwe album. Geschreven door Steven Wilson past dit nummer is de reeks songs die Porcupine Tree heeft uitgebracht die je “radio-credible” zou kunnen noemen, zoals bijvoorbeeld “WAITING PHASE ONE”, “PURE NARCOTIC”, “STRANGER BY THE MINUTE”, “LAZARUS” en “SENTIMENTEL”. Melodieus, mooi gezongen en een paar keer een kort steviger stuk. “RATS RETURN” is van een ander kaliber. Stevig, pakkend ritme met een heerlijke drive. Subtiel toetsenspel van Barbieri en de tempowisselingen zijn ook hier goed geplaatst en geven het nummer een extra lading. Het nummer is geschreven door Harrison en Wilson en ook hierin laat de drummer horen dat hij, wat mij betreft, tot de beste prog-drummers in de wereld behoort. Eén van de hoogtepunten van het zeven tracks tellende album vind ik “DIGNITY”. Het ruim acht minuten durende meesterwerkje laat alles horen wat Porcupine Tree zo interessant maakt. Het door Barbieri en Wilson geschreven nummer heeft een ongelofelijk lekker ritme, de melodie is mooi, samenzang is prachtig en de arrangementen zijn boeiend. Het bas-spel is vet, de instrumentale breaks zijn van een hoog niveau en tegen het einde gaat het drietal even helemaal los.

“HERD CULLING” is het nummer waarin de band het meest los gaat. De opbouw is mooi, maar je wordt wel op het verkeerde been gezet. Als het eenmaal op gang komt, krijg je een stevige rocker met soms over de top vocalen voorgeschoteld, waarbij de variatie ervoor zorgt dat de aandacht vastgehouden wordt en je in het laatste deel een heerlijke gitaarsolo te horen krijgt. Het nummer is geschreven door het drietal samen waarbij het woord “Liar” wel in je kop blijft zitten. Het kortste nummer is “WALK THE PLANK”, het resultaat van een schrijverssessie van Barbieri en Wilson. Elektronica, kopstem zang, complex drumwerk, geweldig bas-spel, een topnummer. Dit nummer neigt het meeste naar de laatste studioalbums van Wilson. Met ruim negen en een halve minuut is “CHIMERA’S WRECK” het langste nummer van "CLOSURE/CONTINUATION", ook weer een Harrison/Wilson compositie. Een rustige opbouw, subtiel gitaarspel, mooie samenzang gedeelten, na zo’n vier minuten komt het langzaam tot leven met heerlijk drumwerk, een prominente bas en tempowisselingen die ervoor zorgen dat het nummer boeiend blijft.

Als bonus is bij de, zeer dure, deluxe edition, een extra cd toegevoegd met instrumentale versies van het reguliere album, plus drie zeer interessante bonustracks. Het instrumentale en bijna zeven minuten durende “POPULATION 3” heeft een pakkend ritme, een fijne melodielijn en Wilson laat horen dat hij een zeer begenadigd gitarist is. Harrison schreef dit nummer samen met Wilson en die laatste is verantwoordelijk voor “NEVER HAVE”, een meer poppy nummer met een mooie melodie en een heerlijk instrumentaal middenstuk. “LOVE IN THE PAST TENSE” is weer een resultaat van de samenwerking tussen Harrison en Wilson. Ook dit is weer een voorbeeld van hoe progressieve rock vermengd kan worden met elementen uit de popmuziek. De complexiteit blijft in tak, de instrumentale intermezzo’s zijn van hoog niveau en wat mij betreft had dit nummer gepast op de reguliere uitgave.

