Fontaines D.C. - Romance (2024)

Moeilijke plaat, en wat btw een spuuglelijke hoes. Heb 'm nu 3 keer geluisterd, en er beklijft toch wat. Nog even afwachten gezien de zeer gemengde reacties. Ben er nog niet uit, maar romantisch vind ik het zeker niet.

Toen Dogrel in 2019 uitkwam was ik direct fan van deze (toen nog) "jonge honden". Moet wel bekennen dat het album, in de praktijk van alle dag, niet heel vaak meer door mij wordt opgezet. Latere albums heb ik wel beluisterd, maar niet meer aangeschaft.
Deze Romance nu een aantal keer opgezet de afgelopen twee dagen en ben, ondanks dat het nauwelijks met Dogrel is te vergelijken, toch weer terug bij het enthousiasme van 2019.
Toegankelijk album (zie hierboven zelfs de term mainstream voorbijkomen).

Ik voel een aandrang om het woord ‘meesterwerk’ te typen, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het daar veel te vroeg voor is, want voor dat je het weet heb je er spijt van en te bedenken heb ik me toch weer beet laten nemen door een hype of de waan van het moment. Dus ik wacht nog maar even tot een aantal maanden verder, want misschien ben ik het dan inmiddels weer spuugzat. Inmiddels weer erg genoten van een aantal nummers, waarin zoveel gebeurt zoals het nummer Starbuster. Ik las ergens, elk nummer is een soort ‘event’, lijkt me ook wel een aardige omschrijving.

Het is lang geleden dat ik zo in de ban geweest van een nieuw album, en dat bij een band die ik door de laatste twee albums een beetje uit het oog was verloren. Death Kink, wat een nummer!

Ik moest wel lachen toen ik een bepaalde recensie las waarin gezegd werd dat deze gasten er uit zien als de leden van Korn, die auditie doen voor een musical van Bassie en Adriaan. Wel helemaal van deze tijd natuurlijk.

Weer een aardige plaat van de mannen, maar niet zo beklijvend als Skinty Fia. Veel songs voelen voor mij als een soort leentjebuur van andere artiesten - bij 'Romance' komt de mosterd van Depeche Mode, bij 'Bug' is het Blur en bij 'Death Kink' zijn het de Pixies. Met andere woorden, het is me te weinig Fontaines D.C.

Starburster is ter dege een verslavende track, en Favourite is onweerstaanbaar.

Hier roepen we bij het overigens geweldige Death Kink: Kasabian!

Wat mij vooral opvalt: dit album lijkt veel minder een eenheid dan hun vorige worpen. Het voelt af en toe als een bijeengeraapt zooitje i.p.v. een coherent geheel.

Exact!

Wat er zo bijzonder is aan Favourite, ontgaat me wel. Dan hoor ik liever Jackie Down The Line als typisch radioliedje.

De duffe Wikipedia werpt enig licht op de achtergronden/totstandkoming van Romance. Dit lijkt me veel interessanter om te lezen dan de meeste halfgare oordelen over dit album.

Aan de ene kant wel met je eens maar die halfgare oordelen is voor sommigen juist de lol van deze site. Wikipedia is een feiten site. Hier op MuMe wordt wat meer de subjectiviteit getoetst en/of beoordeeld aan de objectiviteit.

Maar het is natuurlijk maar wat je persoonlijk interesseert.

Bedankt, een halfgare schijtplaat. Dat is het inderdaad!

Mindere intro, maar los daarvan wel een goede start van het album met onder meer de single Starbuster en de opvallende keelgeluiden die daarbij horen. Het album zakt voor mij wel halverwege in met wat anoniemere songs die minder memorabel waren. Gelukkig eindigt Romance nog sterk met het snedige Death King en het mooie Favourite. Mogelijk zit een stijging er bij herbeluistering er nog wel in.

Helemaal mee eens, de plaat heeft een sterk begin en een dito einde. Alleen willen die nummers maar niet echt bij mij blijven hangen. Bij hun vorige elpees was dat toch anders.

Vanmiddag naar de (nog enige) plaatselijke platenboer om het cd-tje aan te schaffen.....
Hele winkel doorgezocht, maar nergens te vinden (had mijn leesbril niet mee, dus dacht dat het daar aan lag).

Vraagje dan maar aan de vriendelijke reus bij de toonbank.
"Meneer ik was zaterdagochtend al door de hele voorraad heen" vertelde de echtgenoot van Olijfje, "morgen komt er een nieuwe voorraad binnen".

Hij heeft er al 15 gereserveerd staan voor morgenmiddag.
Als het mee zit is er dan ook eentje voor mij bij......

