The Smile - A Light for Attracting Attention (2022)

Ik wil deze reacties eigenlijk niet lezen , ik heb het concert in paradiso gemist en ik baal hier nog steeds van! Ik ben bij interpol geweest in brussel, misschien dat dat het een beetje verlicht

De beste Radiohead plaat sinds OK Computer! Uiteraard is het niet de volledige band, maar vergelijkbaar met de verhouding Arcadia - Duran Duran is het RH DNA overduidelijk.
De bas is bij tijd en wijlen hemels. Sowieso zit het muzikaal goed in elkaar en is de uitvoering minstens zo sterk. Fijn om de heren zo geïnspireerd bezig te horen.

Live gezien op down the rabbit hole en dan hoor je de kracht van dit album. Bizar sterke drumpartijen en gevlochten melodieën. Skinner is live echt een klasse apart.

Ah, heerlijk zo'n statement om het hartstochtelijk mee oneens te kunnen zijn.
Voor mij blijven Kid A en Amnesiac van onaantastbaar niveau. En ook In Rainbows is een klasse apart.
Alle overige platen zijn evenzeer briljant, inclusief het zeer miskende The King Of Limbs.
Maar ALFAA bevindt zich absoluut nabij die hoogste regionen, hoger ieder geval dan bepaald niet misselijke platen zoals The Eraser, Amok en Anima.

Het zal je niet ontgaan zijn dat ik meer van de vroege RH ben.

Eigenlijk zou er een versie van dit album uitgebracht moeten worden zonder vocals. Dan is het beter te beoordelen.

Kaaasgaaf Valt me nog mee dat OK Computer wordt genoemd. Ik hoor mensen zo vaak zeggen dat ze Radiohead leuk vonden toen ze nog "liedjes" maakten. OK Computer markeert wat mij het einde van die periode en de start van het experiment. Wat ik gaaf vind, is dat ze zich tot op de dag van vandaag blijven vernieuwen, onder de naam Radiohead of als zijproject. Nee, wat mij betreft is er zoveel meer dan OK Computer. Kid A, Hail To The Thief, In Rainbows en A Moon Shaped Pool vind ik toch wel van een vergelijkbaar niveau. En deze The Smile is wat mij betreft het beste nevenproject van Yorke en Greenwood.

Het mooie is dat Radiohead natuurlijk nooit gestopt is met 'liedjes' maken, zelfs hun meest experimentele platen staan nog bombol geniale melodieën. En hun avontuurlijke kant is er ook altijd geweest, kijk maar naar een nummer als Blow Out. OKC is inderdaad wel als een soort scharnierpunt te beschouwen, en zeker als je kijkt naar b-kanten uit die tijd was Kid A ook helemaal niet zo'n radicale stap. ALFAA staat behoorlijk op zichzelf, maar raakt toch eigenlijk alle 'fasen' van Radiohead. Wie dit mooi vindt, moet bij de 'late Radiohead' toch ook genoeg prachtigs te ontdekken hebben.


Hoezo is het dan beter te beoordelen? En beoordeel je dan nog wel hetzelfde?

Ongemerkt, stiekem bijna, is dit album onder mijn huid gekropen. Het voelt bijna als een verslaving. Ik start 's morgens het werk op, open mijn muziek en kies eigenlijk altijd eerst deze. Soms betrap ik mezelf erop dat ik zit te luisteren en vergeet te werken. Hij heeft er zelfs voor gezorgd dat ik alle andere Radiohead-albums weer opnieuw ben gaan luisteren en waarderen. Als meer mensen hieraan lijden kunnen we misschien een anoniem lotgenotengroepje beginnen. Hoi, ik ben een muziekliefhebber en ik ben verslaafd aan The Smile. Hoi muziekliefhebber.

En waarom? Eigenlijk weet ik het gewoon nog niet. De nummers zijn heel verschillend, maar toch voelt het echt als een geheel. Zelfs een bijzonder rockuitstapje als You Will Never Work In Television Again zou een storende dissonant moeten zijn, een relikwie van vóór de verlichting, maar om onduidelijke redenen werkt het voor mij. Als drie favorieten noteer ik vooralsnog Pana-vision, The Smoke (sorry, sucker voor dikke baslijntjes) en Free In The Knowledge, maar oei, eigenlijk Speech Bubbles ook, en... Niet te doen.

Ik kan niet anders dan 5 sterren geven. Als nieuweling op MusicMeter heb ik nog lang niet al 'mijn' muziek van sterretjes voorzien, maar deze eer was/is vooralsnog alleen voorbehouden aan albums van Radiohead. Dus zo raar is het misschien ook weer niet.

Een ding nog! Bij het luisteren van Waving A White Flag moet ik altijd direct aan Street Spirit (Fade Out) denken, van The Bends. Zijn er meer mensen die dat horen? Ik heb ze zelfs een keer tegelijkertijd aangezet en dat gaat best goed, zelfs zonder toonsoort en timing aan te passen. Misschien doe ik dat ook nog wel een keer om mijn punt te maken.

