Ik kijk er nu al naar uit!

9. Gillian Welch & David Rawlings

Favoriete album: The Harrow and the Harvest
Favoriete nummer: The Devil Had a Hold of Me
Ook in het lijstje van: -
Live gezien: nee

Gillian Welch & David Rawlings opereerden bij hun twee meest recente releases onder beider namen, dus dat houd ik dan ook maar aan. Partner David Rawlings is uiteraard al vanaf debuut Revival (1996) aanwezig, en kreeg daar verder ook alle credits voor, maar tot All the Good Times (2020) hebben beiden een solocarrière (waar de ander aan meewerkt) en zijn het vooral de vijf albums onder de naam van Gillian Welch die naam maken.

Ik leerde haar pas kennen ten tijde van The Harrow and the Harvest (2011) en toen viel ook het kwartje dat dit een van de zangeressen was op de soundtrack van O Brother, Where Art Thou? en dat zij de schrijfster is van het door Emmylou Harris op Wrecking Ball gecoverde Orphan Girl. Het hele oeuvre van Welch verkennen was vervolgens geen grote opgave, want na een redelijk productief begin, zit de klad er eigenlijk al jaren in. Vier cd’s met restmateriaal en een album met covers overbrugden de periode tussen 2011 en 2024, toen er met Woodland eindelijk weer eens een echt nieuw album verscheen, de zesde pas.

Ik vind het moeilijk onder woorden te brengen wat me nou zo aanspreekt aan de muziek van Welch en waarom zij in mijn top 10 staat en vergelijkbare artiesten niet eens in de lijst voorkomen. Dat zit hem in ieder geval in de sfeer van de muziek, die ik toch vooral als ‘desolaat’ zou omschrijven: voor mij voelen de nummers altijd als er geen hoop meer is voor de underdogs over wie de nummers gaan en daar sluit de melancholische stem van Welch goed bij aan, evenals de vaak vrij sobere instrumentalisatie. Het album Soul Journey (2003) heeft dat minder, en dat vind ik dan ook veruit haar minste plaat.

Ook Gillian Welch heb ik nog niet eerder live aan het werk gezien. Hopelijk komt ze bij de tour ter promotie van Woodland naar Nederland.

Was het stukje over Brandi Carlile geschreven voordat ze beroemd werd?

Kijk, daar was ik dus al niet opgekomen

Wat een stempracht

Een maand of vier geleden geschreven. Ik weet niet of ze sindsdien veel beroemder geworden is?

Ze staat op 1 in het VK, dus denk van wel.

8. Emmylou Harris

Favoriete album: Wrecking Ball
Favoriete nummer: Red Dirt Girl
Ook in het lijstje van: vigil (69)
Live gezien: ja

In geen enkel ander genre verschijnen zoveel tribute-albums en worden er zoveel tribute-concerten gegeven als in de countrymuziek en daar zijn ongetwijfeld zowel nobele als commerciële redenen voor. Het is sowieso een genre waarin enorm veel wordt ‘samengewerkt’, of beter gezegd, waarin allerlei bekende gastartiesten een album opleuken, zonder dat dit altijd even veel toevoegt aan de nummers. Emmylou Harris spant hierin wel de kroon, met een eindeloze reeks bijdragen aan tribute-albums, bijdragen aan platen van anderen als gastartiest, genoemd of ongenoemd (Desire van Bob Dylan bijvoorbeeld), en samenwerkingsalbums. En ja, háár medewerking voegt eigenlijk wel altijd wel wat toe…

Emmylou Harris heeft inmiddels aan zoveel albums en projecten bijgedragen, dat ze zelfs zonder één eigen plaat al in deze lijst zou zijn beland. Haar bijdrage aan de albums van Gram Parsons (zie 18) is onmisbaar, het eerder genoemde Desire zou bij lange na niet zo goed zijn zonder haar tweede stem, op de beste soundtrack ooit, O Brother, Where Art Thou? komt ze uiteraard voor (en op het bijbehorende concert Down to the mountain nog iets meer) en zo zijn er vele. Er zijn inmiddels al meerdere albums verschenen om al die bijdragen te bundelen, maar ook die omvatten volgens mij nog maar een fractie van het totaal.

