menu

Nirvana - Nevermind (1991)

mijn stem
4,13 (3245)
3245 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: DGC

  1. Smells Like Teen Spirit (5:02)
  2. In Bloom (4:15)
  3. Come as You Are (3:39)
  4. Breed (3:04)
  5. Lithium (4:17)
  6. Polly (2:54)
  7. Territorial Pissings (2:23)
  8. Drain You (3:44)
  9. Lounge Act (2:36)
  10. Stay Away (3:31)
  11. On a Plain (3:14)
  12. Something in the Way (3:52)
  13. Endless, Nameless * (6:43)
  14. Even in His Youth * (3:02)
  15. Aneurysm * (4:46)
  16. Curmudgeon * (2:57)
  17. D-7 [Live at the BBC] * (3:44)
  18. Been a Son [Live] * (2:30)
  19. School [Live] * (2:34)
  20. Drain You [Live] * (3:52)
  21. Sliver [Live] * (2:03)
  22. Polly [Live] * (2:47)
  23. In Bloom [Smart Sessions] * (4:31)
  24. Immodium (Breed) [Smart Sessions] * (3:14)
  25. Lithium [Smart Sessions] * (4:30)
  26. Polly [Smart Sessions] * (2:58)
  27. Pay to Play [Smart Sessions] * (3:28)
  28. Here She Comes Now [Smart Sessions] * (5:00)
  29. Dive [Smart Sessions] * (3:54)
  30. Sappy [Smart Sessions] * (3:35)
  31. Smells Like Teen Spirit [The Boombox Rehearsals] * (5:39)
  32. Verse Chorus Verse [The Boombox Rehearsals] * (3:12)
  33. Territorial Pissings [The Boombox Rehearsals] * (2:11)
  34. Lounge Act [The Boombox Rehearsals] * (2:36)
  35. Come as You Are [The Boombox Rehearsals] * (4:11)
  36. Old Age [The Boombox Rehearsals] * (4:21)
  37. Something in the Way [The Boombox Rehearsals] * (5:30)
  38. On a Plain [The Boombox Rehearsals] * (3:20)
  39. Drain You [BBC Live] * (4:03)
  40. Something in the Way [BBC Live] * (3:24)
  41. Smells Like Teen Spirit [The Devonshire Mixes] * (5:02)
  42. In Bloom [The Devonshire Mixes] * (4:15)
  43. Come as You Are [The Devonshire Mixes] * (3:40)
  44. Breed [The Devonshire Mixes] * (3:03)
  45. Lithium [The Devonshire Mixes] * (4:18)
  46. Territorial Pissings [The Devonshire Mixes] * (2:13)
  47. Drain You [The Devonshire Mixes] * (3:41)
  48. Lounge Act [The Devonshire Mixes] * (2:36)
  49. Stay Away [The Devonshire Mixes] * (3:28)
  50. On a Plain [The Devonshire Mixes] * (3:25)
  51. Something in the Way [The Devonshire Mixes] * (3:56)
  52. Jesus Doesn't Want Me for a Sunbeam [Live at the Paramount Theatre] * (3:30)
  53. Aneurysm [Live at the Paramount Theatre] * (4:50)
  54. Drain You [Live at the Paramount Theatre] * (3:47)
  55. School [Live at the Paramount Theatre] * (2:52)
  56. Floyd the Barber [Live at the Paramount Theatre] * (2:27)
  57. Smells Like Teen Spirit [Live at the Paramount Theatre] * (4:46)
  58. About a Girl [Live at the Paramount Theatre] * (3:13)
  59. Polly [Live at the Paramount Theatre] * (3:04)
  60. Breed [Live at the Paramount Theatre] * (3:11)
  61. Sliver [Live at the Paramount Theatre] * (2:11)
  62. Love Buzz [Live at the Paramount Theatre] * (3:34)
  63. Lithium [Live at the Paramount Theatre] * (4:38)
  64. Been a Son [Live at the Paramount Theatre] * (2:16)
  65. Negative Creep [Live at the Paramount Theatre] * (2:44)
  66. On a Plain [Live at the Paramount Theatre] * (3:04)
  67. Blew [Live at the Paramount Theatre] * (4:09)
  68. Rape Me [Live at the Paramount Theatre] * (3:00)
  69. Territorial Pissings [Live at the Paramount Theatre] * (2:56)
  70. Endless, Nameless [Live at the Paramount Theatre] * (6:25)
toon 58 bonustracks
totale tijdsduur: 42:31 (4:13:20)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
5,0
1991: geen tiener meer maar wel de ene rocksensatie na de andere voorbij horen komen.
Het was de tijd dat 'alternatief' naar boven kwam borrelen en velen houden Nirvana er met hun Nevermind voor verantwoordelijk dat zij de definitieve zet hebben gegeven.
Al voor verschijnen van het album was er een hoop fuzz rondom de band. Er zat een zeer bijzondere plaat aan te komen: de opvolger van een cd die niemand blijkbaar had weten wakker te schudden (Bleach). Zodoende hield ik het goed in de gaten en was ik er als de kippen bij om Nevermind te kopen. En ondanks het feit dat ik geen tiener meer was (21) sloeg het in als een bom.
Ik weet nog goed dat ik er onmiddelijk mee naar vrienden ging met de mededeling dat ik nu iets had.........
Iron Maiden werd door mij uit de cd speler gegooid want ik kon niet wachten om dit te laten horen.
Ooit gedacht dat het mogelijk was om te pogoën in een klein kamertje met een man of 8? Het bleek haalbaar tot groot ongenoegen van de ouders van die vriend maar daar hadden we lak aan: we waren boos, net zo boos als Kurt. Flauwekul natuurlijk, maar het was wel een belevenis.
Toen werd aangekondigd dat ze kwamen optreden in Paradiso en daar wilden we bij zijn. Dat konden we op onze buik schrijven want de kaarten waren binnen no time uitverkocht. Let wel: Smells Like Teen Spirit stond nog niet in de top 40. Nirvana was al een topper van heb ik jou daar bij de liefhebbers van het onbekendere werk (dank VPRO voor alle promotie).
Mijn grote liefde bleef Smashing Pumpkins, mijn sympathie ging uit naar Pearl Jam maar het belette mij er niet van om Nevermind tot in den treure te draaien. IJzersterke liedjes die na 100 draaibeurten nog steeds overeind blijven staan. En toen kwam Smells Like Teen Spirit in de top 40 te staan. Zelfs mijn zus kocht het album (dat ik notabene ook in de kast had staan) alleen had zij er toen een geheime track op staan. Iets wat toen erg nieuw was. Ik had het althans nog nooit eerder meegemaakt op deze manier.
In Utero zorgde er voor dat de liefde een beetje minder werd. Ik vond het allemaal ok, maar de sensatie was een beetje weg. Ahoy liet ik links liggen en uiteindelijk heeft niemand Cobain en zijn mannen daar nog gezien. We weten allen waarom.
Anno nu geef ik toe Nevermind eigenlijk nooit meer te draaien. Hooguit wat afzonderlijke nummers. Pumpkins en Pearl Jam doen het wat dat aan gaat dan beter.
Het wil niet zeggen dat ik Nevermind niet meer waardeer. In tegendeel. Het vertegenwoordigt toch wel een bijzondere tijd in mijn leven. Een leven waar de hele wijde wereld openlag met fantastische muziek als soundtrack waar dit album zeer zeker bij hoort.

