menu

Kendrick Lamar - Mr. Morale & The Big Steppers (2022)

mijn stem
3,74 (230)
230 stemmen

Verenigde Staten
Hip-Hop
Label: Aftermath (II)

  1. United in Grief (4:15)
  2. N95 (3:15)
  3. Worldwide Steppers (3:23)
  4. Die Hard (3:59)

    met Blxst en Amanda Reifer

  5. Father Time (3:42)

    met Sampha

  6. Rich [Interlude] (1:43)
  7. Rich Spirit (3:22)
  8. We Cry Together (5:41)

    met Taylour Paige

  9. Purple Hearts (5:29)

    met Summer Walker en Ghostface Killah

  10. Count Me Out (4:43)
  11. Crown (4:24)
  12. Silent Hill (3:40)

    met Kodak Black

  13. Savior [Interlude] (2:32)
  14. Savior (3:44)

    met Baby Keem en Sam Dew

  15. Auntie Diaries (4:41)
  16. Mr. Morale (3:30)

    met Tanna Leone

  17. Mother I Sober (6:46)

    met Beth Gibbons

  18. Mirror (4:16)
totale tijdsduur: 1:13:05
zoeken in:
avatar van Yestsida
3,5
Ik blijf toch met gemengde gevoelens zitten.

Zelfs na meerdere luisterbeurten begint mijn mening over dit vijfde studioalbum niet overwegend positief te worden maar blijf ik over een aantal zaken struikelen. Hij mag dit dan bijvoorbeeld wel uitgegeven hebben als een dubbelalbum maar met een speeltijd van een kleine 1:15u is het wel karig voor een dubbelaar hoor, zelfs als we rekening houden met het feit dat de gemiddelde speelduur van een album in deze tijd "maar" 40 minuten is. De eerste 9 nummers behoren tot de "The Big Steppers"-kant, de laatste bij "Mr. Morale". Het verschil is me nog steeds niet helemaal duidelijk en vooral sonisch gezien ligt het allemaal in hetzelfde straatje.

De eerste drie nummers vind ik oprecht gewoon niet zo goed... de producties gaan alle kanten op en vooral bij N95 en Worldwide Steppers gebruikt Kendrick Lamar zijn stem ook niet aangenaam. Uiteraard is het een sterke rapper met goed geschreven teksten maar dat staat in het niets als het gehele plaatje niet klopt vind ik.
Nadien leeft de plaat op door Die Hard en voornamelijk Father Time, die vind ik geweldig! De gastartiesten doen het uitermate goed, de producties zijn lekker sfeervol en vooral bij het laatstgenoemde nummer is de gastheer geweldig op dreef... zoals op Father Time klinkt hij het beste en herinnert hij mij eraan waarom ik hem eigenlijk zo goed vind.

Daarna duikt Mr. Morale & The Big Steppers weer even een paar niveaus naar beneden aangezien we een solotrack krijgen van Kodak Black in de vorm van de interlude Rich. Komaan, Kenny... Kodak Black?! Ik weet vaag dat hij heel wat op zijn kerfstok heeft maar daar gaat het me niet om... het is gewoon een slechte rapper met een vreselijk stem naar mijn mening! Waarom heeft hij net zo'n grote rol op dit album? Want met deze solotrack stopt het niet, hij heeft ook een volwaardige gastbijdrage later op het album en je hoort hem sporadisch langskomen op andere momenten. Kodak Black zal me vrijwel nooit kunnen overtuigen van zijn kunnen, Kendrick gaat hier ook geen verschil in kunnen maken vrees ik.
Rich Spirit is dan weer een continuatie van een irritant stemgebruik door Kendrick Lamar. Het is ook niet dat deze nummers echt slecht zijn hoor, gewoon vaak ontiegelijk saai.

We Cry Together is uiteraard een vreemde eend in de bijt, maar eentje dat me over het algemeen wel kan smaken. Een heel cinematografische Eminem-geïnspireerde track waar we King Kendrick ruzie horen maken met actrice Taylour Paige die de rol speelt van zijn vriendin, een toneelstuk dat wel goed werkt en het enige waar ik me ontzettend aan erger zijn de interludes (of refreinen?) waar ze steeds "Fuck You" naar elkaar roepen.
En dan tenslotte die beat van The Alchemist, hij onderscheidt zich toch wel op een positieve manier van het gros van de beatbakkers op deze dubbelaar. Stel je in godsnaam voor wat Conway en/of Benny met die track gedaan zouden hebben...
De The Big Steppers-helft sluit af met een goede track waar het sowieso leuk is om de Wu-Tang Clan-legende dat Ghostface Killah is langs te horen komen.

Mr. Morale begint aardig met Count Me Out maar de saaiheid zet zich jammer genoeg voort met Crown... maar het is zoals hij zelf aangeeft natuurlijk: he can't please everybody.
Silent Hill is nog wel oké, enkel verpest (zoals eerder gezegd) Kodak Black het toch wat voor mij.
Hierna krijgt zijn neef en eerste artiest bij zijn label (pgLang) Baby Keem een solotrack in de vorm van de interlude Savior. Hij ligt me beter dan Kodak Black maar met zijn debuutalbum van vorig jaar (The Melodic Blue) werd me ook al duidelijk dat hij me niet goed ligt. Het nummer met dezelfde titel dat daarna komt is ook wel leuk, het helpt zeker wel dat Baby Keem enkel het refrein rapt.

