menu

The Band - Stage Fright (1970)

mijn stem
3,84 (142)
142 stemmen

Canada
Rock / Roots
Label: Capitol

  1. Strawberry Wine (2:36)
  2. Sleeping (3:17)
  3. Time to Kill (3:28)
  4. Just Another Whistle Stop (3:54)
  5. All La Glory (3:35)
  6. The Shape I'm In (4:00)
  7. The W.S. Walcott Medicine Show (2:59)
  8. Daniel and the Sacred Harp (4:13)
  9. Stage Fright (3:43)
  10. The Rumor (4:16)
  11. Daniel and the Sacred Harp [Alternate Take] * (5:01)
  12. Time to Kill [Alternate Mix] * (3:26)
  13. The W.S. Walcott Medicine Show [Alternate Mix] * (3:05)
  14. Radio Commercial * (1:03)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 36:01 (48:36)
zoeken in:
avatar van Droombolus
4,0
Duco van Deugen schreef:
Vanaf het begin viel mij het gortdroge geluid op van bepaalde songs. Kennelijk opgenomen in eigen beheer, waarbij de akoestiek van de locatie toch iets afweek (bewust of onbewust) van de professionele faciliteiten van de studio's van de platenmaatschappij.


Droog geluid is een keuze. Veel producers nemen het liefst zo droog mogelijk. Ambiance kan je er niet meer afhalen, zorgt bovendien voor overspraak tussen de diverse instrumenten, en kan achteraf nog makkelijk gekrejeerd worden met reverb en/of delay bij de eindmix.

avatar van jorro
3,0
En ook met dit album van The Band krijg ik geen klik. In 2019 heb ik desondanks 3,5* weggegeven. Nu ik het opnieuw beluister kan ik niet anders dan daar een halfje afhalen.
Het zal wel vloeken in de kerk zijn als ik zeg dat in mijn beleving het raffinement op dit album ontbreekt. Ik word er gewoon niet blij van.
54 in de 100 greatest Albums of 1970 en 76 in Best Ever albums over dat jaar.
Er blijven 3* over.

avatar van harm1985
4,5
jorro schreef:
En ook met dit album van The Band krijg ik geen klik. In 2019 heb ik desondanks 3,5* weggegeven. Nu ik het opnieuw beluister kan ik niet anders dan daar een halfje afhalen.
Het zal wel vloeken in de kerk zijn als ik zeg dat in mijn beleving het raffinement op dit album ontbreekt. Ik word er gewoon niet blij van.
54 in de 100 greatest Albums of 1970 en 76 in Best Ever albums over dat jaar.
Er blijven 3* over.

Misschien dat de 50th anniversary remix je beter bevalt?

avatar van metalfist
Wanneer het over het oeuvre van The Band gaat, dan wordt Stage Fright nog wel vermeldt maar vaak als een soort van vermakelijk tussendoortje terwijl de twee voorgangers (de titelloze tweede plaat en het debuut Music from the Big Pink) als must-haves worden beschouwd. Noem me tegendraads maar ik deel die mening absoluut niet. Misschien ligt het aan het feit dat Stage Fright mijn eerste album was dat ik solo van The Band kocht (na geïntroduceerd te zijn geweest dankzij hun werk met Bob Dylan zoals The Basement Tapes maar ook het onderschatte Planet Waves) maar nummers als The Shape I'm In en Time to Kill moeten echt niet onderdoen voor eender welke track op de vorige platen. Sowieso ook een plaat met een aantal verhalende nummers en dat doet het bij mij eerlijk gezegd ook altijd wel goed. Daniel and the Sacred Harp bijvoorbeeld is gewoon een magnifiek kortverhaal op zichzelf en daar zie je toch ook die perfecte combinatie tussen Robertson en de anderen terugkomen. Ik heb zelf de reissue uit 2000 in bezit met een alternate take en 2 alternate mixes (+ een radiopromo, een leuk hebbedingetje maar de gimmick daarvan is er na 1x luisteren ook wel vanaf) maar als ik zie wat er op die 50th Anniversary als extra's staat.. Dan begint het toch te kriebelen om dit opnieuw aan te schaffen! Voor mij zijn de eerste 3 albums dus de echte must-haves. Onder andere Cahoots en en Northern Lights-Southern Cross hebben nog wel hun opflakkeringen maar niet van dit kaliber.