avatar van Kill_illuminati
4,5
Nirvanna - Nevermind

Ik voel genoodzaakt om dit album maar eens te reviewen. Met de hoop dat iemand begrijpt waarom ik dit zo'n goed album vind. Allereerst hebben we het hier over een van de invloedrijkste albums van de jaren 90. Er waren maar een handjevolle album die zo invloedrijk waren, je kon ze op een hand tellen. De albums waar ik over spreek zijn onderandere: O.K. Computer, the Chronic, Ten en natuurlijk deze. Verdere achtergrond hou ik effen terwegen aangezien dit bij de meeste mensen al bekent is en het effen er niet toe doet.

Waar zal ik beginnen?

Nevermind legt de lat gelijk hoog zodra het begint met een enorme klassieker genaamd Like a Teen Spirit, een nummer dat bijna iedereen wel kent en heeft gehoord. Door dat nummer heb ik dit album gekocht, met de gedachte dat de band Nirvanna naar meer smaakte dan enkel dat nummer. Mijn favoriete nummer is Come As You Are een van de vier singles van Nevermind, maar toch het enigste nummer wat ik echt kan mee blerren. Uiteindelijk kan je wel de klok op gelijk zetten als het gaat om welke nummers ik het leukst vind.

Wat maakt dit album voor mij zo goed?

Buiten de het feit dat dit album hedendaags wordt overschaduwt door de leadzanger, staat het album z'n mannetje. Kurt Cobain heeft een erg mooie stem, alhoewel ik hem op een latere leeftijd meer prefereer. Hoewel de meodieen niet het meeste ingewikkelst zijn, zijn ze uitermate catchy en makkelijk te begrijpen. Geen wonder dat dit album dus zo gigantisch groot aansloeg bij de massa.

Tenslotte

Met dit album nemen we een vooral kijkje in het hoofd van Kurt Cobain. Buiten dat mogen we niet David Grohl vergeten, die met z'n harde slag werk de gitaar en basgitaar rifjes ondersteunt. De chemie tussen de drie bandleden is hier erg aanwezig. Dit maakt dit album erg vermakelijk luistervoor. Dus volopig een ruim voldoende.
4 **** 11 April 2009

avatar van Beatlejim
4,5
Nirvana - Nevermind (1991)

De baby die op de hoes te zien is, heet Spencer Elden. Hij werd willekeurig gekozen. Op de cover is hij 4 maanden oud. De vishaak met het dollarbiljet aan werden later digitaal toegevoegd. Het symboliseert de teloorgang van de onschuldigheid van de jeugd.

Butch Vig voor mij altijd onbekent geweest, totdat ik eens een documenteren over Nevermind heb gezien, kwam die naam wel 100x voor. (dus die naam vergeet ik verlopig niet meer)

Nevermind betekende de grote uitbraak voor Nirvana, het bekenste nummer is uiteraard Smells Like Teen Spirit (een belangrijke historische functie).

Nevermind is een CD die nog wel jaren word geluistert, dat staat vast.

4.5*

avatar van herman
4,5
Destijds deed Smells Like Teen Spirit me al niet veel en nu nog steeds niet eigenlijk. Dus in die zin hoeft het van mij ook niet meer op de radio te komen. Als geheel was dit album wel een enorme eye-opener voor mij; samen met Pearl Jam, Metallica, Rage Aganst the Machine en Alice in Chains zo'n beetje de eerste 'alternatieve' muziek die ik luisterde. Heb het bandje van dit album dan ook wel erg veel gedraaid, maar heb er sinds '96 (toen ik eindelijk eens de cd kocht) amper nog naar geluisterd... Kan de plaat ook wel dromen.

Breed, Territorial Pissings en Stay Away doen mij meer dan Teen Spirit, maar ik had evengoed Polly en In Bloom (al was het maar vanwege de geweldige videoclip) kunnen aanvinken.

avatar van AOVV
4,0
Laatst in de reeks ‘Classic Albums’ op Canvas: 'Nevermind' van Nirvana, de wereldbekende grungegroep bestaande uit Kurt Cobain, Krist Novoselic en Dave Grohl. Het was een tijdje geleden dat ik het album nog eens had opgezet, maar ik kreeg dankzij deze muziekdocumentaire weer de smaak te pakken.