En dan heeft Emmylou dus ook nog een hele solocarrière. Die begint allemaal wat traditioneel, met veel country en veel covers, en hoewel het allemaal wel heel erg als Emmylou Harris klinkt, zijn het voor mij niet echt de hoogtepunten. Die komen wat mij betreft pas in de jaren ’90, eerst met Cowgirl’s Prayer, maar vooral met de samenwerking met Daniel Lanois op Wrecking Ball. Onder leiding van Lanois krijgt ze een wat eigentijdser en ook wat donkerder geluid en dat past haar wel eigenlijk. Ook de latere albums bevallen mij goed, zeker opvolger Red Dirt Girl.

Eigen composities zijn in de beginperiode redelijk schaars, al bevat haar ‘debuut’ met Boulder to Birmingham (een ode aan Gram Parsons) wel een nummer dat gedurende haar hele carrière een ijkpunt in haar repertoire is gebleven. The Ballad of Sally Rose uit 1985 bevat juist wel enkel eigen nummers, en mede door de daardoor ontstane samenhang vind ik dit een van haar meest geslaagde albums. Vanaf Wrecking Ball schrijft ze ook weer meer zelf, en het is eigenlijk een raadsel waarom ze dat eerder zo weinig gedaan heeft.

In 2014 zag ik Emmylou live in Carré, met Daniel Lanois in haar begeleidingsband. Uiteraard werd er veel van Wrecking Ball gespeeld en hoewel Harris wel erg op routine leek te spelen, was het zeer de moeite waard om de grand dame van de country een keer live gezien te hebben.

7. Magma

Favoriete album: Köhntarkösz
Favoriete nummer: Köhntarkösz (Part 2)
Ook in het lijstje van: -
Live gezien: ja

Je moet wel een beetje vreemd zijn om de muziek van Magma te kunnen waarderen. Het is een mix van progressieve rock en jazz, met daarbij elementen uit de funk en gospel, die ze zelf Zeuhl noemen, met daarbij chants in een zelfverzonnen taal, en het hangt er maar net vanaf aan wie je het vraagt of de rock of de jazz het dominante onderdeel is. Sowieso zijn ze ook binnen de progressieve rockwereld al sinds het begin een buitenbeentje geweest, en binnen de jazz krijgen ze volgens mij sowieso geen erkenning. Ze hebben wel een trouwe fanbase en daar reken ik mezelf ook al een jaar of vijftien toe – al brengen ze weinig meer uit en treden zelden in de buurt op, dus een trouw fan zijn is ook niet heel moeilijk in dit geval.

Ik leerde de muziek kennen via het Progwereldforum, en hoewel het duidelijk anders was dan de progressieve rock waar ik verder veel naar luisterde, greep het me wel meteen. De muziek van Magma heeft iets bezwerends door de repetitieve chants, maar kan tegelijk ook heel swingend zijn en dat trok me wel. Het zette bovendien de deur wijd open naar allerlei andere uithoeken van de progressieve rock – of wat de progressieve rockliefhebbers allemaal onder die noemer brachten (zie verder Univers Zero op plaats 78) en dat is een uithoek waar ik me jaren heb opgehouden.

Er zit best behoorlijk wat verschil tussen de verschillende Magma-albums. Hun bekendste plaat Mekanïk Destruktïw Kommandöh zou kunnen worden gezien als tribale chants met Teutoonse grandeur, terwijl Köhntarkösz van een jaar later veel meer nadruk legt op het repetitieve en soms eerder een soort uit de bocht gevlogen kamermuziek is. Toch zijn beide albums zeer herkenbaar Magma, en me beide eigenlijk even lief.

Latere albums bouwen vaker voort op de ‘formule’, zeker de albums van na 2000, al wordt dat bij K.A. en Ëmëhntëhtt-Ré handig gemarkeerd door ze onderdeel te maken van een trilogie met Köhntarkösz. Wel onderscheidend is het album Merci (1984), waarop ook Magma aansluiting zoekt bij een veranderde tijdsgeest, met simpelere en swingendere composities en zang in het Engels. Het wordt niet erg gewaardeerd door Magma-fans, maar voor mij is het juist een van hun fijnste platen, net als overigens de drie albums die in de volgende jaren onder de naam Offering worden uitgebracht.

