Gary Moore - Still Got the Blues (1990)

Fascinerend om te lezen welke reacties deze plaat klaarblijkelijk oproept. De echte bluespurist zal misschien direct teruggrijpen op Howlin Wolf, Johnson of Waters. De liefhebbers die de hardrock kant van Moore appreciëren laten dit plaatje wellicht eerder achterwege. Los van het feit dat 'de pijn en melancholie' vertaald in smartelijke songs en zo eigen aan de wortels van dit genre achterwege blijven vind ik de insteek van Moore een prima invalshoek. Vaughan en ook Cray deden het al enkele jaren daarvoor, pakkende songs schrijven, bij vlagen swingend als de bekende ....en een prima productie. Kortom, een mainstream (of noem het commercieel) kader meegeven waar in mijn ogen niks mis mee is. Dergelijke worpen zijn voor mij heerlijk behapbaar zonder direct uit te groeien tot fenomenale platen maar wel nummers bevatten die mijn buren gerust ook mogen horen. Dat Still Got the Blues destijds door Virgin als een melkkoe werd uitgemolken is voor mij trouwens ook geen argument om deze plaat niet aan te schaffen. Je vindt iets goed of niet, los van de marketing die er om heen hangt.

Niet te vergelijken met deze GARY:
Gary Moore - You (G-Force) - YouTube

Ik vind je reacties irritant worden, Neil Peart.

Het titelnummer, As the Years Go Passing By en Midnight Blues bevatten toch behoorlijk wat smart.

Maar was deze discussie niet ook al in 1967/78 met de opkomst van de British Blues (Fleetwood Mac, Mayall Clapton) en ook de opkomst van amerikaanse (witte) blues (Butterfield, Bloomfield, Canned Heat). Waar was hun smart? Als al die bands en artiesten op handen worden gedragen waarom krijgt Gary Moore dan zoveel te verduren?

Zit er een beetje tussen in voor mijn gevoel. De songs kennen inderdaad de nodige portie smart, desalniettemin ontroeren de betreffende nummers mij niet, of weet het ook niet veel melancholie op te roepen. Ofschoon het wel prima tracks zijn. Lastig te benoemen maar deze titels blijven wat op afstand bij mij hoewel iedereen dat anders kan ervaren.

Dat lijkt me inderdaad een persoonlijk iets, want ongetwijfeld is het succes van het titelnummer juist te danken aan hoe het mensen raakt door de rake noten op de gitaar en doordat ze veel van zichzelf herkennen in de tekst.

Een halve ster in dit geval, of je nu van de Blues houdt of niet(of dat je het fake blues vindt), is aanmatigend en gênant op zijn minst. De naam en reputatie van de artiest zelfs in het midden gelaten. De kwaliteit is overduidelijk aanwezig, in de covers of originele nummers.
Smaak is iets compleet persoonlijks en totaal anders. Bah...

jouw nick name zegt al genoeg. Dit is dan geen kost voor jou ( wel G Force)

Die nickname heb ik 20 jaar online, verklapt enkel waar ik het grootste deel van de tijd naar luister, weerhoudt me niet om naar andere muziek te luisteren en de kwaliteit daarvan te herkennen en te waarderen. Zo ook deze elpee. En inderdaad ook G-Force.
Maar ik luister net zo goed R&B, commerciële Pop, Klassiek en wat niet.

Weet jij wie Albert King en Albert Collins zijn?

Of wie Neil Peart is?

Weet jiij wie The Cash Box Kings zijn?

Nee, maar ik durf het niet aan de buren te vragen.

Wat ik wel weet, is dat The Cash Box Kings niet meespelen op dit album.

Pfffffff wat een negativiteit om een album van dik dertig jaar oud.
Destijds was dit de comeback voor Gary Moore die al eerder bij Thin Lizzy met Parisienne Walkaways had laten horen dat hij wel iets had met melancholische blues.

Ook ik ben van de Hard Rock en Heavy Metal.... maar om Gary af te schrijven hierop is wel erg kort door de bocht.

Dit is gewoon een mooi album..... van een artiest die er helaas niet meer is. Maar een eigen geluid had.

Ik had niet verwacht dat dit album zoveel negatieve reacties op zou leveren.

Ik houd van blues en hard rock en voor mij valt dit album er wat tussen in.
Is daar wat mis mee? Voor mij totaal niet.
Ondanks de covers voel ik de emotie van Gary door de muziek heen. Voor mij een dikke 4.