Op de één of andere wijze is Led Zeppelin altijd wat langs me heen gegaan. Wat de hardere muziek betreft vond ik in de vroege jaren '70 Uriah Heep en Deep Purple leuk. Naast natuurlijk Alice Cooper, Slade en Sweet. Als 13 jarige was mijn smaak al net zo breed als tegenwoordig
Whole Lotta Love vond ik wel een leuk nummer indertijd (al kon het tussenstuk mij niet boeien) maar met Stairway to Heaven had ik helemaal niets. Vrienden hadden hier ook niets mee en zo kon het gebeuren dat mijn platenkastje (en later cd-kast) helemaal niets bevatte van Led Zeppelin.
Toen ik Mothership vorig jaar in Engeland tegenkwam voor 5 pond heb ik 'm toch maar meegenomen. Al was het maar om toch eens een staalkaart van hun oeuvre te beluisteren.
En de muziek valt me helemaal mee. Een nummer als de Immigrant Song bleek ik nog wel te kennen. Iets wat helemaal gold voor Kashmir - een fantastisch in elkaar gezet nummer. Ik kan nu ook goed horen dat andere bands hier inspiratie ophaalden: in Barracuda van Heart (fervente LZ fans!) hoor ik Achilles Last Stand terugkomen en in bijvoorbeeld Get it On van Kingdom Come hoor ik Kashmir.
Ik denk niet dat LZ ooit mijn favoriete band zal worden. Daarvoor zit er soms wat teveel gepiel bij. Maar een nummer als Kashmir is wel weer weergaloos mooi gedaan. Blij dat ik deze band na al die jaren toch "ontdekt" heb.
Deze dubbel-cd klinkt overigens goed, de hoes is geweldig en er zit een mooi boekje bij met de historie van de band en mooie foto's.