Gary Moore - Still Got the Blues (1990)

Fascinerend om te lezen welke reacties deze plaat klaarblijkelijk oproept. De echte bluespurist zal misschien direct teruggrijpen op Howlin Wolf, Johnson of Waters. De liefhebbers die de hardrock kant van Moore appreciëren laten dit plaatje wellicht eerder achterwege. Los van het feit dat 'de pijn en melancholie' vertaald in smartelijke songs en zo eigen aan de wortels van dit genre achterwege blijven vind ik de insteek van Moore een prima invalshoek. Vaughan en ook Cray deden het al enkele jaren daarvoor, pakkende songs schrijven, bij vlagen swingend als de bekende ....en een prima productie. Kortom, een mainstream (of noem het commercieel) kader meegeven waar in mijn ogen niks mis mee is. Dergelijke worpen zijn voor mij heerlijk behapbaar zonder direct uit te groeien tot fenomenale platen maar wel nummers bevatten die mijn buren gerust ook mogen horen. Dat Still Got the Blues destijds door Virgin als een melkkoe werd uitgemolken is voor mij trouwens ook geen argument om deze plaat niet aan te schaffen. Je vindt iets goed of niet, los van de marketing die er om heen hangt.

Niet te vergelijken met deze GARY:
Gary Moore - You (G-Force) - YouTube

Ik vind je reacties irritant worden, Neil Peart.

Het titelnummer, As the Years Go Passing By en Midnight Blues bevatten toch behoorlijk wat smart.

Maar was deze discussie niet ook al in 1967/78 met de opkomst van de British Blues (Fleetwood Mac, Mayall Clapton) en ook de opkomst van amerikaanse (witte) blues (Butterfield, Bloomfield, Canned Heat). Waar was hun smart? Als al die bands en artiesten op handen worden gedragen waarom krijgt Gary Moore dan zoveel te verduren?

Zit er een beetje tussen in voor mijn gevoel. De songs kennen inderdaad de nodige portie smart, desalniettemin ontroeren de betreffende nummers mij niet, of weet het ook niet veel melancholie op te roepen. Ofschoon het wel prima tracks zijn. Lastig te benoemen maar deze titels blijven wat op afstand bij mij hoewel iedereen dat anders kan ervaren.

Dat lijkt me inderdaad een persoonlijk iets, want ongetwijfeld is het succes van het titelnummer juist te danken aan hoe het mensen raakt door de rake noten op de gitaar en doordat ze veel van zichzelf herkennen in de tekst.

Een halve ster in dit geval, of je nu van de Blues houdt of niet(of dat je het fake blues vindt), is aanmatigend en gênant op zijn minst. De naam en reputatie van de artiest zelfs in het midden gelaten. De kwaliteit is overduidelijk aanwezig, in de covers of originele nummers.
Smaak is iets compleet persoonlijks en totaal anders. Bah...

jouw nick name zegt al genoeg. Dit is dan geen kost voor jou ( wel G Force)

Die nickname heb ik 20 jaar online, verklapt enkel waar ik het grootste deel van de tijd naar luister, weerhoudt me niet om naar andere muziek te luisteren en de kwaliteit daarvan te herkennen en te waarderen. Zo ook deze elpee. En inderdaad ook G-Force.
Maar ik luister net zo goed R&B, commerciële Pop, Klassiek en wat niet.

Weet jij wie Albert King en Albert Collins zijn?

Of wie Neil Peart is?

Weet jiij wie The Cash Box Kings zijn?

Nee, maar ik durf het niet aan de buren te vragen.

Wat ik wel weet, is dat The Cash Box Kings niet meespelen op dit album.

Pfffffff wat een negativiteit om een album van dik dertig jaar oud.
Destijds was dit de comeback voor Gary Moore die al eerder bij Thin Lizzy met Parisienne Walkaways had laten horen dat hij wel iets had met melancholische blues.

Ook ik ben van de Hard Rock en Heavy Metal.... maar om Gary af te schrijven hierop is wel erg kort door de bocht.

Dit is gewoon een mooi album..... van een artiest die er helaas niet meer is. Maar een eigen geluid had.

Ik had niet verwacht dat dit album zoveel negatieve reacties op zou leveren.

Ik houd van blues en hard rock en voor mij valt dit album er wat tussen in.
Is daar wat mis mee? Voor mij totaal niet.
Ondanks de covers voel ik de emotie van Gary door de muziek heen. Voor mij een dikke 4.

