Depeche Mode - Ultra (1997)

Ik deel die mening echt niet met je... Alleen Playing the angel als voorbeeld al....


Exact dit dus...

Och, ik heb trouw de latere platen gekocht. Ze live gezien rondstreeks Violator en Songs Of Faith And Devotion. Er stond toen een krachtige stemvaste Dave Gahan op het podium, ik had geen benul dat hijzelf zich zo de vernieling in hielp. Daarna verzwakte mijn aandacht, al zal het vertrek van Alan Wilder hier zeker een rol in gespeeld hebben. Ik hou van zangers met een rauw randje, maar Dave Gahan pakt mij op deze manier totaal niet. En de vergelijking met A Broken Frame heb ik bewust gemaakt, daar was de band ook zoekende, Construction Time Again leverde ook nog niet het gewenste resultaat op, maar wat herpakken ze zich op Some Great Reward en het daarop volgende werk.

Volgens Wikipedia is Sister of Night juist een track waarbij uit noodzaak de vocalen van verschillende takes zijn gebruikt vanwege Gahan's heroïneverslaving. Daarna ging hij in rehab, kwam terug en "according to [producer Tim] Simenon, he sung "Barrel of a Gun" as if nothing had happened."

Nu was een dergelijke werkwijze bijvoorbeeld de Beatles niet vreemd, maar in dit geval toch niet de bedoeling. Wat natuurlijk nog niet zegt dat het vervormd is.

En ook voor mij blijft It's No Good een wereldnummer.

Ms voor velen niet, maar dit album is ms wel een beetje de companion piece van Violator, qua sfeer en mood ergens. Al gaat het hier nog dieper en duisterder en staan daar meer hits op. Ik zit daar niet mee. Ik ruil Personal Jesus en Policy of Truth bv any day in voor meer uitgesponnen tracks als The Love Thieves en Sister of Night.

Helemaal mee eens Luigifort.... maar ben nu wel benieuwd naar jouw stem ?

heb eerste tot en met vierde album op (engels) vinyl; van 1986 tot en met dit album op engelse cd. in wat hierna komt ben ik niet geïnteresseerd. ik hoor dit album voot het eerst. mooi, donker, fraai, vroeg me zomaar af waarom brian eno zich niet ooit met depeche mode heeft bemoeid (of heb ik iets gemist …). vijf sterren.

het erg consistente album, wat jij Juul1998B

Hele dikke agree.
Vooral een heel hypnotiserend album en minder ''groovy'' dan we gewend zijn van Depeche mode. Toch een hele sterke plaat hoor. Al zet ik m minder op dan Exciter, Playing the angel of violater
Oke oke, deze is toch nog iets sterker dan ik dacht.
Ik zet m net opnieuw op en ga 0,5 puntje omhoog

Goede plaat die in het tweede deel wat wegzakt om vervolgens weer sterk te eindigen.
Voor mij niet het favoriete DM album.

Na het succes van Songs Of Faith And Devotion en de daaropvolgende Devotional tour was de onderlinge sfeer in de band precies omgekeerd. Alan Wilder verliet in 1995 de groep, Dave Gahan die sinds 1993 een gedaanteverwisseling onderging als gemankeerde grunge artiest aan de drugs, ging in 1996 bijna dood aan een overdosis. Tijd voor bezinning en hoe nu verder. Er kwam gelukkig een vervolg met Ultra in het voorjaar van 1997. En Dave Gahan die in alle interviews uitvoerig verslag deed van zijn bijna dood ervaring en zijn afkickproces. Pijnlijk om te lezen maar het zal onderdeel van het helingsproces zijn geweest

Ultra is geproduceerd door de jonge Tim "Bomb The Bass" Simenon en die klus heeft hij vakkundig geklaard. Ultra is een ietwat donker en somber album maar de kwaliteit en de uitvoering van de nummers maakt het wat mij betreft een DM klassieker. Dave Gahan zingt beter dan ooit en met meer gevoel en misschien ook wel soul. Martin Gore doet meer gitaar en wordt zelfs geïnterviewd door het toonaangevende Guitar World. Wie had dat kunnen denken van een synth bandje. En ook nog superbassist Doug Wimbish die meedoet. Het moet niet veel gekker worden.

Ultra was het eerste DM album die ik onmiddellijk na release kocht en hoewel wat onwennig in het begin is het steeds meer gaan groeien. Na Violator en SOFAD mijn favoriete DM album. Al hebben ze wat mij betreft geen slechte album uitbracht.

Ultra is voor mij de beste schijf van de heren. Donker en melancholisch, afstandelijk maar tevens emotioneel. Ultra roept diverse emoties bij mij op.
De voorganger was ook sterk maar Ultra wint het voor mij op punten. Hierna wisten de heren mij niet meer te overtuigen met een sterk album.

Zojuist weer op de platenspeler gehad, en volume goed open. Wat blijft dit een sterke plaat.
Er zit veel verdriet in, het is donker, maar toch sfeervol.

Deze plaat verliest niks aan kracht in de loop der jaren.

Het is ook niet voor niks dat dit album ook tijdens elke tournee toch weer steeds aandacht krijgt.

Volledig mee eens. Niet dat Songs of Devotion oubollig is, zeker niet, maar Ultra klinkt voor mij ook heden ten dage nog verrassend fris en actueel.
Voor mij is dit DE plaat van de band. Hierna was voor mij de rek eruit en wisten de heren mij zelden te overtuigen met een solide plaat.
Memento Mori heeft zeker nog zijn 'momenten' maar overtuigd ook niet over de gehele linie.
Ultra is zinderend, sprankelend, loodzwaar, gevarieerd en kruipt onder de huid. Dat zijn de albums die blijven beklijven.

Mede door de vorige posts, weer eens opgehad.
Idd tijdloos en dik in order (vraagt zich wel af waarom ik ooit een 4,5 gegeven had, wellicht vorm van Gahan-iiritatie)