‘recensietje geplaatst’ [ Os Tubarões - Pépé Lopi (1976) ]

Het album opent gelijk al met de heerlijke warme klanken van een orgel(?). Een ding is duidelijk; er mag geswingd worden, Volgens de vertaling van Koenr zijn de eerste gesproken woorden “Raise your arms, shout for freedom”, een tekst die hand in hand gaat met de sfeer van de eerste track, maar ook het hele album.
Zoals al eerder beschreven is Kaapverdië goedschiks en kwaadschiks behoorlijk blootgesteld aan verschillende wereldse invloeden. Os Tubarôes maakt gebruik van een gehaaide mix (de bandnaam betekent “de haaien”, sorry voor deze slechte woordgrap) van deze Europese (voornamelijk Portugees) maar ook Zuid-Amerikaanse invloeden.
Op “Vent d’suesta”, “Stranger ê um ilusâo“ en “Alto Cutelo” zijn de Portugese Fado invloeden dan ook overduidelijk aanwezig. Een heerlijk melancholische stem en zwevende instrumentatie laten de tijd even vervagen en vragen je volle aandacht. Vooral de stem van Ildo Lobo is voor mij een belangrijke rode draad door het album, een mooie samenweving tussen de opgewektheid van vrijheid en de treurnis van de bezettingen.
“Lutchina” en “Pépé lopi” swingen dan weer ouderwets de pan uit en schroeven de tropische temperatuur nog eens even op tot Cubaanse proporties. De ritme-instrumenten en het orgelwerk volgens elkaar perfect op. Het is niet zo maar een derde rangs bandje waar we hier naar luisteren. Het is extra indrukwekkend als je je realiseert dat de leden van Os Tubarões niet zo zeer muzikanten van beroep waren, maar het extra naast hun vaste werk deden. Ze hebben aardig uitgebreide discografie van 8 albums, waarbij de ook in 1976 uitgekomen “Tchon di Morgado” mij ook zeer goed in het gehoor ligt.

Ik heb genoten van dit album en het heeft me echt weten te grijpen, met een fijne afwisseling in tempo tussen de nummers. Alhoewel ik teksten niet begrijp en zo snel alleen een samenvatting van de songteksten heb kunnen vinden, kan ik me voorstellen dat dit album een mijlpaal is geweest in Kaapverdië. Achter de schermen hou ik een eeuwig evoluerende persoonlijk top 250 albums bij en Os Tubarões heeft een plekje weten te bemachtigen.

4*
Favoriete nummers: Vent d’suesta, Alto Cutelo, Labante Braco

https://f4.bcbits.com/img/a2837438460_10.jpg

Okay. Next stop: Soweto! Ik zag dat ik er bij mijn vorige bijdrage, Legends of Benin al aan refereerde: de Next Stop: Soweto-reeks van het geweldige Strut Records. In totaal brachten ze 4 volumes uit en het is eigenlijk geen kiezen. Want alle vier goed en alle 4 anders. Ik heb uiteindelijk voor Vol. 4 gekozen en om de reden dat het weer zo ongelooflijk lekker, funky en dansbaar klinkt.

Next Stop Soweto Vol. 4: Zulu Rock, Afro-Disco and Mbaqanga 1975-1985 dus. Een tijdperk van de Zuid-Afrikaanse muziekgeschiedenis genres waarin bands funk en soul speelden, terwijl de apartheid de muziekcultuur van het land stevig in in zijn greep heeft. Toen het jive/mbaqanga-geluid uit de township soul en post-punk en een hele reeks rockbands begon te omarmen na het enorme succes van Harari uit eigen land en ging combineren met Zulu-teksten.

Hoewel Zuid-Afrikaanse muziek in deze jaren aan het groeien was, waren er talloze problemen vanwege de apartheid. Bands traden wel op, maar er was een avondklok en de liedjes kregen vrijwel geen airplay. Dat maakte het voor deze bands erg lastig om te overleven. Tegen de jaren negentig maakte de muziek van deze periode de weg vrij voor bands als Ladysmith Black Mambazo die internationale populariteit verwierf.

