Laatst in de reeks ‘Classic Albums’ op Canvas: 'Nevermind' van Nirvana, de wereldbekende grungegroep bestaande uit Kurt Cobain, Krist Novoselic en Dave Grohl. Het was een tijdje geleden dat ik het album nog eens had opgezet, maar ik kreeg dankzij deze muziekdocumentaire weer de smaak te pakken.
Het album opent met 'Smells Like Teen Spirit', de song waardoor Nirvana bekend is bij het grote publiek. Cobain schaamde zich echter voor het popgehalte van deze song, maar producer Butch Vig wist natuurlijk dat deze song Nirvana kon lanceren, en haalde aan dat John Lennon dit ook deed. Cobain, grote fan van Lennon, stemde daarom in, en we mogen blij zijn. Geweldig nummer, meer hoef ik daar niet bij te zeggen.
'In Bloom' zet in waar 'Smells Like Teen Spirit' eindigt. Raadselachtige tekst, en op het einde nog een leuke solo, om af te sluiten met het refrein.
Het derde nummer, 'Come As You Are', begint met die knappe baslijn van Novoselic, waarna Cobain begint te zingen. Het gaat erover dat je moet zijn zoals je bent, maar toch vooral zoals Cobain het wil. Men wordt gerustgesteld (I Don’t have a Gun). Vrij bekend nummer van Nirvana, maar ze hebben toch een pak betere nummers.
Zoals de volgende, 'Breed', die uit de speakers knalt, zo heftig. Ook de tekst is van hoog niveau, met hier en daar een vleugje humor (I don’t mind; I don’t have a mind).
Waar 'Breed' van begin af aan losbarst, kent 'Lithium' een voorzichtiger begin. Het refrein stelt deze keer niet veel voor, maar dat was de bedoeling ook niet, soms weet men met Yeah, Yeah al meer dan genoeg. Er donkere tekst, met weer die cynische humor erin verweven.
'Polly' begint, zoals wel meer Nirvana-nummers, erg rustig, met dit keer enkel de gitaar van Cobain. Het nummer gaat over een artikel dat Cobain in de krant las, over een meisje genaamd Polly, die was aangerand. Er hangt dan ook een erg morbide sfeer rond het nummer, je voelt het aan Cobain’s stem dat er iets mis is.
'Territorial Pissings', het hevigste nummer van de plaat volgens mij, heeft een tekst waarin enkele interessante uitspraken verborgen zitten (Just because you’re paranoid; don’t mean they’re not after you). Op het einde van het nummer mat Cobain zichzelf af door zijn stem aan gort te schreeuwen.
'Drain You' klinkt dan weer totaal anders, heeft ook een geheel ander ritme dan 'Territorial Pissings'. Cobain heeft het over de liefde, in zijn eigen stijl, op een erg grimmige manier dus. Ook van woordspelletjes is hij niet vies (With eyes so dilated; I’ve become your pupil).
'Lounge Act' vind ik een beetje te opgesmukt, het klinkt te schoon, ik hou meer van het rauwere Nirvana, met een buiten de lijntjes kleurende Cobain. Al moet ik mijn mening halverwege de song bijstellen, wanneer hij z’n stem weer tot het uiterste drijft.
'Stay Away', een song die zo op z’n refrein steunt dat het na een tijdje begint tegen te steken, maar op zich is het een aardig nummer. De laatste zin (God is gay), is bijzonder provocerend, en dat maakt me duidelijke dat Nirvana niet geconcentreerd is op commercieel gedoe; ze doen simpelweg waar ze zin in hebben.
'On A Plain' gaat door op het elan van enkele voorgaande songs, dat wil zeggen, het is een nummer met een aanstekelijk ritme, en zou zo een popsong kunnen zijn, mocht de tekst niet o zo donker zijn.
Met 'Something In The Way' komen we aan bij het voorlaatste nummer van deze plaat. Dit is m’n favoriete nummer van Nevermind en kent een vrij rustig verloop, met die sombere stem van Cobain, en dito gitaargeluid. Vooral de toegevoegde cello, bespeeld door Kirk Canning, zorgt voor een warm geluid, terwijl dit nummer toch weer zo’n donkere, mysterieuze tekst heeft. Fantastisch nummer.
De hidden track, 'Endless, Nameless', doet me niet veel, het is teveel een warboel voor mij. Maar goed, ik houd hier geen rekening mee om het album te quoteren.
Wat is nu mijn conclusie? Wel, 'Nevermind' klinkt al een pak beter dan hun debuut, met Dave Grohl achter het drumstel, en het is een plaat die niet gauw gaat vervelen. Het is niet ‘m niet zozeer om de teksten te doen, het is vooral de manier waarop Kurt Cobain ze brengt, en de begeleiding. Zo is die Novoselic een kei op de bassgitaar, en Grohl, die mept er niet naast.
4 sterren