The Rolling Stones - Sticky Fingers (1971)

Op iTunes kun je nu alle 10 Sticky Fingers live versies van het clubconcert te Honda Theater downloaden. Fantastisch!

Ik zag laatst een reclame op tv voorbij komen voor de deluxe editie. Ik verbaasde me daar even over, want het was naar mijn idee al jaren geleden dat ik een reclame voor 1 specifiek album voorbij zag komen. Dat is eigenlijk met het veranderen/verdwijnen van de muziek kanalen nu wat verdwenen.

Ondanks dat ik de LP al wel heb (die verkoop ik wel weer) heb ik de 2 LP versie (met rits dus) toch gekocht. Kant A vind ik persoonlijk zeker wel wat toevoegen.

Met brown sugar heb ik nooit iets gehad, met Clapton ook niet, maar juist deze versie is veel interessanter dan de alom bekende versie. De slide guitar van Clapton geeft het nummer echt een leukere "feel"

De akoestische versie van Wild horses vind ik erg mooi!
De Alternatieve versie van Can you hear me knocking is ook gewoon erg fijn...

Dat zijn al 3 redenen om toch die 2e plaat in bezit te hebben.

Bitch en dead flowers vind ik persoonlijk dan weer wat minder de moeite waard, maar de live tracks op kant B zijn echt ook erg fijn! Had van mij ook de hele show mogen zijn!

Kortom: ja, er wordt aardig wat uitgemolken, maar de 2e LP voegt zeker wel wat toe naar mijn bescheiden mening!

De hoes met rits (de nieuwe dus) blijft overigens wel een kwetsbare. Er zit nu wel een mooi stuk plastic over heen geschoven, maar je moet deze steeds verwijderen om de platen uit de hoes te halen. Dus de innersleeves laat ik er maar altijd uit, om zo de hoes nog enigszins te sparen van slijtage.

Gaaf hoor dat je hem hebt aangeschaft. Heb de nieuwe LP versie zelf nog niet, maar ga misschien voor de LP box versie,
maar...eh... al op iTunes gekeken?

Ik koop eigenlijk geen "lucht" dus heb nog nooit op iTunes iets aangeschaft. Maar ik ga zeker op zoek naar opnames die jij noemde.

Overigens is de love versie van honky tonk women wel een tegenvaller. . (Ik denk) Keith zingt in het eerste refrein nogal vals. Later is dat iets beter, maar zijn microfoon staat iets te hard open zeg maar

Ik vind dit maar een matige lp. Brown Sugar is aardig. Sway redelijk maar Wild horses een zeiknummer. Komt denk door de vocalen van Jagger die mij met de jaren steeds meer gaan tegen staan. Can't you hear me knockin begint geweldig maar gaat als een nachtkaars uit. You gotta move is een vullertje. Bitch is dan wel een toppertje. De rest is redelijk. Lang niet zo spannend als Let it bleed. Ook minder dan dan de opvolger. Hooguit 3.5. Leuke hoes.

Had jij dan de versie zonder rits? Ik heb de originele versie met rits van Andy Warhol, en dan is deze nieuwe rits met tong toch een beetje een nepperd. Als je 'm met rits hebt, zou ik die oude versie lekker houden, als ik jou was.

Ik heb de Tjechische versie van begin jaren 90, dus zonder rits. Daarom vind ik deze met rits (ik vind het logo juist wel geinig) en extra lp interessant genoeg om om te ruilen tegen die Tsjechische versie.

Ah, logisch! Het is ook mooi gedaan die nieuwe versie.

Super Deluxe Edition Boxset al enkele weken in huis
kon al het extra al van bootleg natuurlijk (net als alle doorgewinterde Stonesfreaks hier)
Maar de extra schijven met op CD2 de alternatieven versie's van ST.F en de live opname's (14 mrt '71 Roundhouse) en CD3 (Live 13 mrt'71 Leeds) zijn nu opgepoetst zeer de moeite waard
het is uit een top periode van de Stones, met vooral Taylor en Richards in topvorm het klinkt Super,(maar ook lekker rauw en puur en dat laatste in tegenstelling van Get Yer Ya- Ya's Out waar naderhand aan gesleuteld is) met nu een geremasterd geluid
ook bijgevoegd DVD met Midnight Rambler En Bitch uit Marquee club (26 mrt'71 die nu ook volledig op DVD te verkrijgen is)
en 7" Vinyl single Brown Sugar/Wild Horses
Verder de gebruikelijke prullaria zoals aanzichtkaarten enz (de promoposter vind ik wel gaaf)
de 4 CD's zitten verwerkt in een verzorgd fraai boekwerk met het verhaal / foto's/ info achter ST.F
En dit allemaal zit weer in de box met daarop de hoes compleet met de echte rits
(de zipp is uitgevoerd met een klein kopere stonestongetje)
Dit hele gebeuren kreeg ik ook nog in een linnen ST.F tas
het blad Lust For Life schrijft over de Heruitgave van het jaar!
En dat is ook zo...