Live is Magma minstens zo goed als op plaat. Gelukkig zijn er inmiddels heel veel concertopnamen verschenen, zowel op cd als op dvd, want Magma live zien, kost moeite. In 2013 zag ik ze op het Night op the Prog-festival in Duitsland en twee jaar later op Le Guess Who in Vredenburg. De kans een eigen clubshow bij te wonen leek me klein, maar een jaar later stonden ze ineens in De Boerderij in Zoetermeer, waar ze bovendien aankondigden dat ze het jaar erna met een orkest zouden spelen in L’Olympia in Parijs. Inmiddels heb ik ze dus vier keer gezien en ik zie dat mijn totale waardering daarvoor 19,75* is, dus dat zegt wel iets.

Mooie verhalen, Brunniepoo! Ik kende dit topic nog niet en heb zojuist alles vanaf Rush alsnog gelezen. Ik blijf de komende dagen zeker hangen voor de rest van de ontknoping. Naar Magma ben ik zeer nieuwsgierig geworden op basis van de hoge notering en je enthousiaste beschrijving.

Kijk, dat is dan toch maar mooi bereikt!

6. Marillion

Favoriete album: Misplaced Childhood
Favoriete nummer: The Invisible Man
Ook in het lijstje van: vigil (1); Casartelli (2); MssrRenard (24)
Live gezien: ja

Mijn Marillionliefde is niet meer helemaal wat het geweest is. Het lidmaatschap van de fanclub heb ik enige tijd geleden opgezegd en bij ‘nieuwe’ releases maak ik inmiddels de afweging of ik ze echt wil hebben in plaats van ze gewoon blind te kopen. Het is deels het gevolg van de al vaker genoemde veranderde smaak, maar ook wel een resultaat van jarenlange overvoering.

Het begon ooit rustig. Begin jaren ’90 leerde ik Marillion kennen via de radio (Cover My Eyes) en ik kocht de cassettes van Holidays in Eden en Brave. Enkele jaren later leende ik de Fish-albums uit de bibliotheek en maakte daar kopieën van en nog weer wat later kocht ik wat goedkoop vinyl. Rond 2000 kende ik eigenlijk alleen het werk tot en met Brave, het nieuwere werk was me ontgaan. Een vriend leende me toen Anoraknaphobia en we bezochten de band vervolgens in de net geopende Heineken Music Hall. In die periode heb ik de albums uit de tussenliggende jaren wel beluisterd, maar met uitzondering van Afraid of Sunlight maakte het allemaal weinig indruk.

Tot 2009 bleef ik de betere albums die ik kende wel draaien, en daarna kwam de band eigenlijk pas echt op de radar. Allereerst door een concert van Fish in het Patronaat, waar het nodige Marillionwerk voorbijkwam, maar vooral ook door mijn account bij het Progwereldforum, waar de band best op een voetstuk stond. Marbles bleek een essentiële aanwinst voor de collectie, Happiness en Somewhere Else niet echt. Gelukkig was ik wel op tijd aangehaakt om de release van Sounds that can’t be made mee te maken – achteraf ook niet de meest briljante plaat overigens – en ik deinde lekker mee op de eindeloze stroom aan livereleases en rereleases die de band over de menigte losliet.

Live bezocht ik de band ook meerdere malen – twaalf optredens tussen 2011 en 2018, waaronder een Marillionweekend en met één uitzondering waren die optreden waanzinnig goed, met het optreden in de Philharmonie in Haarlem (2018) als hoogtepunt. Het in die periode verschenen F.E.A.R. beschouw ik ook als een van de hoogtepunten in hun oeuvre.

