Captain Beefheart and His Magic Band - Trout Mask Replica (1969)

Ik zou een standbeeld moeten oprichten voor den Captain Beefheart - hij kent namelijk het woord saaiheid niet.

Maar da's niet alles, driewerf neen! Persoonlijk vind ik deze cd het hoogste Beefheart -gehalte hebben. Daar zeg ik evenveel mee als: in de zon is het warm, in de schaduw is het koel

het Beefheart -gehalte. Wat is dat? Iedereen moet dat maar voor zichzelf uit maken

meneer Beefheart klinkt hier alsof hij musicaal een zesjarige is, en toch schemert er een soort vreemde "oude man" door in de stem van Don.

nummers zoals Ella Guru , Moonlight on Vermont , ... maken me telke male weer zéér gelukkig. Nu ben ik helemaal geen danser, een blok beton danst zelfs beter dan deze jongen - maar bij deze muziek kan ik dus gewoon niet stilzitten

Dank u, meneer Van Vliet

sorry jongens, ik vind het rommel,

Dat geeft niks Erwku, daar heb je alleen jezelf mee

Captain Beefheart is een regelrechte ramp. De non-muziek van deze man zou ritueel verbrand moeten worden. Een 0,5* is nog veel te veel eer. Ik heb al die platen van die gast aan moeten horen, als een hel bestaat, kan de herrie daar niet erger zijn dan dit...

Ik dacht dat iedere vorm van muziek bestaansrecht heeft.

Elke vorm van muziek heeft wat mij betreft bestaansrecht hoor...

Dit is misschien niet mijn favoriete plaat, maar ik denk dat ik hem waarschijnlijk toch als de meest geniale beschouw. Captain Beefheart laat hier alle dogma's over hoe muziek dient te worden gemaakt, in de steek, en vindt zelf muziek opnieuw uit. Dat is iets wat aan weinigen gegeven is. En hij wordt met iedere luisterbeurt beter! Frownland, The dust blows..., Dachau blues, Ella Guru, Moonlight on Vermont, China pig, Pena, The blimp, stuk voor stuk geniale vondsten. 5/5

Vreemde maar unieke plaat, ze lijkt echt op niks anders wat je ooit gehoord hebt, ik zou deze plaat het best kunnen omschrijven als een soundtrack voor een schilderij van Picasso.

Beste Dustyfan (& anderen),

Ik geef toe dat met die hoekige ritmes en stuiterende gitaarloopjes het lastig luisteren is (niet erg toegankelijk). En dan is Trout Mask Replica ook nog zijn meest excentrieke album... Ondanks dat, als je goed luistert, is het 'gewoon' een soort ongehoord mengsel van rauwe blues, free-jazz en experimentele avant-garde. Misschien is het een kwestie van wennen

Ik bedoel, niet alle nummer zijn even ontoegankelijk, neem bijvoorbeeld The Party Of Special Things To Do, China Pig, and Ashtray Heart. Alle drie gecoverd door The White Stripes...

Behalve dat... Er zijn nogal wat artiesten beïnvloed door Trout Mask Replica/ Captain Beefheart (Beck, Tom Waits, PJ Harvey, Peter Christopherson of Coil, David Byrne of Talking Heads, Gary Lucas, Mark E. Smith of The Fall, John Lydon (Johnny Rotten), Jack White of The White Stripes, Michael Balzary (Flea), Radiohead, Muse and Devo).

Het duurt best wel een tijdje voor je door die muur heen bent ja (op dit album dan toch).

Als je toegankelijkere Beefheart zoekt, moet je maar naar Unconditionally guaranteed luisteren, zijn meest toegankelijke, maar dan ook meteen zijn slechtste, een schande binnen het Beefheart-repertoire. Dan liever het experimentele spul.

Ik vind schande wel ver gaan, ik bedoel, je kunt wel degelijk horen dat Unconditionally Guaranteed een stuk commerciëler is dan zijn overig werk (misschien wel commerciëler maar ondanks dat heeft Beefheart absoluut nooit het grote publiek bereikt). Echt slecht, ik weet het zonet nog niet...

Schande als je het binnen de context bekijkt, en binnen het volledige repertoire. Als plaat op zich, is het middelmatig, ik ben wellicht ook geagitteerd, omdat zijn overstap naar Virgin Records heeft gezorgd voor een creatieve doodsteek. Voorlopers Clear Spot en The Spotlight Kid, waren ook toegankelijk, maar dan zonder de creatieve input te verliezen, hier worden de geniale lyrics vervangen door tekstuele niemendalletjes. Naderhand is het stilletjes aan beter geworden met Doc At The Radar Station, een terugkeer van vorm, en Blue Jeans & Moonbeams dat daar nog tussenin kwam, had toch ook wel enkele prachtige rustige liedjes.