En welk kartonnen Stones figuurtje zat er bij jou bij?
Van te voren hoopte ik slechts dat het niet Bill Wyman zou zijn.... 3x raden wie er bij mij bij zat.

Ik heb Mick Taylor als figuurtje bijgevoegd
Ik snap trouwens de logica hiervan niet,???
Voeg dan de hele band uit '71 in de vorm van deze kartonnen figuurtjes bij,of helemaal niet!

Herstel van mijn bericht hiervoor; de speciale rits zit op de hoes van het boekwerk en niet op de box zelf

Je kunt ze trouwens los kopen voor 5 euro p.s. op de officiële website.

Over die rits op het vinyl is niet nagedacht..

Hij wordt weliswaar geleverd met een beschermstrip, zodat de hoes mooi blijft, maar de rits zit omhoog in de verpakking.. Dus met grote stapels krijg je druk... en dan dus druk op het vinyl..

Is er nou niemand die er over nagedacht heeft dat rits beter open had kunnen staan, en als er dan druk ontstaat, dit tenminste op het label gebeurd en niet op het vinyl zelf?

Tja.. detail hoor, maar toch een essentiële vind ik...

Die van mij heeft gelukkig geen deuk ofzo, maar ook met wegzetten, moet ik er wel goed opletten.





En daar is je antwoord.. Marketing technisch gezien natuurlijk slim, want de die hards gaan dus alsnog 20 euro extra uitgeven voor de resterende poppetjes....

Ik vind dit een heel lekker album. The Stones laten horen dat ze de blues goed beheersen. Alleen Dead Flowers met de country invloeden vind ik niet echt goed gelukt. Voor de rest een heerlijke plaat.
De bonus editie is heel lekker vanwege de al eerder genoemde Brown Sugar en Wid Horses, maar ook Bitch is op de bonus echt fantastisch.

Ik denk dat dit ook wel , net aan, mijn favoriete Stones album is. Wild Horses heb ik niet altijd zin in, maar op zich wonderschoon. Dead Flowers vind ik juist wel even een leuke afwisseling na het geweldige Sister Morphine. Hoewel ik Exile als 'palet' erg goed vind, grijp ik iets vaker naar deze. De periode '68-'72 was toch wel Stones' finest hour'.

SF blijft een fantastische plaat waar de tand des tijds heel aardig voor is geweest, en bovendien een inspiratiebron voor vele rock bands hierna. Misschien de beste van de Stones, hoewel Let it bleed, Black & Blue en die ene waar ik de naam even van kwijt ben, uit 1968 meen ik, hoewel Some girls ook erg o.k. is. The Stones waren gewoon erg goed in de periode 68/78, dat zondermeer

@devel-hunt, beggar's banquet is ook top inderdaad

Mijns inziens is dit het beste album van de Stones. Stuk voor stuk ijzersterke nummers, eigenlijk zit er geen enkel inkakmoment op deze plaat. Bovendien bevat deze plaat Dead Flowers, mijn favoriete Stonesnummer. Na en tijdje alles van de Stones (althans t/m Some Girls) helemaal grijs te hebben gedraaid is dit de plaat die het vaakst terugkeert op mijn draaitafel. 5 sterren en de eerste plaats in mijn top 10.

Jou inziens ben ik mee eens Jaep ,dat is ook bij mij zo ,het is wel zo dat Let It Bleed voor mij bijna net zo favoriet is als Sticky Fingers het maakt voor mij heel weinig verschil,het totaalplaatje van dit album wint het
die 2 Stonesalbums worden het meest bij mij gedraaid
En waarom t/m Some Girls?
Ik kan je uit de periode na Some Girls tenminste aanbevelen...Tattoo You ('81) en Steel Wheels ('89)
Zeker het beluisteren waard

Interessant, Let it Bleed komt bij mij pas op plek 5 van Stones albums, maar het ligt allemaal erg dicht bij elkaar.
Ik ken het werk vanaf 1980 wel, maar bij lange na niet zo goed als het eerdere werk. Het bekoort me gewoon minder, dat zal ook komen doordat je zo'n hoog niveau gewend bent. Ik focus me dan liever op andere artiesten, er is zoveel moois gemaakt. Maar ik zal ze zeker nog eens een kans geven.

