Foo Fighters - Echoes, Silence, Patience and Grace (2007)

Puur vakmanschap van FF.

Ze doen precies waar ze goed in zijn: mooie ballades maken en af en toe stevig rocken. Een perfect voorbeeld hiervan is een van de hoogtepunten But Honestly.

Een 4.0*

@ LucM: ik ben het wel je eens dat Dave Grohl niet de aller beste zanger is qua intensitei, maar qua gevoel vind ik hem altijd wel sterk. Het valt me ook op dat zijn stem hier vrij vlak op afgemixt is. Als je het vergelijkt met liveopnames zou ik het bijna klinisch durven te noemen.

Een album met zeer uiteenlopende songs. Dat geeft gelijk het nadeel van dit album weer. Het is onsamenhangend. Foo Fighters lijkt op zoek naar een nieuwe stijl/identiteit.
Lullig om te zeggen, maar het sterkst aan dit album vind ik het artwork.

Een van de betere nummers, maar totaal Foo Fighters vreemd imo, is Statues, dat sterk naar The Beatles hangt.

In Long Road To Ruin laat Chris Shiflett wat riffs los uit zijn No Use For a Name tijd.
Erase/Replace klinkt hier en daar als een niet bestaande Metallica cover van het album ...And Justice for All!
Stranger things have happened blijft een sterke ballad.

Interessant om te horen hoe goed deze band muzikaal gezien is, maar het album als geheel is teleurstellend.

3 sterren

Muzikaal tonen de foo fighters op dit album wat ze echt waard zijn. Het is niet meer het oude, we zetten de distortion open en schreeuwen wat. Leuke opbouw, sterke harmoniën, soms eerlijke simplistische nummers....

Ik heb er weinig op aan te merken. Het is geen klassieker maar wel een gedurfde nieuwe weg. En grotendeels geslaagd.

Beste nummers: The Pretender, Erase/replace, Home, But Honestly.

@Voltazy: Leg hun eerste album (Foo Fighters) en deze eens na elkaar op en je mening zal snel veranderen.

dat lijkt me ook een wat te benauwde voorstelling van zaken mbt deze band,deze bewijst iig anders

Foo Fighters - The Colour and the Shape (1997)

Ik vind dit toch wel een zeer goed album, Dave Grohl krijgt het toch weer voor elkaar om me de FF een goed album neer te zetten met afwisseling in ruig en rustig, redelijke teksten en instrumentaal goed geluid!

Echt mijn favoriete Album aller tijden!
Die keiharde rock afgewisseld met ballets is echt super.
Ik heb (jammer genoeg) de cd al voor de 2e keer moeten kopen omdat de eerste grijs gedraaid was.

excuses voor mijn late reactie...
ik neem aan dat die opmerking sloeg op mijn mening over het gebrek aan ontwikkeling van deze band. Uiteraard heb ik het eerste album en deze naast elkaar gelegd, maar dan hoor ik nog weinig ontwikkeling. Het verschil in mening omtrent deze kwestie komt waarschijnlijk voort uit de definiëring van ontwikkeling en het referentie kader dat we hanteren. Die eerste zal je mij uit moeten leggen, aangezien ik daar voor jou geen uitspraken over kan doen. Het tweede punt kon ik eenvoudig zelf nazoeken in je stemmenlijst. Daaruit blijkt dat je weinig muziek luistert van artiesten die een enorme ontwikkeling hebben doorgemaakt. Mijn conclusie is dat jij een marginaal verschil tussen enkele albums een ontwikkeling noemt, terwijl ik dat niet doe. Om dat vast te stellen is mijn vraag wat er volgens jou voor ontwikkeling heeft plaatsgevonden van de muziek van de foo fighters.

@dijkman64: sorry dat dit gezeur onder jou lovende liefdesverklaring aan dit album komt te staan

WAT EEN PLAAT! 4,5 ster!

Inderdaad, dit is een stevige plaat. En, wat hen op de voorganger niet lukte (ook gewoon omdat het de bedoeling was om zo'n dubbelplaat uit te brengen, natuurlijk): het plaatje past. Mooie tweede plaats dacht ik zo, na 'The Colour And The Shape', dat toch nog wat beter is.

ik moet toch zeggen dat dit echt een briljante plaat is, heerlijke rock met hier en daar de nodige afwisseling wat als gevolg heeft dat ik meer van ze ben gaan luisteren en eigenlijk ook wel zwaar fan aan het worden ben.
ik kan gewoon niet lager dan een 4 komen.
briljant

Je bedoelt in vergelijking met de andere FF-albums? Ik moet eerlijk zeggen dat ik de andere platen niet ken, maar wel wat singles en het lijkt me toch dat dit het minst stevige werk is van de heren?

