Built to Spill - Perfect from Now On (1997)

Deze plaat nooit als ''saaie muziek'' ervaren. Fascinerende momenten meer dan genoeg, Leuke muziek is m.i. een understatement


Hmm, zover is tot nu toe nog niet gekomen. Binnen kort maar weer eens opzetten!

Hoe kom je daar bij, ik heb de deze op cd thuis liggen en ik luisteren 'm altijd helemaal. Die overgang blijft gewoon opvallen.

ja oke sorry maar dan nog denk ik dat vaak kicked in the sun veel wordt geluisterd en dan vet wordt gevonden omdat men er aan gewent is geraakt terwijl als je de andere nummers evenveel aandacht geeft zal je zien dat kicked helemaal niet zo'n extreme uitblinker is

Out of site is vanaf nu mijn favoriet opeens valt het kwartje bij dit nummer prachtig!

Wat een geweldig album ... nu pas ontdekt. Beter laat dan nooit.
Ieder nummer is m.i. een klein meesterwerkje. Het gitaarwerk, de prettige zang, de tempowisselingen.
Vooralsnog 4,5* met ruimte naar een 5.

"I'm gonna be perfect from now on
I'm gonna be perfect starting now"

Ik had deze al veel te lang niet gehoord. Fantastische plaat blijft het toch.

Eén van de betere bands van de afgelopen decennia. Consistente 24-karaats kwaliteit!

'Out of Site'; wat een schoonheid! Een ware emotionele achtbaan; van de super vrolijke passage die bij 2:10 begint en zo'n 20 seconden voortduurt, tot de wanhoopskreten vanaf 4:14. Wauw!

Ik ga dit album steeds beter vinden, maar dat ellenlange 'Velvet Waltz' weerhoudt me er tot dusver van om hoger te gaan dan 4*.

De CD toen ooit gekocht bij het onvolprezen Distortion records, moest er ff aan wennen na het wat meer lo-fi There's nothing wrong with love. Even later kwam ie binnen.
Later ook nog op lp gekocht, alle goede platen moet ik nl op LP hebben, al veel geschreven over de beste nummers/overgangen ja die zijn fantastich echter het is de lp an sich die een verbluffend hoog niveau heeft.
Dit is veel meer een gitaarplaat dan de 1e 2, deze moet je wel hard horen, anders blijft de bass niet hangen (tenminste dat vind ik).
Een paar jaar geleden (zal mss al weer 10 jaar zijn geweest) ik meen bij Take A Root deze plaat integraal horen spelen, pffff, wtf beter dan op de plaat? tja kan haast niet maar wat was het magisch, wat een genot om Doug en de anderen die te zien en horen doen, ik heb bewust die in mijn eentje geluisterd, ik wilde geen afleiding, na de gig nog ff met m gepraat, aardige goser, toen ik zei dat ik zo ontzettend genoten voelde ie zich een beetje opgelaten.
Wat een fokking plaat!!!!!

Wauw... Velvet Waltz, zo'n waanzinnig vet nummer en dan zo'n kansloze fade-out aan het einde.
Puur persoonlijk hoor, maar negen van de tien keer vind ik het afbreuk doen aan een nummer.

Meeschterwerk. Kan er niet meer van maken. Gewoon erg goed. Eén van dé gitaarplaten van de nineties.