Met de laatste nummers van deze dubbelaar zit ik nog het meest gepuzzeld om eerlijk te zijn. Auntie Diaries heeft een sterke boodschap en vooral in Hip Hop is er nog veel werk met de normalisatie van holebi's, het is noemenswaardig dat Kendrick hier aan helpt door middel van dit veel besproken lied. Het is jammer genoeg weer zo verdomd saai aangekleed, de rapper schijnt er weinig zin in te hebben en de productie heeft weinig om het lijf. Tegen het einde vind ik het wel héél sterk worden omdat de beat meer aangekleed wordt en de woordenkunstenaar levendiger over de muziek gaat flowen. Geniaal ook dat hij tekeer gaat tegen de priester met woorden uit de bijbel.
Het doet me ook goed om de blanke fan dat hij een tijd geleden op podium die het van hem te verduren kreeg omdat ze het "n-woord" meerapte aangekaart wordt... sinds dat beruchte moment heeft mijn respect voor hem toch wat slagen gekregen, komt toch racistisch over van Mr. Lamar want hij weet uiteraard goed genoeg welke woorden in die songtekst voorbij komen... dan had je geen blanke fan moeten kiezen.

Dan komen we uit bij Mr. Morale... hier heb ik geen twijfels over hoor. Verdorie wat is Pharrell lekker bezig en de gastheer rapt die beat helemaal aan flarden. Na I Know NIGO! had ik Skateboard P al bijna afgeschreven maar sinds It's Almost Dry is hij VOLLEDIG terug en schijnt hij zijn drumpatronen gevonden te hebben. Ik hoop dat hij dit moment vasthoudt!
Mother I Sober schaar ik over dezelfde kam als Auntie Diaries, sterke teksten maar wederom zo'n saaie delivery op een nog saaiere instrumental (probs wel voor Beth Gibbons!). Ik heb vaak de indruk dat nummers als dit maar door de vingers gezien worden net omdat het Kendrick Lamar is en het daarmee maar als geniaal en diep gezien moet worden, het zou me toch straf lijken dat een andere rapper hier ook zo gemakkelijk mee weg komt...
Kendrick Lamar heeft al niet de meest aangename stem maar op deze manier vind ik het met momenten eerder naar het irritante neigen.
Mirror is dan wel een fijne afsluiter.

Zoals je merkt in mijn recensie zit ik echt met heel uiteenlopende gevoelens als het over Mr. Morale & The Big Steppers én Kendrick Lamar gaat, de gevoelens zijn ook niet altijd even sterk of uitgesproken. Er zijn effectief luisterbeurten waar ik de "saaie" nummers meer kan waarderen en op die momenten hangt mijn beoordeling op een kleine 4*, langs de andere kant zijn er ook luisterbeurten waar ik dit over het algemeen een vermoeiend en saai project vind en dan neig ik eerder naar een kleine 3*. Wel kan ik voor mij persoonlijk zeggen dat dit zijn slechtste album tot nu toe is, absoluut kan het niet wedijveren met de (moderne) klassiekers good kid, m.A.A.d city en To Pimp a Butterfly.

Het is leuk om te zien dat op het internet, maar zeker voornamelijk op MusicMeter, een (mainstream) Hip Hop-album nog eens zoveel aandacht krijgt! Echter blijf ik wel van mening dat andere rappers (en albums) minstens zoveel aandacht verdienen als deze meneer. Velen zien deze man toch als de grote Messias van het genre maar wat mij betreft zijn er tegenwoordig (en in zijn generatie én kamp ook) toch sterkere rappers. Hier willen luisteraars steeds de diepere betekenissen in zoeken en uitzoeken wat de artiest steeds bedoelt... precies dat andere rappers dit niet doen en minder gedachte geven aan hun albums, maar zij krijgen minder ademruimte gewoon omdat ze niet "Kendrick Lamar" heten.
Het lijkt ook dat hij zijn fans en de media maar volledig gelooft en zich inderdaad boven de rest heft (zie ook de cover met doornenkroon). Aan dit fenomeen lijdt Kanye West het laatste decennium (als rapper, niet als producer) ook, dan denken artiesten maar met alles weg te kunnen komen want de luisteraars zien ze toch als soort Messiassen.

Ik zag dit als serieuze competitie voor It's Almost Dry van Pusha T dit jaar maar daar is niets van waar, jammer genoeg. Het zal me zelfs benieuwen of Mr. Morale & The Big Steppers (zijn laatste trouwens bij TDE) mijn eindejaarslijstje wel haalt... we zullen zien hoe ik er in december over denk.

Voor nu wederom de guldenmiddenweg: 3,5*

avatar van Silky & Smooth
Alles zit uitstekend in elkaar, maar ik heb het gevoel dat ik het album niet begrijp en dat stoort mij enorm.

avatar van SirPsychoSexy
2,5
Na 5 jaar, of 1855 dagen om precies te zijn, is ‘ie er dan: het langverwachte nieuwe album van Kendrick Lamar, de meest gevierde rapper van het afgelopen decennium. Good Kid, m.A.A.d City behoort bij mij tot de allerbeste hip-hopplaten aller tijden en ook To Pimp a Butterfly ontpopt zich jaar na jaar steeds meer bij mij als fenomenaal ambitieus conceptalbum.

