menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / Chevy bespreekt "100 Greatest Guitar Solo's" (Guitar World)

zoeken in:
Stijn_Slayer
Euh.. Yes heeft natuurlijk ook stukken met een lange opbouw, en beiden worden wel in het proghoekje geduwd, maar Jethro Tull richt zich ook veel meer op (traditionele) folk. Het fluitspel doet soms wat aan Focus denken, maar verder zijn die bands ook niet echt te vergelijken.

Zorin
Jetrho Prull ; ieder zijn smaak natuurlijk. Gewoon een normale, eenvoudige solo in mijn oren, niks bijzonders. Het past wel bij de muziek.

Die van Steve Vai is super, al houdt niet iedereen ervan (zoals met alles).

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Stijn_Slayer schreef:
Euh.. Yes heeft natuurlijk ook stukken met een lange opbouw, en beiden worden wel in het proghoekje geduwd, maar Jethro Tull richt zich ook veel meer op (traditionele) folk. Het fluitspel doet soms wat aan Focus denken, maar verder zijn die bands ook niet echt te vergelijken.

Jethro Tull is natuurlijk wel een stuk meer down-to-earth (en dan heb ik het niet over Ian Andersons ene been) dan Yes.

avatar van chevy93
Nou, ik ga Thick as a Brick een kans geven. Hou het forum bij het album maar in de gaten.

avatar van vigil
Casartelli schreef:
(quote)

Jethro Tull is natuurlijk wel een stuk meer down-to-earth (en dan heb ik het niet over Ian Andersons ene been) dan Yes.


Bij JT hoor je ook nog wel dat de band plezier heeft in wat ze doen, bij Yes is dat altijd toch een stuk minder voor mijn gevoel.

avatar van chevy93
Ik ken Yes absoluut niet goed genoeg om hier echt een enigszins deskundig oordeel over te geven, maar Yes klinkt toch redelijk opgewekt. Zowel op de plaat als bij live-optredens.

Stijn_Slayer
Tull met een band vergelijken valt nog niet mee. Ik dacht eerlijk gezegd dat je redelijk bekend bent met Yes, vandaar dat ik Yes noemde.

Hou het maar op een mix tussen (traditionele) folk en progressieve rock, en in het geval van Thick as a Brick is de muziek verpakt in een lang uitgesponnen compositie. Soms neigt het ook wat naar hardrock, of in ieder geval wat hardere rock, maar dat is op Thick as a Brick niet het geval.

avatar van chevy93
Ik ken wel wat van Yes, maar alleen Close to the Edge, 90125 en wat losse nummers

Ik heb Thick as a Brick overigens eergisteren beluisterd en het is best een aardig album. Het is wel een sound waar ik aan moeten wennen.

avatar van Svendra
Stijn_Slayer schreef:
Tull met een band vergelijken valt nog niet mee.
Even reclame maken voor de 26 min. epic 'A Dangerous Journey' op Ritual - The Hemulic Voluntary Band (2007) Meesterlijke combinatie van folk en stevige prog.

avatar van vigil
Svendra schreef:
(quote)
Even reclame maken voor de 26 min. epic 'A Dangerous Journey' op Ritual - The Hemulic Voluntary Band (2007) Meesterlijke combinatie van folk en stevige prog.




Meer aandacht voor Ritual!

Stijn_Slayer
In ieder geval even in m'n updates gezet.

avatar van Don Cappuccino
A Dangerous Journey hoorde ik langskomen bij Stellar Attraction en klonk inderdaad heel erg goed, hier is trouwens de link voor die radio: Stellar Attraction

avatar van chevy93
Vanwege de toetsweek zat er de afgelopen tijd wat meer tijd tussen de updates dan normaal, maar de toetsweek is afgelopen, dus het gaat weer volgens de normale frequentie.