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Fontaines D.C. - Romance - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Fontaines D.C. - Romance
Fontaines D.C. kiest op haar vierde album Romance voor een andere weg en levert een groots en meeslepend en bij vlagen zelfs wat bombastisch klinkend indierock album af, dat uiteindelijk toch weer klinkt als Fontaines D.C.

De Ierse band Fontaines D.C. citeerde met name op haar eerste twee albums stevig uit de archieven van de postpunk, maar liet op album nummer drie horen dat het ook met andere invloeden uit de voeten kon. Op Romance tapt de Ierse band weer uit een ander vaatje. Het album doet me persoonlijk heel vaak denken aan The Smashing Pumpkins in hun beste dagen, maar er komen ook flink wat invloeden uit een aantal decennia Britse rockmuziek voorbij en ook het soloalbum van Grian Chatten heeft invloed gehad op Romance. Het is na de vorige drie albums wel even wennen, maar als alles op zijn plek is gevallen is ook het vierde album van Fontaines D.C. weer een fantastisch album.

Na Dogrel uit 2019, A Hero's Death uit 2020 en Skinty Fia uit 2022 is de Ierse band Fontaines D.C. alweer toe aan haar vierde album. Het is een ware zegetocht die de band uit Dublin de afgelopen vijf jaar heeft afgelegd. Het is een zegetocht die begon met waarschijnlijk het meest indrukwekkende debuutalbum van 2019, maar ook de andere twee albums doken op in heel veel jaarlijstjes.

Fontaines D.C. liet zich op Dogrel vooral invloeden door de postpunk zoals die aan het eind van de jaren 70 werd gemaakt, maar bleef hier niet in steken. De band was destijds zeker niet de enige band die zich liet inspireren door de pioniers van de postpunk, maar Fontaines D.C. was voor mij wel de meest interessante van het stel. Fontaines D.C. liet zich op Dogrel niet alleen breder beïnvloeden, maar kwam ook op de proppen met een serie geweldige songs en beschikte met Grian Chatten bovendien over een zanger die niet alleen maar vertrouwde op de wat mij betreft vaak irritante praatzang.

Op A Hero’s Death omarmde Fontaines D.C. de postpunk net wat steviger, maar tegenvallen deed het tweede album van de Ierse band zeker niet. Op het inmiddels ruim twee jaar oude Skinty Fia viel vervolgens alles op zijn plek. De band die inmiddels was uitgeweken naar Londen liet op haar derde album horen dat het binnen meerdere genres uit de voeten kan en bleef dit keer ver verwijderd van de gebaande paden van de postpunk met praatzang. Het leverde een razend knap album op, dat ik persoonlijk een stuk beter vond dan zijn twee voorgangers.

Vorig jaar stond in het teken van het soloalbum van Grian Chatten, dat af en toe klonk als een singer-songwriter album, maar 2024 staat weer in het teken van Fontaines D.C., dat deze week terugkeert met Romance. De Ierse band, die nog altijd Londen als thuisbasis heeft, zette met Skinty Fia een reuzenstap, maar de stap die de band zet op Romance is nog een stuk groter. Het album lijkt in bijna niets meer op de eerste twee albums van de band en hoewel invloeden uit de postpunk zeker niet helemaal zijn verdwenen, spelen andere invloeden een grotere rol op het vierde album van de band.

Romance is een album dat hier en daar flirt met stadionrock, maar veel vaker met de betere indierock uit de jaren 90. Het is een album dat, mede door het gebruik van synths en strijkers, minder donker klinkt dan zijn voorgangers, al zijn de donkere wolken niet helemaal verdwenen. Romance laat zich breed beïnvloeden door uiteenlopende soorten indierock, maar een aantal tracks had ook niet misstaan op het soloalbum van Grian Chatten, die zich ook op Romance manifesteert als een prima zanger.

Ik heb bij beluistering van Romance echt veel meer dan eens associaties met de muziek van The Smashing Pumpkins uit de jaren 90. Een aantal tracks op Romance had absoluut niet misstaan op de grote albums van de Amerikaanse band. Hier blijft het niet bij, want Romance schiet zoveel kanten op dat ook de associatie met de omgevallen platenkast met zo ongeveer alles dat de Britse rockmuziek de afgelopen decennia interessant maakte nauwelijks te onderdrukken is. Van Echo & The Bunnymen tot Depeche Mode en van The Smiths tot Blur, alles komt voorbij.