Na 2020 kwam de klad er langzaam in. Het vooralsnog enige optreden na covid dat ik bezocht viel wat tegen, mede omdat ik – in tegenstelling tot de meeste andere fans – niet zo kapot was van het recentste album An Hour Before It’s Dark. Omdat er verder meer dan genoeg muziek te luisteren valt, nam het aandeel van Marillion in de muzikale mix steeds wat verder af, en als ik nu Marillion draai dan merk ik dat ik vaak teruggrijp op dezelfde studioalbums en af en toe een live-album.

Primus inter pares bij die albums is Misplaced Childhood. Een album dat ik al jaren kende voordat ik het in 2012 hoorde in een integrale uitvoering van een coverband. Dat was echt een van mijn muzikale Eurekamomenten: pas toen hoorde ik hoe het geheel de afzonderlijke delen verre overtreft, in een mate die ik zelfs bij andere conceptalbums niet ben tegengekomen. Ik ken dan ook geen album met zo’n goede flow, waarbij alle nummers zo goed in het grotere geheel passen. Misplaced Childhood zal mijn meest gedraaide album sinds 2012 zijn, en het is inmiddels ook alweer jaren mijn favoriete album.

De vermoeiende Fish-Hogarth-discussies heb ik altijd langs me heen laten gaan. Ik kan beide zangers waarderen, zowel bij Marillion als solo. De solocarrière van Fish vind ik zelf nogal een mixed bag, met A Feast of Consequences als absolute uitschieter, maar ook vrij veel platen die me weinig doen. Live kan ik hem beter waarderen (acht keer gezien), ondanks dat zijn stem live niet altijd even goed was. Hogarth zag ik twee keer live en dat zijn vermakelijke shows door alle covers, maar met zijn eigen werk heb ik verder niets. Ook de solocarrière van gitarist Rothery lijkt niet echt ergens heen te gaan, maar aan het optreden dat ik van hem zag, bewaar ik goede herinneringen.

Mijn favorieten zijn: album Fugazi , nummer Fugazi

Als album blijft het bij mij steken op 4,5*. Assassing, Incubus en het titelnummer horen wel bij mijn favoriete nummers uit de Fish-periode, maar met de overige nummers heb ik veel minder. Het slotstuk van Fugazi is wel mijn favoriete Rotherysolo.

Fantastic Place: één van de mooiste nummers ooit en zeker de beste van Marillion voor mij.

5. ABBA

Favoriete album: The Visitors
Favoriete nummer: Eagle
Ook in het lijstje van: Dazzler (15); aERodynamIC (26)
Live gezien: nee

Zoals eerder gezegd hebben mijn ouders nauwelijks bijgedragen aan mijn muzikale vorming. Van alle artiesten in deze top 100 stonden er alleen platen van Miles Davis, Simon and Garfunkel, Bob Dylan en ABBA in de kast, en die vage verzamelaar van Dylan zal wel een jeugdzonde van mijn moeder geweest zijn, want die heeft zeker nooit opgestaan. Van ABBA hadden ze de elpee Arrival en dat was dus ook mijn eerste kennismaking met de Zweedse band, nog voor Waterloo en andere grote hits.

Eind jaren ’80 en begin jaren ’90 was ABBA niet per se ‘in’ en het kwam in ieder geval niet veel op de radio voorbij. Ik kocht al in 1991 een drietal cassettes in een kartonnen boxje (The Hits, The Hits 2 en The Hits 3) en met deze veertig nummers in de hand was ik de heropleving in 1992 (Erasure, de Gold-verzamelaar) iets voor. Het is daarmee – net als overigens Queen en Michael Jackson – een artiest uit deze lijst die al mijn hele muzikale leven meegaat en de enige daarvan waarbij de waardering ook altijd gelijk gebleven is. Ik houd het allemaal niet exact bij, maar het zou me ook niets verbazen als ABBA door de jaren heen mijn meestgedraaide artiest is geweest.

Zoals de afgelopen maanden wel gebleken is, heeft mijn smaak flinke ontwikkelingen doorgemaakt, en vaak ben ik op zoek geweest (en nog steeds op zoek) naar allerhande muzikale uithoekjes met uitdagende en onconventionele muziek. Toch ben ik tegelijkertijd altijd terug blijven vallen op goede, catchy popliedjes, en als je het over goede popliedjes hebt, dan kom je voor mij al direct bij ABBA uit. Veel meer dan honderd zullen ze er niet gemaakt hebben en ik zal niet zeggen dat ik ze allemaal moeiteloos mee kan zingen, maar veel toch wel.