24. Metallica – Fade to Black
Gitarist: Kirk Hammet
Album: Ride the Lightning (1984)



Mijn grootste ontdekking uit deze lijst. Deze kende ik nog niet, maar sinds ik dit nummer ken (eind december vorig jaar), heb ik het grijsgedraaid. Dit wordt vandaag ook alweer de 2e keer. Het thema is hetgeen wat mij zo aanspreekt. Met name de tekst heeft mij gelijk gegrepen. En uiteraard de prachtige opening. Eén van de beste openingen als je het mij vraagt. Prachtig vol geluid van de gitaar. Hammet op zijn best (alleen bij One is hij beter). Het begint nog “rustig”, met wat “simpele” akkoorden, om vervolgens aan het einde helemaal los te barsten. Hetzelfde als bij One eigenlijk. Alleen dan allemaal net even wat minder (wat overigens meer zegt over One).
Dit zijn de solo’s waar ik op wacht en waarom ik deze lijst ben gaan beoordelen. Waarom kan niet elke solo zoals deze zijn?


23. Rage Against the Machine – Bulls on Parade
Gitarist: Tom Morello
Album: Evil Empire (1996)



Ik noemde dit rijtje de beste van het hele stel. Dit nummer doet mij serieus twijfelen. Een stuk beter dan Killing in the Name, maar nog steeds slecht. De zang is nog het meest dramatisch. Leuk dat het een aparte manier van gitaarspelen is, maar dat zal mij een worst zijn. Het klinkt voor geen meter en is allesbehalve memorabel. En dan ook nog op plek 23. . Gauw door…

22. Dire Straits – Sultans of Swing
Gitarist: Mark Knopfler
Album: Dire Straits (1978)



Ik hoef mijn voorliefde voor Dire Straits niet nog een keer uit te leggen, toch?
Jammer genoeg hun enige notering. Brothers In Arms of Telegraph Road had zeker goed gepast in deze lijst. Enfin, het is weinigen gegeven op hun debuutalbum zo’n wereldhit te maken. O.a. The Doors, Pearl Jam en VU deden het. En zo dus ook Dire Straits.
De tekst is zo… gewoon, maar toch zo geniaal. Niet zo verwonderlijk gezien het feit dat Mark zijn tekst verkreeg door het observeren van het dagelijkse leven.
Sultans of Swing heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart. Het is na Hotel California (Eagles) en Africa (Toto) mijn eerste kennismaking met rock en heeft er voor gezorgd dat ik me er in ben gaan verdiepen. Anno 2011 heb ik 9 live-versies van Sultans of Swing en kijk ik nog regelmatig op YouTube naar versies van dit nummer. Want dat vind ik het leukste: live-versies van dit nummer. Van lekker uitgesponnen versies (17+ minuten; Live in Vaison) tot de meest geniale uitvoeringen (Live in Basel). Nooit word ik moe van een live-uitvoering van dit nummer. Het stukje tussen 5:15 en 5:32 vind ik het beste stukje muziek dat ooit gemaakt is. Vooral live raakt dit elke keer weer de juiste snaar. Ik kan nog alinea’s vol lullen over dit niet minder dan geniale nummer, maar laat ik dat maar niet doen.



21. Pink Floyd – Time
Gitarist: David Gilmour
Album: The Dark Side of the Moon (1973)



Nog zo’n gigant. In mijn begindagen van Dark Side of the Moon was het vooral Money welke ik zo geweldig vond, maar in de loop der maanden is het Time geworden. Het rustige intro waar ik keer op keer door getroffen wordt en dan die scheurende solo. Eigenlijk solo’s. Wat een heerlijk geluid. Iedere keer dat ik hem solo wordt ‘ie beter. Tot nu toe hebben alleen Neil Young en Gilmour hebben mij tot nu toe kunnen betoveren met een echt scheurende solo. Meestal heb ik het er niet zo op, maar bij Time dus wel. Nogmaals: wat een geweldige muziek.