Maar gelukkig zijn de echte parels niet onder een laag stof verdwenen maar door o.a. Strut op plaat gezet.
En wat ik zei. De 4 volumes zijn alle 4 de moeite meer dan waard. Vol 1 is gewijd aan de mbaqanga, de muziek die in de jaren zestig ontstond in de townships en die zijn wortels had in de Zulutraditie.
Vol 2 onderzoekt ‘Soultown’ toen kleine orgelcombo's uit de jaren 70 hun eigen mod soul smeedden en township-artiesten funkfusies omarmden. Allemaal nummers die eerder nooit waren uitgegeven buiten Zuid-Afrika. Vol 3 richt zich op de rijke jazzscene van het land van de jaren '60 tot de jaren '80. Met zeldzame en eerder niet eerder uitgebrachte nummers van spirituele jazz tot township jazz-funk.

En Vol 4 tenslotte is dus de soul/funk versie. Normaal gesproken ben ik helemaal niet zo van de soul maar zodra de Afrikanen het aanraken gebeurt er mijns inziens iets speciaals. Of dat voor de aanwezigen hier geldt moet nog maar blijken maar dat hoor ik dan graag!

Enkele favo's:
Elias Maluleke & Mavambe Girls - Khombo Ranga
The Actions - Kokro-Ko
Almon Memela - The Things We Do In Soweto
Marumo - Khomo Tsaka Deile Kae
Xoliso - Manano
Damara - Mmamakhabtha

En het tagrondje

aerobag, AOVV, Arrie, Ataloona, Barney Rubble, Bardt1980, Cellulord, Coys, crosskip, Djordison, Edgar18, herman, hoi123, indana, inquestos, itchy, jeroentjuhh, jordidj1, kobe bryant fan, Manfield, Minneapolis, Mjuman, niels94, ohmusica, OldRottenhat, Paap_Floyd, panjoe, paulet, peterjames777, Koenr,Poeha, Poles Apart, Ploppesteksel, Rogyros, Running On Empty, Sater, shaadiq haynes, -SprayIt-, Stalin, starbright boy, sq, Teunnis, The Scientist, thelion, Titmeister, Toon1, trebremmit, Venceremos

Wat een lekkere swingende plaat, smullen!

Vooral de openingstrack van Kabasa is een knaller van jewelste.

Prima en inderdaad swingende plaat. Maar wel een beetje hit-or-miss voor mij: de liedjes van Elias Maluleke (opzwepend!) en T.Y. Boys (die synthmelodie blijft zo leuk in je hoofd na-echoën) smaken me zeer goed, maar daartegenover staan weer een paar tracks die mij iets té disco/clean funky zijn, zoals Saitana's '1, 2, 3' of Harari.

Komende week ga ik me ook nog wagen aan enkele andere delen van deze reeks.

Voorlopig sluit ik me aan bij het oordeel van Masimo. Er staan zeker interessante liedjes op het album, maar helaas weet niet alles te boeien. Voorlopige favorieten zijn: Kokro-Ko (Hide and Seek), Soweto Disco en Masisizwane.

Ik kan me wel vinden in jullie commentaar, al moet ik er ook bij zeggen dat ik niet meteen het meest hardcore Afrika album uit mijn collectie heb genomineerd. Ik dacht ook om nieuwe geïnteresseerden een beetje te kunnen introduceren met een wat toegankelijker album. Ik merk nl. dat in eerdere keuzes ook echt authentieke traditionele albums gekozen zijn en ik kan me voorstellen dat daar wat moeilijker doorheen te komen is. Met name de monotone repetitieve klanken dan die je daarop wat vaker terughoort.
En ja, op Next Stop klinkt het allemaal heel wat toegankelijker. Ik heb al heel wat nummers ervan in mijn deejay-set gestopt en dat pakte eigenlijk zonder uitzondering heel goed uit. Maar als je naar een wat meer oorspronkelijke Zuid-Afrikaanse sound wil kan ik je van harte The Indestructible Beat of Soweto aanbevelen. In mijn ogen een essentieel album!

Eerste luisterbeurt klonk goed , ik ga dit in de toekomst zeker nog wat intensiever beluisteren, alleen is mijn luisterlijst al redelijk overvol op het moment. To be continued!