Zeker de wat zwaarder aangezette en groots klinkende tracks op het album zijn mijlenver verwijderd van de muziek die de Ierse band op haar eerste twee albums maakte. Liefhebbers van donkere postpunk zullen daarom waarschijnlijk flink moeten wennen aan het nieuwe geluid van Fontaines D.C., maar na een paar keer horen ben ik behoorlijk onder de indruk van Romance, dat echt aan van alles en nog wat doet denken, maar dat wat mij betreft ook een typisch Fontaines D.C. album is, dat ook nog eens weergaloos is geproduceerd door topproducer James Ford. Prachtalbum al met al. Erwin Zijleman

Opvallend: Romance heeft 4 dagen na de release al ruim meer stemmen (141 om 124) dan de andere grote hypeplaat van 2024, en een stuk hogere beoordeling (4,05 vs. 3,83). Wel core MuMe dit Te weinig poptimisten en fans van vrouwenstemmen op deze site om daar snel verandering in te brengen. Blankemannen-/indiejannenrock is al sinds mensenheugenis het populairste subgenre op deze site.

Op RateYourMusic zijn de rollen precies omgedraaid, 3,57 / 3242 tegenover 3,88 / 31834. Tijd om op RYM te gaan recruiten, beetje verjonging op MuMe zou zo slecht niet zijn

Overigens niks tegen Fontaines D.C., leuk live bandje Singles Starbuster en Favourite nodigen sowieso uit om de rest van het album ook te gaan beluisteren.

Fans van vrouwenstemmen..ik snap dat echt niet. Ik neem aan dat de meeste mensen niet zo gevoelig zijn aan gender. Indien wel, begrens je jezelf alleen maar...

Je kan toch ook dol zijn op vioolmuziek zonder jezelf te beperken? Dat betekent helemaal niet dat je begint te projectielbraken als je een keer een cello hoort.

Hoezo? Een vrouwenstem klinkt anders dan een mannenstem. Ik heb zelf ook een lichte voorkeur voor vrouwenstemmen, betekent niet dat ik dan niet naar mannenstemmen luister.

Een voorkeur heeft niets te maken met begrenzen.

Ja, dat klopt wat je zegt. Maar Gretz stelt het wel scherp. Qua vakjes..
Hijzelf beluistert wel zeer veel vrouwelijke artiesten..bij de gemiddelde mens overlapt het of maakt het niet uit.

Er zijn nu eenmaal situaties in het leven waarin ik absoluut geen mannenstem wil horen ik ben dan inderdaad heel gendergevoelig

Fontaines D.C. heeft voor mij tot nu toe alleen maar voltreffers gehad wat betreft hun albums. Een duidelijke favoriet kan ik niet echt aanwijzen, het hangt van mijn stemming af welke ik het liefst op zet. Die veelzijdigheid vind ik ook een grote kracht van de band.

Na het uitbrengen van de eerste single Starburster was ik gelijk weer erg enthousiast voor deze worp. Met tweede single Favourite bleek wel dat het de meest veelzijdige plaat en tegelijk toegankelijke plaat zou gaan worden. Dat laatste is zeker waarheid geworden.

Ze klinken hier een stuk toegankelijker, maar zonder dat het spannende dat de band heeft verloren is gegaan. Over de gehele linie is het gewoon weer een ijzersterke plaat met geen enkel minder nummer. Het is voor mij een goed teken als een album aan je voorbij vliegt zonder dat je het bijna door hebt. Stiekem had ik zelf gehoopt op een album dat iets meer in de lijn van Starburster zou liggen. Het enige wat voor mij nog ontbreekt om een hogere score te geven is, is nog een bepaalde binding met meer nummers van de plaat. Het is even afwachten of dat stukje enthousiasme nog komt of dat het blijft hangen op 4*.

Jeetje, wat een heftige reacties roept dit album op zeg. Verbaast me wel, want als je kijkt naar de ontwikkelingen die de band per album doormaakt is deze bonte trip vol onverwachte wendingen toch wel min of meer wat we mochten verwachten. De rode draad blijft de met rauwe schwung gebrachte persoonlijke poëzie van Grian, die op zijn wonderschone soloplaat van vorig jaar wat mij betreft een voorlopig hoogtepunt bereikte. Maar de band is duidelijk meer dan hij alleen, dit zijn hongerige muzikanten die naar steeds weer nieuwe wegen zoeken om zichzelf vorm te geven. Iemand schreef hier al dat elk nummer op dit album een belevenis is en dat is precies zoals ik het ook ervaar. De eenheid is daardoor wel ver te zoeken, maar of die gefragmenteerdheid de spannende charme van dit album is of juist een struikelblok zal denk ik vadertje tijd moeten uitwijzen. Ik ben benieuwd wat de toekomst van deze heren nog meer allemaal brengen zal, maar om de ‘beschermheilige der kameleons’ maar even te parafraseren: saai zal het zeker niet worden.