20. Queen – Bohemian Rhapsody
Gitarist: Brian May
Album: A Night at the Opera (1975)



Logische keuze en deze had ik ook zeker verwacht, maar het zet me wel aan het denken. De solo’s zijn even geniaal als kort. De eerste duurt nog het langst, maar duurt nog steeds maar duurt nog geen halve minuut. De tweede solo, de powersolo, duurt nog geen 10 seconden. Nu ben ik inmiddels wel gewend dat korte solo’s ook opgenomen worden in de lijst, maar is nummer 20 niet wat overdreven? Zelf vind ik het een geniaal nummer (niet alleen vanwege de solo), maar als het gaat om de solo’s vind ik de 2 solo’s hiervoor beter. Maar vooruit, vanwege de status van zowel het nummer als de solo (met name de tweede, dat is er ook zo een die altijd goed klinkt), kan ik deze positie goed begrijpen.

Stijn_Slayer
Deze keer zitten er geen favorieten van mij bij, hoewel ik de melodie en het timbre van de solo uit Time wel behoorlijk sterk vind.

avatar van Arrie
chevy93 schreef:
Enfin, het is weinigen gegeven op hun debuutalbum zo’n wereldhit te maken. O.a. The Doors, Pearl Jam en VU deden het.

VU en wereldhit?

avatar van chevy93
Niet direct, maar inmiddels toch wel een wereldberoemd album met wereldberoemde nummers?

Lukk0
Dat ondertussen wel ja, vooral onder groepen zoals hier op MuMe. De gemiddelde Borsato-luisteraar moet je er natuurlijk niet naar vragen

avatar van chevy93
Maar de gemiddelde Borsato-luisteraar moet je zoveel dingen niet vragen.

Wat verder geen waardeoordeel is over Borsato, want hij heeft best goede nummers gemaakt.

Stijn_Slayer
Ik praat niet eens met de gemiddelde Borsato-luisteraar. Scheelt een hoop frustratie.

avatar van jellecomicgek72
Time Fade To Black is natuurlijk ook een goed nummer. Bohemian Rhapsody ben ik nooit zo fan van geweest maar het nummer heeft natuurlijk zeker kwaliteit.

avatar van chevy93
We zijn al bij de top 20 aangekomen. Gaat snel.

19. Deep Purple – Highway Star
Gitarist: Ritchie Blackmore
Album: Machine Head (1972)



Om de een of andere reden heb ik altijd gedacht dat er 2 gitaarsolo’s in dit nummer zaten. Ik denk dat ik er in het begin een keer vanuit gegaan en heb er sindsdien niet meer op gelet, maar toen ik een docu van Machine Head zag, bleek dat Lord gewoon een orgel wilde dat klonk als een gitaar. Nou, missie geslaagd, denk ik dus.
Hoewel ik de albumversie altijd wat kaal heb gevonden, omdat de Made In Japan-versie helemaal het dak eraf rockt, ben ik de albumversie steeds meer gaan waarderen. Wat mij betreft had de Made In Japan-versie in de lijst moeten staan, maar ik ben ook zeer content met de gewone versie.


18. Jimi Hendrix Experience – Little Wing
Gitarist: Jimi Hendrix
Album: Axis: Bold as Love (1967)



Hendrix kon zelf goed coveren (Hey Joe, All Along The Watchtower), maar wat mij betreft is dit nummer één van zijn beste (door anderen) gecoverde nummers. Namelijk de versie door Derek and the Dominoes, wat een geweldige uitvoering is dat toch. Ik stond er ook wel een beetje van te kijken dat het origineel erin stond, want zo goed vind ik het origineel niet. Best aardig, meer niet. En dan nog op nummer 18 ook. Nee, van Derek and the Dominoes had ik het terecht gevonden als die erin had gestaan, alleen al dat intro.
Maar het origineel? Nee, gemiste kans.


17. Eric Johnson – Cliffs of Dover
Gitarist: Eric Johnson
Album: Ah Via Musicom



Onterecht een vergeten gitaarspeler. Ah Via Musicom is een heerlijk fris album. Slechts 16 stemmen, dat is echt veel te weinig voor zo’n uitstekend album. Cliffs of Dover kwam een vriend een tijd geleden mee aanzetten (n.a.v. een Guitar Hero) en ik was gelijk verkocht. Destijds kwam het nummer me al bekend voor, maar dat is misschien het goede van dit nummer. Het voelt/klinkt gelijk als een oude bekende. Ik heb het ook altijd een vrolijk nummer gevonden. Waarschijnlijk door het popachtige arrangement. Jammer genoeg gaat het wel vervelen als je het te vaak/te snel achter elkaar draait. Enige minpunt van het nummer. Tevens ook het hoogste instrumentale nummer in deze lijst.

