Neil Young - Tonight's the Night (1975)

Stijn_Slayer wellicht?

Ik ook wel, in 1973 zijn ze de studio ingedoken om TTN op te nemen. Door gedoe met de platenmaatschappij, die het het donker vond en ontevredenheid van Neil Young zelf (ze kregen de mix niet helemaal goed) is het op de plank blijven liggen. Die versie is bijna 100% live opgenomen in de studio en dus ook met allerlei geouwehoer tussendoor. Die versie verschilt dus licht van de Acetate.

Ik twijfel overigens of der versie van David Briggs (die ook wordt beschreven in het boek Shakey) ook daadwerkelijk de Acetate versie is. Ik heb 'em ook en heb er altijd aan getwijfeld.

Meer info: Darius, Don't You Get The Feelin: Neil Young -Tonight The Nights 1973-74 (Acetate) - dariuschrisgoes.blogspot.nl

Kijken of de geluidskwalteit nu beter is.

Ik lees dat

Track 6 and 7 are from On The Beach

Track 10 is from Decade

Zijn dit nu de originele opnames zoals het in eerste intantie bedoeld was of is dit samengesteld achteraf met de nummers van wat toen de bedoeling was? Of snap ik er gewoon niks van

Ik denk het laatste.

Jij snapt er ook niets van ?

Bedankt harm1985! In het 'Darius-artikel' zie ik uiteindelijk onderaan de versie staan die ik dus op plaat heb. Ben niet ontevreden daarmee.

Heb dit album ooit een tijd op vinyl in huis gehad op aanraden van een collega die het een fantastisch album vond. Zelf had ik toen al 'Decade', 'Comes A Time', 'Harvest','Freedom', 'Ragged Glory' en 'Harvest Moon' in huis. Ik dacht dus dat ik redelijk was voorbereid, ook al was me de achtergrond van het album grondig toegelicht. Om een lang verhaal kort te maken, het was een lange en ongemakkelijke zit. Een naargeestig en triest album. Wat mijn collega een vrolijk nummer vond (Come On Baby Let's Go Downtown) beleefde ik als een soort 'tegen beter weten in' wanhoop nummer.
Heb het album nog een paar draaibeurten gegeven - sommige albums moeten 'groeien' - maar het mocht niet baten. Ik heb mijn Neil Young collectie nog naar tevredenhheid uitgebreid met 'On The Beach', 'Unplugged' en de bootlegs 'Young Dreams & Indians' en 'Acoustic Young', maar het kwartje is bij mij inzake Tonight's The Night' nooit gevallen. Ik ga 'm ook niet met een cijfer beoordelen.

Gewoon doorgaan met draaien! Komt goed.

Niet noodzakelijkerwijs ......... Ik begrijp dat fans dat niet snappen hoor...........

Fans ook wel ?

Ik ken een Everly Brothers fan die helemaal niets heeft met 'Roots'. Laat ik dat nou hun mooiste album vinden. Prachtig gewoon.
Het komt dus gewoon vaker voor. En het is niet het einde van de wereld, toch.....

Ooit ben ik door Thelonious Monster op dit album gebracht. In Simplon speelde Thelonious Monster de sterren van de hemel. Halfdronken maande Bob Forrest het publiek aan niet zijn album te kopen, maar het beste album allertijden te kopen. En dat was volgens Bob Tonight's the night. Daarna zong hij bijna even vals en gebroken Mellow my Mind.

Ik was verkocht.

Mooie plaat voor deze donkere dagen. ?

Droombolus zegt: Ik heb dat meer met "After the goldrush" waar eigenlijk iedereen zo hoog over opgaf. Ik hoor dat dat goeie liedjes zijn en dat folky-akoestische wat mij normaal gesproken aanspreekt, trok mij daar ook niet over de streep. Na enig onderzoek ben ik tot de slotsom gekomen dat het ligt aan Young's stemgebruik. Op 'Times fades away', 'on the beach' en 'tonight's the night' maakt Young meer gebruik van verschillende timbres in zijn stembereik en zit ie niet zo exclusief in dat hoge. Is Neil nooit zo van het gepolijste is dit wel helemaal een vuige rock-/bluesplaat, met een paar prachtige ballads uitgezonderd. Neil is hier ook het tijdloze voorbeeld voor al die 'voice of-kandidaatjes'; dat al dat mooizingen uiteindelijk weinig effectueert als je niet weet wat je wilt zeggen (of niets te zeggen hebt). Hoe Neil hier ook zingt, met dichtgeknepen strot, ongecontroleerd, misschien heel soms iets vals zelfs, ik geloof hem, ieder woord. Samen met 'On the beach' dus mijn huizenhoge Neil Young-favoriet.

Een prachtig album van Neil Young. Dat niet alles gepolijst is maakt eigenlijk helemaal niet uit. Dit album ademt sfeer en authenticiteit. Genieten.

