menu

The Smile - A Light for Attracting Attention (2022)

mijn stem
4,05 (544)
544 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: XL

  1. The Same (4:19)
  2. The Opposite (3:06)
  3. You Will Never Work in Television Again (2:48)
  4. Pana-Vision (4:08)
  5. The Smoke (3:39)
  6. Speech Bubbles (4:16)
  7. Thin Thing (4:30)
  8. Open the Floodgates (4:29)
  9. Free in the Knowledge (4:12)
  10. A Hairdryer (5:17)
  11. Waving a White Flag (3:47)
  12. We Don't Know What Tomorrow Brings (3:16)
  13. Skrting on the Surface (5:31)
totale tijdsduur: 53:18
zoeken in:
avatar van Juveniles
4,0
YouWillNeverWorkInTelevision schreef:
Wat een show zojuist in Paradiso


De niet uitverkorenen verwachten een gedetailleerd verslag!!

4,5
YouWillNeverWorkInTelevision schreef:
Wat een show zojuist in Paradiso


Vertel vertel....


avatar van Kaaasgaaf
5,0
Wat een waanzinnig concert was dit inderdaad! Hoe prachtig het album ook in elkaar steekt, pas live merk je hoe zeer The Smile echt een band is. Ik zag Radiohead acht keer live, plus één keer Thom solo, maar deze show komt wel in mijn top drie terecht. Ongetwijfeld speelt daarin een rol dat ik helemaal vooraan stond, in zo'n vertrouwde en relatief intieme plek als Paradiso haast op schoot bij deze eeuwige jeugdhelden maakte het dat natuurlijk wel een extra bijzondere belevenis (en voor hen moet het minstens zo onwerkelijk gaaf zijn om dit soort plekken te kunnen spelen). Maar wat het voor mij vooral boven een gemiddeld Radiohead-concert deed uitstijgen: het samenspel en zichtbare speelplezier. Bij Radiohead heb ik toch altijd het gevoel dat die vijf muzikanten elk op hun eigen stukje van zo'n groot podium hun geniale ding doen, misschien ook niet zo vreemd als je al decennia lang samenspeelt, hier zag je muzikanten die met elkaar hun mogelijkheden nog aan het verkennen zijn. De rol van Tom Skinner valt hierin niet te onderschatten, het jazz-/afrobeat-gehalte is vele malen prominenter dan op plaat en hij stuwt Jonny en Thom hiermee duidelijk naar grote hoogtes.

Uiteraard was het optreden aanzienlijk korter dan 'dat andere bandje' doorgaans speelt, naast de dertien tracks van het album speelden ze het nummer Just Eyes and Mouth dat we kenden van hun streamingconcerten, twee nummers (Friend Of A Friend en Bodies Laughing) die tijdens deze tour geschreven en nog duidelijk in ontwikkeling zijn (maar daarom zo spannend om 'mee te maken') en Feeling Pulled Apart By Horses dat Thom ooit solo uitbracht, maar waarvan ook live-versies bestaan van zowel Atoms For Peace als Radiohead (toen nog onder de titel Reckoner, wat weer een heel ander nummer is dan de Reckoner die we later leerden kennen). Voelt als een liedje dat in al die jaren nooit helemaal z'n 'plekkie' gevonden heeft, die uitgebrachte solo-versie vond ik eigenlijk de minste en het zou me niet verbazen als het alsnog ook weer op een Smile-plaat terecht komt.

Wat dat laatste betreft, in enkele recensies zag ik voorbij komen dat Thom gezegd zou hebben dat een tweede plaat al op de plank ligt. Dat zei hij niet. Hij zei dat de nummers van de eerste plaat 'op' waren en ze daarom maar een tweede moeten gaan schrijven. Dat zou in theorie dus nog best lang kunnen duren. Toch denk ik dat het veel korter hoeft te duren dan een Radiohead-plaat, zeker als ze tijdens deze tour (leuk om dat te blijven volgen!) nieuwe dingen blijven uitproberen. Mócht er ooit nog een nieuwe Radiohead komen (waar ik toch echt wel in blijf in geloven), denk ik dat hij pas verschijnt na een tweede of derde Smile-plaat. En het wonderlijke is - dat zou ik al vinden op basis van dit album, maar na gisteravond al hélemaal - dat ik dat bepaald geen vervelend nieuws vind. Radiohead blijft mijn favoriete band aller tijden, maar voorlopig raak ik toch echt opgewondener bij het vooruitzicht naar méér van The Smile!

avatar van deef.
Het moet toch al raar lopen wil dit album niet in de top 3 van diverse jaarlijstjes eindigen.