Vind het overigens jammer dat er zo weinig mensen reageren. Daar is dit topic toch eigenlijk voor bedoeld dacht ik. De gezamelijke interesse voor Afrikaanse muziek delen en beoordelen, dat vind ik er tenminste zo leuk aan. Zou tof zijn als er wat meer feedback kwam. Is ook goed voor het topic lijkt me.
Daarom nog maar een keertje een tagrondje.

aerobag, AOVV, Arrie, Ataloona, Barney Rubble, Bardt1980, Cellulord, Coys, crosskip, Djordison, Edgar18, herman, hoi123, indana, inquestos, itchy, jeroentjuhh, jordidj1, kobe bryant fan, Manfield, Minneapolis, Mjuman, niels94, ohmusica, OldRottenhat, Paap_Floyd, panjoe, paulet, peterjames777, Koenr,Poeha, Poles Apart, Ploppesteksel, Rogyros, Running On Empty, Sater, shaadiq haynes, -SprayIt-, Stalin, starbright boy, sq, Teunnis, The Scientist, thelion, Titmeister, Toon1, trebremmit, Venceremos [/quote]

Ok even een inhaalslag:

FAKA - dit had ik al wel eens gehoord. Het tweede nummer is erg fijn, die andere 2 doen mij minder. 3,5*

Os Tuberaos - jammer, ik dacht er ook aan om een (ander) Kaapverdiaans album te nomineren. Over het algemeen word ik erg vrolijk van funana, dat geldt ook voor dit album. 4* (overigens heeft de funana een bijzonder achtergrondverhaal, zie hier)

Soweto - zoals anderen al aangaven, het nadeel van zo'n verzamelalbum is het verschil in kwaliteit van de nummers. Er staan een paar zeer fijne nummers op (o.a. Soweto Disco, Manano), maar het gehele album weet mijn aandacht niet vast te houden. Een krappe 3,5*

1. Kabas, Abie Manda en Tata Sibeko - Unga Pfula a Chi Pfalo
Mooie ruimtelijke instrumentatie, gitaar en drumwerk gaan mooi samen, die funky gitaarsolo is genieten 3,5*
2. Elias Maluleke en Mavambe Girls - Khombo Ranga
Begint met een loopje wat Vampire Weekend zo zou kunnen samplen (en ik weet dat ze dat doen), opgewekte sound! 3,0*
3. The Actions - Kokro-Ko (Hide and Seek)
Krijg een beetje carnaval vibes. Wel respect voor de drumritmes 2,5*
4. Almon Memela - The Things We Do in Soweto
Wat een heerlijk bassloopje en sterk gebruik van blaasinstrumentatie. Mooie samenvoeging van Westerse invloeden. 3,5*
5. Marumo - Khomo Tsaka Deile Kae?
Een van de hoogtepunten, heerlijke warme zang en gebruik van de elektrische gitaar. Ik weet niet of dit typerend Mbaqanga is, maar dit bevalt me wel. 4,0*
6. T.Y. Boys - Lekopokopo Single Moqashoa
De reperterende orgel en de synthesizer vormen samen een swingend geheel, geven deze track een extra dimensie 3,5*
7. Saitana - 1, 2, 3
Gebeurt een beetje te weinig op deze track om mijn volledige aandacht te waarborgen, refrein en melodie vrij eenvoudig 2,0*
8. The Movers - Soweto Disco
Orgels waren wel populair in Zuid-Afrika (of zijn het geen orgels?), nummer is verder redelijk, maar iets meer afwisseling was welkom geweest 2,5*
9. Abafana Bama Soul - Masisizwane
De leadzanger slist een beetje, maar kan ook aan de opnames liggen. De track is optimistisch en catchy, maar mij net iets te clean. 2,5*
10. Xoliso - Manano
Mooi opgebouwd nummer, ook een van de sterkere tracks op het album. De atmosfeer is drukkend met een vooruitdreunende bass. 4,0*
11. Da mara - Mmamakhabtha
Zang en de piano spreken mij erg aan op dit album, fijnzinnig gespeeld. 3,5*
12. Margaret Singane en Mike Fuller - Ubukhwele
Welkome afwisseling in stemmen, met sterke uithalen en melodieën. Aardig wat detail verwerkt in dit nummer met de drums. 4,0*
13. Harari - Give
Qua funk zit het wel goed met dit nummer, echt heel origineel vind ik het echter allemaal niet 3,0*
14. Isaac & The Sakie Special Band - Get Down
Eigenlijk beetje zelfde geval als zijn voorganger, aardig gebruik van synthesizer en funky ritmes, maar weet bij mij niet echt potten te breken. 3,0*
15. The Drive - Ain't Sittin' Down Doin' Nothing
Fijne warme aflsuiter, album eindigt zowel op een sterke noot. 3,5*

