Black Sabbath - Headless Cross (1989)

Is het iemand trouwens ooit al opgevallen hoe het intro van Call of the Wild lijkt op het intro van Don't You Forget About Me van Simple Minds (zonder de hey hey hey en oeh oeh woah ho, natuurlijk).

Nu ik toch bezig ben, in Kill in the Spirit World zit een stukje waar je Flash, ah ah, kunt zingen.

Nu een serieuze opmerking over deze plaat en Tyr en Cross Purposes: De platen die ik het meest en vaakst draaide. Ik vind ze wel wat hard geproduceerd (die drums), maar dat hoorde ook wel erg bij de tijd, en ik snap het ook wel want Cozy heeft deze geproduceerd.

Ik ben geen liefhebber van Ozzy, maar de oude Sabbath-platen hebben ook wat, ik draaide ze als 14jarige best vaak. Dat was toch het stoerste wat ik mijn collectie had, maar op Paranoid (de plaat) na, draai ik die oude albums nooit eigenlijk, terwijl ik deze drie wel nog draai.

Ja verdomd, ik vat wat je bedoelt, het nummer verloopt wel totaal anders, maar ik vat de Simple Minds opmerking.

Ik draai de Ozzy jaren tegenwoordig ook minder, in het verleden heb ik wel Masters Of Reality heel veel gedraaid, die plaat heeft een heel eigen sfeer ook. En ook Voume 4 lag er vaak op. Jaren niet meer gedraaid...

2024 remasters van Headless Cross en TYR!
https://youtu.be/NyLx55_W3KA?si=rygKrruABV418VjH

Inclusief release op alle streaming mediaplatforms vanaf 31 maart dit jaar.

Headless Cross en Anno Mundi (van Tyr) zijn inmiddels vooruitlopend op die releases te horen. In geremasterde vorm. En die klinken redelijk getrouw en met wat meer volume dan dat ik van de cd gewend was. Fijn dat ik zometeen deze en Tyr kan streamen in de auto.

Desalniettemin heb ik mij, zoals wel het geval is bij enkele andere liefhebbers van Headless Cross, nooit geïrriteerd aan de productie. Weliswaar staan de drums wat prominent in de mix maar daar erger ik mij geenszins aan.
Prima als de remasters nog fraaier klinken, ik vermaak mij uitstekend met de originele geluidsweergave.

Nu Headless Cross aan het luisteren. Knalt er lekker in. Mooi dat ze nu eindelijk op Spotify komen.

Er zit een flinke galm op de drums. Het geeft een hele bombastische sound. Typisch jaren 90 wel, en het past goed bij de nummers. Dus ik kan er ook prima leven.

Goed dat dat gewoon behouden blijft.

Ja je moet niet teveel sleutelen aan het originele geluid vind ik. Een goed voorbeeld van hoe dat verkeerd kan uitpakken zijn de Megadeth Remasters.

Och houd op. Dat zijn eerder remixes. En die zijn echt verschrikkelijk. Onbeluisterbaar zelfs.

Ja dat zijn idd geen remasters meer te noemen. Geen idee wat daar mis ging, je zou haast denken dat Mustaine bepaalde ex bandleden een hak zetten wilde zetten ofzo

Een Ozzy Osbourne'tje misschien!?.
Ook aan remasters/heruitgaves van oudere Threshold albums is teveel gekloot. Links en rechts toevoegingen. Remasters moeten gewoon een opgekalefaterd geluid weergeven, niets meer - niets minder. Zo te lezen is dat hier gebeurd.

Dat is - gelukkig - ook mijn eerste indruk. Ik heb de originele CD's van Headless cross, Tyr en Cross purposes, zij het de laatste twee als Russische bootlegs. Ik ben tevreden over de geluidskwaliteit van de originelen, maar als deze nieuwe uitgave een verbeterd geluid oplevert en ze zijn een beetje normaal geprijsd, dan zie ik het ervan komen dat ik ze opnieuw aanschaf.
Ik vind het ook een terechte, zij het zeer late erkenning van de betekenis van Tony Martin in de geschiedenis van Black Sabbath. Wat mij betreft staat met name Headless Cross kwalitatief op gelijke hoogte met Paranoid.

Hier meer details over de heruitgaven, die er nu dan toch eindelijk aan lijken te komen. Het wordt - zoals al vele malen eerder aangekondigd - een boxset, met een remix van Forbidden, het album dat ik tot dusver bewust links heb laten liggen. In de eerste plaats vanwege de abominabele geluidskwaliteit en ten tweede omdat ik de meeste songs altijd een pak minder heb gevonden dan de andere drie albums uit het Tony Martin-tijdperk. Maar misschien is mijn ervaring gekleurd door de slechte productie. Benieuwd of een volledige remix mijn zienswijze nog verandert.