Ook deze laatste nieuwe, Mr. Morale & the Big Steppers, is een conceptalbum: een dubbelaar waarbij elk nummer een therapiesessie voorstelt (schijnbaar met Eckhart Tolle) en Kendrick met zijn persoonlijke demonen worstelt, vooral op plaat 1 (The Big Steppers), om uiteindelijk een doorbraak te forceren en persoonlijke groei te bereiken aan het einde van plaat 2 (Mr. Morale).

Een mooi concept op papier, dat echter spaak loopt in de uitvoering door een aantal factoren. Ten eerste klinkt Kendrick zelf op veel van de plaat vooral apathisch en ongeïnspireerd met saaie flows, bijna alsof hij er niet wil zijn en deze muziek vooral gemaakt heeft om de rekeningen te betalen. Ten tweede blijft er instrumentaal erg weinig hangen van dit album, met te veel generieke trap- of R&B-beats en onopvallende melodieën. Ten derde zijn ‘s mans teksten echt niet van het gewoonlijke kaliber, met amper een ‘quotable’ en geregeld bedenkelijke uitspraken, waarover hieronder meer.

Het begint nochtans best veelbelovend met United in Grief: een staccato piano zorgt voor spanning terwijl Kendrick in één strofe (weliswaar in een cliché triplet flow zoals we die de laatste jaren al duizend keer gehoord hebben) in vogelvlucht door een aantal van de thema’s van het album heen fladdert. Dan volgt een lekkere beat switch naar een opzwepend, Afrikaans aandoend ritme waarover Kendrick een sterk refrein rapt. De rest van het nummer gaat over hoe Kendrick van de pijn en trauma’s uit zijn jeugd trachtte weg te vluchten door geld en roem na te jagen, tevergeefs zoals zal blijken uit de rest van dit album. Een prima start.

Dan komen we bij N95, waar Kendrick het idee van een mondmasker als metafoor gebruikt om het materialisme en imagobejag uit zijn omgeving en op sociale media aan te kaarten. Neem dat narcistisch ‘masker’ weg en wat blijft er over? Een lelijke, toxische persoonlijkheid vol onzekerheid die een vals beeld ophangt van zichzelf en anderen moet afbreken om zichzelf beter te voelen. Een interessant idee, helaas vind ik de muzikale uitvoering echt te wensen overlaten. De synths kan ik wel smaken, maar de trap beat uit een drumcomputertje is onorigineel, de ad-libs doorheen dit nummer werken op mijn zenuwen (nooit gedacht dat Kendrick onironisch ’shoo-shoo’ en ‘brrt-brrt’ zou roepen op zijn album), het refrein is stompzinnig, en in de tweede en derde strofe zijn daar weer die triplet flows die heel de rapscène intussen van Migos gekopieerd heeft. Anno 2022 hoef ik dit echt niet meer te horen, zeker niet van iemand als Kendrick die zich anders nooit echt heeft laten leiden door de trends van het moment.

Door naar Worldwide Steppers, een nummer grotendeels aangedreven door een nerveuze, repetitieve bastoon waarop Kendrick in het refrein betoogt dat we allemaal ‘killers’ en wandelende zombies zijn op onze eigen manier. In zijn eigen geval is hij vooral een agressor geweest in zijn relatie met zijn verloofde door toe te geven aan lust en met blanke vrouwen (of ‘bitches’, vindt hij het noodzakelijk ze te noemen) het bed in te duiken. Hier doet hij echter een aantal uitspraken waar ik serieus de wenkbrauwen bij ophaal, zoals:

Writer's block for two years, nothin' moved me
Asked God to speak through me, that's what you hear now


Dit soort megalomane uitspraken zou ik eerder van de mentaal instabiele Kanye verwachten dan van Kendrick. De verdedigers van dit album zullen zeggen “hij legt zijn negatieve kanten bloot op dit album, inclusief zijn ego!” of “het is sarcasme!”, maar als één van die zaken de bedoeling was, dan brengt hij dit in elk geval niet duidelijk over. Op mij komt het eerder over alsof hij zich nu echt zo intellectueel en spiritueel verheven acht als artiest dat hij dit werkelijk gelooft.

Yesterday, I prayed to the flowers and trees
Gratification to the powers that be
Synchronization with my energy chakras, the ghost of Dr. Sebi
Paid it forward, cleaned out my toxins, bacteria heavy


Moet ik dit uitleggen? Wat een pseudo-intellectueel gebrabbel. Dr. Sebi was trouwens een complete kwakzalver, voor zij die er meer over willen weten.

Whitney asked did I have a problem
I said, "I might be racist"
Ancestors watchin' me fuck was like retaliation


Ik hoop dat Kendrick dit oprecht niet meer denkt nu en zich hiervan heeft afgekeerd, want dit is één van de meest waanzinnige rechtvaardigingen voor overspel en een fetisj met blanke vrouwen die ik ooit gehoord heb.