Mijn favoriet album van Neil Young. In de woorden van Neil Young zelf is het album "the closest I've come to creating true art". Het album is de weergave van de kater na de uiteengespatte hippiedroom met onder meer drugsdoden onder eigen bandleden/vrienden als resultaat van die kater. De muziek is rauw, mooi en zeer beklemmend.

Geweldig album, maar waarom toch zo'n nummer als Borrowed Tune..? Dat vind ik dan weer helemaal niks. Heb ik wel vaker met Neil Young trouwens, bijv. Round & Round (It Won't Be Long) op Everybody Knows This is Nowhere, één slecht nummer op een verder fantastische plaat. Maar ik zie dat Borrowed Tune hier op de 3e plek staat qua favoriete nummers, dus de meesten zullen het wel niet met me eens zijn.

Maar ik wel. 100%

Alhoewel Neil Young gedurende zijn carrière heel wat donkere en grauwe albums afleverde spant het in 1975 verschenen Tonight’s the Night op dit gebied toch wel de kroon. Het album ontstond ten tijde van het overlijden van Crazy Horse gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry. Het bepalende gitaarspel van Whitten bleek een diepe impact achter te laten op de eigenzinnige Neil. De Time Fade Away tour was net ten einde en hij belande in een depressie. Juist deze ervaringen brachten hem terug naar de muziek, waar hij aan de uiteindelijke opvolger van het veelgeprezen On the Beach werkte. Het album voelt aan als een tergend trage doodsteek, waarbinnen de pijn voelbaar is in elke klank.

Alleen al de titeltrack brengt een onderhuidse spanning teweeg, wanneer Neil over zijn vriend Bruce Berry zingt. Muzikaal gezien is het een enerverende trip door de klanken van gitaren, piano en drums. Op het album horen we dan ook zijn kompanen Ben Keith en Nils Lofgren, met daarnaast zijn maten uit Crazy Horse. Naast de donkere toonzetting zit de schoonheid ook in elke klank verstopt, zoals de aangrijpende ballad Albuquerque, waarop de pedal steel gitaar de Amerikaanse landschappen aan ons voorbij laat trekken in een zoektocht naar anonimiteit en rust. Op Borrowed Tune laat hij de emoties weer rijkelijk vloeien, al dan niet extra benadrukt door zijn harmonicaspel. Hij transformeert het materiaal in zijn eigen rauwe expressie van het bestaan. Wanneer de drugs de werelden van personen om Neil heen om zeep helpen slaagt hij met World on a String erin deze dampen van zich af te spoelen in de uiting van frustratie en woede.

De verborgen schoonheid in de klankpatronen en breekbare stem van Neil maken van Tonight’s the Night een breekbaar pareltje. Op muzikaal gebied geeft het zijn breedheid weer, van het akoestische werk naar de ruige ontwrichtingen op de gitaren. Bovenal is Tonight’s the Night een zwaar bewogen levensverhaal, van het verlies van vrienden en de frustraties over de wereldse vooruitgang. Neil wankelt, kreunt en zucht, maar laat zich niet gek maken, want zijn verwerkingsproces is alle frustraties en pijn in de muziek stoppen, om daarna zonder morren zijn muzikale pad te vervolgen.

4,5*

Afkomstig van Platendraaier.

Leuk stukje Hugo; echter is Tonight's the Night in 1973 opgenomen na de Time Fades Away Tour. Sterker nog, Lookout Joe is met de Stray Gators opgenomen eind 1972.

Dank je. Klopt helemaal van de opnames, staat ook in mijn inleiding dat hij na Time Fades Away Tour aan een opvolger werkte. Danny Whitten overleed in november 1972, voor de eerste opnames. Bruce Berry overleed in juni 1973, waarna in augustus en september het merendeel van de nummers werden opgenomen. Come on Baby Let's Go Downtown uit 1970 werd als ode aan Danny Whitten nog toegevoegd aan het geheel. Misschien kwam het omdat ik zei opvolger van On the Beach, hiermee bedoelde ik echter de volgorde van verschijnen. Zal dit even aanpassen

Van mij mogen ze Roxy wel een maand eerder uitbrengen. Wat een plaat blijft dit toch!

Doe er dan gelijk maar de ‘ditch trilogy’ op cd er achteraan.

Een erg triestige plaat maar van een nummer als Come on Baby Let's Go Downtown word ik wel onbeschaamd opgewekt.

Sterke plaat van Young, een artiest die ik van tijd tot tijd altijd opnieuw leer appreciëren. Zijn beste platen vind ik On the Beach, Zuma en Everybody knows this is Nowhere (negeer ik daar "After the Goldrush", jawel )maar er is zoveel dat daar dicht tegenaan schurkt. Deze Tonight's the Night zal meer opgelegd worden. 4* voor nu

Na jaren weer eens opgezet, getriggerd door de live opname die op het punt van uitkomen staat.
Op vinyl, deze is er na al die jaren (38) niet beter op geworden, maar oei oei wat een voorteffelijke plaat.