avatar van Collapse
4,0
Ik sta erg sympathiek tegenover dit album en er is enorm veel schoonheid te ontdekken, veel meer dan ik bij voorhand had gedacht eigenlijk. Maar er mist toch een zwaartekracht die er bij elk Radiohead album aanwezig is (vanaf OKC wel te verstaan) en het is precies dat wat Radiohead zo bijzonder maakt ; waarbij elk nummer een purpose heeft en elk nummer in de context van het geheel des te meer. Dit voelt inderdaad als een side-project dat erg goed heeft uitgepakt, maar het haalt nergens het niveau van een volwaardig Radiohead album. Alhoewel het wellicht wel zo lijkt klaag ik hier allerminst, elke andere 'band' had een moord gedaan voor een album als deze, maar het is onmogelijk het in de context te zien van Radiohead en door die context begreep ik nou juist precies wat ik hier mis. Kortgezegd : Een Prachtig album.

avatar van remcodurez
4,0
Album met praktisch alleen maar goeie songs. Desondanks vind ik het geen topper omwille van de zwakke cohesie tussen de nummers.

avatar van herman
4,0
remcodurez schreef:
Album met praktisch alleen maar goeie songs. Desondanks vind ik het geen topper omwille van de zwakke cohesie tussen de nummers.

Een album dat 4,5* scoort vind je geen topper? Of ben je inmiddels positiever gestemd?

avatar van remcodurez
4,0
herman schreef:
(quote)

Een album dat 4,5* scoort vind je geen topper? Of ben je inmiddels positiever gestemd?

Vandaag nog genoten van alle nummers ze zijn stuk voor stuk kleine meesterwerkjes, dus kon ik niet anders dan 4,5* geven.
Mijn vorige reactie kwam nadat ik Kendrick's nieuwe album achter de rug had. En waar Kendrick Lamar zijn geheel sterker is dan de delen is dit bij The Smile omgekeerd.

avatar van herman
4,0
Voor mij voelt het album ook wat als los zand en een minuut of 10 te lang. Maar ik heb hem nu net pas voor het eerst in zijn geheel gehoord. Ook heb ik wat moeite met Pana-vision en sommige andere tracks, die iets te veel aanleunen tegen oudere Radiohead-tracks. Thin Thing voelt dan weer als een stap voorwaarts van het In Rainbows-geluid, met een geweldige dynamiek en zoveel mooie details. Vooralsnog mijn favoriet hier.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
Veel mensen hier noemen het gebrek aan cohesie een minpunt aan dit album, ik vind het juist wel een kracht. Ter vergelijk: de Atoms for Peace-plaat en Thom's solo-albums hebben veel duidelijker één bepaalde sound, maar ik moet dan ook wel in een erg specifieke stemming zijn om me daarin onder te dompelen. A Light daarentegen werkt áltijd voor mij. Cohesie is ook wel een intrigerend onderwerp. Zo zou ik zeggen dat Hail To The Thief totaal geen cohesie heeft, elk liedje heeft toch een totaal andere sound en sfeer. Toch heb ik wel een heel duidelijk gevoel bij HTTT en dat geldt ook voor ALFAA. Waar hem dat precies in zit valt lastig te zeggen, maar dat het zo heerlijk alle kanten op lijkt te vliegen is voor mij wel heel definiërend voor de albumbeleving, een van de redenen dat het niet snel vervelen zal. Voor In Rainbows geldt min of meer hetzelfde. Het Radiohead-album met de meeste cohesie is waarschijnlijk The King Of Limbs, toch is dat denk ik wel een van redenen dat op een bepaalde manier grappig genoeg veel meer als een side-project voelt dan The Smile (hoewel ik TKOL ook juist heel sterk en onderscheidend vind daardoor).

avatar van 4addcd
Ik heb even gewacht, maar ben er al gedeeltelijk ingedoken. Nr1 kon zomaar eens een Steven Wilson nummer zijn….en laat ik nou een groot fan zijn . 2 en 3 Engelse indie en ook dat is lekker! En dan komt nummer 4; weer Steven Wilson? Nou en of! Luister maar eens naar eerste deel van Remainder the Black dog. En probeer dan maar eens te beweren dat ze daar nooit naar geluisterd hebben.
Enfin, een eer dat ze mijn held kopieëren. Wel wat gehoord van andere nummers, maar niet goed genoeg. Eerste indruk is top! Die variatie in stijlen vinden sommigen lastig, maar ik houd daar erg van. Wordt vervolgd…..

avatar van VDB79
4,5
4addcd schreef:
Ik heb even gewacht, maar ben er al gedeeltelijk ingedoken. Nr1 kon zomaar eens een Steven Wilson nummer zijn….en laat ik nou een groot fan zijn . 2 en 3 Engelse indie en ook dat is lekker! En dan komt nummer 4; weer Steven Wilson? Nou en of! Luister maar eens naar eerste deel van Remainder the Black dog. En probeer dan maar eens te beweren dat ze daar nooit naar geluisterd hebben.
Enfin, een eer dat ze mijn held kopieëren. Wel wat gehoord van andere nummers, maar niet goed genoeg. Eerste indruk is top! Die variatie in stijlen vinden sommigen lastig, maar ik houd daar erg van. Wordt vervolgd…..