Duco van Deugen
metalfist schreef:
Wanneer het over het oeuvre van The Band gaat, dan wordt Stage Fright nog wel vermeldt maar vaak als een soort van vermakelijk tussendoortje terwijl de twee voorgangers (de titelloze tweede plaat en het debuut Music from the Big Pink) als must-haves worden beschouwd. Noem me tegendraads maar ik deel die mening absoluut niet. Misschien ligt het aan het feit dat Stage Fright mijn eerste album was dat ik solo van The Band kocht (na geïntroduceerd te zijn geweest dankzij hun werk met Bob Dylan zoals The Basement Tapes maar ook het onderschatte Planet Waves) maar nummers als The Shape I'm In en Time to Kill moeten echt niet onderdoen voor eender welke track op de vorige platen. Sowieso ook een plaat met een aantal verhalende nummers en dat doet het bij mij eerlijk gezegd ook altijd wel goed. Daniel and the Sacred Harp bijvoorbeeld is gewoon een magnifiek kortverhaal op zichzelf en daar zie je toch ook die perfecte combinatie tussen Robertson en de anderen terugkomen. Ik heb zelf de reissue uit 2000 in bezit met een alternate take en 2 alternate mixes (+ een radiopromo, een leuk hebbedingetje maar de gimmick daarvan is er na 1x luisteren ook wel vanaf) maar als ik zie wat er op die 50th Anniversary als extra's staat.. Dan begint het toch te kriebelen om dit opnieuw aan te schaffen! Voor mij zijn de eerste 3 albums dus de echte must-haves. Onder andere Cahoots en en Northern Lights-Southern Cross hebben nog wel hun opflakkeringen maar niet van dit kaliber.


Heel herkenbaar en roerend mee eens. De band (sic) was niet heel erg vernieuwend, maar had wel een eigen stijl en ouvre. Brak door o.a. dankzij het feit dat het toentertijd de favoriete begeleidingsband van Bob Dylan was.

