Nirvana - Nevermind (1991)

Over het algemeen kan ik niet veel met bands die keiharde logge gitaarrock maken, waarbij vooral heel hard geschreeuwd moet worden. Ik zie daarbij dan gelijk een slecht puberaal bandje in een garagebox voor me. Op Nevermind staan een aantal nummers die voor mij gewoon te hard zijn. Maar ik ben dan ook geen grunge liefhebber.

In die zin zijn alle NY hardcore bands dan ook puberale garage bands. Ik begrijp de definitie nu wel enigszins (thanks voor dat), maar voor dit album is het neit echt schreeuwen om het schreeuwen? Ieder zijn ding hoor maar bijv Deftones zou ik dan eerder er onder scharen of zo. Ik ben overigens een Deftones fan maar voor de discussie hahaha

Ik ben het deels met je eens dat op Nevermind niet wordt geschreeuwd om het schreeuwen. We komen nu denk ik tot de kern van mijn probleem met grunge bands. Vaak worden mooie albums onnodig ontsierd door een hoop geschreeuw. Als voorbeeld zou ik Pearl Jam willen noemen. Voor mij is het altijd onbegrijpelijk geweest dat PJ op bijna ieder album, over de top harde nummers toegevoegd heeft. Op VS. en No Code zijn - laten we zeggen - 3/4 van de nummers met veel gevoel opgenomen. Helaas staan nummers als Blood en Habbit een fijne luisterervaring in de weg. Ik schrik me telkens rot van al het plotselinge gekrijs.
In veel mindere mate geldt dit ook voor Nevermind. Een goed album wordt voor mij ontsierd door nummers als Territorial Pissings en Stay Away. Dat haalt voor mij de glans er een beetje vanaf.

Ja wel eens, vind ik ook de mindere nummers vaak. Ik denk dat ze het doen voor variatie maar eens dat het vaak kwa stijl buiten de boot valt.
Stay Away vind ik overigens wel een goede manier van variatie inbouwen maar idd Territorial Pissings is niet zo fijn.

Territorial Pissings heb ik juist aangevinkt als favoriet. Ik vind het nog steeds een heel krachtig en obstinaat nummer. Met toch ook een kleine wanhopige ondertoon.

Ergens aan het einde van de 90's werd het (middelbare) schoolplein gesierd door een complete rondwandelende Large catalogus. Van de duistere 'Dimmu Borgir' kliek naar een groepje 'progmetal' enthousiastelingen naar de 'Industrial gang' (waar ik mezelf toentertijd trots toerekende) naar de 'Nirvana/Kurt Cobain lovers'. Dat laatste staat daar heel oneerbiedig maar zo keken wij, als zelfbenoemde gatekeepers of rock and metal' er toen naar. Met name veel meiden liepen toen in de nodige zwarte kleding met Kurt levensgroot op hun shirt of trui. Allemaal behoorlijk betrokken met zijn zelfmoord en veel herkenning in de muziek en noem het maar op, ik vond het allemaal maar een lading bullshit en liet de muziek dus ook maar links liggen. Het is allemaal bullshit natuurlijk, maar ik leg even kort uit hoe mijn puberbrein toen werkte.

Zoals wel vaker zorgde de liefde voor een ommekeer, zoals ik wel vaker bij recensies op MuMe heb geschreven. Ik begon voorzichtig wat te daten (ergens 7 jaar later leidde tot een huwelijk en heeft ze er voor gekozen om elke dag naast me wakker te willen worden, waarom is nog altijd de vraag) en aangezien muziek voor ons beiden muziek (maken) toch op plek 1 stond van onze beide hobbylijstjes begon het hier en daar wat toesturen van muziek. Ik begon wat voorzichtig aan de buitenlijntjes van wat ik mooi vond, want muziek die dichtbij je hart ligt delen kan iets enorm kwetsbaars zijn en zo na elke uitwisseling kwamen we telkens wat dichterbij een randje. Wanneer kom ik nou eens bij Nirvana (en Nevermind) aan, volgende alinea, beloofd.