In de laatste strofe richt hij tot slot de lens op de bredere maatschappij, in het bijzonder: de media, multinationals, Hollywood, de muziekindustrie. Hier maakt hij wel terechte punten op veel vlakken, waarvan ik deze opvallend positief vind:

I caught a couple of bodies myself, slid my community
My last Christmas toy drive in Compton handed out eulogies
Not because the rags in the park had red gradient
But because the high blood pressure flooded the caterin'


Als iemand die zelf veel met gezonde voeding bezig is, vind ik het verfrissend om te horen dat een invloedrijk figuur als Kendrick het heeft over de dodelijke effecten van junk food op zijn gemeenschap. Jammer dat hij daar niet verder over uitweidt. Tot slot volgt hij dit helaas nog op met een zin waar ik kop noch staart aan krijg:

The noble person that goes to work and pray like they 'posed to?
Slaughter people too, your murder's just a bit slower


Wat bedoelt hij hier dan mee? Wat doen die mensen dan verkeerd om zo beschuldigd te worden? Scheert hij nu iedereen over dezelfde kam en mag niemand nog ergens kritiek op geven omdat we allemaal om een of andere reden metaforische moordenaars zijn? Dit lijkt diepzinnig, maar slaat voor mij nergens op zonder meer context.

De volgende track, Die Hard, is een stuk toegankelijker en gaat meer terug naar de dagen van gladde West Coast beats en ‘00s R&B. Kendrick rapt over zijn eigen onzekerheden in relaties en de drang om aan zelfverbetering te werken. Geen hoogvlieger, maar een ontspannende, opbeurende track. Niks mis mee.

Met Father Time krijgen we eindelijk een track waar ik onverdeeld positief over kan zijn. Muzikaal rijkelijk bestrooid met strijkers, interessante samples (waaronder eentje die achterstevoren wordt geloopt), en een meer old school ‘90s hip-hop sound. Het refrein van Sampha komt lekker binnen. Kendrick klinkt hier ook eindelijk nog eens alsof hij er echt zin in heeft en zijn boodschap met urgentie over wil brengen. Ik denk dat de verreikende (positieve, dan wel negatieve) invloed van onze vaders in ons leven, zeker voor de mannen, iets is waar we ons allemaal wel in kunnen herkennen. Hij roept finaal ook alle mannen met ‘daddy issues’ op om die niet uit te werken op hun moeders en andere vrouwen in hun leven, maar hen in plaats daarvan te respecteren voor al wat ze doen en bijdragen. Een boodschap waar ik alleen maar achter kan staan en die in de macho cultuur waar Kendrick vandaan komt, waarschijnlijk lang niet genoeg wordt uitgedragen.

Dan komen we aan bij Rich (Interlude), waar Kendrick van alle mensen aan Kodak Black (waarover verderop meer) het woord geeft om een monoloog te houden over zijn achtergrond en persoonlijke reis van armoede naar rijkdom en succes, over steeds nerveuzere piano-arpeggio’s. Over het nummer Rich Spirit zelf heb ik weinig te melden; zowel muzikaal als tekstueel gaat dit nummer grotendeels onopgemerkt voorbij.

We Cry Together moet vooral beoordeeld worden als kunstwerkje, niet zozeer als nummer, want vanuit die lens is bijna 6 minuten bekvechten niet te genieten. In zijn opzet slaagt het op zich wel: de naargeestige sfeer van een extreem toxische relatie neerzetten. Actrice Taylour Paige steelt de show met een ‘performance’ vol overgave. Originaliteitspunten scoort Kendrick hier echter niet mee, daarvoor lijkt dit te veel op Kim van Eminem. Uiteindelijk blijf ik er overwegend koud bij. Wel geinig dat het tapdansen dat geregeld terugkeert op het album en symbool staat voor het “rond het gesprek heen tapdansen” dat we met deze moeilijke thema’s als maatschappij doen, hier ook kan worden geïnterpreteerd als… Wel, luister naar het nummer en je snapt wat ik bedoel.

Purple Hearts past weer in het rijtje Die Hard en Rich Spirit met zijn smooth R&B-achtige beats en vocoder vocals. Kendrick beweert nogmaals dat God door hem spreekt terwijl hij klinkt alsof hij onder de invloed van slaappillen is. Het nummer gaat bijna volledig anoniem voorbij, maar wordt op het einde gered door een leuke strofe van Ghostface Killah, wiens onmiskenbare flow, intelligente teksten en overtuigende ‘delivery’ mij eraan herinneren waarom ik jaren geleden verliefd ben geworden op hip-hop. Helaas is daar niet zo veel van te vinden op dit album.

Plaat twee (Mr. Morale) trapt af met Count Me Out, dat een gelijkaardige a cappella intro heeft als de eerste plaat, maar met andere tekst. De eerste strofe van Kendrick is best aardig gebracht, ook al hoor ik niets in de tekst wat echt tot nadenken stemt, en het kinderkoor er onderheen klinkt plezierig aan de oren. Helaas besluit Kendrick dat het dan voldoende is om half te gaan zingen met autotune over weer een trap beat. Het nummer heeft verder geen interessante wendingen en suddert uit naar het einde toe.