Het album opent met 'Smells Like Teen Spirit', de song waardoor Nirvana bekend is bij het grote publiek. Cobain schaamde zich echter voor het popgehalte van deze song, maar producer Butch Vig wist natuurlijk dat deze song Nirvana kon lanceren, en haalde aan dat John Lennon dit ook deed. Cobain, grote fan van Lennon, stemde daarom in, en we mogen blij zijn. Geweldig nummer, meer hoef ik daar niet bij te zeggen.

'In Bloom' zet in waar 'Smells Like Teen Spirit' eindigt. Raadselachtige tekst, en op het einde nog een leuke solo, om af te sluiten met het refrein.

Het derde nummer, 'Come As You Are', begint met die knappe baslijn van Novoselic, waarna Cobain begint te zingen. Het gaat erover dat je moet zijn zoals je bent, maar toch vooral zoals Cobain het wil. Men wordt gerustgesteld (I Don’t have a Gun). Vrij bekend nummer van Nirvana, maar ze hebben toch een pak betere nummers.

Zoals de volgende, 'Breed', die uit de speakers knalt, zo heftig. Ook de tekst is van hoog niveau, met hier en daar een vleugje humor (I don’t mind; I don’t have a mind).

Waar 'Breed' van begin af aan losbarst, kent 'Lithium' een voorzichtiger begin. Het refrein stelt deze keer niet veel voor, maar dat was de bedoeling ook niet, soms weet men met Yeah, Yeah al meer dan genoeg. Er donkere tekst, met weer die cynische humor erin verweven.

'Polly' begint, zoals wel meer Nirvana-nummers, erg rustig, met dit keer enkel de gitaar van Cobain. Het nummer gaat over een artikel dat Cobain in de krant las, over een meisje genaamd Polly, die was aangerand. Er hangt dan ook een erg morbide sfeer rond het nummer, je voelt het aan Cobain’s stem dat er iets mis is.

'Territorial Pissings', het hevigste nummer van de plaat volgens mij, heeft een tekst waarin enkele interessante uitspraken verborgen zitten (Just because you’re paranoid; don’t mean they’re not after you). Op het einde van het nummer mat Cobain zichzelf af door zijn stem aan gort te schreeuwen.

'Drain You' klinkt dan weer totaal anders, heeft ook een geheel ander ritme dan 'Territorial Pissings'. Cobain heeft het over de liefde, in zijn eigen stijl, op een erg grimmige manier dus. Ook van woordspelletjes is hij niet vies (With eyes so dilated; I’ve become your pupil).

'Lounge Act' vind ik een beetje te opgesmukt, het klinkt te schoon, ik hou meer van het rauwere Nirvana, met een buiten de lijntjes kleurende Cobain. Al moet ik mijn mening halverwege de song bijstellen, wanneer hij z’n stem weer tot het uiterste drijft.

'Stay Away', een song die zo op z’n refrein steunt dat het na een tijdje begint tegen te steken, maar op zich is het een aardig nummer. De laatste zin (God is gay), is bijzonder provocerend, en dat maakt me duidelijke dat Nirvana niet geconcentreerd is op commercieel gedoe; ze doen simpelweg waar ze zin in hebben.

'On A Plain' gaat door op het elan van enkele voorgaande songs, dat wil zeggen, het is een nummer met een aanstekelijk ritme, en zou zo een popsong kunnen zijn, mocht de tekst niet o zo donker zijn.

Met 'Something In The Way' komen we aan bij het voorlaatste nummer van deze plaat. Dit is m’n favoriete nummer van Nevermind en kent een vrij rustig verloop, met die sombere stem van Cobain, en dito gitaargeluid. Vooral de toegevoegde cello, bespeeld door Kirk Canning, zorgt voor een warm geluid, terwijl dit nummer toch weer zo’n donkere, mysterieuze tekst heeft. Fantastisch nummer.

De hidden track, 'Endless, Nameless', doet me niet veel, het is teveel een warboel voor mij. Maar goed, ik houd hier geen rekening mee om het album te quoteren.

Wat is nu mijn conclusie? Wel, 'Nevermind' klinkt al een pak beter dan hun debuut, met Dave Grohl achter het drumstel, en het is een plaat die niet gauw gaat vervelen. Het is niet ‘m niet zozeer om de teksten te doen, het is vooral de manier waarop Kurt Cobain ze brengt, en de begeleiding. Zo is die Novoselic een kei op de bassgitaar, en Grohl, die mept er niet naast.

4 sterren

avatar van Sandokan-veld
4,0
Valt er eigenlijk nog wel een fatsoenlijke mening over deze plaat te vormen? Mensen die niet ongeveer mijn leeftijd zijn lukt dat waarschijnlijk wel. Jongere mensen zullen in de toekomst net zo helder en open over deze plaat kunnen oordelen als ik over Exile On Main Street of A Love Supreme. Gewoon platen, waar muziek op staat, die je leuk vindt, of niet, of een beetje.

Maar Nirvana was niet zo maar muziek in die tijd, toen ik de plaat leren kennen, door een muur heen.
Ik was een jaar of veertien, Kurt Cobain was al dood, en ik begon iets te zien in rock ‘n’ roll: altijd de aantrekkelijkste muziek voor de puber en de underdog.
De muur waardoor ik de plaat leerde kennen, was die tussen de slaapkamer van mij en die van mijn zus. Ik groeide op in zo’n huis waar Eindhoven vol mee staat, een dun rijtjeshuis, indertijd haastig uit de grond gestampt om de duizenden nieuwe Philips- en Dafmedewerkers te kunnen huisvesten. Kleine huisjes met flinterdunne muren, zelfs als mijn zus zachtjes muziek draaide kon ik het goed horen. En ze ging toen door een rockfase ofzo. En daar zat ik dan, alleen op de kamer daarnaast, stil te luisteren naar Come As You Are en Lithium, de rock ‘n’ roll te ontdekken.