avatar van chevy93
16. Led Zeppelin – Heartbreaker
Gitarist: Jimmy Page
Album: Led Zeppelin II (1969)



”For an electrifying 45 seconds, Pagey let loose sans rhythm section, and, needless to say, the guitar world has never been quite the same.”
Zo luidt de beschrijving bij Guitar World. Het is inderdaad een uniek stukje. Of het daarmee gelijk een plaats in deze lijst verdient? Nee. Ondanks dat het vervolg nog een extra lading geeft aan het nummer, vind ik een 16e plaats echt heel overdreven voor dit nummer. Hoe goed ik het ook vind. De eisen worden simpelweg strenger en deze voldoet maar half aan de eisen voor de absolute top. Rond plek 40-50 zou ik acceptabel vinden.


15. Pantera – Floods
Gitarist: Dimebag Darrel
Album: The Great Southern Trendkill



Ik stuit wederom op hetzelfde problem als bij Walk. De zang staat me niet aan. Maar wat deze keer scheelt is dat het gitaarspel wel goed is. Nog wel ruiger dan mij lief is, maar het intro is bijvoorbeeld heel sterk. Ook de solo tussenin is erg mooi gedaan. Subtiel en met veel gevoel gespeeld. Niet zoals het gitaarspel tegen het einde. Dat is meer zo hard en zo vol mogelijk. Hoewel het echte einde dan wel weer goed klinkt. Ik zal nooit echt van Pantera gaan houden, denk ik (sorry Don ), maar dit klinkt bij vlagen wel erg goed. Jammer dat ze die credits vergooien met de rest van het nummer.

Ennuh: “Die, die, die”, kom op…


14. Derek and the Dominos – Layla
Gitarist: Eric Clapton/Duane Allman
Album: Layla and Other Assorted Love Songs (1970)



Sinds een aantal weken prefereer ik deze boven de Unplugged-versie. De outro vond ik altijd te lang. Het energieke begin vormde een te groot contrast met het rustieke einde. Maar inmiddels ben ik ook daarvoor gevallen. Prachtig gespeeld. Twee gitaargrootheden tezamen die eens te meer hun klasse laten horen. Het hoeft niet hard, het hoeft niet snel te gaan, het hoeft niet uniek te zijn. Het moet goed zijn. In combinatie met het pianospel van Jim Gordon een echte klassieker die terecht (ietwat te hoog) in deze lijst staat. Layla moet je over je heen laten komen op dezelfde manier dat je een landschap op je in laat werken. Luister en geniet.

Stijn_Slayer
De solo van 'Heartbreaker' is natuurlijk best invloedrijk voor gitaristen. Het heeft een belangrijke rol gespeeld in de popularisering van de techniek van het fingertappen.

Niet dat het al daadwerkelijk fingertappen is, en er waren ook al eerdere voorbeelden, maar als Led Zeppelin het doet horen meer mensen het natuurlijk, waaronder Eddie van Halen die het als inspiratiebron voor 'Eruption' gebruikte.

avatar van ArthurDZ
Highway Star, vooral in de liveversie ge-wel-dig

En ik ben er altijd van uitgegaan dat, wanneer een hart breekt, dit geen krakend geluid voortbrengt, maar iets dat lijkt op de openingsriff van Layla. Geweldig nummer

avatar van chevy93
Begrijp me niet verkeerd, geen twijfel over de mate waarin deze solo invloed heeft gehad op latere solo's, maar ik vind dat invloedrijkheid geen op zichzelf staande factor moet zijn. Want dan zouden er veel meer nummers uit de beginjaren moeten zijn. Er is bv. maar een handje vol bluesnummers.

avatar van chevy93
Welke nummers haalden de top 10 net niet?

