The Rolling Stones - Sticky Fingers (1971)

Sorry aan iedereen die inmiddels een beetje moe wordt van mijn positieve recensies, maar ook over Sticky Fingers ben ik uitzonderlijk positief. Ik beloof dat het na Exile On Main St. echt minder positief gaat worden.

Wisten de Stones op Beggars Banquet de perfectie al bijna te bereiken, op Sticky Fingers doen ze dat gewoon nog een keer. Alles klopt gewoon aan dit album. De flow die het album heeft is echt perfect. Na een uptempo opener (Brown Sugar) wordt er langzaam afgebouwd (Sway) naar een ballad (Wild Horses), waarna het weer tijd is om te rocken en te swingen (Can't You Hear Me Knocking). Daarna gaat het tempo weer wat omlaag met You Gotta Move, maar het blijft wel swingend en nodigt zelfs uit tot meezingen (zie Sticky Fingers Live uit 2015). Kant B opent weer rockend en uptempo met Bitch waarna een tweetal ballads volgen die beide een totaal andere sfeer hebben (het soulvolle I Got The Blues en het spookachtige Sister Morphine met een geniale Ry Cooder). Met de country van Dead Flowers volgt er weer een wat meer uptempo en vrolijker nummer (meezingen!), om af te sluiten met de ballad Moonlight Mile.
Behalve deze mooie opbouw van nummers is elk nummer op zichzelf een absolute topper. Er is geen zwak moment te bekennen. Can't You Hear Me Knocking begint met een riff die bijna even goed is als de riff van Brown Sugar en in het tweede jam achtige deel is elke noot raak. Een prachtige flow die je naar het einde van het nummer draagt. Hier moet natuurlijk nieuwe gitarist Mick Taylor genoemd worden, die op dit nummer in het bijzonder, en het hele album in z'n algemeen, zijn toegevoegde waarde aan de groep bewijst.
Dit album krijgt natuurlijk 5 sterren van mij, maar gevoelsmatig staat het net een stapje onder Beggars Banquet. Waarom kan ik niet goed benoemen. Misschien is het omdat die speciale jaren 60 sfeer op Beggars Banquet aanwezig is, of misschien is het omdat Brian Jones nog in de band zat, ik weet het niet.

Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Sticky Fingers: 5*
3. Let It Bleed: 4,5*
4. Aftermath: 4,5*
5. The Rolling Stones: 4*
6. Their Satanic Majesties Request: 4*
7. Out Of Our Heads US: 4*
8. The Rolling Stones Now!: 3,5*
9. 12 X 5: 3,5*
10. The Rolling Stones No. 2: 3*
11. Between The Buttons: 2,5*
12. December's Children (And Everybody's): 2,5*

Behoort denk ik tot de betere Stones platen,ik luister deze sneller dan menig van de andere albums van de groep . Misschien niet de beste, dat weet ik niet want de catalogus is zo groot dat ik niet alles heb gehoord. Ik heb vaak bij deze band dat er veel nummers zijn die ik op zich dan wel weer goed vind,maar niet dat ik ze vaak draai goed. En ook lang niet alle platen draai ik ook in zijn geheel omdat niet alles mij boeit of mijn interesse wegzakt. Ik weet niet precies waarom.

Deze daar in tegen heeft wel heel veel moois, en draai ik graag.
Zoals bv het werkelijk prachtige Wild horses -meteen ook een van de mooiste liedjes uit hun catalogus- of het lekkere Sway . Can't You Hear Me Knocking is goed, bij I Got the Blues krijg ik een beetje Otis Redding in mijn gedachte. Dat is niet erg, want ik hou van Otis. Bitch begint lekker,maar skip ik vaak halverwege.
Sister Morphine wil ik nog noemen dat is best een apart nummer vind ik (positief) voor the Stones (?) maar iets als Dead flowers dat is weer zo'n typisch Stones nummer voor mij, niks mis mee,niet speciaal. Brown sugar daar heb ik zelf niet zoveel mee maar het is natuurlijk een goed nummer dat kan je niet ontkennen.
Moonlight Mile is wel weer een erg mooie afsluiter.

Dit is een geniaal album. Prachtig die afwisseling tussen bijvoorbeeld Sway waar alle energie vanaf druipt en de ballad Wild Horses waarin zo veel melancholie verborgen zit. De muzikale omlijsting is voortreffelijk.

Het rijtje Beggars Banquet (1968), Let it Bleed (1969), Sticky Fingers (1971) en Exile on Mainstreet (1972) vormt het hoogtepunt in het repertoire van de Rolling Stones. Voor mij is Sticky Fingers de topper. Het album begint met hit Brown Sugar. De countrynummers Wild Horses en Death Flowers vallen wat buiten het reguliere patroon, maar zijn beslist de moeite waard. Op Can’t You Hear Me Knocking en Sway is een hoofdrol weggelegd voor het sublieme gitaarspel van Mick Taylor. You Gotta Move is een bluesnummer.

En natuurlijk Sister Morphine met subliem slide gitaar werk van Ry Cooder!