"stevig", in de betekenis van "solide". Was niet helemaal duidelijk, inderdaad.

Dit is nou wat ik noem een Fantastisch album met de hoofdletter F....
Na al positief kennis gemaakt te hebben met ''The Pretender'' en ''Long road to ruin'' was ik wel erg benieuwd geraakt hoe derest van het album dan wel niet moest klinken.
In '99 vond ik ''Learn to Fly'' ook al alles behalve vervelend om naar te luisteren...
Ik besloot het album aan te schaffen, en begon rustig van Nr.1 tot 12 te luisteren.
''The Pretender'' is natuurlijk een fantastische binnenkomer.
Wat een energie zit daar in zeg.............(Goede tip als je snel en prettig wakker wilt worden..)
Maar bij Nr.2 uitgekomen (Let it die) werd ik bijna euforisch zo goed vond ik hem..
De opbouw van het nummer vind ik ronduit briljant.
Al verder luisterend werd mij wel duidelijk dat de verhouding van Keiharde Rock nummers en prachtige Ballads een geweldige luister beleving vormt.
En over prachtige Ballads gesproken........''Stranger things have happened'' .....wat een plaat!
Ook ''Summer's end'' vind ik een heerlijke plaat.
Het is voor mij erg moeilijk om te zeggen wat nou m'n favoriet is van dit album....
Als ik dan toch 1 nummer moet kiezen denk ik........ ''Let it die''.....
Máár,.......hij heeft wel een handvol andere nummers van het album op z'n hielen zitten....
Conclusie; ''4,5 dikke vette sterren voor dit fantastische album.''

Na de dubbel-cd In Your Honor met een cd met 'stevige' nummers en een cd met 'rustige' nummers, combineren de FF beide elementen op ESP&G.
Dat alle nummers (op Erase en Cheer Up na) rustig beginnen, heb ik altijd als een (geslaagde) grap van Grohl beschouwd.
Misschien hebben de rustige nummers net iets teveel de overhand, al vind ik ze geen van allen slecht. Voor mij zijn Long Road en Cheer Up net iets te flauw. Pretender, Let It Die, Erase en Come Alive vind ik wel geweldig.

Super album. Ik vind het nummer The Pretender het machtigste coole nummer. Zo een goed nummer vind ik dat.

The Pretender is denk ik een van de bekendste FF nummers.
Misschien moet je Wasting Light, van dit jaar, eens proberen muziek-fan!

Dat zal ik zeker doen.

"Echoes, Silence, Patience and Grace" is wellicht de meest volwassen plaat van de Foo Fighters. Maar dat leidt in dit geval niet tot hun beste werk. Eigenlijk vind ik dit best teleurstellend. Opener "The Pretender" is nog een aardige single, maar ik mis op de gehele plaat de bravoure, de attitude en de onbezonnenheid van een plaat als "The Colour and the Shape". Waar zijn die monsterlijke riffs gebleven? De Foo Fighters willen op "Echoes, Silence, Patience and Grace" zich ineens van een meer serieuzere kant laten zien. Daarom bekruipt mij toch een ongemakkelijk gevoel en dat gevoel heeft ook zijn weerslag op de liedjes. Na een paar keer heb ik het wel gehoord. Dit is geen slechte plaat, maar voor de Foo Fighters is dit onder hun niveau.

Ik heb dit album pas sinds dit weekend in mijn bezit en kende natuurlijk de sterke hits "The Pretender" en "Long Road to Ruin", maar wat is "Stranger Things Have Happened" toch een geweldig nummer. Ook hou ik ervan dat de band naast snoeiharde nummers ook met popnummers als "Summer's End" kan komen. Lekker album.

Een heerlijk afwisselend album van Dave en zijn vrienden. Met opener Pretender is iedereen direct bij de les. Blijft het beste Foo nummer en een van de beste rock nummers ever. Andere hoogtepunten : Let it Die, Come Alive, Stranger Things have Happened. Album bolt lekker uit naar Home zonder zwakke nummers. Dikke 4,5 *

Daar hebben de Foo's toch wel veel betere nummers voor zoals bijna alles uit de eerste 5 albums.