Crown brengt ook geen pit terug in de plaat. Op zich wel een songconcept waar wat uit te halen valt: Kendrick die in zelfreflectie gaat over het feit dat hij niet iedereen kan behagen over een sombere pianomelodie. Helaas gaat dit nummer dubbel zo lang door als nodig, valt het nodeloos in herhaling en zit ik te kijken naar de klok tegen het einde. Dit was beter een interlude geweest.

Van onverschilligheid ga ik naar irritatie bij het volgende nummer, Silent Hill, voor mij hét dieptepunt van het album. Wéér een generieke trap beat (serieus) en een strontvervelend refrein (”pushin’ ‘em all off me like huuuugh”). Kendrick was net uit bed toen dit werd opgenomen afgaande op zijn dictie en de werkelijk nietszeggende tekst.

En dan is er de feature van Kodak Black, iemand waarin Kendrick blijkbaar een bondgenoot ziet ondanks alles wat hij op zijn kerfstok heeft en het gegeven dat die daarvoor nul berouw toont, ook hier niet. Echt onbegrijpelijk voor mij dat je zo iemand (een beschuldigde verkrachter) kritiekloos een platform geeft op je album, zeker gegeven de oproepen tot respect voor vrouwen op o.a. Father Time en Mother | Sober. Kodaks strofe herkauwt de inhoud van de interlude waar hij eerder op verscheen en rappen kan deze man ook al maar amper, dus deze artistieke keuze is voor mij een enorme flater, zonder meer. Ik vind deze tekst uit Element van op de voorganger meer ironisch dan ooit:

Last LP I tried to lift the black artists
But it's a difference 'tween black artists and wack artists


Op naar Savior (Interlude) / Savior dan maar. Hier krijgt Baby Keem, neefje en protégé van Kendrick, een prominente rol te spelen. Op zich heeft deze jongen een pak meer lyrisch talent dan Kodak en ik snap dat Kendrick zijn familie wil steunen, dus ik begrijp dat hij Keem hier aan het woord laat. Tegelijkertijd vind ik zijn hoge stemgeluid en monotone flow als nagels op een krijtbord. Ik kan dan ook niet van de interlude genieten, ondanks het elegante strijkersarrangement er onderheen.

Het nummer zelf is, ondanks het eveneens vervelende refrein van Keem, gelukkig weer wat beter dan het echt ondermaatse materiaal op plaat 2 tot dusver. Instrumentaal zit er wat meer vuur in deze track. Tekstueel wisselt Kendrick terechte kritieken op schijnheilig fake activisme door beroemdheden en kapitalistische bedrijven af met verwarrende boodschappen over hoe hij niet als redder wil gezien worden, ondanks de talloze verwijzingen naar zichzelf als een messiasfiguur op de hoes en in de teksten van dit album. Ook onderstreept hij graag nogmaals dat "I ain't taking shit back / Like it when they pro-Black, but I'm more Kodak Black”. Gemengde gevoelens dus over deze track.

Volgende op de tracklist is Auntie Diaries, waarin Kendrick het over een nog gevoeliger onderwerp heeft, zeker in de Afro-Amerikaanse gemeenschap: homoseksualiteit en transgenderisme. In de eerste twee strofes gaat het over Kendricks lesbische tante die in zijn jeugd een grote inspiratie voor hem was en hoe hij daarover in de knoop lag. In de laatste twee strofes wordt het verhaal intenser, wanneer het gaat over zijn neef Demetrius die een geslachtsverandering ondergaat, door het leven gaat als Mary-Ann en daarover met familie, vrienden en Kerk in conflict komt. Op gegeven moment vernedert de priester tijdens de mis zijn (nu) nicht publiekelijk, waarop Kendrick het voor haar opneemt (mooi ook hoe de voornaamwoorden veranderen op dit punt in het nummer).

Het einde van het nummer is ergens wel een anticlimax: hij wijst erop dat scheldwoorden als ‘faggot’ voor hem in principe onbeduidend zijn als er geen kwade bedoelingen achter zitten. Tegelijk erkent hij daarbij zijn hypocrisie toen hij op tournee een blank meisje op het podium uitnodigde om m.A.A.d City met hem te zingen, maar haar afbrak toen ze het woord ‘nigga’ uit de tekst citeerde. Terecht punt, maar het plaatst wel een cynische domper op de gehele muzikale opbouw die eraan vooraf ging en de positieve pro-LGBTQ boodschap die Kendrick net leek te gaan brengen. Het zou ook sterker geweest zijn als hij voor dit onderwerp artiesten uit die gemeenschappen zelf aan het woord had gelaten, in plaats van als (toch weer) redder voor hen te willen spreken. Daardoor voelt deze song ondanks de positieve intenties na meerdere luisterbeurten toch aan als ‘net niet’.