Een jaartje later had ik mijn haar laten groeien en droeg ik vaak zwarte t-shirts. Een vriend en ik gingen op scoutskamp, en we waren de enigen die een radio hadden meegenomen: zo’n dubbel tapedeck, waarmee je bandjes kon kopiëren. Op de hele fietstocht naar het kampterrein stond het ding te loeien, onder de snelbinders achter op de fiets. We hadden maar twee bandjes bij: Nevermind en de zwarte van Metallica. Boze blikken keken ons aan boven Australian-jasjes. Het waren de hoogtijdagen van de gabberrage, we maakten die dag geen vrienden.

We hingen rond, luisterden naar muziek, werden voor de eerste keer dronken en stoned, gingen naar Dynamo Open Air waar we vrienden werden met duitse motorrijders die ons trakteerden op bier, enz enz.
You can’t be twenty on sugar mountain, en ik kan wel blijven vertellen over mijn tienerjaren, wat er leuk was en wat er verkeerd ging. Muziek en associaties. Het is een jeugd als miljoenen anderen, maar iedere jeugd heeft van die platen, en Nevermind is er één van mij. Hoe kan je ooit een gefundeerde mening vormen over zo’n plaat?

Ik luister zelden naar Nirvana, en als ik dat al doe dan luister ik In Utero of Unplugged, ik kan me werkelijk waar niet herinneren dat ik in de afgelopen jaren ook maar één keer op eigen initiatief naar deze plaat heb geluisterd. Niet eens voor deze recensie. Wel ga ik uit mijn dak als ik de plaat hoor in het gezelschap van vrienden, vooral oude vrienden, en vooral als de nodige biertjes in het spel zijn.

En de liedjes op deze plaat zijn nog steeds oké, toch? Het is niet zo’n plaat waarvan je later denkt: gatverdamme, hoe heb ik daar ooit naar kunnen luisteren? ‘Here we are now/ entertain us’ en ‘I’m so ugly/ but that’s ok/ ‘cause so are you/ we broke our mirrors’. Goed spul toch?

Mmm. Ik geef het gewoon vier sterren en laat toekomstige generaties een definitieve beslissing maken.


Op het moment van schrijven ben ik 28 jaar oud, vier jaar ouder dan Cobain was toen hij deze liedjes schreef. Een jaar ouder dan hij was toen hij zichzelf door zijn hoofd schoot. Ik weet inmiddels dat rock ‘n’ roll vele gezichten heeft.

Favoriete track: Territorial Pissings

avatar van Gajarigon
5,0
Dit moet zowat mijn meest gedraaide album zijn, en hoewel ik hem eigenlijk niet meer hoef te draaien (hij zit integraal in mijn hoofd) zet ik hem nog steeds met plezier eens op. Sappige rock die goed in het gehoor ligt dankzij de mooie propere sound van de instrumenten en de heerlijke vocalen van Cobain. De sterkte van Nirvana ligt zonder twijfel bij Kurt Cobain; zijn songschrijftalent gecombineerd met zijn typerende ruige maar toch verrassend melodieuze zangstijl zijn steevast ingrediënten van een soort cross-over tussen hardrock en pop. De andere muzikanten dragen echter ook hun steentje bij. Dankzij het onderschatte basspel van Novoselic (Come As You Are ) en natuurlijk het mepwerk van Grohl stuiven de nummers allemaal in sneltreinvaart voorbij, zonder ergens te blijven hangen in overbodig geneuzel.

Veel van de legendarische status van het album wordt afgedaan als een bijproduct van wat er in april '94 gebeurde, maar dat is praat voor de vaak. De hele eerste helft van het album zijn regelrechte klassiekers, met op kop natuurlijk Smells Like Teen Spirit. Met de absurd aanstekelijke riff, het ringende gitaarnootje tijdens de strofes en de krachtige drums tijdens het refrein mag het niet verbazen dat dit zo'n status heeft gekregen. Maar ook de meezing-punkrock van In Bloom, met die leuke tom-tom fills; de waterige gitaarklank in persoonlijke favoriet Come As You Are en het schreeuwerige refrein van Lithium hebben stuk voor stuk aandeel in de status van Nevermind.

Nu kan ik nog wel even doorgaan, over het geniale duo dat Drain You en Lounge Act wel niet vormen, over het prachtige einde van On A Plain, over de verrassende afsluiter die Something in the Way is, over hoe Stay Away en Polly mijn minst favoriete nummers zijn, maar ik ga het gewoon laten bij mijn conclusie: Hoewel Nevermind geen toonbeeld is van muzikaal kunnen, en de powerakkoorden na ettelijke luisterbeurten wat kunnen gaan vervelen, is het een uitstekend instapalbum voor rockmuziek, en een terechte klassieker.

avatar van deric raven
4,5
Net als honderdduizend andere Nederlanders kende ik deze band al van Bleach.
Maar dan echt.
Niet zo bijzondere muziek.
About A girl bleef wel wat hangen.
In Nijmegen was onze kantine op school omgebouwd tot jeugdhonk.
Leraren die zich tevens als maatschappelijk werker voor deden.
Ik had er echter geen boodschap aan.
Langs de overbelaste koffieautomaat stond een oude cassetterecorder.
Waarvan een luidspreker niks deed.
De ander viel regelmatig weg na eerst minutenlang een storend gekraak gehoord te hebben.
House werd afgewisseld met punk.
Zo ook regelmatig Ramones en soms Bleach van Nirvana.

Opeens was daar Nevermind.
Nieuw album van Nirvana.
Of ik de tijd had om te luisteren.
Prima, dacht ik.
Dan maar geen Wiskunde.
Had al eerder de moed opgegeven.
Diploma halen zat er toch niet meer in.
Eerste tonen van Smells Like Teen Spirit.
Dat gitaartje wat over ging in die vette sound.