De eerste drie albums zullen nooit favorieten worden, daarvoor bevatten ze naast een paar topnummers toch te veel fillers. Vanaf Arrival weten ze vijf albums te maken die ik integraal sterk vind, en waarbij ik elke volgende plaat bovendien beter vind dan degene ervoor. The Visitors, hun laatste, vind ik zelfs een van de beste popalbums ooit, en het blijft eeuwig zonde dat de band daarna uiteen viel. Het zou toch interessant geweest zijn om te horen hoe de band zich had kunnen ontwikkelen zonder alle beslommeringen waar ze in de laatste maanden mee kampten, want met The Visitors was de band toch vrij ver verwijderd van de onbezorgde popliedjes waar ze bekend mee waren geworden en die koers had wat mij betreft navolging verdiend.

De soloalbums en de musicals van Björn en Benny hebben voor mij bij lange na niet de magie van de bandalbums. De comebackplaat heeft dat zeker wel, maar het is een plaat die te veel op veilig speelt om mij echt te boeien, en het is ook geenszins de eerder genoemde ‘volgende stap’. Waar ik wel weer blij van werd waren de Mamma Mia!-films en eigenlijk zou ik ook een keer de echte musical moeten zien. Ook is ABBA een van de weinige bands waarvan het me eigenlijk best leuk lijkt om een keer een tributeband te zien.

Dat vind ik nu leuk, dat iemand zowel Magma als ABBA waardeert, want het contrast kan nauwelijks groter zijn. Of is dit ijdele zelfherkenning? Hoe dan ook, ik vind (ook) dat ABBA een aantal geniale popnummers heeft gemaakt.

Wow, ABBA had ik toch echt niet verwacht hier! Ik heb zelf helemaal niets met deze Zweden, maar leuk om te lezen hoe enthousiast jij over ze bent.

Herkenbaar.

Waar ik mijn fanatieke hobby aan over heb gehouden: het is niet vanwege mijn ouders. Beetje BZN en wat andere vage platen en een verzamelaar van ABBA die ik al snel inpikte.

ABBA vond ik als kind leuk, als tiner kon het echt niet en daarna kwam die zo bekende verzamelaar en lieten mijn muziekhelden van toen weten dat ABBA te gek was en ik was weer om. Dat is niet meer veranderd. Daarom ook naar Londen geweest wat zeker de moeite was.

Grappig dat jouw ouders dit dus ook niet aan jou hebben doorgegeven allemaal.



Ergens eind jaren '90 tijdens een grote gayparty in Nighttown trad een toen zeer populaire tribute band op (volgens mij Björn Again, maar dat weet ik niet zeker). Dat was wel een feestje, maar ja, al die gays en ABBA hè

Ja, ik zoek dus ook een beetje heterovriendelijke ABBA-tributeband, zouden die bestaan?

Die zal vast bestaan, alleen of het publiek verandert? Gays en oudere huisvrouwen, dat was in Londen wel zo. Oh en verdwaalde Brunnie's blijkbaar

Brunniepoo is stiekem ook gewoon een oud wijf...

(en kopt u hem verder zelf maar in...)

4. Steeleye Span

Favoriete album: Storm Force Ten
Favoriete nummer: Long Lankin
Ook in het lijstje van: Casartelli (26)
Live gezien: ja

Geen idee waarom ik meer dan twintig jaar geleden een vrij brak verzamelcd’tje van Steeleye Span kocht. Ik zal toen hoogstens de hit All Around My Hat gekend hebben en het is toen ook allemaal niet echt blijven hangen. Het enige dat ik er verder echt van kan herinneren is dat ik nogal verrast was door het nummer Gaudete, een a-capella gezongen eeuwenoud religieus lied. Verder vond ik het wel een grappig cd’tje, maar tot verdere verdieping in de band leidde het niet.

