metalfist schreef:
Wanneer het over het oeuvre van The Band gaat, dan wordt Stage Fright nog wel vermeldt maar vaak als een soort van vermakelijk tussendoortje terwijl de twee voorgangers (de titelloze tweede plaat en het debuut Music from the Big Pink) als must-haves worden beschouwd. Noem me tegendraads maar ik deel die mening absoluut niet. Misschien ligt het aan het feit dat Stage Fright mijn eerste album was dat ik solo van The Band kocht (na geïntroduceerd te zijn geweest dankzij hun werk met Bob Dylan zoals The Basement Tapes maar ook het onderschatte Planet Waves) maar nummers als The Shape I'm In en Time to Kill moeten echt niet onderdoen voor eender welke track op de vorige platen. Sowieso ook een plaat met een aantal verhalende nummers en dat doet het bij mij eerlijk gezegd ook altijd wel goed. Daniel and the Sacred Harp bijvoorbeeld is gewoon een magnifiek kortverhaal op zichzelf en daar zie je toch ook die perfecte combinatie tussen Robertson en de anderen terugkomen. Ik heb zelf de reissue uit 2000 in bezit met een alternate take en 2 alternate mixes (+ een radiopromo, een leuk hebbedingetje maar de gimmick daarvan is er na 1x luisteren ook wel vanaf) maar als ik zie wat er op die 50th Anniversary als extra's staat.. Dan begint het toch te kriebelen om dit opnieuw aan te schaffen! Voor mij zijn de eerste 3 albums dus de echte must-haves. Onder andere Cahoots en en Northern Lights-Southern Cross hebben nog wel hun opflakkeringen maar niet van dit kaliber.
Heel herkenbaar en roerend mee eens. De band (sic) was niet heel erg vernieuwend, maar had wel een eigen stijl en ouvre. Brak door o.a. dankzij het feit dat het toentertijd de favoriete begeleidingsband van Bob Dylan was.