Grappig om te zien dat je op MuMe nooit enige kritiek mag hebben op Radiohead (ik ben zelfs ooit voor trol uitgemaakt door de heren moderators toen ik het in mijn hoofd haalde dat te doen) en dat deze niet Radiohead plaat dan vervolgens wordt aangeprezen als het beste Radiohead album dat Radiohead nooit maakte sinds OK Computer.... (dit is overigens wel een prima album... dat dan weer wel...)

Slechts één persoon heeft gezegd dat dit het beste sinds OKC zou zijn.

Dit is gewoon het beste Radiohead-album sinds A Moon Shaped Pool. Grote klasse, zeg.

Ha, mooi gezegd!

Ik heb me wel regelmatig afgevraagd - nou ja, vooral bij de eerste paar draaibeurten - of ik 'iets' zou hebben doorgehad als dit onder de Radiohead-naam zou zijn uitgebracht. Ik denk eigenlijk alleen in de nummers waarin de percussie wat prominenter en het gitaarspel rauwer/hoekiger is: The Opposite, The Smoke, Thin Thing (uitgerekend de drie nummers die iemand hier als 'minst favoriete' bestempelde) en misschien ook A Hairdryer. En YWNWITA staat natuurlijk ook geheel op zichzelf. Maar de overige 8 nummers zijn wat mij betreft echt alleen op detail-niveau van Radiohead te onderscheiden (al is het natuurlijk maar omdat er genoeg Radiohead-nummers zijn waarop niet de gehele band meedoet, waardoor de lijn met Thom solo op momenten al een enigszins dunne kon lijken). Live is The Smile veel duidelijker onderscheidend. En de nieuwe nummers die ze deze tour tot dusverre 'uitgetest' hebben - de teller staat inmiddels op 7, ik denk dat die nieuwe plaat écht niet al te lang op zich zal laten wachten - sluiten stuk voor stuk veel meer aan op die ‘onderscheidende’ jammy kant, maar dan met een prominentere krautrock-invloed, al weet je natuurlijk nooit hoe het in de studio met Nigel achter de knoppen voor vorm zal krijgen. Het is niet echt iets voor hen om te proberen die rauwe live-energie te vangen, maar het zou best tof zijn. Ook zodat het weer onderscheidend is van dit album, hoewel ik hier ook nog láng geen genoeg van blijf krijgen.

Ik koop wel redelijk wat cd's , maar weinig nieuw werk ( uitgezonderd progmateriaal zoals Porcupine Tree, Marillion, Soup, Frost*, ..... ). Ik las over deze plaat heel wat superlatieven. Ik was gisteren in mijn platenzaak en heb deze gekocht. Tjonge , wat een fantastische plaat is dit. Heb uiteraard heel wat Radiohead in mijn kast en deze plaat doet me denken aan "A Moon Shaped Pool." en dat is alleen maar een compliment.

Zonder dat ik het wist , kon ik zo horen wie dit was. Als het maar apart is vind de Mume fanclub het fantastisch , maar dat is het niet....experimenteren om het experimenteren....waar zijn de goede songs gebleven ?

De 'Mume fanclub' is veelzijdig. U mag dit apart vinden. De ander vindt het vindingrijk en geniet van het kunstzinnige. Ieder zijn meug.

Dit is duidelijk niet uit uw straatje. Dat kan. Dat mag.
Maar om het nou af te kammen alsof enkel uw smaak bepalend is voor kwaliteit?

Mijn inziens is dit wél fantastisch.
Of het daarmee daadwerkelijk fantastisch is, blijft subjectief.

Klopt.

Ik kan me heel goed voorstellen dat, als je niet zoveel met dit type muziek hebt, een groot deel van dit album na één keer luisteren zo kan ervaren.
Maar ieder geval Open The Floodgates, Free In The Knowledge en Skrting on the Surface zijn toch onmogelijk 'experimenteren om het experimenteren' te noemen, dat zijn toch simpelweg redelijk conventionele en bijzonder melodieuze songs?
Al kan ik me zo voorstellen dat, als je hier echt niks mee hebt, je zo ver niet gekomen bent.


Maar ook weer niet helemaal subjectief.
Zo ken ik genoeg mensen die niks hebben met Radiohead-en-consorten, die jeuk krijgen van Thom's stem, die de hele sfeer slecht trekken. Dit is nu eenmaal geen muziek voor iedereen, en ook niet voor elk moment (zelfs ik heb er niet altijd zin in; ook voor mijn favoriete band moet ik maar net in de stemming zijn). Maar ook die mensen, als ze ook maar een beetje verstand van muziek hebben, respecteren evengoed de inventiviteit van deze muzikanten en hun nu al drie decennia durende consistentie en invloedrijkheid.

Staan niet echt slechte songs op. Zo'n Free Ion The Knowledge is een van de mooiste en meest pakkende melodieën die Yorke al geschreven heeft. The Smoke is ook zo'n nummer waar veel bands een linkerkloot voor over zullen hebben. Net als Speech Bubbles, wat mij betreft een nummer dat zo op In Rainbows kon en zelfs daar een uitschieter was geweest.

Radiohead slaat (gelukkig) weleens aan het experimenteren -ook hier- maar het belangrijkste van al: aan de basis zijn de nummers gewoon goed. Een Skrting On The Surface, een oersimpel liedje, kan je op 10 manieren spelen en het gaat altijd een goed nummer zijn.