Nog een vuige blues, in plaats van die wilde paarden, had voor mij het album perfect gemaakt but you can't always get etc.

Ja smaken verschillen kistenduif, die wilde paarden vind ik een van de hoogtepunten van Sticky Fingers
En nog sterker ...als ik een Stones top 10 zou maken staat Wild Horses erin,en hoewel dit een CountryRock song is....houd ook ik zeker van BluesRock vuige Blues of Rock
Maar vind Wild Horses een sterke Song,ook Sister Morphine behoort tot mijn favorieten

Gisteren Sister Morphine en Can't You Hear Me Knocking een paar keer heeeeel hard gedraaid. Wat een klasse songs zijn dat !!

Ik haal wel de volle mep score wat naar beneden, omdat ik Dead Flowers echt een vreselijk nummer vind, en Bitch me ook niet erg raakt (al gaat ie wel steeds beter klinken in mijn oren)

Nog steeds 4,5 voor dit magnifieke album

Zo weinig als ik heb met 'Exile on mainstreet' zo lekker klinkt 'Sticky fingers'. 'Brown sugar' is een geweldig rockende opener, 'Wild horses' een fijne ballad en 'Can't you hear me knocking' klinkt lekker smerig en vuig. En dan is daar ook nog eens het duistere 'Sister Morphine'. Het voordeel van 'Sticky fingers' ten opzichte van 'Exile' is misschien wel dat het een veel compactere plaat is. Deze ga ik in elk geval nog wel eens vaker opzetten. Met recht een klassieker.

Ook hier ben ik niet echt onder de indruk van wat The Stones hier presteert, maar in elk geval wordt er heel behoorlijk gemusiceerd wordt het aantal ergermomenten tot het minimum beperkt. Brown Sugar is een leuke opener, al deel de haast mythische status ervan niet. Ik ben dan blijkbaar wel een van de mensen die Wild Horses goed trekt. Mooi, slepend nummer met fijn gitaarwerk van Keith Richards. Zelfde geldt voor Can't You Hear Me Knocking.

Eerder klaagde ik al over de toeters en bellen die de Stones er nog wel een bij sleepten. Hier heb ik er helemaal geen last van. Ook niet van de blazers op I Got The Blues. Sister Morphine is een wat tamme brug naar het niet onaardige Dead Flowers. Country blijft een lastig iets, maar dit is een heel stuk beter dan het afgrijselijke Country Honk. Moonlight Mile is een geweldige afsluiter. Voor mij misschien wel een van de beste nummers die de Stones ooit uitbracht. Opvallend hoe groot het verschil is als het gaat om soleren. Keith kan het hier echt wel, terwijl het op Let It Bleed (wat ik me zo herinner) soms ronduit abominabel was.

Dus: ja, goed album, maar het hoge gemiddelde gaat dan weer erg ver

Tussenstand:
1. 12x5
2. Sticky Fingers
3. Their Satanic Majesties Request
4. Aftermath
5. The Rolling Stones
6. The Rolling Stones No. 2
7. Out Of Our Heads
8. Between The Buttons
9. Beggars Banquet
10. Let It Bleed

Ben verder niet zo heel erg ingelezen in de Stones, maar speelde Mick Taylor niet lead guitar vanaf dit album? Dat zou in ieder geval het verschil in solo-kwaliteiten verklaren.

Ah nee, ik denk dat ik er naast zit, aangezien ik (nu ik het even nakijk) met Beggars Banquet in de war ben). Let It Bleed vond ik nogal (electrische) gitaarloos.

Goedemiddag zeg, wat is Live at the Roundhouse (CD2/LP2 2015) toch een werkelijk fantastische live set! Mick, Keith & de blazersectie in topvorm.

Sticky Fingers is het tweede album waar ik echt goed van geniet en het eerste Stones-album waar ik een sound hoor die eigen klinkt en me compleet bevalt. Het heeft ballen (terugkeer elektrische gitaar: op songs als Sway een vette solo en op Can't You Hear Me Knocking en Bitch goeie riffs) en emotie (countryrocksongs als Wild Horses en Dead Flowers bevallen goed) en bovenal een flinke collectie aan goede songs.

Grappig dat ik in dit geval de niet-hits als Sway en Sister Morphine nog beter vind dan de bekendere songs. Helemaal de laatste track is een broeierig, bijna duister nummer met een fantastische sfeer. Afsluiter Moonlight Mile gaat zelfs nog een stap verder en is op zijn minst fantastisch te noemen. Hiermee is Sticky Fingers het eerste Rolling Stones album waarover ik het met de fans eens ben.

