The Chameleons - Strange Times (1986)

Jazeker Chameleon Day we luisteren naar dezelfde plaat en je moet het in de context van mijn bericht lezen. Premonition had het over bombastisch en misschien is dat een beter omschrijving. Het was destijds ook mijn beleving en was gebaseerd op basis van de vorige twee platen. Toen dit album uitkwam was dit geen logisch vervolg op voorgaande albums en eerst zelfs een afknapper voor mij. Misschien ben jij later ingestapt en heb je dat niet zo ervaren, ik volg de band al vanaf de debuutplaat. Origineel waar hoor!

Wat overigens ook wel grappig is dat de band per ongeluk door Geffen werd getekend, het was de bedoeling dat ze de Stone Roses zouden tekenen. De vertegenwoordiger van Geffen was naar Manchester gestuurd en tekende de verkeerde band. Dat was geen slimme actie en zoals later bleek tot groot ongenoegen van beide partijen. Geffen wou iets heel anders dan de band en dat is denk ik voor een deel ook de reden voor het totale andere geluid (ja daar is ie weer, rockeriger/hoekiger) Mark Burgess trok later de koers wat door met The Sun & The Moon en ook al was dat ook een prima album, het miste de gitaarchemie van Fielding en Smithies. Maar dat lieve kijkbuiskinderen is voor een andere review bij een ander album.

Waarom ontdek ik deze band nu pas?
Swamp thing is wonderschoon
Unieke sound brengt deze band met zich mee.
Toch, ( ik ben van de vergelijkingen), dit kon zo een kind van suede en echo and the bunnyman zijn.

Voor sommigen zal dit blasfemie zijn maar het zij je vergeven mijn kind.

The Chameleons met hun album Strange Times, zovele jaren later, ik meen oorspronkelijk uit 1986, opnieuw uit, tenminste op fraai smokey gekleurd dubbel vinyl, incluis bonustracks op de 2e lp ja. Een jaar later dan gepland maar ach, worth the waiting. Waarom deze band nooit echt is door gebroken, blijft een groot raadsel. Onder begeleiding van een bezielende Mark Burgess sprankelt dit album als vanouds en herleef ik weer glorieuze New Wave dagen van destijds in het NU. Wat een plaat zeg, daar kunnen menige andere (New Wave) bandjes een punt aan zuigen. Prachtige gitaarriedeltjes die links en rechts omhoog en omlaag dartelen, sferisch middels keys, melodieus, kortom gewoon AF. Staat op onder het schrijven dezer woorden en kan er geen genoeg van krijgen. Ben ze altijd blijven volgen en gelukkig word ik de laatste maanden overstelpt met (re)releases, waarlijk skitterend ja. Nu dus deze. Geen enkele mindere song hier, hoog niveau, puik dus. Met her en der absolute parels, nog steeds ja. Denk dan vooral aan Tears, Swamp Thing, Time the End of Time...maar eigenlijk alles ja.

Probeer the Haunted Youth eens te ontdekken.. Veel raakvlakken