Behalve dat Steven Wilson de ultieme ‘White men can’t jump’ muziek is en The Smile juist jazz ritmes toevoegt aan de signature Radiohead sound die naar mijn idee weinig van Wilson kopiëren maar a la…als je het verder zelf maar gelooft.

avatar van 4addcd
VDB79 schreef:
(quote)


Behalve dat Steven Wilson de ultieme ‘White men can’t jump’ muziek is en The Smile juist jazz ritmes toevoegt aan de signature Radiohead sound die naar mijn idee weinig van Wilson kopiëren maar a la…als je het verder zelf maar gelooft.


Ehhh, ik had het alleen over de sound van nr1 en het intro van nr4. Dus niet over het hele album.

Sparky
4addcd schreef:
Ik heb even gewacht, maar ben er al gedeeltelijk ingedoken. Nr1 kon zomaar eens een Steven Wilson nummer zijn….en laat ik nou een groot fan zijn . 2 en 3 Engelse indie en ook dat is lekker! En dan komt nummer 4; weer Steven Wilson? Nou en of! Luister maar eens naar eerste deel van Remainder the Black dog. En probeer dan maar eens te beweren dat ze daar nooit naar geluisterd hebben.
Enfin, een eer dat ze mijn held kopieëren. Wel wat gehoord van andere nummers, maar niet goed genoeg. Eerste indruk is top! Die variatie in stijlen vinden sommigen lastig, maar ik houd daar erg van. Wordt vervolgd…..
Als enorme liefhebber van Radiohead en Steven Wilson moet ik toch zeggen dat ik dit "kopiëren" wel erg kort door de bocht vind. Zowel Wilson als Yorke/Greenwood zie ik als creatieve geesten die zeker hun inspiratie uit bestaande muziek halen, maar elk wel een compleet unieke sound neerzetten. Dit album vind ik fantastisch en ik ben benieuwd of Closure/Continuation mij volgende week ook zo gaat verrassen. En live, volgende week op Werchter Classic (The Smile) en in november (Porcupine Tree).

avatar van remcodurez
4,0
4addcd schreef:

Enfin, een eer dat ze mijn held kopieëren. Wel wat gehoord van andere nummers, maar niet goed genoeg. Eerste indruk is top! Die variatie in stijlen vinden sommigen lastig, maar ik houd daar erg van. Wordt vervolgd…..


Zoals andere aanhalen is deze opmerking te kort door de bocht. Het zal eerder een wederzijdse beïnvloeding zijn dan éénrichtingsverkeer.

Daarnaast is de variatie in stijlen (de term 'stijlen' is ook kort door de bocht) niet lastig. Integendeel, dit maakt het een stuk toegankelijker en makkelijker om in te geraken. Desondanks vind ik het jammer als een album aanvoelt als een compilatie van random nummers. Meestal komt dit de houdbaarheid en de waardering op lange termijn niet ten goede.

Desondanks zal ik van deze muziek, hetzij als afzonderlijke tracks, nog jaren kunnen blijven genieten.

avatar van nico1616
4,5
herman schreef:
Voor mij voelt het album ook wat als los zand en een minuut of 10 te lang.


Dit dus. De hoogtepunten (Skrting on the Surface, Free in the Knowledge) hebben een dromerigheid die zich kan meten met het beste van Radiohead maar er staan ook een aantal tracks op zoals the Smoke waarbij het eindeloos herhalen van dezelfde riff uitputtend werkt.
Knip Thin Thing, A Hairdryer en the Smoke eruit en je hebt voor mij een topalbum.

avatar van VDB79
4,5
4addcd schreef:
(quote)


Ehhh, ik had het alleen over de sound van nr1 en het intro van nr4. Dus niet over het hele album.


Accoord groeten

avatar van Kaaasgaaf
5,0
nico1616 schreef:

Knip Thin Thing, A Hairdryer en the Smoke eruit en je hebt voor mij een topalbum.