Ik keek erg uit naar "CLOSURE/CONTINUATION" en ben in zijn geheel niet teleurgesteld. Het album moest groeien, want na een keer of vijf begonnen enkele songs echt in te dalen. Er zit genoeg in waarvan fans van de band kunnen genieten. Natuurlijk is het geen kopie van één van de oudere albums. Fans die dat hadden verwacht, kennen de band niet goed. Porcupine Tree heeft zich in het verleden toch ook niet herhaald! Het is de vraag of dit een herstart is, “Continuation” of het definitieve eind, “Closure”. Aan de wijze waarop de titel geschreven is, ga ik ervan uit dat Porcupine Tree 1.0 is afgesloten en dat dit een herstart is, Porcupine Tree 2.0. Ik vind het een top album, jaarlijstje waardig, zonder meer!

avatar van crosskip
3,5
legian schreef:
Naast de matige zangkwaliteit van Wilson, die nooit super is geweest trouwens maar sinds hij de hoogte opzoekt hoeft het van mij ook niet meer, valt me de productie eigenlijk ook wat tegen. De oudere albums klinken veel strakker, venijniger, energieker en scherper. Deze klinkt me erg vlakjes en levenloos.

Verder is het vooral een erg degelijk album wat voor mij iets teveel op safe speelt.

Vroeger was Wilson zich volgens mij wel wat meer bewuster van de beperkingen van z'n zang en door middel van een hoop effecten en harmoniezang redde hij zich daar aardig uit. Ik vind hem op deze plaat wel erg ambitieus, mag van mij wel wat minder. Als hier en daar zelfs de autotune het niet meer recht kan trekken (slordig, Steven!), moet je toch nadenken of je niet te ver gaat.

avatar van dreamtheater06
4,5
Misschien ligt het volledig aan mij maar ik vind dit eigenlijk wel een van Wilsons sterkere vocale prestraties. De uithaal in Dignity en die King Gizzard achtige zanglijn in Chimera's Wreck vind ik toch best indrukwekkend.

Zelfs de overdreven bridge in Herd Culling doet het erg goed bij mij. Is het over the top? Zeker! Maar ik vind dat ook wel een beetje bij prog passen. En een aantal luisterbeurten verder is die bridge toch niet veel meer overdreven dan bijvoorbeeld de zanglijn in Sleep Together.

avatar van legian
4,0
crosskip schreef:
(quote)

Vroeger was Wilson zich volgens mij wel wat meer bewuster van de beperkingen van z'n zang en door middel van een hoop effecten en harmoniezang redde hij zich daar aardig uit. Ik vind hem op deze plaat wel erg ambitieus, mag van mij wel wat minder. Als hier en daar zelfs de autotune het niet meer recht kan trekken (slordig, Steven!), moet je toch nadenken of je niet te ver gaat.

Ik heb ook altijd begrepen dat Wilson zichzelf ook niet als een sterke zanger zag. Maar dat lijkt de afgelopen jaren wel veranderd te zijn.

avatar van jellylips
4,5
dreamtheater06 schreef:
Misschien ligt het volledig aan mij maar ik vind dit eigenlijk wel een van Wilsons sterkere vocale prestraties. De uithaal in Dignity en die King Gizzard achtige zanglijn in Chimera's Wreck vind ik toch best indrukwekkend.


Eindelijk iemand die ook de King Gizzard connectie legt daar. Het deed me echt gelijk aan King Gizz denken! Heel vet.

avatar van MikeG
3,0
Eindelijk dan toch weer een nieuw album van PT. Na “the Incident”welke al minder was dan zijn voorgangers, hoopte ik op een beter album. Helaas valt deze ook weer tegen. Het album is niet slecht, maar is zeker geen hoogvlieger. Het heeft meer weg van Wilson’s solo werk dan een PT album. Ik zou het zelfs fraai saai willen noemen.
Persoonlijk had ik graag iets totaal vernieuwends gehoord ipv meer van hetzelfde.

avatar van crosskip
3,5
Ergens wel typisch dat zoveel mensen hier dit meer als Wilson solo dan als een PT-album vinden klinken. Als je vervolgens de credits bekijkt, heeft Wilson alleen Of the New Day in z'n eentje in elkaar gezet en is de rest allemaal met Harrison en/of Barbieri geschreven. Vergeleken met elk ander Porcupine Tree album lijkt dit zelfs het eerste echte band-album!