Ik vind Unconditionally Guaranteed vergeleken met de andere werken van Beefheart ook inderdaad de minste. Na het lezen van je berichten heb ik (bij toeval) Save as Milk maar weer eens opgezet, een goede plaat wat mij betreft. Toch ben ik na het draaien van een Beefheart LP wel weer even verzadigd van Beefheart.

(Vriend) Frank Zappa kan ik beter hebben.

Verrassend...

Wat een geniale en af en toe overtrokken hoop waanzin deze plaat. Meesttijds geweldig, maar af en toe bekruipt me het gevoel dat ik naar de jostiband aan het luisteren ben.

Wat dat betreft vind ik een plaat als Safe as Milk al een stuk toegankelijker. Waarschijnlijk (jaja) luister ik daar ook liever naar.

Eigenlijk zaait dit album voornamelijk verwarring bij mij, want toch blijft het zeer aanstekelijk om naar de luisteren.

elk album van welke artiest ook is al toegankelijker

Of je moet de Jostiband heten

Ik kan me zo voorstellen dat er jazz albums zijn die nog ontoegangkelijker zijn dan dit hoor.

Ja, klopt.
Luister eens naar Borbetomagus - Barbed wire maggots, al zal-ie moeilijk te vinden zijn, de platenmaatschappij heeft zo goed mogelijk geprobeerd om dit de hersentjes van onschuldige kindertjes te besparen. O nee, ik heb hem in mijn share! Maar ook gevierde albums als Cecil Taylor - Unit structures en Sun Ra - Atlantis zijn erg hermetisch.

zeer experimenteel beefheart album met vooral dachau blues als prachtig nummer , ella guru , prachtig , en zo staan er nog wel veel op dit album , maar het is niet gemakkelijk dit album te doorgronden , en wie de moeite doet zal versteld staan , dit is muziek zoals men ze nu zeker niet meer maakt

Dan vind ik 2.5* een beetje een vreemde waardering.
Ikzelf vind het trouwens een kutalbum, maar dan wel één met slechts geniale nummers.

Heb wat op bol zitten luisteren en het klinkt idd heel erg experimenteel, maar op de één of andere manier heb ik wel een gevoel dat ik dit goed zal vinden. Denk dat ik dit album zeker een keer ga kopen, het is natuurlijk toch iets unieks.

Jammer dat ik niet gewoon een "nul" kan geven...

Haha :d enerzijds begrijp ik je reactie wel hoor, ik heb deze plaat de eerste keer gekocht in 96 zonder er één noot van te horen.
Ik kende Clear Spot en Safe as Milk en dat waren geweldige platen, maar met dit kon ik in eerste instantie niks
3 dagen later had ik de plaat terug binnen gebracht.
Dan later toch terug aan het luisteren geslagen, steeds meer kunnen ontrafelen, op een gegeven moment valt alles samen, en kun je er naar luisteren zonder gek te worden, en merk je pas hoe geniaal deze plaat in elkaar zit. Maar het is een lang groeiproces.

Orbit, een 0 geven kan ook niet. Ooit moet je hem nl. helemaal beluisterd hebben en iets moet je hebben aangesproken, anders had je um niet gekocht/gedownload or whatever (heb je 'm wel ?). En echt pet vinden is eenvoudigweg geen waardering geven. Maar dan wel eerst 3 x geheel luisteren ! 'Zo'n plaat is het.
Die waardering heb ik trouwens ook nog niet gegeven. Moet zelf nog goed ploegen om dit album een 3 of zelfs een 5 te geven. Is derhalve in opbouw.
Moet je ook eens doen.

Kom je me nou uitleggen wat ik goed moet vinden en hoe ik muziek moet luisteren..

Please

Ach, kom op orbit, IMPULS heeft gewoon gelijk.
Dit is muziek wat niet makkelijk wegluistert en daardoor heeft het een aantal luisterbeurten nodig. Ik heb de cd zelf niet (wel vlagen gehoord en wil hem binnenkort aanschaffen) maar ik hoor wel dat er iets geniaals in zit.
Als je deze muziek goed WIL vinden, moet je daar even de tijd voor nemen. IMPULS legt het allemaal goed en helder uit, niets mis mee.

Zeker. Dit is zo'n plaat die ik een jaar of wat geleden, met hoge verwachtingen, meermaals beluisterd heb, maar waar ik maar geen schoonheid in kon ontdekken.

Maar er zijn zoveel mensen lovend, dat ik het ooit nog wel weer eens zal proberen.

Tsja ik denk toch dat het voor elke plaat geldt, minstens 2 keer luisteren, 3 is beter, alvorens je jezelf erover uitspreekt, als je dan nog aan een 0,5 komt, is dat je goed recht,
of een plaat nu geniaal of idioot in elkaar steekt, of het emotioneel of vlak is, het is aan ieder om het zijne ervan te vinden.
Maar okee, orbit heeft natuurlijk niet gezegd hoe vaak hij hem beluisterd heeft, dus daar kunnen we niets over zeggen.