Waarom zou je er geforceerd een verandering in willen brengen? en waarom zouden poptimisten deze plaat niet goed kunnen beoordelen? Het kan ook zijn dat de meeste poptimisten (zoals jij ze noemt) het weinig kan schelen hoe deze plaat klinkt.
Ik vind btw dat deze plaat moeilijk te vergelijken is met Charli XCX's brat.

BTW: Ook niet blanke-mannen indie is heerlijk om naar te luisteren, bijvoorbeeld een Bartees Strange of een Ghostpoet.

Die opmerking maakte ik vooral gekscherend. MuMe heeft een nieuwe aanwas idd niet nodig, met de groep van enkele duizenden actieve leden houden we de site ook wel draaiende. Maar zou het voor de diversiteit wel tof vinden als jongere muziekliefhebbers de site ooit ook weer gaan vinden. Zoals dat in de 00s en begin van de 10s wel gebeurde.

Met de poptimisten doelde ik op de relatief lage beoordeling van brat en het beperkt aantal stemmen ivm de populariteit op RYM. Niet in relatie tot Romance. Denk overigens dat er genoeg poptimisten zoals ik ook erg goed gaan op Fontaines D.C.


Ben ik het uiteraard mee eens. Wou meer gezegd hebben dat ik het opvallend vind dat er zulke aanzienlijke verschillen zitten in de populaties van RYM en MuMe.

Als je naar RYM's Top albums of 2024 gaat kom je daar o.a. ook Magdalena Bay - Imaginal Disk, Cindy Lee - Diamond Jubilee, Ulcerate - Cutting the Throat of God en Parannoul - Sky Hundred tegen in de top 10. Geen albums die hier op MuMe op veel respons kunnen rekenen.

Dus ondanks dat MusicMeter en RateYourMusic precies dezelfde insteek hebben, zijnde een (muziek)ratingwebsite bestaande uit een database en een forum, zijn er grote verschillen zichtbaar bij de toplijsten en de individuele albums.


Bartees Strange erg vet inderdaad, heb het geluk gehad om hem een keer of 5 in het voorprogramma te zien spelen van een favoriet Amerikaans bandje

Ja ik vond dat bijvoorbeeld de laatste van The Smashing Pumpkins daar ook een realistischer beoordeling kreeg dan die belachelijke hoge score hier. Soms kan je het inderdaad niet begrijpen, dat gedeelte snap ik sowieso.

Vet, dat je Bartees Strange al een paar keer hebt gezien. Helaas doen ze geen voorprogramma bij Fontaines D.C.
We moeten het met Wunderhorse doen.

Dit is een van mijn favoriete albums van het jaar. Wat me heel blij maakt is hoe Fontaines D.C. er hier in slagen om iets heel interessant en creatief te doen - klopt, er zijn duidelijke invloeden, maar de combinatie van en hoe ze gebouwd hebben op deze invloeden komen in mijn mening wel samen in een heel individueel geluid - maar tegelijk ook zeer toegankelijke nummers maken. De openingstrack is misschien niet zo representatief en kan luisteraars mogelijk afschrikken, maar er staan heel wat songs op deze plaat waarvan ik zeker ben dat ze een veel wijdere groep muziekfans kunnen aantrekken.

De 90s grunge invloeden waren meteen duidelijk wanneer ik hier voor het eerst naar luisterde, maar ik ga ook akkoord met een review hierboven dat er ook elementen van Blur te horen zijn - die mix van bratty attitude, maar ook focus op melodie. Wat we het meest van al aanspreekt is de manier waarop Grian Chatten de nummers leven inblaast, zijn levering is heel beklijvend en overtuigend.

P.S. Ik ben ook fan van Brat, dus het hoeft zeker niet either/or te zijn

Haha geweldig, ik weet precies bij welke reus in welke winkel je bent geweest. Is het inmiddels gelukt? Plaat voor de eerste keer geluisterd, vind het aardig, heeft nog een aantal luisterbeurten nodig voor ik een oordeel ga geven. Death Kink heeft (vind ik) een enorme Pixies vibe

Wat een plaat. De eerste indruk was wat tegenvallend. Persoonlijk hou ik vaak van de wat ruigere songs dus dit was even wennen bij de eerste luisterbeurt.
Toch is er iets aan dit album wat ervoor zorgt dat hij sinds de release eigenlijk gewoon op repeat staat.
De variatie in songs is geweldig. Ik denk dat ze live naadloos in hun toch al geweldige repertoire passen. Hoop ze snel weer eens live te zien. In 2022 op BKS gezien en werd omver geblazen.

Favorieten: Death Kink en Sundowner