Ongelofelijk wat er vervolgens gebeurde.
Leraar Engels die boos binnen kwam stormen.
Op zoek naar spijbelende leerlingen.
Dertig minuten later verliet hij de ruimte.
Excuses aanbieden aan de achter gebleven klasgenoten.
Hiphoppers die totaal los gingen.
Om vervolgens cool naar buiten te lopen.
Niks aan de hand houding.
Al wetend dat de geloofwaardigheid ver te zoeken was.

Blijkbaar raakte deze muziek meer mensen.
Mijn vader die de eerste paar weken aan mij vroeg of de muziek zachter mocht.
Geen gehoor aan gegeven natuurlijk.
Tot mijn schrik was Nevermind opeens verdwenen.
Vuilniszakken leeg geplunderd, zonder enig resultaat.
Schoorvoetend aan pa vragen wat hij er mee gedaan had.
Aarzelend opende hij zijn CD speler.
Zonder enige blikken kreeg ik het album terug.
Eigenlijk was die herrie best oké.
Met Vaderdag hem maar een exemplaar overhandigd.

Iedereen voelde dat er iets gaande was.
1991 was de opkomst van de gitaarmuziek.
Jaren overleven in de underground werd hier beloond.
Houthakkersblousen, legerjasjes en kistjes.
Plaatselijke dumpzaak Nijmeegs Jopie ging gouden tijden tegenmoed.

avatar van vantagepoint
5,0
Dit is de plaat van mijn jeugd, ik ben nog altijd wel jeugdig Maar dit is toch waar ik en veel van mijn vrienden samen naar luisterden. Maar ik blijf hun debuut Bleach en In Utero toch beter vinden dan deze. In Utero is tekstueel sterker, en Bleach vind ik muzikaal beter. Maar al bij al is dit ook een klassieker. Nummers zoals Smells Like Teen Spirit, Come As You Are, Lithium, Polly, ... blijven heel goed en verbazen keer op keer wat voor genie's er in Nirvana wel zaten!

avatar van avdj
4,5
Ik vind deze een stuk beter dan de opvolger maar echt ondersteboven ben ik er nog steeds niet van. Kijk, als Nirvana ons verlost van die jaren '80 rotzooi verdienen ze natuurlijk de nodige credits. De eerste helft van het album klinkt ook erg sterk maar er staan ook matige nummers op als `Territorial Pissings` en ´Stay Away´. De hidden track vind ik zelfs ronduit afgrijselijk. Voor mij springen de singles er toch wel bovenuit.

Artistiek is het ook allemaal niet zo hoogstaand. Kurt Cobain vind ik een erg beperkte zanger al zingt hij natuurlijk met volle overgave. Dat de OOR deze boven OK Computer zet verrast me wel aangezien Radiohead een volstrekt unieke plaat heeft afgeleverd. Nevermind is daarnaast een veel gangbaarder rockalbum ondanks de impact. De opkomst van de CD heeft de mannen natuurlijk ook geen windeieren gelegd...

avatar van cosmic kid
5,0
cosmic kid (moderator)
Ondanks dat ik hem vandaag in mijn top 10 zet, haal ik er toch ook een half puntje vanaf. De eerdere 5* zijn ook heel erg lang geleden gegeven (toen ik bijna alles 5* gaf)

Begin jaren 90 was ik bijna niet bezig met Nirvana (Smells like teen spirit vond ik maar herrie). Nevermind heb ik pas aan het begin van de zeroes ontdekt. Sinds die tijd beland de cd zeer regelmatig in de cd speler.

Smells like teen spirit vind ik nog steeds niet heel bijzonder, al zal ik niet de klassieker status van dit nummer betwisten.
In bloom bevalt mij heel veel beter, waarom is moeilijk uit te leggen. Ik denk dat het komt omdat dat nummer wat melodieuzer is.
Come as you are is natuurlijk niet verkeerd, maar de unplugged versie vind ik wel mooier.
Aan Breed heb ik erg moeten wennen. De coupletten vind ik niet veel aan, maar de refreinen zijn goed en wat wordt er snel gespeeld zeg. Ook de gitaren scheuren lekker.
Van de "grote" 3 (Smells like teen spirit, Come as you are, Lithium) bevalt Lithium mij het best. Wereldtekst, muzikaal interessant, fijn baswerk zo op de achtergrond. Kortom: uitstekend nummer.
Polly zorgt dan wel voor het broodnodige rustpuntje op de cd, maar desondanks kan het mij niet overtuigen. Ik vind het maar wat geneuzel.
Het tegenovergestelde van een rustpuntje komt daarna. Territorial Pissings begint heel aardig, maar ontaardt in chaos. Leuk, goed om je buren of vrouw te verjagen, maar heel bijzonder is het niet.
Ik ben geen punk-kenner maar Drain you vind ik wel een punk-achtig begin hebben, het begint wat puntig. Daarna hoor ik het niet meer terug. Goed nummer.
Lounge act is opnieuw een nummer wat niet slecht is, maar wat ook het ene oor in en het andere uit gaat.
Stay away is eigenlijk het 3e opeenvolgende nummer wat me weinig doet. Het is aardig, het rockt lekker, ook hier weer heel lekker baswerk, maar niet meer dan dat.
In tegenstelling tot Come as you are is deze versie van On a plain
beter dan die op MTV unplugged. Deze is spannender. Daarnaast is On a plain beter en afwisselender dan de 3 nummers daarvoor
1 van de sterkste nummers staat op het laatst: Something in the way. (endless nameless laat ik buiten beschouwing). Een zeer mooie rustige afsluiter na al het gitaatgeweld.