In 1990 vond ik het jammer dat Gary Moore overstapte op de blues, maar bij zijn vorige album After the War had ik wel enige sleet op diens hardrock gehoord. Bovendien scoorde hij met Still Got the Blues en andere nummers internationaal grote singlehits en speelde hij nog altijd smeuïge gitaarsolo's. Het verrassend grote succes was hem wat mij betreft dik gegund.

Volgende pluspunt is dat Moore zijn stem niet zo hoeft te forceren, zijn keeltje klinkt hier natuurlijker dan in het heavy werk. Wat ik extra leuk vind, is dat drummer Brian Downey, ex-Thin Lizzy, op drie nummers is te horen, zoals op het gejaagde Texas Strut. How how how how! Bovendien zijn oudgedienden uit zijn fusion- en hardrockjaren toetsenist Don Airey en bassist Bob Daisley weer aanwezig, naast de nodige namen die ik niet kende.
Extra publiciteit en credibiliteit was er door de bijdragen van bluesgitaargrootmeesters Albert King op Oh Pretty Woman en Albert Collins op Too Tired van Johnny 'Guitar' Watson.

Op de cd-versie als bonus onder meer That Kind of Woman, dat qua riff deed herinneren aan de Stones maar geschreven werd door George Harrison, ooit bij dat andere bandje.
Binnen deze elektrische blues zocht en vond Moore maximale variatie in tempo's, toonsoorten en arrangementen, zoals de blazers die hier en daar opduiken. Het maakt Still Got the Blues tot een heel afwisselend plaatje, waarin zijn vijf eigen composities niet onderdoen voor de vier covers. De hoes met zijn verhaal op voor- en achterzijde mocht er ook zijn, fraaie zoekplaatjes.

Harry Shapiro vertelt in zijn biografie (2022) over Gary Moore dat de Noord-Ier al in 1984 tijdens de opnamen van Run for Cover met technicus Tony Platt dagdroomde over een bluesalbum, wat platenmaatschappij 10 niet zag zitten. In 1989 tijdens de tournee voor After the War is het Daisley die erover begint: hij heeft daar zelf ook wel zin in! Deze keer gaat 10 akkoord, mits het bij een eenmalig zijproject blijft.
Moore neemt geen halve maatregelen en waar de bassist zinspeelde op een bluesalbum met de tourband van After the War, haalt Moore tot Daisleys teleurstelling zijn oude maatje bassist Andy Pyle binnen. Deze speelde met Moore in de fase rond 1975, tussen de Gary Moore Band en Colosseum II in. Ook speelde hij bij Moore op album Live at the Marquee, opgenomen in 1980. Pyle neemt toetsenist Mick Weaver en toetsenist Graham Walker mee. Co-producer wordt technicus Ian Taylor, die hij bij de opnamen van After the War leerde kennen.

Een demo met zes nummers leidt tot heel enthousiaste reacties bij Virgin/10. Wat helpt is dat blues inmiddels weer modieus is, dankzij Stevie Ray Vaughan en Jeff Healey.
Shapiro schrijft het nodige over de uiteindelijke studio-opnamen. Als die zijn afgerond, komt het plan om Albert King te vragen. Deze komt vanwege het geld en is aanvankelijk nauwelijks geïnteresseerd in de hem onbekende "kid". Wel geeft hij Moore op zijn kop als deze Pretty Woman laat horen: "Stop the tape! It's SURE is the rising sun, not SHE is the rising sun." Gaandeweg raakt King onder de indruk van Moore: "I had some ideas - and I forgot them watching that kid play!" De hulpsheriff uit Memphis heeft ook een tip: "Nobody's gonna shoot you if you don't play for two seconds."
Zo stuurs als King was, zo makkelijk in de omgang bleek de andere Albert, Collins. Van hem leert Moore hoe je je kunt ontspannen kort voor een concert.
George Harrison en Moore kennen elkaar uit Henley-on-Thames waar ze wonen. De twee hebben een klik en Moore leert zelfs hoe het openingsakkoord van A Hard Day's Night wél moet worden gespeeld.

Als Gary Moore & The Midnight Blues Band wordt een promotietour gemaakt met Pyle, Walker, Airey en de blazerssectie. Op het Haagse Parkpop zien ze aan de reacties hoe goed de muziek aanslaat en bovendien vertellen de eerste verkoopcijfers van elders hetzelfde. Veel meer details in de bio, onder andere over Moores beginnende problemen met gehoorverlies, de depressie die hierop volgde en Kings bijzondere visie op het stemmen van instrumenten.
Ik geef 3,5 ster, waar een pure liefhebber van elektrische blues er zo een ster meer aan kan geven. Met het gemopper op MuMe over Moores blueskwaliteiten kan ik niets; en waarom zou ik Albert King en Albert Collins in deze tegenspreken?