The Rolling Stones - Sticky Fingers (1971)

Sorry aan iedereen die inmiddels een beetje moe wordt van mijn positieve recensies, maar ook over Sticky Fingers ben ik uitzonderlijk positief. Ik beloof dat het na Exile On Main St. echt minder positief gaat worden.

Wisten de Stones op Beggars Banquet de perfectie al bijna te bereiken, op Sticky Fingers doen ze dat gewoon nog een keer. Alles klopt gewoon aan dit album. De flow die het album heeft is echt perfect. Na een uptempo opener (Brown Sugar) wordt er langzaam afgebouwd (Sway) naar een ballad (Wild Horses), waarna het weer tijd is om te rocken en te swingen (Can't You Hear Me Knocking). Daarna gaat het tempo weer wat omlaag met You Gotta Move, maar het blijft wel swingend en nodigt zelfs uit tot meezingen (zie Sticky Fingers Live uit 2015). Kant B opent weer rockend en uptempo met Bitch waarna een tweetal ballads volgen die beide een totaal andere sfeer hebben (het soulvolle I Got The Blues en het spookachtige Sister Morphine met een geniale Ry Cooder). Met de country van Dead Flowers volgt er weer een wat meer uptempo en vrolijker nummer (meezingen!), om af te sluiten met de ballad Moonlight Mile.
Behalve deze mooie opbouw van nummers is elk nummer op zichzelf een absolute topper. Er is geen zwak moment te bekennen. Can't You Hear Me Knocking begint met een riff die bijna even goed is als de riff van Brown Sugar en in het tweede jam achtige deel is elke noot raak. Een prachtige flow die je naar het einde van het nummer draagt. Hier moet natuurlijk nieuwe gitarist Mick Taylor genoemd worden, die op dit nummer in het bijzonder, en het hele album in z'n algemeen, zijn toegevoegde waarde aan de groep bewijst.
Dit album krijgt natuurlijk 5 sterren van mij, maar gevoelsmatig staat het net een stapje onder Beggars Banquet. Waarom kan ik niet goed benoemen. Misschien is het omdat die speciale jaren 60 sfeer op Beggars Banquet aanwezig is, of misschien is het omdat Brian Jones nog in de band zat, ik weet het niet.

Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Sticky Fingers: 5*
3. Let It Bleed: 4,5*
4. Aftermath: 4,5*
5. The Rolling Stones: 4*
6. Their Satanic Majesties Request: 4*
7. Out Of Our Heads US: 4*
8. The Rolling Stones Now!: 3,5*
9. 12 X 5: 3,5*
10. The Rolling Stones No. 2: 3*
11. Between The Buttons: 2,5*
12. December's Children (And Everybody's): 2,5*

Behoort denk ik tot de betere Stones platen,ik luister deze sneller dan menig van de andere albums van de groep . Misschien niet de beste, dat weet ik niet want de catalogus is zo groot dat ik niet alles heb gehoord. Ik heb vaak bij deze band dat er veel nummers zijn die ik op zich dan wel weer goed vind,maar niet dat ik ze vaak draai goed. En ook lang niet alle platen draai ik ook in zijn geheel omdat niet alles mij boeit of mijn interesse wegzakt. Ik weet niet precies waarom.

Deze daar in tegen heeft wel heel veel moois, en draai ik graag.
Zoals bv het werkelijk prachtige Wild horses -meteen ook een van de mooiste liedjes uit hun catalogus- of het lekkere Sway . Can't You Hear Me Knocking is goed, bij I Got the Blues krijg ik een beetje Otis Redding in mijn gedachte. Dat is niet erg, want ik hou van Otis. Bitch begint lekker,maar skip ik vaak halverwege.
Sister Morphine wil ik nog noemen dat is best een apart nummer vind ik (positief) voor the Stones (?) maar iets als Dead flowers dat is weer zo'n typisch Stones nummer voor mij, niks mis mee,niet speciaal. Brown sugar daar heb ik zelf niet zoveel mee maar het is natuurlijk een goed nummer dat kan je niet ontkennen.
Moonlight Mile is wel weer een erg mooie afsluiter.