De nummers 6 t/m 9 zorgen ervoor dat dit album net niet de volle mep krijgt. De rest is zeer goed tot uitstekend. Om deze reden verdient Nevermind op dit moment wel een plek in mijn top 10.

avatar van kobe bryant fan
5,0
Nevermind

Een klassieker, en hun grote doorbraak.
Wat moet de release in die tijd fantastisch geweest zijn. Van een single als Smells Like Teen Spirit kunnen de meeste bands alleen maar van dromen. Nirvana brengt gewoon sterke grunge zonder er doekjes om te winden meer dan een bass, drumstel en een gitaar hebben ze niet nodig en natuurlijk de sterke zang van Kurt Cobain.

Alle drie doen ze het schitterend, Dave Grohl komt met drumritmes die zo aanstekelijk zijn maar tegelijk ook erg goed. De riffs en solo's van Kurt spoken dagen door je hoofd. En de bassist speelt ook erg sterk.

Leuk is ook hoe er een duidelijk verschil is tussen de eerste en tweede helft, waar de eerste helft zich vooral concentreert op sterke grunge zijn er op de tweede helft heel wat punk invloeden te horen en is het allemaal wat ruwer. 4,5*

avatar van King of Dust
4,0
Ik heb Nirvana heel lang een matig rockbandje gevonden. Een jaar geleden kreeg ik echter een openbaring op het gebied van Nirvana en drong er zelfs een Nirvana-plaat door in mijn top 10. Mijn openbaring werd niet veroorzaakt door de grote Nirvana-klassieker Nevermind, maar door zijn meer experimentele opvolger. Nadat ik In Utero talloze malen geluisterd had besloot ik dan maar eens aan Nevermind te beginnen. Ik heb de nummers leren kennen doordat ik ze via mijn iPod luisterde en heb de cd daarna meerdere keren als geheel geluisterd. Mijn conclusie is een 4.0. Nevermind is best een goed album. Van de grijsgedraaide hits Smells Like Teen Spirit en Come As You Are wordt ik niet meer warm of koud, maar naast deze nummers staat er nog heel wat moois op Nevermind.

Zoals het verveeld triestige, maar ook woedende Lithium, wat een van de sterkste Nirvana-riffs bezit. Of de teneergeslagen akoestische ballads Polly en Something In The Way, met daartussen krachtstoten zoals Territorial Pissings en Drain You (wat een hele mooie opbouw in het middenstuk heeft). Eigenlijk staan er op Nevermind alleen maar goede nummers, maar als geheel vind ik de plaat een beetje tegenvallen omdat het toch wel veel van hetzelfde is. Als ik de cd zo opzet en en ga luisteren, weet ik bij het zoveelste nummer al wel hoe de cd klinkt. Het wordt dan voorspelbaar, en dat gaat ten koste van hoe ik van de latere nummers geniet (hoewel daar hele goede nummers voorkomen). Dan heb ik toch liever In Utero die wat rauwer en gevarieerder is. Desondanks: een goed album van Nirvana. Favorieten zijn: Lithium, Territorial Pissings, Drain You, On A Plain en Something In The Way.

avatar van Ronald5150
4,5
"Nevermind" is het album van een generatie. Het album dat Nirvana naar het grote publiek bracht en het album waarop de band, maar met name Kurt Kobain, zijn middelvinger opstak en Fuck You tegen alles en iedereen zegt. Alles begon natuurlijk met de megahit "Smells Like Teen Spirit". Nirvana was ineens een hype, dit nummer vertegenwoordigt de jonge generatie die opstaat tegen de gevestigde orde. De eerste drie nummer van "Nevermind" zijn overigens alledrie fantastisch. Na "Smells Like Teen Spirit" volgt daar "In Bloom". Een heerlijke rocksong met heerlijk gitaarwerk van Kobain. Ook "Come as You Are" is mooi. Iets rustiger, maar met een mooi bas- en gitaarthema dat hypnotiserend werkt. "Breed" is een stevige rocker met een stuwende rollende bas. "Lithium" vind ik een van de beste liedjes van "Nevermind", maar van Nirvana in het algemeen. Na deze intense set aan liedjes volgt er een rustpuntje met "Polly", een balladachtig liedje, maar met een venijnige ondertoon. Met "Territorial Pissings" wordt je weer terug op aarde gebracht. Dit is tenslotte Nirvana en de agressie spat er vanaf. Het is niet mijn favoriete liedje, maar laat wel direct de attitude van "Nevermind" horen. De tweede helft van "Nevermind" bestaat voornamelijk uit stuwende rockers. Dat brengt me op het gitaarspel van Kurt Kobain. Voor de niet oplettende of ongeïnteresseerde luisteraar komt het misschien over als een muur van geluid, maar ik vind het gitaarspel van Kobain bijzonder melodieus en het heeft een soort groove in zich dat het op een of andere manier dansbaar maakt. Kurt Kobain is gewoon een voortreffelijke gitarist. Het afsluitende "Something in the Way" is een rustige, maar bloedstollend mooie manier of een van de belangrijkste albums uit de rockmuziek af te sluiten. In alles is "Nevermind" legendarisch. Om Kurt Kobain, om "Smells Like Teen Spirit" en de andere liedjes, om de context van het album, om de boodschap, om de houding, en ook om de hoes. "Nevermind" heeft een hele generatie beïnvloedt, is het startpunt geweest van de kwelling die Kurt Kobain door heeft gemaakt als het gaat om roem, en heeft ook de weg geplaveid voor Dave Grohl als een van de grootste rocksterren van dit moment. In alle opzichten memorabel!

avatar van west
5,0
Recent heb ik Nevermind nog kunnen kopen bij Amazon in de 4LP vorm op 180 gram vinyl. Ik zet de plaat aan en hoor Smells Like Teen Spirit nog intenser over de Sennheiser. Wow: dit historische supernummer in zo'n kwaliteit!

