Fontaines D.C. - Romance (2024)

Vandaag aangeschaft op vinyl, had geen zin in de aanschaf van een goedkopere papieren CD, ik haat die nieuwe verpakkingen echt grondig. Het vinyl is geen 180 gram, maar van flinterdun suikerspin roze plastic, wat het dan toch wel aantrekkelijk maakt. De eerste 3 albums van Fontaines D.C. had ik al in de kast en ze zijn gewoon allemaal sterk, en mijn fandom werd bovendien versterkt door een geweldig liveconcert vanuit een lege gevangenis, zonder publiek, en wat bereikten ze daar een hoog niveau. Dit vierde album is toegankelijker, hetgeen een bewuste keus lijkt om een groter publiek te bereiken. Dat laatste zal ongetwijfeld lukken, want toegankelijker of niet, ook deze vierde worp is over de hele linie ijzersterk. Er is al veel gezegd over dit album hierboven, dus ik beperk me tot een aanschafadvies voor de twijfelaars en de vele nieuwe fans, die er zeker zullen komen. Fijne band.

Een goede plaat. En ben het allemaal eens gaan luisteren na de verhalen. Deze laatste aantal keer geluisterd. Alleen vanaf Bug t/m Horseness in the Whatness, wat kakt het allemaal in dan. (En luister ook artiesten als Bon Iver en Ben Howard)

Favorite is een lekker nummer, maar gaat denk toch niet blijven hangen.
Vind het eerlijk gezegd allemaal wat doordacht en als oorwurmen geproduceerd.
Voor mij word dit geen modern classic album als bijvoorbeeld Turnstile - Glow On.

Briljante plaat, zoals we gewend zijn van ze. Helaas wel één skipmoment: "Sundowner".

Ik heb tot nu toe 1 track aangeklikt als favoriet en dat is Sundowner

Voor mij is Sundowner, naast Starburster, ook het hoogtepunt van deze leuke, diverse plaat. De verscheidenheid aan stijlen komt helemaal niet geforceerd op me over, maar voelt juist naturel. Die combinatie maakt dat het album heel makkelijk wegluistert. Ben benieuwd hoe lang het beklijft maar ik vermaak me hier momenteel goed mee.

Bug en Death Kink zijn hier zwaar favoriet! En dat terwijl de singles al zo fantastisch zijn.

Deze plaat of die van The Blinders gaat plaat van het jaar worden. Ook echt een dikke aanrader
The Blinders - Beholder (2024) - MusicMeter.nl

Death Kink beste nr op de plaat!

Precies Ik vind zelf Sundowner het enige zwaktepunt, al is dat alsnog relatief.

Na het lezen van alle loftuitingen was ik best wel benieuwd naar dit album, ik heb de debuutplaat hier nog ergens staan maar al tijden niet meer gedraaid. Dat gaat na het beluisteren van dit album ook niet veranderen. Ik ben gek op post-punk maar dit pakt mij totaal niet. Komt voornamelijk door de zanger, die vind ik persoonlijk niet bijzonder. Muzikaal klinkt het wel leuk maar ik kan er niet echt enthousiast over zijn. Ga het later nog een keer proberen maar hou het nu eerst bij 3.5 ster.

Was deze vergeten markeren als persoonlijke mening en kon niet meer editen, dus bij deze

Markeren als persoonlijke mening kan altijd nog, zit geen tijdslimiet aan vast. (Na plaatsen van je bericht het grijze sterretje bij je score aanklikken.)

Oh fijn, bij deze aangepast! Bedankt voor de tip!

Ik ook! Klinkt meer als dat heerlijke Shoegaze genre.

Goh, wat een hoop hoge stemmen. Ik vind 'm tegenvallen.

Toch kijk ik uit naar het concert in november. Ze hebben een hoop geweldig materiaal.

Het is iets te gepolijst denk ik? Misschien verlang ik te veel naar een Dogrel deel 2. Ik geef het later nog een kans.

Zou ik zeker doen!

Hier en daar wordt trouwens vooral Grian Chatten opgehemeld als songwriter. Hij is hier dan wel grotendeels verantwoordelijk voor de teksten, maar alle verslavende muziek werd door de heren gezamenlijk geschreven.

Geweldig album. Heeft alles in zich om een klassieker te worden. Op naar de platenzaak.

Samen met Big Thief toch wel de grote bands van dit moment. En een voorbeeld van een band die zich durft door te ontwikkelen en zich daarbij niet in de voet schiet. Een keur aan stijlen en invalshoeken, fijn, maar vooral gewoon goede songs met een kop en een staart. En de plaat begint uitermate sterk met de eerste drie nummers. De toon is direct gezet, de plaat grijpt je beet en laat niet meer los. Fontaines D.C., vier platen onderweg en de nog allemaal sterk tot zeer sterk.

Ik kom zonet van hun exclusief concert in Wintercircus Gent en haha, mannekes toch, wat een band. Wat een plaat. Wat een energie. Zoooo verslavend GOED!