Gemiddelde van 3,2*, oftewel een sterke 3,0*

Het is natuurlijk een compilatie album, maar dit album lijdt wel onder een vrij gemiddeld middenstuk. Zeker wel een aantal uitschieters, die mijn interesse voor het genre zeker weten aan te wakkeren. Ik ga ook zeker Next Stop Soweto Vol. 3 beluisteren, de Zuid-Afrikaanse Afro Jazz heb ik altijd ijzersterk gevonden!

Zeker doen en een fijne recensie waar ik me grotendeels in kan vinden!

Laat ik ook een teken van leven geven. Het album van Os Tubarões heb ik niet uitgeluisterd omdat het niet mijn ding lijkt te zijn, vrees ik (kreeg af en toe net iets te sterke schlager-associaties).

Door naar Soweto dus, met een album dat ik nog wat beter moet beluisteren voordat ik er zinnige dingen over kan zeggen, maar dat op het eerste gehoor klinkt als een fijne, vrolijke compilatie.

Mijn nominatie voor maandag, alvast.

Osibisa - Woyaya (1971)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/54000/54303.jpg

ik moet eerlijk toegeven dat ik dit topic uit het oog ben verloren. Toen ik afgelopen vrijdag een berichtje kreeg dat ik maandag mijn nominatie moest plaatsen, dacht ik weer aan die gouden dagen dat ik als scholier mijn huiswerk niet had gemaakt en de leraar het nodig vond om dat te controleren. Enfin. Ken ik veel Afrikaanse muziek? Nee, eigenlijk ken ik maar heel weinig. Toch was er één band die ik wel eens heb beluisterd de afgelopen jaren: Osibisa. Ooit kocht ik dit album omwille van de hoes. Erg kleurrijk. Zo klinkt de muziek ook. Optimistisch, aanstekelijk en het luistert gewoonweg goed weg.

Osibisa maakt namelijk afropop. Popmuziek waar de Afrikaanse roots worden vermengd met de invloeden van het westen. Het is dan ook niet gek dat je veel kenmerken hoort van de muziek die toentertijd populair was. Het is een soort mix van jazzfusion, progressieve rock en afrofunk met nog wat Caribische invloeden. De voorwaarde dat de muziek uit Afrika moet komen, rek ik wellicht een beetje op . Hoewel deze band is opgericht door drie Ghanezen, was de plaats van oprichting Londen.

https://i.guim.co.uk/img/static/sys-images/Music/Pix/pictures/2011/6/14/1308046490171/A-photo-of-the-band-Osibi-007.jpg?width=620&quality=85&auto=format&fit=max&s=1bc5b90f301be8fe55aa8bba7f25c492

Voor de oudere users is dit wellicht wel een bekende naam. Hun debuut was namelijk een groot succes en haalde de 11de plaats in de popcharts van de U.K. Deze band wist daardoor afrikaanse pop op de kaart te zetten en was een wegverbreder voor veel bands die daarna kwamen. Alleen daarom al een interessante nominatie voor dit topic. Hoewel de band een tijd lang nog (redelijk) succesvol was, vielen ze halverwege de jaren 80 uit elkaar.

Hun debuut mag dan het bekendst zijn, toch heb ik gekozen voor hun tweede album. Al is het maar vanwege het prachtige openingsnummer. Beautiful Seven wordt na een heel gewichtige start, langzaam luchtiger. En..... tsja als de band ons zo vriendelijk vraagt vrolijk te zijn, wie ben ik dan om daar nee tegen te zeggen. In het druilerige weer van de afgelopen dagen is dat zelfs geenszins een slecht devies. Ben benieuwd wat jullie er van vinden. Dan probeer ik mijn achterstand hier wat in te werken.

Als de hoes net zo gaaf is als de hoes dan belooft dit veel goeds.

Eerste luisterbeurt achter de rug en ik kan deze statement met de volle 100% beamen!

