Neil Young - Tonight's the Night (1975)

Prachtige schrijnende plaat van Neil Young.Het verdriet is echt en zeker geen goedkoop sentiment.Hij stelt zich enorm kwetsbaar op door dit aan te durven en dat maakt hem als artiest en mens zo bijzonder.Begrijpelijk dat de platenmaatschappij dit op de plank liet rusten,want verkooptechnisch was dit natuurlijk niet aantrekkelijk.Een plaat die men pas later op waarde heeft weten te schatten,maar als je er dan door bent ,dan heb je ook wel iets.

De afgelopen tijd deze plaat weer erg veel gedraaid. Het blijft een zeer mooie, verdrietige plaat waar de emotie vanaf spat. Met name mellow my mind is echt meesterlijk. Stem gaat naar 5*

Ik ken deze Youngplaat niet,wel veel goede dingen over gehoord.na al jullie lovende reactie's toch maar eens gaan beluisteren.

Verdorie, ik heb nog geen bericht gepost bij mijn favoriete plaat van mijn favoriete artiest. Daar moeten we maar eens verandering in brengen…

De plaat wordt hierboven al omschreven als ‘Zo klinkt muziek wanneer verdriet teveel wordt’, en daar sluit ik me helemaal bij aan. De plaat is opgedragen aan roadie Bruce Berry en Crazy Horse-bandlid Danny Whitten, twee vrienden van Neil Young, die beiden overleden aan een overdosis heroïne. Met name de aftakeling van Whitten is triest. Omdat hij door het drugsgebruik niet meer te handhaven was, werd hij in 1972 door Billy Talbot en Ralph Molina (ja, de vader van…) uit Crazy Horse gezet.

Whitten dreigde hierdoor nog verder af te takelen, maar zijn vriend Neil Young reikte hem de helpende hand. In oktober 1972 vroeg Neil Young hem om gitaar te spelen bij de toer die volgde op het album Harvest. Tijdens repetities, in Neil Young’s huis bij San Fransisco, bleek dit niet te werken. Door zijn drugsverslaving kon Whitten niet met de band meekomen en Neil Young kon niet anders dan hem ontslaan. Whitten kreeg een vliegticket naar Los Angeles en 50 dollar om zich daar aan zijn verslaving te laten helpen. Die hulp kwam er niet; de 50 dollar ging op aan heroïne en hij nam meteen een overdosis, waardoor hij 18 november 1972 op 29-jarige leeftijd de dood vond. Ironisch genoeg had Neil Young al voor zijn dood het nummer The Needle and the Damage Done al aan de afgegleden leadzanger van Crazy Horse opgedragen. Dat nummer, dat op Harvest staat, is daarom te zien als een preview op deze plaat. Al in 1971 speelde Neil Young dit nummer live; tijdens het concert in the Massey Hall voorziet hij dat nummer van deze introductie:

Ever since I left Canada, about five years ago or so... and moved down south... found out a lot of things that I didn't know when I left. Some of 'em are good, and some of 'em are bad. Got to see a lot of great musicians before they happened... before they became famous... y'know, when they were just gigging. Five and six sets a night... things like that. And I got to see a lot of, um, great musicians who nobody ever got to see. For one reason or another. But... strangely enough, the real good ones... that you never got to see was... 'cause of, ahhm, heroin. An' that started happening over an' over. Then it happened to someone that everyone knew about. So I just wrote a little song.

Ongeveer een half jaar later volgde Bruce Berry het trieste voorbeeld van Danny Whitten. Dat de nummers die Neil Young in deze periode schreef niet bolstaan van de vrolijkheid, mag dan ook geen wonder heten. En als de teksten je nog niet overtuigen van de zielenpijn die Neil Young in deze periode had, dan doet zijn stem dat wel. Want wat gaat die op dit album door merg en been. Ladderzat en half huilend maakt hij de ene uitglijder na de andere, vooral op Tired Eyes en Mellow My Mind zingt hij zo vals als een kraai. Maar dan wel een kraai die écht meent wat hij krast. De wanhoop die van zijn stem druipt wanneer hij ‘Tell me more, tell me more, tell me more’ in Tired Eyes zingt is één van de vele kippenvelmomenten op deze plaat.

Een kaskraker was het niet. De platenmaatschappij hield deze plaat op de plank, want het was niet het gedroomde vervolg op het commercieel succesvolle Harvest. En toen de plaat eenmaal in de bakken van de platenzaken lag, werd hij eenmaal aangeschaft door menige ‘fan’ weer teruggebracht, vanwege de valse zang en andere ‘uitglijders’.

De sfeer op deze plaat is verstild, desolaat en wanhopig. Bruce Berry wordt herdacht in de beide versies van Tonight’s the Night en het ultieme eerbetoon aan Danny Whitten is het nummer Come On Baby Let’s Go Downtown, een live-versie van een uptempo nummer dat daardoor een beetje vreemd aandoet tussen de verstilde en melancholische songs. Neil Young schreef het nummer samen met Whitten, die de lead vocals voor zijn rekening neemt.