Historisch? Oh ja: 1991. Ik kom thuis uit de Universiteitsbieb en zet MTV aan en zie: chaos, rauwheid, puurheid, boosheid en hoor een briljant rocknummer. Nirvana zette zo in één daverende klap de independent rock weer op de kaart. Want er was nog meer: een werkelijk subliem album. Allereerst regende het geweldige singles en ook alle andere nummers van dit album bleken fantastisch. Later werden een aantal nog eens anders en fraai gebruikt voor Nirvana Unplugged.
Ik kon en kan er nog steeds geen genoeg van krijgen. Ik zet 'm maar weer eens op 1 in mijn top 10.

avatar van Pepino
5,0
Toen ik een jaar of vijftien was, had ik een oogje op een meisje dat (volgens haar Netlog-profiel) fan was van Nirvana. Omdat ik (als onzekere puber) er van uitging dat muziek als Phil Collins geen grote indruk op haar zou nalaten, verplichtte ik mijzelf om mij te verdiepen in haar muziekwereld. Ik zocht op goed geluk in de muziekkast naar cd's van de band en vond als bij toeval zowel "Nevermind" en "Unplugged in New York". Ik was van plan beide cd's steeds opnieuw en opnieuw te beluisteren zodat ik ieder nummer afzonderlijk zou kennen en bijgevolg haar er over kon aanspreken. Na een ontelbaar aantal keer "Nevermind" en "Unplugged" gehoord te hebben, werd mijn liefde voor Nirvana groter dan voor haar.

Ik begon alles wat met Kurt Cobain en Nirvana te maken had te verzamelen: T-shirts, posters, een portemonnee, de Unplugged In NY-DVD en zelf een Cobain-action figure. Ik begon me als een punker te kleden en raadde bovendien al mijn vrienden aan naar Nirvana te luisteren.
De reden waarom mijn liefde voor de band steeds groter werd had niet alleen met de muziek te maken: ik kon me in Cobain herkennen. Zijn terughoudendheid, zijn onzekerheid, zijn twijfels over het leven, ...… Kurt Cobain, dat was ik.

Op mijn zestiende begon mijn aandacht voor Nirvana af te nemen en luisterde ik meer naar electronica/dance muziek: Soulwax, Daft Punk, Digitalism. Af en toe legde ik Nevermind nog eens op, maar het deed me niet zoveel meer.

Omdat het vandaag twintig jaar geleden is dat Cobain zelfmoord heeft gepleegd, leek het me gepast om Nevermind nog eens op te zetten.

"Smells Like Teen Spirit" is zodanig grijsgedraaid dat het bijna een cliché is om dit lied als "fantastisch" te bestempelen, maar let's face it: Nevermind's openingsnummer is perfect. Het refrein, de gitaarsolo, de kracht waarmee Kurt Cobain zingt, ... … Uiteraard is ook de videoclip meer dan geweldig.

"In Bloom" is een zeer goeie opvolger en heeft, net zoals Teen Spirit, een zeer goeie, zelf verrassende muziekvideo: Cobain's liefde voor The Beatles wordt volledig uit de doeken gedaan. Het is een zekere ironie dat Nirvana een rocknummer op een ingetogen "popachtige" manier op het podium brengt, maar net omdat dit nummer niet bij de Beatles-sfeer past, wérkt het.

"Come As You Are" en "Breed" zijn ook weer stuk voor stuk zeer sterke nummers, maar het is vooral Lithium die er uit springt en altijd mijn favoriet is geweest. Om terug naar mijn puberteit te keren: als vijftienjarige moest ik bij Frans mijn lievelingsband aan de klas voordragen, waarbij ik Lithium in het Frans zong: "je suis heureux, parce qu'aujourd'hui j'ai trouvé mes amis. Ils sont dans ma tête..."

Ik kan de hele cd nog verder afgaan, maar volgens mij is m'n punt duidelijk: Nevermind is en blijft een meesterwerk. Noem het dan maar "overhyped", met Nevermind was een volledig nieuwe revolutie ontstaan.
Ik zal dan niet de tijd hebben meegemaakt toen Nirvana optrad en Cobain dus nog leefde, voor mij zal "Nirvana" altijd het trefwoord blijven als ik over mijn puberteit spreek.

5,0
Vandaag de super deluxe editie aangeschaft. Speciaal een aantal maanden voor gespaard. Flinke tegenvaller. Nog steeds geen lyrics (geen hele grote ramp, staan ook wel op internet maar was toch een kleine moeite geweest om ze gewoon toe te voegen) en de mastering van deze heruitgave is op zijn minst gezegd beroerd. Wel een mooi fotoboek, maar het gaat mij uiteraard toch meer om de muziek. Erg jammer.

avatar van james_cameron
4,0
Van de drie studio-albums die Nirvana heeft uitgebracht is dit ongetwijfeld de meest toegankelijke, alsmede de beste. De songs zijn stuk voor stuk uitstekend, glad maar krachtig geproduceerd door Butch Vig. Vooral de eerste helft van de plaat is ijzersterk, van de geniale opener Smells Like Teen Spirit tot het geweldige Lithium. Natuurlijk had de band de tijdgeest mee, maar ook nu nog is dit een indrukwekkend album.

avatar van oceanvolta
5,0
Na gisteren de docu Cobain: Montage of Heck te hebben gezien heb ik vandaag dit album maar weer eens gedraaid. Vroeger natuurlijk al helemaal grijs gedraaid maar ik vind dat het nog niks aan kracht heeft ingeboet. Zeker na het zien van de docu komt dit gewoon weer keihard binnen. Wat een geweldig rauw en toch catchy album. Elk nummer is gewoon ijzersterk.

Een album openen met Smells Like Teen Spirit en dan niet inkakken, heel bijzonder. Naast meezingers als de opener en Lithium staat er ook behoorlijk agressief materiaal op zoals Territorial Pissings en Breed en de secret track Endless Nameless. Toch vind ik deze nummers ook weer catchy en dat maakt het voor mij zo goed. Het zijn eigenlijk simpele catchy nummers alleen gebracht met een oprechtheid en rauwheid die je zelden hoort.

