Black Sabbath - Headless Cross (1989)

SirPsychoSexy schreef:


Sowieso weer een leuke analyse van een album en met bovenstaande zinnen verras je me bovendien. Dát had ik er tot dusver nooit in gehoord, maar verrek, je hebt gelijk!

Iommi claimt dat hij zelf nooit hardrock/metal draait (althans, dat meen ik me te herinneren), maar via concerten en de pers zal hij toch het nodige van de ontwikkelingen in metalland hebben meegepikt.
En als co-producer heeft Powell, ex-Whitesnake, uiteraard ook zijn stempel op het geluid gedrukt.

Een vleugje glam / Whitesnake in Black Sabbath? Ja, nu pas hoor ik het ook.

Gladde productie? Hm, kan zijn inderdaad maar ik weet nog dat toen m'n maatjes en ik het titelnummer voor het eerst hoorden, we volledig omver werden geblazen door de vette, krachtige productie. Zo vet hoe die gitaren uit de speakers knalden! En zo ervaar ik het vandaag de dag nog steeds.

1987 is voor een glamproduct al heel zwaar. Dus heel typisch voor het genre is die plaat niet helemaal. En er zitten qua sound en stijl wel wat vergelijkbare dingen in. Het kan zijn dat Iommi zich liet inspireren, maar ik vraag het me af omdat ik juist hoor dat alle albums vanaf Born Again dat geluid ook al een beetje hadden.

Iommi is vast wel een Deep Purple/Rainbow-fan, aangezien hij met zowel Gillan, Dio, als Hughes werkte, ik denk dat die melodieuzere hardrockkant daarvandaan komt. Bluesy metal met een glanzend satijnen overhemd, en die hairspray zat toen gewoon in de lucht.

'Glad' doet het misschien wat oneer aan. Anders vooral. Ik ben ook geen sound engineer, maar de gitaren klinken op één of andere manier wat dun/dof in mijn oren, alsof bepaalde frequenties eruit zijn gefilterd. Als ik ter contrast dan bijv. Paranoid (het nummer) opzet, valt me op hoe scherp en helder de gitaar in vergelijking klinkt. Op Headless Cross lijken gitaar en bas iets minder hun eigen plekje in de mix te hebben als de volledige band aan het spelen is. Blij om te lezen dat jij er wel zo van kan genieten!

Ja in dat opzicht heb je volkomen gelijk. Een sound als op Paranoid is heel anders. Veel opener, transparanter of hoe je het noemen wil. Op Headless Cross is het veel meer een muur van geluid. Maar wel een granieten muur die me nog elke keer weer pakt. Maar ik kan van beide prima genieten trouwens.

Het was ook heel erg een gangbare productiemethode van die tijd, zo eind jaren tachtig, ook in hardrockland. We hadden al een paar jaar de relatieve overheersing van toetsen en drums die voorop in de mix stonden. Gitaren, en zeker het slaggitaarwerk, werd vaak wat minder benadrukt, waardoor producties uit die tijd weliswaar mooi transparant, open en ruimtelijk klinken, maar - zeker in de oren van luisteraars in 2024 - veel minder vol en 'vet'. Het is niet voor niets dat er in de loop der jaren behoorlijk wat albums opnieuw zijn uitgebracht in een nieuwe mix waarin de gitaren wat steviger (en soms flink steviger) zijn aangezet.

Ik ben het met je eens dat ook Headless cross hier enigszins onder te lijden heeft. Als lijden tenminste het goede woord is. Het is zoals het is. Ik zou het album niet op een andere manier willen horen. Dus asjeblieft geen remix.

Gek genoeg vind ik de plaat nog best veel ruimte geven tussen de harde stukken (dynamiek). De drums staan loeihard in de mix en hebben bovendien bakken met reverb eroverheen geworpen gekregen. De gitaarmuren en de multitracked vocalen inclusief die drums zijn behoorlijk overdonderend (doet wat denken aan Blue Murder, maar die heeft minder dynamiek, maar dat drumintro van 'Valley of the Kings' had zo op deze plaat kunnen staan).

Met andere woorden; het is een enorme geluidsbarrage, maar mijn oren lijken veel meer rust te krijgen dan ik ervaar bij moderne rock- en metalplaten. Het intro van het titelnummer is echt mijn eerste echte kennismaking met moderne rock/metal, samen met 'The Miracle' van Queen, die overigens veel meer dichtgesmeerd is. Dat alles maakt 'Headless Cross', hoe massief het ook mag zijn, nog best een aangename plaat om naar te luisteren.

Ik weet niet waarom ik dit allemaal tik. Ik wil ook iets te zeggen hebben, denk ik. Ik ga weer terug mijn hok in.

Black Sabbath – Anno Domini 1989–1995

Het zit er dik in dat jullie hiernavolgend bericht een aantal keren zult zien voorbijkomen, want de box Anno Domini heb ik dit jaar natuurlijk binnen gedaan, met juist die vier Black Sabbath albums die ik nog niet op fysieke drager, in casu cd, had. Mijn geduld werd getest tot het uitkomen van deze prachtige box (en mijn duurste aankoop van 2024). Bedankt, Tony!

Het is sinds datum van aankoop al een aantal keren flink genieten geweest van dit album, welke ik voordien enkel kende als “pindakaasderivaat” / streaming, maar nu ik het echte ding kan in de lade mikken, stijgt mijn vreugde.

Aanvullend op mijn “belangrijk” bericht van enige tijd geleden, ook gekend als “mening” vermeld ik mijn zalige glimlach op mijn zondagavondtronie (morgen weer zo'n dag voor de boeg). Een andere Black Sabbath is dit dan MK1 met Ozzy of MK2 met Ronnie, maar meer dan de moeite met deze Tony. Heer en meester blijft natuurlijk The Riff Meister, Tony Iommi.