Het album opent magistraal met “Beautiful Seven”, een waterval van kleurrijke en swingende sounds. Een mooi mengelmoes van samples van onweer/regen, de voor West-Afrika zo karakteristieken drumritmes en het betere fluitwerk. De hantering van de overduidelijk Westerse jazz-rock invloeden gaan hand in hand met de meer traditionele Ghanese instrumentatie en percussie. Tijdens de speelduur kent de openingstrack slimme focus-shifts naar verschillende instrumenten. Zo zijn er kortstondig fluit, jazz-piano en drumsolo’s hoorbaar, totdat het geheel samengebracht wordt in een vlammende climax.
“Y Sharp” laat de Ghanese invloeden wat meer achterwege en omarmd de westerse Blues Rock. De blazers geven het geheel een zeer optimistische vibe, zeker als richting het einde flink gejamd wordt met jankende gitaren. Het is zeker een artiestengroep die de instrumenten tot in de puntjes beheerst.
“Spirits Up Above” begint als een slow-jam, begeleidt door meeslepende blazers en een soulvol koor. Het lukt Osibisa niet om te lang weg te dromen, want het tempo wordt al snel opgeschroefd en bijgestaan door melodieus maar snijdend gitaarspel waar Latin Rockers trots op zouden zijn.
Als één track de Ghanese roots van de band verklapt is het wel “Survival”, waar geopend wordt met karakteristieke percussie en vocale melodieën, waarmee de luisteraar zich even in de Ghanese rimboe kan wanen. Niet te lang, want de basslijn op het tweede deel van de track sleurt je weer terug richting het Westen.
“Move on” vertrouwd ook zwaar op jazz-rock aspecten, al vind ik dit nummer net even iets minder origineel dan zijn voorgangers. De solo’s zijn er zeker om van te genieten, maar de opbouw van het liedje is iets minder sterk.
Enigszins bang dat het album nu zijn momentum verlies, zorgen de uitnodigende fluittonen en energieke vocale melodieën er gelukkig wel voor dat je het volgende nummer “Rabiatu” ingetrokken wordt. Wederom een bewonderenswaardige opbouw, met een bombastische climax van trompetten en bassloopjes.
“Woyaya” eindigt helemaal op een positieve noot met een misschien wat te zoetsappig maar aanstekend refrein en net zulke zoete keyboard solo’s. Minder imposant en aangrijpend dan het merendeel van het album, maar laat wel zien dat deze band over een gevarieerd bereik beschikt.

Concluderend is dit album een prachtige samensmelting van Westerse Jazz/Blues rock en traditionele Ghanese percussie en chants. Een vooruitstrevend en levenslustig verzameling van liedjes. Bijna alle tracks kennen een magistrale opbouw met individuele aandacht voor de verschillende aspecten en invloeden die de band omarmd heeft. Een band met zeer bekwame artiesten waar het plezier van afdruipt!

4*

Favoriete nummers: Beautiful Seven, Rabiatu, Spirits Up Above

aerobag, AOVV, Arrie, Ataloona, Barney Rubble, Bardt1980, Cellulord, Coys, crosskip, Djordison, Edgar18, herman, hoi123, indana, inquestos, itchy, jeroentjuhh, jordidj1, kobe bryant fan, Manfield, Minneapolis, Mjuman, niels94, ohmusica, OldRottenhat, Paap_Floyd, panjoe, paulet, peterjames777, Koenr,Poeha, Poles Apart, Ploppesteksel, Rogyros, Running On Empty, Sater, shaadiq haynes, -SprayIt-, Stalin, starbright boy, sq, Teunnis, The Scientist, thelion, Titmeister, Toon1, trebremmit, Venceremos, philtuper

Masimo ik was je nét voor

Osibisa: muziek om goede zin van te krijgen: Osibisa - Ayiko Bia - YouTube is de single van het debuut - 2 albums in 1 jaar, nb; bij dat album schreef iemand en daar schuilt een kern van waarheid in, al drijft het debuut van Santana meer op de percussie.

Herinner me levendig.
Volgende keer op platenbeurs zal ik toch eens proberen om een beetje van de prijs van deze of het debuut af te praten - 35 foppen voor de re-issue is veel - en een van beide albums toevoegen aan het lp-bestand. Na de eerste twee was -in mijn beleving van destijds - de sjeu er een beetje af en werd het een herhalingsoefening. Live was Osibisa puur fissa

Wat een hoes.