Tussenstand:
1. Sticky Fingers
2. Their Satanic Majesties Request
3. Let It Bleed
4. Beggars Banquet
5. Aftermath
6. Between The Buttons
7. 12x5
8. Out Of Our Heads
9. The Rolling Stones No. 2
10. The Rolling Stones

Sorry aan iedereen die inmiddels een beetje moe wordt van mijn positieve recensies, maar ook over Sticky Fingers ben ik uitzonderlijk positief. Ik beloof dat het na Exile On Main St. echt minder positief gaat worden.

Wisten de Stones op Beggars Banquet de perfectie al bijna te bereiken, op Sticky Fingers doen ze dat gewoon nog een keer. Alles klopt gewoon aan dit album. De flow die het album heeft is echt perfect. Na een uptempo opener (Brown Sugar) wordt er langzaam afgebouwd (Sway) naar een ballad (Wild Horses), waarna het weer tijd is om te rocken en te swingen (Can't You Hear Me Knocking). Daarna gaat het tempo weer wat omlaag met You Gotta Move, maar het blijft wel swingend en nodigt zelfs uit tot meezingen (zie Sticky Fingers Live uit 2015). Kant B opent weer rockend en uptempo met Bitch waarna een tweetal ballads volgen die beide een totaal andere sfeer hebben (het soulvolle I Got The Blues en het spookachtige Sister Morphine met een geniale Ry Cooder). Met de country van Dead Flowers volgt er weer een wat meer uptempo en vrolijker nummer (meezingen!), om af te sluiten met de ballad Moonlight Mile.
Behalve deze mooie opbouw van nummers is elk nummer op zichzelf een absolute topper. Er is geen zwak moment te bekennen. Can't You Hear Me Knocking begint met een riff die bijna even goed is als de riff van Brown Sugar en in het tweede jam achtige deel is elke noot raak. Een prachtige flow die je naar het einde van het nummer draagt. Hier moet natuurlijk nieuwe gitarist Mick Taylor genoemd worden, die op dit nummer in het bijzonder, en het hele album in z'n algemeen, zijn toegevoegde waarde aan de groep bewijst.
Dit album krijgt natuurlijk 5 sterren van mij, maar gevoelsmatig staat het net een stapje onder Beggars Banquet. Waarom kan ik niet goed benoemen. Misschien is het omdat die speciale jaren 60 sfeer op Beggars Banquet aanwezig is, of misschien is het omdat Brian Jones nog in de band zat, ik weet het niet.

Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Sticky Fingers: 5*
3. Let It Bleed: 4,5*
4. Aftermath: 4,5*
5. The Rolling Stones: 4*
6. Their Satanic Majesties Request: 4*
7. Out Of Our Heads US: 4*
8. The Rolling Stones Now!: 3,5*
9. 12 X 5: 3,5*
10. The Rolling Stones No. 2: 3*
11. Between The Buttons: 2,5*
12. December's Children (And Everybody's): 2,5*

Behoort denk ik tot de betere Stones platen,ik luister deze sneller dan menig van de andere albums van de groep . Misschien niet de beste, dat weet ik niet want de catalogus is zo groot dat ik niet alles heb gehoord. Ik heb vaak bij deze band dat er veel nummers zijn die ik op zich dan wel weer goed vind,maar niet dat ik ze vaak draai goed. En ook lang niet alle platen draai ik ook in zijn geheel omdat niet alles mij boeit of mijn interesse wegzakt. Ik weet niet precies waarom.

Deze daar in tegen heeft wel heel veel moois, en draai ik graag.
Zoals bv het werkelijk prachtige Wild horses -meteen ook een van de mooiste liedjes uit hun catalogus- of het lekkere Sway . Can't You Hear Me Knocking is goed, bij I Got the Blues krijg ik een beetje Otis Redding in mijn gedachte. Dat is niet erg, want ik hou van Otis. Bitch begint lekker,maar skip ik vaak halverwege.
Sister Morphine wil ik nog noemen dat is best een apart nummer vind ik (positief) voor the Stones (?) maar iets als Dead flowers dat is weer zo'n typisch Stones nummer voor mij, niks mis mee,niet speciaal. Brown sugar daar heb ik zelf niet zoveel mee maar het is natuurlijk een goed nummer dat kan je niet ontkennen.
Moonlight Mile is wel weer een erg mooie afsluiter.

Dit is een geniaal album. Prachtig die afwisseling tussen bijvoorbeeld Sway waar alle energie vanaf druipt en de ballad Wild Horses waarin zo veel melancholie verborgen zit. De muzikale omlijsting is voortreffelijk.