Bij het onvolprezen Fame hadden ze rond 2010 twee boxjes in de aanbieding, met daarin alle Steeleye Spanalbums tot en met 1980 (en Tempted and Tried). Een wat merkwaardige samenstelling af en toe, maar voor weinig geld maakte ik kennis met de volledige albums en vanaf dat moment was ik wel fan. Liege and Lief van Fairport Convention mag dan het beste folkalbum ooit zijn (zie 25), maar over de gehele linie vind ik de muziek van Steeleye veel sterker.

Ik schrijf in de regel niet zo veel recensies op deze site, maar voor Steeleye Span ben ik enkele jaren geleden eens goed gaan zitten: alle albums minstens vijf keer luisteren, achtergrondinformatie lezen en schrijven maar. Uiteraard hoop ik dat andere gebruikers hier iets aan hebben, maar sowieso was het voor mij een leerzame exercitie én het leidde tot een nog grotere waardering voor de band. Eigenlijk kan ik alleen Back in Line (1986) en Cogs, Wheels and Lovers (2009) niet echt waarderen, de andere eenentwintig albums zijn goed tot merendeels zeer goed.

Zoals wel vaker bij bands die al meer dan vijftig jaar bestaan, zijn er ook bij Steeleye nogal wat bezettingswisselingen geweest. Zelfs boegbeeld Maddy Prior (zie 37) heeft in de jaren ’90 enige tijd de groep verlaten. Al die wisselingen hebben eigenlijk niet zo veel invloed op de kwaliteit – of überhaupt het bandgeluid – gehad als verwacht zou kunnen worden. Dat geluid is wel meerdere keren veranderd, maar dat waren in de regel bewuste keuzes (aanpassen aan de tijdsgeest, dat soort dingen). Ik heb dus ook eigenlijk niet echt een favoriete line-up, al geef ik wel toe dat ik de band van de laatste jaren toch wat minder gevolgd heb, waardoor de leden voor mij wat anoniemer zijn dan de leden uit de hoogtijdagen.

Twee keer zag ik de band live. In 2015 in een uitverkochte schouwburg in Gouda en in 2019 in de Kleine Zaal van het Paard van Troje. Beide prima optredens. Hopelijk volgen er nog meer, al zal de magere opkomst bij dat laatste concert de band misschien toch weerhouden om (post-Brexit) de oversteek te maken. Ook is Prior inmiddels toch wel op leeftijd, dus het is sowieso maar de vraag hoe lang zij nog doorgaat en of de band daarna ophoudt te bestaan of niet.

Ah, tof dat naast Fairport Convention ook Steeleye Span in de lijst staat.

in de week dat ik Candy Dulfer (zie 100) twee keer zag met haar Prince-tribute The Purple Jam, is het nu tijd voor...


3. Prince

Favoriete album: Sign o' the Times
Favoriete nummer: Sometimes it Snows in April
Ook in het lijstje van: aERodynamIC (1); Shaky (3); Dazzler (41)
Live gezien: nee