13. Stevie Ray Vaughan & Double Trouble – Texas Flood
Gitarist: Stevie Ray Vaughan
Album: Texas Flood (1983)



Wat begon als een experiment in de hoop wat goede demo’s te kunnen maken liep uit tot de productie van één van de meeste legendarische albums in de muziekgeschiedenis. In 3 dagen schreven ze Texas Flood. Heerlijk (blues)nummer dat uiteraard volledig gedragen wordt door het meer dan geweldige gitaarspel van gitaarlegende wijlen Stevie Ray Vaughan. Voeg toe: de zang van Vaughan die doet denken aan Allman en een doordreunende bas van Tommy Shannon en het nummer is zo goed als af. Zo simpel is muziek maken dan ook wel weer.

12. Chuck Berry – John B. Goode
Gitarist: Chuck Berry
Album: Chuck Berry Is on Top (1959)



”Berry also was instrumental in making the electric guitar rock and roll’s primary instrument. In fact, for many years rock guitar was practically defined by Berry’s distinct, T-Bone Walker-inspired doublestops and frequent, dramatic use of slides, slurs and bends.”

Vandaar de (hoge) notering. Een legendarische artiest met een legendarisch nummer. Volgens Rolling Stone zelfs het beste gitaarnummer aller tijden! Zelf vind ik het wel een aardig nummer. Het zou niet in mijn top 100 voorkomen, maar ik ben dan ook niet zo van de rock and roll. Voor een nummer met deze status wil ik best afwijken van mijn normale beoordeling en accepteren dat dit nummer terecht zo hoog staat.


11. Jimi Hendrix Experience - Voodoo Child (Slight Return)
Gitarist: Jimi Hendrix
Album: Electric Ladyland (1968)


Jimi Hendrix heeft een sound waar ik altijd aan moet wennen. Soms lukt dat, soms niet. Dit is zo’n nummer die er tussenin valt. Ik kan er nooit echt van genieten, maar ik vind het ook nooit slecht. Het heeft wat mysterieus, iets ongrijpbaars. Persoonlijk zou ik deze liever wisselen met Machine Gun. Maar hé, het “wah-wah-heavy guitar work” blijft toch iedere keer weer boeiend om naar te luisteren. Wellicht dat dit nummer mij ooit nog eens echt kan grijpen.

Stijn_Slayer
'Johnny B. Goode' staat er inderdaad alleen vanwege de invloed in. Zelf ben ik wel fan van Chuck Berry, maar een echt geweldige gitarist is hij ook weer niet. Meer een visionair, en anderen hebben die visie later verder uitgewerkt.

Bij 'Voodoo Child' heb ik idee dat er iets te veel waarde gehecht wordt aan de bekendheid van het nummer. De hoogste Hendrix notering? 'Star Spangled-Banner' staat toch niet op één in de lijst, hè?

Edit: De nieuwsgierigheid heeft het dan toch gewonnen. Had ik nu maar niet gekeken...

avatar van Arrie
Wat is er zo legendarisch aan Texas Flood dan?

Stijn_Slayer
Het is wel min of meer Stevie Ray Vaughan's signature song en album, maar legendarisch is misschien iets te groot uitgedrukt.

Is SRV zelf een legende? Ik las ergens dat Richard Thompson een legende werd genoemd. In dat geval staat SRV daar qua status nog een paar treetjes boven. Qua status is hij echter ook weer geen Paul McCartney of Jimi Hendrix.

Hangt er een beetje vanaf hoe ruim je de definitie wilt nemen.

avatar van chevy93
Zeer zeker is Stevie Ray Vaughan een legendarische artiest. Eén van de grootste in het blues-genre. Texas Flood is zijn meesterwerk.

Edit:
Rolling Stone ranked him seventh among the "100 Greatest Guitar Players of All Time"

Stijn_Slayer schreef:
Qua status is hij echter ook weer geen Paul McCartney of Jimi Hendrix.
Dan heb je het ook wel over de absolute top, hè.

Stijn_Slayer schreef:
'Star Spangled-Banner' staat toch niet op één in de lijst, hè?
Die stond op 52.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:58 uur

geplaatst: vandaag om 18:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.