Dit is een geniaal album. Prachtig die afwisseling tussen bijvoorbeeld Sway waar alle energie vanaf druipt en de ballad Wild Horses waarin zo veel melancholie verborgen zit. De muzikale omlijsting is voortreffelijk.

Het rijtje Beggars Banquet (1968), Let it Bleed (1969), Sticky Fingers (1971) en Exile on Mainstreet (1972) vormt het hoogtepunt in het repertoire van de Rolling Stones. Voor mij is Sticky Fingers de topper. Het album begint met hit Brown Sugar. De countrynummers Wild Horses en Death Flowers vallen wat buiten het reguliere patroon, maar zijn beslist de moeite waard. Op Can’t You Hear Me Knocking en Sway is een hoofdrol weggelegd voor het sublieme gitaarspel van Mick Taylor. You Gotta Move is een bluesnummer.

En natuurlijk Sister Morphine met subliem slide gitaar werk van Ry Cooder!

De typische Keith licks van ‘Brown Sugar’ openen het album en je zit er meteen in. Het gaat verder met de slome rock van ‘Sway’ dat eindigt met een heerlijke solo. Het tempo gaat nog een keer omlaag naar het kippenvel nummer ‘Wild Horses’ dat bij de beste nummers van de Stones behoort. De rocker ‘Can’t you hear me knocking’ hakt er weer lekker in en eindigt met een fantastisch slot in de beste Santana traditie. De blues van ‘You Gotta Move’ vind ik dan iets minder, maar ‘Bitch’ met de lekkere gitaarsound en blazers is dan weer des te lekker. Het midtempo ‘I got the Blues’ komt door de blazers goed uit de verf maar wordt daarna compleet weggeblazen door het onheilspellende ‘Sister Morphine’. Geweldig. Voor de countryrock van ‘Dead Flowers’ heb ik altijd een zwak gehad (door de versie op Stripped) dus dat is een lekkere opmaat naar de erg mooie, sfeervolle afsluiter ‘Moonlight Mile’ met strijkers en al.

Het derde album van de tour de force “Banquet-Bleed-Fingers-Exile” is de beste van de 4 en van de gehele Stones discografie als je het mij vraagt.

Je vergeet deze nog The Rolling Stones - Get Yer Ya-Ya's Out! (1970)

Je hebt gelijk. Ik heb hierboven alleen de studioalbums genoemd, maar het lonvolprezen live album hoort zeker ook tot de toppers.

Fijne rock and roll plaat en de beste en meest consistente tot nu toe van de Stones. De gitaar die duidelijk op de voorgrond komt, waardoor ze wat steviger uit de hoek komen en wat beter blijven hangen. Enkel You got to Move valt in negatieve zin op.

Brown Sugar vormt natuurlijk een prima opener voor een plaat als Sticky Fingers, lekker vuig en pure rock 'n roll. Sway neemt je al meanderend mee, waarbij met name de samenzang het verschil maakt, wederom een heerlijk nummer. Wild Horses blijft natuurlijk een bloedmooi werkje, de wijze waarop de drums na ruim een minuut invallen en de folkinvloeden heel subtiel bezit nemen van de song is fraai gedaan. Hoewel het zeker geen slecht nummer is kan Can't You Hear Me Knocking mij niet zo bekoren, in principe zijn het 2 nummers in een enkele song waarbij het jamachtige karakter na de eerste 3 minuten nog wel knap in elkaar steekt. You Gotta Move vormt in mijn ogen de minste worp op deze plaat, eenvormig en afstandelijk. Gelukkig is Bitch beter, de heren rocken weer en de blaasinstrumenten geven het nummer extra cachet. Het gedegen I Got The Blues doet zijn naam eer aan, de soulvolle vocalen van Jagger en de bluesy inslag maken het tot een prima song. Sister Morphine vormt een nieuw hoogtepuntje; het melancholische karakter en de muzikale arrangementen maken dit tot een van mijn favoriete Stones nummers. Dead Flowers is oke, hoewel het Country element mij niet zo goed ligt, dit genre heeft mij nooit gelegen. Afsluiter Moonlight Mile is fraai maar duurt mij wat te lang, een minuut of drie was prima geweest.
Kortom, Sticky Fingers vormt een uitstekend album met een aantal weergaloze tracks maar ook een paar songs die mij net wat minder aanspreken. Desalniettemin snap ik goed dat deze schijf bij vele Stones fans hoog aangeslagen wordt.