Die ijzingwekkende steel gitaar, op Roll another number en op Albuquerque, gaat door merg en been, hij blijft voorlopig bij de draaitafel.

In de journey door Neil's werk aanbeland bij Tonight's the Night. 3 dagen in bezit en nu 3 dagen in de ban van dit album. Op de eerste dag 3x gedraaid, doe ik vrijwel nooit.

Bij de eerste 2 nummers dacht ik dat ik mijn favoriete album van Neil Young had gevonden. Bij de opener wordt de toon al heerlijk gezet. Het nummer smeekt de drummer om door te pakken (of hoe je het ook mag noemen) en het gebeurt gewoon NIET. Daar ligt ook gelijk de kracht van het nummer vind ik. Speaking Out lijkt een standaard bluesachtig nummer maar er zit toch een heerlijke twist in. Gelijk een grote piek achter de rug. Bij World on a String is het ook gewoon meer dan prima, maar tegelijkertijd ook gewoon Neil Young. 2de piek begint wat mij betreft bij Albuquerqe. Sinds deze week mijn favoriete Neil Young nummer. New Mama ligt me ook prima, wat bij de meesten niet het geval is gezien het aantal favorieten-vinkjes.

De zang is inderdaad op enkele nummers erg lelijk. Al is het zo gevoelig en oprecht. Hij kan het zich permitteren op deze prachtplaat.

Dit album staat blijkbaar bekend als zijn donkerste album. Dit ontgaat mij helaas. Ik word er zelf best vrolijk van.

Geen muzieknieuwtje maar ik heb de originele muziekkrant OOR uit 73 te pakken waarop de voorzijde de foto van Gijsbert Hanekroot prijkt die uiteindelijk de hoesfoto zou worden van TNT met daarin het artikel van Constant Meyers over het concert in Londen die hij als bijlage leverde bij de lp werelwijd. Neil heeft het artikel nooit gelezen omdat het gewoon in het Nederlands was maar liet het vertalen en was zo onder de indruk dat het in ieder geval bij de eerste persingen zat.
Ik wilde bij deze mijn feestvreugde uiten.

Ik vier het met je mee, Peter! Wat een mooie tijd was dat toch. Elke Neil Young oprisping werd door Constant Meijers van een diepgaande psychologische duiding voorzien en wij, 100% NY fans, vraten het. Wat zeg ik, ik kende hele stukken van de artikelen gewoon uit mijn hoofd.

.......en als ik dan wel eens opmerkte dat ome Neil wel erg gehyped werd, moest ik niet zeuren en er nog maar eens goed naar luisteren .........

.......en als ik dan wel eens opmerkte dat ome Neil wel erg gehyped werd, moest ik niet zeuren en er nog maar eens goed naar luisteren ......... [/quote]

Das nog steeds van kracht , Droombolus

Gewoon hakken in het zand, want je had gelijk.
Er is geen artiest met een 100% score en dat geldt ook zeker voor Neil Young. Ik ben fan en ik denk dat ik zo'n beetje alles uit de studio wel heb staan. Hij heeft natuurlijk ook veel uitgebracht. Maar er is ook voldoende bij dat ik niet meer uit de hoes haal.

En als ik hoor dat Young op Tonight's the Night behoorlijk matig tot slecht zingt dusdanig dat ik nummers daarvoor ga skippen laat ik mij niet door al te opdringerige fans en Muzikrant Oor hier van de wijs brengen. We horen wat we horen en kunnen het gebodene bovendien één op één vergelijken met andere albums.
En om dan het te verdoezelen met "diepgaande psychologische duiding" door Contstant Meijers van muziekkrant Oor: daar trap ik niet in.

Tonight's the night is in verhoudig tot andere NY albums toch wel zwaar over het paard getild. Het is bepaald geen Cortez the Killer of Like a Hurricane wat er op je afkomt. Dat geeft niet, dat geldt voor meer NY werk. Maar het maakt het album Tonight's the Night zeker niet beter dan Zuma of Harvest of wat ik nog meer allemaal kan ophoesten van Young, al dan niet inclusief Crazy Horse.

Muziek is kunst. Het doet je wat of niet. Die album raakt mij in al zijn rauwheid en verdriet, de vorm past bij, of is het gevolg van, de inhoud.

Maar ik voel niet de behoefte om, als ware ik een evangelist, anderen hiervan te overtuigen.

Als je het na 10 keer niet mooi vind, dan wordt het na 50 niet beter.

Ik voel wel de emotie op dit album, maar ergens pakt het mij niet.
Staan een paar aardige nummers op, maar ook een paar draken.
Meestal heb ik er geen moeite mee als Neil vals zingt, maar hier vliegt hij flink uit de bocht.