Het titelnummer Mr. Morale heeft een lekker onheilspellende beat die het nummer draagt. Tekstueel blijf ik weer op mijn honger zitten: Kendrick stelt nogmaals in alle nederigheid dat hij een halfgod is en dat hij zichzelf ziet als iemand die de mensen rond hem moet helpen ‘genezen’ van cyclussen van generationeel trauma (misbruikten die zelf misbruiken), ook al gaf hij een paar nummers eerder aan dat hij zichzelf niet als redder ziet. Wat is het nu? In de outro rol ik ook met de ogen als we naar Eckhart Tolle moeten luisteren die vertelt over “pain bodies”, een theorie met nul wetenschappelijke onderbouw over negatieve energievelden die zich voeden op ongeluk en onze lichamen kunnen overnemen (ja, serieus, Kendrick gelooft hier blijkbaar in).

Mother | Sober is één van de weinige nummers op dit album waar ik de lyrische klasse van de ‘oude’ Kendrick zie terugkomen. Muzikaal krijg ik hierbij vibes van Sing About Me, I’m Dying of Thirst, ook al is het hier soberder (pun not intended) aangekleed. Sfeervolle bijdrage van Portishead’s Beth Gibbons op het refrein. Kendrick schept een beeldend verhaal over misbruik en hoe het hem en mensen rondom hem heeft beïnvloed: zijn moeder, die seksueel misbruikt werd en dat voor hem verborgen hield; zijn leeftijdsgenoten, die hun littekens verbergen met kettingen en tattoos; en hijzelf, die ervoor koos om overspel te plegen in plaats van trauma’s uit zijn eigen jeugd openlijk aan te kaarten in de relatie met de liefde van zijn leven.

Hier komt de ontknoping wel hard binnen: Kendrick verklaart met geheven, lichtjes wanhopige, stem dat de generationele cyclus van trauma, pijn en geweld hier moet stoppen. Metaforisch bevrijdt hij iedereen om wie hij geeft, levend of overleden, van de last die op hun geweten drukt. Ja, zelfs de misbruikers, opdat zij zelf kunnen genezen en anderen niet in dezelfde neerwaartse spiraal duwen.

Afsluiter Mirror onderstreept deze boodschap nogmaals, deze keer puur vanuit Kendricks perspectief: hij kiest ervoor om zijn loodzware, zelf opgelegde verplichting als redder van hip-hop en de Afro-Amerikaanse gemeenschap van zich af te werpen en te kiezen voor zichzelf, zijn familie en zijn muziek. Gegeven hoeveel hij zichzelf ophemelt elders op dit album en de moeite die hij lijkt te hebben om zijn ego los te laten, zal ik dat eerst moeten zien voor ik het geloof.

Eindconclusie voor het volledige album: een aantal sterke tracks (United in Grief, Father Time, Mother | Sober) worden afgewisseld met op papier interessante ideeën die niet of niet goed worden waargemaakt in de uitwerking (N95, Auntie Diaries), een nummer dat me actief op de zenuwen werkt met een problematische feature (Silent Hill) en voor de rest vooral heel veel nummers die ik over een paar weken waarschijnlijk alweer helemaal vergeten ben. De eerste plaat kan er nog mee door, maar de tweede is voor mij - op een paar duidelijke uitzonderingen na - gewoon zwak. Een heel teleurstellend resultaat na een half decennium wachten.

Vooral ook opvallend is dat de inspiratie en motivatie er grotendeels uit lijken te zijn bij de beste man. Als hij het heilige vuur niet meer terug kan vinden, heb ik eerlijk gezegd liever dat hij de microfoon ophangt en zich met andere projecten (zoals zijn platenlabel) gaat bezig houden, want nog meer albums in deze stijl zullen zijn muzikale nalatenschap meer kwaad dan goed doen.

avatar van hoi123
3,0
Fijne recensie, SirPsychoSexy! Altijd fijn als iemand er veel tijd voor uitneemt om z'n mening over albums te verwoorden, ook wanneer die niet positief is. Ik ben zelf net wat positiever over de hoogtepunten hier - United in Grief, Father Time, Auntie Diaries en Mother I Sober zijn vrij geweldig, en Worldwide Steppers, We Cry Together, Mr. Morale en Mirror mogen er ook zeker zijn. Grofweg de helft goed dus, maar daarbuiten staat dan weer vrij veel redelijk platvoerse trap waar ik gewoon echt weinig mee kan. Veel matige features op deze plaat ook moet ik zeggen. Ik acht het zeker mogelijk dat er nog een paar nummers bij komen die ik zal kunnen waarderen, maar ik gok wel dat ik dit Kendricks minste ga blijven vinden.

Poa
Petje af voor bovenstaande recensie SirPsychoSexy

avatar van Collapse
2,5
Heb enorm knikkend zitten meelezen.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Collapse - lange quote verwijderd

avatar van jellylips
4,0
Hoewel niet alles even sterk is, zijn de hoogtepunten fantastisch en de mindere tracks nog steeds oké. Totaalplaatje gaat er eigenlijk na anderhalve luisterbeurt al in; direct beter dan voorganger DAMN.

De openingstrack is waanzinnig en voelt voor mij aan als Kendrick’s Everything in its Right Place.

avatar van vinylbeleving
3,0
jellylips schreef:
Hoewel niet alles even sterk is, zijn de hoogtepunten fantastisch en de mindere tracks nog steeds oké. Totaalplaatje gaat er eigenlijk na anderhalve luisterbeurt al in; direct beter dan voorganger DAMN.

De openingstrack is waanzinnig en voelt voor mij aan als Kendrick’s Everything in its Right Place.