Built To Spill is van Boise, Idaho, USA ongeveer 100 kilometer van Portland, Oregon, ook USA. Boise zit dus in de Noord-West hoek van de Verenigde Staten. Zo leer je weer eens wat. Knap dat een band uit de binnenlanden zich heeft weten op te werpen als een belangrijke band, zij het op indievlak. In the USA gebeurt alles in de kustprovincies want dat is hun economisch middelpunt. Mensen trekken daar naar toe. Dus ook de muziek. Built To Spill uit Boise is dus een buitenbeentje. En zo zien ze er ook uit. Bebaarde hippies van het platteland. Of de tijd stil stond. Built To Spill is een apart specimen. Maar zijn ze wel zo apart? Het antwoord is ja en nee. Ja omdat ze iets doen met hun gitaarmuziek dat aan het buitenaardse grenst. Nee, omdat hun muziek in het verlengde ligt van een andere country artiest, Neil Young maar dan wel uit de tijd met zijn Crazy Horse. Dat betekent lange nummers, veel gitaarwerk en nummers die helemaal binnenste buiten worden gekeerd. Built To Spill is Neil Young ten tijde van Everybody Knows This Is Nowhere (1969) maar toch anders. Waar Neil uitgaat van 1 riff en dat 10 minuten volhield, doet Built To Spill daar ook 10 minuten over maar in die ene song worden eigenlijk meerdere nummers gespeeld. De overeenkomst tussen Doug en Neil Young is hun typische Amerikaanse nasale, samengeknepen stemgeluid. Het is zo’n geluid waar de nep van afstraalt, als een masker waarachter men zich tracht te verbergen. Neil Young had daar last van. Built To Spill’s Doug Martsch helemaal, zeker wanneer hij zich moet forceren om boven zijn gitaargeluid uit te komen. Prik je daar doorheen, dan hoor je gave gitaarplaten. De zang wordt dan ondergeschikt.
Built To Spill is dus een gitaarband die in ieder geval 3 zeer goede platen heeft gemaakt. Het gaat om There's Nothing Wrong with Love (Wrong), Perfect from Now On (Perfect) en Keep It Like a Secret (Secret). Dat ze nu nog platen maken, is in wezen in hun blessuretijd. Ze hebben hun kruit verschoten. Wrong (1994) is hun popplaat. Relatief korte nummers, weinig overdub en veel zang (minpunt). Perfect (1997) is het tegendeel. 8 nummers in 54 minuten = 7 minuten per song. Secret (1999) probeert Perfect tot de kern samen te vatten zonder al teveel mellotrons en cello’s. Een lofwaardig streven maar het maakt de plaat minder dan Perfect. Het is te geforceerd. Het slotnummer van Secret is: ‘Broken Chairs’ dat 8 minuten duurt en gelijk de beste song van Secret is. Het is een nummer dat zo zou passen op Perfect. Daarmee zeg ik dat Perfect de perfecte plaat is van Built To Spill. En zo is het.
Perfect bestaat dan wel uit 8 nummers maar in het wezen zijn het er 24. In ieder nummer zitten wel een paar ritme en melodiewisselingen die ervoor zorgen dat delen van de song apart mini symfonietjes worden. 8 minuten songs zijn bijna altijd vervelend. Er is altijd wel een gitarist die moet laten zien hoeveel noten hij in 1 seconde kan proppen. Dat gebeurt hier niet. Doug is de gitaarkameleon. Hij gebruikt zijn gitaar voor zowel emotionele, lyrische passages (a la Pink Floyd’s David Gilmour) als imposante gitaarmuren. En alles daar tussen in. Doug’s gitaarwerk staat in dienst van de songs in plaats van zijn ego. Het is grootse muziek omdat het zowel maf als subliem is. Subliem omdat het innovatief, uitdagend en complex is.
Ook de teksten zijn niet voor de poes. Ze zijn nogal Bijbels georiënteerd. Niet zo vreemd als je van het USA platteland afkomt. ‘Randy Describes Eternity’ gaat over Doug’s jeugd waar op een christelijk zomerkamp 1 van de leraren een lezing hield over het heelal. Die leraar was Randy. De topsong van Perfect is ‘I Would Hurt A Fly’. Iedereen heeft een masker waarachter hij zijn ware ik en dus vaak zijn niet zo frisse gedachten verbergt. Die gedachten zitten je dwars en zijn vervelend net zoals een zoemende, stekende mug dat kan zijn. Misschien nog wel de mooiste boodschap zit in ‘Velvet Waltz’. Iedereen lijdt gedurende zijn leven en gaat dood, En toch zijn we er kwaad om als het onszelf overkomt. Commentaar van Doug: raak er maar aan gewend. Vooruit nog 1: ‘Kicking Out The Sun’. De zon verblindt. Religie maakt mensen blind. Schop de religie maar uit je leven. Je wordt er een beter mens van. Met zo’n stellingname zal Doug niet snel ereburger van Boise worden.
Ik beluisterde Built To Spill en Perfect sprak me direct aan. Dit in tegenstelling tot Secret en (wat minder) Wrong. Na nog meer keren beluisteren, werd die mening er alleen maar sterker op. Perfect is het album waar Neil Young en Pink Floyd samenkomen. Een hemels album.
(Uit: Van Melancholie Tot Herrie – Jan Koenis)

De eerste 4 nummers van dit album zijn vrijwel perfect. Vanaf Velvet Waltz zakt het niveau een beetje in, pas na 5 minuten komt dat nummer een beetje op gang en bij Out of Site gebeurt ook niet zoveel. Bij Kicked it in the Sun is er nog een korte opleving.

De opvolger vind ik toch net iets beter: daar ontbreken de zwakkere nummers.

Dit album heeft iets speciaals, iets ongeëvenaards, waardoor ik steeds weer terugkom bij dit album. Een band gecentreerd rondom onstuimige gitaren was natuurlijk niets nieuws in de jaren ’90, maar deze mannen laten de snaarinstrumenten op zo’n uitgedokterde wijze samensmelten dat het een uitzonderlijk kleurrijk én meeslepend geheel wordt. Ik ben niet muziek technisch genoeg onderlegd om de verschillende stijlen van het gitaarspel te onderscheiden, maar ik heb het vermoeden dat de leden van Built to Spill een diverse trukendoos aan speelwijzen en effecten uit hun gitaren toveren. Het samenspel is echter wat het zo bijzonder maakt.

En de composities, man oh man die composities. Want geen één nummer op dit album gaat van punt A naar punt B, zonder een markant uitstapje in de vorm een tempoversnelling of een onverwachte riff. Blikvangers zijn nagelbijter I Would Hurt A Fly en geweldenaar Randy Describes Eternity. Tornado van lawaai Velvet Waltz en het speelse Kicked It in the Sun zijn ook twee persoonlijke favorieten, maar het gehele album is zeer consistent en ijzersterk.

Doug Martsch heeft absoluut niet een zangstem die ik onder mijn favorieten schaar, maar ondanks zijn beperkte range weet hij op sommige nummers verdraaid veel emoties in zijn zang te leggen. Het past ook wel goed bij het album.

Als ik mijn stoute schoenen aantrek en ik mijn fantasie even de vrije loop laat, dan beeld ik mij in dat, als ik ooit een band zou starten, Ik dan absoluut dit type muziek zou maken. Behalve dat ik bij het horen van dit album direct de gitaren weer in de wilgen zou hangen. Hier kom je toch nooit meer overheen.