Uitgerekend deze drie nummers - hoewel niet per se mijn favorieten, dat blijft nog steeds per luisterbeurt heerlijk veranderen - zou ik nou juist (misschien samen met Television en Opposite) de meest spannende en onderscheidende tracks van het album noemen, die ook het dichtst in de buurt komen (vooral dankzij het fenomenale drumwerk) van wat The Smile The Smile maakt (ook van hoe ze het live brengen). Zonder deze nummers zou de plaat niet alleen een stuk minder veelzijdig zijn, maar ook echt te weinig onderscheidend van een regulier Radiohead-album (en natuurlijk blijft het allemaal sowieso enorm Radiohead-esque, dat is uiteraard ook meer dan fantastisch, maar juist die subtiele verschillen houden het zo spannend en fris). Mochten ze ervoor kiezen om op een volgend album één van deze sounds verder te verkennen en uit te diepen - wat dus niet per se van mij hoeft, ik vind die veelzijdigheid juist sterk (merk ik nu ook weer des te meer nu ik hem eindelijk van vinyl kan ervaren; elke plaatkant weer een nieuwe belevenis) - dan hoop ik dat dat eerder de kant van een Thin Thing opgaat dan van die meer dromerige nummers.

avatar van iHateDolphins
Als mega radiohead fan kan ik hier gewoon niet inkomen momenteel. Had ik destijds ook met the King of limbs of the eraser van yorke zelf. Kan misschien nog komen, en anders zij het zo.

Beetje te experimenteel voor mij nu momenteel.

avatar van MarkS73
3,0
Ik heb precies hetzelfde. Nu had ik dat ook met het laatste Radiohead album,de klik kwam vorig jaar pas.
Ik heb het album nu een paar keer geluisterd maar ik luister teveel naar andere muziek momenteel. Wellicht valt hij beter in de herfst of in de winter...

Sparky
Gisteren The Smile live gezien op TWClassic. Ze hadden er zichtbaar zin in en de bandleden waren goed op elkaar ingespeeld. Knap van Yorke en Greenwood dat ze ook los van Radiohead zo'n hoog niveau halen.

avatar van Johnny Marr
4,5
Heel knap optreden inderdaad. Wat een absolute, virtuoze eindbazen. Meer kan ik er niet over kwijt.

avatar van Frenz
Het drumwerk maakt dat het toch net even anders aanvoelt dan Radiohead. Da's een beetje een dooddoener natuurlijk, maar die extra dimensie geeft voor mij bijna een Radiohead + ervaring. Ik vind het helemaal niet te experimenteel, maar een groei in een nieuwe richting. Eentje die voorlopig ook blijft groeien per luisterbeurt (zoals de beste albums doen).

Sparky
Dat gevoel van Frenz heb ik ook. Met de input van de drummer hoor ik jazz invloeden en "You will never work ..." is overduidelijk geïnspireerd door Sonic Youth. En dat maakt het allemaal net even wat anders, hoewel het "Radiohead stempel" ook overduidelijk aanwezig is door de aanwezigheid van Yorke en Greenwood. Ik heb dan ook de indruk dat The Smile een project van Yorke en Greenwood is waar ze hun uitleven op hun muzikale interesses die wat minder bij Radiohead passen. Ik vind het in ieder geval erg goed en het moet wel raar lopen als dit niet mijn nummer 1 voor 2022 wordt. Terwijl ik toch meer had uitgekeken naar die andere veelbesproken plaat die afgelopen vrijdag uitkwam.

avatar van bikkel2
Eerste luisterbeurt heel positief. Zeer Radiohead minded natuurlijk, maar dat is niet verrassend met York en Greenwood in één band.
Geweldig mooie dingen voorbij horen komen. De sfeer die gecreëerd wordt is fabuleus. Hoog niveau.

avatar van shariramaut
4,5
Mijn stem met een halfje verhoogd, sinds het optreden op TW Classic ben ik gewoon nóg enthousiaster.

avatar van kever007
4,0
Fantastisch optreden in Luxembourg met Thom Yorke in het voorprogramma achter de draaitafel

avatar van ArnoldusK
4,5
De piano-riff in Pana-vision. De baslijn van The Smoke. Het heerlijke happy-sad-melancholic gevoel bij Speech Bubbles (denk: een bos waar je doorheen fietst, je dochtertje voor op de fiets). De gitaarsolo uit Thin Thing die zich uit de godvergeten structuur van het nummer moet worstelen, elleboogt, struikelt en dan gas (gas!) geeft! Tot rust komen terwijl de Floodgates openen, man, man. Het gehihat dat hypnotiseert in A Hairdryer, met woodblocks/toms die af en toe om de hoek komen kijken. Het besef dat we inderdaad niet weten wat Tomorrow Brings en dus mogen we in awe ons blijven verwonderen. Om Thom Yorke en de zijnen. Om de productie, instrumentarium, de teksten, de werelden die gecreëerd worden en ach, ook om het leven ja. De blazers blazen ons voorzichtig gedag. Tot weer.

avatar van Kaaasgaaf
5,0
ArnoldusK schreef:
De gitaarsolo uit Thin Thing die zich uit de godvergeten structuur van het nummer moet worstelen, elleboogt, struikelt en dan gas (gas!) geeft!
Het hele bericht is een pareltje, maar met name dit is zó treffend verwoord!

Gast
geplaatst: vandaag om 17:57 uur

geplaatst: vandaag om 17:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.