Lounge Act blijft mijn all time favoriete Nirvana nummer, als het laatste couplet geschreeuwd wordt, echt kippenvel!

En dan afsluiten met zo'n droevig nummer als Something in the Way (de secret track achterwege gelaten). Voor mij nog steeds één van de beste albums. En dan heb ik niet eens de impact bewust meegemaakt toentertijd, ik kan me er wel bij voorstellen.

Meesterwerk

avatar van Niek
3,5
Beetje puberale plaat maar dan zo ernstig dat het weinig charme heeft. Natuurlijk rockt het af en toe heel lekker maar je moet er wel heel erg voor in de stemming zijn om het de volle ruime veertig minuten vol te houden (dat ik verrast was door het feit dat de plaat maar 42,5 minuten duurt zegt wellicht genoeg). Het geniale van Nirvana hoor ik niet, waardoor ik toch de neiging krijg een deel van de klassiekerstatus die deze plaat heeft, aan de cultstatus van Kurt Cobain toe te schrijven. Ik denk dat mijn schijfje binnenkort naar de kringloop gaat...

avatar van OzzyLoud
3,5
Shelter schreef:
Wat is wel een echte grunge plaat dan? Eens overigens dat Nevermind niet zó revolutionair is als wat je veel hoort. Ik vind het wel veel meer grunge dan post punk, ik hoor die punk invloeden helemaal niet. Hoor wel veel mensen hetzelfde zeggen dus wellicht heb ik een ander beeld van wat punk is hahah.
Nirvana is wel een iconic band in de grunge scene, zover wil ik wel gaan maar dé band weet ik niet. Maar in welk genre kan je nu echt zeggen dat 1 groep/artiest het genre op de kaart heeft gezet. Ik zou echt geen enkel vootbeeld kunnen noemen.


Bleach en vooral In Utero zijn veel meer grunge platen van Nirvana dan Nevermind. Nevermind is te uitbundig en kent veel minder het neerslachtige sfeer waar de grunge voor staat. In Utero is dan ook de "perfecte" zwanenzang van de band. Persoonlijk vind ik die plaat maar een matig schijfje. Ter vergelijking vind ik Mad Season echt het summum van de grunge, maar ook Alice in Chains en de eerste platen van Pearl Jam zijn veel beter.

avatar van AreYouThere
5,0
Ergens aan het einde van de 90's werd het (middelbare) schoolplein gesierd door een complete rondwandelende Large catalogus. Van de duistere 'Dimmu Borgir' kliek naar een groepje 'progmetal' enthousiastelingen naar de 'Industrial gang' (waar ik mezelf toentertijd trots toerekende) naar de 'Nirvana/Kurt Cobain lovers'. Dat laatste staat daar heel oneerbiedig maar zo keken wij, als zelfbenoemde gatekeepers of rock and metal' er toen naar. Met name veel meiden liepen toen in de nodige zwarte kleding met Kurt levensgroot op hun shirt of trui. Allemaal behoorlijk betrokken met zijn zelfmoord en veel herkenning in de muziek en noem het maar op, ik vond het allemaal maar een lading bullshit en liet de muziek dus ook maar links liggen. Het is allemaal bullshit natuurlijk, maar ik leg even kort uit hoe mijn puberbrein toen werkte.

Zoals wel vaker zorgde de liefde voor een ommekeer, zoals ik wel vaker bij recensies op MuMe heb geschreven. Ik begon voorzichtig wat te daten (ergens 7 jaar later leidde tot een huwelijk en heeft ze er voor gekozen om elke dag naast me wakker te willen worden, waarom is nog altijd de vraag) en aangezien muziek voor ons beiden muziek (maken) toch op plek 1 stond van onze beide hobbylijstjes begon het hier en daar wat toesturen van muziek. Ik begon wat voorzichtig aan de buitenlijntjes van wat ik mooi vond, want muziek die dichtbij je hart ligt delen kan iets enorm kwetsbaars zijn en zo na elke uitwisseling kwamen we telkens wat dichterbij een randje. Wanneer kom ik nou eens bij Nirvana (en Nevermind) aan, volgende alinea, beloofd.

Mijn date stuurde mij een zelf samengesteld cd op met nummers die haar veel deden en ik deed dat ook. Beiden 15 nummers waarbij we hadden afgesproken dat elk nummer dat je verder kwam wat meer tot je eigen kern kwam, nummers waarbij je ze zo belangrijk vond dat je ze eigenlijk liever voor je hield. Op nummer 15 stond 'Something in the way' van Nirvana. En aangezien ik inmiddels redelijk bekend was met de emotionele rugzak die ze met zich mee droeg kwam het nummer echt keihard bij me binnen (nog altijd rode ogen als we hem draaien). Ik was al verliefd maar wilde op dat moment het liefste in de auto stappen en direct naar haar toe rijden en nooit meer weggaan.

Op een van de volgende dates lagen we in mijn huiskamer op de bank en zette we complete cd's aan van waar we wilden waar de ander naar zou luisteren. Zij koos voor 'Nevermind' en voor het eerste hoorde ik het album in zijn geheel. Alles klopte aan dat moment en die deur die ik jaren daarvoor had gesloten richting deze band vlogen wagenwijd open. Nevermind is zo divers, kent zoveel verschillende lagen van energie, emotie, tempo, betekenisvolle teksten, het is 1 van mijn favoriete platen ooit geworden.

Ik denk dat we 'Live at the Paramount' inmiddels wel 200 keer samen gehoord hebben, deze staat ook wel in de top 10 van mijn favo live platen, Nirvana op zijn best. Maar het begon bij mij allemaal bij 1 nummer, dankzij 1 persoon. Het zou echt een schande geweest zijn om deze band nooit zijn verdiende kans te geven. Nevermind is een meesterwerk, 5*.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:31 uur

geplaatst: vandaag om 19:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.