Toen ik in mijn introductie schreef over hoe moeilijk het soms is om artiesten te waarderen, dacht ik daarbij in eerste instantie aan Prince. Inmiddels ben ik alweer enkele jaren in een vergevingsgezinde bui, waardoor ik bereid ben veel van zijn werk vanaf de midden jaren ’90 positief te benaderen. Dat is weleens anders geweest.
Het eerste nummer dat ik van Prince hoorde, was ongetwijfeld Kiss. Op de radio. Totaal niet mijn ding, toen niet en nu nog steeds niet echt eigenlijk. Daarna zal heus wel eens een ander nummer gevolgd zijn, maar een Radio 1-artiest is Prince natuurlijk niet geweest, dus veel zullen het er niet geweest zijn. In mijn eerste zelfstandige muzikale jaar – 1990 – deed Prince geen opzienbarende dingen, waardoor het voor mij begon met de singles van Diamonds and Pearls, maar Get Off en Cream vielen ook nog niet echt in goede aarde. Het titelnummer en Money Don’t Matter 2 Night deden dat overigens wel, maar bij de volgende plaat kon ik weer niet veel met Sexy MF. Wel leerde ik in die tijd Purple Rain (het nummer) kennen en dat vond ik dan weer wel geweldig.
Zo modderde het een beetje voort. Ik kopieerde een aantal albums wel op cassette en Love Symbol en later The Gold Experience kocht ik op cd. Qua waardering bleef het een beetje hit-and-miss, maar met het verschijnen van de driedelige The Hits kreeg ik inzicht in de oudere nummers en daarmee groeide de waardering enorm. Het was alleen jammer dat die geweldige muziek toen al grotendeels in het verleden leek te liggen, want over Come, Chaos and Disorder en Emancipation werd ik dan weer niet echt enthousiast. En daarmee zakte Prince eigenlijk langzaam weg, waarna de eerstvolgende vijftien jaar eigenlijk alleen de verzamelaar nog geregeld de kast uit kwam.
In 2010 begon ik in een nieuwe baan en met een van mijn nieuwe collega’s bleek ik een liefde voor muziek te delen. Hij bezocht ook concerten, was een jaar of vijftien ouder, en zat vooral ook in de funk. Miles Davis en Prince waren zijn favoriete artiesten en die had hij zelfs nog meerdere keren live gezien. Via zijn aansporing begon ik opnieuw naar Prince te luisteren, en daarbij pakte ik vooral ook de jaren ’80-albums in zijn geheel mee – iets dat ik eerder eigenlijk nauwelijks gedaan had. Sign O’ the Times, Parade (ondanks Kiss) en Purple Rain werden de favorieten, maar eigenlijk alle albums vanaf Dirty Mind tot en met Lovesexy staan inmiddels wel op 4* of hoger. Bij de boxuitgave van SoTT zou de waardering nog verder stijgen, waardoor deze inmiddels zelfs in mijn top 5 staat.
Minstens zo interessant was de ontdekking van The Rainbow Children, een plaat met een flinke jazzinvloed en mede door het briljante titelnummer voor mij zijn beste album sinds Sign O’ The Times. Vrijwel alle albums van na 1996 heb ik inmiddels ook wel beluisterd en omdat mijn algehele waardering voor Prince inmiddels een stuk hoger ligt, kan ik ook in de meeste mindere albums nog wel voldoende moois ontdekken. Albums waar ik écht warm voor loop, ben ik echter niet meer tegengekomen.
Dat Prince live ook heel bijzonder moet zijn geweest, heb ik inmiddels van tientallen muziekliefhebbers in mijn omgeving gehoord. De concertregistraties die ik heb ondersteunen dat ook. Zelf heb ik hem tot mijn grote spijt nooit live gezien. In 2014 stond ik wel in de wachtrij voor het concert in het Ziggodome – zijn laatste in Nederland – maar toen ik daar eenmaal door was, bleken er vooral nog kaarten te zijn omdat er problemen met het afrekenen waren. Als ik toen behalve mijn bankpas ook mijn creditcard mee naar werk had genomen, dan ik Prince waarschijnlijk gezien. Nu blijft het een van mijn grootste muzikale teleurstellingen. Ik probeer het inmiddels maar te ondervangen door Prince-gerelateerde concerten te bezoeken. The New Power Generation, Sheila E. en Candy Dulfer’s Purple Jam kan ik in ieder geval al op de lijst bijschrijven.

Prince

Mijn waardering voor Prince is de afgelopen paar jaar behoorlijk gegroeid maar een Top 3 notering zal er voor mij nooit inzitten. Dat hoeft natuurlijk ook niet.

Prince. Ja die ken ik wel

Veel live gezien (sorry). In 1986 wilde ik naar Ahoy maar toen was ik met mijn ouders op vakantie.
De SOTT Tour in 1987 was dus mijn eerste keer, gevolgd door elke tour die daarna kwam inclusief aftershow in Nighttown en het Paradiso optreden in 2013. De Lovesexy Tour in de Kuip en Antwerpen 2010 waren memorabel voor mij (en uiteraard de SOTT Tour).

Het jaar erna ging ook voor mij bijna mis. Betalen ging niet en opeens na een tijd kon ik toch wel betalen. Dus 2014 was de laatste keer dat ik Prince live zag.