Ik zie ze er nog niet tussen staan.

De release staat gepland op 31 mei.

Ik was weer te ongeduldig dus.

Kwam nog deze Tony Iommi quote tegen op wikipedia.



Nieuwe tracks met Tony Martin dus.. Volgens mij is dat er niet van gekomen?

Nee, daar lijkt het niet op. De meest recente info rept van een enkele bonustrack bij enkele albums, maar dat zijn dus nummers die óf op de B-kant van een single stonden óf die als bonustrack aan destijds uitgegeven Japanse edities waren toegevoegd - een praktijk die heel lang standgehouden heeft in het CD-tijdperk. Het zijn dus eerder gereleaste nummers.

Ik heb wel eens gelezen dat er geen nieuwe nummers onder de naam Black Sabbath mogen worden uitgebracht als Ozzy daar niet bij betrokken is. Volgens mij een deal die Sharon Osborne heeft afgesloten. Hier lees ik iets over het feit dat Ozzy en Tony Iommi beiden voor 50 procent eigenaar zijn van de naam Black Sabbath. Daaruit zou kunnen voortvloeien dat de één niet zonder toestemming van de ander iets mag uitbrengen onder die naam. Volgens mij werd die laatste samenwerking van de drie andere bandleden met Dio om die reden ook uitgebracht onder de bandnaam Heaven and Hell.

Dat zou het ontbreken van nieuwe tracks kunnen verklaren. Ik vind het persoonlijk niet zo erg. Ik ben nooit zo'n liefhebber van tracks die jaren na dato zijn opgenomen en die vervolgens aan oude albums worden toegevoegd. Het productionele/geluidstechnische verschil is dan vaak erg groot.

Volgens mij moeten er minimaal 3 originele bandleden bij betrokken zijn om het Black Sabbath te noemen. En aangezien Bill Ward niet meer zoveel kan zal het er in de praktijk op neer komen dat het alleen nog om de combinatie Iommi/Butler/Osbourne gaat. Wel bijzonder dat Iommi dit heeft laten gebeuren aangezien hij langere tijd gewoon mr. Black Sabbath was.

edit: lees nu net iets anders, dat Iommi/Osbourne 50/50 eigenaar zijn na een lawsuit in 2010. Anyway, je had gelijk dat nieuwe opnames met Tony Martin er om die reden er niet in lijken te zitten.

Ik draai nu de remaster, en wat me opvalt is dat de synth iets beter te horen is en de basgitaar. Maar ik meen dat die basgitaar-licks altijd wel lekker te horen waren.

Echt heel veel verschil hoor ik verder niet. Maar het is niet de eerste keer dat ik een remaster hoor, en geen verschil hoor. Ik zal wel duurdere geluidsapparatuur nodig hebben daarvoor.

Maar wat me wel pleziert, is dat ik Headless Cross (ooit per ongeluk ontdekt in 1990/1991) nu weer met me mee kan nemen onderweg. Ik word er nostalgisch van. Walkman, cassettebandje en een hooftelefoon dat met plakband aan elkaar zat. Wat dat betreft is hoe ik het beluister wel een hele verbetering. Van krantenbezorger naar archivaris. Dat had ik toen echt niet durven dromen.

Kleine noot: het artworkplaatje in Tidal heeft een ingekleurde maan en een roze belicht kruis. Toch minder 'evil' en mysterieus dan dat grijzige zoals we het hebben leren kennen ooit.

Gelukkig is er niet veel veranderd aan het geluid. Hij gaat via spotify wat luider door de speakers dan mijn cd.

Verder had ik al een cd met een ingekleurde hoes. Dus die pijn voel ik niet zo.

IK denk dat ik ook gewoon een ingekleurde had. Maar het zit zo: iemand had deze 'per ongeluk' gekocht omdat hij (dertiger toen) dacht dat het met Ozzy was, en de arena-rock-sound van de plaat vond tegenvallen, dus ik mocht hem hebben. Ik had het op cassettebandje gezet voor de krantenwijk en tijdens school. Je kent het wel. Ik ben de cd allang weer kwijt. Vraag me niet waarom, want daar heb ik geen zin in.

Mijn geheugen zegt mij dat het niet ingekleurd was, maar dat is zo lang geleden, en misschien ben ik wel gewoon gewend geraakt aan het plaatje hierboven. Geen idee dus. Overigens heb ik TYR (op lp) ook gekregen van iemand die zag had 'vergist'. Samen met 'Feels Like Shit, Deja Vu' van Suicidal Tendencies, maar dat is een ander verhaal.