Hoewel ik eerst ook niet kapot was van DAMN is die plaat veel consistenter. Het is dan welliswaar een pop rapalbum, maar een stuk minder rommelig dan dit album.
Het is al vaak gezegd, maar de bijdrage van Kodak Black is abominabel. De man heeft een vreselijk stemgeluid, nog los van alle rottigheid die hij op zijn kerfstok heeft. Ik snap de toegevoegde waarde niet van hem op dit album.

United in Grief, Father Time, Mother I Sober, en in mindere mate Auntie Diaries zijn de sterke nummers, de rest is aardig tot voldoende, maar lang niet het niveau dat Kendrick op zijn vorige albums heeft laten horen. Het idee van Eckhart Tolle als spirituele gids op het album vond ik eerst wel tof, maar het is te weinig doorgevoerd, en eigenlijk is Tolle ook alweer een beetje passé.
Conclusie: leuk geprobeerd Kendrick, maar je kunt wel een stuk beter! 3,5 *

avatar van lowieke
5,0
Hoog Guy Debord gehalte op dit album, ik ga er absurd goed op. Fijn dat Kendrick het kunstenaarschap boven zijn carrière stelt.

Debord in samenhang met wat spiritueel gedoe van Eckhart zorgt ervoor dat het niet enkel kritiek is maar er ook ruimte blijft voor individueel geluk.

Kodak Black uitnodigen begrijp ik heel goed. Dat ligt niet in de tolerantie van de massa maar over ettelijke jaren zal het belang van dit (Donda's vergevingsgezindheid en Mr Morale's kunstenaarschap en zoals Kendrick zelf zegt: perspectief) soort statements wel ingezien worden. Ik kende de rapper niet, vind hem niet goed maar wel een duidelijke toevoeging.

Ghostface vind ik ook niet zo best op dit album, maar door de tegenhang van Kendricks karakter in Purple Hearts is het een perfecte feature. ('shut the fuck up when you Heat love talkin')

Schitterend album, ik begin op 5 sterren en dat zal wel hoger worden...

avatar van overmars89
4,5
Ik vind het album met elke luisterbeurt beter worden. Elke track begint zich wat beter te differentieren in mijn brein en alles is toch wel weer heel knap gemaakt. De thematieken weten mij eigenlijk ook wel te raken.

In het begin vond ik de producties minder smoel hebben dan zijn voorgangers, maar eigenlijk zijn alle beats toch wel weer heel muzikaal en ook mooi subtiel.

Kendrick's flows & zang zijn nog steeds van een gigantsich hoog niveau. Hij switcht meerdere malen van flow en weet dat op de type track toch weer geniaal toe te passen. Er is geen andere rapper denk ik die dit na zou kunnen doen. Hij gebruikt zijn stem echt als een instrument.

Ik vond dit heel overweldigend in het begin, maar alles begint nu eindelijk te landen en begin dit toch echt wel weer een klein meesterwerk te worden. Alleen Purple Hearts blijft het lelijke eendje op dit album. Summer Walker voegt echt niks toe.

avatar van Ralph.
Tering wat is Die Hard toch een slechte track. Als ik naar dat soort niemendalletjes wil luisteren zet ik wel een of andere kutrapper zijn muziek op.

avatar van Kos
3,5
Kos
Blijft een moeilijk album, maar hij groeit toch wel wat.
Laat ik maar met een 3,5* beginnen

avatar van Septua
Ralph. schreef:
Tering wat is Die Hard toch een slechte track. Als ik naar dat soort niemendalletjes wil luisteren zet ik wel een of andere kutrapper zijn muziek op.


Bijzonder, ik vind het toch wel een lekker dansertje hoor. Good vibes.

avatar van thgryda
4,0
Ik blijf het album beter vinden met elke luisterbeurt. Ik begin voorzichtig met een 4 en verwacht geen evolutie naar 5 zoals bij GKMC en TPAB gebeurde. Maar 4.5 zoals Damn en S80, waarbij ik initieel zeker die eerste minder apprecieerde dan deze, misschien wel.

De sound zal nooit helemaal mijn ding worden maar het album zit toch echt wel weer briljant in elkaar merk ik meer en meer na elke luisterbeurt.

avatar van vinylbeleving
3,0
10.00 uur klaar voor kaarten in de Ziggo. Eerst weer in zo'n debiele wachtrij gezet, om 3 minuten over 10 geen kaarten meer beschikbaar, en nu ligt de hele site er uit. Het is toch om je huilend in het graf te storten die Ziggo Dome. Altijd gezeik mee...

Dan tzt maar ticketswapp proberen. Of heeft d'r iemand 2 of 3 kaarten over....Dm'en is lief ☺️

avatar van Frank West
4,5
Extra show aangekondigd, ik ben er bij 8 oktober. Met staanplaatsen

avatar van Collapse
2,5
thgryda schreef:
Ik blijf het album beter vinden met elke luisterbeurt.


Hier wordt ie steeds minder.

avatar van vinylbeleving
3,0
Frank West schreef:
Extra show aangekondigd, ik ben er bij 8 oktober. Met staanplaatsen


Yes mij ook gelukt. Op 8 oktober staanplaatsen

avatar van remcodurez
4,5
Een eerste luisterbeurt ver. Eindelijk nog eens een, op het eerste gehoor, muziekaal sterk hiphop album.