Mijn date stuurde mij een zelf samengesteld cd op met nummers die haar veel deden en ik deed dat ook. Beiden 15 nummers waarbij we hadden afgesproken dat elk nummer dat je verder kwam wat meer tot je eigen kern kwam, nummers waarbij je ze zo belangrijk vond dat je ze eigenlijk liever voor je hield. Op nummer 15 stond 'Something in the way' van Nirvana. En aangezien ik inmiddels redelijk bekend was met de emotionele rugzak die ze met zich mee droeg kwam het nummer echt keihard bij me binnen (nog altijd rode ogen als we hem draaien). Ik was al verliefd maar wilde op dat moment het liefste in de auto stappen en direct naar haar toe rijden en nooit meer weggaan.

Op een van de volgende dates lagen we in mijn huiskamer op de bank en zette we complete cd's aan van waar we wilden waar de ander naar zou luisteren. Zij koos voor 'Nevermind' en voor het eerste hoorde ik het album in zijn geheel. Alles klopte aan dat moment en die deur die ik jaren daarvoor had gesloten richting deze band vlogen wagenwijd open. Nevermind is zo divers, kent zoveel verschillende lagen van energie, emotie, tempo, betekenisvolle teksten, het is 1 van mijn favoriete platen ooit geworden.

Ik denk dat we 'Live at the Paramount' inmiddels wel 200 keer samen gehoord hebben, deze staat ook wel in de top 10 van mijn favo live platen, Nirvana op zijn best. Maar het begon bij mij allemaal bij 1 nummer, dankzij 1 persoon. Het zou echt een schande geweest zijn om deze band nooit zijn verdiende kans te geven. Nevermind is een meesterwerk, 5*.

1/2 naar beneden. Uiteindelijk is dit voor veel mensen belangrijke muziek uit hun jeugd, maar het blijft redelijk eentonige en ééndimensionele rock. 1991 was een goed jaar, ik was 16. Loveless, Laughing Stock, Spiderland, Screamadelica, Adventure in the ultraworld en Blue Lines kwamen uit. Stuk voor stuk platen die in hun genre breakend waren. Deze is niet zo, ze staat wel in het rijtje van Ten en Blood, sugar, sex Magic, Green Mind, goede albums die het goed deden in het jeugdhuis, en door de nu oudere jongeren in hun hart gesloten is. Ik luisterde toen ook niet naar Slint of MBV. Nu wel. Grunge is eigenlijk een soort garagerock, van die hard/zacht/hard stukken die we kennen van The Pixies, beetje Melvins en Wipers er door gemengd. Binnen dat genre zijn er nog bands die best wel goed, en imo beter, waren.

Dacht er toevallig vandaag aan. Ja, niet meer elk jaar op de datum, dat gaat zo, dingen worden zachter en waziger.
Het is al weer dertig jaar geleden. Dertig jaar. Kijk, ik ben nu ook ondertussen aardig op weg hoor, al de 55 gepasseerd. Maar muzikaal ben ik toch nog in de jaren tachtig, negentig blijven hangen. En Nirvana, dat was iets.
Even voor dit was er de film over The Doors, van Oliver Stone. Die film deed me verbazen over dat mensen 20 jaar na de dood van Jim Morrisson nog zo met hem bezig waren. Ik vond dat toen gek. Ja, zo werkt tijd. Als je zelf een jaar of 22 bent, dan is twintig jaar geleden heel lang geleden.
Als je zelf 56 bent, dan is dertig jaar geleden net iets als gisteren. Dan is dat iets dat je net nog hebt meegemaakt.
Zoiets is dus Nirvana voor mij. De band bestaat al zo heel lang niet meer, maar de band bestaat gewoon nog. In mijn geheugen.

Hopelijk blijft dat nog even duren.

Je hebt het heel bewust meegemaakt, en mede daardoor blijft het je bij. Hoe ouder je wordt, hoe korter de jaren lijken te duren...

Maar ik wil je geen depressie aanpraten hoor...