Samen met Time Fades Away en On The Beach vormt deze plaat de ‘Ditch-trilogy’; een rij platen uit een tijd dat het, zachtjes uitgedrukt, niet zo goed met Neil Young ging. En dat is op die platen goed te horen. En op Tonight’s The Night ligt het verdriet er het dikst bovenop. Verdriet dat is verpakt in 12 schitterende, hemeltergende liedjes. Een droevig meesterwerk waar ik niet minder dan 5 sterren voor over heb.

Indrukwekkend.Mooi verhaal.

Dat wist ik niet!

Verder een prachtig bericht Cygnus!

Fantastisch stukje inderdaad Frank. Én -ik heb het wel eens gedacht- maar ik wist dus niet dat die goserd de vader van Jason Molina is.

Dus: ook nog wat bijgeleerd. Fantasies.

erg informatief en mooi stuk, cygnus!

dank

mooi stuk cygnus

Prachtig stuk ja

Zeer mooi, Cygnus

Ik moet deze absoluut nog eens draaien, wie weet zit er nu een verhoging in.

wonderbaarlijk epos en ode van neil aan vriend danny whitten, de ''muziek '' als je dit muziek kan noemen is zo rauw, vals en komt zo diep uit het hart dat je wel kippevel moet krijgen bij het aanschouwen van zoveel emotie's , cygnus, bedankt voor je mooie stuk, geweldig van je, en zeggen dat neil ook nog ' zuma ' maakte inde zelfde periode, trouwens beide platen stonden op 1 en 2 in het jaarlijstje van bert van de kamp die destijds bij oor werkte als ik me goed herinner .

Hier zegt Jason wat anders (vraag 3)

Hoe jammer... Ik heb het zelf ook nagezocht en vond meerdere bronnen die zeggen dat het vader en zoon zijn... Maar dat blijken ze dus niet...

Heerlijke plaat, de emotie spat er vanaf af! Komt zeker ook niet nep over, en sowieso is Neil er de man niet naar om aandacht te gaan trekken. Dit is gewoon echt, geen twijfel mogelijk. En dan moet je als artiest een hele grote zijn om zoiets op plaat te krijgen.

En een grote is Neil.

(toch een klein kritiekpuntje.. het titelnummer wordt ik echt ziek van, is me veels te eentonig en langdradig.)

Prachtige plaat! Ik ken nog niet zo heel veel van deze man, maar het klinkt echt schitterend. Hij klinkt wat breekbaarder dan op Harvest en After The Goldrush. De plaat zelf heeft ook iets meer variatie. Prachtig. Ik denk dat ik de komende tijd me maar met deze drie platen opsluit.

Zijn beste vind ik!

Ook mijn enige kritiekpuntje trek ik in. Gewoon 1 van z'n beste platen dus 5* zo simpel is het.

Een heel aardig album van Neil Young, dat het helaas niet haalt bij After The Gold Rush en On The Beach.

Het album begint met het rustige Tonight's the Night, wat me net iets te langzaam is. Wat dat betreft is Part II op het eind een stuk beter, dat rockt wat meer, waardoor het niet zo lang lijkt te duren.

De volgende drie nummers pakken me niet echt. Met name Borrowed Tune is ietwat vervelend, met de hele tijd datzelfde melodietje. De tekst is dan weer wel 'leuk' ("I'm singin' this borrowed tune / I took from the Rolling Stones / Alone in this empty room / Too wasted to write my own", daar doe je 't voor bij Neil Young).

Come On Baby Let's Go Downtown is een mooi eerbetoon aan Danny Whitten, en bovendien gewoon een erg lekker nummer.

Mellow My Mind was - samen met Albuquerque - een nummer dat ik al kende, en ik hoopte eigenlijk dat er meer van dit soort extreme, haast tot in het belachelijk valse nummers opstonden. Het klinkt absoluut niet mooi, die zang van Young, maar het is zó goed. Heerlijk om naar dat gekras te luisteren.

De volgende vier nummers zijn weer prima. Roll Another Number (For The Road) is haast gezellig, op een triestige manier en New Mama is erg mooi. Lookout Joe is ook prima te pruimen.

Het is jammer dat Tired Eyes me dan weer minder doet. Ook hier erg vals, maar minder pakkend dan Mellow My Mind.

Gelukkig wordt het album in stijl afgesloten met Tonight's The Night Part II, die wat lekkerder wegluistert dan het eerste deel. Al met al een prima album, maar niet de beste die ik tot nu toe van Neil Young heb gehoord: 3,5*

Het is een prachtig verhaal Cygnus, ik krijg er zelf bij wijze van spreken kippenvel van.

Ik citeer je maar niet helemaal.
De beoordelingen van de plaat zijn vrijwel zonder uitzondering hoog.