avatar van ProGNerD
4,5
Na een luisterbeurt of 5 inmiddels ben ik er wel uit: 4½*

Hoewel ik het destijds erg jammer vond dat ze stopten met The Incident, moet ik concluderen dat ze verrassend sterk terugkomen met een album dat ik eigenlijk beter vind dan dat album wat zeker niet het hoogtepunt was van hun discografie tot dat moment. Verder kan ik me aardig vinden in de opvatting van 4addcd hierboven

avatar van symforock
4,0
We hebben er even op moeten wachten en door velen niet meer verwacht, de nieuwe Porcupine Tree, of is het inmiddels Porcupine Three ? Het was het wachten waard want ook dit is weer een prima album geworden en met recht een PT album en geen SW solo.
De productie is best aardig maar toch ook weer niet helemaal Steven Wilson waardig vind ik. Het klinkt allemaal net iets te vlak. Wat ik persoonlijk jammer vind is dat de Blu-ray wat magertjes is gevuld met slechts alleen het normale album. De Bonus-cd had hier makkelijk bij op gekund, zeker gezien wat je voor de luxe editie moet betalen. Op naar November om ze eindelijk weer eens live te mogen bewonderen. Weet iemand trouwens of er, en zo ja, gastmuzikanten meespelen deze tour ? (is bijv. John Wesley weer van de partij ?)

4,0
Er waren 2 progplaten waar ik dit jaar naar uitkeek. De eerste was Marillion" An Hour Before It's Dark" die hiermee bewezen dat ze nog steeds schitterend werk kunnen uitbrengen. De 2de was Porcupine Tree. Deze band heb ik leren kennen via Hand Cannot Erase van Steven Wilson. Dat album blies me letterlijk omver. Met dat album was mijn interesse en passie voor Prog muziek weer helemaal terug. Via SW vond ik al snel de weg naar Porcupine Tree materiaal.
Uiteraard was ik verbaasd én zéér benieuwd toen ik hoorde dat PT nog nieuw materiaal zou uitbrengen.
Ik heb afgelopen zaterdag de cd gaan ophalen. Na een paar luisterbeurten kan ik het kort samenvatten : Schitterend plaatje ! ! !

avatar van pos
4,5
pos
symforock schreef:
Weet iemand trouwens of er, en zo ja, gastmuzikanten meespelen deze tour ? (is bijv. John Wesley weer van de partij ?)


We would like to welcome Randy McStine and Nate Navarro to the Porcupine Tree touring line up. Both are incredibly talented musicians and we have already had the pleasure of rehearsing the new material with them. It’s sounding fantastic and we’re looking forward to the tours later this year.

Nate Navarro speelde bas in de band van Devin Townsend, de gitarist ken ik niet zo. John Wesley is zeker niet van de partij helaas.

avatar van Robertoooooh
2,0
Koud, klinisch, zeurderig. Zomaar drie woorden die bij me opkomen nadat ik de naald van het vinyl heb gehaald. Er zitten heus wel momenten van brille verstopt op dit album, maar ze zijn te schaars en worden verprutst door vreselijke falsettos of langdradige monotone en zeurderige melodieën.
Waar ik een week terug nog vond dat het album me volkomen koud liet, moet ik nu toch concluderen dat het album me wél wat doet. Me irriteren.
Jammer

avatar van legian
4,0
Het is zeker Porcupine Tree, met een vleugje Wilson solo, maar het haalt het wat mij betreft niet bij de voorgaande platen.

Het smaakt als left-overs van een heerlijke maaltijd die je voorgeschoteld krijgt op het moment dat je honger hebt. Het smaakt, je hebt immers honger en de oorspronkelijke maaltijd was heerlijk. Maar het is geen lasagna die na drie dagen beter smaakt dan toen die net gemaakt was.

avatar van meesterdch
Ben ik de enige die in 'walk the plank' regelmatig Peter Gabriel ten tijde van Gabriel 3 en 4 hoor?

avatar van devel-hunt
3,0
Een reünie of hernieuwde samenwerking hoe je het ook noemt na een jaar of 13, verwachtingen bij fans torenhoog, de eerste luisterbeurten euforisch waarna, als de euforie iets is gaan liggen er toch iets van teleurstelling inkruipt, eerder waren ze beter, een herhaling van zetten, dat gevoel, maar zeker niet slecht, verre van, maar toch, het knaagt.

