Depeche Mode is (na Cure, Siouxsie en Nick Cave) mijn 4de favoriete band, maar deze plaat vind ik een van hun minste.
En ik heb er genoeg naar geluisterd .. Al gedurende de 11 jaar dat hij uit is, probeer ik 'm jaarlijks toch één keer te draaien, om tot dezelfde constatatie te komen. Deze plaat verdient voor mij een 3*. Niet meer, niet minder.
Dan vind ik de schuchtere pogingen van hun debuutplaten toch nog beter. Hier proberen ze te krampachtig terug te grijpen naar hun 'originele' sound om de fans te pleasen die afgehaakt waren omdat ze vonden dat 'Songs of Faith and Devotion' teveel gitaargeweld bevatte.
Daarom heb ik ook zo'n hekel aan deze plaat. Verder bouwen op 'Songs of Faith and Devotion', dát hadden ze moeten doen. En niét hun eigen sound opnieuw proberen uitvinden. En met 'Exiter' waren ze pas écht de ezel die zich tweemaal aan dezelfde steen stootte. Nu, da's natuurlijk mijn mening, hé. Ik wil het hier zeker niet verkondigen als waarheid, maar zo voel ik het toch aan.
'Barrel of a Gun', 'It's no Good' en 'Useless' zijn voor mij de absolute uitschieters, en 'Home' kan er ook nog door, maar het is ook dankzij deze nummers dat deze plaat nog een 3* haalt. De rest
Na het geniale 'Violator' en het briljant rockende 'Songs of Faith and Devotion' vond ik deze twee platen écht zwaar teleurstellend. Zelfs in die mate dat ik helemaal niet zat te springen toen 'Playing the Angel' eraan kwam. Maar dat was fout van me, want met hun laatste plaat zijn ze weer compleet op het juiste spoor. Dat is na 'Violator' zelfs mijn tweede favoriete plaat van DM geworden. Ja, beter nog dan 'Songs of Faith and Devotion', vind ik.