Nog te vroeg om echt te oordelen over nummers maar:

Ralph. schreef:
Tering wat is Die Hard toch een slechte track. Als ik naar dat soort niemendalletjes wil luisteren zet ik wel een of andere kutrapper zijn muziek op.


Hier kan ik me ook wel in vinden. Dat nummer haalt bij mij de hele sfeer uit het album. Alsof ik even een andere rapper aan het luisteren ben en autotune het hoofdingrediënt is.

avatar van -marco-
4,5
vinylbeleving schreef:
(quote)


Yes mij ook gelukt. Op 8 oktober staanplaatsen


Same here

Enorm zin in!

avatar van lowieke
5,0
Ik begrijp de kritiek op die hard wel maar raad iedereen toch aan het meerdere kansen te geven. Ik kan niet meer geven als argument dan dit, maar óók een mooi nummer

avatar van lowieke
5,0
Misschien toch een beetje... Alleen al het feit dat Kendrick er voor kiest geen ruimte te laten voor hits, en dan toch er tegen aan schuren. Refreintjes zitten echt wel goed in elkaar, maar wel van de oude wereld. Het is geen pop van de hedendaagse herhaling.

A la Prince, schurend tegen kitsch. Maar stiekem gewoon heel goed en compleet liedje.

avatar van vinylbeleving
3,0
lowieke schreef:
Misschien toch een beetje... Alleen al het feit dat Kendrick er voor kiest geen ruimte te laten voor hits, en dan toch er tegen aan schuren. Refreintjes zitten echt wel goed in elkaar, maar wel van de oude wereld. Het is geen pop van de hedendaagse herhaling.

A la Prince, schurend tegen kitsch. Maar stiekem gewoon heel goed en compleet liedje.


Ik vind Die Hard een prima track hoor, en Father Time erachteraan nog veeeeul beter. Misschien heeft het nummer één wat commerciële inslag maar so what, ik vind het bij lange na niet het slechtste nummer van het album.

avatar van Mathough
4,5
Dit album een week op me laten inwerken en kan niet anders concluderen dat ik het een geslaagd wapenfeit van Kendrick vind. Had m'n verwachtingen wat getemperd, aangezien DAMN zo'n beetje de meest teleurstellende albumrelease is die ik bewust heb meegemaakt. In vergelijking met het verbluffende TPAB vond ik dat een heel fletse en ongeïnspireerde bedoening. Echt slecht is het natuurlijk niet, maar kan er nog steeds niet met plezier naar luisteren.

Afijn, deze Mr. Morale & The Big Steppers is muzikaal en tekstueel weer lekker rijkgeschakeerd. De nummers die naar trap neigen doen me gemiddeld genomen het minste, maar ook die vind ik nog prima te pruimen. Onbetwiste favoriet hier is Auntie Diaries. Naast de interessante ontboezemingen in dat nummer vind ik de subtiele details in de beat ook bijzonder indrukwekkend. Hoe de instrumentatie gaandeweg aanzwelt en uiteindelijk tot volle wasdom komt. Kippenvel.

Kan hier nog steeds geen cijfer aan vastknopen. GKMC is waarschijnlijk mijn favo album allertijden en dit is veel beter dan DAMN., verder dan dat kom ik nog niet. Voelt een beetje als TLOP van kanye. Schiet alle kanten op. Goed is het zeker, hoe goed weet ik nog niet.

Wel te gek om weer wat van hem te horen, hét fenomeen binnen de hiphopwereld.

avatar van Denzradio
0,5
Hopelijk was dit zijn laatste album, of in ieder geval de laatste waarmee ik geconfronteerd wordt.
Wat een ongelofelijke bagger plaat.
Ik weet het niet maar dit moet het waarschijnlijk van de teksten hebben, want muzikaal is het sowieso niet. het wekt irritatie op waardoor de teksten niet eens de ruimte krijgen om gehoord te worden.

Een hoop bla bla, ik koop liever een luisterboek ingesproken door Pino dan dat ik hier nog een keer naar moet luisteren

Noem je dit tegenwoordig HipHop Nee toch?
Sorry hoor moest dit even kwijt, Fijne dag verder!

avatar van Johnny Marr
4,0
Denzradio schreef:

Een hoop bla bla, ik koop liever een luisterboek ingesproken door Pino dan dat ik hier nog een keer naar moet luisteren

Eet je liever de kots van ons allemaal dan nog een keer naar dit album te moeten luisteren, zoals Ralph. bij Donda 2?

avatar van Gyzzz
4,5
Denzradio schreef:
dit moet het waarschijnlijk van de teksten hebben, want muzikaal is het sowieso niet.
Hoe kom je daar nou bij? Muzikaal juist een bijzonder diverse plaat als je het mij vraagt.

avatar van Ralph.
Gyzzz schreef:
(quote)
Hoe kom je daar nou bij? Muzikaal juist een bijzonder diverse plaat als je het mij vraagt.

Ik hoor dit totaal niet.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:58 uur

geplaatst: vandaag om 12:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.