Herkenbaar zowel kwa jaren die voorbij vliegen (ik ben 44) als deze band die voor mij een fantastische tijd in mijn jeugd vertegenwoordigd.
Het anarchistische, volop emoties en vooral loyaliteit en verbondenheid met skateboarders in NL. Die tijd komt elke keer weer terug als ik dit album luister omdat het zo lekker paste met de gevoelens die wij hadden toentertijd.

Ik luister de Top 2000 van 2023 terug van #2000 naar #1, maar ik beluister het hele album waar het nummer vandaan komt.

Album nummer: #30
Getriggerd door: #1970 (Polly)
Andere Top 2000 nummers op dit album: Smells Like Teen Spirit (#35), Come As You Are (#164), Lithium (#324), In Bloom (#1374), Something In The Way (#1703)
Nummers toegevoegd aan persoonlijke playlist: Smells Like Teen Spirit, In Bloom, Come As You Are, Lithium, Polly, Territorial Pissings, Drain You, Stay Away, Something In The Way

Eerste album in mijn top 2000 project die ik zelf al vaak opzet. Heerlijk album met veel bangers. Enige minpuntje is misschien de eendimensionalitieit en ik kan niet zo veel met een paar nummers (Lounge Act bijvoorbeeld). Verder niet veel meer over te zeggen wat niet al lang gezegd is.

Revolutionair voor het grunge genre, maar ik vind het soms wat eentonig. Wel geweldige bangers op deze plaat.

Gisteren weer een keer beluisterd, en na al die luisterbeurten blijft Nevermind nog steeds staan als een huis. Sterke songs en een goede productie, en een deels gelukt, voor een groot deel geimproviseerde 'hidden track'.

Een album dat ik zelf gemaakt zou willen hebben. Ongelooflijk tragisch dat iemand op een gegeven moment op handen gedragen wordt https://www.youtube.com/watch?v=lCYfvWnDMd8 , en dan nog zo slecht in zijn vel zit dat hij een einde aan zijn leven maakt. Zegt iets over hoe ernstig depressie kan zijn, hoe diep mensen kunnen lijden.

Een album dat door slechts een ander album in mijn collectie verslagen word, maar het spande er wel om.

..., en een deels gelukte, ...

Live at Reading is een concert uit 1992 en heeft op MusicMeter 134 stemmen met een gemiddelde van 4,21 (13-10-2024)

Nevermind uit 1991 heeft op MusicMeter maar liefst 3265 stemmen met een gemiddelde van 4,14
(13-10-2024)

Dat betekent dus een verschil van 3131 gebruikers die dit album niet kennen of hebben liggen slapen.
Live at Reading blaast je namelijk omver en is pure grunge. Inhaalslag maken dus jongens en meisjes.
Voor alle zekerheid plaats ik dit bericht ook bij dit favoriete album, valt hij meer op.

Of er zijn 3131 gebruikers die duidelijk de voorkeur geven aan dit legendarische studio-album dat alles al heeft. Overigens: alleen de hoes is al vijf sterren waard!

Ik zit weer even in een Nirvana fase
Verantwoordelijk hiervoor is de de cover van Money will roll right in op Reading festival.
Deze week veelvuldig op de Playlist gepasseerd en het was een kleine stap om daarna mijn cd's boven te halen

Deze Nevermind blijft fantastisch. Alle nummers zijn goed maar soms skip ik Smells like Teen Spirit wel eens wegens teveel gehoord.

De rest van de nummers hebben dat nadeel niet. Territorial Pissings tot On a Plain is goud.
In Bloom tot Lithium is legendarisch.

Polly vind ik niet zo speciaal maar stoort uiteraard ook niet

Something in the Way beetje zelfde gevoel

Ik ben Come As You Are en Lithium steeds meer gaan waarderen, Territorial Pissings heb ik nooit wat gevonden en tracks als Polly, Drain You en Something In The Way zijn flinke dalers maar ook niet slecht of zo. In Bloom, Stay Away en On A Plain zijn altijd vette tracks geweest, dus die 4* blijven staan