Sparky
Een week verder en ik draai het album nauwelijks meer. Ik sluit me aan bij devil-hunt. Het zal deels met de verwachtingen te maken hebben, maar buiten dat: ik vind dit album gewoon niet zo bijzonder.

avatar van Red33
4,5
Mijn kennismaking met de band, en wát voor een! Ik zag het album hier voorbijkomen en wilde het eens een kans geven. Een aantal jaren geleden luisterde ik voornamelijk pop en soul, maar sinds ik vinyl heb (en inmiddels al een flinke verzameling) ben ik veel breder en dieper gaan luisteren. Een van de beste aankopen van mijn leven is het vinyl tot dusver gebleken! Enfin, ik ben ongeveer van de progressieve rock van Marillion en Genesis hierbij terechtgekomen. Ik had al Steven Wilson en Porcupine Tree in mijn 'te luisteren' lijsten gezet, maar deze plaat trok mijn aandacht als eerste. Prachtige hoes, nieuw album... Ik wilde deze graag beluisteren! En ik was zéker niet teleurgesteld, en dat is een understatement! Al gelijk vanaf het begin was ik gekluisterd aan de muziek. Vet! Lekkere progressieve rock, met een fijne stem, lekkere baslijnen, vette drums en goede synths. Top! Het deed me bij vlagen denken aan Genesis - A Thick Of A Tail, die ik de laatste tijd ook vaker luister. Bij progressieve rock is bij mij de stem heel belangrijk. Hier hoort, voor mij in ieder geval, een hogere stem bij. Zoals bij Fish en Phil Collins. En zwaardere, diepere stem past voor mij meer bij punk/wave muziek. Blij verbaasd bij de eerste keer dat ik Steven Wilsons vocalen hoorde! Maar ook de muziek was tip top in orde! Het openingsnummer is al ijzersterk en vind ik iedere keer weer goed! Heerlijk ook die lange nummers die ze hebben en de verhouding tussen hard en zacht(er) is ook erg fijn in orde! Heerlijke kennismaking met de heren van Porcupine Tree. Volgens mij heb ik nog veel moois te beleven!

Harridan, Off The New Day, Dignity en Herd Culling zijn de beste nummers voor mij, maar eigenlijk vind ik alles goed! Ik heb de gewone LP versie al besteld en deze wacht op mij bij mijn favoriete platenboer (Bob's Vinyl in Aarle-Rixtel). Alleen jammer dat het allemaal zo duur is tegenwoordig en niet bepaald goedkoper wordt... Dan hadden de extra nummers er ook wel bij gemogen voor €34,95... Maar goed!

avatar van ProGNerD
4,5
Verfrissend Red33, om ook 's een recensie te lezen van iemand met geen PT / SW historie cq voorkennis...

avatar van ProGNerD
4,5
Ben trouwens erg benieuwd hoe je de rest van hun discografie "met terugwerkende kracht" waardeert...

avatar van Maarten0402
5,0
Gisteren bij Velvet gekocht in Rotterdam (en aangezien ik daar toch was ff een paar films erbij ook: If.... *Masters of Cinema versie, Akira, The Fly en Chinatown op bluray).

Kan geen genoeg krijgen van deze plaat. Ik geniet er van!

avatar van Maarten0402
5,0
Leuk om te lezen Red33

Er gaat nog een mooie tijd voor je tegemoet met de discography's van Porcupine Tree en Steven Wilson.
*Vergeet ook Bass Communion, Blackfield, No-Man en Storm Corrosion niet

Gast
geplaatst: vandaag om 16:17 uur

geplaatst: vandaag om 16:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.