Ik hoor het niet. Al is dit album stukken beter dan de voorgaande, maar die zal ik eens in de herdraai doen. Wat betreft dit album: melodisch redelijk goed. Productie is wat vlakjes (soms poppy gladjes zelfs), had meer uitgesproken smaak mogen hebben. Maar ik leg het album een paar weken weg en beluister dan opnieuw.

Typisch een vervolgalbum van een band die vanuit de indie doorstoomt naar de big leagues (althans dat probeert).
Meer geproduceerd, minder rauw, meer crossover.
Dat gezegd hebbende doen ze dat bepaald niet slecht.

Johnny Marr wist jij hiervan en wij maar baantjes trekken in het zwembad

Hij wist dat ik een duoticket had kunnen bemachtigen en had nog gehoopt van mee te kunnen, maar tevergeefs, m'n vriend wilde ook maar al te graag mee

Ah achzo, ja zal wel snel uitverkocht zijn idd! Had er zelf in ieder geval niks van opgevangen dacht ik.

Tickets waren niet te koop hé, je kon ze enkel winnen via StuBru en 3FM!

Ah ok dat verklaart het, luister nooit naar de radio

Ik wist, ik wist. Maar onze summer bod is ons dankbaar.

Na een vakantie op Mars met royale vertraging toch met de nieuwste van Fontaines D.C. weer de lucht mogen ingaan, wat een weelde. Ok, die hoes van hun vierde album ziet er op het eerste flauw en melig uit met dat softroze huilende hartje. Maar wat een indrukwekkende inhoud schuilt er achter die elf kort gehouden leuke nummers waarop echt alles klopt. Het gaat daar dus over romantiek zogezegd, maar dan weer enkel door de zelfrelativerende, donkertrieste bril waarmee Fontaines D.C.'s frontman Grian Chatten en zijn kompanen de wereld der emoties aankijken.

Het blijft sinds 2016 almaar crescendo gaan met dit vijftal. Niet in het minst na Chatten's opmerkelijke prestatie van vorige zomer waar hij de wereld aangenaam verraste met zijn jaarplaat 'Chaos For The Fly', knaller van een solodebuut. Bij Fontaines D.C. klinkt hij intussen als vanouds weer fantastisch en verfijnd als zwijmelende lijkbidder van dienst, maar op zijn stempalet zitten blijkbaar nog heel wat méér kleuren.

Eigenlijk schittert dit nieuwe werkstuk in zijn geheel als één oogverblindende rit over de Icefields Parkway, waarbij de Ieren hier in muzikale hoogtepunten grossieren als waren het die adembenemend op elkaar opvolgende landschappen, gletsjers en besneeuwde bergtoppen die elkaar in al hun diversiteit en schoonheid de loef afsteken. Het totale evenwicht halen zij omwille van hun doorgedreven ernst voor het vak en mede dankzij meester-dirigent Arctic Monkeys/Blur-producer James Ford die alles schitterend in juiste banen leidde.

'Romance', het album is één wervelende expositie van stijlen samengebracht in een symfonie van songs die je als duiven bij zonsopgang voor je ziet opstijgen. Stuk voor stuk zijn ze het waard ze in hun volle diepgang te ontdekken.

Aftrapper 'Romance', een geheel atypisch titelnummer als Fontaine D.C.'s eigenzinnige openingszet 'into the darkness'. Dit is dus Fontaines D.C.-nieuwste stijl, een donkere ouverture zowaar, vol sombere elektronica, met die enorm onheilspellende pathetiek van de beste metal- en progrockbands. Arenagroot geluid kortom met naar het einde haast de dreigend laag overscheurende Pink Floyd-helicopters. Daarbinnen lyrics over liefde en relaties. Jawel, misschien is romantiek gewoon een plek, steekt de zoekende Chatten van wal, iets waar elkeen individueel en driedimensionaal tegenaan kijkt. Daarmee is nog maar de kop eraf en zijn voor dit 'Romance' al onmiddellijk de torenhoge verwachtingen gewekt.

Vervolgens die complexe eerste single en klassieker in spe 'Starburster', waar je eerst op het verkeerde been wordt gezet. Zomaar opstarten in een serene The Beatles-mood, om daaropvolgend verder in paniekerige hiphopsferen loos te gaan. Terwijl een wanhopige Chatten weer een neerwaartse spiraal beschrijft, klinkt hij bij wijlen, vergeef de omschrijving, zalig echt alsof ie finaal aan 't verzuipen is.

Het angstige 'Here's the Thing' dan, de derde single, die meedogenloos elektrisch geladen voorbijschiet in zijn knoestig doordringende nineties-toon.

In het uitdagende 'Desire' haalt Chatten uit als ware hij een jonge Chris Martin op ijle Coldplay-hoogte. Een vocale topper met 's mans stem in ontelbare lagen. Een Fontaines D.C. bovendien met een heus strijkkwartet in een heerlijk centrale rol.