Ik loop een klein beetje achter met reageren. Ik heb die Soweto plaat wel 2,5 keer gedraaid, maar niet aandachtig genoeg om er iets zinnigs over te schrijven hier. Ik zal daar later nog op terugkomen @philtuper.

Kom niet zo vaak op MuMe meer, maar zie dat ik tips moet geven voor Afrikaanse muziek. Nu aan 't werk, maar zal er zsm op terugkomen.

Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd op tags in dit leuke topic (ondanks dat ik een poos terug aangaf wel interesse te hebben). Beetje druk bezig waardoor ik op MuMu niet veel verder kom dan een cijfer geven in het albumhoezen topic.
Daarover gesproken: mooie hoes
Ik ga mijn best doen te luisteren. Spotitfy helpt alleen niet mee. Alleen de titeltrack is beschikbaar.

Geen zorgen en geen haast! Er is een intekenlijst, waardoor de komende weken al geregeld zijn. Maar korte en relevante tips/opmerkingen zijn natuurlijk altijd welkom

21/10-02/11: Barney Rubble
03/11-17/11: aerobag
18/11-01/12: niels94
02/12-15/12: Titmeister
16/12-29/12: peterjames777

Zet je buisbril even op: Spotify biedt wel degelijk de eerste twee, geremasterd weliswaar, digitaal in 2008
Osibisa (Digitally Remastered Version) by Osibisa on Spotify - open.spotify.com

Bedankt Mjuman. Te gehaast gekeken.
Ik ga luisteren naar het rode broertje van Dombo.

En anders stuur je maar weer een pm

https://bornbadrecords.net/wp-content/uploads/2019/07/BEBEY-SAnza-photo-BD.jpg

Voor hen die nog niet het voorrecht gehad hebben om al kennis te mogen maken het deheer Bebey, bij deze introduceer ik u: De Afrikaanse Renaissance Man, Francis Bebey. Een eervolle bijnaam, die hij met goede reden heeft verkregen. Academicus, entrepreneur, schrijver/dichter; Een behoorlijke duizendpoot. Echter, de hoofdreden dat ik de man hier op een voetstuk wil plaatsen, is de geweldige discografie die hij als muzikant achter heeft gelaten.

Francis Bebey werd geboren in 1929 in een dorp in de buurt van Douala, de grootste stad van Kameroen. Kameroen was destijds een Frans-Brits protectoraat, een gespleten land. Bebey groeide zo drietalig op, maar hij bleek niet alleen een talent voor talen te hebben. Als kind toonde hij al een sterke affectie voor muziek: Hij bespeelde meerdere instrumenten, tot hij besloot van de gitaar zijn voorkeursinstrument te maken. De aandacht van de 9-jarige Francis werd al snel getrokken door Westerse muziek, maar hij was de traditionele Kameroense muziek zeker ook trouw. De combinatie van respect voor zijn Kameroense roots en de fascinatie voor Westerse muziek zal later de blauwdruk van zijn muzikale output blijken.

Als tiener speelde Bebey in een jazzband die zich zwaar liet beïnvloeden door Amerikaanse swing- en jazzbands. Hij studeerde wiskunde in zijn moederland, maar kreeg dankzij een studiebeurs de mogelijkheid om literatuur in Parijs te studeren. Hij werkte aanvankelijk als journalist/omroeper bij een Frans radiostation, maar besloot zijn academische carrière voort te zetten met een studie communicatie in New York. De creatieve vlam van Bebey werd als maar meer aangewakkerd en zijn fascinatie met muziek bleef altijd in zijn werk verworteld. Hij zette een radiostation op in Ghana, bleef betrokken als producer van jazz-programmeringen in Frankrijk en werd door UNESCO aangesteld om een catalogus te maken van verschillende muziekstromingen in Afrika. Hij reisde langs verschillende Afrikaanse stammen, maakte opnames van de traditionele muziek en dankzij uitmuntend schrijfwerk werden zijn publicaties bejubeld en bekroond.