3,5
n.a.v. de nieuwe remix maar even de belangrijkste truc zelf toegepast op de cd die ik al had: de nieuwe, of zoals Robbie Robertson zegt, oorspronkelijke volgorde gebruiken.
En ik moet zeggen, dat luistert inderdaad iets lekkerder weg. Of het 'verhaal' beter klopt of dat er gewoon meer goede nummers vooraan het album staan weet ik niet zo zeker, maar ik laat het maar even zo. Toch echt wel een lekker plaatje, was het een nieuw bandje geweest dan hadden ze van mij misschien wel een 4.0 gekregen.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Niet alleen was dit de eerste plaat die ik van The Band leerde kennen, maar zelfs herinner ik me nog op welk precieze moment het kwartje viel: dat was tijdens het begin van de derde regel van het refrein van Just another whistle stop, wanneer de melancholische stem van Richard Manuel dat langgerekte “I-I-I...” over die pompende bas van Rick Danko zingt. Sindsdien ben ik diverse nummers op zowel déze als andere platen van de Band (nog) beter gaan vinden, maar het intro van dit nummer geeft me nog altijd een warm gevoel: o ja, híérmee begon het allemaal (voor mij althans).
        Ik heb hierna vrij snel alle overige platen van deze groep gekocht, maar dat heb ik gedaan op basis van de beste nummers van dit album, niet vanwege de constante hoge kwaliteit, want naast een handvol geweldige nummers staan er hier ook een paar ronduit teleurstellende dingen op: Strawberry wine is een totaal nietszeggende en door Levon Helm zeer vlak gezongen opener, Time to kill is qua melodie zó doorsnee dat de puntige gitaarsolo van Robertson bijna als een opluchting komt, The shape I’m in is een lekkere rocker die echter eindigt met een schier eindeloze solo van anderhalve minuut tegen een bloedeloze achtergrond die zelfs Garth Hudson niet kan inspireren, en Daniel and the sacred harp heeft wel een apart arrangement maar veel te weinig “drive” om te kunnen boeien. En de stem van Levon Helm (waar ik sowieso nooit een onvoorwaardelijke liefhebber van ben geweest) is prima voor nummers als The weight en Up on Cripple Creek (en perféct voor The night they drove old Dixie down), maar op de een of andere manier doet zijn grove “Southern twang” voor mij afbreuk aan het lieflijke All la glory, en dat is jammer, want het is verder een ontroerend nummer waarin Hudson bovendien een prachtige solo ten beste geeft. (Ja, ik weet het, een vader uit Arkansas heeft net zo veel recht om een wiegeliedje voor zijn kind te zingen als wie dan ook, maar Helm heeft er wat mij betreft mij gewoon de stem niet voor.)
        Wat er overblijft behoort voor mij dan juist weer tot het beste dat ik van deze groep ken: Sleeping met z’n gejaagde refrein, het al genoemde Just another whistle stop, en de twee plaatafsluiters, de instant-klassieker Stage fright (Danko qua “ademloze” stem op het lijf geschreven; zie ook de geweldige versie op Before the flood) en het benauwende The rumor waarop Helm en Danko effectiever dan ooit gebruik maken van de wisselwerking tussen hun stemmen en Manuel in het refrein nog eens extra urgentie aandraagt.
        Natuurlijk herbergt dit album daarnaast nog de specifieke Band-kwaliteiten die het ver boven de middelmaat uittillen: de muzikaliteit van de onvolprezen Garth Hudson op toetsen en diverse blaasinstrumenten, de composities van Robbie Robertson (die hier aanzienlijk meer gitaar en solo’s speelt dan op eerdere platen), en de sublieme zangstemmen waar deze groep altijd op kan terugvallen. Bovendien maken de hoogtepunten die ik al noemde hier toch een voor mij onmisbare plaat van, maar het is wel ironisch dat ik juist viel voor deze groep op basis van een plaat die min of meer het begin van het einde weerspiegelde, zoals ook uitgebreid ter sprake komt in het (zoals gebruikelijk) uitstekende en zeer gedetailleerde boekje bij de 2000-remaster.

avatar van bikkel2
4,5
Over het algemeen beschouwd een kleine terugval na de twee voortreffelijke voorgangers, maar ik vind Stagefright een prima 3e worp.
Nog weinig te merken van Robbie's tijdelijke writersblock die ineens onherroepelijk toe sloeg na dit album.
Van Richard Manuel (die als volwaardig songwriter werd beschouwd) viel weinig meer te verwachten op dat gebied.
De getergde toetsenist/zanger was al snel in een alcoholverslaving terechtgekomen en dat had nog niet zozeer invloed op zijn muzikale kunnen, maar als componist was hij behoorlijk opgedroogd.
De vibe op Stagefright vind ik lekker. Het lijkt wat losser gearrangeerd en de basic produktie is sowieso altijd wel in orde.
Minder highlights dan op de vorige twee, zeker, maar al met al is de kwaliteit gecontinueerd.
Waarschijnlijk mijn meest gedraaide plaat van de band.

avatar van west
4,0
bikkel2 schreef:
De vibe op Stagefright vind ik lekker. Het lijkt wat losser gearrangeerd en de basic produktie is sowieso altijd wel in orde.

Dat is het!

avatar van west
4,0
De 50th Anniversary Deluxe Boxset van Stage Fright is momenteel maar euro 69 op amazon.de

Het mooie aan deze set is dat voor het eerst het concert van de 2e CD ook op de Blu-Ray staat: live at the Royal Albert Hall.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:36 uur

geplaatst: vandaag om 15:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.