Zonder die vergissingen had ik die platen niet eens gekend, want ik was echt niet uit mijzelf bezig met dit soort duivelse muziek. Ik had ook nog een oom die 'vond' dat ik naar heavy metal moest luisteren in plaats van Queen en Saga en die nam wat Ozzy-Black Sabbath voor me op. Maar ik vond het eigenlijk helemaal niet zo goed als 'Headless Cross'. Maar ja, toen was ik dus ook maar 13 of 14. Sabbath was jarenlang samen met een cassette van de eerste plaat van Iron Maiden de enige metal in mijn collectie (tot ik Savatage leerde kennen). Ik was er nog niet klaar voor.

In die jaren had ik ergens de verzamelaar 'Blackest Sabbath' gekregen. En als tiener had ik meer voeling met het jaren 80 spul wat redelijk vertegenwoordigd is op die schijf. Toen zag ik niet veel later de 'Headless Cross' video op Headbanger's Ball (of was het nog Monsters Of Rock?) en was ik helemaal verkocht. Ik móest deze cd/elpee of mc hebben. Dat donderende drumintro en die gitaarmuur die werd ondersteund door mysterieuze synths hadden mij direct in de greep. Het werd de cd. Later werd ik veel warmer voor het oudere spul. Maar de liefde voor deze periode van de band is altijd overeind gebleven.

Dan hebben we hetzelfde pad gewandeld. Grappig. Ja, het oude spul is ook prima, en dan met name 'Paranoid' waar ik ook weer warme herinneringen aan heb.

Toentertijd kon je voor heel goedkoop needle-drop-reissues op cd krijgen bij goedkope platenboeren. Ik maak geen grapjes, voor 4 of 5 gulden had je al zo'n cd. Dus in no time had ik flink wat Black Sabbath (en ook Wishbone Ash, Uriah Heep, Hawkwind, noem maar op) op cd is huis. Toen de Castle Classics-reissues kwamen (iets duurder, maar veel beter verzorgd, met bonus en betere boekjes etc.) kocht je die goedkope cds niet meer. Maar als heel jong tiener met een salaris van nog niet eens 100 of 200 gulden per maand, waar je ook de school en kleding van moest (mee-)betalen, waren die budget-cds wel een uitkomst.

Maar dat het begon bij 'Headless Cross', ook al was het maar toevallig, dat moge duidelijk zijn. Ik denk ook dat de patserige riffs en ietwat simplistische donder-drums me aanspraken. Want 'Headless Cross' was wel even wat makkelijker airdrummen dan waar Bill Ward op meespeelt.

In mijn late puberfase kwam ik aanraking met Sabbath. Begin jaren 90 was er uiteraard nog geen internet en moest ik het doen met magazines als metal hammer (later Aardschok) en Watt (op zijn beurt weer opvolger van Meltdown). Aangezien ik in een gehucht woonde waar weliswaar de laatste van Bon Jovi en Aerosmith nog wel te verkrijgen waren, maar de cd-rekken voor het overige niet uitpuilden van rock en metal releases, bleef mijn kennis en informatie rondom deze genres redelijk beperkt.

Wat ik wel meekreeg was dat veel bands en artiesten in magazines blijk gaven van hun invloeden en inspiratie. Sabbath bleek steevast de band bij uitstek te zijn die grote invloed bleek te hebben.

Toen ik 15 was en in het weekend mijn zuurverdiende centen bijeen moest sprokkelen bij de supermarkt trok ik regelmatig in de lunchpauze langs de plaatselijke platenzaak.
Op een dag stond deze verzamelaar in de bak; Black Sabbath - Greatest Hits (1976) - MusicMeter.nl
De twijfel sloeg toe, je kon weliswaar wat fragmenten beluisteren maar je moest 30 gulden voor deze knakker neerleggen. Voor een 15 jarige was dat een flink bedrag als je zo'n 2,5 gulden per uur verdiende.

Enkele weken later ben ik overstag gegaan en heb ik het album aangeschaft. Paranoid heb ik nooit zo kunnen appreciëren. Hetzelfde geldt voor Iron Man.
War Pigs, Tomorrow's Dream, de sinistere titelsong, en Changes daarentegen vond ik geweldig. Ik werd sindsdien een verwoed verzamelaar van Sabbath.

Hoewel ik inmiddels werk in huis had van bands met ruiger, sneller, harder spul en Sabbath helemaal niet zo ruig was als verwacht, begreep ik wel waarom Sabbath als grondlegger van metal werd gezien.
Het jaren 70 spul werd door mij doorgespit en blijft mij eeuwig lief.

Het werk met Dio, hoewel uitstekende platen, draai ik nooit. Heaven & Hell, The Mob Rules en Dehumanizer (inclusief The Devil You Know) reken ik ook mee, zet ik zelden op. Geen flauw idee waar het hem in zit.