Alhoewel de Renaissance Man altijd bezig was met het compenseren van muziek en het schrijven van boeken, verliet hij op 45-jarige leeftijd zijn functie als chef muziek bij de UNESCO om zich volledig op zijn creatieve uitspattingen te kunnen focussen. Hij richtte zijn eigen muziek label op en maakte van zijn woonkamer een home-studio, iets wat in de jaren 70 in Europa nog zeer zeldzaam was. De teksten van zijn muziek zijn vaak humoristisch, maar kritisch, met vertellende aspecten om een boodschap over te brengen.

Zijn kennis van Afrikaanse muziek verwerkte Bebey in zijn muziek, zo maakte Bebey eind jaren 70 regelmatig gebruik van de traditionele muziek van de pygmeeën stammen. De volkeren komen verspreid voor in West en Centraal-Afrika en vallen naast hun verschijning (de leden de stammen zijn vaak niet langer dan 150 centimeter) ook op door de typische instrumenten die ze gebruiken: de Sanza (een mini handheld piano bespeelbaar met de duimen) en de Ndewhoo (de één-toon fluit). Het laatste instrument kennen jullie uit “Everything Now” van Arcade Fire, een deuntje afkomstig uit de “Coffee Cola Song” van Francis Bebey. Leuk feitje: De fluit op “Everything Now” wordt bespeeld door zijn zoon, Patrick Bebey

Een deel van zijn werk is momenteel mooi gevangen in twee compilatiealbums die beschikbaar gemaakt zijn op Spotify. “African Electronic Music 1975-1982” en “Psychedelic Sanza 82-82”. Alhoewel ik iedereen wil uitnodigen beide compilatiealbums te luisteren, wil ik vooral de laatste uitlichten. “African Electronic Music” is iets ‘luchtiger’ en vertrouwd meer op het gebruik van synthesizers.

Francis Bebey - Psychedelic Sanza 1982 - 1984
https://f4.bcbits.com/img/a4159851249_16.jpg
Even een recap van de ingrediënten van de muzikale uitspattingen van de Kameroense Francis Bebey:

1. Multi-instrumentalist, met voorkeur voor de gitaar
2. 15 jaar lang traditionele Afrikaanse muziek bestudeerd en gecatalogiseerd
3. Bekwaam in de bespeling van traditionele Afrikaanse instrumenten, zoals de Sanza (duim-piano) en de Ndewhoo (singulair-tonige fluit)
4. Fascinatie voor Westerse elektronische muziek en jazz
5. Drietalige opvoeding: Frans, Engels & Douala (Inheemse taal van Kameroen)
6. Universitaire graad in literatuur/communicatie
7. Maakte al zijn muziek in een do-it-yourself thuisstudio

Sanza Nocturne, de opener van de album, showcased direct waar het Bebey allemaal om draaide. De sanza in al zijn glorie, door de Pygmeeën geïnspireerde polyritmes, gecombineerd met moderne gitaarloopjes.

In een interview met de zoon van Francis Bebey, Patrick Bebey, vond ik dat hij het geluid dat de sanza produceert perfect beschreef:


Bebey maakt veel gebruik van poly-ritmes. Deze ritmes werden in West-Afrika bij rituelen of koninklijke plechtigheden gebruikt vanwege hun van nature transopwekkende eigenschappen. Zoals op meerdere tracks te horen is, wordt de betoverende kwaliteiten van de Kameroense muziek bijgezet door traditionele chants in de oorspronkelijk taal Douala.
Op Bissau zijn deze ritmes/chants en hun hypnotiserende karakter hoorbaar. De ééntonige Ndewhoo is tevens aanwezig in een melodieuze samenstelling die vergelijkbaar is met de sample van de Coffee Cola Song gebruikt in Arcade Fire’s Everything Now

Forest Nativity is een persoonlijke favoriet van mij. De sanza die teder maar betoverend op de achtergrond te horen is, terwijl Francis je symbolisch uitnodigt om herboren te worden in zijn Afrikaanse muzikale wereld. De ritmes van zowel de drums, fluit, de sanza als de vocale melodieën smelten samen tot een aangrijpende en majestueuze luisterervaring.

De rest laat ik jullie zelf ontdekken, want er is genoeg te vinden op dit album van deze Afrikaans Renaissance man met zijn geheel eigen(wijze) visie.