Ik heb de 2015 deluxe 2LP reissue deze week toch maar ‘s aangeschaft. De extra tracks hierop en het feit dat ik een splinternieuwe versie voor een aanvaardbare prijs kon vinden maken het zeker de moeite waard. Blijft imo dé beste Stones plaat met ook natuurlijk het legendarische artwork van Warhol, dat op zichzelf al een reden is voor het bezitten van een fysiek exemplaar.
Favo tracks: Wild horses, Dead flowers en Moonlight me

Sticky Fingers is eigenlijk het enige studioalbum dat ik in bezit heb van de Rolling Stones. Ik heb nog wel de verzamelaar genaamd Stones Story op LP liggen (zou ik eigenlijk ook nog is moeten digitaliseren maar dat terzijde) maar de voornaamste reden tot de aanschaf van Sticky Fingers een aantal jaar geleden was de aanwezigheid van Eric Clapton bij de alternate version van Brown Sugar. Vandaag de dag zet ik die bonusdisc eigenlijk zelden op en laat ik me veel liever onderdompelen in het oorspronkelijke album. Een schoolvoorbeeld van hoe de volgorde van de tracks ook enorm belangrijk is, want de Stones maken er hier een heerlijke flow van. Beginnen met het heerlijk opzwepende Brown Sugar waar je onmogelijk op kunt blijven stil zitten en gaandeweg afwisselen tussen rustigere nummers als Sister Morphine of het stuwende Can't You Hear Me Knocking. Dat laatste nummer heeft echt alles wat ik in een song zoek en de manier waarop het langzamerhand ontspoort is werkelijk fenomenaal. Alleen die cover van You Gotta Move kan me echt niet bekoren, het is echter een kleine smet op een voor de rest uitstekend geheel. Ik heb vroeger veel albums van de Stones geprobeerd maar geen enkele kon me zo bekoren als deze Sticky Fingers. Is dit trouwens nog in de oorspronkelijke LP versie te vinden (dus met een bewegende zipper) of zijn al die exemplaren kapot gegaan in de loop der tijd?

De 2015 deluxe reissue heeft én de originele zipper én de extra tweede LP met alternate takes en
live versies. Je kan hem vinden rond de €60,-
Originele versies met zippers die nog heel zijn, en waarvan het vinyl niet grijsgedraaid is, zijn zeer schaars en duurder.

Mick Jagger doet het graag voorkomen dat hij zeer fors geschapen is, zie o.a. de hoes van Sticky Fingers.
Recentelijk heeft zijn voormalige vriendin Marianne Faithfull in een interview gezegd dat Mick juist zeer bescheiden geschapen is, een kleintje. Zover bekend heeft Mick Jagger nooit publiekelijke gereageerd op deze aantijging. Keith wel, die beaamde de observaties van Marianne Faithfull.

Boeie

Is dat dan dezelfde versie met 10 extra tracks of krijg je dan ook nog die Live at University of Leeds, 1971 bonustracks erbij?

Ik dacht zelfs dat het helemaal niet Mick Jagger is op de hoes maar een model dat Andy Warhol (die de foto maakte) ter beschikking had?