Sluit aan het dromerige 'In the Modern World', dat baadt in een hemels Lana Del Rey-sfeertje en waar in al de wervelende harmonieën Chatten vrij van alle hedendaagse angsten zijn onverwacht kortstondig moment van griezelige vrede en onthechting beleeft.

Het opzwepende 'Bug', dat is een o zo oergezellig-samen-in-de kamer-met-elkaar-musiceren-nummer. Pakkend in zijn eenvoud en directheid, meer moet niet om toch groot te zijn.

'Motorcycle Boy' dan weer, waar waardige piano doorklinkt, een waarschuwende song voor Chatten's jongere broer, die net zo goed van de hand van Pumpkin-voorman Billy Corgan kon zijn.

'Sundowner' is gedrenkt in zijn diepe bassen en etherische vocals, waarin gitarist Conor Curley zijn eigen ode aan de vriendschap aanheft. Een onverwacht niet door Chatten gezongen song.

Het breekbare 'Horseness Is the Whatness' is naar een citaat uit James Joyce's 'Ulysses'. Een hartverscheurende Chatten als op hartslag voortgetrokken door trage strijkers.

Het brutale en allerzwartgalligste 'Death Kink' drijft dan nog eens op datzelfde 'Nirvana Unplugged'-sfeertje dat ook 'Bug' in zich had. Dampende en pure emotie in het licht van de apocalyps, met een volleerde grunge-gitaarsolo er gewoon gratis bij.

Tenslotte van de duisternis van opener 'Romance' helemaal naar het licht van prachtige afsluiter 'Favourite', het hart van de plaat. Op een gedreven The Cure-aanvoelende gitaarlijn opnieuw eerbetoon aan de hechte vriendschapsbanden tussen de groepsleden. Een tweede single ook zo gedoopt omdat het ook werkelijk ieders favorietje bleek, gebaseerd als het was op de uiteenlopende emoties uit hun persoonlijke levens. De videoclip is wat dat betreft dan ook onthullend. De gasten van Fontaines D.C., ja, ook zij houden onbeschroomd nostalgisch vast aan de romantiek van hun verledens.

Al was met hun drie voorgangers al een stevige reputatie opgebouwd, voor de twijfelaars en vooral voor de nieuwe fanbase breekt Fontaines D.C. met dit zeer aanstekelijke 'Romance' de deur nu helemaal wijdopen. Wat is Fontaines D.C. monumentaal geworden. Hier zijn geweldige songschrijvers aan het werk die zelfverzekerd en doordacht steeds verder van broeierige postpunk hun weg zijn gegaan. Maar die onder die veranderde, meer toegankelijke, grootsere gedaante evenwel eenzelfde cool, weerbarstigheid en agressiviteit blijven etaleren. Hoe terecht bejubeld ze al waren en hoe sterk voorheen al de energie uit hun live-performances spatte, met deze foutloze 'Romance' verbluffen ze dus opnieuw en totaal. Dit opwindende, inventieve vijftal uit Dublin is vanaf heden de urgentste keuze voor elk festival met naam op zoek naar zijn headliners. 'Romance' wordt gegarandeerd een van de briljantste platen van 2024 en op hun volgende passage gaat minstens iedereen gewoon weer mee. Het wordt heel druk daar aan het podium en in de moshpits van Fontaines D.C.

Fontaines D.C.:
- Grian Chatten - zang
- Conor Curley - gitaar
- Carlos O'Cornell - gitaar
- Conor Deegan III - basgitaar
- Tom Coll - drums

Meer dan ooit, voel ik me OUD bij een album als deze. Ik ben er 43.
Ik probeer het nu nogmaals (btw, moeilijke gelaagde muziek is dit verrevan, dus veel moeite kost het niet), maar nee, echt alles doet me denken aan de rockmuziek van vroeger, uit mijn jeugd. Misschien dat twintigers en dertigers daarom niet diezelfde ervaring hebben. van been there done that.
De muzikale avonturier in mij wil niet terug naar wat hij al kent.
Ik snap weliswaar perfect waarom dit nu zal aanslaan bij een groter publiek. Meer fun, meer hits nog live. Succes gegarandeerd. Ik vond Fontaines DC gewoon een stuk intenser voor dit album. Dat gevoel dat ik in 2022 had is echt volledig weg..als een verliefdheid die over gaat. Door corona het momentum op bks gemist dat ik er had willen bij zijn. Gelukkig wel in Trix gezien.

Het is omdat Skinty Fia zo goed was..
I Love You, wat een mothafuckin classic...

Don't believe the hype. De ware classic is de vorige

Nog een paar keer geprobeerd maar dit is totaal niet aan mij besteed. Heeft ook niets met post-punk te maken zoals overal wordt gescandeerd. Score naar beneden bijgesteld, deze gaat hier niet in de collectie komen in ieder geval. Nieuwe ronde nieuwe kansen...