Rolling Stones - Hackney Diamonds (2023)

Heb het hele album nu een aantal maal gehoord. Heb er bewust wat langer mee gewacht. Alle ophef en aandacht wat laten weg trekken en er dan eens goed naar luisteren. Moet toch toegeven dat ik, net als velen, uitermate positief verrast ben dat de heren dit er nog uit hebben weten te persen in deze fase van hun carrière en leven. Als je het goed bekijkt dan is dit een logische opvolger van A bigger bang. Ook een heerlijke plaat maar die duurt wat te lang. Hackney diamonds heeft dat euvel niet en voelt daardoor toch net wat fijner aan. Hou je van de Stones vanaf eind jaren 80 (Steel wheels) dan is dit album genieten geblazen! Eigenlijk vind ik alleen het Keef nummer (Tell me straight) een dissonant. Maar dat heb ik met al zijn nummers op elk Stones album. Zal wel aan mij liggen Voor het overige kan ik van elk nummer wel genieten. De toevoeging van Lady Gaga pakt echt geweldig uit! Zonder haar zou het 'gewoon' een leuke Stones blues zijn geweest maar zij tilt het nummer echt naar een hoog niveau.

Leuke plaat maar niet veel meer dan dat. Makkelijk gemaakte en in het gehoor liggende nummers. Opvallend is de vitaliteit. Maar na een paar draaibeurten ken je het wel. Oppervlakkig amusement.

Ja, inderdaad. Sweet Sounds of Heaven past zo op een album van Taylor Swift of Justin Bieber. Je hoeft het echt niet mooi te vinden, maar ik vind oppervlakkig wel echt een heel bijzondere stempel.

Luister Exile on Mainstreet ook eens, ou ik zeggen.

@trabantje: Exile zou bij mij op 5 komen, ook een leuke plaat, maar duurt mij te lang, en daarop ontbreken de voor mij pakkende songs. Exile blijft bij mij niet hangen, en ben de nummers daarop alweer vergeten als hij afgelopen is.

Dag Kalamitsi. Ik ben inderdaad nieuw en ik zal gelijk met de deur in huis vallen: ik ben enorme fan van de Rolling Stones. Toevallig ben ik gisteren nog naar de Rolling Stones tentoonstelling in het Groninger museum geweest (echt een aanrader).
Dit album kan mij echter niet heel erg bekoren. Wellicht hang het samen met het feit dat dit het eerste album is waarop Charlie Watts niet meer de drummer is. Het klinkt behoorlijk over geproduceerd en dat vind ik totaal niet bij de Rolling Stones passen. De Rolling Stones klonken altijd op een positieve manier een beetje rommelig. Ik heb altijd het idee dat ze enorm veel plezier hadden in het samen spelen en op dit album mis ik dat. Dit is overigens niet nieuw o.i.d, op veel later werk mis ik de bezieling.

Ook vind ik op dit album de gastartiesten niet heel erg veel toevoegen. 11 topspelers vormen nog geen goed elftal, zoveel is duidelijk.

Hackney Diamonds is het eerste album van The Rolling Stones die ik helemaal tot me heb genomen. Ooit in de jaren 90 heb ik het eens geprobeerd met het album Sticky Fingers. Maar het pakte mij totaal niet. Jarenlang staan 2 albums van hen (Best Of en Flashpoint) te verstoffen in mn platenkast. Behalve de hits vond ik de band niet veel aan. En dat ligt geheel aan mij, gewoon mijn cup of tea niet.
En dan is daar ineens Angry! Mijn interesse is gewekt en voila een best heel behoorlijke plaat. Gewoon een fijne rock (en roll) album die makkelijk in het gehoor ligt en een hele fijne productie kent. Voor mij is behalve Angry ook Bite My head Of een van de betere tracks. Hoogtepunt is natuurlijk het heerlijke Sweet Sounds Of heaven. Maarrrr de afsluiter Rolling Stone Blues is ook een pareltje in al zn eenvoud. De perfecte slotstuk van de meest iconische rockband ever?

Dit misstaat niet tussen het beste werk wat mij betreft! Klinkt echt heel goed, verbluffend eigenlijk.. neem de nummers Live by the Sword en Sounds of Heaven, geweldig, kunnen zich zo meten met eind jaren 60/begin jaren 70. Met speciale vermelding voor de stem van Mick Jagger uiteraard!! Hopelijk wordt er naast de Amerikaanse tour nog een Europese aangekondigd, dat zou fantastisch zijn.

Wat moet ik hier mee? Ik ben sowieso niet de grootste Stones fan. Ik apprecieer wel wat muziek van hen, maar een hele plaat vind ik meestal wat veel. Maar ik ken ze wel genoeg om dit te beoordelen. Om met de deur in huis te vallen: Is het slecht? Nee hoor, het is best ok. Maar er zit iets glads, gemakzuchtig in dat mij tegensteekt. Het leuke aan The Stones is dat rauwe, bluesy, op het randje, dat geile. Dat ontbreekt. Het klinkt wat braaf. Er zijn wel wat goede nummers tussen (Sweet sounds of heaven, Bite my head off)

Als ik een top 100 maken van Stones nummers staat er echt geen enkel nummer van deze plaat tussen. Dat krijg je met zo een backcatalogue. Zet het naast de rest van hun oeuvre en het eindigt voor mij achteraan net voor Dirty work (die ons wel Harlem shuffle gaf) en Undercover. Mijlenver voor Bridges to Babylon (maar dat is niet moeilijk).

3,5*

Ik heb de Japanse cd ook maar besteld, daar staat Ghost town wel op, en dat vind ik echt de cd recht doen. Nog net één extra lekker nummer, en Charlie er ook nog bij.

Overigens draait Radio 2 momenteel een remix van Mess It Up, gemaakt door Purple disco machine, wat is dat een verschrikking zeg. Alle Stones sound is daaruit verdwenen. Echter zal het misschien wel weer een ander publiek aanboren.

Ik had ook nooit verwacht dat die remix airplay zou krijgen. Vind het niet eens verkeerd klinken maar dit soort dingen hoeven zij wat mij betreft echt niet te doen. Het is een beetje goedkoop zelfs.