Mag je, gezien alles wat er is gebeurd, de plaat vergelijken met eerder werk van Neil Young en het geboden materiaal?

Ik hou veel van Neil Young. Ik weet dat hij af en toe vals zingt, niet altijd let op de kwaliteit van het geluid. Hij brengt emotie in zijn muziek en teksten, dat spreekt mij aan.

Maar dan vooral als hij in Cortez the killer de Spaanse moorden in Zuid-Amerika aan de kaak stelt, de gebeurtenissen in Ohio of de stupide president Bush.

Maar Tonight's the night gaat mij te ver. En als je het hele, nogmaals prachtige, verhaal van Cygnus niet kent en je oordeelt vervolgens alleen over de cd, wat blijft er dan van over?

Ik begrijp dat Tonight's the night een afsluiting is van een drieluik, waarin ook On the beach staat opgenomen. Die vind ik nu weer wel prima, staat niet zo in het teken van alle ellende als Tonight's the night. Er wordt ook beter op gespeeld.

Young zou zijn weggezakt, als hij zich niet later zou hebben hervonden. En gelukkig, juist ook voor hem zelf, heeft hij zich ook weer hervonden.

En hoewel ik buitgengewoon veel beluister van Neil Young, hij krijgt veel van mijn mogelijke luistertijd, zit Tonight's the night daar niet vaak bij. Ik zit er gewoon niet op te wachten, ook niet in treurige tijden.

I kan me je verhaal best wel voorstellen Musician. Ik had ook wat moeite met de plaat toen ik hem aan et begin luisterde. Maar nu is het geworden tot 1 van mijn favoriete Young plaat.



Ik denk dat je je daar in vergist. Neil Young weet heel goed hoe hij het geluid wilt laten klinken, welke instrumenten hij wilt gebruiken en is zodanig altijd bezig geweest met zijn sound. Wat Neil Young alleen niet doet/wilt is de instrumenten los van elkaar opnemen en het daarna als een kleurplaat weer inkleuren en oppolijsten. Zo zijn dit soort platen in 1 take opgenomen en klinkt het eerlijker en oprechter en minder gemaakt.

een aangrijpend op muziek gezet document over pijn en verlies

dan heb je met deze plaat het beste materiaal in handen. Luister eens naar Mellow My Mind bijvoorbeeld.

Ik trek graag met Neil Young en zijn Crazy Horse zij aan zij ten strijde.
Dat is een andere vorm van emotie, dan dat we horen op Tonight's the night, waar het meer gaat om samen een potje janken, in alle denkbare ellende, om het zo maar eens te stellen.

Als 'strijdmakker' heb ik aan die muziek van Young eigenlijk niet zoveel behoefte. Het maakt me nerveus en ik raak er enigszins door geïrriteerd. Als het daarnaast dan ook nog eens muzikaal en vocaal vanwege de emotie aan alle kanten rammelt, komt het er bij mij niet zo positief van af, ondanks alle voorgeschiedenis.

Gelukkig is er voor mensen als ik meer dan genoeg werk van Neil Young voorhanden om alles en iedereen te vuur en te zwaard uitgebreid 'te belegeren', meer dan dat er werken zijn als Tonight's the night.

Ik geef mijn meningen altijd zo eerlijk mogelijk weer, ook als dat betekent niet mee te kunnen 'huilen' met de andere wolven in het bos. Hopelijk zal Neil Young mij vergeven.

Een heerlijke plaat van Neil, een absoluut meesterwerk.
Zeker een van zijn beste platen, zo niet de beste plaat.

Ondanks dat velen dit als zijn beste plaat (of een van de betere) beschouwen heb ik altijd een wat mindere klik hiermee gehad dan b.v. met Everybody Knows This Is Nowhere, Harvest of On the Beach.
Het jammert mij net iets te veel door af en toe en hier ervaar ik niet de Young die me soms zo weet te raken (geen enkele keer gebeurt dat hier).
Het wil allemaal niet zeggen dat ik het slecht vind maar ik heb duidelijk andere voorkeuren.

Ieder zijn smaak. Ik kan zelf de rockende middle of the road Neil Young van Rockin' In The Free World absoluut niet waarderen.

Ik heb eigenlijk een beetje hetzelfde maar na de schitterende analyse van Cyngrus probeer ik het ook nog een keertje

Lang niet meer gehoord en nooit geweten dat ik 'm beter vind dan On The Beach. Tegen Neil zou ik nooit zeggen hou 's op met zeiken.

Die tweede keer Tonight's The Night had voor mij niet gehoeven. Begin dan met de meest spetterende versie (ofwel, part II) en eindig met Tired Eyes of een andere 'tearjerker'. Afijn, dat gezegd: wat een prachtig album. Nog altijd mijn favoriet van uncle Neil. Soms zo vals als een kraai, maar wie er door heen kan prikken, ontdekt emotionele en vooral oprechte muziek.