Headless Cross, Tyr en in mindere mate Born Again en Seventh Star hebben mijn interesse.
De eerste draait nog steeds regelmatig zijn rondjes, Martin blijf ik nog steeds de meest veelzijdige zanger vinden in Sabbath en de productie van Headless Cross vind ik uitstekend.
Headless Cross lijkt in weinig op het materiaal met Ozzy en door Martin's vocalen voelt het songmateriaal lichtvoetiger in vergelijking met het werk met Dio.
Powell is een prima drummer, mede door de productie klinken de drums wat pompeus maar past het prima in het geheel. Hij kan Ward niet doen vergeten. Bill heeft mij altijd enorm kunnen bekoren, hij had bij vlagen een wat a-typische drumstijl en is wat mij betreft net zo bepalend voor de sound van Sabbath als Iommi.
Voor de baspartijen werd de relatief onbekende Laurence Cottle ingevlogen en Iommi strooit weer met heerlijke licks.

Lang verhaal kort; Headless Cross heeft zich in de loop der tijd aan mij opgedrongen met zijn weidse sound, heerlijke ritmewerk, veelzijdige zanglijnen, uithalen en uitermate solide composities.

Dit soort verhalen lees ik liever dan: ' ik had spotify op shuffle staan, en Black Sabbath kwam voorbij'.

Nou en of! Mssr Renard, wij hadden het gisteren bij Deep Purple - in Rock over jazz. Die Bill Ward heeft zéker jazzswing in zijn spel. milesdavisjr benoemt dat terecht in zijn één na laatste alinea. Vinny Appice en Cozy Powell mag ik graag horen, maar swing in hun spel hebben ze niet. Dat maakt mede dat Tony Iommi's riffs met hen weer anders worden aangekleed.

En inderdaad: een mooi verhaal over het supermarktsalaris en dan toch die verzamelaar kopen!

Mwoah, daar ben ik het niet helemaal mee eens. Powell is inderdaad meer rechttoe rechtaan. Wel heel goed maar zijn stijl is niet echt swingend te noemen. Maar Appice moet ik toch een kleine lans voor breken. Jarenlang deed zijn spel me niet veel. Maar een tijd terug ben ik er eens voor gaan zitten. En moest ik bekennen dat de beste man toch strooit met memorabele fills. Met name zijn werk op de toms is echt wel een staaltje vakwerk. Door zijn atypische manier van slaan (veel triple slagen) brengt hij enorme swing aan. Dat hoor ik andere drummers niet doen. Er schiet er me zo niet één te binnen in ieder geval. Het swingende zit 'm bij hem dus meer in z'n fills dan in het standaard/basis werk tijdens coupletten.

Appice heeft zeker een eigen, herkenbare stijl. Dat ben ik he-le-maal met je eens. Inderdaad die fills, bijvoorbeeld hoe hij over de toms loopt... Die stijl herken je uit duizenden! Maar ik vind het dan weer niet swingend. Dat maakt dan ook dat Heaven and Hell (Bill Ward als drummer) anders klonk dan Mob Rules (Appice) van een jaar later.

Powells geluid is ook herkenbaar, vanaf het moment dat ik Kill the King van Rainbow op de radio hoorde (dat zal dus ergens in '78 zijn geweest) wist ik van zijn superkrachtige stijl. En op de één of andere manier vind ik die niet zo bij Black Sabbath passen, zeker niet met de grote sound die inmiddels trendy was - wat ik níet heb bij Appice. Verrek, misschien heb je wel gelijk en zit er wel degelijk swing in zijn spel! Ik kom er nog wel eens op terug.

Zit hem dat ook niet in de vele 'vrolijkere' nummers die op 'Heaven And Hell' staan?
'Mob Rules' is gewoon veel meer een metalalbum. Met veel trage buid-ups in het drum- en basspel.

Als ben ik wel met je eens dat Ward altijd wel iets swingends heeft. Een flauw nummer als 'Wishing Well' vind ik net weer leuk door het frivole drumspel.

Ik haal de Appices-broers altijd door elkaar. Die met die hangsnor (Carmine) is wel echt een beestachtige drummer. Hij speelde al bij Vanilla Vudge flinke metal-achtige drums. Dat is al veel eerder dan Cozy Powell. Al is de muziek van Vanilla Fudge geen metal.

Die triolen komen bij Art Blakey vandaan, en Bonham werd heel erg door Blakey beïnvloed. Dus die Vinnie Appice is ook weer geïnspireerd geraakt. Hij heeft het in elk geval niet verzonnen. Triolen in de metal (ik gebruik ze ook vaak) klinken al heel snel heel stoer. Maar te vaak en te veel inzetten is dan weer rommelig, omdat het eigenlijk niet hoort in een vierkwart-maat.

Verder kan Cozy ook wel swingen. Op het titelnummer speelt Cozy een bluesshuffle op de hi-hat, met de riff mee. Het lijkt heel houterig en log, maar het nummer swingt zeker wel. Een beetje op de manier van 'Holy Diver'. Maar misschien verzin ik dingen.