Ik mis zijn nieuwe albums niet echt. Maar de concerten…. ja, die mis ik echt enorm.

Mocht je ooit naar Paisley Park willen dan is dat zeker ook een aanrader.

Ga je nog naar Sheila E. in het Concertgebouw?

Paisley Park (lees: de VS), dat zie ik niet snel gebeuren, maar naar Sheila E. ga ik zeker.

2. John Coltrane

Favoriete album: Ascension
Favoriete nummer: Ascension, take 2
Ook in het lijstje van: MssrRenard (20); aErodynamIC (39); vigil (95)
Live gezien: nee

John Coltrane’s solocarriere heeft al met al maar tien jaar geduurd en in die tijd zijn liefst 37 albums opgenomen – met daarbij de kanttekening dat enkele daarvan postuum zijn samengesteld. De mans discografie is een zootje – voormalige platenmaatschappijen brachten jaren later nog van alles uit – waardoor het nog best even geduurd heeft voordat ik grip kreeg op zijn oeuvre.
Net als bij Miles Davis vind ik zijn beginjaren als soloartiest niet overdreven interessant, dat zijn dan de albums die hij voor het Prestigelabel opneemt. Onder de hoede van dezelfde Davis wordt Coltrane echter steeds beter en voor het Atlantic-label verschijnt het eerste album dat me al beter ligt: Giant Steps. Het is echter met de komst van het befaamde Quartet met Jimmy Garrison, Elvin Jones en McCoy Tyner dat we echt de goede kant op gaan. De titelnummers van My Favourite Things en Olé Coltrane – beide nog opgenomen voor Atlantic – zijn een voorbode voor het moois dat de jaren erop zal volgen.
Bij Impulse! komt Coltrane pas echt los. Eerst met nog enigszins traditionele jazzalbums, maar gaandeweg ontwikkelt zijn speelstijl zich tot een hele intuïtieve, spirituele stijl. Deze ontwikkeling culmineert eerst in het meesterwerk A Love Supreme – een van de meest geliefde jazzalbums allertijden – om vervolgens steeds dieper de freejazz in te gaan. Met die laatste benadering haken zowel de leden van zijn Quartet als vele fans af, maar het is mijn favoriete periode.
De invloed van Albert Ayler (zie 67) op het latere werk van Coltrane valt nauwelijks te onderschatten en het is ergens dan ook jammer dat hij niet een van de liefst vijf saxofonisten op mijn absolute favoriet Ascension (Edition 2) is. Wie er wel al op meespeelt – als voorbode voor zijn toetreden tot het tweede grote kwartet - is Pharoah Sanders (zie 49), die in Coltrane tijdens optredens tot enorme hoogten opstuwt. Ook andere albums uit deze laatste periode zoals Sun Ship, Om, Meditations, Expression en Kulu Sé Mama kunnen bij mij eigenlijk niet stuk.
Zo mogelijk nog beter dan de studioplaten – die tegen die tijd ook vaak al geïmproviseerd zijn – is het livemateriaal dat later uit deze periode verschijnt. Zowel Live in Japan als Offering tonen Coltrane op de toppen van zijn kunnen, in lange solo’s. Aan niets valt te merken dat hij een jaar later zal bezwijken aan leverkanker.
Zo chronologisch opgeschreven kan ik er redelijk chocola van maken, maar in het echt heeft dat me jaren gekost. Ik ben vrij goed in staat om in te schatten hoe oud bepaalde stukken zijn – en dus waar ze in de tijdlijn passen – maar verder ben ik helaas te weinig onderlegd om te snappen wat er nou precies gebeurt in Coltranes muziek. Ook de boeken die ik inmiddels over hem heb gelezen, begrijp ik eigenlijk niet zodra er een flink stuk muziektheorie om de hoek komt kijken.
Het maakt het luisterplezier er gelukkig niet minder om. John Coltrane staat niet voor niets op de tweede plek in mijn lijst, en naast zijn eigen imposante oeuvre is er ook nog eens een enorme hoeveelheid artiesten die sterk door hem beïnvloed zijn en waar ook heel veel moois in te ontdekken valt.